ΜΗ-ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ Στίχοι-Μουσική Κώστας Τσιαντής

ΚΟΙΤΑ ΚΙ ΕΜΕΝΑ. Κ.Τσιαντής (σύνθεση) - Αρετή Κοκκίνου (ενορχήστρωση, ερμ...

Ηλίας Σταμπολιάδης: Εκλογές 25ης Ιανουαρίου 2015- Η ώρα της κρίσης

Εκλογές 25ης Ιανουαρίου 2015

Η ώρα της κρίσης

Αγαπητοί φίλοι,

Την Κυριακή της 25^ης Ιανουαρίου 2015 ο καθένας από εμάς θα πρέπει να ψηφίσει αρχικά ένα κόμμα  και μέσα από την λίστα που αυτό προτείνει να επιλέξει τον καταλληλότερο υποψήφιο. Η ιστορία έχει δείξει ότι για πάρα πολλούς Έλληνες τα κριτήρια είναι ιδιοτελή και αυτό αποδεικνύεται από τους ανθρώπους που έχουν εκλεγεί κατά το παρελθόν και έχουν οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

Ν.Δ.,  ΠΑΣΟΚ, Πράσινα Αριστερά Άλογα, Σιγανά Ποτάμια, Νεοσωτήρες ΣοσιαλΗστές, Ορθόδοξοι Υποκριτές έχουν στρατευτεί να εξαπατήσουν το λαό και να ανέλθουν στην εξουσία ενώ ο καθένας με τον τρόπο του έχει συμβάλει στην σημερινή κατάντια για την οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ως Έλληνες. Παρά ταύτα καμία ποινική δίωξη δεν έχει ασκηθεί εναντίον τους και ακόμη έχουν το θράσος να ζητούν την ψήφο μας.

Αυτό που προέχει λοιπόν είναι να απαλλαγεί ο τόπος από την σαπίλα που έχει οδηγήσει τη χώρα υποταγμένη  σε αφανή κατακτητή που αντί για όπλα έχει ηλεκτρονικούς υπολογιστές με πολυψήφιους αριθμούς που τους ονομάζει χρέος αν και ποτέ το χρέος αυτό δεν μπήκε ολόκληρο στη χώρα και όσο μπήκε δεν επενδύθηκε σε παραγωγικά έργα που θα το αποπλήρωναν.

Ερίζουν για φορολογικά μέτρα, μειώσεις μισθών και συντάξεων, και για άλλα τερτίπια άντλησής χρημάτων για να αποπληρώσουν τις δόσεις ομολόγων του δημοσίου που οι τοκογλύφοι έχουν αγοράσει  σε εξευτελιστικά κλάσματα της ονομαστικής τους αξίας.

 Εν΄ονόματι μίας δήθεν Ενωμένης Ευρώπης έχουν παραδώσει το δικαίωμα έκδοσης νομίσματος σε μη κοινωνικά ελεγχόμενους οργανισμούς με κριτήρια ανταγωνιστικά και κερδοσκοπικά, Με την προπαγάνδα έχουν κατορθώσει να πείσουν μία μεγάλη μερίδα των πολιτών εναντίον του εθνικού νομίσματος τη στιγμή που η Ευρώπη δεν έχει κοινή αμυντική, κοινωνική, οικονομική και δημοσιονομική πολιτική ούτε καν κοινά σύνορα. Είναι να απορεί κανείς για ποια Ευρώπη μιλάνε, σίγουρα όμως δεν είναι η Ευρώπη του νομίζει ο μέσος Έλληνας αλλά και ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης με τον οποίο θα πρέπει να συνεργαστούμε για να την αναγεννήσουμε αφού πρώτα καταρρίψουμε το προβαλλόμενο, δύσμορφο  έκτρωμα της.

Πέρα από τις ιδεολογικές απόψεις του καθενός και επειδή κανένα κόμμα δεν έχει την τέλεια πρόταση είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε μία πραγματική πολιτική κατάσταση στην οποία θα πρέπει να δώσουμε μία ρεαλιστική λύση.

Μιλώντας με τους τρέχοντες πολιτικούς όρους οι μημονιακοί αν και χωρισμένοι σε πολλά κόμματα με επικεφαλής τη Ν.Δ  είναι έτοιμοι να ξαναπάρουν την εξουσία σε μία μετεκλογική συνεργασία αρκεί να τους δοθεί η εντολή, στην περίπτωση που η ΝΔ έλθει πρώτο κόμμα και καρπωθεί τους 50 βουλευτές που δίδει ο καλπονοθευτικός νόμος της “Δημοκρατίας” μας. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα θα πάρει αυτός το δωράκι των 50 βουλευτών και σε περίπτωση που, όπως φαίνεται, δεν έχει αυτοδυναμία, θα χρειαστεί να συνασπιστεί με άλλο κόμμα που θα μπορούσε να είναι το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το ΚΚΕ  ή Χ.Α. και οι ΑΝΕΛ.

Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καθαρές θέσεις σε εθνικά κυρίως θέματα, αλλά και επειδή ο αρχηγός του ως νέος Ανδρέας έχει την υποστήριξή των ΗΠΑ υπάρχει ο κίνδυνος ότι, η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο πιθανό να προστεθούν και άλλες υποφώσκουσες μνημονιακές δυνάμεις, δεν θα αποτελέσει την εθνικά σωτήρια λύση που θα περιμέναμε.

Από τη άλλη μεριά ούτε το ΚΚΕ αλλά ούτε και η Χ.Α. θα μπορούσαν να συνεργαστούν μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη ελπίδα για μία καλύτερη λύση από την σημερινή μνημονιακή κατάσταση θα ήταν η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με ένα κόμμα με δηλωμένες εθνικές θέσεις δηλαδή τους ΑΝΕΛ.

Δυστυχώς στη ζωή τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όπως θα έπρεπε διότι το κακό συσπειρώνεται ευκολότερα και προκειμένου να υπάρχει συνεργασία ΖΥΡΙΖΑ  με ΠΑΣΟΚ  και άλλους μνημονιακούς θα ήταν ευχής έργο εάν μπορούσε να συνεργαστεί με τους ΑΝΕΛ. Ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ,  όπως φαίνεται, δεν θα έχει αυτοδυναμία και ως εκ τούτου θα ανατρέξει σε συνεργασία που εάν γίνει με μνημονιακούς θα απογοητεύσει τους προς το παρόν ετερόκλητους ψηφοφόρους του.

Εάν μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κρατήσει την αντιμνημονιακή εικόνα που δείχνει σήμερα, θα προτιμήσει να συνεργαστεί με τους ΑΝΕΛ, εφόσον αυτοί κατορθώσουν να μπουν στη Βουλή. Μία τέτοια συνεργασία θα αποτρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από ορισμένα εθνικά ατοπήματα στα οποία έχει την τάση να παρασύρεται όπως, το Σκοπιανό, το Κυπριακό, η Θράκη και η λαθρομετανάστευση.

Μετά τα ανωτέρω είναι προφανές ότι με την σημερινή συγκυρία των πολιτικών πραγμάτων μία εθνικά ρεαλιστική λύση θα ήταν να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, καλώς ή κακώς να πάρει το δώρο των 50 βουλευτών, αλλά χωρίς αυτοδυναμία και οι ΑΝΕΛ να κατορθώσουν να μπουν στη Βουλή.

Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό φαίνεται εφικτό, όσον όμως αφορά τους ΑΝΕΛ εκεί θα πρέπει όλοι οι συντηρητικοί, δεξιοί και κεντρώοι Έλληνας να βοηθήσουν ώστε να έχει η Ελλάδα μία ασφαλιστική δικλείδα σε αυτή την εθνικά ιστορική στιγμή. Σε τυχόν εκλογικές περιφέρειες που κάποιος δεν τα βρίσκει με τους υποψηφίους ας ψηφίσει τουλάχιστον το κόμμα, Ένα πράγμα έχει σημασία, να φύγει η σαπίλα αλλά και να ευρεθούμε σε μία εθνικά ελεγχόμενη κατάσταση.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου

19 Ιανουαρίου 2015 

Χρήστος Γιανναράς- Ψυχαναγκασμοί πανικού και μωρίας

Ψυχαναγκασμοί πανικού και μωρίας Posted: 18 Jan 2015 01:26 PM PST Στο πολιτικό αλφαβητάρι της ελληνικότητας που μάς άφησε κληρονομιά, ατίμητη και αγνοημένη, ο Οδυσσέας Ελύτης («Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά», Ικαρος 1990), αποτυπώνει και το βασανιστικό δίλημμα όσων πολιτών ομοφρονούν (ακόμα) με τον ποιητή και θα βρεθούν μπροστά στην κάλπη την ερχόμενη Κυριακή: «Δεν τολμάς να τραβήξεις μιαν από τις αξίες που πιστεύεις ότι ικανοποιούν την εθνική σου φιλαυτία, και βλέπεις να βγαίνουν μαζί της ένα σωρό άνθρωποι των χρηματιστηρίων, που ανεβοκατεβαίνουν στην κόλαση όπως στο σπίτι τους. Δεν κοτάς ν’ αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, και βρίσκεσαι να “κάνεις πορεία” μ’ ένα συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους. Ετσι όμως η ψυχή μας υποχρεώνεται να κυλήσει πάνω σε δύο γραμμές που αδυνατούμε να παραλληλίσουμε. Ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος. Θεέ μου! Κι εγώ που ονειρευόμουν να παραλληλιστούν άλλου είδους γραμμές, κι απέβλεπα στις συντεταγμένες του γυμνού σώματος και της δικαιοσύνης, της αλκής και της ιερότητας, του παρθενικού και του ηδυπαθούς! Που ζητούσα να καθαγιασθούν πρώτα μέσα στο άδυτον του κάθε ιδιώτη τα “κοινά” και έτσι μόνον να γίνουν κανόνες ζωής για όλους, με το ίδιο ήθος και την ίδια δύναμη». Σήμερα η σύγχυση και παραφθορά των «αξιών» (δηλαδή των εκτιμήσεων της ποιότητας και των ιεραρχήσεων της ανάγκης) έχει οδηγήσει την ελλαδική κοινωνία σε τέτοια ασυναρτησία και παραλογισμό, που ακόμα και οι σταθερές των εννοιών έχουν αποσυντεθεί. Ο «πατριωτισμός» είναι καραμέλα στα χείλη καιροσκόπων καραγκιόζηδων ή περιθωριακών τραμπούκων. Για «κοινωνική δικαιοσύνη» μιλάνε οι βασανιστές της φτωχολογιάς και των ανήμπορων: τα συνδικαλισμένα «ρετιρέ», οι άσσοι των «απεργιών κοινωνικού κόστους», τα βλαστάρια των «καλών οικογενειών» που εκδικούνται την ανία τους καίγοντας ή καταστρέφοντας με λύσσα κάθε ίχνος κοινωνικής περιουσίας. «Φιλολαϊκή πολιτική» επαγγέλλονται οι προστάτες των πενηντάρηδων (και κάτω) συνταξιούχων, οι φανατισμένοι αρνητές κάθε αξιοκρατίας και κάθε ελέγχου της ποιότητας και της συμπεριφοράς των λειτουργών του κράτους, οι υπερασπιστές της ασύδοτης «πελατειακής» δημοσιοϋπαλληλίας, του ολοκληρωτικού καθεστώτος της διαπλοκής κομμάτων και «νταβατζήδων». Μιλάνε για «προτεραιότητα της παιδείας» αυτοί που παρέδωσαν τα πανεπιστήμια και τα σχολειά στον κρετινισμό των «κομματικών νεολαιών», αυτοί που ετσιθελικά, με αναίσχυντη φασιστική αυθαιρεσία, επέβαλαν τη μονοτονική γραφή, δηλαδή το βίαιο τέλος της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού, γλωσσικής συνέχειας, με μπαϊράκι την καφρική «ιδεολογία της ευκολίας». Οι νοσταλγοί του σοβιετικού «παραδείσου» συνεχίζουν να «μάχονται» δήθεν για «ελευθερίες» και «δικαιώματα», με τη νοσταλγία τους να παρακάμπτει ψυχαναγκαστικά τη φρικώδη κακουργία των Γκουλάγκ και της Κολιμά, τα εκατομμύρια των σφαγιασμένων στον βωμό του τρόμου, τη θηριωδία της πιο εφιαλτικής απανθρωπίας που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης μας. Ναι, έχουν ακόμα κόμμα στην Ελλάδα οι νοσταλγοί του ολοκληρωτισμού της παράνοιας και οπαδοί της δικτατορίας (δήθεν του προλεταριάτου), κόμμα νομιμοποιημένο από τον «εθνάρχη» Καραμανλή – ωσάν να είναι ποτέ δυνατό να νομιμοποιηθεί σε μια συντεταγμένη κοινωνία η κατάλυση των νόμων, να υποκατασταθεί το κράτος Δικαίου από το «δίκιο του εργάτη», όπως φαντάζεται αυτό το «δίκιο» το κάθε γκρουπούσκουλο μανιακών της βίας και της καταστροφής. Αλλά το πολίτευμα στο Ελλαδιστάν είναι η απολυταρχική κομματοκρατία, γι’ αυτό δεν υπάρχει και Σύνταγμα: χάρτης που να οριοθετεί κοινωνικούς στόχους κοινά συμφωνημένους και τη διαφορά των θεσμικών τρόπων για την επιδίωξη των στόχων. Οι κυβερνήσεις κατηγορούνται από τις αντιπολιτεύσεις ότι «έχουν κάνει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο» και ο καταλογισμός είναι τεκμηριωμένος, όχι ρητορικός. Κουρελόχαρτο, επειδή κάθε αναθεώρηση του Συντάγματος θωρακίζει πληρέστερα την απολυταρχική κομματοκρατία και κάθε αντιπολίτευση, όταν γίνεται κυβέρνηση, επιτείνει την εκδοχή του «κουρελόχαρτου» για να στήσει το δικό της πελατειακό κράτος. Συμπληρώνει ο Σεφέρης το κληροδότημα πολιτικής αγωγής του Ελύτη, με ακόμα μεγαλύτερη πίκρα: «Βρίσκω, λέει, πως είναι θλιβερό και βαρύ, καθώς προχωρούν τα χρόνια, να καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν έχουμε προκόψει ούτε μια γραμμή σε αυτά τα ζητήματα (τα πολιτικά). Κι όταν ένας τόπος δε δείχνει προκοπή μέσα σε σαράντα χρόνια, αυτό σημαίνει πως πέφτει κατακόρυφα». Σαράντα εννέα επιπλέον χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Σεφέρης κατέθετε αυτή την πικρή πιστοποίηση (1966). Και η κατρακύλα του τόπου επιτάθηκε ακατάσχετη, πήρε την ταχύτητα χιονοστιβάδας. Φτάσαμε σήμερα σε τέτοιες επιδόσεις θρασύτητας, ώστε να δημιουργεί «καινούργιο» κόμμα διεκδικώντας και πάλι ρόλο στη διαχείριση των κοινών, ποιος; Ο ολίγιστος των Παπανδρέου, από τους κατεξοχήν υπόδικους στις συνειδήσεις για την ολοκληρωτική καταστροφή που ζει η χώρα σήμερα, πρόσωπο – σύμβολο της ανικανότητας και της διεθνούς γελοιοποίησης του ελληνικού ονόματος. Τι θα έλεγαν άραγε σήμερα ο Σεφέρης, ο Ελύτης για το πολιτικό μας σκηνικό, τις μακάβριες φιγούρες των αμετανόητων κομματανθρώπων που οδήγησαν, τα τελευταία τρία χρόνια, την Ελλάδα στη διάλυση και στην ατίμωση. Τουλάχιστον δεν τολμούν να ζητήσουν την ψήφο μας όσοι κακούργησαν τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας για να γιγαντώσουν το πελατειακό τους κράτος. Τη ζητούν όμως αυτοί που για να συντηρήσουν άθικτη τη χλιδή των «νταβατζήδων» και των πραιτωριανών, λήστεψαν τον αποταμιευμένο στα ασφαλιστικά ταμεία και στα ελληνικά «ομόλογα» μόχθο των πολιτών, οδήγησαν τη χώρα στον εφιάλτη της χρεοκοπίας: στις δέκα επιχειρήσεις να έχουν κλείσει οι οχτώ, η αποβιομηχάνιση να είναι σχεδόν ολοκληρωτική, η ανεργία σωστή κόλαση και ψυχολογικό μαρτύριο για τις μισές (τουλάχιστον) οικογένειες στην Ελλάδα. Η νεολαία να ξενιτεύεται, η εθνική ανεξαρτησία χαμένη, το ελληνικό όνομα ταυτισμένο διεθνικά με τον εξευτελισμό και την ντροπή. Ρητορεύουν έξαλλοι σαν νευρόσπαστα οι ένοχοι, πανικόβλητοι μήπως χάσουν τις καρέκλες και βρεθούν στο εδώλιο, αθύρματα μιας αντιπολίτευσης που οι ίδιοι με την παραφροσύνη τους την εξέθρεψαν και τη γιγάντωσαν: μετέτρεψαν ένα συνονθύλευμα από ιδεολογικές θρησκοληψίες σε κόμμα εξουσίας με σαρωτική των πάντων δυναμική. Οι εξελίξεις δεν είναι δυνατό να ελεγχθούν.

παπα - Ηλίας : Οι επίορκοι!...

Οι επίορκοι!...

Ψαχνουν για τους επιόρκους 

να βρούνε που και πόσοι,

όταν οι πρώτοι επίορκοι

είναι οι... τριακόσιοι!

Τα χείριστα νομοθετούν

για πίστη και πατρίδα

κι' ασύστολοι δολοφονούν

την κάθε μας ελπίδα.

Αν απονείμουν θέλανε

σ' επίορκους αριστεία

υπεύθυνα και σοβαρά,

και όχι πια στ' αστεία,

σ'αρχικακούργους και ληστές

μεγίστης εμβελείας

πρωταθλητές τής μπαμπεσιάς 

και πάσης αλητείας,

αλί και τρισαλί μας

αλλού κανείς δεν θα τους βρει,

εκτός απ' την Βουλή μας...

Σαράντα χρόνια κακουργούν

και για να μην τους πιάσουν

φρόντισαν και το Σύνταγμα

στα μέτρα τους να φκιάσουν!

Παραγραφές για πάρτη τους

και ασφαλείς δικλείδες

και για τον δύσμοιρο λαό

δόκανα και παγίδες.

Αποδοχές τρικούβερτες

για πάρτη τους κι' απάτες

και φόρους ανυπόφορους

για τού λαού τις πλάτες!

Κι' αυτους , που με την μπόχα τους

το σύμπαν το βρωμίζουν

Έλληνες, λέει, και Χριστιανοί

τρέχουν και τους ψηφίζουν!

Σε ποιόν κανείς να στηριχτεί

και πού να ακουμπήσει,

που απ' το κεφάλι ως την ουρά

το ψάρι έχει... βρωμίσει!

παπα - Ηλίας

7 Ιουνίου, 2013

Χρἠστος Γιανναράς-Πόσο ανίκανοι, πόσο αφερέγγυοι

Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Πόσο ανίκανοι, πόσο αφερέγγυοι Posted: 11 Jan 2015 12:09 PM PST Αυτή τη φορά η προεκλογική περίοδος είναι βραχύτατη, δεν υπάρχει χρόνος για να μελετηθεί μεθοδικά η χάραξη εκλογικής στρατηγικής των κομμάτων. Βέβαια, και όταν υπάρχει χρόνος, η στρατηγική είναι μάλλον είδος άγνωστο στον ελλαδικό πολιτικό βίο, προεκλογικά την αναπληρώνουν «επί χρήμασι» οι επαγγελματίες του εντυπωσιασμού. Τα κόμματα πουλάνε μόνο εντυπώσεις και η οργανωμένη πώληση εντυπώσεων είναι χρυσοπληρωμένο επιτήδευμα άσχετο με την πολιτική. Για τους επαγγελματίες της πλύσης εγκεφάλου των μαζών οι επαγγελίες διακυβέρνησης της χώρας και οι επαγγελίες αποτελεσματικότητας απορρυπαντικών αποβλέπουν στον ίδιο στόχο: Να κερδίσουν πελάτες, όχι να πληροφορήσουν πολίτες. Οι πληροφορίες που έχουμε οι ψηφοφόροι για την πολιτική που θα ασκήσουν τα κόμματα αναλαμβάνοντας την εξουσία, είναι συνήθως άκρως ανεύθυνες και αναξιόπιστες: Τα κρατικά ΜΜΕ υπηρετούν, δίχως προσχήματα ή ενδοιασμούς, την κυβερνητική προπαγάνδα και τα ιδιωτικά ΜΜΕ τη «διαπλοκή» των ιδιοκτητών τους με τα κόμματα. Η απολυταρχία των ΜΜΕ μοιάζει να έχει περιορίσει στο ελάχιστο (ή να έχει πλήρως εξαφανίσει) τις δυνατότητες να σχηματίσει ο πολίτης έγκυρη κριτική άποψη για τη σοβαρότητα των κομματικών προεκλογικών επαγγελιών. Εχει σημασία για τη διαχείριση της ζωής μας και του μέλλοντος των παιδιών μας η επίγνωση της σχετικότητας πια των εκλογών: Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι όλο και πιο άσχετο με τη λαϊκή βούληση και ανάγκη, είναι δείχτης της επιδεξιότητας των κομμάτων στην απάτη και αφορμή ψυχολογικής εκτόνωσης των πολιτών. Πώς να κρίνουν οι πολίτες και να αξιολογήσουν ποιότητα, όταν η πληροφόρησή τους είναι παγιδευμένη και η κριτική λειτουργία σε ολική έκλειψη από τον κοινό βίο; Οταν δεν υπάρχει πτυχή της συλλογικής μας συνύπαρξης όπου να κρίνεται η ποιότητα, να αξιολογούνται οι ικανότητες και το ήθος, να καταξιώνεται η αριστεία, να τιμάται η ανιδιοτέλεια, γιατί τα κόμματα να αποτελέσουν εξαίρεση; Στην ελλαδική κοινωνία σήμερα δεν λειτουργεί ούτε καν βιβλιοκριτική, οι βιβλιοκρισίες συναρτώνται από τα ποσά που διαθέτουν οι Εκδότες στον Τύπο για διαφήμιση. Η ένταξη και η εξέλιξη στην πανεπιστημιακή ιεραρχία εξασφαλίζεται, πολύ συχνά, με κριτήρια όχι ακαδημαϊκά. Επίσημες βραβεύσεις και παρασημοφορήσεις έχουν αυτονόητα αποσυνδεθεί από την τιμή που αποδίδει μια κοινωνία στην ανθρώπινη ποιότητα. Απομένει, ίσως, ο εξωθεσμικός (περιθωριακού ενδιαφέροντος) λόγος για να τολμάει «ερωτήσεις κρίσεως»: συγκριτικής αξιολόγησης αρχηγών και κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας. Να διερωτάται, λ.χ.: Πόσο δύσκολος πολιτικός αντίπαλος είναι για τον κ. Σαμαρά ο κ. Τσίπρας – και το αντίστροφο. Ποια τα μειονεκτήματα του καθενός και ποιο υστέρημα συνεπάγονται για τη διαχείριση των κοινών. Πώς αξιολογούνται συγκριτικά οι ικανότητες των δύο μονομάχων να εκτιμούν την ποιότητα, να ιεραρχούν προτεραιότητες, να λειτουργούν επιτελικά, να θέτουν ουσιώδεις στόχους και να τους υπηρετούν με συνέπεια αδιαφορώντας για την επιπόλαιη δημοφιλία. Η απλή και απροκατάληπτη λογική λέει ότι για τον κ. Σαμαρά ο κ. Τσίπρας είναι εύκολος, πολύ εύκολος αντίπαλος. Ηταν συμπτωματικός αρχηγός ενός συμπιληματικού πολιτικού σχηματισμού καθηλωμένου στο 4,7% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Και τον κατέστησαν κόμμα εξουσίας, διεκδικητή της πρωθυπουργίας με εκτίναξη στο 27% της λαϊκής προτίμησης, ποιοι παράγοντες; Μα, ολοφάνερα, η οργή και αγανάκτηση του λαού, η αηδία του για τη χαμέρπεια, την ασυνέπεια, την ανικανότητα του διδύμου Βενιζέλου – Σαμαρά. Είναι περισσότερο από φανερό ότι ο κ. Τ. έχει φυσικά προσόντα που ο κ. Σ. τα στερείται. Εχει παρουσιαστικό ηγέτη και λόγο χυμώδη, υποβλητικό, ενώ οι νευροσπαστικές χειρονομίες και η επιτηδευμένη έκφραση είναι το Βατερλώ του κ. Σ. Δεν παύει ωστόσο ο κ. Τ. να είναι ένα τυπικό «παιδί του κομματικού σωλήνα»: χωρίς σοβαρή προετοιμασία και συγκρότηση για την άνοδο σε θέσεις κορυφαίας ευθύνης, χωρίς ωρίμανση σε προσωπικές επιλογές, πολιτικές και κοσμοθεωρητικές, επίπονα συγκροτημένες. Αλλά το βασικότερο μειονέκτημα του κ. Τ. είναι ότι βρέθηκε στην κορυφή ενός πολυσυλλεκτικού σχηματισμού χωρίς ραχοκοκαλιά που να τον μορφοποιεί σε κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποπροϊόν διασπάσεων του «ευρωκομμουνισμού» στην Ελλάδα: Των πρώτων εκείνων μαρξιστών που είχαν την οξυδέρκεια και την τόλμη να αποκηρύξουν τον ολοκληρωτισμό του σοβιετικού μοντέλου, χωρίς όμως να έχουν και το κουράγιο να οδηγήσουν την αμφισβήτηση ώς το μεδούλι της κοινής ιστορικο-υλιστικής ραχοκοκαλιάς μαρξισμού και αχαλίνωτου καπιταλισμού. Ετσι τα προσωπικά ηγετικά προσόντα του κ. Τ. αχρηστεύονται από τον τρόμο που γεννάει στους σκεπτόμενους πολίτες το αλαλούμ των ποικιλιών ιδεοληψίας του «ριζοσπαστικού» συνασπισμού των συντρόφων του. Τρέμει ο κάθε νουνεχής πολίτης ψάχνοντας στη λίστα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για να φανταστεί ποιος θα μπορούσε να χρισθεί υπουργός Εξωτερικών, ποιος υπουργός Παιδείας, ποιος θα οργανώσει Δημόσια Διοίκηση με προτεραιότητα να τεθεί το κράτος στην υπηρεσία του πολίτη και όχι των αδίστακτων μαφιόζων του «συνδικαλισμού». Δυστυχώς, η απλή και απροκατάληπτη λογική λέει, ταυτόχρονα, ότι στην αναμέτρηση των μονομάχων, ο κ. Σαμαράς είναι επίσης εύκολος, πολύ εύκολος αντίπαλος για τον κ. Τσίπρα. Η αναμέτρηση γίνεται μεταξύ μικρών αναστημάτων, που σημαίνει ότι, όποιος κι αν υπερισχύσει, οι προδιαγραφές του αποκλείουν την ελπίδα σωτηρίας της χώρας. Η Ελλάδα ψυχορραγεί και οι δυο «θεραπευτές» που διαγκωνίζονται στο προσκέφαλό της, ποιος θαυματουργικά θα την γιάνει, είναι: ο ένας δοκιμασμένος και αποδεδειγμένα ολίγος ή ανίκανος, ο άλλος αδοκίμαστος και χωρίς εχέγγυα σοβαρότητας. Οικονομολόγοι που σέβονται τον εαυτό τους και την επιστήμη τους, αποδείχνουν με νούμερα το χάος στο οποίο έχει βυθιστεί η ελληνική οικονομία με την ηλίθια, μικροκομματική πολιτική που άσκησε το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου στα δυόμισι χρόνια της εξουσίας του. Κι εμείς οι πολλοί, δεν ξέρουμε νούμερα, αλλά ψηλαφούμε γεγονότα: Την ψυχανώμαλη εμμονή να περισωθεί, με οποιοδήποτε τίμημα, το πελατειακό κράτος, να μπουκώνονται ακόρεστα οι χρυσοκάνθαροι «νταβατζήδες», να εξοντώνεται μεθοδικά η «μεσαία τάξη», οι άνθρωποι της τόλμης και της δημιουργίας, η ραχοκοκαλιά της παραγωγικότητας. Ψηλαφούμε το πείσμα του «διδύμου» να αποκλειστεί κάθε ανασύσταση του κράτους με γνώμονα την αξιοκρατία, να μη λυτρωθεί ποτέ ο συνδικαλισμός από την κομματική μαγαρισιά και δυσωδία, να μείνουν τα πανεπιστήμια και τα σχολειά κάτω από τον ζυγό του πρωτογονισμού των κομματικών νεολαιών. Δυστυχώς το αίμα που απαιτούν οι ιστορικές αλλαγές, είναι συνήθως αίμα αθώων. Οχι όσων κακούργησαν αδίστακτα σε βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων…

Βαρουφάκης (Β Αθηνών): Γιατί κατεβαίνω με τον ΣΥΡΙΖΑ

ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ:  ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ.