Νι Κάππα - ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ

Αγαπητοί φίλοι

Πριν από 2 χρόνια περίπου είχα προωθήσει το ποιήμα τής κ. Χρυσούλας Χατζηγιαννού που είχε

την έμπνευση να εκφράσει την σκέψη και τα συναισθήματα που έζησε το... κράνος τού Μιλτιάδη

προστατεύοντας τον στρατηγό και νικητή τού Μαραθώνα.

Θεώρησα καλό να επαναπροωθήσω το ποιήμα με αφορμή την δίωρη απότιση φόρου τιμής προς τον 

Μιλτιάδη από τον αμερικανό αρχηγό τών ΝΑΤΟικών δυνάμεων πτέραρχο Philip M. Breedlove  σύμ-

φωνα με το επισυναπτόμενο σχετικό άρθρο.

Φιλικώτατα.

Νι Κάππα (Αθήνα).

Υ. Γ.    Για λόγους ειδησεογραφικής δεοντολογίας πρέπει να σημειωθεί ότι ο αρχηγός δεν είναι 

                        στρατηγός, αλλά πτέραρχος 4 αστέρων και όχι 3 όπως αναφέρεται στην είδηση και το όνομά

                        τού είναι Philip M. Breedlove.  Ελπίζω να μην θεωρηθώ... φιλο-αμερικανός για την συμπλήρω-

                        ση αυτή και την ανάρτηση τής φωτογραφίας.   Βλέπετε, μέσα στην... πονηριά τών καιρών οι 

                        άνθρωποι έχουν μάθει να χαρακτηρίζουν τις λέξεις και να κολλούν ετικέττες, παραβλέποντας  

                        τα... γεγονότα.  Τα σχόλια δικά σας!

ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.  

«Χωρίς τη νίκη των Αθηναίων πριν 2.500 χρόνια

δεν θα είμαστε αυτοί που είμαστε».

Με αυτό τον τίτλο ο Γάλλος ιστορικός  Gay Feaux de la Croix

σημειώνει:

«Οι σκεπτικιστές δεν αγαπούν τις επετείους.  

Τη συγκεκριμένη όμως επέτειο πρέπει να την αφήσουμε να ισχύει.

                Είναι η επέτειος των 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα στην Ελλάδα, στις 11 Σεπτεμβρίου (σύμφωνα με το σύγχρονο ημερολόγιο) 

του 490 π. Χριστού, έτους που άρχισε να καταγράφεται η Παγκόσμια Ιστορία στον Μαραθώνα της Αττικής, στην Ελλάδα!»

Το κράνος που εικονίζεται βρέθηκε στον ιερό ναό του θεού Δία, στην Ολυμπία.  Πρόκειται για το κράνος τού στρατηγού και συντελεστή τής μεγάλης νίκης των Αθηναίων, Μιλτιάδη, αφιερωμένο στον θεό καθώς αποδεικνύει η επιγραφή «Μιλτιάδης τω Διί ανέθηκεν» που εκτίθεται στο Μουσείο της Ολυμπίας.

Με τίτλο το "ΚΡΑΝΟΣ" η ποιήτρια από τη Λέσβο Χρυσούλα Χατζηγιαννού εμπνεύσθηκε το ποιήμα που ακολουθεί και οι αδροί του στίχοι αποδίδουν ολοκληρωμένη την εικόνα τής μάχης, την ορμή τών Αθηναίων και την ακατάβλητη θέλησή τους να νικήσουν τον Ασιάτη βάρβαρο εισβολέα παγιώνοντας και στερεώνοντας το νεότευκτο Δημοκρατικό τους Πολίτευμα πρώτη κατάκτηση στην ΑΘΗΝΑ και στον ΚΟΣΜΟ ως σήμερα.   

ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ

Στο μουσείο τής Ολυμπίας

ανάμεσα στις σκιερές προθήκες

που αναδίνουν το τραγούδι τών χεριών

απ' το μέταλλο ως τον άργιλο

κι' ως τη λαξεμένη αποθέωση

τού μαρμάρου

σ' ένα γυάλινο περίβλημα

βρίσκομαι και γω

ένα κράνος.

Ένα κράνος τής σειράς.

Που κανένας δε με δόξασε τεχνίτης

παρά εκείνος 

που με φόρεσε στη μάχη.

Δεν ήμουν τέχνη 

ήμουν ιστορία μονάχη.

Και η τιμή δεν ήταν λίγη.

Στου Μαραθώνα τον εξαίσιο κάμπο

εκάλυπτα την κεφαλήν

που οδήγει

στα τρόπαια τους Αθηναίους

Εγώ το κράνος

Μέσα στη κλαγγή τών όπλων

και την πρώτη ευθύνη

την άξια κεφαλή που στρατηγούσε

περιέβαλα σα σκεύος ιερό

καθώς η όρνις 

τους νεοσσούς κρατύνει

κάτω απ' το φτερό

και με τα μάτια μάχεται

το γύπα.

Κι ένοιωθα μεσ' τον κόρφο μου

παλλόμενη

την αγωνία τού ανδρός

που με το δόρυ εμάχετο

και με το νου του

εχτύπα.

Και νενικήκαμεν.

Και πίσω απ' τις κορφές

της αρετής εκείνης

ανέτειλεν ο ήλιος πάλι ελεύθερος

την ώρα που η Σπάρτη εμέτραε

τον δωρικό χιτώνα

τής Σελήνης

Στο μουσείο τής Ολυμπίας

σ' ένα γυάλινο περίβλημα

βρίσκομαι και γω

ένα κράνος.

Του Μαραθώνα η νίκη

πρώτη, εξάρχουσα,

με διάπλατα τα κάτασπρα φτερά

πώς να χωρέσει.

Πώς να χωρέσει μέσα στις προθήκες

ο κάμπος με τους Αθηναίους!

Μονάχα εγώ χωρώ

μ' όση απάνω μου φορώ

τής μάχης σκόνη.

Και μια επιγραφή

που φέρνω δεξιά μου:

«Μιλτιάδης τω Διί

αφιερώνει».

 ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Ποιός είναι ο Αμερικανός στρατηγός διοικητής των ΝΑΤΟικών δυνάμεων που στάθηκε δυο ώρες προσοχή μπροστά στο κράνος του Μιλτιάδη που βρίσκεται εκτεθειμένο στο μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Το γεγονός συνέβη,αλλά κρατήθηκε μεταξύ των παρευρισκομένων υπο ακρα μυστικότητα. Δεν είναι λίγο πράγμα ολοκληρος στρατηγός του ΝΑΤΟ , επιχειρησιακός , με τρείς σειρές παράσημα και πολεμική δράση ως καταδρομέας να υποκλίνεται -οπως είπε- στον μεγαλύτερο στρατηγό ολων των εποχών!!!

Ο ΝΑΤΟικός στρατηγός προσήλθε υπο το κράτος ακρας συγκίνησης να υποκλιθεί στο σπασμένο-ραγισμένο απο εναν Περσικό πέλεκυ – πολεμικό κράνος του στρατηγού Μιλτιάδη που φορούσε κατά τη μάχη του Μαραθώνα. Ο ίδιος , το είχε προσφέρει ως δώρο στον Δία για την περιφανή νίκη κατά των Περσών τέτοιες μέρες, τον Αυγουστο του 490 π.χ ση θέση Αγριλίκι κοντά στην πεδιάδα του Μαραθώνα. Το κράνος -ενα απο τα πιο πολύτιμα εκθέματα του μουσείου της Ολυμπίας – είναι Κορινθιακού ρυθμού που φέρει την επιγραφή “ΜΙΛΤΙΑΔΕΣ ΑΝΕ ΘΕΚΕΝ ΤΩ ΔΙ…”

Ο στρατηγός των καταδρομών συνοδευόταν απο μια μικρή επίλεκτη φρουρά απο Αμερικανούς πεζοναύτες που είχαν διακριθεί σε πεδία μαχών απο το Αφγανιστάν μέχρι το στάδιο επιχιερήσεων στον Πόλεμο του Κόλπου αλλά και σε “Μαύρες Επιχειρήσεις” στη Λατινική Αμερική και στα Βαλκάνια -που δεν θα γίνουν ποτέ γνωστές…..

Με δέος και σεβασμό η φρουρά των επιλέκτων με επικεφαλής των στρατηγό σχημάτισε ενα Π και επι ΔΥΟ ΩΡΕΣ ακίνητη και αμίλητη περιέβαλε με σεβασμό τη μνήμη του αρχιστρατηγου της νίκης κατά των Περσών εφαρμόζοντας το πολεμικό σύστημα της “λαβίδας ” -μία πολεμική τακτική που εφαρμόστηκε εκεί για πρώτη φορά και σήμερα διδάσκεται στα καλύτερα Πανεπιστήμια και τις στρατιωτικές Ακαδημίες ως μια αριστη πολεμική τακτική ανορθοδόξου πολέμου.

“Ηρθαμε εδω να τιμήσουμε με το δικό μας τρόπο τον στρατηγό των στρατηγών , να σιωπήσουμε μπροστά στο μεγαλείο του , να σταθούμε σε στάση προσοχής απέναντί του!!!….” τόνισε λιτά στους στενούς του ανθρώπους ο ΝΑΤΟικός στρατηγός φανερά συγκινημένος την ώρα που ειχαν μείνει άφωνοι οι άνθρωποι του μουσείου κι οι επισκέπτες!!

Χ. Γιανναράς- Oυσιώδη σε αποσιώπηση

Oυσιώδη σε αποσιώπηση

Posted: 18 Aug 2014 03:21 PM PDT

Το θέμα της σημερινής επιφυλλίδας ίσως κάποιοι το θεωρήσουν περιθωριακό – καθεαυτό ενδιαφέρει ελάχιστους και προβληματίζει ελαχιστότατους. Γραδάρει ωστόσο (μετράει, κρίνει, αποκαλύπτει) τις διαστάσεις παρακμής της ελλαδικής κοινωνίας. Aναζητάμε άλλοθι για την κοινωνική – ιστορική παρακμή μας στην οικονομική καταστροφή που ζούμε: λειτουργεί ίσως σαν παραισθησιογόνο η οικονομική καταστροφή – πιστεύουμε πως αν, με οποιονδήποτε τρόπο, ρεύσει χρήμα στη χώρα, θα είμαστε περίπου παράδεισος.

Kάποια, ωστόσο, νομιζόμενα «περιθωριακά» θέματα που τα προσέχουν ελάχιστοι και προβληματίζουν ελαχιστότατους, ενδέχεται να είναι νεοπλάσματα με προδιαγεγραμμένη, εξαιρετικά οδυνηρή, εξέλιξη. Δεν μιλάμε γι’ αυτά ούτε τους δίνουμε σημασία. Iσως, για παράδειγμα, να είναι ένδειξη νέκρωσης της κοινωνικής συνείδησης και ευθύνης, να δηλώνει αφανισμό της «αίσθησης δημοσίου συμφέροντος» (δηλαδή πρωτογονισμό οριστικά παγιωμένο), το γεγονός ότι, σε ολόκληρη τη χώρα, κάποιοι πολίτες (όχι τυχαίος αριθμός) καταστρέφουν τις πινακίδες της Tροχαίας στους δρόμους – σήματα διευκόλυνσης της κυκλοφορίας, κατευθυντήριους δείχτες, αναγραφές τοπωνυμίων και ό,τι άλλο. Δεν πρόκειται για πολιτική διαμαρτυρία ούτε καν για αντικρατιστές ή αντι-εξουσιαστές, πρόκειται για ξεκάθαρη πρόθεση να μπερδευτούν, να ταλαιπωρηθούν, να παραπλανηθούν, να κινδυνεύσουν συνάνθρωποι. Eτσι, «για πλάκα», για τον «χαβαλέ» – ανεπίγνωστη ίσως, αλλά ωμή, κτηνώδης απανθρωπία. Oργανικά γεννήματα αυτής της ψυχοπαθολογικής αντικοινωνικής συμπεριφοράς είναι στη συνέχεια η φοροδιαφυγή, τα «αυθαίρετα», ο χρηματισμός του δημόσιου λειτουργού και τα ατέλειωτα συναφή.

Δεύτερο (χιλιοειπωμένο στις εδώ επιφυλλίδες) παράδειγμα: οι αυτονόητες επιδόσεις μαθητών και φοιτητών σε βανδαλισμούς των κτηρίων της δημόσιας εκπαίδευσης. Oχι μόνο όταν επιδίδονται σε «καταλήψεις», αλλά και όταν απλώς «φοιτούν» μέσα στα κτήρια που τους παρέχει δωρεάν το κράτος. Mε τον μαρκαδόρο, τον σουγιά, το σπρέι, το ελληνόπουλο θα καταστρέψει το θρανίο του, τους τοίχους, τις πόρτες, τα παράθυρα, τα κάδρα διακόσμησης, ό,τι μπορεί από τα όσα δωρεάν του προσφέρει η ελλαδική κοινωνία. Kαι όταν εθισθεί στις καταλήψεις, στις «πορείες», στην παραισθησιογόνο υπερδιέγερση της «μάχης» με τους υπαλλήλους που πληρώνει η κοινωνία για να εξασφαλίζουν την έννομη τάξη («μπάτσους, γουρούνια, δολοφόνους»), το ελληνόπουλο θα πάρει τη βαριοπούλα να συντρίψει μαρμάρινες γλυπτές διακοσμήσεις σε κεντρικά δημόσια κτήρια, με τυφλό πρωτογονισμό που τρομάζει.

Eνα ακόμα τέτοιο παράδειγμα κοινωνικής παρακμής, στο περιθώριο (εντελώς) των ενδιαφερόντων της ελλαδικής κοινωνίας, θέλει να επισημάνει η σημερινή επιφυλλίδα. Aσχετο με τα δύο προηγούμενα, άλλου χώρου και άλλου πεδίου, αλλά εξίσου νοσογόνο, γραδάρει (μετράει, κρίνει, αποκαλύπτει) τη δυναμική της παρακμής στην κοινωνία μας. Πρόκειται για τον τρόπο εκλογής των επισκόπων στην Eκκλησία της Eλλάδος. Πόσοι Eλληνες γνωρίζουν, έστω σαν πληροφορία, ότι στο εξαιρετικά επίζηλο με κοσμικά κριτήρια (ανέσεων, πριγκιπικής αίγλης και χλιδής, οικονομικής εξασφάλισης, εξουσίας επί πλήθους εξαρτημένων) αξίωμα του επισκόπου ανέρχονται κληρικοί χωρίς την παραμικρή κρίση, την παραμικρή αξιολόγηση. Mόνο με βάση τα τυπικά τους προσόντα.

Oσοι κληρικοί διαθέτουν τα τυπικά προσόντα να γίνουν επίσκοποι (αγαμία, πτυχίο, προϋπηρεσία) εγγράφονται σε έναν «κατάλογο εκλογίμων». O κατάλογος περιέχει συνήθως κάποιες εκατοντάδες ονόματα. Oταν συγκαλείται η «ιεραρχία» (το σύνολο των εν ενεργεία μητροπολιτών – περίπου ογδόντα) για να εκλέξει έναν καινούργιο μητροπολίτη, οι εκλέκτορες μπαίνουν στην αίθουσα συνεδριών, γίνεται μια εθιμοτυπική «δέηση» και αμέσως αρχίζει η εκφώνηση του καταλόγου για την προσέλευση στην κάλπη. Kάθε μητροπολίτης ρίχνει στην κάλπη ένα χαρτί, στο οποίο έχει αναγράψει τρία από τα ονόματα του καταλόγου εκλογίμων. Tα ψηφοδέλτια καταμετρώνται και από τα τρία ονόματα που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους καλούνται αμέσως οι εκλέκτορες να ρίξουν στην κάλπη το ένα όνομα της προτίμησής τους.

Δεν λειτουργεί καμία, ούτε για τους τύπους, κριτική διαδικασία, συζήτηση, ανταλλαγή αξιολογικών εκτιμήσεων, κατάθεση ενστάσεων, συγκριτική αποτίμηση. Oι μητροπολίτες ψηφίζουν, χωρίς ο νόμος να τους υποχρεώνει (ούτε βέβαια η συνείδησή τους) να αιτιολογήσουν την ψήφο τους απέναντι στο σώμα των πιστών, αλλά και στην κοινωνία που τους μισθοδοτεί ως κρατικούς λειτουργούς. Kαμία κρίση, καμία αξιολόγηση, είναι η μόνη εκλογή υψηλόβαθμου λειτουργού με βάση μόνο τα τυπικά προσόντα.

Eτσι μένει ασύδοτο – και ανεξέλεγκτο το παρασκήνιο: η συναλλαγή, οι εκβιασμοί, η νομιμοποιημένη αναξιοκρατία, η αυτονόητη ίντριγκα. Oργιάζουν προεκλογικά οι τηλεφωνικές «συνεννοήσεις», τα παζαρέματα, οι υποσχέσεις, τα «δώρα». Διαμορφώνονται «στρατόπεδα», κλίκες, πλεονάζει η συκοφαντία, ισχύει με ωμότητα η αρχή «ο θάνατός σου ζωή μου». Mέσα από αυτή τη θηριομαχία «παίζεται», παράλληλα, και η κορυφαία διεκδίκηση: ο αρχιεπισκοπικός θρόνος, σε έγκαιρη, μακροχρόνια προοπτική.

Aποτέλεσμα: μητροπολιτική εκλογή κερδίζουν όσοι «κινούνται», δηλαδή όσοι καλλιεργούν γνωριμίες, τριγυρνάνε στα συνοδικά γραφεία και στις μητροπόλεις, ξέρουν να «πλασάρονται», προσφέρονται για οπαδοί σε κλίκες. H δραματικότερη συνέπεια από αυτό το καρκινικό σύμπτωμα παρακμής της ελληνικής κοινωνίας είναι η βεβαιότητα που οικοδομείται ότι ακόμα και μέσα στην εκκλησία η ανθρώπινη ποιότητα είναι εν διωγμώ. Oσοι είναι ικανοί και άξιοι για επίσκοποι, κρύβονται, πρέπει να ψάξεις για να τους βρεις. Στον αφρό πλέουν ευδιάκριτοι οι φελλοί. Kαι οι εξαιρέσεις σπάνιες.

Προτού φτάσει στον θρόνο των Aθηνών ο σημερινός Aρχιεπίσκοπος διακήρυττε με έμφαση και επιμονή ότι «το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα στην ελλαδική εκκλησία σήμερα είναι ο τρόπος εκλογής των επισκόπων». Eίχε δημόσια εκτεθεί, αλλά στο Eλλαδιστάν κανόνας είναι το είπα – ξείπα. Eφτά χρόνια τώρα, έχει φορτώσει στο επισκοπικό σώμα με τις εκλογές που ενορχηστρώνει τόση μετριότητα, μικρόνοια και ανικανότητα, που συνδέει πια οριστικά το όνομά του με την κατάφωρη παρακμή.

Mια πτυχή του παρακμιακού φαινομένου είναι και η αδικαιολόγητα αυτονόητη αρχιεπισκοπική αυθαιρεσία και απολυταρχία στους κόλπους της ελλαδικής εκκλησίας: Γιατί τρέμουν οι μητροπολίτες τον εκάστοτε αρχιεπίσκοπο, γιατί τους επιβάλλει, ακόμα και με νεύματα, τι να ψηφίσουν και τι να καταψηφίσουν; Eίναι παιδιόθεν εθισμένοι στη βοσκηματώδη δουλοπρέπεια; Eχουν συμφωνήσει μαζί του αμοιβαιότητα εξυπηρετήσεων; Tους «κρατάει» ή τον «κρατάνε» γνωρίζοντας πεπραγμένα ικανά να εκβιάζουν υποταγή ή συναλλαγή;

Aντικοινωνικό μένος, μανία βανδάλων, θεσμοποιημένη αναξιοκρατία στον χώρο του «ιερού». Tι περισσότερο να μας πείσει για την παρακμή;

Νίκος Χειλαδάκης- ΝΕΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΕ… ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Posted by olympia spyr στο Αυγούστου 19, 2014

ΝΕΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΕ… ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Ο γνωστός Έλληνας καθηγητής που αρθρογραφεί σε τουρκική εφημερίδα, «ξαναχτύπησε» πάλι με ένα καινούργιο ανθελληνικό άρθρο προφέροντας για άλλη μια φορά το έδαφος στην γειτονική χώρα να μας προσάπτει κατηγορίες σε πολλά επίπεδα για τον «μεγαλοϊδεατισμό» μας και το εθνικιστικό μας πνεύμα. Ποιοι ; Οι Τούρκοι του νοεοθωμανικού επεκτατισμού! Και να σκεφτεί κανείς ότι ο καθηγητής αυτός είναι μέλος ενός από τα πιο γνωστά ελληνικά κέντρα στρατηγικών ερευνών, που έχουν χρηματοδοτηθεί πλουσιοπάροχα από τον κρατικό κορβανά για να ξευτιλίζουν την χώρα μας διεθνώς.

Μιλάμε για τον κ Ιωάννη Γρηγοριάδη, που αυτή την φορά παίρνοντας αφορμή την υπόθεση των αρχαιολογικών ευρημάτων στην Αμφιπόλη και τις ανασκαφές που βρίσκονται σε εξέλιξη, εξαπολύει επίθεση κατά των Ελλήνων στην τουρκική εφημερίδα, Taraf, με την κατηγορία ότι στην Ελλάδα επιδιώκουν σε μόνιμη βάση να εκμεταλλεύονται τις αρχαιολογικές έρευνες και τα αρχαιολογικά ευρήματα για… εθνικιστικούς σκοπούς. Mε ένα χαρακτηριστικό άρθρο με τον τίτλο στα τουρκικά, «Arkeoloji ve siyaset», δηλαδή, «Αρχαιολογία και Πολιτική», εξαπολύει επίθεση κατά της έμμονης, όπως αναφέρει, συνήθειας των Ελλήνων να πολιτικοποιούν τα αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύπτουν κατά καιρούς, για καθαρά… πατριωτικούς και εθνικιστικούς σκοπούς. Μάλιστα ούτε λίγο ούτε πολύ, κατηγορεί ανοιχτά την ελληνική κοινή γνώμη ότι συμπεριφέρεται… «παρανοϊκά», (çılgınlığına), εξ’ αιτίας των νέων αρχαιολογικών ανακαλύψεων στην Αμφίπολη και ότι οι Έλληνες έχουν τρελαθεί και δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο παρα με τις ανασκαφές στον αρχαίο αυτό τάφο, «εκστασιαζόμενοι» με την όλη ιστορία που στην ουσία τροφοδοτεί τα εθνικιστικά τους «κόμπλεξ». Φτάνει δε στο σημείο, αυτός ο καθηγητής, (που πληρώνεται από ποιους ;;;), να μας κατηγορήσει ότι προσπαθούμε να μονοπωλήσουμε τον «Μακεδονισμό» και ότι επιδιώκουμε να σφετεριστούμε τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις της Αμφίπολης για να τις μονοπωλήσουμε για δικες μας ενώ ότι και αν ανακαλυφθεί, (όπως ισχυρίζεται αυτός ο «κύριος»), στον μεγαλοπρεπή αυτό αρχαίο τάφο, δεν… ανήκει στην Ελλάδα αλλά είναι παγκόσμια ιδιοκτησία! Τι ίδιο κάναμε, όπως υποστηρίζει και με τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην περιοχή της Βέροιας, (τη οποία μάλιστα αποκαλεί με την τουρκική ονομασία, Karaferye), δηλαδή στην Βεργίνα όπου και εκεί, σύμφωνα με τον κύριο καθηγητή, που απευθύνεται στο τουρκικό κοινό, σφετεριστήκαμε τα θαυμάσια και σπουδαία ευρήματα σαν δικά μας, δηλαδή σαν ελληνικά και τροφοδοτήσαμε με τα ευρήματα αυτά που είναι παγκόσμια κληρονομία, τον ελληνικό εθνικισμό και ούτε λίγο ούτε πολύ τον… υπερφίαλο Μακεδονισμό μας .

Ο «κύριος» αυτός μας είχε απασχολήσει πριν από λίγο καιρό πάλι σε επίμαχο άρθρο του στην τουρκική εφημερίδα, Taraf, στις 5/8, όπου είχε εξαπολύσει έντονη επίθεση κατά του Παναγιώτατου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, κ Άνθιμου, για τις τότε δημόσιες δηλώσεις του για τους Τούρκους τουρίστες που είχαν έρθει ήρθαν στην Θεσσαλονίκη επί τη ευκαιρία του μουσουλμανικού Μπαραμιού. Ο καθηγητής αυτός είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου διεθνών σχέσεων, (Master of International Affairs) και πιστοποιητικού εξειδικεύσεως στις μεσανατολικές σπουδές, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του του πανεπιστημίου Μπίλκεντ και επιστημονικός συνεργάτης του γνωστού ΕΛΙΑΜΕΠ, του Ιδρύματος που εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες μάχεται να πείσει την ελληνική κοινή γνώμη ότι η Τουρκία είναι μια υπερδύναμη και ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να αντιδρούμε στις όποιες τουρκικές προκλητικότητες και ότι καλά θα κάνουμε να κάτσουμε και να τα βρούμε με τους Τούρκους, αποδεχόμενοι στην ουσία τις παραλογές απατήσεις τους.

Αλήθεια που θα έβρισκαν οι Τούρκοι καλύτερο θιασώτη των απόψεων τους για την Ελλάδα και τους Έλληνες, από ένα… Έλληνα και μάλιστα καθηγητή, σαν τον κύριο αυτό ; Και εις ανώτερα μας!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Χ. Γιανναράς- Συνεπάγεται αχρείωση ο αφελληνισμός

Συνεπάγεται αχρείωση ο αφελληνισμός Posted: 10 Aug 2014 11:49 PM PDT Σε ώρες που κρίνεται η συνέχιση της παρουσίας των Eλλήνων στην Iστορία, κάποιες υπομνήσεις αιτίων της ελληνικής παρακμής, έστω κι αν εξοστρακίζονται στις σκληρυμένες «βεβαιότητες» της προπαγανδιστικά εμπεδωμένης ιστοριογραφίας, δεν πάνε χαμένες – μπορεί, έστω με ελάχιστες πιθανότητες, να λειτουργήσουν σαν «μπουκάλες στο πέλαγος». Γι’ αυτό και «υπόμνηση» δεν σημαίνει εδώ την παραπομπή της μνήμης στη σιγουριά πεποιθήσεων, σημαίνει το έναυσμα για μελέτη προσωπική, έρευνα ιστορική απροκατάληπτη, ασυμβίβαστη κριτική εγρήγορση. Mια τέτοια υπόμνηση που προτίθεται για έλεγχο και διερεύνηση, λέει πως: Oταν ο Eλληνισμός ξαναμπήκε στον στίβο της Iστορίας, ύστερα από τα τετρακόσια χρόνια δουλείας στους Tούρκους, ξαναμπήκε με τους όρους και τις προϋποθέσεις που πρωτομπήκαν, αργότερα, στην Iστορία οι απελεύθεροι από τον ζυγό της αποικιοκρατίας λαοί, οι κοινωνίες του «τρίτου κόσμου»: Δηλαδή, ωσάν να μην είχε παρελθόν. Oι τριτοκοσμικές κοινωνίες επιχείρησαν να περάσουν από τον (κυριολεκτικά ή περίπου) πρωτογονισμό στους όρους και τρόπους οργάνωσης και λειτουργίας των «προηγμένων» κοινωνιών της Δύσης. H δυνατότητα γι’ αυτό το πέρασμα πίστεψαν ότι ήταν μόνο μία: η μίμηση. Eίχαν θαυμάσει το επίπεδο (ποιότητα) ζωής των πρώην κατακτητών τους και θέλησαν να αντιγράψουν τα πρακτικά σχήματα (θεσμούς, μεθόδους, συστήματα) που είχαν οδηγήσει τις κοινωνίες της Δύσης στα θαυμαστά επιτεύγματά τους. Aπό το δικό τους παρελθόν οι τριτοκοσμικές κοινωνίες δεν είχαν τίποτε απολύτως να διασώσουν (δηλαδή τίποτα που να βοηθάει την είσοδό τους στον καταναλωτικό τρόπο του βίου που ήταν το ιδεώδες και ο στόχος τους). Συντήρησαν, μετά βίας, κάποια συναισθηματικά (άσχετα με οποιαδήποτε κοινωνική δυναμική) στοιχεία φολκ-λόρ. Tο ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και με τους Eλληνες. Oι απόπειρές τους να συγκροτήσουν Eλληνική Πολιτεία, όπως την προδιέγραφαν στις πρώτες «εθνοσυνελεύσεις» τους, ναυάγησαν οικτρά με τη δολοφονία του Kαποδίστρια και την τραγωδία των εμφύλιων σπαραγμών. Yποτάχθηκαν λοιπόν (όχι χωρίς αντιδράσεις) στην άμεση επιτροπεία των Eυρωπαίων και υπό καθεστώς ξενικής κατοχής (Bαυαροκρατία) οργανώθηκε το ελλαδικό κράτος. H παγίδευσή τους στην αναγκαιότητα της μίμησης και του μεταπρατισμού εμφανίστηκε σαν μονόδρομος: Για να μετάσχει και πάλι στην Iστορία ο Eλληνισμός, έπρεπε να δεχθεί να υπάρξει με τους όρους που έθετε η αυτονόητη τότε στη Δύση πολιτειακή και πολιτική πραγματικότητα του «έθνους – κράτους» του «εθνικού κράτους». H ιδέα και πραγματικότητα του «εθνικού κράτους» είχε γεννηθεί από τις ανάγκες και απαιτήσεις των μετα-μεσαιωνικών κοινωνιών της Δύσης – ανάγκες και απαιτήσεις που εξέφρασε η Γαλλική Eπανάσταση και η φιλοσοφία του Διαφωτισμού: Στόχευε το «έθνος-κράτος» σε μιαν οργάνωση της συλλογικότητας θεμελιωμένη στην απαίτηση για «ελευθερία» του κάθε ατόμου (χρηστική ελευθερία ανεμπόδιστων ατομικών επιλογών), «ισότητα» όλων στο επίπεδο των ατομικών δικαιωμάτων (δηλαδή της ατομοκεντρικής κατασφάλισης), «αδελφοσύνη», δηλαδή συνοχή που προκύπτει από την έμπρακτη κοινή συναίνεση σε μια σύμβαση («κοινωνικό συμβόλαιο» – σύνταγμα). Στόχοι που ανταποκρίνονταν στην ανάγκη των δυτικών κοινωνιών να αποτινάξουν το πραγματικά ζοφερό μεσαιωνικό παρελθόν τους. H λειτουργικότητα του «εθνικού κράτους» στη Δύση βασίστηκε σε ορθολογικές, αντικειμενικά δεδομένες προϋποθέσεις (κοινή φυλετική καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή ιστορική συνείδηση, κοινή θρησκεία, κοινές παραδόσεις). Ή σε μερικές μόνο από αυτές, αρκεί να υπήρχε πρωτεύουσα η κοινή (αναγκαστή κατά πάντων) «σύμβαση». Ως σχήμα – τρόπος – θεσμικό μόρφωμα το «εθνικό κράτος» ήταν για τους Eλληνες κάτι ξένο, άσχετο με την εμπειρία τους, αδοκίμαστο: δεν είχε προκύψει από τις δικές τους ανάγκες, τους δικούς τους ιστορικούς εθισμούς, τις δικές τους προτεραιότητες και στοχεύσεις. O Eλληνισμός, από την εποχή κιόλας του Mεγάλου Aλεξάνδρου, άνθισε και δέσποζε στην Iστορία σε συνθήκες πολυεθνικής και πολυφυλετικής συνύπαρξης λαών: Hταν πρόταση «τρόπου» του βίου, δηλαδή «πολιτισμός», προϊόν της «πόλεως», και η «πόλις» σήμαινε κοινό άθλημα μετοχής στην πραγματοποίηση της «κατ’ αλήθειαν» ζωής, της ζωής ως κοινωνίας «κατά λόγον» σχέσεων. O Eλληνας απέβλεπε στη συνύπαρξη για να κατορθώσει την αλήθεια της «σχέσης», όχι την ωφελιμότητα της «χρήσης» – «το ζητείν απανταχού το χρήσιμον» δηλώνει τον πρωτογονισμό της υποταγής στις αναγκαιότητες των ενστίκτων, οι σχέσεις που συγκροτούν «βίον πολιτικόν» προϋποθέτουν ελεύθερους, «μεγαλόψυχους» ανθρώπους. Hταν αδιανόητη για τον Eλληνα η συμβίωση ως κατασφάλιση του εγωκεντρισμού μέσω συμβάσεων, αγνοούσε την «κοινωνία» ως «εταιρισμόν επί κοινώ συμφέροντι» (societas). Στην ιστορία του Eλληνισμού το άθλημα της «πόλεως» πέρασε οργανικά στην αυτοδιαχειριζόμενη «κοινότητα», η «εκκλησία του δήμου» βρήκε τη συνέχεια του μεταφυσικού της άξονα στην «εκκλησία των πιστών». H ελληνική κοινωνιοκεντρική νοηματοδότηση του βίου διασώθηκε ως «τρόπος» στη διάρκεια των αιώνων της τουρκοκρατίας, αλλά χωρίς κεντρικό θεσμικό φορέα, ανύπαρκτη πολιτειακή εκπροσώπηση στον ιστορικό στίβο. Mε την απελευθέρωση μιας μικρής πληθυσμιακής ομάδας Eλλήνων του κυρίως ελλαδικού χώρου, ο θεσμικός φορέας για την πολιτειακή τους εκπροσώπηση αναζητήθηκε, αυτονόητα, στο επικαιρικά κυρίαρχο τότε οργανωτικό σχήμα του «εθνικού κράτους». Aιτία των μετέπειτα δεινών και της σημερινής καταστροφής δεν ήταν η (αναπόφευκτη) υιοθέτηση του σχήματος «εθνικό κράτος». Hταν το κίνητρο της υιοθέτησης – ακριβώς το ίδιο με αυτό, αργότερα, των τριτοκοσμικών, απελεύθερων της αποικιοκρατίας, κοινωνιών: η ξιπασμένη μίμηση, ο μεταπρατισμός. Yπήρξαν κάποιοι λόγιοι και καλλιτέχνες που αντιστάθηκαν με σθένος στην αλλοτρίωση της Eλλάδας σε βαλκανική επαρχία, σε μειονεκτικό μεταπράτη που μόνο πιθηκίζει, ηδονίζεται με την παραίτηση από κάθε ειδοποιό ετερότητα. Πίστευαν, οι χιλιοχλευασμένοι «ελληνοκεντρικοί» ότι ακόμα και το οργανικό γέννημα του ατομοκεντρικού πρωτογονισμού, του νομικισμού και της χρησιμοθηρίας, το «εθνικό κράτος», θα μπορούσε να σαρκώσει, με σύγχρονες θεσμικές και οργανωτικές εκφάνσεις, τα κριτήρια και τις στοχεύσεις της ελληνικότητας. Nα υπηρετήσει το κράτος την ελληνικότητα (ως τρόπο – πολιτισμό), όχι να ξεφτιλιστεί η ελληνικότητα ως κούφια κρατική ιδεολογία. Tο κράτος του Iσραήλ, σε κάποιο ποσοστό, πέτυχε, εκεί που ο Eλληνισμός απέτυχε παταγωδώς: Eνα εθνικό κράτος να υπάρχει μόνο για να υπηρετεί την οικουμενική δυναμική της παράδοσής του. Φυσικά, άλλα θησαυρίσματα σώζει και υπαγορεύει η εβραϊκή παράδοση, άλλα η ελληνική.

Ζητήματα Κοινωνικο-πολιτκής ψυχολογίας.Παναγιώτης Λιάκος (εφημερίδα "Δημοκρατία")

Η ποινικοποίηση της νίκης

04.08.2014

Το πρόβλημα που έχει το καθεστώς με προσωπικότητες όπως ο Ιωάννης Μεταξάς δεν σχετίζεται με το πολίτευμα, αλλά κυρίως με το γεγονός ότι νίκησε...

Σαν σήμερα στις 4 Αυγούστου, το έτος 1936, ο συνταγματικός κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς επέβαλε δικτατορία. Λίγους μήνες νωρίτερα, στις 16 Απριλίου 1936, είχε ψηφιστεί από τη Βουλή πρωθυπουργός της Ελλάδος με συντριπτική πλειοψηφία: 241 υπέρ, 16 κατά (του ΚΚΕ) και τέσσερα λευκά... Το πώς και το γιατί η χώρα οδηγήθηκε εκεί είναι ένα θέμα που μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί. Είναι διαθέσιμες αρκετές πηγές, πλούσια η βιβλιογραφία (πολλών αποχρώσεων) και η ελευθερία της γνώμης -έστω στα χαρτιά- υπάρχει ακόμα.

Ο Ιωάννης Μεταξάς, παρότι νίκησε τους Ιταλούς, στάθηκε αγέρωχος ως Ελλην την ώρα των μεγάλων δοκιμασιών, διεύρυνε τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ευνόησε την επιχειρηματικότητα, ισχυροποίησε τη διεθνή θέση της χώρας και έγινε η αιτία να δοθούν στον αγωνιζόμενο λαό μας τα Δωδεκάνησα (ως έπαθλο του «ΟΧΙ»), συκοφαντείται ανηλεώς από όλες τις παρατάξεις: από τη σοσιαλδημοκρατία και τους αριστερούς μέχρι τη σεσημασμένη λουκουμοδεξιά με τα φούτερ στους ώμους. Ο λόγος είναι προφανής. Νίκησε μια αυτοκρατορία (τον Αξονα), ενώ εκείνοι, όλοι μαζί, δεν μπορούν να φέρουν ούτε μια ισοπαλία με μεγέθη όπως τα... Σκόπια. 

Οι εφτάρες

Είναι ηλίου φαεινότερο πως οι Σκολάρι* της Μεταπολίτευσης δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα του διασυρμού τους από κάποιον που ήταν ακέραιος, περήφανος Ελληνας και γεννημένος νικητής. Εχουν δομήσει τη σκέψη τους με τέτοιον τρόπο ώστε να θεωρούν αδιανόητο να μην τα «πιάνεις», να μην υπακούς τυφλά τους ισχυρούς ξένους, να παραμένεις πρωθυπουργός και να νικάς σε όλα τα εσωτερικά ειρηνικά μέτωπα, αυτά της καθημερινότητας αλλά και στον πόλεμο! 

Οι δικοί μας θυμίζουν τα σκυλιά του Παβλόφ. Μόλις ακούν τη λέξη «εξουσία» σκέφτονται βαλίτσες, υποκλίσεις σε ντόπιους και ξένους νταβατζήδες, εξωτερική πολιτική τύπου Ιμια και Οτσαλάν, εξαθλιωμένους ελληνες και στρατιές αστέγων και ζητιάνων σε περιοχές μακριά από τις άρτια φρουρούμενες επαύλεις τους. Συνεπώς, ο δρόμος του Μεταξά τούς φαντάζει γολγοθάς, άπιαστο όνειρο. Είναι σίγουρο ότι οι επικριτές του Μεταξά δεν έχουν ούτε το ταλέντο ούτε την ισχύ, τη φαντασία και τη λαϊκή στήριξη για να πετύχουν έναν μεγάλο στόχο. Τον μεγαλύτερο που έχουν κατορθώσει όλοι μαζί είναι το εξωτερικό χρέος: 340 δισ είναι αληθινό κατόρθωμα! 

*Λουίς Φελίπε Σκολάρι: ο προπονητής της Εθνικής Βραζιλίας στο ματς της εφτάρας από τη Γερμανία.

Παναγιώτης Λιάκος (εφημερίδα "Δημοκρατία")