Ποιοι και γιατί κατέστρεψαν την Ελλάδα
(με αφορμή τις
«επικήδειες» εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ για την 3η του Σεπτέμβρη). Σειρά άρθρων:
νούμερο 4
Σε μια εποχή
παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική.
Τζορτζ
Όργουελ
Η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη και η κατάληξή της
Του Δαμιανού
Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, ηγετικού και ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΚ και του
ΠΑΣΟΚ, Γενικού Γραμματέα του ΠΑΚ Δυτικής Γερμανίας –Δυτικού Βερολίνου, μέλους
του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΚ, υπεύθυνου του Κέντρου Μελετών και Διαφώτισης
(ΚΕΜΕΔΙΑ) επί ΠΑΚ και ΠΑΣΟΚ, επιφορτισμένου για τη συγγραφή της 3ης του
Σεπτέμβρη.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ
«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΒΙΕΤΙΑ, ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ, ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΕ ΤΗΝ... ΑΞΙΑ»!
ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ Τ. 221 ΣΕΛ.70-76
Του Αντώνη Κρούστη
«...Και το Κράτος που είναι;»
Δεν πρέπει να υπάρχει πιο συχνή έκφραση από αυτή, ιδιαίτερα από χα πρώτα χρόνια
της μεταπολίτευσης ως σήμερα. Ένας λαός, σχεδόν ανήλικος, περιμένει κάθε φορά
να λυθούν τα προβλήματα του από μια Αρχή, που αναμφισβήτητα ο ίδιος όρισε και
προοδευτικό την κατέστησε αιχμάλωτη στις απαιτήσεις του.
Λυτή η ιδιότυπη, αλλά και αμφίπλευρη,
ομηρία του ελληνικού λαού έχει μια ιστορική συνέχεια, αρχής γεννωμένης από την
Βυζαντινή Αυτοκρατορία, την μετέπειτα Οθωμανική, το μετεμφυλιακό κράτος, μέχρι
το σημερινό κρατικοπαρεμβατικό μεταπολιτευτικό έκτρωμα. (Ελλάς: Δύση η Ανατολή;
Ο Ακοινώνητος εκσυγχρονισμός στο Νεοελληνικό Κράτος, Πάνος Γεννηματάς, εκδόσεις
Ροές 2013)
Ωστόσο, η παρέμβαση του Κράτους στην
ζωή του ανθρώπου, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Συναντάται κυρίως σε
καθεστώτα ολοκληρωτικό, που μαζί με την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής,
εθνικοποιούν και τις συνειδήσεις των πολιτών, πολτοποιώντας τες στο χωνευτήρι
της κρατικής μηχανής.
Στην Ελλάδα η υπερβολική κρατική
παρέμβαση δυστυχώς δεν συνέβη μόνο σε περιόδους δικτατορίας ή κατοχής, αλλά και
σε περιόδους δημοκρατικής ομαλότητας, όπως ήταν αυτή της μεταπολίτευσης. Όχι
μόνο δεν δώσαμε την ευκαιρία στον 1. Καποδίστρια , να δομήσει μια σύγχρονη
Αστική Δημοκρατία και να στήσει ένα σύγχρονο φιλελεύθερο Ευρωπαϊκό Κράτος, αλλά
επιπλέον είχαμε και την ατυχία να ζήσουμε ιστορικά έναν εμφύλιο
σπαραγμό, μετά από την επανάσταση των Ελλήνων Μπολσεβίκων, που κατέληξε στην
ήττα τους το 1949, από την άλλη παράταξη, τη λεγόμενη Εθνική.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν
πραγματικά τυραννικά για τους ηττημένους του Εμφυλίου... Όχι όμως και στο στίβο
των ιδεών. Η Αριστερή διανόηση κατάφερε από το πολιτικό παρασκήνιο, να γίνει
φορέας και εκφραστής όλων των ηθικών αξιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Η Δεξιά παράταξη την εποχή εκείνη,
χρησιμοποιούσε το Κράτος και σαν εργαλείο ανάπτυξης της οικονομίας, αλλά και
πολιτικού ελέγχου, ιδίως καταπιέζοντας τους τότε αντιφρονούντες Αριστερούς, για
να προστατευτεί από τυχόν κινήσεις υπονόμευσης του πολιτεύματος.
Το πώς στήθηκε αυτό το κράτος, γίνεται
εύκολα κατανοητό αν δούμε ότι το Σχέδιο Μάρσαλ -δηλαδή η οικονομική στήριξη της
Ελλάδος από τους Συμμάχους- διεκπεραιώθηκε από μια μόνο Τράπεζα, την Κεντρική
(Κρατική) Τράπεζα της Ελλάδος. Κάτι αντίστοιχο με την ακμάζουσα τότε ΕΣΣΔ. Μια
κεντρική Τράπεζα που χρηματοδοτούσε την οικονομική ανάπτυξη...
Οι επιλεκτικές επιδοτήσεις σε πρόσωπα
και τομείς με πολιτικές αποφάσεις,
συγχωνεύσεις, εθνικοποιήσεις, φραγμοί
στην είσοδο χρήματος και κεφαλαίων,
έλεγχος του χρηματοπιστωτικού
συστήματος από το κράτος,
καθορισμός επιτοκίων από την Τράπεζα
Ελλάδος,
δημιουργία μεγάλων Δημοσίων Οργανισμών
(ΔΕΚΟ),
η αδειοδότηση επιχειρήσεων να εμπίπτει
στην διακριτική ευχέρεια υπουργικών αποφάσεων (βλέπε κλειστά επαγγέλματα),
ο έλεγχος των τιμών (βλέπε διατίμηση)
σε προϊόντα και υπηρεσίες...
Όλα αυτά συνέθεταν το μεταπολεμικό
πελατειακό κράτος της χώρας μας, που ποσώς προσομοιάζει με ένα σύγχρονο
φιλελεύθερο κράτος της Δύσης!
Ο Άγγελος
Αγγελόπουλος (1904-1995), ο ένας από τους πρωτεργάτες της ανοικοδόμησης της
ελληνικής Οικονομίας και Διοικητής αργότερα της Εθνικής Τράπεζας επί
κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή (1973-79), ήταν γραμματέας επί των Οικονομικών στην
Κυβέρνηση του Βουνού των κομμουνιστών, το 1944. (Αγγελόπουλος, Α. Ο. (1945) Ο
Σοσιαλισμός: Τι είναι, πώς λειτουργεί, πως θα πάμε, 2η εκδ. Αθήνα: Αργύρης
Παπαζήοης),
Ο Ξενοφών Ζολώτας (1904-2004), ο άλλος
πυλώνας και θεμελιωτής της ελληνικής Οικονομίας, το 1936 δήλωνε χαρακτηριστικά:
..για να προοδεύσουν οικονομικά κράτη
όπως η Ελλάδα, θα έπρεπε να σχεδιάσουν προσεκτικά και να εφαρμόσουν μια
παρεμβατική οικονομική πολιτική... (Βιβλίο: Η Νομισματική Σταθεροποίηση της
Δραχμής).
Οι σοσιαλιστικές του καταβολές όμως
έγιναν περισσότερο φανερές όταν, το 1944, δημοσιεύει το πρώτο βιβλίο από τη
σειρά ''Σοσιαλιστικοί Μελέται» που εκδίδονταν υπό την διεύθυνσή του με τίτλο:
«Δημιουργικός Σοσιαλισμός» (2η εκδ. Αθήνα - Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Σάκκουλα,
2009). Στο βιβλίο αυτό.
Καθώς τα κράτη έβγαιναν από τη δίνη
του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε πράγματι η ανάγκη ενός κρατικού παρεμβατισμού
για την επανεκκίνηση της Οικονομίας. Στην Ελλάδα, αυτή η ανάγκη ήταν ακόμα
μεγαλύτερη επειδή η χώρα είχε, επιπλέον, βιώσει το χάος του Εμφυλίου. Ωστόσο,
όπως το συνηθίζει, η Ελλάδα πήγε στο άλλο άκρο...
Στις φωτογραφίες,
οι βασικοί θεμελιωτές του κρατικού παρεμβατισμού στην Ελλάδα.
Άγγελος Αγγελόπουλος (1904 - 1995),
Ξενοφών Ζολώτας (1906 - 2006) και Κωνσταντίνος Τσάτσος (1899 - 1987). Οι τρεις
κορυφαίες προσωπικότητες που κυριάρχησαν στην οικονομική και πολιτική ζωή της
Ελλάδας τον 20ό αιώνα και άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους. Και οι τρεις
έδωσαν σαφή κρατικιστική/σοσιαλιστική κατεύθυνση στη μεταπολεμική πορεία της
χώρας.
Κάτω, ο Παναγής Παπαληγούρας (1917 -
1993), ένας ακόμη κρίσιμος παράγοντας στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ωστόσο και αυτός, ενώ αρχικά δήλωνε φίλος της ελεύθερης οικονομίας, στην πράξη
θεμελίωσε τον κρατισμό και τον παρεμβατισμό, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να γίνει
μια ιδιότυπη Ελβετία - η τελευταία που κατέρρευσε υπό το βάρος των λαθών και
των υπερβολών...
αν το διαβάσει κανείς, δε θα βρει και
πολλές διαφορές από τις θέσεις του... Λένιν για την Νέα Οικονομική Πολιτική
(ΝΟΠ) που εφάρμοσε το 1922-24 στη Ρωσία!
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος (1899-1987), ο
οποίος θεωρείται ο κύριος συντάκτης του Συντάγματος της μεταπολιτευτικής
Ελλάδος το 1974. Ούτε αυτός δεν μπορεί να κρύψει τις σοσιαλιστικές ίου
καταβολές από το παρελθόν, αφού το 1952, στο βιβλίο του «Ελληνική Πορεία: Πολιτικά
Δοκίμια», καταφέρεται ενάντια στους αυτοματισμούς της ελεύθερης οικονομίας και
της ατομικής ιδιοκτησίας, προβλέποντας παράλληλα και την επικράτηση του
Σοσιαλισμού.
Αυτή η κατάσταση κατέστησε φυσικές
συγκεκριμένες Πολιτικές. Τέτοιες ήταν:
Για του λόγου το αληθές, οι εν λόγω
ακαδημαϊκοί κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής συνέστησαν την Εταιρεία
Σοσιαλιστικών Μελετών, που λίγο αργότερα ενσωματώθηκε στη Σοσιαλιστική Ένωση.
Αυτοί οι πολιτικοί ογκόλιθοι και θιασώτες της ελεγχόμενης οικονομίας κατείχαν
επί σειρά ετών κυβερνητικές θέσεις επί... δεξιών κυβερνήσεων (1955-1963,
1974-1989)!
Στην αντιπέρα όχθη τάχθηκε, ο εξίσου
δυναμικός πολιτικός, ο Παναγής Παπαληγούρας (1917-1993). Παρά τις αρχικές του
θέσεις, περί της αποτελεσματικότητας της ελεύθερης οικονομίας έναντι της
σοσιαλιστικής, παλινδρόμησε σε θέσεις των τότε Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών,
θεμελιώνοντας στην ουσία με τις πολιτικές του αποφάσεις μια κρατικοδίαιτη και
ανελεύθερη Οικονομία, στη δομή της οποίας εμφυτεύθηκε το σαράκι της
καταστροφής. (Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, «Από τον Λόγο στην Πράξη: Ο Π. Παπαληγούρας
και η συμβολή του στην οικονομική πολιτική»)
Για τις σοσιαλιστικές καταβολές των
ανορθωτών της ελληνικής Οικονομίας, σας παραπέμπω στο αποκαλυπτικό βιβλίο
«Δημοκρατία και Ελεύθερη Οικονομία», (2011) (Μπήτρος, Γ. Κ., Καραγιάννης, Α. Δ.
εκδόσεις Παπαζήσης).
Την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών
οι πολιτικές επιλογές της στην Οικονομία στρέφονταν κυρίως στο να δανειοδοτούν
ημετέρους, να αναθέτουν εργολαβίες του Δημοσίου με πολιτικές αποφάσεις, να
χαρίζουν δάνεια, και το κράτος να παίζει τον κεντρικό ρόλο στο σχεδίασμά της
ανοικοδόμησης της Οικονομίας. Αυτές οι πολιτικές μπορεί από τη μία να
δημιούργησαν προσωρινά μια εικόνα ανάπτυξης αλλά, από την άλλη, η κατάσταση που
δημιουργήθηκε έβαλε και αυτή το λιθαράκι της σε μια Οικονομία Σοβιετικού τύπου,
που στο μέλλον θα κατέρρεε εκκωφαντικά. (https://www.youtube.coin/watch?v=pOx.\G6 UrzvO
Ο κρατισμός ποτέ δεν περπατά μόνος του.
Συνοδεύεται συνήθως με διαφθορά κι αλαζονεία! Χαρακτηριστικά παραδείγματα
ακραίου κρατισμού από την περίοδο αυτή έχουμε όταν ο δικτάτορας Παπαδόπουλος
διπλασίασε το μισθό τον δικό του και των Υπουργών του - μέσα σε μια νύκτα! Το
ίδιο έκανε με φωτογραφικές διατάξεις για τον διορισμό των συγγενών των δικών του
και των Υπουργών της τότε 7ετούς Νομενκλατούρας. (Αναγκαστικός νόμος υπ'
αριθμ. 5 ,περί καθορισμού αποδοχών του Υπουργικού Συμβουλίου, 10 Μαΐου 1967). Ο
αναγνώστης μπορεί να διαβάσει το βιβλίο του Μιχαήλ Βοσλένσκυ, «Η
Νομενκλατούρα», που περιγράφει τη Σοβιετική άρχουσα Τάξη, για να διαπιστώσει
ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο καθεστώτων ήταν μόνο μεταξύ των αποχρώσεων του
μαύρου και του κόκκινου...
Το κράτος της μεταπολίτευσης.
Η Αριστερά στην Ελλάδα πέρασε μια
μεγάλη περίοδο (28 χρόνια) στην απομόνωση και στην παρανομία. Οι τότε
κρατούντες πίστευαν ότι αυτό που διώκεις το εξαφανίζεις... Αλλά 'ισχύει το
αντίθετο! Το αίσθημα της επιβίωσης σε κάνει να σκεφθείς τρόπους να επιζήσεις.
Έτσι οι διώξεις λειτούργησαν όχι μόνο συσπειρωτικά, αλλά και ανέδειξαν μεγάλες
μορφές έμπνευσης στην διανόηση, στην ποίηση, στο θέατρο και βεβαίως στην
πολίτική.
Η Αριστεροί έγραψαν βιβλία, συνέθεσαν
τραγούδια, ανέδειξαν αγωνιστές, ανέδειξαν (ή κατασκεύασαν) ήρωες, τύπωσαν παράνομα
έντυπα και εφημερίδες, συμμετείχαν σε ομιλίες πολιτικής καθοδήγησης,
διαμόρφωσαν συνειδήσεις, καθοδήγησαν χιλιάδες ενεργούς πολίτες, οργάνωσαν
απεργίες, στάθηκαν μπροστάρηδες σε κάθε πρόβλημα του ελληνικού λαού, στην
γειτονιά, στα σχολεία, στο εργοστάσιο στις δημόσιες υπηρεσίες, στα χωράφια...
Παντού! Μπράβο τους!
Παντού υπήρχε και ένας αριστερός που
διαμόρφωνε την Κοινή Γνώμη σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του, σε έναν λαό με
ιδεολογική σύγχυση. Αποτέλεσμα τούτου; Να παγιωθούν οι Αριστεροί σαν οι
υπερασπιστές των αδικημένων και οι «νικητές» Δεξιοί, σαν οι φασίστες και οι
εκπρόσωποι του «Μεγάλου Κεφαλαίου»!
Στα «Πέτρινα Χρόνια» του Αριστερού αποκλεισμού,
στο Δημόσιο είχαν πρόσβαση μόνο οι θιασώτες της φιλελεύθερης ιδεολογίας, και το
κατέλαβαν ολοκληρωτικά.
Από την άλλη, οι υποστηρικτές της
κρατικής μέριμνας δραστηριοποιούνταν, ως μοναδική επιλογή τους, στον...
ιδιωτικό τομέα! Έτσι, είχαμε τους οπαδούς της ιδιωτικής Οικονομίας να υπηρετούν
το Δημόσιο και τους οπαδούς του κρατικού σχεδιασμού, να μεγαλουργούν στην
ιδιωτική Οικονομία! Ελλάδα με τα παράδοξα σου...
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η αποκατάσταση
της πολιτικής ομαλότητας, η κατοχύρωση πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών
και η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, στην ουσία έδιναν την ευκαιρία στις
σοσιαλιστικές ιδέες να επικρατήσουν, τώρα από το προσκήνιο και νόμιμα. Το
κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο σε όλα τα επίπεδα...
Το έδαφος είχε ήδη καλλιεργηθεί δεκαετίες
πριν:
Από τους οικονομολόγους του Κεντρικού
Σχεδιασμού στήθηκε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας.
Από τους σοσιαλίζοντες νομικούς συντάθηκε
το αντιφιλελεύθερο Σύνταγμα του 1974.
Οι διανοούμενοι της χώρας εγκατέστησαν
στη συνείδηση του λαού την ηθική ανωτερότητα του Σοσιαλισμού.
Οι επαΐοντες της δημοσιογραφίας με την
γραφίδα τους αποδομούσαν καθημερινά οτιδήποτε αφορούσε τον Καπιταλισμό.
Οι καλλιτέχνες με κορυφαίες
δημιουργίες τους παγίωναν ένα επαναστατικό κλίμα σοσιαλιστικής προσμονής.
Και ο Κ. Καραμανλής; Και η λεγόμενη
φιλελεύθερη παράταξη; Αυτοί... εθνικοποιούσαν την Εμπορική Τράπεζα, τις
επιχειρήσεις του Ανδρεάδη, την Ολυμπιακή του Ωνάση, διόριζαν ημετέρους,
θεσμοθετούσαν προστατευτικούς νόμους στην Οικονομία κ.ο.κ., για να παραδώσουν
στο τέλος αμαχητί την σκυτάλη διακυβέρνησης του τόπου στον Ανδρέα Παπανδρέου
που -όπως αποδείχτηκε- τοποθέτησε την τελική ταφόπλακα της ελληνικής
Οικονομίας.
Αξίζει όμως να τονίσουμε ότι, μπορεί
οι κυβερνήσεις της Δεξιάς να είχαν σοσιαλιστικές κατευθύνσεις, ήταν όμως
αναμφισβήτητα αρκετά συνετές και καθόλου σπάταλες. Ποτέ το κράτος δεν
δανείστηκε για να στηρίξει την κατανάλωση. Τα δάνεια της χώρας επί των ημερών
τους, ήταν για μεγάλες επενδύσεις (Μόρνος, Εθνικές Οδοί, αποκατάσταση ζημιών
από τους σεισμούς του 1978 και 1981), ανεβάζοντας αναπόφευκτα το Δημόσιο χρέος
της χώρας από το 22% του ΑΕΠ το 1974, στο 29% το 1981. (Capita1.gr: Ιστόγραμμα
Ελληνικού Δημόσιου Χρέους)
Το κράτος του ΠΑΣΟΚ
Μετά όμως το 1981, με την ανάληψη της
εξουσίας -της αυθεντικής πλέον Σοσιαλιστικής κυβέρνησης- από το ΠΑΣΟΚ, τα
δάνεια πέφτουν σαν βροχή. Όχι όμως όπως θα νομίζαμε όλοι για υποδομές, αλλά για
παροχές (πρώτα βεβαίως προς τους ημέτερους, που όμως έφθασαν και στον λαό)!
Στα πρώτα 4 χρόνια το ΠΑΣΟΚ δανείστηκε
10 δισ. δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) για την στήριξη της κατανάλωσης,
μέσω παροχών που δεν αντανακλούσαν το παραγόμενο προϊόν. Έτσι, το Δημόσιο Χρέος
της Ελλάδος το 1989 έφτασε στο 80% του ΑΕΠ! Από τα 680 δισ. δραχμές χρέους το
1980, φτάσαμε το 1990 στα περίπου 11 τρισεκατομμύρια δραχμές! (Πηγή:
Απολογισμοί ελληνικού κράτους, Στατιστικά Δελτία Τράπεζας της Ελλάδος).
Περίμενε κανείς αυτό το κράτος να μην χρεοκοπήσει σε λίγα χρόνια;
Ο Δημόσιος τομέας διευρύνθηκε
εντυπωσιακά. Οι 300.000 δημόσιοι υπάλληλοι του πελατειακού κράτους της Δεξιάς,
θα αυξηθούν επί ΠΑΣΟΚ στους 640.000, το 1989... Η πολιτική αυτή δημιουργούσε ελλείμματα,
και τα ελλείμματα την ανάγκη νέου δανεισμού, διατηρώντας παράλληλα ένα
επίπλαστο βιοτικό επίπεδο στη χώρα της σοσιαλιστικής ουτοπίας, του: «κάθομαι
και περνάω καλά».
Με πολιτικές αποφάσεις διαστρεβλώθηκε
η Οικονομία απόλυτα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου θεσμοθέτησε τα «Εποπτικά Συμβούλια».
Τι ήταν αυτά; Το κράτος όριζε Συμβούλια μέσα στις βιομηχανίες που έλεγχαν την
παραγωγή, τις τιμές και τα ημερομίσθια! Ποια άραγε η διαφορά από την Σοβιετική
Ένωση του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ, με τις «επιτροπές εργατικού έλεγχου»; Ποια
η διαφορά με το Ινστιντούτο Βιομηχανικής Ανασυγκρότησης (1R1) της φασιστικής
Ιταλίας του Μουσολίνι ή την Καθοδηγούμενη Ιδιωτική Επιχείρηση (Wirtschafts
lenkung) στη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ;
Οι μεγάλοι Δημόσιοι Οργανισμοί, από Οργανισμοί
«Κοινής Ωφέλειας», μετασχηματιστήκαν σε «Κοινωνικοποιημένες» επιχειρήσεις
«Κρατικής Αμέλειας» και ενίοτε «Λαϊκής Αφέλειας», παραχωρώντας στην ουσία την
Διοίκηση τους στα πράσινα και κόκκινα Συνδικάτα των «Προοδευτικών Δημοκρατικών
δυνάμεων» της χώρας...
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο λαοπρόβλητος
σοσιαλιστής ηγέτης που ήρθε στην Ελλάδα εξ... ουρανού, σε μια νύκτα διπλασίασε
τις συντάξεις, αύξησε τους μισθούς, θεσμοθέτησε την ΑΤΑ (παγκόσμια πρωτοτυπία),
πάγωσε τις τιμές, αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές, επιδότησε την αγροτική
παραγωγή!
Όλα αυτά είχαν αποτέλεσμα να
αποβιομηχανοποιηθεί ολόκληρη η ελληνική Οικονομία και να συρρικνωθεί η αγροτική
παραγωγή.
Οι Έλληνες όμως, παρόλο που έβλεπαν τα
εργοστάσια να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, δεν αντιδρούσαν και ξαναψήφιζαν μια
τέτοια πολίτική. Προφανώς γιατί σε κάθε βιομηχανία που έκλεινε, με συμφωνία των
συνδικάτων και της πολιτικής εξουσίας, οι συνδικαλιστές (κυρίως) διορίζονταν σε
κάποιο τομέα του Δημοσίου με μισθό μεγαλύτερο από αυτόν που έπαιρναν δουλεύοντας
σκληρά στον «άκαρδο καπιταλιστή, που τους έπινε το αίμα και καρπώνονταν την
υπεραξία της εργασίας τους», (π.χ. Pirelli, Πειραϊκή Πατραϊκή, κ.λπ.)
Έτσι, η Ελληνική Σοβιετία θέλοντας να
μειώσει την εκμετάλλευση της υπεραξίας εκμηδένισε την αξία! Οι Έλληνες
αδρανοποιήθηκαν και αποκεφαλοποιήθηκε η ελληνική παραγωγή. Η ελληνική Οικονομία
(των δανεικών και της ήσσονος προσπάθειας), μετέτρεψε την Ελλάδα από χώρα
παραγωγής, σε χώρα προσφοράς υπηρεσιών και εμπορίου εισαγόμενων προϊόντων...
Το κράτος Μητσοτάκη
Φτάνοντας, λοιπόν, στις αρχές του
1990, η χώρα αναγκάστηκε να προβεί στις εξής ενέργειες πριν την επερχόμενη
χρεοκοπία:
Αποφάσισε να συσταθεί μια Οικουμενική
κυβέρνηση, υπό την πρωθυπουργία του κ. Ξ. Ζολώτα (αποδεκτός απ' όλες τις
πτέρυγες της Βουλής!) και να ξαναδανειστεί, αφού αδυνατούσε πλέον να πληρώσει
μισθούς και συντάξεις. Στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης Ζολώτα, που
συνυπέγραψε τα νέα δάνεια της χώρας, ήταν ο σοσιαλιστής Γ. Γεννήματος και ο
κομμουνιστής Ι. Δραγασάκης.
Πρέπει να λεχθεί ότι η περίοδος
Μητσοτάκη, 1990-93, επιχείρησε να προσαρμόσει την Οικονομία με την
πραγματικότητα: Πάγωσε τις προσλήψεις, έκλεισε τις προβληματικές, εφάρμοσε τις
μετατάξεις στο Δημόσιο, ιδιωτικοποίησε την ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, έδωσε τα αστικά
λεωφορεία στους οδηγούς των, μείωσε τις κρατικές δαπάνες, ψήφισε το
Ασφαλιστικό, δίνοντας πνοή για πολλά χρόνια, κατάργησε αγορανομικές διατάξεις
που έπνιγαν την αγορά και έκλειναν επιχειρήσεις, ενώ οι ΔΕΚΟ άρχισαν να
εξορθολογίζουν τα οικονομικά τους, έκλεισε προβληματικές επιχειρήσεις που
διαιώνιζαν τα ελλείμματα τους εις βάρος του προϋπολογισμού, τα κλειστά
επαγγέλματα ήταν θέμα χρόνου να ανοίξουν, άρχισε η αποκλιμάκωση των φορολογικών
συντελεστών, οι αγορές άρχιζαν να ανοίγουν για να προσελκύσουν νέες επενδύσεις,
οι δημόσιοι προμηθευτές ήξεραν ότι χάνουν την ευνοιοκρατία και την απομύζηση
των κρατικών ταμείων, άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί και ανύπαρκτοι φορείς είχαν
δρομολογηθεί να κλείσουν, η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ ενόχλησε τους κρατικούς
προμηθευτές και τους βολεμένους συνδικαλιστές...
Αλλά πάνω από όλα: για πρώτη φορά το
Δημοσιονομικό έλλειμμα έγινε πλεόνασμα! Ωστόσο, η πρώτη προσπάθεια φιλελευθεροποίησης
της Ελλάδας έπεσε στο κενό, από ανθρώπους που δυστυχώς είχαν ψηφίσει στο ιδρυτικό
συνέδριο της Ν.Δ. τον «Ριζοσπαστικό Φιλελευθερισμό» (την ερμηνεία του οποίου ο
καθένας αντιλαμβάνεται, όπως φαίνεται, κατά το δοκούν...)
Την περίοδο 1989-1993, η αναγκαστική
λήψη δανείου της κυβέρνησης Ζολώτα και η εμφάνιση κρυφών ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό
(π.χ. ΔΕΚΟ) της σοβιετικής διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, σκαρφάλωσαν τον δείκτη του
Δημοσίου Χρέους στο 110% του ΑΕΠ, το 1993. (Γκούβας Χαράλαμπος: Η Ιστορία της
Ελληνικής Οικονομίας)
Το κράτος Σημίτη
Η επερχόμενη επανεμφάνιση των σοσιαλιστών
στη διακυβέρνηση της χώρας για τα επόμενα 11 χρόνια, μπορεί όντως να διόρθωσε
κάποια κακώς κείμενα (π.χ. νόμος ΑΣΕΠ), να πήγε κάποια άλλα παραπέρα (πχ Δημόσια
Διοίκηση και Τοπική Αυτοδιοίκηση), αλλά δεν άλλαξε το σημαντικότερο: την
καθεστηκυία νοοτροπία των πολιτών και των πολιτικών.
H διακυβέρνηση του Σημίτη
διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο την Ελληνική Σοβιετία. Προσλήψεις ημετέρων,
αναξιοκρατία, κρατικές παρεμβάσεις στην αγορά, διαφθορά στο δημόσιο,
προμήθειες, σπατάλες, δάνεια,
Επίσημη έκθεση του ΟΟΣΑ (2010) αποκαλύπτει
ότι κατά την τριακονταετία 1980 - 2010 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα 5.270
απεργίες, γεγονός που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ!
Η ίδια έκθεση αποκαλύπτει πως αυτές οι
απεργίες κόστισαν στον Έλληνα φορολογούμενο περί τα 190 δισ. Ευρώ! Αυτά τα χρήματα
θα πληρωθούν (και μάλιστα με υπέρογκο τόκο!) αφού όλες οι παραχωρήσεις προς
τους απεργούς δόθηκαν με δανεικά... Τελικά, αποδείχθηκε ότι από τον Ελληνικό
συνδικαλισμό έγινε εκφυλιστική χρήση του ιερού δικαιώματος της απεργίας.
σκάνδαλα (βλέπε: Χρηματιστήριο και
εξοπλιστικά προγράμματα), ευνοιοκρατία, επιδοτήσεις, κ.ο.κ.
Η υπογραφή της «Συνθήκης του Μάαστριχ»
υποχρέωνε τις χώρες να προσαρμοστούν σε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, όχι
πάνω από το 3% του ΑΕΠ και να διατηρούν ένα Δημόσιο Χρέος κάτω από το 60% του
ΑΕΠ. (ΣΥΝΘΗΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, Επίσημη Εφημερίδα, αριθ. C 191 της 29ης
Ιουλίου 1992)
H... δημιουργική λογιστική των κυβερνήσεων
Σημίτη ενέταξε τη χώρα σε μια Νομισματική Ένωση που το αντίστοιχο της δεν
προσομοιάζει καθόλου με τις ΗΠΑ, αλλά πολύ περισσότερο με την Σοβιετική Ένωση!
Όλοι και όλα κάτω από την κυριαρχία ενός Διευθυντηρίου, που σχεδιάζει την
νομισματική πολιτική, ασκεί τη δική του εξωτερική, αμυντική οικονομική,
νομοθετική πολιτική και κατευθύνει την αγροτική παραγωγή, εν αγνοία των κατά τα
άλλα ελεύθερων ευρωπαϊκών λαών. Κάτι σαν τη χώρα των Σοβιέτ, που οι λαοί αντί
να είναι οι εντολοδότες στην άσκηση της πολιτικής, ήταν τραγικοί εντολοδόχοι
των αποφάσεων της ολοκληρωτικής κεντρικής εξουσίας.
Μ ο, αυτοί που αντιτάχτηκαν στο
έκτρωμα της νομισματικής ενοποίησης της Ευρώπης, ήταν οι Έλληνες κομμουνιστές,
θα πει κανείς. Όχι μόνο... Προς έκπληξη των περισσοτέρων, ο νεοφιλελεύθερος -
και μισητός για τους περισσότερους Έλληνες- Μίλτον Φρήντμαν ήταν κατά της
νομισματικής 'Ένωσης της Ευρώπης και προέβλεψε τα αδιέξοδα του εγχειρήματος:
«Κατά τη γνώμη μου, το ευρώ θα αποτελέσει περισσότερο αιτία διαφωνιών μεταξύ
των μελών της κοινότητας παρά αιτία συμφωνίας, και αργά ή γρήγορα θα
καταρρεύσει». «Κοριέρε ντέλα Σέρα» (27/8/01) και «Wall Street Journal»
(20/06/97) Στο ίδιο μήκος κύματος και η νεοφιλελεύθερη (και επίσης μισητή από
τους απανταχού σοσιαλιστές), Μάργκαρετ Θάτσερ, αντιστάθηκε μέχρι κεραίας στις
πιέσεις του ομολόγου της, Ζακ Ντελόρ, για την Ευρώπη του ευρώ, με τρεις λέξεις:
No, No, Νο.
Με την στρατηγική αυτή και με τις
πολιτικές αποφάσεις για συμπόρευση με το ευρωπαϊκό όνειρο, η Ελλάδα εντάχτηκε
στο ευρώ, αποκτώντας ωστόσο δυο αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα: τον χαμηλό
πληθωρισμό και τα μικρά επιτόκια δανεισμού. Το πολιτικό σύστημα όμως, με
αίσθημα αυτοσυντήρησης έκανε αυτό που έκανε πάντα: Μεγάλωνε το κράτος-Λεβιάθαν
προς τέρψιν των εκατομμυρίων ανυποψίαστων(;) Ελλήνων που εξαρτιόνταν από
αυτό...
Το κράτος Καραμανλή του νεότερου
Η συγκεκριμένη περίοδος ίσως να ήταν η
μεγαλύτερη απογοήτευση της μεταπολίτευσης! Από σοσιαλιστές θα περίμενε κανείς
την αύξηση των κρατικών δαπανών και τη διόγκωση του κρατισμού, αλλά από
δηλωμένους φιλελεύθερους ποτέ! Από έναν πολιτικό που υπόσχονταν σε κάθε
ευκαιρία την «Επανίδρυση του Κράτους» και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων,
δύσκολο είναι να δεχτείς την «κοπάνα» του από τα πολιτικά πράγματα της χώρας,
αφήνοντας πίσω του ένα κράτος ακόμα μεγαλύτερο και περισσότερο σπάταλο, περισσότερους
δημοσίους υπαλλήλους και ανεξέλεγκτα ελλείμματα και χρέη. Κρίμα!
Αν σε όλους αυτούς προστεθούν και οι
άλλοι Αριστεροί διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης (καλλιτέχνες, ηθοποιοί,
συγγραφείς κλπ) γίνεται φανερή η τεράστια επίδραση που άσκησε στον Ελληνικό λαό
η Αριστερή διανόηση μέσω της σχετικής προπαγάνδας...
Το κράτος Γ. Παπανδρέου του νεότερου
Ανοησία, άγνοια, δολιότητα,
ανικανότητα, μικροκομματισμός; Πώς να χαρακτηρίσει κανείς την αρχική άρνηση του
ΓΑΠ στην έκκληση Καραμανλή, το Μάιο του 2009, για ένα πρόγραμμα εθνικής
συνεργασίας, πριν την επερχόμενη χρεοκοπία, υιοθετώντας προεκλογικά το ανεύθυνο
«Λεφτά υπάρχουν»;
Η ανατομία του χρέους είναι αμιγώς
σοσιαλιστική!
Λίγο πριν την επερχόμενη με βεβαιότητα
χρεοκοπία της χώρας το 2009, τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών για το
ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν καταλυτικά:
Κάθε χρόνο εισάγαμε προϊόντα αξίας 46
δισ. ευρώ και εξάγαμε 16 δισ! Η διαφορά των 30 δισ. κάθε χρόνο συντηρούνταν με
τη μέθοδο των δανεικών! (Υπολογίζοντας λοιπόν κανείς, μια μόνο δεκαετία, θα
μπορούσε να ερμηνεύσει το ύψος του Δημόσιου Χρέους πως έφτασε πάνω από 360 δισ.
ευρώ!).
Το 2009, μια αποκαλυπτική έκθεση του
ΟΟΣΑ ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι για κάθε 100 ευρώ που δαπανούσε το ελληνικό κράτος,
τα 70 τα διέθετε σε μισθούς και συντάξεις, τα 20 σε τόκους και μόνο τα 10 σε δημόσια
έργα και επενδύσεις.
Την ίδια συνταγή αποτυχίας είχαν
ακολουθήσει, μερικές δεκαετίες πριν, τα κράτη του υπάρξαντος Σοσιαλισμού, μέχρι
την τελική κατάρρευση τους...
H καταγραφή για τον αριθμό των δημοσίων
υπαλλήλων του 2010, με εντολή της Τρόικας, ανερχόταν στους 768.000. Και
συνυπολογίζοντας τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ και των συμβασιούχων σε Δήμους
και κοινότητες, ο αριθμός αυτός έφτανε πάνω από 1.000.000, όταν την ίδια χρονιά
η πάλαι ποτέ κομμουνιστική Ρωσία των 150.000.000 κατοίκων, καταμετρούσε μόνο
500.000 υπαλλήλους...
Με στοιχεία της Γενικής Κυβέρνησης, το
κόστος ανά δημόσιο υπάλληλο από την ημέρα πρόσληψης του έως και τα χρόνια της
συνταξιοδότησης του ανέρχεται στο 1.275.000 ευρώ! Υπολογίζοντας λοιπόν το
1.000.000 υπαλλήλων που πέρασαν από την μεταπολίτευση και 'δω, το σχετικό
κόστος ανέρχεται στο ιλιγγιώδη ποσό του 1 τρις 275 δις ευρώ. Σχόλιο ουδέν....
Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η αριθμητική
έκταση των υπαλλήλων, αλλά το βάθος της αδρανοποίησης των. Ο κάθε εργαζόμενος
στο Δημόσιο τομέα δεν πληρώνονταν σύμφωνα με τις επιταγές της
αποτελεσματικότητας του, αλλά, σύμφωνα με τις ανάγκες που κατά καιρούς
προέβαλε. Έτσι η έλλειψη κινήτρου και η έμπρακτη αναγνώριση, αφαίρεσαν κάθε
προσωπική ικανοποίηση, καταλήγοντας η εσωτερίκευση της αδράνειας να γίνει κεκτημένο
δικαίωμα και αναγνωρισμένη συλλογική πρακτική...
Στη δομή του Εθνικού Συστήματος
Υγείας, καθώς και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα (αν εξαιρέσει κανείς την
πειθαρχία) ελάχιστες διαφορές συναντά κανείς με τα αντίστοιχα Σοβιετικά, ενώ θα
βρει πολλές ομοιότητες όσον αφορά τις παθογένειες που προέκυπταν από αυτά -
φακελάκια, φροντιστήρια, στημένες εξετάσεις, αναξιοκρατία, υπηρεσίες δυο
ταχυτήτων και ανεξέλεγκτη διαφθορά. (Βλ. «Κλεπτοκρατία» του Patrick Meney,
εκδόσεις «Ροές»)
Όπως τονίζει και ο πρόεδρος της Ελληνο
- Αμερικανικής Ένωσης και του Κολλεγίου της, κ. Λεωνίδας-Φοίβος Κόσκος, «το
ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι δομημένο για να παράγει δημοσίους
υπαλλήλους»!
H διαχείριση αυτού του υδροκέφαλου νεοελληνικού
κράτους δημιούργησε μια τεράστια γραφειοκρατία, καθιερώνοντάς την σαν την Άρχουσα
τάξη της χώρας! Στρατιές προνομιούχων στελεχών εξανάγκαζαν τους υπόλοιπους
Έλληνες και ιδιαίτερα τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας να υπηρετούν μια
πρασινογάλαζη νομενκλατούρα - αντίστοιχης της κόκκινης, στη Σοβιετική Ένωση.
(Βλ. «Η Νομενκλατούρα», του Μιχ. Βοσλένσκυ, εκδόσεις «Νεοεκδοτική ΕΠΕ»).
Ο Συνδικαλισμός. Μια από τις πιο
σημαντικές αιτίες της χρεοκοπίας την Ελλάδας
Ο Συνδικαλισμός -κρατικοδίαιτος και
κομματικοεξαρτόμενος και κομματικοκαθοδηγούμενος- είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή
της Ελλάδος. Ωστόσο, όχι... δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο οι πρόεδροι της
ΓΣΣΕ (όπως οι κ.κ. Γ. Ραυτόπουλος,, Λ. Κανελλόπουλος, Χρ. Πολυζωγόπουλος, Χρ.
Πρωτόπαπας, και άλλοι Πρόεδροι άλλων συνδικαλιστικών φορέων όπως οι κ.κ. Δ.
Κουσελάς, Γ. Κουτσούκος, Γ. Κουτρουμάνης, Ροβέρτος Σπυρόπουλος, Δ. Πιπεριάς) να
εκλέγονται βουλευτές και να καταλαμβάνουν αργότερα τα υπουργεία εργασίας ή
κοινωνικής πρόνοιας, αδυνατώντας να εφαρμόσουν οι ίδιοι αυτά που διεκδικούσαν
στους δρόμους και στις πλατείες από την τότε «ανάλγητη πολιτική εξουσία»!
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά
σοβιετικού κράτους και κρατικού κορπορατισμού είναι το φαινόμενο οι πρόεδροι
συνδικάτων, συνδικαλιστικών φορέων και εργατικών σωματείων να εκλέγονται, υπό
συγκεκριμένα κόμματα, βουλευτές και Ευρωβουλευτές, διαπλέκοντας βαθύτατα την
κρατική εξουσία με τον συνδικαλισμό. Σήμερα αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι αυτού
του είδους ο συνδικαλισμός έβλαψε ανεπανόρθωτα τη χώρα μας.
Στις φωτογραφίες (από αριστερά προς τα
δεξιά), μερικοί μόνο από τους κορυφαίους Έλληνες συνδικαλιστές που εξελέγηοαν
βουλευτές και απόκτησαν κρατικά αξιώματα.
Γ. Ραυτόπουλος, Πρόεδρος ΓΣΕΕ.
Βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1992-1994).
Λ. Κανελλόπουλος, Πρόεδρος ΓΣΕΕ.
Βουλευτής ΠΑΣΟΚ1993-1996-2000
Χρ. Πρωτόπαπας, Πρόεδρος της ΓΣΕΕ.
Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ 8ξελέγη για πρώτη φορά στις
22.09.1996
Χρ. Πολυζωγόπουλος, Πρόεδρος ΓΣΕΕ.
Πρόεδρος της UCESIF εκλέχθηκε για τη διετία 2013-2015 ο πρόεδρος της Οικονομικής
και Κοινωνικής Επιτροπής της Ελλάδος Δ. Πιπεριάς, Γεν. Γραμματέας της ΕΤΕ ΔΕΗ
και Βουλευτής Ευβοίας 1993 Δ. Κουσελάς, Πρόεδρος της ΟΤΟΕ και βουλευτής
Μεσσηνίας του ΠΑΣΟΚ το 2004 Γ. Κουτρουμάνης, Πρόεδρος για 6 συνεχείς θητείες
της "Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής
Πολιτικής" και Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γ. Κουτσούκος,
Πρόεδρος της Α.Δ.Ε.Δ.Υ και Βουλευτής Ηλείας
Ροβέρτος Σπυρόπουλος, Πρόεδρος της
Ομοσπονδίας Εργαζομένων Ο.Τ.Ε και βουλευτής Αρκαδίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ
Το φαινόμενο αυτό συναντάται σε όλα τα
καθεστώτα του κρατικού κορπορατισμού. Για να καταλάβουμε πόσο ακηδεμόνευτος
ήταν ο συνδικαλισμός στην αλησμόνητη Σοβιετική εποχή, ο αντίστοιχος Πρόεδρος
του Κεντρικού Συμβουλίου των Συνδικάτων, Alexander Nikolayevich Sbelepin,
παράλληλα ήταν και Διευθυντής της KGB! (Βλ. «Ήταν ο Κομμουνισμός, Ηλίθιε!» του
Αντώνη Κρουστή, εκδόσεις Γεωργιάδη, 2012)
Ένας αποκαλυπτικός απολογισμός της
δράσης του επαναστατημένου συνδικαλισμού εν Ελλάδι από την έκθεση του ΟΟΣΑ το
2010, καταμέτρησε ότι οι 5.270 απεργίες που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 30
χρόνια (1980 - 2010) αποτελούσαν παγκόσμιο ρεκόρ στην Ιστορία και κόστισαν στην
ελληνική οικονομία περί τα 190 δισ. ευρώ! (Καλά διαβάσατε: 190 δις ευρώ). Και
δεν σταματά εδώ, αν υπολογίσει κανείς και τα διεκδικούμενα των απεργιών που
ανέρχονται στα 140 δισ., μπορεί εύκολα να επιμερίσει στον εγχώριο...
επαναστατημένο συνδικαλισμό το μερίδιο της ευθύνης των 330 δισ. ευρώ από το
Δημόσιο Χρέος της χώρας. (Πραγματικά- προβληματίζεται κανείς για το ποιοι είναι
οι προστάτες των δικαιωμάτων του λαού... και τι του κοστίζουν)
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ευθύνης
των συνδικαλιστών έχουμε, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη με Υπουργό Βιομηχανίας τον
Ανδρέα Ανδριανόπουλο (από τους ελάχιστους φιλελεύθερους στην Ελλάδα), θέσπισε
το νόμο 2000/1992. Ο οποίος τι έλεγε; Αν μια δημόσια επιχείρηση ιδιωτικοποιούνταν
θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι με τις αποζημιώσεις τους να την διαχειριστούν οι
ίδιοι, να την αναπτύξουν, να δημιουργήσουν κέρδη και να αποκομίσουν οφέλη.
Πόσες φορές νομίζετε ότι συνέβη αυτό;
Καμία!
Την πρώτη φορά που πήγε να εφαρμοστεί
με πρωτοβουλία της τότε κυβέρνησης, στην περίπτωση των Αστικών Λεωφορείων,
ανατράπηκε από το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες «Δημοκρατικές Δυνάμεις». Έκτοτε τα ελλείμματα
που συσσωρεύτηκαν από το 1993 ως το 2012 ανέρχονται στα 10 δις ευρώ!
Νεποτισμός, Οικογενειοκρατία,
Μιντιοκρατία και η γενιά του Πολυτεχνείου
Σε ποιό τομέα της Δημόσιας ζωής δεν
συναντάμε γόνους πολιτικών τζακιών να αναλαμβάνουν τα δακτυλίδια της
ευνοιοκρατίας;
Στην πολιτική; Στη δημοσιογραφία; Στη
στελέχωση του Δημοσίου; Παντού!
Σε τι διαφέρει η ελληνική
πραγματικότητα με τον επαίσχυντο Νεποτισμό στη Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ
(στον Κιμ Γιονγκ Ιλ και έπειτα στον Κιμ Γιονγκ Ουν), και το δακτυλίδι της
διαδοχής στη Κούβα του Φιντέλ Κάστρο (στον αδελφό του Ραούλ), των εναπομεινάντων
Κομμουνιστικών καθεστώτων στον κόσμο;
H δημόσια πολιτική ζωή, μετά την μεταπολίτευση,
αλώθηκε ιδεολογικά από τη λεγόμενη Γενιά του Πολυτεχνείου. Εύκολα μπορεί κανείς
να διαπιστώσει ότι οι μιντιάρχες και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι προέρχονταν
από τα κομματικά εκκολαπτήρια της Αριστερός.
Μετά την ασυδοσία της εξουσίας για 30
χρόνια, την πλειοδοσία της Αριστερός σε κάθε ανέξοδη διεκδίκηση, τον στρουθοκαμηλισμό
της διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας και δημοσιογραφίας και την ανευθυνότητα της
ανήλικης ελληνικής κοινωνίας, φτάσαμε στον Μάιο του 2010 να χρεοκοπεί η χώρα
και να σύρεται πίσω από τις εντολές των δανειστών της!
Ο κατάλογος είναι μακρύς, αλλά ο λόγος
που αναφερόμαστε στην ιδεολογική προέλευση τους δεν είναι ενοχοποιητικός. Ο
κάθε ένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει, και ο κάθε ένας έχει το δικαίωμα στο
λάθος, αλλά πρέπει να τονιστεί ότι όλοι αυτοί συνέβαλαν τα μέγιστα στην
κρατικίστικη νοοτροπία του ελληνικού λαού. Σε κάθε αποκρατικοποίηση Δημοσίων
Επιχειρήσεων και απελευθέρωσης αγορών και επαγγελμάτων, ήταν απέναντι... Αλλά
το σημαντικότερο όλων είναι, ότι τους ξέφυγε η μεγαλύτερη είδηση του αιώνα:
«ότι η Ελλάδα χρεοκοπεί»!
Το κράτος του Μνημονίου
Όταν αποκαλύφθηκε, το μέγεθος της
Σοβιετοκρατίας εξέπληξε τους πάντες:
Το 60-70% της οικονομικής δραστηριότητας
ανήκε στο κράτος.
. Το λεγόμενο «Μεγάλο Κεφάλαιο»
στην ουσία δεν υπήρχε υπό την μορφή βιομηχανικής παραγωγής,
. οι φορολογικοί συντελεστές στις
διάσπαρτες μικρές επιχειρήσεις έφταναν στο 4045% και ο ΦΠΑ στο 23%!
. τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια
απαγορεύονται με Συνταγματική εντολή,
. η γραφειοκρατία εμποδίζει
οποιαδήποτε νέα επιχειρηματική δραστηριότητα,
. η κάθε συντεχνία έχει επιτύχει
προστατευτικούς νόμους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου,
. η αγροτική παραγωγή να
επιδοτείται για να... αδρανεί,
. σι Δημόσιοι Οργανισμοί και
φορείς (περίπου 12.500), επωφελούνται τα πρόσοδα, αλλά κοινωνικοποιούν τα
έξοδα!
. και ο πολιτισμός με την
διανόηση του τόπου, να επιχορηγείται για να σκέπτεται εν υπνώσει.
Τον Μάιο του 2010 (λόγω της παγκόσμιας
οικονομικής κρίσης), οι αγορές σταμάτησαν να τροφοδοτούν την Ελλάδα με δανεικά.
Η χώρα έπρεπε να επιβιώσει με ίδιους πόρους. Τις έλλειπαν όμως 30 δισ. το χρόνο
για να καλύψει τις ανάγκες της. Υπήρχε μόνο μια επιλογή, να προσαρμοστεί η
Οικονομία στις δυνατότητες της και σι μέθοδοι ήταν δύο:
H πρώτη ήταν, η απότομη
προσαρμογή και η δεύτερη η σταδιακή, με την αρωγή των εταίρων μας,
προσαρμόζοντας τη χώρα ελεγχόμενα πλέον, δηλαδή να δανείζεται υπό μορφή
Μνημονίου και υποχρεώσεων.
Επιλέχτηκε η δεύτερη. Το αρχικό
μνημόνιο, πέρα από τις αντεθνικές του ρήτρες, είχε μια λογική κατεύθυνση.
Μείωση κρατικών δαπανών και ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό που δεν κάναμε τόσα χρόνια
-δηλαδή να μειώσουμε το κράτος, καταργώντας δημόσιους φορείς, με παράλληλη
πτώση των φορολογικών συντελεστών, απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων
ιδιωτικοποιήσεις, αλλάζοντας τελικά το παραγωγικό μας μοντέλο- ήρθε και μας
υποχρέωσε να το κάνουμε η Τρόικα.
Και ω του θαύματος, οι συνήθεις
ύποπτοι δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και κομματάρχες, πάλι στους δρόμους!
Απεργίες, πορείες, διαμαρτυρίες, συνομωσιολογία, αντι- μνημονιακές αναλύσεις
και σεναριολογία, ήταν η καθημερινή αντίδραση μιας συντηρητικής και ιδιότυπης
φαιοκόκκινης συμμαχίας του τόπου. Αλλά προσέξτε: καμία ουσιαστική αντίδραση για
τους πρωτοφανείς περιορισμούς στην ελευθερία, την επιβολή ηλεκτρονικών μέσων
παρακολούθησης, κλπ, κλπ, εκτός από ορισμένες περιθωριακές ομάδες...
Από την άλλη, οι κυβερνήσεις - μη
τυχόν χάσουν το πελατολόγιο τους- εμπνεύστηκαν την μείωση των κρατικών δαπανών
με άλλο τρόπο. Αντί να κόψουν το κράτος κάθετα, το έκοψαν οριζόντια,
διατηρώντας τη δομή του ως έχει, για μελλοντικές ίσως αφαιμάξεις. Παράλληλα δε,
αφού φτωχοποίησαν όλους τους Δημοσίους Υπαλλήλους (μιλάμε περί δικαίων και
αδίκων...), εφάρμοσαν μια φορομπηχτική πολιτική στον ιδιωτικό τομέα άνευ
προηγουμένου. Αποτέλεσμα; 1.500.000 άνθρωποι άνεργοι και περαιτέρω μείωση φορολογικών
εσόδων.
Έτσι λοιπόν, μη αυταπατάστε φίλοι της
Αριστερός ότι «καταρρέει ο καπιταλισμός στην Ελλάδα». Η κομμουνιστική ουτοπία
πήγε να εφαρμοστεί στον 20ό αιώνα, 42 φορές σε 42 χώρες και απέτυχε! Τώρα για
άλλη μια φορά (43η) αφήνει πίσω της εκατομμύρια ανθρώπων στη φτώχεια και στην
εξα-θλίωση. Μπορεί να μην κυβερνήσατε ποτέ, αλλά δημιουργήσατε νοοτροπίες που
ενσαρκώθηκαν σε αυτό το Σοβιετικό έκτρωμα.
Ωστόσο, όλοι μαζί μπορούμε, όχι σαν
μάζα, αλλά σαν άτομα να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Η ατομική προσπάθεια,
το προσωπικό όφελος θα επανεκινήσει τη ζωή μας. Το άθροισμα της ατομικής μας
προσπάθειας θα είναι πολλαπλάσιο της συλλογικής μας αδράνειας.
Όλα μπορούν να γίνουν υπό μια
προϋπόθεση. Την ελευθερία.
Η ελευθερία είναι αυτή που ενσωματώνει
μέσα της την έννοια της δυναμικής. Μια ιδέα μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Κύριοι της συγκυβέρνησης, φτάνει πια.
Απελευθερώστε την Οικονομία, απελευθερώστε τις ζωές μας. Απελευθερώστε τα πάντα
για να δημιουργηθούν ευκαιρίες. Οι μόνοι που θα αντιδράσουν θα είναι οι
πεθαμένοι. (Ιδεολογικά εννοώ.)
