Δαμιανού Βασιλειάδη -Τα βαθύτερα αίτια χρεοκοπίας της Ελλάδας

Τα βαθύτερα αίτια χρεοκοπίας της Ελλάδας

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα, συνεργαζόμενου από μέρους των Πατριωτικών Στελεχών του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες

Προσπάθησα να αναλύσω τα αίτια της χρεοκοπίας της Ελλάδας, από την στιγμή της παραίτησής μου το 1977 από το ΠΑΣΟΚ, για τα οποία ισχυριζόμουν και ισχυρίζομαι ότι δεν είναι μόνο ή πρωταρχικά οικονομικά, αλλά και ή πρωταρχικά πολιτισμικά, με την έννοια της απαξίωσης και καταρράκωσης των ηθικών και πνευματικών αξιών   και των καλύτερων παραδόσεων του τόπου στην μακραίωνα ιστορία του. Η παραδοχή αυτή δεν αποτελεί φτηνή ηθικολογία, αλλά μια αλήθεια, με όποια οπτική γωνία κι αν την δει κανείς, νεοφιλελεύθερη ή μαρξιστική.

Θα αναφέρω δύο παράγοντες που συνετέλεσαν σ’ αυτήν την καταστροφική πορεία, κοντά στις άλλες που κατά διαστήματα έχω καταθέσει και που διατύπωσα στον παρελθόν και η μετέπειτα πραγματικότητα ήλθε δυστυχώς να επιβεβαιώσει τόσο τραγικά. Πρέπει να έχει κάποιος θάρρος ήρωα για να παραδεχτεί κάποιες αλήθειες, οι οποίες όμως θα ήταν σωτήριες, μπροστά στην υποκρισία και τον απύθμενο λαϊκισμό. Όσοι ευνοήθηκαν από το σύστημα ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, ασφαλώς δεν θέλουν να ακούσουν την αλήθεια. Τους βολεύει η αυταπάτη ή το προσωπικό συμφέρον ή και τα δύο μαζί!

1. Η Ελλάδα, προτεκτοράτο των εσωτερικών δυνάμεων;

«Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει  40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος»

                                                                                                     Ξενοφών Ζολώτας[1]

Το θαύμα ωστόσο στο οποίο προσέβλεπε ο ίδιος δεν επαληθεύθηκε. Η Ελλάδα χρεοκόπησε και το ομολογεί και ο ίδιος:
«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου.

Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα.[2] Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο, γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο, γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς.

Να το θυμάσαι αυτό ότι οι δύο σε πέντε, σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια, θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».[3]

Στην εκ βαθέων «εξομολόγησή του» αναφέρεται και στον Χαρίλαο Φλωράκη, λέγοντας: «Η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός, αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών, είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. Ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. Τις προάλλες μου είπε: “Ξενοφώντα, αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου”.. Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες, αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».
Η εξομολόγησή του είναι συγκλονιστική, αλλά το ερώτημα είναι: Ποιος της δίνει σημασία; Συνεχίζει αποκαλύπτοντας αυτό που θεωρεί το μεγαλύτερο κακό της κακοδαιμονίας που μας δέρνει: «Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους, προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα, έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, στην καρδιά του, πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων»».[4]

 Όντως προφητικά τα λόγια του για την σημερινή πραγματικότητα. Προφητικά βέβαια ήταν και τα λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου (δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις), όταν δήλωνε με απόλυτη βεβαιότητα, για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, αλλά άφησε τον τόπο να βουλιάξει στην παρακμή και την χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα, ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά: Είχε πει χαρακτηριστικά σε ανύποπτο χρόνο το περίφημο, που ήταν και μια αλγεινή αλήθεια: «Ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα».[5]  

Ισχύει στην περίπτωση αυτή βασικά αυτό που λέει ο στενός φίλος και συνεργάτης του Αδαμάντιος Πεπελάσης: «Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης»._[6]  Και συμπληρώνει: «Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα, με ιστορικούς υπολογισμούς, έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.[7]

«Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος».[8] Βέβαια αργά το κατάλαβε και ο ίδιος και στο τέλος της ζωής του για να μην ταυτιστεί με τον Ανδρέα, διαχωρίζει, λόγω υστεροφημίας, την θέση του.

Στη δήλωση αυτή θα προσέθετα και μια τοποθέτηση του Νίτσε, που χαρακτηρίζει τον Ανδρέα απόλυτα, Γράφει ο Νίτσε στο πολύκροτο έργο του Τάδε έφη Ζαρατούστρας: «Τα τρία πιο καταραμένα πράγματα στον κόσμο είναι η φιληδονία, η δίψα για εξουσία και ο εγωισμός».[9]

2. Η Ελλάδα προτεκτοράτο των εξωτερικών δυνάμεων;

«Σε όλες τις διεθνείς της σχέσεις, η Γερμανία, απ’ τις απαρχές της κι’ όλας, αργά και συστηματικά, έπαιζε πάντα το ρόλο του εισβολέα, του κατακτητή, πάντα πρόθυμη να επεκτείνει στο έδαφος των γειτόνων της τη δική της θεληματική υποδούλωση κι από τότε που εδραιώθηκε οριστικά σαν ενιαία δύναμη, έγινε μια απειλή, ένας κίνδυνος για την ελευθερία ολόκληρης της Ευρώπης. Η σημερινή Γερμανία δεν είναι άλλο παρά υποδούλωση, θριαμβευτική και κτηνώδης».^[10]

                                                                                                                              Μιχαήλ Μπακούνιν

Γενικά, για να δούμε την πολιτική της Γερμανίας απέναντι στα άλλα κράτη και στην Ελλάδα ιδιαίτερα, θα αναφέρουμε, εκτός από την ετυμηγορία του  αναρχικού επαναστάτη Μιχαήλ Μπακούνιν,  και ορισμένα άλλα ιστορικά ντοκουμέντα, από τα πολλά που ήρθαν πρόσφατα στην επικαιρότητα, γιατί ο τραυματικός κατάλογος των ελληνο-γερμανικών σχέσεων είναι πολύ μεγάλος.

Μία παρεμφερής τοποθέτηση στο οικονομικό επίπεδο έγινε - και αξίζει να την αναφέρουμε, γιατί είναι επίκαιρη και εξηγεί πάλι «προφητικά» αυτά που βιώνουμε τώρα στην Ελλάδα, από τον Κομνηνό Πυρομάγλου, υπαρχηγό του ΕΔΕΣ κατά την κατοχή, σε ομιλία του στη Βουλή κατά τη συζήτηση του νόμου 4016/1959, που έδινε χάρη στον εγκληματία Μέρτεν και έλεγε τα εξής: «Η Γερμανία οσάκις χάνει έναν πόλεμον {...} υπόσχεται ότι δεν θα το επαναλάβει, και όμως αλλάζει εντελώς τακτικήν. Επανέρχεται με άλλους τρόπους και άλλα μέσα να κατακτήσει. {...}. Επανέρχεται στην Ελλάδα δια της οικονομικής διεισδύσεως. Οι Γερμανοί θα απομυζήσουν την Ελλάδα μέχρι διαλύσεως, όπως συνέβη και με το Καμερούν.  {...} Η Ελλάς δικαιούται αποζημιώσεων εκ των καταστροφών της Κατοχής. Εξ όλων αυτών τίποτε δεν έδωσεν ούτε θα δώσει {η Γερμανία}, απεναντίας έρχεται να εκμεταλλευτεί και πάλιν την Ελλάδα. Η οικονομική εξαθλίωσις είναι η χειρότερη κατοχή. Και συντόμως θα υποστώμεν εκ μέρους των ιδίων εγκληματιών πολέμου την χειροτέραν αυτήν κατοχήν».[11]  Όντως αποκαλυπτικά τα λόγια του για την σημερινή πραγματικότητα.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ακόμη ότι ο Χίτλερ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε διαμελίσει την Ελλάδα και την είχε παραχωρήσει στους Συμμάχους του. Την Μακεδονία και την Δυτική Θράκη στους Βούλγαρους, την Θεσσαλία στους Ιταλούς, κ.λπ, όπως αποκαλύπτουν τα ιστορικά ντοκουμέντα;[12]

Ο χάρτης παρουσιάζει ανάγλυφα το διαμελισμό της Ελλάδας από τους Ναζί του Τρίτου Ράιχ: Με μπλε χρώμα οι Ιταλοί, με κόκκινο οι Γερμανοί και με πράσινο οι Βούλγαροι.

Ο κατωτέρω χάρτης δείχνει τις επεκτατικές διεκδικήσεις των γειτόνων μας, που ενισχύονται από τους «άσπονδους φίλους και συμμάχους μας» ανάμεσα στους οποίους σημαντικό ρόλο παίζει και η σημερινή Γερμανία.

Στον χάρτη χαρτογραφούνται οι επεκτατικές βλέψεις των γειτόνων μας απέναντι στην εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας: Με τις καφέ διαγραμμίσεις τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Με καφέ και πράσινες γραμμές, της Τουρκίας και Βουλγαρίας στην Δυτική Θράκη. Με κόκκινες και γκρι οι απαιτήσεις των Σκοπιανών και Αλβανών, όπου τέμνονται οι βλέψεις τους στην Δυτική Μακεδονία και τέλος οι μεγαλοϊδεατικές βλέψεις των Αλβανών στην Ήπειρο, αποτυπωμένες στον χάρτη με γκρι διαγραμμίσεις. Πρόσφατα οι Αλβανοί, εκμεταλλευόμενοι την εγκληματική αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στα εθνικά θέματα, εγείρουν αξιώσεις και για την Κέρκυρα.

Τα ανωτέρω παραθέτω, για να καταδείξω ότι η Ελλάδα δεν έχει μόνο οικονομικά προβλήματα, αλλά και προβλήματα εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας, που μέρα με την μέρα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα. Για τον λόγο αυτό ισχύει αυτό που κάποτε είπε πάλι ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου: «Στις χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό, μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη “φωνή του κυρίου” της. Γι’ αυτό οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, που αποτελούν την ιστορική συγκεκριμενοποίηση της “πάλης των τάξεων” στην εποχή μας - στηρίζονται στους φορείς του Λαϊκού Κινήματος, αποτελώντας ταυτόχρονα τον αποφασιστικό πόλο συσπείρωσής του».[13] Ισχυρίζεται με αυτήν την έννοια ο Ανδρέας Παπανδρέου ότι ο αγώνας σε παγκόσμια πλαίσια είναι εθνικοαπελευθερωτικός, για την αποτίναξη της εξάρτησης από τον μητροπολιτικό καπιταλισμό, όπως π.χ. αυτός της Γερμανίας, και ταξικός σε εθνικά πλαίσια, για την αποτίναξη της εξάρτησης από το ντόπιο κεφάλαιο.

Αποκαλυπτική στο σημείο αυτό είναι η τοποθέτηση ενός Γερμανού φίλου κοινωνιολόγου, ο οποίος εξηγεί την πολιτική της Γερμανίας μετά το 1990:

«Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, και την «κατάληψη» της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική, η Γερμανική Κυβέρνηση συμμετείχε ενεργά στην αποσταθεροποίηση των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης όπως η Ελλάδα. Αυτό αποδεικνύεται ιδιαίτερα από την περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου η Γερμανία δεν εμπόδισε τις συγκρούσεις μεταξύ των Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών, αλλά αντίθετα, τις υποστήριξε. Αντί της ειρήνης, με γερμανική μεσολάβηση, σκηνοθετήθηκε μια επιθετική πολιτική, με στόχο την ευρύτερη κυριαρχία  και επιρροή στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης. Η Γερμανία προλείανε το έδαφος για την επέμβαση των ΗΠΑ. 

Η Ελλάδα τότε αρνήθηκε να συμμετάσχει σε έναν πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Η έντιμη αυτή στάση φυσικά δεν άρεσε σε μια νέα Μεγάλη Γερμανία, η οποία ενδιαφερόταν για μια στρατιωτική επέμβαση .  Εάν και κατά πόσο θα το καταφέρουν εξαρτάται από την ταξική πάλη των χωρών που δέχονται αυτήν την πίεση».^[14]

Αλλά και η μαρτυρία του Γερμανού συγγραφέα Andreas Wehr είναι αποκαλυπτική:

«Η διένεξη για την Ελλάδα, εκφράζει έναν ανελέητο αγώνα των ιμπεριαλιστικών Κρατών και αγορών, για ζώνες επιρροής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ισχυρές χώρες θέλουν να συντρίψουν ανίσχυρες».^[15]  Κατά καιρούς ακούγονται από διάφορες επίσημες και ανεπίσημες πηγές γνώμες που τείνουν στην μετατροπή της Ελλάδας σε ένα γερμανικό προτεκτοράτο ή των διαμελισμό της με έναν πιο έξυπνο και ύπουλο τρόπο. Επίσημοι κυβερνητικοί κύκλοι μιλούν, δήθεν για να βοηθήσουν την Ελλάδα, για τη δημιουργία «ειδικών οικονομικών ζωνών», οι οποίες αντικειμενικά με την πάροδο του χρόνου θα ανεξαρτοποιούσαν τις ζώνες αυτές από τον εθνικό κορμό, εν όψη μάλιστα του γεγονότος ότι η δημιουργία με τον Καλλικράτη επαρχιών διευκολύνει μια τέτοια εξέλιξη. Σ’ αυτήν την πολιτική προστίθεται και η άλλη τακτική εξαγοράς των μαρτυρικών πόλεων και χωριών, αλλά και των άλλων δήμων μέσω του λεγόμενου «Ελληνογερμανικού Ταμείου» και του «Ιδρύματος Νεολαίας». Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και αγαθά, όπως ίσως φαίνονται για τους αφελείς, τους ανίδεους και τους Ανθέλληνες εντός και εκτός Ελλάδας.

Οι Γερμανοί έχουν σκοπό να την μεταβάλουν σε γερμανική αποικία με άλλα μέσα απ’ αυτά που εφάρμοσαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά με τα ίδια ή χειρότερα αποτελέσματα.

Μήπως όμως όλα αυτά είναι αποκυήματα φαντασίας;^[16]

Είναι κανόνας απαράβατος, ότι κανείς δε σε σέβεται και σε υπολογίζει, όταν υποκύπτεις και όταν προσκυνάς ως ραγιάς. Βέβαια για όλα αυτά προϋπόθεση συνιστά η δική μας αξιοπρέπεια και η δική μας στάση, που θα είναι άψογη και δε θα τους δίνει δικαιώματα να μας κατηγορούν για διεφθαρμένους, ανίκανους κ.λπ. Γιατί σε τελευταία ανάλυση εμείς τους δίνουμε τις αφορμές και τις αιτίες να μας κατηγορούν με τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα. Οι ξένοι κοιτάζουν τα δικά τους συμφέροντα, όπως κι εμείς θα πρέπει να κοιτάζουμε τα δικά μας. Μια τέτοια στάση προϋποθέτει επιπλέον ένα υψηλό πατριωτικό φρόνημα και όχι δουλοφροσύνη και υποταγή στην τρομοκρατία, γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι το φρόνημα και η ανδρεία είναι αυτά που νικούν και εξασφαλίζουν την ελευθερία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Περικλής στον επιτάφιο τονίζει εμφαντικά: «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον...» (ευδαιμονία θα πει ελευθερία και ελευθερία εξασφαλίζεται με την ανδρεία).^[17]

Εν κατακλείδι δεν ενδιαφέρει τι λένε διάφοροι. Εκείνο που ισχύει αντικειμενικά και μπορεί να βάλει στέρεα θεμέλια αναστροφής όλης της παρακμιακής πορείας είναι ένα και μόνο: Αλλαγή νοοτροπίας και μόνο!

[1] Άρθρο του Περικλή Βασιλόπουλου, Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90), vxs 30. Αναρτήθηκε από Christian Haccuria στις 12/24/2014 01:22:00 μ.μ.Ετικέτες Ελλάδα

[2] Ο Ξενοφών Ζολώτας, στο τέλος της ζωής του, ως μειλίχιος και καλός άνθρωπος από χαρακτήρα, δεινός επιστήμονας, δεν ήθελε να εκφραστεί αρνητικά σε προσωπικό επίπεδο απέναντι στους δύο. Τους καταδίκασε ωστόσο πολιτικά, που είναι και το πιο σημαντικό, αναιρώντας και ο ίδιος την ετυμηγορία του για το «καλοί άνθρωποι». Πώς μπορεί να είναι κανείς καλός, αν χρεοκοπεί την χώρα του; Πάντως, αν ένας τέτοιος Έλληνας επιστήμονας από τους λίγους αξιόλογους που διέθετε η Ελλάδα και με τον δικό του αξιοζήλευτο χαρακτήρα, να καταλήξει στην ομολογία ότι στο τέλος της ζωής του κατάλαβε την παθογένεια της Ελλάδας, ας φανταστούμε τι έχουν καταλάβει οι επίλοιποι ΄Ελληνες, από τις αρχές της μεταπολίτευσης έως σήμερα. Με τους Έλληνες που δεν έγραψαν 40 βιβλία ή ένα ή κανένα;;;!!!.

[3] Περικλής Βασιλόπουλος, ό.π.

[4] Βλ. Μανώλης Γλέζος, Και ένα μάρκο να ήταν..., ό.π., σ. 129. Στη σελίδα αυτή αναφέρει ο Μανώλης Γλέζος απόσπασμα από την ομιλία του Κομνηνού Πυρομάγλου.

[5] Βλ. εφημ. «Ελευθεροτυπία», 23.6.2006. Ως πρωθυπουργός ωστόσο, κατάφερε να αυξήσει το δημόσιο χρέος από 31.2% του ΑΕΠ το 1980, στο αστρονομικό 80.7% του ΑΕΠ το 1990.
[6] Βλ. Αδαμάντιος Πεπελάσης, συνέντευξη στο περιοδικό «Μόνο», στις 2 Μαρτίου 2012. 

[7] Αυτή η κριτική - καταπέλτης του Πεπελάση, στενού φίλου του Ανδρέα Παπανδρέου, που έρχεται όψιμα, περιλαμβάνεται σε συνέντευξη, ποταμός, που παραχώρησε στο περιοδικό «Μόνο», ό.π. Αξίζει να την διαβάσει κανείς ολόκληρη, για να καταλάβει, συμπληρωματικά σε όλα όσα παραθέτω και καταγράφω, άγνωστες ακόμη πτυχές της παρακμιακής πορείας του τόπου μας και των πρωταιτίων αυτής της παρακμής πορείας.

[8] Συνέντευξή του στο περιοδικό «Μόνο», ό.π. Ο Πεπελάσης κάνει ένα ασυγχώρητο λάθος. Μιλάει για έλλειψη θάρρους από μέρους του Ανδρέα Παπανδρέου, για να δικαιολογήσει τη στάση του. Είναι παντελώς λανθασμένη η αντίληψη αυτή. Πρόκειται για συνειδητή πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και όχι για έλλειψη θάρρους, που ταυτίζεται με την εγωπαθή ιδιοσυγκρασία του. Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο μύθος του Ανδρέα....,ό.π.

[9] Βλ. Φρίντριχ Νίτσε, Τάδε έφη Ζαρατούστρας, εκδ. Αθήνα 1983, σ. 210.210. Βλ. και Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο μύθος του Ανδρέα, ή οι θεωρητικές βάσεις της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη., εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2007. Στο έργο μου αυτό ερμηνεύω λεπτομερώς το χαρακτήρα του Ανδρέα Παπανδρέου και τα καταστροφικά για την Ελλάδα αποτελέσματα, που ήταν απόρροια αυτού του χαρακτήρα.

[10] Αυτό το απόσπασμα προέρχεται από ένα ανολοκλήρωτο έργο του Μ. Μπακούνιν με τίτλο: "Η κνουτογερμανική αυτοκρατορία". Γράφτηκε τα έτη 1870 -72 και περιλήφθηκε στο έργο του Μιχαήλ Μπακούνιν Θεός και κράτος, εκδ. "Ελεύθερος τύπος", Ε'  έκδοση, Ιούλιος 1986. Θα πρέπει όμως πάντοτε να προσθέσουμε ότι η οποιαδήποτε γενίκευση, που περιλαμβάνει τους πάντες, είτε είναι υπεύθυνοι είτε ανεύθυνοι για κάποια εγκλήματα, δεν αποτελεί αντικειμενική και επιστημονική ερμηνεία φαινομένων. Κάθε φορά πρέπει να εξειδικεύονται οι ευθύνες εκείνων που τους αφορούν και να αποκαλύπτονται πίσω από τα φαινόμενα οι πραγματικοί ένοχοι και να γίνεται επίσης ιεράρχηση ευθυνών. Να αποδίδεται, «Τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του θεού τω θεώ». 

[11] Βλ. Μανώλης Γλέζος, Και ένα μάρκο να ήταν..., ό.π., σ. 129. Στη σελίδα αυτή αναφέρει ο Μανώλης Γλέζος απόσπασμα από την ομιλία του Κομνηνού Πυρομάγλου.

[12] Βλ. Μανώλης Γλέζος, Εθνική Αντίσταση 1940 1945, τόμ. Α΄, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα, 2006,σ. 247.

[13] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, O Μύθος του Ανδρέα ή οι θεωρητικές βάσεις της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2007, σ. 71.

[14] Απόψεις του Γερμανού κοινωνιολόγου Όλαφ Μέρκεντορφ (ψευδώνυμο), που η αλήθεια τους αποδεικνύεται καθημερινά από την πολιτική της Γερμανίας, απέναντι στα κράτη της Νότιας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
[15] Andreas Wehr, συγγραφέας, αρθογράφος, Συνεργάτης της Ομοσπονδίας των Ενωμένων Αριστερών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απόσπασμα από το άρθρο του: «Τιμωρείστε την Ελλάδα».

 [16] Για του λόγου το αληθές οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ανατρέξουν στην ανάλυσή μου γύρω από το τραυματικό πρόβλημα των γερμανικών αποζημιώσεων και την τύχη του. Λεπτομερής ανάλυση της στάσης της Γερμανίας στο θέμα αυτό στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr, στο φάκελο: «Γερμανικές αποζημιώσεις» και στο ιστολόγιο του Εθνικού Συμβουλίου: www.holocaust.gr, καθώς και στην Μαύρη Βίβλο, έκδοση του «Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα».

[17] Θουκυδίδου, Ιστορία, Β΄ (42-43).