Ηλίας Σταμπολιάδης: Εκλογές 25ης Ιανουαρίου 2015- Η ώρα της κρίσης

Εκλογές 25ης Ιανουαρίου 2015

Η ώρα της κρίσης

Αγαπητοί φίλοι,

Την Κυριακή της 25^ης Ιανουαρίου 2015 ο καθένας από εμάς θα πρέπει να ψηφίσει αρχικά ένα κόμμα  και μέσα από την λίστα που αυτό προτείνει να επιλέξει τον καταλληλότερο υποψήφιο. Η ιστορία έχει δείξει ότι για πάρα πολλούς Έλληνες τα κριτήρια είναι ιδιοτελή και αυτό αποδεικνύεται από τους ανθρώπους που έχουν εκλεγεί κατά το παρελθόν και έχουν οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία και απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

Ν.Δ.,  ΠΑΣΟΚ, Πράσινα Αριστερά Άλογα, Σιγανά Ποτάμια, Νεοσωτήρες ΣοσιαλΗστές, Ορθόδοξοι Υποκριτές έχουν στρατευτεί να εξαπατήσουν το λαό και να ανέλθουν στην εξουσία ενώ ο καθένας με τον τρόπο του έχει συμβάλει στην σημερινή κατάντια για την οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ως Έλληνες. Παρά ταύτα καμία ποινική δίωξη δεν έχει ασκηθεί εναντίον τους και ακόμη έχουν το θράσος να ζητούν την ψήφο μας.

Αυτό που προέχει λοιπόν είναι να απαλλαγεί ο τόπος από την σαπίλα που έχει οδηγήσει τη χώρα υποταγμένη  σε αφανή κατακτητή που αντί για όπλα έχει ηλεκτρονικούς υπολογιστές με πολυψήφιους αριθμούς που τους ονομάζει χρέος αν και ποτέ το χρέος αυτό δεν μπήκε ολόκληρο στη χώρα και όσο μπήκε δεν επενδύθηκε σε παραγωγικά έργα που θα το αποπλήρωναν.

Ερίζουν για φορολογικά μέτρα, μειώσεις μισθών και συντάξεων, και για άλλα τερτίπια άντλησής χρημάτων για να αποπληρώσουν τις δόσεις ομολόγων του δημοσίου που οι τοκογλύφοι έχουν αγοράσει  σε εξευτελιστικά κλάσματα της ονομαστικής τους αξίας.

 Εν΄ονόματι μίας δήθεν Ενωμένης Ευρώπης έχουν παραδώσει το δικαίωμα έκδοσης νομίσματος σε μη κοινωνικά ελεγχόμενους οργανισμούς με κριτήρια ανταγωνιστικά και κερδοσκοπικά, Με την προπαγάνδα έχουν κατορθώσει να πείσουν μία μεγάλη μερίδα των πολιτών εναντίον του εθνικού νομίσματος τη στιγμή που η Ευρώπη δεν έχει κοινή αμυντική, κοινωνική, οικονομική και δημοσιονομική πολιτική ούτε καν κοινά σύνορα. Είναι να απορεί κανείς για ποια Ευρώπη μιλάνε, σίγουρα όμως δεν είναι η Ευρώπη του νομίζει ο μέσος Έλληνας αλλά και ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης με τον οποίο θα πρέπει να συνεργαστούμε για να την αναγεννήσουμε αφού πρώτα καταρρίψουμε το προβαλλόμενο, δύσμορφο  έκτρωμα της.

Πέρα από τις ιδεολογικές απόψεις του καθενός και επειδή κανένα κόμμα δεν έχει την τέλεια πρόταση είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε μία πραγματική πολιτική κατάσταση στην οποία θα πρέπει να δώσουμε μία ρεαλιστική λύση.

Μιλώντας με τους τρέχοντες πολιτικούς όρους οι μημονιακοί αν και χωρισμένοι σε πολλά κόμματα με επικεφαλής τη Ν.Δ  είναι έτοιμοι να ξαναπάρουν την εξουσία σε μία μετεκλογική συνεργασία αρκεί να τους δοθεί η εντολή, στην περίπτωση που η ΝΔ έλθει πρώτο κόμμα και καρπωθεί τους 50 βουλευτές που δίδει ο καλπονοθευτικός νόμος της “Δημοκρατίας” μας. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ βγει πρώτο κόμμα θα πάρει αυτός το δωράκι των 50 βουλευτών και σε περίπτωση που, όπως φαίνεται, δεν έχει αυτοδυναμία, θα χρειαστεί να συνασπιστεί με άλλο κόμμα που θα μπορούσε να είναι το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, το ΚΚΕ  ή Χ.Α. και οι ΑΝΕΛ.

Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καθαρές θέσεις σε εθνικά κυρίως θέματα, αλλά και επειδή ο αρχηγός του ως νέος Ανδρέας έχει την υποστήριξή των ΗΠΑ υπάρχει ο κίνδυνος ότι, η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο πιθανό να προστεθούν και άλλες υποφώσκουσες μνημονιακές δυνάμεις, δεν θα αποτελέσει την εθνικά σωτήρια λύση που θα περιμέναμε.

Από τη άλλη μεριά ούτε το ΚΚΕ αλλά ούτε και η Χ.Α. θα μπορούσαν να συνεργαστούν μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη ελπίδα για μία καλύτερη λύση από την σημερινή μνημονιακή κατάσταση θα ήταν η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με ένα κόμμα με δηλωμένες εθνικές θέσεις δηλαδή τους ΑΝΕΛ.

Δυστυχώς στη ζωή τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όπως θα έπρεπε διότι το κακό συσπειρώνεται ευκολότερα και προκειμένου να υπάρχει συνεργασία ΖΥΡΙΖΑ  με ΠΑΣΟΚ  και άλλους μνημονιακούς θα ήταν ευχής έργο εάν μπορούσε να συνεργαστεί με τους ΑΝΕΛ. Ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ,  όπως φαίνεται, δεν θα έχει αυτοδυναμία και ως εκ τούτου θα ανατρέξει σε συνεργασία που εάν γίνει με μνημονιακούς θα απογοητεύσει τους προς το παρόν ετερόκλητους ψηφοφόρους του.

Εάν μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κρατήσει την αντιμνημονιακή εικόνα που δείχνει σήμερα, θα προτιμήσει να συνεργαστεί με τους ΑΝΕΛ, εφόσον αυτοί κατορθώσουν να μπουν στη Βουλή. Μία τέτοια συνεργασία θα αποτρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από ορισμένα εθνικά ατοπήματα στα οποία έχει την τάση να παρασύρεται όπως, το Σκοπιανό, το Κυπριακό, η Θράκη και η λαθρομετανάστευση.

Μετά τα ανωτέρω είναι προφανές ότι με την σημερινή συγκυρία των πολιτικών πραγμάτων μία εθνικά ρεαλιστική λύση θα ήταν να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, καλώς ή κακώς να πάρει το δώρο των 50 βουλευτών, αλλά χωρίς αυτοδυναμία και οι ΑΝΕΛ να κατορθώσουν να μπουν στη Βουλή.

Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό φαίνεται εφικτό, όσον όμως αφορά τους ΑΝΕΛ εκεί θα πρέπει όλοι οι συντηρητικοί, δεξιοί και κεντρώοι Έλληνας να βοηθήσουν ώστε να έχει η Ελλάδα μία ασφαλιστική δικλείδα σε αυτή την εθνικά ιστορική στιγμή. Σε τυχόν εκλογικές περιφέρειες που κάποιος δεν τα βρίσκει με τους υποψηφίους ας ψηφίσει τουλάχιστον το κόμμα, Ένα πράγμα έχει σημασία, να φύγει η σαπίλα αλλά και να ευρεθούμε σε μία εθνικά ελεγχόμενη κατάσταση.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου

19 Ιανουαρίου 2015 

Χρήστος Γιανναράς- Ψυχαναγκασμοί πανικού και μωρίας

Ψυχαναγκασμοί πανικού και μωρίας Posted: 18 Jan 2015 01:26 PM PST Στο πολιτικό αλφαβητάρι της ελληνικότητας που μάς άφησε κληρονομιά, ατίμητη και αγνοημένη, ο Οδυσσέας Ελύτης («Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά», Ικαρος 1990), αποτυπώνει και το βασανιστικό δίλημμα όσων πολιτών ομοφρονούν (ακόμα) με τον ποιητή και θα βρεθούν μπροστά στην κάλπη την ερχόμενη Κυριακή: «Δεν τολμάς να τραβήξεις μιαν από τις αξίες που πιστεύεις ότι ικανοποιούν την εθνική σου φιλαυτία, και βλέπεις να βγαίνουν μαζί της ένα σωρό άνθρωποι των χρηματιστηρίων, που ανεβοκατεβαίνουν στην κόλαση όπως στο σπίτι τους. Δεν κοτάς ν’ αγγίξεις μιαν από τις αξίες που ικανοποιούν τα αισθήματά σου για κοινωνική δικαιοσύνη, και βρίσκεσαι να “κάνεις πορεία” μ’ ένα συρφετό ανθρώπων που δεν έχουν δική τους σκέψη αλλά την περιμένουν από τον καθοδηγητή τους. Ετσι όμως η ψυχή μας υποχρεώνεται να κυλήσει πάνω σε δύο γραμμές που αδυνατούμε να παραλληλίσουμε. Ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος. Θεέ μου! Κι εγώ που ονειρευόμουν να παραλληλιστούν άλλου είδους γραμμές, κι απέβλεπα στις συντεταγμένες του γυμνού σώματος και της δικαιοσύνης, της αλκής και της ιερότητας, του παρθενικού και του ηδυπαθούς! Που ζητούσα να καθαγιασθούν πρώτα μέσα στο άδυτον του κάθε ιδιώτη τα “κοινά” και έτσι μόνον να γίνουν κανόνες ζωής για όλους, με το ίδιο ήθος και την ίδια δύναμη». Σήμερα η σύγχυση και παραφθορά των «αξιών» (δηλαδή των εκτιμήσεων της ποιότητας και των ιεραρχήσεων της ανάγκης) έχει οδηγήσει την ελλαδική κοινωνία σε τέτοια ασυναρτησία και παραλογισμό, που ακόμα και οι σταθερές των εννοιών έχουν αποσυντεθεί. Ο «πατριωτισμός» είναι καραμέλα στα χείλη καιροσκόπων καραγκιόζηδων ή περιθωριακών τραμπούκων. Για «κοινωνική δικαιοσύνη» μιλάνε οι βασανιστές της φτωχολογιάς και των ανήμπορων: τα συνδικαλισμένα «ρετιρέ», οι άσσοι των «απεργιών κοινωνικού κόστους», τα βλαστάρια των «καλών οικογενειών» που εκδικούνται την ανία τους καίγοντας ή καταστρέφοντας με λύσσα κάθε ίχνος κοινωνικής περιουσίας. «Φιλολαϊκή πολιτική» επαγγέλλονται οι προστάτες των πενηντάρηδων (και κάτω) συνταξιούχων, οι φανατισμένοι αρνητές κάθε αξιοκρατίας και κάθε ελέγχου της ποιότητας και της συμπεριφοράς των λειτουργών του κράτους, οι υπερασπιστές της ασύδοτης «πελατειακής» δημοσιοϋπαλληλίας, του ολοκληρωτικού καθεστώτος της διαπλοκής κομμάτων και «νταβατζήδων». Μιλάνε για «προτεραιότητα της παιδείας» αυτοί που παρέδωσαν τα πανεπιστήμια και τα σχολειά στον κρετινισμό των «κομματικών νεολαιών», αυτοί που ετσιθελικά, με αναίσχυντη φασιστική αυθαιρεσία, επέβαλαν τη μονοτονική γραφή, δηλαδή το βίαιο τέλος της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού, γλωσσικής συνέχειας, με μπαϊράκι την καφρική «ιδεολογία της ευκολίας». Οι νοσταλγοί του σοβιετικού «παραδείσου» συνεχίζουν να «μάχονται» δήθεν για «ελευθερίες» και «δικαιώματα», με τη νοσταλγία τους να παρακάμπτει ψυχαναγκαστικά τη φρικώδη κακουργία των Γκουλάγκ και της Κολιμά, τα εκατομμύρια των σφαγιασμένων στον βωμό του τρόμου, τη θηριωδία της πιο εφιαλτικής απανθρωπίας που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης μας. Ναι, έχουν ακόμα κόμμα στην Ελλάδα οι νοσταλγοί του ολοκληρωτισμού της παράνοιας και οπαδοί της δικτατορίας (δήθεν του προλεταριάτου), κόμμα νομιμοποιημένο από τον «εθνάρχη» Καραμανλή – ωσάν να είναι ποτέ δυνατό να νομιμοποιηθεί σε μια συντεταγμένη κοινωνία η κατάλυση των νόμων, να υποκατασταθεί το κράτος Δικαίου από το «δίκιο του εργάτη», όπως φαντάζεται αυτό το «δίκιο» το κάθε γκρουπούσκουλο μανιακών της βίας και της καταστροφής. Αλλά το πολίτευμα στο Ελλαδιστάν είναι η απολυταρχική κομματοκρατία, γι’ αυτό δεν υπάρχει και Σύνταγμα: χάρτης που να οριοθετεί κοινωνικούς στόχους κοινά συμφωνημένους και τη διαφορά των θεσμικών τρόπων για την επιδίωξη των στόχων. Οι κυβερνήσεις κατηγορούνται από τις αντιπολιτεύσεις ότι «έχουν κάνει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο» και ο καταλογισμός είναι τεκμηριωμένος, όχι ρητορικός. Κουρελόχαρτο, επειδή κάθε αναθεώρηση του Συντάγματος θωρακίζει πληρέστερα την απολυταρχική κομματοκρατία και κάθε αντιπολίτευση, όταν γίνεται κυβέρνηση, επιτείνει την εκδοχή του «κουρελόχαρτου» για να στήσει το δικό της πελατειακό κράτος. Συμπληρώνει ο Σεφέρης το κληροδότημα πολιτικής αγωγής του Ελύτη, με ακόμα μεγαλύτερη πίκρα: «Βρίσκω, λέει, πως είναι θλιβερό και βαρύ, καθώς προχωρούν τα χρόνια, να καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν έχουμε προκόψει ούτε μια γραμμή σε αυτά τα ζητήματα (τα πολιτικά). Κι όταν ένας τόπος δε δείχνει προκοπή μέσα σε σαράντα χρόνια, αυτό σημαίνει πως πέφτει κατακόρυφα». Σαράντα εννέα επιπλέον χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Σεφέρης κατέθετε αυτή την πικρή πιστοποίηση (1966). Και η κατρακύλα του τόπου επιτάθηκε ακατάσχετη, πήρε την ταχύτητα χιονοστιβάδας. Φτάσαμε σήμερα σε τέτοιες επιδόσεις θρασύτητας, ώστε να δημιουργεί «καινούργιο» κόμμα διεκδικώντας και πάλι ρόλο στη διαχείριση των κοινών, ποιος; Ο ολίγιστος των Παπανδρέου, από τους κατεξοχήν υπόδικους στις συνειδήσεις για την ολοκληρωτική καταστροφή που ζει η χώρα σήμερα, πρόσωπο – σύμβολο της ανικανότητας και της διεθνούς γελοιοποίησης του ελληνικού ονόματος. Τι θα έλεγαν άραγε σήμερα ο Σεφέρης, ο Ελύτης για το πολιτικό μας σκηνικό, τις μακάβριες φιγούρες των αμετανόητων κομματανθρώπων που οδήγησαν, τα τελευταία τρία χρόνια, την Ελλάδα στη διάλυση και στην ατίμωση. Τουλάχιστον δεν τολμούν να ζητήσουν την ψήφο μας όσοι κακούργησαν τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας για να γιγαντώσουν το πελατειακό τους κράτος. Τη ζητούν όμως αυτοί που για να συντηρήσουν άθικτη τη χλιδή των «νταβατζήδων» και των πραιτωριανών, λήστεψαν τον αποταμιευμένο στα ασφαλιστικά ταμεία και στα ελληνικά «ομόλογα» μόχθο των πολιτών, οδήγησαν τη χώρα στον εφιάλτη της χρεοκοπίας: στις δέκα επιχειρήσεις να έχουν κλείσει οι οχτώ, η αποβιομηχάνιση να είναι σχεδόν ολοκληρωτική, η ανεργία σωστή κόλαση και ψυχολογικό μαρτύριο για τις μισές (τουλάχιστον) οικογένειες στην Ελλάδα. Η νεολαία να ξενιτεύεται, η εθνική ανεξαρτησία χαμένη, το ελληνικό όνομα ταυτισμένο διεθνικά με τον εξευτελισμό και την ντροπή. Ρητορεύουν έξαλλοι σαν νευρόσπαστα οι ένοχοι, πανικόβλητοι μήπως χάσουν τις καρέκλες και βρεθούν στο εδώλιο, αθύρματα μιας αντιπολίτευσης που οι ίδιοι με την παραφροσύνη τους την εξέθρεψαν και τη γιγάντωσαν: μετέτρεψαν ένα συνονθύλευμα από ιδεολογικές θρησκοληψίες σε κόμμα εξουσίας με σαρωτική των πάντων δυναμική. Οι εξελίξεις δεν είναι δυνατό να ελεγχθούν.

παπα - Ηλίας : Οι επίορκοι!...

Οι επίορκοι!...

Ψαχνουν για τους επιόρκους 

να βρούνε που και πόσοι,

όταν οι πρώτοι επίορκοι

είναι οι... τριακόσιοι!

Τα χείριστα νομοθετούν

για πίστη και πατρίδα

κι' ασύστολοι δολοφονούν

την κάθε μας ελπίδα.

Αν απονείμουν θέλανε

σ' επίορκους αριστεία

υπεύθυνα και σοβαρά,

και όχι πια στ' αστεία,

σ'αρχικακούργους και ληστές

μεγίστης εμβελείας

πρωταθλητές τής μπαμπεσιάς 

και πάσης αλητείας,

αλί και τρισαλί μας

αλλού κανείς δεν θα τους βρει,

εκτός απ' την Βουλή μας...

Σαράντα χρόνια κακουργούν

και για να μην τους πιάσουν

φρόντισαν και το Σύνταγμα

στα μέτρα τους να φκιάσουν!

Παραγραφές για πάρτη τους

και ασφαλείς δικλείδες

και για τον δύσμοιρο λαό

δόκανα και παγίδες.

Αποδοχές τρικούβερτες

για πάρτη τους κι' απάτες

και φόρους ανυπόφορους

για τού λαού τις πλάτες!

Κι' αυτους , που με την μπόχα τους

το σύμπαν το βρωμίζουν

Έλληνες, λέει, και Χριστιανοί

τρέχουν και τους ψηφίζουν!

Σε ποιόν κανείς να στηριχτεί

και πού να ακουμπήσει,

που απ' το κεφάλι ως την ουρά

το ψάρι έχει... βρωμίσει!

παπα - Ηλίας

7 Ιουνίου, 2013

Χρἠστος Γιανναράς-Πόσο ανίκανοι, πόσο αφερέγγυοι

Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Πόσο ανίκανοι, πόσο αφερέγγυοι Posted: 11 Jan 2015 12:09 PM PST Αυτή τη φορά η προεκλογική περίοδος είναι βραχύτατη, δεν υπάρχει χρόνος για να μελετηθεί μεθοδικά η χάραξη εκλογικής στρατηγικής των κομμάτων. Βέβαια, και όταν υπάρχει χρόνος, η στρατηγική είναι μάλλον είδος άγνωστο στον ελλαδικό πολιτικό βίο, προεκλογικά την αναπληρώνουν «επί χρήμασι» οι επαγγελματίες του εντυπωσιασμού. Τα κόμματα πουλάνε μόνο εντυπώσεις και η οργανωμένη πώληση εντυπώσεων είναι χρυσοπληρωμένο επιτήδευμα άσχετο με την πολιτική. Για τους επαγγελματίες της πλύσης εγκεφάλου των μαζών οι επαγγελίες διακυβέρνησης της χώρας και οι επαγγελίες αποτελεσματικότητας απορρυπαντικών αποβλέπουν στον ίδιο στόχο: Να κερδίσουν πελάτες, όχι να πληροφορήσουν πολίτες. Οι πληροφορίες που έχουμε οι ψηφοφόροι για την πολιτική που θα ασκήσουν τα κόμματα αναλαμβάνοντας την εξουσία, είναι συνήθως άκρως ανεύθυνες και αναξιόπιστες: Τα κρατικά ΜΜΕ υπηρετούν, δίχως προσχήματα ή ενδοιασμούς, την κυβερνητική προπαγάνδα και τα ιδιωτικά ΜΜΕ τη «διαπλοκή» των ιδιοκτητών τους με τα κόμματα. Η απολυταρχία των ΜΜΕ μοιάζει να έχει περιορίσει στο ελάχιστο (ή να έχει πλήρως εξαφανίσει) τις δυνατότητες να σχηματίσει ο πολίτης έγκυρη κριτική άποψη για τη σοβαρότητα των κομματικών προεκλογικών επαγγελιών. Εχει σημασία για τη διαχείριση της ζωής μας και του μέλλοντος των παιδιών μας η επίγνωση της σχετικότητας πια των εκλογών: Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι όλο και πιο άσχετο με τη λαϊκή βούληση και ανάγκη, είναι δείχτης της επιδεξιότητας των κομμάτων στην απάτη και αφορμή ψυχολογικής εκτόνωσης των πολιτών. Πώς να κρίνουν οι πολίτες και να αξιολογήσουν ποιότητα, όταν η πληροφόρησή τους είναι παγιδευμένη και η κριτική λειτουργία σε ολική έκλειψη από τον κοινό βίο; Οταν δεν υπάρχει πτυχή της συλλογικής μας συνύπαρξης όπου να κρίνεται η ποιότητα, να αξιολογούνται οι ικανότητες και το ήθος, να καταξιώνεται η αριστεία, να τιμάται η ανιδιοτέλεια, γιατί τα κόμματα να αποτελέσουν εξαίρεση; Στην ελλαδική κοινωνία σήμερα δεν λειτουργεί ούτε καν βιβλιοκριτική, οι βιβλιοκρισίες συναρτώνται από τα ποσά που διαθέτουν οι Εκδότες στον Τύπο για διαφήμιση. Η ένταξη και η εξέλιξη στην πανεπιστημιακή ιεραρχία εξασφαλίζεται, πολύ συχνά, με κριτήρια όχι ακαδημαϊκά. Επίσημες βραβεύσεις και παρασημοφορήσεις έχουν αυτονόητα αποσυνδεθεί από την τιμή που αποδίδει μια κοινωνία στην ανθρώπινη ποιότητα. Απομένει, ίσως, ο εξωθεσμικός (περιθωριακού ενδιαφέροντος) λόγος για να τολμάει «ερωτήσεις κρίσεως»: συγκριτικής αξιολόγησης αρχηγών και κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας. Να διερωτάται, λ.χ.: Πόσο δύσκολος πολιτικός αντίπαλος είναι για τον κ. Σαμαρά ο κ. Τσίπρας – και το αντίστροφο. Ποια τα μειονεκτήματα του καθενός και ποιο υστέρημα συνεπάγονται για τη διαχείριση των κοινών. Πώς αξιολογούνται συγκριτικά οι ικανότητες των δύο μονομάχων να εκτιμούν την ποιότητα, να ιεραρχούν προτεραιότητες, να λειτουργούν επιτελικά, να θέτουν ουσιώδεις στόχους και να τους υπηρετούν με συνέπεια αδιαφορώντας για την επιπόλαιη δημοφιλία. Η απλή και απροκατάληπτη λογική λέει ότι για τον κ. Σαμαρά ο κ. Τσίπρας είναι εύκολος, πολύ εύκολος αντίπαλος. Ηταν συμπτωματικός αρχηγός ενός συμπιληματικού πολιτικού σχηματισμού καθηλωμένου στο 4,7% της προτίμησης των ψηφοφόρων. Και τον κατέστησαν κόμμα εξουσίας, διεκδικητή της πρωθυπουργίας με εκτίναξη στο 27% της λαϊκής προτίμησης, ποιοι παράγοντες; Μα, ολοφάνερα, η οργή και αγανάκτηση του λαού, η αηδία του για τη χαμέρπεια, την ασυνέπεια, την ανικανότητα του διδύμου Βενιζέλου – Σαμαρά. Είναι περισσότερο από φανερό ότι ο κ. Τ. έχει φυσικά προσόντα που ο κ. Σ. τα στερείται. Εχει παρουσιαστικό ηγέτη και λόγο χυμώδη, υποβλητικό, ενώ οι νευροσπαστικές χειρονομίες και η επιτηδευμένη έκφραση είναι το Βατερλώ του κ. Σ. Δεν παύει ωστόσο ο κ. Τ. να είναι ένα τυπικό «παιδί του κομματικού σωλήνα»: χωρίς σοβαρή προετοιμασία και συγκρότηση για την άνοδο σε θέσεις κορυφαίας ευθύνης, χωρίς ωρίμανση σε προσωπικές επιλογές, πολιτικές και κοσμοθεωρητικές, επίπονα συγκροτημένες. Αλλά το βασικότερο μειονέκτημα του κ. Τ. είναι ότι βρέθηκε στην κορυφή ενός πολυσυλλεκτικού σχηματισμού χωρίς ραχοκοκαλιά που να τον μορφοποιεί σε κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποπροϊόν διασπάσεων του «ευρωκομμουνισμού» στην Ελλάδα: Των πρώτων εκείνων μαρξιστών που είχαν την οξυδέρκεια και την τόλμη να αποκηρύξουν τον ολοκληρωτισμό του σοβιετικού μοντέλου, χωρίς όμως να έχουν και το κουράγιο να οδηγήσουν την αμφισβήτηση ώς το μεδούλι της κοινής ιστορικο-υλιστικής ραχοκοκαλιάς μαρξισμού και αχαλίνωτου καπιταλισμού. Ετσι τα προσωπικά ηγετικά προσόντα του κ. Τ. αχρηστεύονται από τον τρόμο που γεννάει στους σκεπτόμενους πολίτες το αλαλούμ των ποικιλιών ιδεοληψίας του «ριζοσπαστικού» συνασπισμού των συντρόφων του. Τρέμει ο κάθε νουνεχής πολίτης ψάχνοντας στη λίστα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για να φανταστεί ποιος θα μπορούσε να χρισθεί υπουργός Εξωτερικών, ποιος υπουργός Παιδείας, ποιος θα οργανώσει Δημόσια Διοίκηση με προτεραιότητα να τεθεί το κράτος στην υπηρεσία του πολίτη και όχι των αδίστακτων μαφιόζων του «συνδικαλισμού». Δυστυχώς, η απλή και απροκατάληπτη λογική λέει, ταυτόχρονα, ότι στην αναμέτρηση των μονομάχων, ο κ. Σαμαράς είναι επίσης εύκολος, πολύ εύκολος αντίπαλος για τον κ. Τσίπρα. Η αναμέτρηση γίνεται μεταξύ μικρών αναστημάτων, που σημαίνει ότι, όποιος κι αν υπερισχύσει, οι προδιαγραφές του αποκλείουν την ελπίδα σωτηρίας της χώρας. Η Ελλάδα ψυχορραγεί και οι δυο «θεραπευτές» που διαγκωνίζονται στο προσκέφαλό της, ποιος θαυματουργικά θα την γιάνει, είναι: ο ένας δοκιμασμένος και αποδεδειγμένα ολίγος ή ανίκανος, ο άλλος αδοκίμαστος και χωρίς εχέγγυα σοβαρότητας. Οικονομολόγοι που σέβονται τον εαυτό τους και την επιστήμη τους, αποδείχνουν με νούμερα το χάος στο οποίο έχει βυθιστεί η ελληνική οικονομία με την ηλίθια, μικροκομματική πολιτική που άσκησε το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου στα δυόμισι χρόνια της εξουσίας του. Κι εμείς οι πολλοί, δεν ξέρουμε νούμερα, αλλά ψηλαφούμε γεγονότα: Την ψυχανώμαλη εμμονή να περισωθεί, με οποιοδήποτε τίμημα, το πελατειακό κράτος, να μπουκώνονται ακόρεστα οι χρυσοκάνθαροι «νταβατζήδες», να εξοντώνεται μεθοδικά η «μεσαία τάξη», οι άνθρωποι της τόλμης και της δημιουργίας, η ραχοκοκαλιά της παραγωγικότητας. Ψηλαφούμε το πείσμα του «διδύμου» να αποκλειστεί κάθε ανασύσταση του κράτους με γνώμονα την αξιοκρατία, να μη λυτρωθεί ποτέ ο συνδικαλισμός από την κομματική μαγαρισιά και δυσωδία, να μείνουν τα πανεπιστήμια και τα σχολειά κάτω από τον ζυγό του πρωτογονισμού των κομματικών νεολαιών. Δυστυχώς το αίμα που απαιτούν οι ιστορικές αλλαγές, είναι συνήθως αίμα αθώων. Οχι όσων κακούργησαν αδίστακτα σε βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων…

Βαρουφάκης (Β Αθηνών): Γιατί κατεβαίνω με τον ΣΥΡΙΖΑ

ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ:  ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ.

Δαμιανού Βασιλειάδη -Τα βαθύτερα αίτια χρεοκοπίας της Ελλάδας

Τα βαθύτερα αίτια χρεοκοπίας της Ελλάδας

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα, συνεργαζόμενου από μέρους των Πατριωτικών Στελεχών του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες

Προσπάθησα να αναλύσω τα αίτια της χρεοκοπίας της Ελλάδας, από την στιγμή της παραίτησής μου το 1977 από το ΠΑΣΟΚ, για τα οποία ισχυριζόμουν και ισχυρίζομαι ότι δεν είναι μόνο ή πρωταρχικά οικονομικά, αλλά και ή πρωταρχικά πολιτισμικά, με την έννοια της απαξίωσης και καταρράκωσης των ηθικών και πνευματικών αξιών   και των καλύτερων παραδόσεων του τόπου στην μακραίωνα ιστορία του. Η παραδοχή αυτή δεν αποτελεί φτηνή ηθικολογία, αλλά μια αλήθεια, με όποια οπτική γωνία κι αν την δει κανείς, νεοφιλελεύθερη ή μαρξιστική.

Θα αναφέρω δύο παράγοντες που συνετέλεσαν σ’ αυτήν την καταστροφική πορεία, κοντά στις άλλες που κατά διαστήματα έχω καταθέσει και που διατύπωσα στον παρελθόν και η μετέπειτα πραγματικότητα ήλθε δυστυχώς να επιβεβαιώσει τόσο τραγικά. Πρέπει να έχει κάποιος θάρρος ήρωα για να παραδεχτεί κάποιες αλήθειες, οι οποίες όμως θα ήταν σωτήριες, μπροστά στην υποκρισία και τον απύθμενο λαϊκισμό. Όσοι ευνοήθηκαν από το σύστημα ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, ασφαλώς δεν θέλουν να ακούσουν την αλήθεια. Τους βολεύει η αυταπάτη ή το προσωπικό συμφέρον ή και τα δύο μαζί!

1. Η Ελλάδα, προτεκτοράτο των εσωτερικών δυνάμεων;

«Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει  40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος»

                                                                                                     Ξενοφών Ζολώτας[1]

Το θαύμα ωστόσο στο οποίο προσέβλεπε ο ίδιος δεν επαληθεύθηκε. Η Ελλάδα χρεοκόπησε και το ομολογεί και ο ίδιος:
«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου.

Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα.[2] Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους.  Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο, γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο, γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς.

Να το θυμάσαι αυτό ότι οι δύο σε πέντε, σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια, θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».[3]

Στην εκ βαθέων «εξομολόγησή του» αναφέρεται και στον Χαρίλαο Φλωράκη, λέγοντας: «Η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός, αυτός που με στηρίζει περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών, είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες διαφορές. Ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. Τις προάλλες μου είπε: “Ξενοφώντα, αν σε στηρίξω δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου”.. Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες Συνθήκες, αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».
Η εξομολόγησή του είναι συγκλονιστική, αλλά το ερώτημα είναι: Ποιος της δίνει σημασία; Συνεχίζει αποκαλύπτοντας αυτό που θεωρεί το μεγαλύτερο κακό της κακοδαιμονίας που μας δέρνει: «Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους, προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα, έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, στην καρδιά του, πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων»».[4]

 Όντως προφητικά τα λόγια του για την σημερινή πραγματικότητα. Προφητικά βέβαια ήταν και τα λόγια του Ανδρέα Παπανδρέου (δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις), όταν δήλωνε με απόλυτη βεβαιότητα, για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, αλλά άφησε τον τόπο να βουλιάξει στην παρακμή και την χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα, ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά: Είχε πει χαρακτηριστικά σε ανύποπτο χρόνο το περίφημο, που ήταν και μια αλγεινή αλήθεια: «Ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα».[5]  

Ισχύει στην περίπτωση αυτή βασικά αυτό που λέει ο στενός φίλος και συνεργάτης του Αδαμάντιος Πεπελάσης: «Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης»._[6]  Και συμπληρώνει: «Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα, με ιστορικούς υπολογισμούς, έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.[7]

«Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος».[8] Βέβαια αργά το κατάλαβε και ο ίδιος και στο τέλος της ζωής του για να μην ταυτιστεί με τον Ανδρέα, διαχωρίζει, λόγω υστεροφημίας, την θέση του.

Στη δήλωση αυτή θα προσέθετα και μια τοποθέτηση του Νίτσε, που χαρακτηρίζει τον Ανδρέα απόλυτα, Γράφει ο Νίτσε στο πολύκροτο έργο του Τάδε έφη Ζαρατούστρας: «Τα τρία πιο καταραμένα πράγματα στον κόσμο είναι η φιληδονία, η δίψα για εξουσία και ο εγωισμός».[9]

2. Η Ελλάδα προτεκτοράτο των εξωτερικών δυνάμεων;

«Σε όλες τις διεθνείς της σχέσεις, η Γερμανία, απ’ τις απαρχές της κι’ όλας, αργά και συστηματικά, έπαιζε πάντα το ρόλο του εισβολέα, του κατακτητή, πάντα πρόθυμη να επεκτείνει στο έδαφος των γειτόνων της τη δική της θεληματική υποδούλωση κι από τότε που εδραιώθηκε οριστικά σαν ενιαία δύναμη, έγινε μια απειλή, ένας κίνδυνος για την ελευθερία ολόκληρης της Ευρώπης. Η σημερινή Γερμανία δεν είναι άλλο παρά υποδούλωση, θριαμβευτική και κτηνώδης».^[10]

                                                                                                                              Μιχαήλ Μπακούνιν

Γενικά, για να δούμε την πολιτική της Γερμανίας απέναντι στα άλλα κράτη και στην Ελλάδα ιδιαίτερα, θα αναφέρουμε, εκτός από την ετυμηγορία του  αναρχικού επαναστάτη Μιχαήλ Μπακούνιν,  και ορισμένα άλλα ιστορικά ντοκουμέντα, από τα πολλά που ήρθαν πρόσφατα στην επικαιρότητα, γιατί ο τραυματικός κατάλογος των ελληνο-γερμανικών σχέσεων είναι πολύ μεγάλος.

Μία παρεμφερής τοποθέτηση στο οικονομικό επίπεδο έγινε - και αξίζει να την αναφέρουμε, γιατί είναι επίκαιρη και εξηγεί πάλι «προφητικά» αυτά που βιώνουμε τώρα στην Ελλάδα, από τον Κομνηνό Πυρομάγλου, υπαρχηγό του ΕΔΕΣ κατά την κατοχή, σε ομιλία του στη Βουλή κατά τη συζήτηση του νόμου 4016/1959, που έδινε χάρη στον εγκληματία Μέρτεν και έλεγε τα εξής: «Η Γερμανία οσάκις χάνει έναν πόλεμον {...} υπόσχεται ότι δεν θα το επαναλάβει, και όμως αλλάζει εντελώς τακτικήν. Επανέρχεται με άλλους τρόπους και άλλα μέσα να κατακτήσει. {...}. Επανέρχεται στην Ελλάδα δια της οικονομικής διεισδύσεως. Οι Γερμανοί θα απομυζήσουν την Ελλάδα μέχρι διαλύσεως, όπως συνέβη και με το Καμερούν.  {...} Η Ελλάς δικαιούται αποζημιώσεων εκ των καταστροφών της Κατοχής. Εξ όλων αυτών τίποτε δεν έδωσεν ούτε θα δώσει {η Γερμανία}, απεναντίας έρχεται να εκμεταλλευτεί και πάλιν την Ελλάδα. Η οικονομική εξαθλίωσις είναι η χειρότερη κατοχή. Και συντόμως θα υποστώμεν εκ μέρους των ιδίων εγκληματιών πολέμου την χειροτέραν αυτήν κατοχήν».[11]  Όντως αποκαλυπτικά τα λόγια του για την σημερινή πραγματικότητα.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ακόμη ότι ο Χίτλερ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε διαμελίσει την Ελλάδα και την είχε παραχωρήσει στους Συμμάχους του. Την Μακεδονία και την Δυτική Θράκη στους Βούλγαρους, την Θεσσαλία στους Ιταλούς, κ.λπ, όπως αποκαλύπτουν τα ιστορικά ντοκουμέντα;[12]

Ο χάρτης παρουσιάζει ανάγλυφα το διαμελισμό της Ελλάδας από τους Ναζί του Τρίτου Ράιχ: Με μπλε χρώμα οι Ιταλοί, με κόκκινο οι Γερμανοί και με πράσινο οι Βούλγαροι.

Ο κατωτέρω χάρτης δείχνει τις επεκτατικές διεκδικήσεις των γειτόνων μας, που ενισχύονται από τους «άσπονδους φίλους και συμμάχους μας» ανάμεσα στους οποίους σημαντικό ρόλο παίζει και η σημερινή Γερμανία.

Στον χάρτη χαρτογραφούνται οι επεκτατικές βλέψεις των γειτόνων μας απέναντι στην εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας: Με τις καφέ διαγραμμίσεις τα επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Με καφέ και πράσινες γραμμές, της Τουρκίας και Βουλγαρίας στην Δυτική Θράκη. Με κόκκινες και γκρι οι απαιτήσεις των Σκοπιανών και Αλβανών, όπου τέμνονται οι βλέψεις τους στην Δυτική Μακεδονία και τέλος οι μεγαλοϊδεατικές βλέψεις των Αλβανών στην Ήπειρο, αποτυπωμένες στον χάρτη με γκρι διαγραμμίσεις. Πρόσφατα οι Αλβανοί, εκμεταλλευόμενοι την εγκληματική αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στα εθνικά θέματα, εγείρουν αξιώσεις και για την Κέρκυρα.

Τα ανωτέρω παραθέτω, για να καταδείξω ότι η Ελλάδα δεν έχει μόνο οικονομικά προβλήματα, αλλά και προβλήματα εθνικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας, που μέρα με την μέρα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα. Για τον λόγο αυτό ισχύει αυτό που κάποτε είπε πάλι ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου: «Στις χώρες που βρίσκονται στο περιθώριο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό, μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη “φωνή του κυρίου” της. Γι’ αυτό οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, που αποτελούν την ιστορική συγκεκριμενοποίηση της “πάλης των τάξεων” στην εποχή μας - στηρίζονται στους φορείς του Λαϊκού Κινήματος, αποτελώντας ταυτόχρονα τον αποφασιστικό πόλο συσπείρωσής του».[13] Ισχυρίζεται με αυτήν την έννοια ο Ανδρέας Παπανδρέου ότι ο αγώνας σε παγκόσμια πλαίσια είναι εθνικοαπελευθερωτικός, για την αποτίναξη της εξάρτησης από τον μητροπολιτικό καπιταλισμό, όπως π.χ. αυτός της Γερμανίας, και ταξικός σε εθνικά πλαίσια, για την αποτίναξη της εξάρτησης από το ντόπιο κεφάλαιο.

Αποκαλυπτική στο σημείο αυτό είναι η τοποθέτηση ενός Γερμανού φίλου κοινωνιολόγου, ο οποίος εξηγεί την πολιτική της Γερμανίας μετά το 1990:

«Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, και την «κατάληψη» της Ανατολικής Γερμανίας από τη Δυτική, η Γερμανική Κυβέρνηση συμμετείχε ενεργά στην αποσταθεροποίηση των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης όπως η Ελλάδα. Αυτό αποδεικνύεται ιδιαίτερα από την περίπτωση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όπου η Γερμανία δεν εμπόδισε τις συγκρούσεις μεταξύ των Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών, αλλά αντίθετα, τις υποστήριξε. Αντί της ειρήνης, με γερμανική μεσολάβηση, σκηνοθετήθηκε μια επιθετική πολιτική, με στόχο την ευρύτερη κυριαρχία  και επιρροή στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης. Η Γερμανία προλείανε το έδαφος για την επέμβαση των ΗΠΑ. 

Η Ελλάδα τότε αρνήθηκε να συμμετάσχει σε έναν πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας. Η έντιμη αυτή στάση φυσικά δεν άρεσε σε μια νέα Μεγάλη Γερμανία, η οποία ενδιαφερόταν για μια στρατιωτική επέμβαση .  Εάν και κατά πόσο θα το καταφέρουν εξαρτάται από την ταξική πάλη των χωρών που δέχονται αυτήν την πίεση».^[14]

Αλλά και η μαρτυρία του Γερμανού συγγραφέα Andreas Wehr είναι αποκαλυπτική:

«Η διένεξη για την Ελλάδα, εκφράζει έναν ανελέητο αγώνα των ιμπεριαλιστικών Κρατών και αγορών, για ζώνες επιρροής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ισχυρές χώρες θέλουν να συντρίψουν ανίσχυρες».^[15]  Κατά καιρούς ακούγονται από διάφορες επίσημες και ανεπίσημες πηγές γνώμες που τείνουν στην μετατροπή της Ελλάδας σε ένα γερμανικό προτεκτοράτο ή των διαμελισμό της με έναν πιο έξυπνο και ύπουλο τρόπο. Επίσημοι κυβερνητικοί κύκλοι μιλούν, δήθεν για να βοηθήσουν την Ελλάδα, για τη δημιουργία «ειδικών οικονομικών ζωνών», οι οποίες αντικειμενικά με την πάροδο του χρόνου θα ανεξαρτοποιούσαν τις ζώνες αυτές από τον εθνικό κορμό, εν όψη μάλιστα του γεγονότος ότι η δημιουργία με τον Καλλικράτη επαρχιών διευκολύνει μια τέτοια εξέλιξη. Σ’ αυτήν την πολιτική προστίθεται και η άλλη τακτική εξαγοράς των μαρτυρικών πόλεων και χωριών, αλλά και των άλλων δήμων μέσω του λεγόμενου «Ελληνογερμανικού Ταμείου» και του «Ιδρύματος Νεολαίας». Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και αγαθά, όπως ίσως φαίνονται για τους αφελείς, τους ανίδεους και τους Ανθέλληνες εντός και εκτός Ελλάδας.

Οι Γερμανοί έχουν σκοπό να την μεταβάλουν σε γερμανική αποικία με άλλα μέσα απ’ αυτά που εφάρμοσαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά με τα ίδια ή χειρότερα αποτελέσματα.

Μήπως όμως όλα αυτά είναι αποκυήματα φαντασίας;^[16]

Είναι κανόνας απαράβατος, ότι κανείς δε σε σέβεται και σε υπολογίζει, όταν υποκύπτεις και όταν προσκυνάς ως ραγιάς. Βέβαια για όλα αυτά προϋπόθεση συνιστά η δική μας αξιοπρέπεια και η δική μας στάση, που θα είναι άψογη και δε θα τους δίνει δικαιώματα να μας κατηγορούν για διεφθαρμένους, ανίκανους κ.λπ. Γιατί σε τελευταία ανάλυση εμείς τους δίνουμε τις αφορμές και τις αιτίες να μας κατηγορούν με τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα. Οι ξένοι κοιτάζουν τα δικά τους συμφέροντα, όπως κι εμείς θα πρέπει να κοιτάζουμε τα δικά μας. Μια τέτοια στάση προϋποθέτει επιπλέον ένα υψηλό πατριωτικό φρόνημα και όχι δουλοφροσύνη και υποταγή στην τρομοκρατία, γιατί η ιστορία έχει αποδείξει ότι το φρόνημα και η ανδρεία είναι αυτά που νικούν και εξασφαλίζουν την ελευθερία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Περικλής στον επιτάφιο τονίζει εμφαντικά: «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον...» (ευδαιμονία θα πει ελευθερία και ελευθερία εξασφαλίζεται με την ανδρεία).^[17]

Εν κατακλείδι δεν ενδιαφέρει τι λένε διάφοροι. Εκείνο που ισχύει αντικειμενικά και μπορεί να βάλει στέρεα θεμέλια αναστροφής όλης της παρακμιακής πορείας είναι ένα και μόνο: Αλλαγή νοοτροπίας και μόνο!

[1] Άρθρο του Περικλή Βασιλόπουλου, Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90), vxs 30. Αναρτήθηκε από Christian Haccuria στις 12/24/2014 01:22:00 μ.μ.Ετικέτες Ελλάδα

[2] Ο Ξενοφών Ζολώτας, στο τέλος της ζωής του, ως μειλίχιος και καλός άνθρωπος από χαρακτήρα, δεινός επιστήμονας, δεν ήθελε να εκφραστεί αρνητικά σε προσωπικό επίπεδο απέναντι στους δύο. Τους καταδίκασε ωστόσο πολιτικά, που είναι και το πιο σημαντικό, αναιρώντας και ο ίδιος την ετυμηγορία του για το «καλοί άνθρωποι». Πώς μπορεί να είναι κανείς καλός, αν χρεοκοπεί την χώρα του; Πάντως, αν ένας τέτοιος Έλληνας επιστήμονας από τους λίγους αξιόλογους που διέθετε η Ελλάδα και με τον δικό του αξιοζήλευτο χαρακτήρα, να καταλήξει στην ομολογία ότι στο τέλος της ζωής του κατάλαβε την παθογένεια της Ελλάδας, ας φανταστούμε τι έχουν καταλάβει οι επίλοιποι ΄Ελληνες, από τις αρχές της μεταπολίτευσης έως σήμερα. Με τους Έλληνες που δεν έγραψαν 40 βιβλία ή ένα ή κανένα;;;!!!.

[3] Περικλής Βασιλόπουλος, ό.π.

[4] Βλ. Μανώλης Γλέζος, Και ένα μάρκο να ήταν..., ό.π., σ. 129. Στη σελίδα αυτή αναφέρει ο Μανώλης Γλέζος απόσπασμα από την ομιλία του Κομνηνού Πυρομάγλου.

[5] Βλ. εφημ. «Ελευθεροτυπία», 23.6.2006. Ως πρωθυπουργός ωστόσο, κατάφερε να αυξήσει το δημόσιο χρέος από 31.2% του ΑΕΠ το 1980, στο αστρονομικό 80.7% του ΑΕΠ το 1990.
[6] Βλ. Αδαμάντιος Πεπελάσης, συνέντευξη στο περιοδικό «Μόνο», στις 2 Μαρτίου 2012. 

[7] Αυτή η κριτική - καταπέλτης του Πεπελάση, στενού φίλου του Ανδρέα Παπανδρέου, που έρχεται όψιμα, περιλαμβάνεται σε συνέντευξη, ποταμός, που παραχώρησε στο περιοδικό «Μόνο», ό.π. Αξίζει να την διαβάσει κανείς ολόκληρη, για να καταλάβει, συμπληρωματικά σε όλα όσα παραθέτω και καταγράφω, άγνωστες ακόμη πτυχές της παρακμιακής πορείας του τόπου μας και των πρωταιτίων αυτής της παρακμής πορείας.

[8] Συνέντευξή του στο περιοδικό «Μόνο», ό.π. Ο Πεπελάσης κάνει ένα ασυγχώρητο λάθος. Μιλάει για έλλειψη θάρρους από μέρους του Ανδρέα Παπανδρέου, για να δικαιολογήσει τη στάση του. Είναι παντελώς λανθασμένη η αντίληψη αυτή. Πρόκειται για συνειδητή πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και όχι για έλλειψη θάρρους, που ταυτίζεται με την εγωπαθή ιδιοσυγκρασία του. Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο μύθος του Ανδρέα....,ό.π.

[9] Βλ. Φρίντριχ Νίτσε, Τάδε έφη Ζαρατούστρας, εκδ. Αθήνα 1983, σ. 210.210. Βλ. και Δαμιανός Βασιλειάδης, Ο μύθος του Ανδρέα, ή οι θεωρητικές βάσεις της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη., εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2007. Στο έργο μου αυτό ερμηνεύω λεπτομερώς το χαρακτήρα του Ανδρέα Παπανδρέου και τα καταστροφικά για την Ελλάδα αποτελέσματα, που ήταν απόρροια αυτού του χαρακτήρα.

[10] Αυτό το απόσπασμα προέρχεται από ένα ανολοκλήρωτο έργο του Μ. Μπακούνιν με τίτλο: "Η κνουτογερμανική αυτοκρατορία". Γράφτηκε τα έτη 1870 -72 και περιλήφθηκε στο έργο του Μιχαήλ Μπακούνιν Θεός και κράτος, εκδ. "Ελεύθερος τύπος", Ε'  έκδοση, Ιούλιος 1986. Θα πρέπει όμως πάντοτε να προσθέσουμε ότι η οποιαδήποτε γενίκευση, που περιλαμβάνει τους πάντες, είτε είναι υπεύθυνοι είτε ανεύθυνοι για κάποια εγκλήματα, δεν αποτελεί αντικειμενική και επιστημονική ερμηνεία φαινομένων. Κάθε φορά πρέπει να εξειδικεύονται οι ευθύνες εκείνων που τους αφορούν και να αποκαλύπτονται πίσω από τα φαινόμενα οι πραγματικοί ένοχοι και να γίνεται επίσης ιεράρχηση ευθυνών. Να αποδίδεται, «Τα του καίσαρος τω καίσαρι και τα του θεού τω θεώ». 

[11] Βλ. Μανώλης Γλέζος, Και ένα μάρκο να ήταν..., ό.π., σ. 129. Στη σελίδα αυτή αναφέρει ο Μανώλης Γλέζος απόσπασμα από την ομιλία του Κομνηνού Πυρομάγλου.

[12] Βλ. Μανώλης Γλέζος, Εθνική Αντίσταση 1940 1945, τόμ. Α΄, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα, 2006,σ. 247.

[13] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, O Μύθος του Ανδρέα ή οι θεωρητικές βάσεις της Ένωσης Κέντρου, του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», Αθήνα 2007, σ. 71.

[14] Απόψεις του Γερμανού κοινωνιολόγου Όλαφ Μέρκεντορφ (ψευδώνυμο), που η αλήθεια τους αποδεικνύεται καθημερινά από την πολιτική της Γερμανίας, απέναντι στα κράτη της Νότιας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
[15] Andreas Wehr, συγγραφέας, αρθογράφος, Συνεργάτης της Ομοσπονδίας των Ενωμένων Αριστερών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απόσπασμα από το άρθρο του: «Τιμωρείστε την Ελλάδα».

 [16] Για του λόγου το αληθές οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ανατρέξουν στην ανάλυσή μου γύρω από το τραυματικό πρόβλημα των γερμανικών αποζημιώσεων και την τύχη του. Λεπτομερής ανάλυση της στάσης της Γερμανίας στο θέμα αυτό στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr, στο φάκελο: «Γερμανικές αποζημιώσεις» και στο ιστολόγιο του Εθνικού Συμβουλίου: www.holocaust.gr, καθώς και στην Μαύρη Βίβλο, έκδοση του «Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα».

[17] Θουκυδίδου, Ιστορία, Β΄ (42-43).