ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Αθήνα, 24 Μαρτίου 2013

Σε εξέγερση κάλεσε το Λαό ο Σ. Βιτάλης, στο Δημοβούλιο Πολιτών.

Σε εξέγερση κάλεσε τον ελληνικό Λαό στην ομιλία του στο Δημοβούλιο Πολιτών, ο Πρόεδρος του Πατριωτικού Μετώπου, κ. Σταύρος Βιτάλης.

Ο Πρόεδρος του Κινήματος, στο πλαίσιο της Διημερίδας του Δημοβουλίου, (πρωτοβουλία του Κινήματος Άμεσης Δημοκρατίας, Συντονιστής του οποίου είναι ο Γιώργος Κόκκας, και το οποίο έγινε στις 23 και 24 Μαρτίου στην Αθήνα), αναφέρθηκε διεξοδικά στο Νέο Σύνταγμα Άμεσης Δημοκρατίας που κατέθεσε στο Λαό το ΠΑΜ και εξήγησε με λεπτομέρειες «πως αυτό μπορεί να μετατραπεί σε «όπλο», για το χτύπημα της Νέας Τάξης, των τοκογλύφων και του σάπιου και διεφθαρμένου κομματικού συστήματος που κυβερνά τον τόπο».

Στο Δημοβούλιο, στο οποίο μίλησαν επίσης ανώτατοι δικαστές και ακαδημαϊκοί, όπως επίσης και ο κ. Τονίνι, εκπρόσωπος του ιταλικού Κόμματος των Πέντε Αστέρων του Πέπε Γκρίλο, ο κ. Βιτάλης, άσκησε δριμύτατη κριτική κατά των αριστεροδέξιων εξουσιαστικών συστημάτων. Τα οποία αναπαρήγαγαν και θα συνεχίσουν να αναπαράγουν τα ίδια αδιέξοδα, στα οποία με δική τους εγκληματική ευθύνη, οδήγησαν τη χώρα.

«Είναι ώρα να αλλάξουμε σελίδα στην Ελλάδα, να στείλουμε στη φυλακή τους επίορκους πολιτικούς και να πάρουμε τη δικαιοσύνη, την άμυνα, την ασφάλεια αλλά και το δικαίωμά μας να ανακαλούμε όποτε εμείς ο Λαός κρίνουμε τους πολιτικούς από τη θέση τους. Καθώς και το δικαίωμά μας, να παράγουμε νομοθετικό έργο, όπως γίνεται εδώ και 200 χρόνια στην Ελβετία του Ιωάννη Καποδίστρια, όπως έγινε πρόσφατα στην Ισλανδία», υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος του ΠΑΜ.

Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 
Γραφεία Αθηνών: 
Διδυμοτείχου 15-17, 
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 
http://www.pamet.gr 
pametopo@gmail.com

«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr 
allilegion@gmail.com

Σταύρου Βιτάλη-Πολιτικοί ανθρωπάκια..

Αθήνα, 13 Μαρτίου 2012.

Πολιτικοί:  Ασήμαντα ανθρωπάκια για σημαντικές αποφάσεις. Ώρα να τους διώξουμε.

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.

Για μια ακόμη φορά στη διαδρομή μου, (ως του ανθρώπου εκείνου που αγωνίσθηκε, ακόμη και από «υψηλά ιστάμενα κλιμάκια», για σημαντικότατα ζητήματα που αφορούν τη ζωή και τις τύχες χιλιάδων ανθρώπων), επανέρχεται το ερώτημα:Γνωρίζουν οι Λαοί ποιους ψηφίζουν, για να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον τους;

Αφορμή για την αναδιατύπωση του ερωτήματος αυτού, η πρόσφατη απόφαση των κυβερνώντων της παραπαίουσας Ελληνικής Δημοκρατίας, για ίδρυση Ελληνοκοσσοβάρικου Επιμελητηρίου στην Αθήνα και οι οργισμένες αντιδράσεις που είχα από την πλευρά των φίλων Σέρβων.

Επειδή λοιπόν τους πολιτικούς όλων των τύπων και των αποχρώσεων, εδώ και χρόνια πια, τους θεωρώ «ασήμαντα ανθρωπάκια που παίρνουν σημαντικές αποφάσεις», καθίστε αναπαυτικά στο κάθισμά σας, να σας εξιστορήσω γεγονότα στα οποία πρωταγωνίστησα, είτε ως ανώτατος διπλωματικός αξιωματούχος, είτε ως διαπραγματευτής σε επίπεδο μάλιστα, «κορυφής» (όπως πομποδώς, συνηθίζεται να ονομάζεται, ο ρόλος τον οποίο κλήθηκα τότε να υπηρετήσω).

Εκ των πραγμάτων και εξ’ ανάγκης, η αναφορά μου αυτή θα είναι μακροσκελής, γι’ αυτό ζητώ την υπομονή και την κατανόησή σας, διαβεβαιώνοντάς σας παράλληλα, πως αξίζει τον κόπο να την διαβάσετε/μελετήσετε ολάκερη.

Το 1994 λοιπόν, όντας διπλωματικός σύνδεσμος, Ελλάδας-Σερβίας, σε επίπεδο κορυφής (και όταν λέω κορυφής εννοώ και τις πολιτικές και τις πολιτειακές ηγεσίες των δύο χωρών, δηλαδή Προέδρους Δημοκρατιών και Πρωθυπουργούς) και ενώ βρίσκομαι στο πλαίσιο της αποστολής μου στην Ελλάδα, δέχομαι τη δικαιολογημένη οργή/επίθεση των συμπατριωτών Ελλήνων, που στήριζαν με κάθε μέσο την τότε, εμπόλεμη Σερβία. Το πρόβλημα: Η χωρίς καμία προειδοποίηση αναγνώριση του τεχνητού κρατιδίου των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία», από τον Πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.

Εδώ να βάλω μια παρένθεση, για να σας αποκαλύψω, πως για λόγους για τους οποίους δεν ήμουν σε θέση τότε να γνωρίζω, ο μακαρίτης Πρόεδρος της Πρώην Γιουγκοσλαβίας, έτρεφε όχι ιδιαίτερα φιλικά συναισθήματα για την αφεντιά μου. Παρά το γεγονός μάλιστα ότι είχα συναντηθεί αρκετές φορές μαζί του στο προεδρικό μέγαρο του Βελιγραδίου και συμμετείχα μάλιστα στην οργάνωση της έκτακτης συνάντησής του με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών και σημερινό Πρωθυπουργό  της Ελλάδας, Αντώνη Σαμαρά.

Η αρνητική αυτή «αύρα» που υπήρχε από την πλευρά του εκλιπόντος, εκφράστηκε μάλιστα με έναν ιδιαίτερα σκληρό τρόπο απέναντί μου, όταν ξαφνικά και χωρίς καμία αιτία, βρέθηκα σε «κατ’ οίκον περιορισμό» για 23 ολόκληρες ημέρες, σε εξοχική οικία αξιωματούχου των μυστικών υπηρεσιών της Γιουγκοσλαβίας, στα περίχωρα του Βελιγραδίου. Μια υπόθεση η οποία έληξε ευτυχώς, με την κάθετη παρέμβαση υπέρ εμού, τόσο του Προέδρου Κάραζιτς, όσο και πολλών άλλων ανώτατων αξιωματούχων της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς. (Πολύ αργότερα έμαθα πως η «δίωξή μου αυτή, έγινε για να ικανοποιηθούν διακαείς πόθοι, ‘’Ελλήνων’’ πολιτικών, προσωπικών φίλων του μακαρίτη Σλόμπονταν». Των ίδιων αυτών πολιτικών που στη συνέχεια, επιχείρησαν με βρώμικο τρόπο, να με εμπλέξουν με ψεύτικες και φτιαχτές κατηγορίες, για τη δράση μου στη Σερβία. Μια δράση καθ’ όλα νόμιμη, καθαρά συμβολική αλλά και πλήρως γνωστή σε όλους τους πολιτικούς νάνους της χώρας μας).

Αμέσως λοιπόν με τη διασταύρωση της πληροφορίας πως ο Μιλόσεβιτς, αναγνώρισε τα Σκόπια με τ’ όνομα Μακεδονία, έκπληκτος και οργισμένος με τη σειρά μου, τηλεφώνησα κατεπειγόντως στον τότε Πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατίας, Ράντοβαν Κάραζιτς, από τον οποίο και ζήτησα εξηγήσεις.

Επίσης έκπληκτος ο κ. Κάραζιτς, μου ζήτησε λίγο χρόνο για να καταλάβει τι ακριβώς «παίχθηκε», με την υπόθεση αυτή.

Σε μερικά μόλις λεπτά της ώρας, ο Πρόεδρος της Σερβικής Δημοκρατίας μου τηλεφωνεί στη Θεσσαλονίκη όπου βρίσκομαι, για να μου διαβιβάσει επί λέξει, το μήνυμα του Σλόμποταν Μιλόσεβιτς: Να πεις του Βιτάλη, να μην ψάχνει απαντήσεις στο Βελιγράδι, αλλά στη χώρα του και μάλιστα στα… Χανιά.

Αντελήφθην φυσικά τι «πα να πει ο ποιητής». Εξ’ άλλου, με τον Μητσοτάκη, δεν επρόκειτο να βρω άκρη. Από το ’81, οπότε στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ο «μεγάλος Έλλην πολιτικός», θεώρησε προσβλητική την όντως ειρωνική παρέμβασή μου, ενώπιον όλων των διεθνών ΜΜΕ, όταν τον ρώτησα αγγλιστί: «Και πως σκοπεύετε κ. Υπουργέ να διώξετε τις αμερικανικές βάσεις από την Ελλάδα; Εξηγήστε μας το χρονοδιάγραμμα απομάκρυνσής των αν έχετε την καλοσύνη». Όπως διαπίστωσα αμέσως από την εχθρική αντίδραση της προσωπικής φρουράς του Μητσοτάκη, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των διεθνών ανταποκριτών και των ανθρώπων του ΟΗΕ και όπως επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια από Έλληνες δημοσιογράφους που ήταν παρόντες στη στιχομυθία, εξασφάλισα με την ερώτησή μου αυτή, μια μόνιμη θέση, στη «μαύρη λίστα» των ανεπιθύμητων της «αγίας οικογένειας των Χανίων».

Με δεδομένα λοιπόν τα παραπάνω και για να είμαι «καθαρός» απέναντι σε όλους τους συμπατριώτες μου, που στήριξαν με πάθος και μάλιστα από την τσέπη τους την ελληνοσερβική φιλία, ζήτησα από τον ίδιο τον Πρόεδρο Κάραζιτς, να εκδώσει δική του ανακοίνωση, με την οποία να δηλώνει σαφώς πως «η Σερβική Δημοκρατία, δεν αναγνωρίζει, ούτε πρόκειται να αναγνωρίσει τα Σκόπια, με το όνομα Μακεδονία».

Παρ’ ότι το πρωτόκολλο επέβαλε την ανακοίνωση αυτή να την εκδώσει ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Μπούχα,  ζήτησα από τον Πρόεδρο της Σερβικής Δημοκρατίας, να την κάνει ο ίδιος. Έτσι και έγινε και η ανακοίνωση με την φωνή μάλιστα του κ. Κάραζιτς, παίχθηκε τότε, στα ελληνικά ΜΜΕ.

Για να έλθουμε λοιπόν στο σήμερα: Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με την έμμεση αναγνώριση του Κοσσόβου, από την κατοχική τρόϊκα που κυβερνά την Ελλάδα, με επικεφαλής τον πάλαι ποτέ, «εθνικιστή» Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα.

Το Βελιγράδι αυτή την φορά, διεμήνυσε στην ελληνική πλευρά, πως ήδη έχει συμφωνήσει να αναγνωρίσει ως Κρατική Οντότητα το Κόσσοβο, δεδομένης της συμφωνίας που φαίνεται πως ολοκληρώνεται, με αναγνώριση από την πλευρά των Κοσσοβάρων, του αυτοδιοίκητου Βόρειου, Σερβικού Κοσσόβου. (Χαρακτηριστική η δήλωση/κολωτούμπα ολκής από τον Πρωθυπουργό της Σερβίας Ίβιτσα Ντάσιτς, που δήλωσε: «να σώσουμε ότι σώζεται από το Κόσσοβο»).

Ο Πρόεδρος Νίκολιτς (τον οποίο επίσης γνωρίζω προσωπικά από τότε που έλεγχε ένα μειοψηφικό ρεύμα στο εθνικιστικό κόμμα του Σέσελιε) και ο οποίος εξελέγη με εθνικιστικές κορώνες, περί «μη αναγνώρισης όσο αυτός είναι ζωντανός κοσσοβάρικου κράτους», κάνει την μεγαλύτερη και θεαματικότερη κολωτούμπα της πολιτικής του διαδρομής. Με αντάλλαγμα «την ένταξη της Σερβίας – αν είναι δυνατόν - στην υπό αμφισβήτηση και υπό διάλυση κατά πολλούς, Ευρωπαϊκή Ένωση».

Έτσι, το ίδιο παιχνίδι των πολιτικών, παίζεται αυτήν την φορά, με αντίστροφη κατεύθυνση: Οι Σέρβοι πολιτικοί, υπαγορεύουν στους Έλληνες συναδέλφους τους "το άνοιγμα της Κερκόπορτας", για να πουν στη συνέχεια στο Λαό τους: Τι να κάνουμε, μας εγκατέλειψαν και οι φίλοι μας Έλληνες. Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή...

Μεθαύριο ξαναγεμίζω τη βαλίτσα μου και για… χιλιοστή φορά, παίρνω ξανά, τον δρόμο που οδηγεί στη Σερβία. Πάω να δω τους φίλους και αδελφούς Σέρβους, με τους οποίους στάθηκα όρθιος, απέναντι στις ΝΑΤΟικές ορδές των αγγλοσαξώνων, των κελτών των φράγκων και των ευνούχων τους. Πάω για μια ακόμη φορά να εξηγήσω τα ανεξήγητα.

Ανεξήγητα πράγματα για απλούς ανθρώπους σαν και εσάς και εμάς, όπως για παράδειγμα:

• Πως γίνεται, Έλληνες Εθελοντές, να βρίσκονται για τέσσερα ολάκερα χρόνια αδιάκοπα, δίπλα στους Σέρβους, και ο επίσημος Ελληνικός Στρατός, να βρίσκεται με ένα ολάκερο τάγμα, (με επικεφαλής μάλιστα, τον εξαιρετικό αξιωματικό, Ταγματάρχη Καταδρομών Πιστόλα), στο Βίσοκο, στην απέναντι, εχθρική στους Σέρβους πλευρά, παρέα με τους ΝΑΤΟικούς εγκληματίες και τους πράκτορες της τουρκικής ΜΙΤ.
• Πως γίνεται ο ελληνικός Λαός να στέλνει ανθρωπιστικές βοήθειες με τους τόνους στους Σέρβους και αυτές να βρίσκονται σε βιτρίνες καταστημάτων της... Ρουμανίας, ή στα σακίδια αιχμαλώτων πολέμου του εχθρού.
• Πως γίνεται ο ελληνικός Λαός να στέκεται δίπλα στους Σέρβους και η κυβέρνησή του, να στηρίζει τον τουρκικό επεκτατισμό στα Βαλκάνια, δια επισήμου μάλιστα στόματος, ανεκδιήγητων τύπων, όπως ο αδελφός της... Σελήνης αγκαπάει Χόχο.
• Και ακόμη πιο ανεξήγητα και χειρότερα, όπως το ερώτημα: Πως η Ελλάδα επέτρεπε στα Awacs που απογειώνονταν από το Άκτιο, να κατευθύνουν με Έλληνες πιθανόν πιλότους, τις βόμβες των ΝΑΤΟικών εγκληματικών βομβαρδιστικών, στις πόλεις και τους Λαούς της Σερβίας.

Για όλα αυτά λοιπόν τα "ανεξήγητα" και για να κρατήσουμε την ψυχική και πνευματική μας ισορροπία, έχουμε κανονίσει να πιούμε αντάμα οι παλιοί φίλοι, Έλληνες και Σέρβοι, Slivovica και Loza. Να τραγουδήσουμε παλιά τραγούδια όπως το Vitovdan και το Tamo Daleko, να ξαναμιλήσουμε για το ανεκπλήρωτο όραμα του Βελεστινλή Ρήγα, (???? ?? ???? κατ’ αυτούς), για ενωμένα και αδελφωμένα Βαλκάνια (Βουλγάροι κι? ?ρβαν?τες, ?ρμένοι κα? ?ωμιοί, ?ράπηδες κα? ?σπροι, μ? μι? κοιν?ν ?ρμή, γι? τ?ν ?λευθερίαν, ν? ζώσωμεν σπαθί, π?ς ε?μαστ? ?ντριωμένοι, παντο? ν? ξακουσθ?). Και πάνω στο συμπόσιο, να ρίξουμε με τα καλάσνικωφ μερικές μπαλοθιές στον αέρα και να φτύσουμε κατάμουτρα τους πολιτικούς που μας ξεπουλάνε για ένα κοστούμι Hugo Boss και μια γραβάτα Paul Gold. Για ένα πουκάμισο αδειανό δηλαδή, για μιαν Ελένη…

Θα μου ξαναπούν για την εκτέλεση του Draza Mihailovic από τους κομμουνιστές, θα τους ξαναπώ για τον αποκεφαλισμό του Άρη Βελουχιώτη από τους ακροδεξιούς και θα συμφωνήσουμε και πάλι πάνω στο πιοτί, σε αυτό που λέγαμε στα φοιτητικά μας χρόνια: Δεξιά, αριστερά, ίδια είναι τα αφεντικά.

Και φυσικά θα κλείσουμε για μια ακόμη φορά με την ευχή:

Είθε οι Λαοί του κόσμου να καταλάβαιναν, πως δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, αριστεροί και δεξιοί, πολιτικοί: Πως υπάρχουν μόνον εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Λαμόγια και κορόιδα. Και πως η μόνη λύση είναι, να πάρουν οι Λαοί την υπόθεση των Δημοκρατιών τους, στα χέρια τους. Να γίνουν οι ίδιοι δηλαδή, νομοθέτες, δικαστές, κυβερνήτες αλλά και προστάτες του σπιτιού, της γειτονιάς, της Πατρίδας τους, με το όπλο τους στο χέρι. Όπως κάνουν εδώ και 200 χρόνια οι Ελβετοί του μπαρμπα-Γιάννη του Καποδίστρια, όπως έκαναν εδώ και μερικά μόλις χρόνια οι γενναίοι Βίκινγκς της Ισλανδίας.

Και κλείνοντας: ???????? ???? ????? ????…

Υ.Γ. Προς όλους όσους σταθούν στο τυπικό: Πως ο Βιτάλης, κάνει μια τόσο αυστηρή και σκληρή κριτική, στην πολιτική ηγεσία ενός ξένου κράτους, εκτιμώ πως έχω δικαίωμα να απαντήσω ως εξής: Με το δικαίωμα των 7 χρόνων ασταμάτητης και ανιδιοτελούς προσφοράς στους Σέρβους αδελφούς και στις σκοτεινές εποχές του πολέμου, με το δικαίωμα που μου δίνει η μεγαλύτερη τιμή που μου έκανε ο σέρβικος Λαός, με την ανώτατη διάκρισή την οποία μου απένειμε για την προσφορά μου στην ελληνοσερβική φιλία, με το δικαίωμα του ελληνικού αίματος, που ποτίζει τη σερβική γη και ακόμη δεν έχει δικαιωθεί.

Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 
Γραφεία Αθηνών: 
Διδυμοτείχου 15-17, 
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 
http://www.pamet.gr 
pametopo@gmail.com

«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr 
allilegion@gmail.com

Ηλίας Σταμπολιάδης- Πρύτανις ή Πατριάρχης ;

Πρύτανις ή Πατριάρχης ;

Μία ταπεινωτική δοκιμασία την οποία υφίσταται η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αυτή της εκλογής του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Σύμφωνα με αυτή το Πατριαρχικό Συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να υποβάλει στον Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως μία λίστα προτεινομένων υποψηφίων οι οποίοι πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι. Ο Νομάρχης, σε συνεννόηση με την κυβέρνηση επιλέγει τρεις από τους οποίους το Πατριαρχικό Συμβούλιο μπορεί να κάνει την επιλογή. Η ταπείνωση γίνεται σε τρία επίπεδα. 

·             Την ανάγκη ο υποψήφιος να είναι Τούρκος υπήκοος, που σημαίνει ότι με τον διωγμό που υφίσταται ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία στην Τουρκία στο μέλλον θα εκλείψουν οι ικανοί άνδρες για να αναλάβουν αυτή τη θέση.

·             Το ότι ένας θεσμός με οικουμενική εμβέλεια  υπόκειται στη δικαιοδοσία ενός τοπικού νομάρχη ούτε καν της κυβέρνησης.

·             Με την έγκριση των τριών μόνο προσώπων και την απόρριψη των υπολοίπων από την συμμετοχή τους  στην εκλογή ως υποψήφιων το τουρκικό κράτος κρατά υπό τον έλεγχο του τον εκάστοτε εκλεγμένο αλλά και το Συμβούλιο.

Αυτή είναι μία ταπείνωση για την Ορθοδοξία και συγχρόνως ένας υπεροπτικός αυταρχισμός της, κατά τα άλλα  φίλης, Τουρκικής κυβέρνησης. Αυτή η εθνική προσβολή αποτελεί βαρύ πλήγμα για τον Ελληνισμό που τον προτρέπει σαν σε απόμακρο όνειρο να ελπίζει στη λύτρωση των χαμένων πατρίδων.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν από ξένους, κατά παράδοση εχθρούς, να που η νοοτροπία του αυταρχισμού και της υποτέλειας εισάγεται στον τόπο μας και μάλιστα στα φιλοδοξούντα να ονομάζονται Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ο νέος νόμος για την παιδεία, το σχέδιο Αθηνά για την ανακατάταξη των πανεπιστημίων στη χώρα, ο πιθηκισμός των αρμοδίων προς ξενόφερτα και αδόκιμα για τον πολιτισμό μας συστήματα οργάνωσης, καθώς και το εν εξελίξει σχέδιο παγκοσμιοποίησης, προσπαθούν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε ποιμνιοστάσια ποιμαινόμενα από μια ολιγομελή και άρα εύκολα χειραγωγούμενη διοίκηση.

Όπως και στην προαναφερθείσα εκλογή Πατριάρχη ο νέος νόμος δίδει το δικαίωμα στο Συμβούλιο του Ιδρύματος να επιλέγει, χωρίς καν να έχουν θεσπισθεί κριτήρια επιλογής,  το ποιοι από τούς υποψηφίους πρυτάνεις θα είναι τελικά υποψήφιοι και επιβάλουν με τρόπο αυταρχικό στην  ακαδημαϊκή κοινότητα να επιλέξει έναν από αυτούς που υποδεικνύει  Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου Κρήτης μια ομάδα από 7 άτομα επιβάλει σε μία κοινότητα των 120 προσώπων μέσα από ποιους υποψηφίους είναι υποχρεωμένη να κάνει την εκλογή της. Σε άλλα πανεπιστήμια η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι πολυπληθέστερη.

Το πλέον εξωφρενικό στην όλη υπόθεση είναι οι συζητήσεις μεταξύ πολλών μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας που κουτσομπολεύουν για τα βιογραφικά του ενός ή του άλλου των προτεινομένων ή απορριφθέντων υποψηφίων καθώς και για τις συσπειρώσεις και χειραγωγήσεις των μελών του Συμβουλίου χωρίς καν να σχολιάζουν την ίδια την αυταρχική διαδικασία που καταλύει κάθε έννοια της Δημοκρατίας. Εάν αυτά τα δέχονται ορισμένοι  ακαδημαϊκοί που έχουν το θράσος να αποκαλούνται και κοινωνικοί λειτουργοί  τι να περιμένει κανείς από τον κοινό πολίτη που καθημερινά υπόκειται σε πλύση εγκεφάλου για την εφαρμογή νέων αναπτυξιακών δομών λειτουργίας στη διακυβέρνηση της χώρας;

Δυστυχώς, σε έναν εκμαυλισμένο αλλά φιλελεύθερο λαό, προσπαθούν να ενσπείρουν το φόβο και τον αυταρχισμό που ναι μεν έχει περάσει στη Δύση κάτω από την επιρροή του ιστορικά δεσποτικού φεουδαλισμού, ξένου προς τη δική μας παράδοση. Αντί να βοηθήσουν το λαό να αποβάλει την επίκτητη ηθική υποβάθμιση  στην οποία τον οδήγησε η επικρατούσα φαυλοκρατία τον φοβερίζουν υποσχόμενοι ότι τα μέτρα που παίρνουν είναι για το καλό του αφού εφαρμόζονται από άλλους λαούς, τεχνολογικά προοδευμένους  που πρέπει να τους έχει για πρότυπο αφήνοντας την ελευθερία του υπέρ μίας ασφαλούς υποταγής.

Δυστυχώς οδηγούμαστε σε έναν πνευματικό μεσαίωνα  που δεν οδηγεί πουθενά ενώ αυτοί πιστεύουν ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Εδώ ισχύει αυτό που είπε κάποιος και στην περίπτωση μας  ισχύει απόλυτα:

“Εάν δεν ξέρεις που πας δεν χάνεσαι ποτέ”

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Μία ταπεινωτική δοκιμασία την οποία υφίσταται η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αυτή της εκλογής του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Σύμφωνα με αυτή το Πατριαρχικό Συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να υποβάλει στον Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως μία λίστα προτεινομένων υποψηφίων οι οποίοι πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι. Ο Νομάρχης, σε συνεννόηση με την κυβέρνηση επιλέγει τρεις από τους οποίους το Πατριαρχικό Συμβούλιο μπορεί να κάνει την επιλογή. Η ταπείνωση γίνεται σε τρία επίπεδα. 

• Την ανάγκη ο υποψήφιος να είναι Τούρκος υπήκοος, που σημαίνει ότι με τον διωγμό που υφίσταται ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία στην Τουρκία στο μέλλον θα εκλείψουν οι ικανοί άνδρες για να αναλάβουν αυτή τη θέση.
• Το ότι ένας θεσμός με οικουμενική εμβέλεια  υπόκειται στη δικαιοδοσία ενός τοπικού νομάρχη ούτε καν της κυβέρνησης.
• Με την έγκριση των τριών μόνο προσώπων και την απόρριψη των υπολοίπων από την συμμετοχή τους  στην εκλογή ως υποψήφιων το τουρκικό κράτος κρατά υπό τον έλεγχο του τον εκάστοτε εκλεγμένο αλλά και το Συμβούλιο.

Αυτή είναι μία ταπείνωση για την Ορθοδοξία και συγχρόνως ένας υπεροπτικός αυταρχισμός της, κατά τα άλλα  φίλης, Τουρκικής κυβέρνησης. Αυτή η εθνική προσβολή αποτελεί βαρύ πλήγμα για τον Ελληνισμό που τον προτρέπει σαν σε απόμακρο όνειρο να ελπίζει στη λύτρωση των χαμένων πατρίδων.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν από ξένους, κατά παράδοση εχθρούς, να που η νοοτροπία του αυταρχισμού και της υποτέλειας εισάγεται στον τόπο μας και μάλιστα στα φιλοδοξούντα να ονομάζονται Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ο νέος νόμος για την παιδεία, το σχέδιο Αθηνά για την ανακατάταξη των πανεπιστημίων στη χώρα, ο πιθηκισμός των αρμοδίων προς ξενόφερτα και αδόκιμα για τον πολιτισμό μας συστήματα οργάνωσης, καθώς και το εν εξελίξει σχέδιο παγκοσμιοποίησης, προσπαθούν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε ποιμνιοστάσια ποιμαινόμενα από μια ολιγομελή και άρα εύκολα χειραγωγούμενη διοίκηση.

Όπως και στην προαναφερθείσα εκλογή Πατριάρχη ο νέος νόμος δίδει το δικαίωμα στο Συμβούλιο του Ιδρύματος να επιλέγει, χωρίς καν να έχουν θεσπισθεί κριτήρια επιλογής,  το ποιοι από τούς υποψηφίους πρυτάνεις θα είναι τελικά υποψήφιοι και επιβάλουν με τρόπο αυταρχικό στην  ακαδημαϊκή κοινότητα να επιλέξει έναν από αυτούς που υποδεικνύει  Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου Κρήτης μια ομάδα από 7 άτομα επιβάλει σε μία κοινότητα των 120 προσώπων μέσα από ποιους υποψηφίους είναι υποχρεωμένη να κάνει την εκλογή της. Σε άλλα πανεπιστήμια η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι πολυπληθέστερη.

Το πλέον εξωφρενικό στην όλη υπόθεση είναι οι συζητήσεις μεταξύ πολλών μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας που κουτσομπολεύουν για τα βιογραφικά του ενός ή του άλλου των προτεινομένων ή απορριφθέντων υποψηφίων καθώς και για τις συσπειρώσεις και χειραγωγήσεις των μελών του Συμβουλίου χωρίς καν να σχολιάζουν την ίδια την αυταρχική διαδικασία που καταλύει κάθε έννοια της Δημοκρατίας. Εάν αυτά τα δέχονται ορισμένοι  ακαδημαϊκοί που έχουν το θράσος να αποκαλούνται και κοινωνικοί λειτουργοί  τι να περιμένει κανείς από τον κοινό πολίτη που καθημερινά υπόκειται σε πλύση εγκεφάλου για την εφαρμογή νέων αναπτυξιακών δομών λειτουργίας στη διακυβέρνηση της χώρας;

Δυστυχώς, σε έναν εκμαυλισμένο αλλά φιλελεύθερο λαό, προσπαθούν να ενσπείρουν το φόβο και τον αυταρχισμό που ναι μεν έχει περάσει στη Δύση κάτω από την επιρροή του ιστορικά δεσποτικού φεουδαλισμού, ξένου προς τη δική μας παράδοση. Αντί να βοηθήσουν το λαό να αποβάλει την επίκτητη ηθική υποβάθμιση  στην οποία τον οδήγησε η επικρατούσα φαυλοκρατία τον φοβερίζουν υποσχόμενοι ότι τα μέτρα που παίρνουν είναι για το καλό του αφού εφαρμόζονται από άλλους λαούς, τεχνολογικά προοδευμένους  που πρέπει να τους έχει για πρότυπο αφήνοντας την ελευθερία του υπέρ μίας ασφαλούς υποταγής.

Δυστυχώς οδηγούμαστε σε έναν πνευματικό μεσαίωνα  που δεν οδηγεί πουθενά ενώ αυτοί πιστεύουν ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Εδώ ισχύει αυτό που είπε κάποιος και στην περίπτωση μας  ισχύει απόλυτα:

“Εάν δεν ξέρεις που πας δεν χάνεσαι ποτέ”

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Πατριωτικό Μέτωπο

Αθήνα, 5 Μαρτίου 2012.

Ποια ΑΟΖ πανηλίθιοι!

Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου

Καιρό πριν, προειδοποιούσαμε για το βρωμερό παιχνίδι που παίζει το πολιτικό σύστημα με την περίφημη φούσκα της οριοθέτησης της ΑΟΖ. Ένα παιχνίδι που έγινε ξεδιάντροπη πραγματικότητα μετά την δουλοπρεπή/ενδοτική παρουσία του εγγονού της Πηνελόπης Δέλτα, ενώπιον του Τούρκου σουλτάνου, Ρετζέπ Νταγίπ Ερντογάν.

Αναφερθήκαμε τόσο στην προδοτική στάση των νεοταξιτών που κυβερνούν τον τόπο, όσο και στην απίστευτη ελαφρότητα/γελοιότητα με την οποία αντιμετώπισαν αυτό το ζήτημα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης στη Βουλή. Μια ελαφρότητα/γελοιότητα η οποία βασίζεται στην κλασική παλαιοκομματική λογική: «Ας τους να τα ξεπουλήσουν, για νάχουμε να λέμε, για νάχουμε λόγο ύπαρξης».

• Η ψευδοαριστερά, ροζουλί και σταλινική, βολεύεται έτσι στην πάγια κουτοπόνηρη μαρξοειδή λογική της του τύπου, «όλοι είμαστε αδέλφια» και «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Μια λογική που δεν απέχει πολύ από αυτήν του Τρίτου Έκτακτου Συνέδριου του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) το 1924,  που τάχθηκε δημόσια και ανοιχτά με απόφασή του υπέρ της «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», ενώ ακολούθησαν πολλές δημοσιεύσεις στα έντυπα του ΚΚΕ και προκηρύξεις για να θεμελιώσουν τη γελοία αυτή πολιτική που επιβλήθηκε τότε από τη Μόσχα και τη Κομμουνιστική Διεθνή. Μια λογική που δεν απέχει πολύ από τη θέση επίσης του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) για τη Μικρασιατική Καταστροφή: «Το κόμμα μας εκτέλεσε το Διεθνιστικό χρέος του καταγγέλλοντας τον τυχοδιωκτικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου. Γιατί ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1919-1922 ήταν από την πλευρά της Ελλάδος, ένας ΑΔΙΚΟΣ, ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ και ΑΡΠΑΧΤΙΚΟΣ πόλεμος».
• Η ψευδοπατριωτική δεξιά, φωνασκούσα, η χαμαιλεοντίζουσα και εθνοκάπηλη των ΑΕ και η ακροδεξιά έως νεοναζιστική των ΧΑ, επίσης χαριεντίζεται με την ψευδαίσθηση, πως ήλθε η ώρα της. Απευθυνόμενη μάλλον σε ανιστόρητους κάφρους, οι οποίοι δεν γνωρίζουν πως στην απώτερη και εγγύτερη ιστορία αυτού του τόπου, δεν πρωτοστάτησε ποτέ και σε τίποτε, σε κανέναν αγώνα: Εθνικοαπελευθερωτικό και Κοινωνικό. Το αντίθετο μάλιστα: Έβαλε πλάτη στους γκοτζαμπάσηδες, γέννησε Μαυροκοδράτους και Κωλέτηδες, στήριξε τους όποιους κατακτητές, έγινε πλατφόρμα για ξενόφερτα πρακτόρικα μιλιταριστικά προνουντσιαμέντα και στη χειρότερη έκφρασή της, φόρεσε και τη στολή του κατακτητή.

Δυστυχώς μετά και την τελευταία εξέλιξη, τον μισοκακόμοιρο Σαμαρά να παρακαλά μαζί με «επιχειρηματίες» τον Ερντογάν, να «στείλει κάνα φράγκο και ας μοιραστεί το Αιγαίο στη μέση», η θέση μας, πως "το παιχνίδι ήταν στημένο και από πριν ξεπουλημένο από όλους τους", επιβεβαιώνεται με τον πλέον τραγικό τρόπο και σε κάθε τόνο.

Το νόμιμο δικαίωμά μας να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, εγκαταλείφτηκε οριστικά.

Το σύνολο του πολιτικού συστήματος, βολεύεται (το κάθε του κομμάτι για τον δικό του πελατειακό και ιδιοτελή λόγο) στη λογική της ΑΟΖ με μοιρασμένο το Αιγαίο στα δύο.

Και το τμήμα εκείνο του Λαού, που πάντοτε λειτουργούσε ιστορικά ως η μαγιά για τη νεκρανάσταση της ελληνικής κοινωνίας, σκόρπιο, κουρασμένο, αηδιασμένο, διαλυμένο. Εκείνο το τμήμα του Λαού, που γέννησε την επανάσταση του ’21 και την Εθνική Αντίσταση, ψάχνεται ακόμη χαμένο μέσα σε τσίπρες και μιχαλολιάκους, καμένους, παπαρήγες και κουβέληδες. Ενώ το… υπόλοιπον Ελλάδας, ψάχνεται σε μισότρελους καταθλιπτικούς περιφερόμενους τσαρλατάνους, που έχουν το… φάρμακο «δια πάσαν νόσον και δια πάσαν μαλ…ν»: Ως έχοντες και κατέχοντες ομολόγων που θα αγοράσουν το χρέος, ως επίγειοι αντιπρόσωποι διαστημόπλοιων με νεφελίμ/παπαρίμ που θα κατέβουν από το διάστημα να μας σώσουν, ως στρατηγοί με στρατιές από ΕΛ και νεφεληγερέτες Δίες που θα ρίξουν τους κεραυνούς τους κατά των μη Ελλήνων, ως εκπρόσωποι Άγιων Καλόγερων που θα προστρέξουν με τη σπάθα του Ταξιάρχη να κόψουν τα κεφάλια των απίστων, και τέλος, ως άλλοι βονοπάρτηδες, που με στρατό τον κουμπάρο και τη γυναίκα τους, θα κατατροπώσουν τον εχθρό.

Μόνο ένα θαύμα μπορεί να σταματήσει την πορεία της Πατρίδας και του Λαού μας προς την άβυσσο. Μόνο ένα θαύμα θα μπορέσει να ανοίξει τα αφτιά των Ελλήνων, για να ακούσουν την έντιμη, κρυστάλλινη και συγκροτημένη φωνή του Πατριωτικού Μετώπου:

Λαέ, πάρε την υπόθεσή σου στα χέρια σου. Γιατί αν δεν το κάνεις τώρα, θα καταριέσαι την μη ανάληψη της ιστορικής ευθύνης που σου αναλογεί, στους αιώνες των αιώνων.

ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 
Γραφεία Αθηνών: 
Διδυμοτείχου 15-17, 
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 
http://www.pamet.gr 
pametopo@gmail.com

«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr 
allilegion@gmail.com

Γιανναράς, Χ.

Να αναταχθεί το «κοινό αίσθημα» Posted: 03 Mar 2013 06:31 AM PST Γιατί, άραγε, οι δύο πρωθυπουργοί που χειρίστηκαν την κατάρρευση της οικονομίας και παρέδωσαν τη χώρα να επιτροπεύεται από τους δανειστές της, γιατί και οι δυο –ο Γ.A. Παπανδρέου και ο A. Σαμαράς– επέλεξαν υπουργό Oικονομικών εξίσου πρωτόπειρον, αδοκίμαστον, ατριβή στην υπουργική πρακτική – ο πρώτος τον Γ. Παπακωνσταντίνου, ο δεύτερος τον I. Στουρνάρα; Kάθε στοιχειώδους νοημοσύνης πολίτης, όταν διακυβεύεται η υγεία του, ψάχνει, με οποιοδήποτε τίμημα, τον έμπειρο γιατρό, τον δοκιμασμένο – ποιος θα δεχόταν ποτέ να χειρουργηθεί από κάποιον που μόνο ως σύμβουλος ή ως βοηθός είχε μπει σε χειρουργείο; Ποιος θα εμπιστευόταν την επισκευή πολύτιμου, πανάκριβου μηχανισμού σε πρωτάρη τεχνίτη ή σε θεωρητικόν της επισκευαστικής; Πιθανότερη αιτιολογία για την εξωφρενική παρατολμία των δύο μετριοτήτων της πρωθυπουργίας θα ήταν, μάλλον, ο ισχυρισμός ότι οι έμπειροι και δοκιμασμένοι ήταν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στον υπερδανεισμό, στην αλόγιστη σπατάλη, για χάρη της συντήρησης του πελατειακού κράτους. Oμως τέτοιες ευθύνες έχουν όλοι ανεξαιρέτως οι πρώην; Kαι, επιτέλους, άλλους έμπειρους της οικονομίας πολιτικούς, λευκασμένους στη διαχείριση κρίσιμων θέσεων και ευθυνών, με διεθνές κύρος (τεκμηριωμένο, όχι φαντεζίστικων τίτλων) δεν διαθέτει η ελληνική κοινωνία; Mόνη λύση ήταν η καταφυγή σε μαθητευόμενους μάγους; Aδιάσειστο τεκμήριο υποβαθμισμένης ανθρώπινης ποιότητας, άρα και άγονης τεχνογνωσίας, είναι η πεφυσιωμένη έπαρση, η ναρκισσιστική συμπεριφορά και αγερωχία. Δεν την διέκριναν στους πρωτόπειρους «τσάρους» οι πρωθυπουργοί τους; Kαι επιτέλους, έστω για λόγους εντυπώσεων (το μόνο που ενδιαφέρει τις μετριότητες), δεν θα ενέπνεε εμπιστοσύνη στους πολίτες ο πρωθυπουργός που, σε στιγμές δραματικών διακινδυνεύσεων, θα συγκαλούσε τους Nέστορες της πείρας από διαχείριση της οικονομίας, τουλάχιστον σε σύσκεψη; Oχι για να του πουν τι να κάνει, αλλά μόνο για να ακούσει απόψεις, να δεχθεί ερεθίσματα, γόνιμες προκλήσεις διαφορετικής οπτικής. H επιμονή κάθε κυβέρνησης στην Eλλάδα να διεκδικεί για το έργο της την παρθενογένεση, να τα έχει ξεκινήσει όλα δήθεν εξ υπαρχής, είναι αποκύημα νοοτροπίας τριτοκοσμικής ή παρακμιακής ευτέλειας. Kαι περιφρόνηση του κοινού αισθήματος. Oμως πόσο λειτουργεί «κοινό αίσθημα» στη ζούγκλα των εκθηριωμένων εγωκεντρισμών που συγκροτούν το Eλλαδέξ; Oσο κι αν φωνασκούν οι επιτροπεύοντες τη χώρα δανειστές, το κομματικό κράτος παραμένει ανέγγιχτο, διορισμοί πάντα παζαρεύονται, δειλά και οι απολύσεις – όσο χρήμα κυκλοφορεί ακόμα στη στεγνωμένη αγορά πρέπει να είναι κομματικό. Πολύς θυμός, πολλή αγανάκτηση στους πολλούς, αλλά δείγματα μεταβολής του «κοινού αισθήματος» δεν μοιάζει να υπάρχουν. Oι απεργίες «κοινωνικού κόστους», δηλαδή ο σαδιστικός βασανισμός της φτωχολογιάς από τα συνδικαλισμένα «ρετιρέ», συνεχίζονται, καθοδηγούμενες από το KKE και τον ΣYPIZA. Kαι μεταγγίζουν φοβισμένη αμυντική ιδιοτέλεια σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Θα ήταν λογικό, από τη βάναυση δοκιμασία να έχει ξεμυτίσει μια κάποια εμφανέστερη κοινωνική ευαισθησία, μια αλλαγή στη νοο-τροπία, στις συμπεριφορές. Bασανιζόμαστε όλοι (η συντριπτική πλειονότητα) από το άγχος και τον πανικό όπου μας βύθισαν οι κακουργίες της κομματοκρατίας (ακόμα ατιμώρητης και αλαζονικά κυρίαρχης). Mια έγνοια για τον συνάνθρωπο που υποφέρει δίπλα μας όσο κι εμείς, είναι αυτό που λείπει από τον τρόπο που συνεχίζουμε να οδηγούμε, να σταθμεύουμε, να συναλλασσόμαστε, να λογαριάζουμε όλους τους άλλους ανύπαρκτους και το σύμπαν υπηρετικό του εγωκεντρισμού μας. Θα ήταν ελπίδα αν η κοινωνική ευαισθησία μπορούσε να εμφανιστεί, σαν «αντίσταση» ανθρωπιάς της υπαλληλίας στα γκισέ της κρατικής απανθρωπίας: του IKA, των εφορειών, των EΛTA, της Eθνικής Tράπεζας. Aλλά, δυστυχώς, αλλού πρέπει να ελπίσουμε: H χώρα έχει δεσμευτεί (με υπογραφές ουτιδανών, εκλεγμένων όμως να εκπροσωπούν τον λαό της) ότι θα απολύσει 150.000 δημόσιους υπαλλήλους ώς το 2017. Iσως εκεί να είναι η μεγάλη ευκαιρία για «κοινωνικό μετασχηματισμό» που να στοχεύει στη συνεπή αξιοκρατία, στην καταξίωση της αριστείας και της ποιότητας. Aν μπορούσαμε οι πολίτες να απαιτήσουμε τον απροκατάληπτο και διακριτικό έλεγχο της υπαλληλικής συμπεριφοράς στους τόπους όπου «το κοινό» συναλλάσσεται με το κράτος: Aυτόπτες και αυτήκοοι κριτές να σπουδάσουν τη συχνότητα και την ποικιλότητα αντικοινωνικής συμπεριφοράς μιας υπαλληλίας που ξέρει ότι έχει σιγουρεμένη τη μονιμότητα. Nα πιστοποιήσουν τη βαναυσότητα, τον σαδισμό, αλλά και την αδιάντροπη φυγοπονία, την προκλητική ραστώνη, τον χαβαλέ και την ψιλοκουβέντα. Σίγουρα, οι απολύσεις με «κούρεμα» είναι κοινωνική αδικία. Oμως οι απολύσεις με αξιολογική κρίση μπορεί να είναι η σωτήρια νέμεση, αναγεννητικός κοινωνικός μετασχηματισμός. Παρηγοριόμαστε με κάποια δείγματα «αλληλεγγύης» – ενθαρρυντικά, έστω κι αν κραυγάζουν κίνητρα εμπορικής, διαφημιστικής σκοπιμότητας. Σίγουρα η ατομική φιλαλληλία εξανθρωπίζει τη ζούγκλα, αλλά η αλληλεγγύη για να αναστήσει ενεργό αντίδοτο στη συλλογική κατάθλιψη, θέλει άλλες, διαφορετικές από την ελεημοσύνη «μορφές πάλης». Aπλοϊκά παραδείγματα ίσως εικονογραφούν το ζητούμενο: Oργανωμένες κοινωνικές ομάδες (επαγγελματικοί σύλλογοι, ενορίες, πολιτιστικά σωματεία) να τολμήσουν προσφυγές στο Eυρωπαϊκό Δικαστήριο ή σε όποιο άλλο διεθνές βήμα καταγγέλλοντας κάποιο από τα εξωφρενικά εφευρήματα της κυβέρνησής μας: λ.χ. το να περικόπτει μισθούς και συντάξεις «αναδρομικώς»!! Ή να ακυρώνει μονομερώς και αυθαιρέτως τη δέσμευση του κράτους στον ανταποδοτικό (όχι προνοιακό) χαρακτήρα του μισθού και της σύνταξης των κρατικών λειτουργών, να ληστεύει απροσχημάτιστα το κράτος τις αποταμιεύσεις των υπαλλήλων στα ασφαλιστικά. Nα ακυρώνει το κράτος τις στοιχειώδεις λειτουργίες του στον τομέα της νοσοκομειακής περίθαλψης και του φαρμάκου. Πτωχεύοντας ένα κράτος δεν σημαίνει ότι αμνηστεύεται να απεμπολεί και την εντιμότητά του, την αξιοπιστία του. Aλλά, όταν φαύλοι και ανίκανοι κυβερνώντες οδήγησαν το κράτος στην πτώχευση και οι ίδιοι, ατιμώρητοι, διαχειρίζονται και τις συνέπειες της κοινωνικής τους κακουργίας, αυτονόητα κάθε ατιμία και πανουργία επιστρατεύονται δήθεν για την «εθνική σωτηρία». Γι’ αυτό και πρώτο ζητούμενο είναι: να ενεργοποιηθεί «αντίσταση» δυναμικής κοινωνικής αλληλεγγύης, να αναταχθεί το «κοινό αίσθημα» απελπισμού και κατάθλιψης.