Ηλίας Σταμπολιάδης- Πρύτανις ή Πατριάρχης ;

Πρύτανις ή Πατριάρχης ;

Μία ταπεινωτική δοκιμασία την οποία υφίσταται η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αυτή της εκλογής του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Σύμφωνα με αυτή το Πατριαρχικό Συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να υποβάλει στον Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως μία λίστα προτεινομένων υποψηφίων οι οποίοι πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι. Ο Νομάρχης, σε συνεννόηση με την κυβέρνηση επιλέγει τρεις από τους οποίους το Πατριαρχικό Συμβούλιο μπορεί να κάνει την επιλογή. Η ταπείνωση γίνεται σε τρία επίπεδα. 

·             Την ανάγκη ο υποψήφιος να είναι Τούρκος υπήκοος, που σημαίνει ότι με τον διωγμό που υφίσταται ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία στην Τουρκία στο μέλλον θα εκλείψουν οι ικανοί άνδρες για να αναλάβουν αυτή τη θέση.

·             Το ότι ένας θεσμός με οικουμενική εμβέλεια  υπόκειται στη δικαιοδοσία ενός τοπικού νομάρχη ούτε καν της κυβέρνησης.

·             Με την έγκριση των τριών μόνο προσώπων και την απόρριψη των υπολοίπων από την συμμετοχή τους  στην εκλογή ως υποψήφιων το τουρκικό κράτος κρατά υπό τον έλεγχο του τον εκάστοτε εκλεγμένο αλλά και το Συμβούλιο.

Αυτή είναι μία ταπείνωση για την Ορθοδοξία και συγχρόνως ένας υπεροπτικός αυταρχισμός της, κατά τα άλλα  φίλης, Τουρκικής κυβέρνησης. Αυτή η εθνική προσβολή αποτελεί βαρύ πλήγμα για τον Ελληνισμό που τον προτρέπει σαν σε απόμακρο όνειρο να ελπίζει στη λύτρωση των χαμένων πατρίδων.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν από ξένους, κατά παράδοση εχθρούς, να που η νοοτροπία του αυταρχισμού και της υποτέλειας εισάγεται στον τόπο μας και μάλιστα στα φιλοδοξούντα να ονομάζονται Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ο νέος νόμος για την παιδεία, το σχέδιο Αθηνά για την ανακατάταξη των πανεπιστημίων στη χώρα, ο πιθηκισμός των αρμοδίων προς ξενόφερτα και αδόκιμα για τον πολιτισμό μας συστήματα οργάνωσης, καθώς και το εν εξελίξει σχέδιο παγκοσμιοποίησης, προσπαθούν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε ποιμνιοστάσια ποιμαινόμενα από μια ολιγομελή και άρα εύκολα χειραγωγούμενη διοίκηση.

Όπως και στην προαναφερθείσα εκλογή Πατριάρχη ο νέος νόμος δίδει το δικαίωμα στο Συμβούλιο του Ιδρύματος να επιλέγει, χωρίς καν να έχουν θεσπισθεί κριτήρια επιλογής,  το ποιοι από τούς υποψηφίους πρυτάνεις θα είναι τελικά υποψήφιοι και επιβάλουν με τρόπο αυταρχικό στην  ακαδημαϊκή κοινότητα να επιλέξει έναν από αυτούς που υποδεικνύει  Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου Κρήτης μια ομάδα από 7 άτομα επιβάλει σε μία κοινότητα των 120 προσώπων μέσα από ποιους υποψηφίους είναι υποχρεωμένη να κάνει την εκλογή της. Σε άλλα πανεπιστήμια η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι πολυπληθέστερη.

Το πλέον εξωφρενικό στην όλη υπόθεση είναι οι συζητήσεις μεταξύ πολλών μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας που κουτσομπολεύουν για τα βιογραφικά του ενός ή του άλλου των προτεινομένων ή απορριφθέντων υποψηφίων καθώς και για τις συσπειρώσεις και χειραγωγήσεις των μελών του Συμβουλίου χωρίς καν να σχολιάζουν την ίδια την αυταρχική διαδικασία που καταλύει κάθε έννοια της Δημοκρατίας. Εάν αυτά τα δέχονται ορισμένοι  ακαδημαϊκοί που έχουν το θράσος να αποκαλούνται και κοινωνικοί λειτουργοί  τι να περιμένει κανείς από τον κοινό πολίτη που καθημερινά υπόκειται σε πλύση εγκεφάλου για την εφαρμογή νέων αναπτυξιακών δομών λειτουργίας στη διακυβέρνηση της χώρας;

Δυστυχώς, σε έναν εκμαυλισμένο αλλά φιλελεύθερο λαό, προσπαθούν να ενσπείρουν το φόβο και τον αυταρχισμό που ναι μεν έχει περάσει στη Δύση κάτω από την επιρροή του ιστορικά δεσποτικού φεουδαλισμού, ξένου προς τη δική μας παράδοση. Αντί να βοηθήσουν το λαό να αποβάλει την επίκτητη ηθική υποβάθμιση  στην οποία τον οδήγησε η επικρατούσα φαυλοκρατία τον φοβερίζουν υποσχόμενοι ότι τα μέτρα που παίρνουν είναι για το καλό του αφού εφαρμόζονται από άλλους λαούς, τεχνολογικά προοδευμένους  που πρέπει να τους έχει για πρότυπο αφήνοντας την ελευθερία του υπέρ μίας ασφαλούς υποταγής.

Δυστυχώς οδηγούμαστε σε έναν πνευματικό μεσαίωνα  που δεν οδηγεί πουθενά ενώ αυτοί πιστεύουν ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Εδώ ισχύει αυτό που είπε κάποιος και στην περίπτωση μας  ισχύει απόλυτα:

“Εάν δεν ξέρεις που πας δεν χάνεσαι ποτέ”

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Μία ταπεινωτική δοκιμασία την οποία υφίσταται η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αυτή της εκλογής του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Σύμφωνα με αυτή το Πατριαρχικό Συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να υποβάλει στον Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως μία λίστα προτεινομένων υποψηφίων οι οποίοι πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι. Ο Νομάρχης, σε συνεννόηση με την κυβέρνηση επιλέγει τρεις από τους οποίους το Πατριαρχικό Συμβούλιο μπορεί να κάνει την επιλογή. Η ταπείνωση γίνεται σε τρία επίπεδα. 

• Την ανάγκη ο υποψήφιος να είναι Τούρκος υπήκοος, που σημαίνει ότι με τον διωγμό που υφίσταται ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία στην Τουρκία στο μέλλον θα εκλείψουν οι ικανοί άνδρες για να αναλάβουν αυτή τη θέση.
• Το ότι ένας θεσμός με οικουμενική εμβέλεια  υπόκειται στη δικαιοδοσία ενός τοπικού νομάρχη ούτε καν της κυβέρνησης.
• Με την έγκριση των τριών μόνο προσώπων και την απόρριψη των υπολοίπων από την συμμετοχή τους  στην εκλογή ως υποψήφιων το τουρκικό κράτος κρατά υπό τον έλεγχο του τον εκάστοτε εκλεγμένο αλλά και το Συμβούλιο.

Αυτή είναι μία ταπείνωση για την Ορθοδοξία και συγχρόνως ένας υπεροπτικός αυταρχισμός της, κατά τα άλλα  φίλης, Τουρκικής κυβέρνησης. Αυτή η εθνική προσβολή αποτελεί βαρύ πλήγμα για τον Ελληνισμό που τον προτρέπει σαν σε απόμακρο όνειρο να ελπίζει στη λύτρωση των χαμένων πατρίδων.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν από ξένους, κατά παράδοση εχθρούς, να που η νοοτροπία του αυταρχισμού και της υποτέλειας εισάγεται στον τόπο μας και μάλιστα στα φιλοδοξούντα να ονομάζονται Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ο νέος νόμος για την παιδεία, το σχέδιο Αθηνά για την ανακατάταξη των πανεπιστημίων στη χώρα, ο πιθηκισμός των αρμοδίων προς ξενόφερτα και αδόκιμα για τον πολιτισμό μας συστήματα οργάνωσης, καθώς και το εν εξελίξει σχέδιο παγκοσμιοποίησης, προσπαθούν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε ποιμνιοστάσια ποιμαινόμενα από μια ολιγομελή και άρα εύκολα χειραγωγούμενη διοίκηση.

Όπως και στην προαναφερθείσα εκλογή Πατριάρχη ο νέος νόμος δίδει το δικαίωμα στο Συμβούλιο του Ιδρύματος να επιλέγει, χωρίς καν να έχουν θεσπισθεί κριτήρια επιλογής,  το ποιοι από τούς υποψηφίους πρυτάνεις θα είναι τελικά υποψήφιοι και επιβάλουν με τρόπο αυταρχικό στην  ακαδημαϊκή κοινότητα να επιλέξει έναν από αυτούς που υποδεικνύει  Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου Κρήτης μια ομάδα από 7 άτομα επιβάλει σε μία κοινότητα των 120 προσώπων μέσα από ποιους υποψηφίους είναι υποχρεωμένη να κάνει την εκλογή της. Σε άλλα πανεπιστήμια η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι πολυπληθέστερη.

Το πλέον εξωφρενικό στην όλη υπόθεση είναι οι συζητήσεις μεταξύ πολλών μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας που κουτσομπολεύουν για τα βιογραφικά του ενός ή του άλλου των προτεινομένων ή απορριφθέντων υποψηφίων καθώς και για τις συσπειρώσεις και χειραγωγήσεις των μελών του Συμβουλίου χωρίς καν να σχολιάζουν την ίδια την αυταρχική διαδικασία που καταλύει κάθε έννοια της Δημοκρατίας. Εάν αυτά τα δέχονται ορισμένοι  ακαδημαϊκοί που έχουν το θράσος να αποκαλούνται και κοινωνικοί λειτουργοί  τι να περιμένει κανείς από τον κοινό πολίτη που καθημερινά υπόκειται σε πλύση εγκεφάλου για την εφαρμογή νέων αναπτυξιακών δομών λειτουργίας στη διακυβέρνηση της χώρας;

Δυστυχώς, σε έναν εκμαυλισμένο αλλά φιλελεύθερο λαό, προσπαθούν να ενσπείρουν το φόβο και τον αυταρχισμό που ναι μεν έχει περάσει στη Δύση κάτω από την επιρροή του ιστορικά δεσποτικού φεουδαλισμού, ξένου προς τη δική μας παράδοση. Αντί να βοηθήσουν το λαό να αποβάλει την επίκτητη ηθική υποβάθμιση  στην οποία τον οδήγησε η επικρατούσα φαυλοκρατία τον φοβερίζουν υποσχόμενοι ότι τα μέτρα που παίρνουν είναι για το καλό του αφού εφαρμόζονται από άλλους λαούς, τεχνολογικά προοδευμένους  που πρέπει να τους έχει για πρότυπο αφήνοντας την ελευθερία του υπέρ μίας ασφαλούς υποταγής.

Δυστυχώς οδηγούμαστε σε έναν πνευματικό μεσαίωνα  που δεν οδηγεί πουθενά ενώ αυτοί πιστεύουν ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Εδώ ισχύει αυτό που είπε κάποιος και στην περίπτωση μας  ισχύει απόλυτα:

“Εάν δεν ξέρεις που πας δεν χάνεσαι ποτέ”

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης