Share |

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Κώστας Ν. Τσιαντής- Εν μέσω θυέλλης

Εν μέσω θυέλλης

Κώστας Ν. Τσιαντής


Τους παραπλάνησαν την ψυχή με πανουργίες, τους θόλωσαν το
μυαλό ώσπου βλέπανε αλλαντάλλω τα μάτια τους.
Και τους ρίχναν στον αλληλοσκοτωμό.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ, Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη.




1. Aίμα: Σε αναζήτηση των αιτίων.
Ίσως είναι νωπό ακόμα το αίμα από τις πολιτικές δολοφονίες των τριών νέων Ελλήνων (22 έως 34 χρόνων) που σημειώθηκαν εν ψυχρώ το τελευταίo δίμηνο: του  αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι (17 Σεπτεμβρίου 2013) και των χρυσαυγητών Μάνου Καπελώνη και Γιώργου Φουντούλη  στο Ν. Ηράκλειο (1η Νοεμβρίου). Μαζί τους, ο Αλέξανδρος Γέροντας που βρίσκεται ακόμη σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο.
      Ο ελληνικός λαός καταδίκασε τις δολοφονίες και δεν ξεχώρισε  το αίμα σύμφωνα με τις ιδεολογικές απόψεις των θυμάτων, παρά  την απέχθεια που το πολύ μεγάλο τμήμα του λαού έχει για τη  Χ.Α. (τη φασιστική ιδεολογία της, το ρατσισμό και τις εγκληματικές ενέργειες μελών της  κατά μεταναστών -λαθρομεταναστών). Ο υπουργός δημόσιας τάξης Ν. Δένδιας αναφερόμενες στις πολιτικές δολοφονίες τις ερμήνευσε ως ‘’ξακαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των δυο άκρων’’. Αλλά η θέση αυτή είναι επιφανειακή  και κρύβει το βάθος των πραγμάτων. 
       Μια αφετηρία για έρευνα συνιστά το ό,τι είπε   ο Γ. Δελαστίκ σχετικά με τον τρόπο που ενήργησε ο δολοφόνος του Γ. Φύσσα. Η συμπεριφορά του, παρατηρεί, ‘’προσομοιάζει με άνθρωπο που εκτελεί εντολή, προεπιλεγμένος από την αρχή για να συλληφθεί και  να πάει φυλακή για φόνο εκ προμελέτης’’ Υπάρχουν θεωρητικά τρεις περιπτώσεις, συνεχίζει. ‘’Ο άνθρωπος αυτός να κινήθηκε από μόνος του- ένα ναζιστικό ανθρωπόμορφο τέρας που σφάζει εν ψυχρώ έναν αντιφασίστα. Δεύτερον να εκτελούσε εντολές της ηγεσίας της Χ.Α. Και τρίτον, να εκτελούσε εντολές άλλων κέντρων,  πέραν της Χ.Α. Αυτά στο θεωρητικό επίπεδο.  Στην πολιτική πάντα κοιτάζουμε πρώτα ποιος ωφελείται (πολιτικά) από το έγκλημα που διεπράχθη’’[1]. Και αυτό είναι  μια βασική αρχή για ν’ αναζητήσει κανείς τις αιτίας των γεγονότων.
2.  Μετά τη  δολοφονία του Π. Φύσσα τα πολιτικά κόμματα (μνημονιακά και αντιμνημονιακά) υιοθέτησαν από κοινού την εντολή για δίωξη και σύλληψη του αρχηγού και βουλευτών της Χ.Α.  που έδωσε ο εισαγγελέας (ύστερα από φάκελο του αρμόδιου υπουργού Ν. Δένδια)[2] με την κατηγορία  ‘’της διεύθυνσης και ένταξης σε εγκληματική οργάνωση’’[3]. Δεν ζητήθηκε εδώ η άρση της ασυλίας των βουλευτών  από τη Βουλή  (άρθρο 62 του συντάγματος),  αλλά εφαρμόστηκε άμεσα το άρθρο 187 (ερμηνεία του ‘’διαρκούς αυτόφωρου’’)[4]. Τις θέσεις του για τη διαδικασία έχει εκφράσει ο συνταγματολόγος Κ. Χρυσόγονος[5],[6].     
        Η όλη διαδικασία μέχρι τη δολοφονία των χρυσαυγητών εκτυλίχθηκε μέσα σε πρωτοφανή ‘’αντιφασιστική’’ πλημμυρίδα εικόνων και μηνυμάτων ψυχολογικού πολέμου[7]. Μέσα στην πλημμυρίδα αυτή κάποιοι κράτησαν  το μυαλό τους και προσπάθησαν να διατυπώσουν με  τόλμη τον αντίλογό τους.
   O Τ. Φωτόπουλος με το άρθρο του ‘’Ο φασισμός των αντιφασιστών’’ (Ελεθεροτυπία)  προσπαθεί να δείξει  τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτό το φαινόμενο θεωρώντας ότι είναι ‘’φανταστικός ο φασιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα’’. ‘’Η εκστρατεία των «αντιφασιστών» να μας σώσει από τον θανάσιμο φασιστικό κίνδυνο απέβλεπε’’, όπως γράφει, ‘’να αποπροσανατολίσει τα καθημερινά εξαθλιούμενα λαϊκά στρώματα από τον πραγματικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουν: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής στα χέρια της Υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) και της ντόπιας ελίτ. Τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα πανάθλια κανάλια με τους καλοβολεμένους «δημοσιογράφους», οι οποίοι τον καιρό που τα συνθλιβόμενα λαϊκά στρώματα κατέβαιναν σε απεργίες και διαδηλώσεις έκαναν το παν για να υπονομεύσουν τους αγώνες τους, τώρα κάνουν το παν για να τα στρέψουν σε φανταστικούς κινδύνους, τη στιγμή που οι ελίτ παγιώνουν και επεκτείνουν τα μέτρα που τα φτωχοποιούν περισσότερο. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι μπορεί να αμφισβητηθεί ο φασιστικός χαρακτήρας των συστηματικών επιθέσεων εναντίον μεταναστών από κάποιους τραμπούκους της ΧΑ. Το να ισχυριστεί όμως κάποιος σήμερα, με βάση τις πρακτικές αυτές, ότι αντιμετωπίζουμε μαζικά ναζιστικά κόμματα και πραγματικά τάγματα εφόδου, όπως στη δεκαετία του 1930, θα ήταν κακόγουστο ανέκδοτο, αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνο’’[8].
       ‘’Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ευσταθεί η (ευφυής) νομική κατασκευή του διαρκούς, επ’ άπειρον αυτόφωρου, που εμφάνισαν οι Εισαγγελείς, καμία θεμιτή ανάγκη δεν επέβαλε την παράκαμψη της Βουλής’’[9], σημειώνει ο Δ. Κωνσταντακόπουλος. Πέρα απ’ αυτό: ‘’Δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να καταλάβει ότι δεν μπορεί μια οργάνωση να είναι ταυτόχρονα εγκληματική οργάνωση και νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα. […]. Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς ότι δεν πρέπει να διωχθούν παραδειγματικά στελέχη της ΧΑ που έχουν διαπράξει κακουργήματα, με αυστηρή τήρηση του νόμου και χωρίς επίκληση άρθρων του ποινικού κώδικα, προτού υπάρξει το σώμα των αποδείξεων που να δικαιολογεί τη χρήση τους.  Άλλο τα ποινικά, άλλο η πολιτική’. Και καταλήγει: ‘’Η δημοκρατία δεν είναι αλά καρτ, οι πρόνοιές της ισχύουν και πρέπει να ισχύουν για όλους, ακόμα και για τους φασίστες, ακόμα και για τους αντιπάλους, γι’ αυτούς που δεν μας αρέσουν ή περιφρονούμε’’[10],[11],[12],[13].
     Ο Σταύρος Λυγερός θεωρεί πως τα γεγονότα είναι ‘’πρωτόγνωρα και ανησυχητικά’’ για το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα. ‘’Το δημοκρατικό πολίτευμα’’, τονίζει, ‘’έχει κανόνες και οι κανόνες δεν μπορεί να εφαρμόζονται κατά περίπτωση, δηλαδή αν έχουμε ένα φασιστικό κίνημα, μια εγκληματική οργάνωση (όπως θέλετε πέστε το) όπως είναι η Χρυσή Αυγή θα τους παραβιάζουμε και θα κάνουμε πως δεν βλέπουμε’’[14].
3. Κατά το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου οι ανακριτές στέλνουν έγγραφο στη Βουλή με το οποίο ζητούν την άρση της ασυλίας 6 βουλευτών της Χ.Α.  διατυπώνοντας  κατηγορία για εσχάτη προδοσία. Γράφουν:  «Όπως προκύπτει από τις εν λόγω μαρτυρικές καταθέσεις, σκοπός της Χ.Α. ήταν εξαρχής και παραμένει η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, κατά παράβαση του άρθρου 134 και επομένως του Ποινικού Κώδικα»[15]. Στο κατηγορητήριο κατά των βουλευτών κυριαρχεί το «αδίκημα της ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης»[16],  το οποίο οι ανακριτές στηρίζουν πάνω στις μαρτυρικές καταθέσεις που έχουν στα χέρια τους από πρόσωπα που έχουν ήδη ενταχθεί στο πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων[17],[18]. Η Βουλή αίρει την ασυλία και  εγκρίνει τις διώξεις βουλευτών της Χ.Α[19],[20].
4. Τρεις μέρες μετά τις δολοφονίες των χρυσαυγητών η Βουλή, με εισήγηση της Κυβέρνησης, αποφασίζει την παύση χρηματοδότησης του κόμματος της Χ.Α  με τις ψήφους της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και του  ΣΥΡΙΖΑ. O Π. Λαφαζάνης δηλώνει ότι ψηφίζει για λόγους κομματικής συνοχής, αλλά εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία εξέφρασε την έντονη διαφωνία του για τη ρύθμιση.  Δεν ψήφισε η Ζωή Κωνσταντοπούλου (δήλωσε παρούσα), ενώ ο Μανώλης Γλέζος ήταν απών.  Το ΚΚΕ και οι ΑΝ.ΕΛ επίσης δεν ψήφισαν την τροπολογία (δήλωσαν παρών).
5.  Στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας (διαθέσιμα στο διαδίκτυο) δείχνουν το έντονο και διαρκές το ενδιαφέρον του ξένου παράγοντα  για το όλο ζήτημα.  Η  διαφορά είναι ότι ο  παράγοντας αυτό δεν περιορίστηκε στο να εκφράσει απλά το ενδιαφέρον του, αλλά αξίωσε να υπαγορεύσει αποφάσεις.
      Πριν ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση δια στόματος του αντιπροέδρου της Ε. Βενιζέλου  προαναγγέλλει ότι η Χ.Α. πρέπει να αντιμετωπιστεί (οι δημοσκοπήσεις έδειχναν αύξηση των ποσοστών της), χωρίς όμως ποτέ να τεθεί από κανέναν  το ερώτημα για τον νόμιμο τρόπο. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του σιώπησε, όπως έγινε  τότε (2005) με την προσφώνηση της κ. Μπενάκη προς τον κ. Παπούλια, επιτρέποντας στον ξένο παράγοντα να ασκήσει με όποιο τρόπο μπορούσε την επιρροή του.
    Όπως αποκάλυψε στον ΣΚΑΪ[21]  ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτης:  i. Οι διώξεις σε βάρος  βουλευτών της Χ.Α υπαγορεύτηκαν από τις ΗΠΑ και την Κομισιόν, ii. Υπήρξαν παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, όπου «σαφώς» ρόλο έπαιξαν   «Αμερικανοεβραϊκές και αμερικανοελληνικές οργανώσεις [που] έρχονταν στην Ελλάδα και πίεζαν για τη Χρυσή Αυγή’’[22].
       Όπως  αποκαλύπτουν οι  αναλυτές της αμερικανικής τράπεζας JP Morgan  ‘’υπήρχε  δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης για τη δίωξη της Χρυσής Αυγής’’ που παραμένει ζωντανή. Οι ίδιοι εκτιμούσαν ότι: "Η πολιτική σταθερότητα και η κοινωνική συνοχή στην Ελλάδα δεν είναι δεδομένη" και προειδοποιούσαν για τον κίνδυνο ισχυρών αντιδράσεων και ευρείας πολιτικής αποσταθεροποίησης, αν η Ελλάδα θεωρηθεί κράτος περιορισμού της νόμιμης πολιτικής έκφρασης[23].
6.  Το λόγο έχει  πλέον η δικαιοσύνη. Όμως από όσα είδαν το φως της δημοσιότητας και μπορέσαμε να δούμε  εκτιμούμε  ότι:
(1) Το αποδεικτικό υλικό όσον αφορά τις διώξεις βουλευτών δεν είναι πλήρες και η διαδικασία κινήθηκε οριακά-‘’ακραία’’ ως προς  ‘’το γράμμα και το πνεύμα’’  του συντάγματος.  Όμως αυτό δεν είναι άνευ σημασίας, γιατί  έδειξε τη  διασταλτική  ‘’ηθική’’ του συστήματος.
 (2) Οι πολιτικές δολοφονίες στο Κερατσίνι και το Ν. Ηράκλειο έρχονται και ρίχνουν νερό στον μήλο που τρέφει τη θεωρία των δύο άκρων. Το σύστημα χρειάζεται τη θεωρία αυτή για να εγκλωβίζει και  να φανατίζει τους αγανακτισμένους και   φτωχοποιημένους πολίτες που ψήφισαν ως αντιμνημονιακό κόμμα  τη Χ.Α και να τους χρησιμοποιεί ενάντια στην Αριστερά. Αλλά οι εγκλωβισμένοι αυτοί πολίτες στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι ναζιστές  και ρατσιστές,  θέλουν- όπως οι άλλοι- πίσω την πατρίδα και τη ζωή τους και καταδικάζουν τις εγκληματικές ενέργειες του ναζιστικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής ( 0.29%).
 (3) Η υπερεθνική ελίτ σήμερα ‘’χρησιμοποιεί τις παντός τύπου διαιρέσεις (πολιτικές, θρησκευτικές πολιτιστικές κ.λπ.) σε κάθε χώρα για να αλώσει και ενσωματώσει τους λαούς στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης’’ και να ελέγξει συνολικά το πολικό σύστημα. Επιχειρεί τον δημοκρατικό ελληνικό λαό που στρέφεται εναντίον της για να υπερασπιστεί την πατρίδα και το μέλλον του να τον διαιρέσει σε φασίστες και αντιφασίστες. Επιχειρεί  να δημιουργήσει συνθήκες ανωμαλίας και πόλωσης και  να κάνει τους Έλληνες να χρειάζονται ‘’πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης’’ από τους τυράννους του: από τη Διεθνή του χρήματος και  τις μνημονιακές κυβερνήσεις.       
(4) Η συνέχιση των Μνημονίων και των πολιτικών  λιτότητας οδηγούν ένα τμήμα του λαού τη Χ.Α. Το ποσοστό αυτό το ενισχύει η απουσία πολιτικής στα  εθνικά θέματα:  στα  θέματα της εξωτερικής πολιτικής, της εθνικής ακεραιότητας και κυριαρχίας, της λαθρομετανάστευσης, της δημογραφικής συρρίκνωσης, της  αλλοίωσης της ιστορίας και της πολιτιστικής ταυτότητας του Ελληνισμού. Όσο τα κόμματα υποβαθμίζουν τα θέματα αυτά και όσο οι ινστρούχτορες επιμένουν ότι ‘’το  Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του’’  τόσο  τροφοδοτούν με  ψήφους τη Χ.Α. και  ενισχύουν την πόλωση.
7. Μένουμε τελικά με μια σειρά από ερωτήματα:  Ποιος έδωσε την εντολή για τις πολιτικές αυτές  δολοφονίες; Συνδέονται  αυτές μεταξύ τους και ποιος ωφελείται απ’ αυτές; Ποιος ήταν ο ρόλος του ξένου παράγοντα; Ποιος ήταν ο ρόλος του κράτους; Πού ήταν το πολιτικό σύστημα όταν  χιλιάδες οικογένειες αναγκάζονταν από έλλειψη πολιτικής να εγκαταλείψουν  τα σπίτια τους και το κέντρο της Αθήνας;  Γιατί δεν  ρωτήθηκε ο λαός για τα μείζονα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα;

2.  Αντιρατσιστικό.
Είναι αμφίβολο αν θα πάρουμε ποτέ σαφή απάντηση στα παραπάνω  ερωτήματα μέσα σ’ ένα έθνο-κράτος που έχει γίνει αποικία και  όπου το πολιτικό σύστημα  δε λέει να καταλάβει ότι βρισκόμαστε  σε πολυμέτωπη επίθεση  με τις  κερκόπορτες  ήδη ανοιχτές (από το βιβλίο της Ιστορίας της Γ’ Λυκείου και την αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού  μέχρι τη διαρκή ενδοτικότητα στα εθνικά θέματα  και την  αποσάθρωση των  κοινωνικών και παραγωγικών υποδομών μας).
    Ίσως να μη  γνωρίσουμε ποτέ τους ηθικούς αυτουργούς των πολιτικών δολοφονιών. Δεν θα πρέπει όμως να πάψουμε να επιμένουμε στο  i. Να συσχετίζουμε τα γεγονότα, και ii. Να βλέπουμε τα  επερχόμενα γεγονότα που μας απειλούν.
     Πρόσφατα δημοσιεύτηκε στον τύπο ότι έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή το ‘’αντιρατσιστικό’’ νομοσχέδιο[24]. Αναρωτήθηκα: Καλά, αυτό είναι  το πιο επείγον ζήτημα για τη χώρα; Έχουν οι συνταγματολόγοι μας πει ότι διαπιστώνουν  κενά στο σύνταγμα και τη νομοθεσία τα οποία καθιστούν το ‘’αντιρατσιστικό’’ αναγκαίο; 
       Το πρόσφατο άρθρο του πρέσβη ε.τ. Π. Νεάρχου ‘’Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και λαθρομετανάστευση’’  μας δίνει την ευκαιρία για να καταλάβουμε τι σημαίνει  επιστροφή στην πολιτική, στις αιτίες που διαμορφώνουν την κοινωνική και εθνική μας ζωή και που αρνούμαστε να τις δούμε[25].
           Στην ιστορία μας μάθαμε να διακρίνουμε τους κυβερνήτες από τους δικτάτορες και τους τυράννους. Μάθαμε να τιμούμε τους αγωνιστές και να απεχθανόμαστε τους δοσίλογους, τους νενέκους και τους προδότες. Θεσπίσαμε σύνταγμα και νόμους για να τιμωρούμε  τα εγκλήματα, όπως αυτά των τραμπούκων της Χ.Α.  κατά μεταναστών. Ο Ελληνισμός είναι δημοκρατία, ελευθερία και ανθρωπισμός[26]. Τι σημαίνει  λοιπόν για τη χώρα η προτεραιότητα για το ‘’αντιρατσιστικό’’;
         Στα Επίκαιρα της προηγούμενης βδομάδας δημοσιεύτηκε ένα άρθρο που ρίχνει φως πάνω στο ζήτημα. Ο  αρθογράφος τεκμηριώνει την άποψη  ότι η κατάθεση του ‘’αντιρατσιστικού’’ έχει σχέση με την εισήγηση που υπέβαλε αθόρυβα πριν λίγες μέρες σε Επιτροπή της ΕΕ μια  μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ): η ECTR (European Council on Tolerance and Reconciliation), η οποία ιδρύθηκε το 2008[27]. Η  ECTR ζητάει επίμονα  να εκδοθεί από την ΕΕ μια νέα ντιρεκτίβα για την ισότητα (η επονομαζόμενη Equal Treatment Directive) και συγχρόνως να δημιουργηθούν σε όλα τα κράτη-μέλη ‘’ειδικές διοικητικές κρατικές μονάδες’’ που θα παρακολουθούν και θα καταγράφουν τους πολίτες για τους οποίους θα υπάρχουν υποψίες (!) ότι δεν επιδεικνύουν ‘’ανεκτικότητα’’ ή ανοχή στην πολυπολιτισμό, ή που εκφράζουν ΄΄λανθασμένες’’ απόψεις για τους μετανάστες, ειδικά για το Ισλάμ[28].
      Το θέμα είναι ύψιστης σημασίας.  Αναλυτές έχουν ήδη επισημάνει ότι η εισήγηση είναι παραπλανητική και ‘’ποινικοποιεί την ελευθερία της έκφρασης στην Ευρώπη’’[29],[30],[31],[32].   Η συζήτηση ξεπερνά τα όρια του άρθρου, αλλά επιγραμματικά μπορούμε να πούμε ότι: 1. Οποιοδήποτε νομοσχέδιο ή ντιρεκτίβα δεν πρέπει με κανένα τρόπο να ποινικοποιεί τη δημόσια έκφραση   της προσωπικής άποψης,  να περιορίζει τα ατομικά δικαιώματα και  να αντικαθιστά τον άνθρωπο με ένα ‘’ανθρωποιεδές» (‘’yes man’’) στην υπηρεσία του αφέντη.  Η ελευθερία δεν είναι στοιχείο της προσωπικότητας αλλά είναι ό,τι  κατεξοχήν καθιστά  τον άνθρωπο άνθρωπο-  διακινδυνεύοντα διαρκώς να βγει από τη φυσική κατάσταση στο ξέφωτο της ιστορίας και από το βυθό της άγνοιας  στο φως της αλήθειας.  2. Η όποια ντιρεκτίβα δεν μπορεί να οδηγεί στην κατάργηση των εθνών-κρατών ή του χαρακτήρα των τοπικών πολιτισμών. Όσο θα υπάρχουν ‘‘Βασιλείς’’ που επιζητούν αυτοκρατορίες και όσο δεν κατοχυρώνονται και δεν επικρατούν  διεθνώς η Δημοκρατία και Δικαιοσύνη τόσο θα έθνη-κράτη θα υπάρχουν και θα επιζητούν ανεξαρτησία. 3. Η όποια τέτοια ντιρεκτίβα απαιτεί κοινωνίες με πραγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς, ισχυρούς για να αποτρέπουν την καταχρηστική/ επιλεκτική  χρήση του δικαίου που επιβάλλουν πάνω στις κυβερνήσεις οι ισχυροί και η διεθνής ολιγαρχία. Την πικρή εμπειρία του αντιθέτου  βλέπουμε σε  Κύπρο,  Μακεδονία,  Αιγαίο.
 3.  Πολιτική χρήση της ιδεολογίας
 Ζούμε σήμερα την «αποδόμηση της Ελλάδας από ντόπιους και ξένους», έχει γράψει ο Β. Μαρκεζίνης[33]. Προσθέτω: Ζούμε και   παρακολουθούμε άπραγοι την προσπάθεια  συσκότισης των αιτίων της κοινωνικής και εθνικής μας τραγωδίας, τις οδυνηρές συνέπειες της  πολιτικής προδοσίας αλλά και  τον εκβιασμό προκειμένου να φθαρεί και να τεθεί ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα υπό τον έλεγχο της υπερεθνικής τραπεζικής ελίτ και των οργάνων  της.  Ζούμε  συνάμα  την προσπάθεια να μετατεθεί η προσοχή της κοινής γνώμης από το καθεστώς δουλοπαροικίας (της ‘’αποικίας χρέους’’ όπου μας έφεραν)  στην ιδεολογική   αντιπαράθεση φασισμού- αντιφασισμού τη στιγμή ακριβώς κατά την οποία η ίδια η ελίτ και τα όργανά της ενεργούν  το φασισμό καταλύοντας με τα Μνημόνια τη συνταγματική τάξη[34] και δημιουργώντας συνθήκες κοινωνικού ολοκαυτώματος.
       Έχουμε  πλέον ωριμάσει  μέσα από τα δεινά ώστε να είμαστε σε θέση  να διακρίνουμε την πολιτική από την ιδεοληψία  και την ιδεοληψία  από την πολιτική της χρήση. Ωστόσο τα πράγματα δείχνουν ότι τα κόμματα αδυνατούν να αρθούν στο ύψος της πολιτικής που απαιτούν οι ιστορικά έκτακτες περιστάσεις. Σύστημα πολιτικό δεν σημαίνει  άθροισμα κομμάτων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την εξουσία και την ιδεολογία, αλλά Γοργοπόταμος διαρκής για το λαό και την πατρίδα.
     Έγκριτοι πολιτικοί στοχαστές και αναλυτές[35],[36],[37] έχουν διερευνήσει με τόλμη πολλές πλευρές του πολιτικού μας προβλήματος, που αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα που γυρεύουμε  φανό θυέλλης  μες το σκοτάδι με τα εκατομμύρια των δεινοπαθούντων και τις  οιμωγές των οικογενειών των χιλιάδων εκείνων που σπρώχτηκαν   στο κενό. 
       Επικεντρώνουμε την προσοχή μας σε δυο  σκέψεις. Η πρώτη αφορά τη σχέση πολιτικής και ιδεολογίας και την ανάγκη να σκεφτούμε πολιτικά. Το περιγράφει ο Π. Νεάρχος με τούτα τα λόγια: ‘’Η σκιαμαχία με τις παλαιές, ιστορικές μορφές του φασισμού δεν πρέπει να συγκαλύπτει τις σύγχρονες μορφές ενός πιο ύπουλου και ανομολόγητου φασισμού, που απεργάζεται την υποδούλωση ενός λαού μέσα από εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας και καταλύσεως της εθνικής του κυριαρχίας’’[38]. Η  δεύτερη σκέψη είναι το πρόταγμα  της Δημοκρατίας[39],[40]. Το ότι δηλαδή είναι πλέον αδύνατη πραγματικά η αντίσταση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος στους εκβιασμούς της  ελίτ ‘’χωρίς ο λαός να πιέσει για να μπει στο πολιτικό σύστημα’’, όπως πρόσφατα είπε ο Γ. Κοντογιώργης[41].  

4. Πολιτικά άστεγοι
Από τη στιγμή της σύστασης στις Η.Π.Α της (ιδιωτικής) FED (1913)- μετά από προμελετημένο πειθαναγκασμό του προέδρου Wilson από τα καρτέλ  J.P Morgan και Rockefeller-, αρχίζουν να διαμορφώνονται στη Δύση αντικειμενικά οι συνθήκες για την σταδιακή υποταγή της Πολιτικής στους Τραπεζίτες. Η Διεθνής του κεφαλαίου  (ελίτ) έχει καταφέρει σήμερα να ελέγχει σε μεγάλο βαθμό όχι απλά την Πολιτική, αλλά το σύστημα Πολιτικής, Ιδεολογίας και Βίας (οικονομικής, στρατιωτικής, ενεργειακής, γεωπολιτικής, ηλεκτρονικής, ψυχολογικής), τραγικό θύμα του οποίου είναι πλέον η Ελλάδα. Η επίθεση είναι πολυμέτωπη και την οικονομική βία και εξαθλίωση τη συνοδεύουν μεγάλοι πολιτικοί εκβιασμοί και ύψιστοι εθνικοί κίνδυνοι[42].  
   Ο λαός παραμένει πολιτικά στη γωνία, κατά μεγάλο μέρος άστεγος κι’ αποκαρδιωμένος. Επί δύο χρόνια πλημμύριζε τους δρόμους και τις πλατείες για να διαμαρτυρηθεί, να ανατρέψει τα Μνημόνια και  να αποτρέψει  τη συμφορά.  Όμως ποιός τον άκουσε και  του αποκρίθηκε;  Ήρθαν  οι εκλογές του 2012.  Ένα  μεγάλο μέρος του λαού στράφηκε στην Αριστερά,  κάποιο άλλο έφυγε αγανακτισμένο προς τη Χ.Α. (κάνοντάς την τρίτο κόμμα στη Βουλή), ενώ το μεγαλύτερο μέρος  έστρεψε την πλάτη προς το πολιτικό σύστημα συνολικά, αρνούμενο  να ψηφίσει.

5.  Τι κάνουμε;
Ερχόμαστε από μακριά και βλέπουμε μακριά. Γεννηθήκαμε αρκετούς αιώνες  πριν να έρθουν στο ιστορικό προσκήνιο οι ιδεολογίες και οι αλήθειες του Απόλυτου, που αιματόβαψαν την ανθρωπότητα και την πατρίδα μας. Προηγούμαστε των ιδεολογιών, γιατί εμείς γεννήσαμε τα δομικά τους στοιχεία:  την επιστήμη, το Λ/λόγο, την πολιτική,  τη Δημοκρατία, συμβάλλοντας ώστε ν’ αναδειχτεί για την ανθρωπότητα το ηθικό της κεκτημένο. Διατηρήσαμε μέσα στις τρικυμιώδη ωκεανό της ιστορίας τη γλώσσα, τον πολιτισμό,  την  ιδιοπροσωπία μας. Διατηρήσαμε την πίστη πως ο ήλιος δεν χάνεται όταν πέφτει η νύχτα και το  σκοτάδι της σκλαβιάς. Πάνω στις θάλασσες και τις στεριές μας καλλιεργήσαμε την αγάπη μας για τον άνθρωπο, τη διαφορετικότητα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη ζωή.
       Τι κάνουμε λοιπόν σήμερα;
Ένα μόνο. Να συμπορευτούμε. Να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο με σκοπό αποτινάξουμε  από πάνω μας το ζυγό και  να προχωρήσουμε στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και εθνική μας Αναγέννηση.  
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ
14-20/11/2013
ΠΗΓΕΣ                



‘’Σύμφωνα με το πόρισμα την απόλυτη ευθύνη για την οργάνωση και το συντονισμό της παραστρατιωτικής δράσης της Χρυσής Αυγής είχε ο Ν. Μιχαλολιάκος, ενώ στο σκληρό πυρήνα της, ο οποίος ήταν αυτός που λάμβανε όλες τις αποφάσεις και ήταν σε γνώση όλων των επιθέσεων και δράσεων, μετείχαν και οι βουλευτές Κασιδιάρης, Παναγιώταρος, Μίχος και Λαγός.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στη δικογραφία, στη στρατολόγηση ανήλικων παιδιών κατά τα πρότυπα ναζιστικών οργανώσεων.
ΟΙ συλληφθέντες διώκονται για  τα αδικήματα:
- Δολοφονία Παύλου Φύσσα
- Δολοφονία Πακιστανού στα Πετράλωνα
- Απόπειρα δολοφονίας αλλοδαπού στη Μεταμόρφωση
- Απόπειρα δολοφονίας Αιγύπτιου στην Ιχθυόσκαλα
- Δεκάδες ξυλοδαρμοί
- Εκβιασμοί (στελέχη της Χρυσής Αυγής  φέρονται να μετέχουν σε δίκτυο εκβιασμών μικροπωλητών και καταστηματαρχών).
-  Ξέπλυμα μαύρου χρήματος’’.
 Ο ποινικολόγος Μ. Δημητρακόπουλος (28/9/2013) παρατηρεί ότι  «όλη αυτή η ποινική διαδικασία και η σύλληψη ενός εκλεγμένου από τον ελληνικό λαό, από άποψη ποινικής δικονομίας και ποινικού δικαίου, δεν μπορεί να σταθεί στα δικαστήρια. Δεν βλέπω κανένα από τα κακουργήματα περί εγκληματικής οργάνωσης να μπορέσουν να δεθούν… Από το 2001 που ισχύει αυτός ο νόμος δεν έχει ποτέ στοιχειοθετηθεί έτσι, με δύο μαρτυρικές καταθέσεις, η εγκληματική οργάνωση».

[22] Δήλωση του EJC για την παύση της χρηματοδότησης της Χ.Α. Λίγο μετά τη διακοπή της χρηματοδότησης, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Εβραϊκού Κογκρέσου (EJC), Kantor χαιρέτισε την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων για να σταματήσει τη χρηματοδότηση της "Χρυσής Αυγής" ως νέο-ναζιστικού κόμματος.

[27] Πρώτος πρόεδρός της ήταν ο τέως πρόεδρος της Πολωνίας Aleksander Kwasniefski  και αντιπρόεδρός της ο  πραγματικός δημιουργός της Viatcheslav Moshe Kantor-πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ιουδαϊκού Κογκρέσου. Ηλιάδης, Επίκαιρα τ.212,σ.61.
[28] Μ. Ηλιάδης, Επίκαιρα τ.212,σ.61-65.
[35] Τ. Φωτόπουλος,  Ο περισπασμός της Χ.Α.
[37] Δ. Κωνσταντόπουλος,    Εμφύλιος στην Ελλάδα;
[39] Τ.Φωτόπουλους  Περιεκτική Δημοκρατία..
[40] Π. Παρασκευόπουλους, Αναγέννηση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, Σύλλογος Φιλοκοσμίας Ελλάδος, 2013.
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)