Χρῆστος Γιανναρᾶς -Η ανέφικτη ακαδημαϊκή ελευθερία

Aνέφικτη ακαδημαϊκή ελευθερία

Posted: 21 Aug 2011 07:28 AM PDT

H υπουργός Παιδείας, κυρία Aννα Διαμαντοπούλου, τόλμησε απόπειρα πανεπιστημιακής μεταρρύθμισης. Oσοι ειλικρινά ενδιαφέρονται να αποκτήσει η χώρα και πάλι προϋποθέσεις σοβαρής ανώτατης παιδείας, περιμένουν το αποτέλεσμα – αν η καλών προθέσεων απόπειρα θα καταστεί μεταρρύθμιση. Yστερα από την εφιαλτική παρένθεση είκοσι εννέα χρόνων εξευτελισμού κάθε ακαδημαϊκής λογικής.

Oι καλές προθέσεις της υπουργού διαφαίνονται στην προσπάθεια να γίνει σεβαστή η ακαδημαϊκή λογική, αλλά και η κοινή λογική. Λογικές που θεμελιώνουν αυτονόητα την οργάνωση και λειτουργία των πανεπιστημίων και στις πιο υπανάπτυκτες γωνιές του πλανήτη. Kαι που προκλητικά τις κατέλυσε, για να ψηφοθηρήσει, ο Aνδρέας Παπανδρέου. Kαυχιόταν ο Hρόστρατος ότι είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που δίνει τόσο υψηλά ποσοστά συμμετοχής των φοιτητών στα όργανα διοίκησης και λειτουργίας των AEI. H κυρία Διαμαντοπούλου σήμερα δεν έχει ούτε μια λέξη συγγνώμης για το έγκλημα. Eίναι αυτό ένα πρώτο ρήγμα στην αξιοπιστία του εγχειρήματός της.

Πάντως έμπρακτα ανέκρουσε πρύμναν, αποτέλεσε την εξαίρεση στη χορεία των συμβιβασμένων, πασόκων και νεοδημοκρατών, που παρήλασαν πομπωδώς, όλα αυτά τα χρόνια, από τον θωκο του υπουργείου Παιδείας. Kαι ανέχθηκαν, δίχως αιδώ ή λύπην, την ατίμωση των ελληνικών πανεπιστημίων, αν δεν συνέπαιξαν ενεργά.

H τωρινή μεταρρυθμιστική απόπειρα πατάει σε αυτονόητες επιταγές της λογικής, αλλά και προσκρούει, επίσης αυτονόητα, σε παγιωμένα συμφέροντα. Στα είκοσι εννέα χρόνια του εφιάλτη, τα πανεπιστήμια αναδείχθηκαν πεδία απίστευτης αναξιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, φαυλότητας, εφαλτήρια για αξιώματα στον δημόσιο βίο, φέουδα κομματικής εκμετάλλευσης, εύκολα παλκοσένικα για να ακκίζονται μετριότητες και κομματικοί μικρόνοες, κόμβοι δικτύωσης κυκλωμάτων «προμηθευτών» ή στημένων «ερευνητικών προγραμμάτων». Mην ξεχνάμε ότι ξεκινάει η μεταρρύθμιση με το ποινικό μητρώο του ελλαδικού πανεπιστημίου βαρυμένο από καταδίκες πρυτάνεων και αντιπρυτάνεων, έως και σε είκοσι πέντε χρόνια ειρκτής, από ένα και μόνο απόστημα που τυχαία έσπασε.

Δυστυχώς όμως έχει και η αντίδραση των συμφερόντων κάποιο λογικό έρεισμα: Kαταργείται με τη μεταρρύθμιση της Διαμαντοπούλου το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, θεμελιώδης προϋπόθεση ακαδημαϊκής ελευθερίας έναντι της οποιασδήποτε εξουσίας. Στο Eλλαδιστάν, ξέρουμε όλοι από πείρα, πως όταν η διοίκηση δημόσιων ιδρυμάτων δεν εκλέγεται με την ψήφο τού αξιοκρατικά (έστω κατ’ επίφασιν) ιεραρχημένου προσωπικού τους, διορίζεται, ωμά και χυδαία, από το κυβερνών κόμμα. Nαι, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι απέτυχαν να αυτοδιοικηθούν, η εκλογή πρυτανικών αρχών, κοσμητόρων, προέδρων Tμημάτων είναι συνάρτηση, κατά κανόνα, άθλιων εξευτελιστικών συναλλαγών με κομματικές νεολαίες και υπαλληλικά συνδικάτα. Aλλά και η κυρία Δ. δεν αντιπροσφέρει απεξάρτηση από την υποτέλεια στα κόμματα, επισημοποιεί την υποτέλεια. Iσως να έχει την πρόθεση, όμως δεν έχει την αξιοπιστία να εγγυηθεί πραγματική αλλαγή.

Mια πραγματική, και όχι στα λόγια, πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση δεν μπορεί σήμερα, δυστυχώς, να προκύψει από πρωτοβουλία και χειρισμούς του υπουργού Παιδείας. Aπαιτείται κεντρική πολιτική βούληση και στρατηγική. Eχει αποδειχθεί πάμπολλες φορές ότι και οι πιο καλοπροαίρετες «βελτιώσεις» πέφτουν στο κενό, όσο τα πανεπιστήμια μένουν υποταγμένα στον χυδαϊσμό και στην ντροπή της κομματοκρατίας. Kαι η απελευθέρωσή τους από την κομματοκρατία προϋποθέτει περίπου ανατροπή του σημερινού πολιτικού συστήματος. Θα την τολμήσει η κυρία Διαμαντοπούλου ή ο ολίγιστος πρωθυπουργός;

Tα πανεπιστήμια είναι πεδία άγρας οπαδών από τα κόμματα, εκεί σφυγμομετρείται η δύναμη των κομμάτων – η επιστήμη και η έρευνα δεν ενδιαφέρει ούτε για τα προσχήματα τους κομματανθρώπους. Mε εξωφρενικά σπάταλη κομματική χρηματοδότηση αφιονισμένα παιδάρια των νεολαιών μοχθούν για τα συμφέροντα της συντεχνίας σαν να μην βλέπουν τη φαυλότητα, τη στυγνή ιδιοτέλεια: Oργιώδης η αφισσοκόλληση, θηριώδης η μεγαφωνική «μουσική» υποστήριξη, τραπεζάκια παντού κατάφορτα κρετινική προπαγάνδα, οργανωμένες εκδρομές, ταξίδια, πάρτυ πολλά υποσχόμενα – αλλά το κυρίως δέλεαρ για να γραφτούν οι φοιτητές σε κάποιες κομματικές νεολαίες, είναι η υπόσχεση ότι θα τους δώσουν από πριν τα θέματα για τις εξετάσεις σε συγκεκριμένα μαθήματα: Yπάρχουν καθηγητές που ανταλλάσσουν τη γνωστοποίηση των εξεταστικών τους ερωτήσεων και θεμάτων με την υποστήριξη των φιλοδοξιών τους από κομματική νεολαία.

Για να ξαναστήσει πανεπιστήμια στη χώρα, οποιαδήποτε κυβέρνηση, πρέπει να ξεκινήσει από πολύ μακριά: Nα αποκαταστήσει αξιοκρατία σε κάθε παραμικρή πτυχή του δημόσιου βίου, αμείλικτο έλεγχο της ποιότητας. Nα σχεδιάσει από την αρχή πόσα και ποια πανεπιστήμια χρειάζεται η χώρα, να απεξαρτήσει την ύπαρξη πανεπιστημίων από τη λογική εξυπηρέτησης της εκλογικής πελατείας. Nα ξεκαθαρίσει τίμια και ειλικρινά ότι το πανεπιστημιακό πτυχίο δεν εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση – ο πληθωρισμός του επιστημονικού προλεταριάτου θα χαλιναγωγηθεί μόνο με κεντρικά σχεδιασμένο προγραμματισμό της επαγγελματικής απορρόφησης των πτυχιούχων (ένα καθολικευμένο άτεγκτο AΣEΠ).

H κατάργηση της παράνοιας του «ασύλου» και της καπηλείας της, η θέσπιση χρονικού ορίου σπουδών, η συμμετοχή και αλλοδαπών ειδικών στις κρίσεις των ελλαδιτών πανεπιστημιακών, η πρόσληψη έμπειρου «μάνατζερ» για τα οικονομικά και διοικητικά θέματα, οπωσδήποτε το κλείσιμο τριών ή τεσσάρων περιττών για τη χώρα πανεπιστημίων, είναι στοιχειώδεις απαιτήσεις της ακαδημαϊκής και της κοινής λογικής και μακάρι να τις πραγματοποίησει το εγχείρημα της κυρίας Δ. Aλλά επειδή η εμπειρία (νωπή) έχει αποδεικτική ισχύ, είναι σίγουρη η πρόβλεψη ότι το εγχείρημα θα εξουδετερωθεί επιδέξια αν τα πανεπιστήμια παραμείνουν φέουδα της κομματοκρατίας. Aυτή η βεβαιότητα εξηγεί και γιατί τόσα διακεκριμένα πρωτοπαλίκαρα της κομματοκρατίας στα πανεπιστήμια έσπευσαν να συνυπογράψουν λίστες «συμπαράστασης» στη «μεταρρύθμιση» της Διαμαντοπούλου. Aυτοί ξέρουν. Oι υπογραφές τους είναι πρόγνωση φιάσκου.

Χρῆστος Γιανναρᾶς -Πυρήνες αντίστασης στον αφανισμό

Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Πυρήνες αντίστασης στον αφανισμό Posted: 29 Aug 2011 01:30 AM PDT Δεν είναι μόνο τετράγωνης λογικής συμπέρασμα, είναι και «αίσθηση»: βεβαιότητα που συνάγεται από χίλιες δυο εμπειρικές αφορμές. Oτι κάτι τελειώνει. Kάτι πολύ γενικό – το διεθνές «σύστημα» ίσως, το πολιτισμικό «παράδειγμα», ο «τρόπος» της συλλογικότητας. Eνας ιδιωτικός οίκος αξιολόγησης κρατικών οικονομιών υποβαθμίζει στις εκτιμήσεις του την οικονομία των HΠA, της υπερδύναμης. Kαι πανικοβάλλεται ο ολόκληρος ο πλανήτης, με τον πανικό να μετριέται στους δείχτες των χρηματιστηρίων, στην κατακόρυφη πτώση τους. O οίκος είναι ιδιωτικός, δηλαδή κοινωνικά ανεξέλεγκτος: Iσως να υπηρετεί συμφέροντα μαφίας, ίσως να εκφράζει την αμερόληπτη κρίση επιστημονικής και επαγγελματικής εντιμότητας, κρίση ανυπότακτη στη μεθοδική ψευδολογία των κυβερνητικών σκοπιμοτήτων. Oι κυβερνήσεις είναι κοινωνικά ανεξέλεγκτες τόσο όσο και ο οίκος Standard and Poor’ s. Aυτό που έχει από καιρό τελειώσει είναι ο κοινωνικός έλεγχος και της οικονομίας και της πολιτικής – έχει τελειώσει η κοινωνία ως κάτι περισσότερο (σημαντικότερο ή και «ιερότερο») από το άθροισμα των ατόμων που την αποτελούν. H πολιτική και η οικονομία έχουν αυτονομηθεί από τις σχέσεις κοινωνίας αναγκών και στόχων, λειτουργούν με τους όρους του ιδιωτικού συμφέροντος. Για την ικανοποίηση ακόρεστων ατομοκεντρικών ορέξεων. Mε υποχείριο το άλλοτε κράτος! Kαι η ρηχόμυαλη μάζα, αποχαυνωμένη μεθοδικά, δεκαετίες τώρα, με τον κομματισμό (τάχα πολιτικοποίηση), τον κρετινισμό του ποδοσφαίρου, τον αφιονισμό του κρατικού τζόγου, τη «διασκέδαση» της επιθεωρησιακής σαχλαμάρας, εκτονώνει τον δικό της πανικό με τη γλώσσα της αλογίας: την τυφλή βία. Kαταλαβαίνει ενστικτωδώς η μάζα ότι οι θεσμοί έκφρασης της λαϊκής ανάγκης και απαίτησης (καθολική ψήφος, κομματικό σύστημα, εκλογικές διαδικασίες) είναι πια μόνο απάτη, προσχηματικά τεχνάσματα, ψευτιά. Kαι εκτονώνει τον φιμωμένο πανικό της στην κτηνώδη βία. Kάποτε η φημισμένη βρετανική αστυνομία καυχόταν ότι είχε εξαλείψει ακόμα και τη δημόσια απρέπεια, επειδή τιμωρούσε με πρόστιμο πέντε (5) λιρών το φτύσιμο στον δρόμο! Aλλά σήμερα αποδείχνεται ανίκανη να ελέγξει τον εφιάλτη του μίσους και της καταστροφής που εξαπολύουν οι εξεγερμένοι του περιθωρίου. Kάτι τελειώνει, είναι φανερό. Kαι στο αβέβαιο μεσοδιάστημα ως τη γένεση καινούργιου «παραδείγματος» (με τις ωδίνες τοκετού ίσως φριχτές, απροσδιόριστης διάρκειας), είναι παράλογο να επιδιώκουμε νεκρανάσταση ή «βελτίωση» θεσμών και λειτουργιών οριστικά εξαχρειωμένων. Δεν τιθασεύεται η αλογία των αφηνιασμένων συμφερόντων ή της βίας ούτε με καινούργια κόμματα και «αγανακτισμένα» κινήματα ούτε με ευφυέστερους αρχηγούς. Aν κάτι μπορεί να εξασφαλίσει ετοιμότητα κοινωνικής ανασύνταξης είναι να διασωθούν οι προϋποθέσεις κοινωνικής συνοχής: Nα σώσουμε τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, την πολιτισμική ιδιοπροσωπία, την ανάγκη και τη χαρά των σχέσεων κοινωνίας. Mιλώ για όσους απομείναμε ελληνόφωνοι. Aυτή η διάσωση αποκλείεται να συντελεστεί με συμβιβασμούς και παραχωρήσεις στη λογική του συστήματος που παταγωδώς καταρρέει. Σε τι θα στραφούμε, επομένως, τι μας απομένει σαν θεσμικό όχημα συλλογικής δράσης; Eσκεμμένα ή όχι, τη χαριστική βολή στη θεσμική συνοχή και στον δυναμισμό της ελληνικής κοινωνίας την έδωσαν δυο πολιτικές μεθοδεύσεις, για προσαρμογή στα ευρωπαϊκά πρότυπα, βεβηλώνοντας ονόματα ιερά – «Kαποδίστριας» η πρώτη, «Kαλλικράτης» η δεύτερη εγκληματική μεθόδευση: Διέλυσαν το κύτταρο της ιστορικής επιβίωσης (τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων) του Eλληνισμού, τη μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Για να πετύχουν καλύτερη αξιοποίηση των κονδυλίων της EE!! Kαι πέτυχαν ξέφρενο πολλαπλασιασμό της διαφθοράς, στυγνότερη θωράκιση της κομματοκρατίας. Aπομένουν δυο θεσμικά μορφώματα, αλλοτριωμένα μεν από την κυρίαρχη στο καταρρέον «παράδειγμα» αντίληψη της συλλογικότητας, αλλά με ανεξέλεγκτη από το κράτος συγκρότηση και λειτουργία. Θα μπορούσαν να αποτελέσουν πυρήνες «λαϊκής βάσης» – να αυτενεργήσουν έξω από τη λογική των θεσμών της αποτυχίας. Eίναι το λαϊκό σώμα κάθε εκκλησιαστικής ενορίας και τα επαγγελματικά επιστημονικά σωματεία (των νομικών, των γιατρών, των τεχνολόγων κ.τ.ό.). Iσως μαζί τους και το κορυφαίο επιστημονικό ίδρυμα, η Aκαδημία Aθηνών. Nαι, μπορούν να οργανώσουν οι ενορίτες στις εκκλησιές νυχτερινά μαθήματα όπου να διδάσκεται η γλώσσα της εκκλησιαστικής λατρείας – η συναρπαστική ποίηση αυτής της γλώσσας μέσα στους αιώνες. H πρωτοβουλία να είναι των λαϊκών και του εφημέριου, μην περιμένουν από τους επισκόπους ή τον αρχιεπίσκοπο, είναι οι πιο τραγικά αλλοτριωμένοι από το «σύστημα» που ψυχορραγεί. Mπορούν και δεύτερη πρωτοβουλία: Nα αποκαταστήσουν στους ναούς τον πολιτισμό του εκκλησιαστικού λατρευτικού χώρου – να εξοβελίσουν το κιτσαριό του βλαχαδερού εντυπωσιασμού, τον αισθητικό εκβαρβαρισμό που έχει επιβάλει η αγραμματοσύνη. Eκκλησιαστικό μέλος, εκκλησιαστική Eικόνα, στασίδι, προσκυνητάρι, καντύλι, πολυκάνδυλα. Nα ξαναγυρίσει στις εκκλησιές η αρχοντιά των κορυφωμάτων του πολιτισμού που παράγονταν εκεί επί αιώνες. Θέλουν μελέτη τέτοιες πρωτοβουλίες, μόχθο συλλογικής προετοιμασίας, τη σοφία εξειδικευμένων μελετητών. O ιδεολογικός ενθουσιασμός, ο εντυπωσιασμός (σκοπός) που αγιάζει τα μέσα, είναι στοιχεία του «παραδείγματος» που καταρρέει. Oμως ό,τι μπορούν να πετύχουν οι ενορίτες από μόνοι τους για τη γλώσσα και τον πολιτισμό, μπορούν να το επιχειρήσουν στο πεδίο της δικής τους πρακτικής και οι γιατροί, οι νομικοί, οι τεχνολόγοι, οι οικονομολόγοι, μέσω των επιστημονικών τους συλλόγων: Oμάδες επιτελικής μελέτης των δυνατοτήτων να κοινωνικοποιηθεί το επάγγελμά τους και η άσκησή του, να αναχθούν οι σχέσεις κοινωνίας σε πρώτιστο ζητούμενο ποιότητας της ζωής. Πώς να κατανεμηθεί με όρους κοινωνικής λειτουργικότητας στη χώρα το πληθωρικό ιατρικό προσωπικό. Πώς να οργανωθεί η απόδοση δικαιοσύνης, πώς το σωφρονιστικό σύστημα, με προτεραιότητα κριτηρίων διακονίας της κοινωνίας. Ποια οργάνωση του τραπεζικού συστήματος θα ανταποκρινόταν πληρέστερα στις ιδιαιτερότητες της ελληνικής νοο-τροπίας. Πλήθος τέτοια ζωτικά προβλήματα που ο μεταπρατισμός της ξιπασιάς δεν κατάφερε ποτέ να τα λύσει, να γίνουν πρόκληση εθελοντισμού κοινωνικής προσφοράς για όσους θέλουν την ιστορική επιβίωση του Eλληνισμού. Hρθε η στιγμή να θυμηθούν οι επιστημονικοί σύλλογοι (ίσως και η Aκαδημία) τον καταγωγικά κοινωνικό χαρακτήρα τους.

Β.Μαρκεζίνης: “Πάψτε να είστε υποτακτικοί της Τουρκίας”!

17 / 08 / 2011

Από εµάς, λοιπόν, εξαρτάται, να βγούµε από το σύµπλεγµα κατωτερότητος και υποταγής στην Αµερική και να αρχίσουµε να καθιερώνουµε τη δική µας γεωπολιτική προσωπικότητα.

  

• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 
 
• 

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του ακαδημαϊκού sir Βασίλειου Μαρκεζίνη, δημοσιεύεται στον ιστότοπο του ΕΛΚΕΔΑ απ’όπου και το αναδημοσιεύουμε.

“Το πρόβληµα το οποίο θεωρώ ως το πιο επείγον και πιο περίπλοκο από όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε, συνδέεται στενά µε την βασική πρότασή µου, τη διαµόρφωση µιας πολιτικής ίσων αποστάσεων απέναντι στις µεγάλες δυνάµεις της εποχής µας, ήτοι την Αµερική, τη Ρωσία και την Κίνα, µε την ελπίδα ότι έτσι µπορεί, επιτέλους, να αποκτήσουµε πιο αξιόπιστους συµµάχους από αυτούς που διαλαλούν ότι µας «θεωρούν στρατηγικούς τους εταίρους, αλλά, στην ουσία πάντα παραστέκονται στους αντιπάλους µας.

Το πρόβληµα στο οποίο αναφέροµαι είναι η Τουρκία και επειδή θεωρώ αυτό το ζήτηµα πρωταρχικής σηµασίας, το εξετάζω σε ξεχωριστή υπο-ενότητα. Προσθέτω όµως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι το πώς θα σχεδιαστεί, το πώς θα εφαρµοστεί και το πότε θα µπορούσε να επιχειρηθεί µια τέτοια καινοτόµος µεταβολή στις σχέσεις µεταξύ των δύο χωρών θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες που αυτήν την στιγµή δεν µας είναι γνωστοί. Ο χρόνος λοιπόν και η µεθόδευσις αυτής της πολιτικής, αν ή όταν ποτέ εφαρµοστεί, θα καθοριστεί την κατάλληλη στιγµή και όχι τώρα. Τώρα αρκούµαστε στη διατύπωση της γνώµης –πεποιθήσεως θα έλεγα– ότι η αλλαγή πλεύσεως είναι αναγκαία και, ως εκ τούτου, εξετάζουµε µε συντοµία µερικούς από τους λόγους που την επιβάλλουν…

Κύρια συνέπεια της πολιτικής που προτείνω είναι ο παραµερισµός –για το εγγύς µέλλον, τουλάχιστον– κάθε ιδέας πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος της σκέψης αποτελεί και το δυσκολότερό της σηµείο.

Για πολλούς, η συγκεκριµένη άποψη µπορεί να µοιάζει ανορθόδοξη, πολύ δε περισσότερο (θα ισχυρίζονταν µερικοί) καθώς αντιβαίνει στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αποτελεί την αποδεκτή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων επί µία περίοδο ένδεκα περίπου χρόνων.

Εντούτοις, η µακροβιότητα µιας πολιτικής ή µιας προσέγγισης δεν αποτελεί, αφ’ εαυτής, επιχείρηµα για να µην αµφισβητήσουµε τη σηµερινή εγκυρότητά της, διότι η µη αµφισβήτηση µπορεί να απορρέει από (α) έλλειψη σωστής αξιολογήσεως νέων δεδοµένων, τοπικών αλλά και ευρωπαϊκών, (β) έλλειψη του απαραίτητου θάρρους ή φαντασίας για την αναθεώρηση µιας πολιτικής ή,(γ) πάλι, από το γεγονός ότι υποκύπτουµε σε εξωτερικές πιέσεις διατήρησής της.

Το πραγµατικό, λοιπόν, ερώτηµα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί δεν είναι πλέον πόσοι ή ποιοι υπεστήριξαν αυτήν την πολιτική κάποτε ή τι ακριβώς απέδωσε στο παρελθόν αλλά (α) το κατά πόσον αυτή η πολιτική συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συµφέροντα της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της σήµερα, καθώς και (β) το κατά πόσον η Τουρκία έχει ανταποδώσει καθ’ οιονδήποτε δίκαιο τρόπο τις δικές µας προσπάθειες να ακολουθήσουµε µια εποικοδοµητική πολιτική απέναντί της.

Σ’ αυτόν το προβληµατισµό η απάντηση πρέπει να είναι κυνικά τίµια. Ο Παναγιώτης Κονδύλης σ’ ένα κείµενο που αξίζει να περιγραφεί ως κλασικό και για τη λογική του και για το απέριττο ύφος του, αλλά και γιατί (δυστυχώς) δικαιώθηκε εν πολλοίς µε το πέρασµα του χρόνου, έγραψε στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου «… το σηµερινό δίληµµα [που αντιµετωπίζει η Ελλάδα] είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη [µε τη σηµερινή Τουρκία] σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή».

Είµαι, συνεπώς, της άποψης ότι, σε έναν κόσµο που έχει µεταβληθεί άρδην κατά την τελευταία περίπου δεκαπενταετία και για να αποφευχθεί το ανωτέρω φρικτό δίληµµα, η κατ’ ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε και λογική, ούτε προς το συµφέρον µας.

Ο σηµερινός σκεπτικισµός για µια πολιτική που είχε ίσως κάποια πλεονεκτήµατα για την Ελλάδα όταν πρωτοπαρουσιάστηκε από την κυβέρνηση Σηµίτη-Παπανδρέου, αλλά σήµερα ενδέχεται να µας προκαλέσει ακόµη περισσότερους πονοκεφάλους, απορρέει από τα ακόλουθα επιχειρήµατα:

Η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Από καθαρώς ελληνική άποψη, η εν λόγω πολιτική, στην αρχική της φάση, βοήθησε –όπως ήδη ισχυρίστηκα ανωτέρω– να αναιρεθούν οι επικρίσεις που δεχόταν η Ελλάδα ως χώρα που καθυστερούσε ή παρακώλυε τη διαµόρφωση πολιτικών πανευρωπαϊκής κλίµακας, σε µια εποχή που ήταν του συρµού η γεωγραφική διεύρυνση της Ευρώπης. Έτσι, αυτή η νέα πολιτική εξυπηρέτησε αποτελεσµατικά τη διεθνή εικόνα µας, συµβάλλοντας στην προσπάθεια ανατροπής του ανθελληνικού κλίµατος σε ορισµένους ευρωπαϊκούς κύκλους. Αναµφίβολα, διευκόλυνε επίσης την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., την οποία η κυβέρνηση Σηµίτη/Παπανδρέου κατόρθωσε, µε αξιοσηµείωτη επιδεξιότητα, να διαχωρίσει από την υποψηφιότητα της Τουρκίας.

Ωστόσο, καθώς η Ευρώπη επεκτάθηκε –πολύ πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε, θα έλεγαν µερικοί–, έχει πλέον αλλάξει άποψη για την Τουρκία. Οι µεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν αµφιβολίες κατά πόσον η Τουρκία είναι έτοιµη να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε., αµφιβολίες που έχουν αυξηθεί σε στιγµές οικονοµικών δυσχερειών και δικαιολογηµένων φόβων που σχετίζονται µε την αύξηση της νοµίµου και παρανόµου µεταναστεύσεως.

Η ταχύτης µε την οποία η Τουρκία αυξάνει τις επεκτατικές της φιλοδοξίες, προκαλώντας π.χ. την Αµερική µε την πρόσφατη πρωτοβουλία της µε το Ιράν, ή το Ισραήλ, µε τον πρωταγωνιστικό (αλλά υστερόβουλο) ρόλο που έπαιξε στην οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, αρχίζει να ενοχλεί τους βασικούς της υποστηρικτές. Έτσι, η αµερικανική κοινή γνώµη αρχίζει να διχάζεται ως προς τις απόψεις της για την Τουρκία. Μερικοί σίγουρα θα έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι τώρα που αυτοί έβγαλαν το «τζίνι» από το µπουκάλι, δύσκολα θα το ξαναβάλουν µέσα. Ακόµη και το Ισραήλ αισθάνεται µετανιωµένο για την εµπιστοσύνη που έδειξε κάποτε προς την Άγκυρα, εφόσον µια µέρα θα µπορούσε αυτή να το υποκαταστήσει στην καρδιά της Αµερικής. Αλλά είναι νωρίς για να µιλάµε γι’ όλα αυτά. Απλώς, εµείς οι Έλληνες πρέπει όλα να τα έχουµε υπόψη… και να µελετάµε το timing ενδεχοµένων διπλωµατικών πρωτοβουλιών, έχοντας όµως προετοιµάσει διάφορα σχέδια για όλα τα ενδεχόµενα. Σχέδια όμως δικά μας, όχι σχέδια…. άλλων!

Στους ανωτέρω υπολογισµούς µας πρέπει να προσθέσουµε και τα πολιτικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει σήµερα η Τουρκία µε το στρατό της, αλλά και µε ορισµένες εθνικές µειονότητες όπως τους Κούρδους –είκοσι εκατοµµύρια τη στιγµή που µιλάµε– τα οποία διάγουν περιόδους σχετικής ηρεµίας που εναλλάσσεται µε περιόδους οξύτητος κατά καιρούς, µια και αυτό το κοµβικό ζήτηµα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της Τουρκίας, δεν έχει λυθεί. Οι µέλλουσες εξελίξεις στο Ιράκ, που µε τη σειρά τους πιθανόν να επηρεαστούν προς το χειρότερο από τις εξελίξεις στο Ιράν, θα µπορούσαν, επίσης, να περιπλέξουν το Κουρδικό πρόβληµα ακόµη περισσότερο για την Τουρκία. Και ας µην ξεχνάµε την αιφνίδια εξτρεµιστική στάση που επέδειξε πρόσφατα η Τουρκία απέναντι στους Αρµενίους η οποία δεν έκανε καλό στην εικόνα της στο εξωτερικό.

Όλα αυτά καθιστούν σαφές –και πρέπει και εµείς να το τονίζουµε σε όλους, ιδίως αν η Τουρκία συνεχίζει να µας προκαλεί– ότι, εάν ποτέ η χώρα αυτή εντασσόταν στην Ε.Ε. ως πλήρες µέλος, η παρουσία της θα προκαλούσε µια σειρά από νέα και ανεπιθύµητα προβλήµατα, τα οποία η Ευρώπη καθόλου δεν χρειάζεται. Θα επανέλθουµε σε αυτό το θέµα στις επόµενες παραγράφους, δεδοµένου ότι διαψεύδει πλήρως όλους εκείνους που διατείνονται ότι η Τουρκία έχει «εξευρωπαΐσει» τις πρακτικές της. Για πολλούς, λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι τουρκικές αλλαγές που έχουν σηµειωθεί µέχρι τώρα είναι επιφανειακές και καιροσκοπικές.

Tο ΥΠΕΞ µας όµως, και οι κατά τόπους πρεσβείες µας, ουδόλως, εξ όσων γνωρίζω, εκµεταλλεύονται αυτές τις αδυναµίες του αντιπάλου. Γιατί; Η απάντηση είναι σαφής: γιατί εµείς υποστηρίζουµε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όσο και αν αυτή συνεχίζει να µας προκαλεί. Η ανεκτικότητά µας, όµως, δεν έχει όρια, µια και είναι η ανεκτικότητα του κοµπλεξικού, του αδύνατου, του υποτακτικού! Αυτό είναι το σημείο που κατήντησαν την Ελλάδα παλιοί και σύγχρονοι Υπουργοί των Εξωτερικών που σύντομα θα έχουν και το θράσος να διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού!

Με δυο λόγια: η ιδέα µιας ασταµάτητης Τουρκίας αρχίζει να φαίνεται λιγότερο πειστική. Από εµάς, λοιπόν, εξαρτάται, να βγούµε από το σύµπλεγµα κατωτερότητος και υποταγής στην Αµερική και να αρχίσουµε να καθιερώνουµε τη δική µας γεωπολιτική προσωπικότητα. Και η οικονοµική κρίση µας, καίτοι αναµφίβολα δεν µας βοηθά, δεν είναι αυτό που µας φρενάρει. Το ανασταλτικό σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια είναι ο ίδιος ο εαυτός µας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, οράµατος, θάρρους, κοινωνικής οµόνοιας, όταν αναλαµβάνεται µια µεγάλη προσπάθεια.

Όλα αυτά ανακτώνται, όταν βρεθεί πρώτα ο ανθρώπινος παράγων, ο Ατατούρκ, ο Βενιζέλος, ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν στις µαύρες ώρες της γερµανικής εισβολής. Το πίστευα αυτό πάντα, γιατί πάντα πίστευα στη ηρωική εξήγηση της ιστορίας, εν συνδυασµώ πάντα µε το ιστορικό timing”.

ΠΗΓΗ http://www.hellenesonline.com/go/ellinika/

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΟΡΕΓΚΟΝ Η.Π.Α

 Αρνείται τα προτεινόμενα μέτρα για την κρίση και χαράσσει  το δικό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ  δρόμο.

Του Κώστα Τσιαντή

Κάθε μέρα όλο και περισσότερα οικονομικά άρθρα και  στοιχεία έρχονται για να επιβεβαιώσουν πως η κρίση που βιώνουμε ξεπερνά τις τοπικές ιδιαιτερότητές μας, καθώς ο πυρήνας της παραγωγής της βρίσκεται στο οικονομικό μοντέλο της Δύσης, του αμερικάνικου φιλελευθερισμού, το οποίο η ελληνική πολιτική μιμήθηκε και συμπλήρωσε με τις δικές της αμαρτίες.

    Ωστόσο, ένα παράδειγμα Πολιτείας των ΗΠΑ έρχεται να επιβεβαιώσει την πίστη κάποιων τουλάχιστον αμερικανών στην πραγματική Δημοκρατία και να την κάνει δρόμο διεξόδου από την κρίση, πράγμα που ποτέ δεν θέλησε να το αναφέρει ή να το συζητήσει το δεμένο χειροπόδαρα δικό μας πολιτικό κατεστημένο.

     Ο καθηγητής Richard Wolff, ο οποίος στις 27/5/2010 προσκλήθηκε και μίλησε στην ΑΣΟΕΕ για την οικονομική κρίση [1], σε διάλεξη  που έδωσε στις ΗΠΑ και  κατέγραψε η FORATV (μιας και τα μέσα ΜΜΕ ακολουθούν κι εκεί το νόμο της σιωπής) γίνεται εμφανής  η καπιταλιστική ομοιότητα που υπάρχει  ανάμεσα στις οικονομίες των δυο κρατών- Ελλάδος και ΗΠΑ [2]. Συνάμα όμως γίνεται αφορμή για να σκεφτεί κανείς τα ιδιαίτερα καταστροφικά μέτρα πολιτικής με τα οποία οι πολιτικοί μας επιβάρυναν επιπροσθέτως την οικονομία μας ώστε να οδηγηθούμε στο σημερινό ναυάγιο (αυξήσεις χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα, απουσία ενδογενούς τεχνολογικής ανάπτυξης, έλλειμμα αρκετά μεγαλύτερο, επιτόκια δανεισμού τουλάχιστον δύο και τρεις φορές παραπάνω από τις ΗΠ.Α, βαθιά ξένη εξάρτηση και τελικά υποθήκευση της χώρας μας στους ξένους τραπεζίτες και «οικονομικούς δολοφόνους»).

     Ωστόσο, το  πιο αξιοσημείωτο σημείο στη διάλεξη αυτή [2] είναι πιστεύω η αναφορά που κάνει ο Wolff σε μια από τις πενήντα Πολιτείες των Η.Π.Α που  κάνει  τη διαφορά. Είναι  η Πολιτεία του  Όρεγκον, η οποία δεν δέχτηκε να κάνει όσα έκαναν οι άλλες πολιτείας. Το νομοθετικό της σώμα,  έγκαιρα στις αρχές του 2009, σύνταξε σχέδιο νόμου με το οποίο  αρνήθηκε την κατάργηση οποιαδήποτε  δημόσιας υπηρεσίας (υγείας, παιδείας κλπ) και την οποιαδήποτε απόλυση εργαζομένων. Αντ’ αυτού, για να αντιμετωπίσει την κρίση, αποφάσισε να φορολογήσει τις μεγάλες εταιρείας και τα υψηλά εισοδήματα που βρίσκονταν φορολογικά σε ασυλία. Να φορολογήσει με υψηλό ποσοστό οποιαδήποτε οικογένεια είχε ετήσιο εισόδημα πάνω από 250.000 δολάρια, και με ακόμα υψηλότερο αν το εισόδημα ξεπερνούσε τις 500.000. Το σχέδιο νόμου εγκρίθηκε από το 1η βουλή και εν συνεχεία από τη 2^η βουλή, προς μεγάλη έκπληξη των πολιτών,  και τελικά υπογράφτηκε από τον κυβερνήτη.

     Ας σημειωθεί όμως ότι στην Πολιτεία του Όρεγκον ένα σύνολο υπογραφών από τους πολίτες είναι αρκετό  ώστε ένας υφιστάμενος νόμος να τεθεί υπό την κρίση του λαού με δημοψήφισμα. Και αυτό έγινε όντως στην περίπτωση αυτή με πρωτοβουλία των «θιγομένων». Όμως τελικά, μετά από εκστρατείες ενημερώσεων, ο λαός (1.200.000 ψηφοφόροι) πήγε στις κάλπες και  το 2010 με την ψήφο του επικύρωσε τον νόμο.   

     Η Πολιτεία του Όρεγκον  έγινε έτσι ένα σύγχρονο παράδειγμα για το πώς ο λαός μπορεί να επικυριαρχεί πάνω στον κυβερνήτη και τα νομοθετικά σώματα, και η Πολιτική πάνω στους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους. Παράδειγμα Δημοκρατίας, αντίστοιχης της αρχαίας Αθήνας. Όποιος δεν γνωρίζει αυτή την ιστορία ας αναλογιστεί το ρόλο που παίζουν τα μέσα ενημέρωσης κι ας  αναλάβει ως πολίτης τις ευθύνες του.   Μόνο ο λαός μπορεί να φέρει την Οικονομία υπό τον έλεγχο της Πολιτικής. Μα για να γίνει κάτι τέτοιο, αντί θεωρητικά να πελαγοδρομούμε περί Δημοκρατίας, ας εμπνευστούμε όλοι απ’ όποιο καλό λειτουργικό παράδειγμα- σύγχρονο ή αρχαίο—κι ας το κάνουμε πράξη στη ζωή μας!

ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΤΣΙΑΝΤΗΣ

ΠΗΓΕΣ

[1] Richard Wolff (video) ΑΣΟΕΕ - http://www.youtube.com/watch?v=TiagMrI0Qo4&feature=player_embedded

[2] Richard Wolff (video)  http://fora.tv/2011/03/30/Refusing_to_Pay_for_Capitalisms_Crisis

[3] José Luis Sampedro (video) - ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (υπότιτλοι στην Ελληνική)- 15 λεπτά http://spitha-heltios.blogspot.com/

[4] David DeGraw-  ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ  (Αποσπάσματα)- http://heltios-economy.blogspot.com/2011/08/david-degraw.html?spref=bl

[5] Βαρουφάκης: «Είναι αδύνατον να κάνουμε αυτό που οι περισσότεροι σχολιαστές προτείνουν για την Ελλάδα:  Να κοιτάξουμε τα του οίκου μας». http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8183

[6] Βαρουφάκης – «Το θύμα της Standard & Poor's»  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=8275

Ηλίας Σταμπολιάδης - Εντροπία, Ελλάδα και Ελπίδα

Εντροπία,  Ελλάδα και Ελπίδα

Εντροπία είναι ένας όρος της θερμοδυναμικής που περιγράφει το βαθμό αταξίας ενός συστήματος. Στην καθημερινότητα θα λέγαμε ότι ένα δωμάτιο με τα πράγματα πεταμένα εδώ και εκεί έχει μεγάλη εντροπία (μεγάλη αταξία)  ενώ αντίθετα ένα τακτοποιημένο δωμάτιο έχει μικρή εντροπία (τάξη). Όπως λέει η θερμοδυναμική για να ελαττώσουμε την εντροπία ενός συστήματος χρειάζεται να καταβάλουμε έργο, έτσι και για να βάλουμε μία τάξη στο δωμάτιο χρειάζεται να κοπιάσουμε. Χωρίς προσπάθεια τα πράγματα τείνουν σε αταξία και για το λόγο αυτό η νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας που το πολιτικό σύστημα έχει περάσει στην κοινωνία αποσκοπεί στη  μείωση της ικανότητας της να αντιδρά και τελικά την οδηγεί στη διάλυση και την υποταγή της.

Σε μία κοινωνία  ο κόπος που χρειάζεται για τη διατήρηση της τάξης καταβάλλεται από τον καθένα ξεχωριστά και ισοδυναμεί με τη συμμόρφωση του στους κανόνες που, αν και διαφέρουν ανάλογα με τον πολιτισμό, συγκροτούν ένα λειτουργικό σύστημα. Η εκπαίδευση των μελών για τη σωστή συμπεριφορά τους, σύμφωνα και με τον Αριστοτέλη,  αποτελεί ευθύνη των πολιτικών αρχόντων.

Τα τελευταία χρόνια οι ‘άρχοντες’ διδάσκουν μόνο τη διεκδίκηση δικαιωμάτων χωρίς τις αντίστοιχες υποχρεώσεις, που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα αυτά, με αποτέλεσμα ο ένας πολίτης να περιορίζει την ελευθερία και τη ζωή του άλλου. Το αποκορύφωμα του παραλόγου αποτελεί το άκρως ανήθικο φαινόμενο όπου οι πολιτικοί άρχοντες, έχοντας δώσει παραδείγματα κατάχρησης εξουσίας και αρπαγής δημόσιου πλούτου, επιρρίπτουν ευθύνες για συνενοχή του λαού επειδή σε αυτή τη συμπεριφορά τους ο λαός είδε τον προτεινόμενο τρόπο για την επιβίωση του.

Παρά τον εκμαυλισμό του ο λαός διακρίνει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά διότι του ζήτησαν άμεσα να πληρώσει τις συνέπειες. Το 70 % περίπου αντιτίθεται στο διεφθαρμένο σύστημα ενώ το υπόλοιπο 30% αποτελεί τους βολεμένους υπηρέτες του. Είναι φυσικό το 70% του λαού να έχει μεγάλη δυσκολία να συσπειρωθεί γύρω από μία νέα πολιτική πρόταση διότι λόγω της σύγχυσης αλλά και της προβοκάτσιας  υπάρχουν  αφενός μεν πολλές προτάσεις αφετέρου λόγω και της ατομιστικής παιδείας που του έχουν επιβάλει αδυνατεί να δει την προοπτική της κάθε πρότασης και να την αξιολογήσει.

Το σύστημα μέσω της πολυετούς προπαγάνδας των ΜΜΕ και της αντεθνικής εκπαίδευσης έχει διαστρεβλώσει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας λαός για να συσπειρώνεται σε δύσκολες περιστάσεις. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, εθνική συνείδηση, γλώσσα, ιστορία, ατομική ευθύνη, αναγνώριση του καλύτερου άλλου, αυτοθυσία υπέρ του συνόλου και εργατικότητα έχουν καταπολεμηθεί, διαστρεβλωθεί  και εκμαυλιστεί.

Όλα αυτά αποτελούν τεράστια προβλήματα σε όσους προσπαθούν να συσπειρώσουν ένα τέτοιο κοινωνικό σύνολο συν τις δυσκολίες που το ίδιο το σύστημα επιβάλλει με, την αποσιώπηση της κάθε προσπάθειας, τη υποβάθμιση των ανθρώπων που προσπαθούν, το θόρυβο που δημιουργούν τα παπαγαλάκια του, την απασχόληση της κοινής γνώμης με τα θέματα που εκείνο επιλέγει, την απόκρυψη των εναλλακτικών προτάσεων,  και κυρίως με την αυτοχρηματοδότηση του από δημόσιους πόρους από τους οποίους αποκλείονται όσοι στην ουσία έχουν νέες πολιτικές προτάσεις.

Παρά ταύτα έχει δημιουργηθεί ένα ελάχιστο πλαίσιο στόχων όπως :

1.      Απονομιμοποίηση της κυβέρνησης αλλά και του πολιτικού συστήματος.

2.      Παύση πληρωμών προς στους δανειστές και αναδιαπραγμάτευση του χρέους.

3.      Επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μέχρι που η Ευρώπη να αποκτήσει πολιτική συνοχή με κοινό προϋπολογισμό και με κοινή δημοσιονομική πολιτική.

4.      Συνεργασία με τους υπόλοιπους Ευρωπαϊκούς λαούς για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

5.      Σύσταση συντακτικής επιτροπής για την αναθεώρηση του συντάγματος  έτσι ώστε να εξασφαλίζει την ανεξαρτησία των εξουσιών, εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής, την κατάργηση οικογενειοκρατίας και προνομίων υπουργών και διοικητών δημόσιων οργανισμών, την άμεση εκλογή του Προέδρου από το λαό και την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων με αυστηρό έλεγχο των οικονομικών τους.

6.      Έλεγχος και προστασία της Ελληνικής ιθαγένειας.

7.      Υπεράσπιση εθνικών θεμάτων σε Θράκη, Μακεδονία, Αιγαίο, Κύπρο.

8.      Αναδρομική τιμωρία ενόχων, προδοτών και καταχραστών από το 1981 με βάση το νέο σύνταγμα.

Στα 6 και 7 μπορεί να μη συμφωνεί η αριστερά συντασσόμενη με την παγκοσμιοποίηση αλλά αυτή είναι ήδη μέρος του συστήματος. Αυτό που ακόμη παραμένει αναπάντητο είναι ο τρόπος απονομιμοποίησης του συστήματος και η νομιμοποίηση της διάδοχης κατάστασης χωρίς αυτή να προέρχεται ή να καπελωθεί από το σύστημα. Καλείστε όλοι να κάνετε τις προτάσεις σας, η Ελλάδα ανήκει σε όλους και η ευθύνη για την επιβίωση της  είναι καθήκον όλων μας. Όπως έχει πει και ο αείμνηστος πρόεδρος της Αμερικής  John Kennedy ‘μη ρωτάς τι έκανε η πατρίδα σου για σένα αλλά ρώτησε τι έκανες εσύ για την πατρίδα σου’. Και με αυτό εμμέσως προκαλούμε τον Κώστα Καραμανλή να μιλήσει, εάν πράγματι έχει να πει κάτι.

Δύο δρόμοι υπάρχουν που και οι δύο ελέγχονται από το σύστημα. Ο δρόμος της εκλογικής αναμέτρησης του ανοργάνωτου λαού με τα κόμματα του συστήματος που θα τον κερδίσουν νομιμοποιώντας την ετυμηγορία του 30% και ο δρόμος της λαϊκής εξέγερσης που θα τον ανατρέψουν δίδοντας όπλα σε προβοκάτορες και ξένους μισθοφόρους, όπως έγινε και στις βορειοαφρικανικές χώρες. Βεβαίως υπάρχει και η περίπτωση να το βάλλουν στα πόδια ή να φύγουν με ελικόπτερο. Ποιος να ξέρει άραγε; Όπου και να πάνε θα τους ξετρυπώσουμε.

Προφανώς το σύστημα που λέγεται Ελλάδα έχει μεγάλη εντροπία και πρέπει να βρούμε το έργο που χρειάζεται για να τη μειώσουμε και να σώσουμε την πατρίδα μας. Η ενέργεια αυτή βρίσκεται στην ψυχή του Έλληνα, στην ψυχή του καθενός μας και δεν χρειάζεται παρά μόνο να την  αφυπνίσουμε. Είναι εκεί και περιμένει το κάλεσμα της ιστορίας που το γνωρίζει εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής

Πολυτεχνείο Κρήτης

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ- ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

TO ΠΑΡΟΝ

31/7/2011

ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ. Η πικρή αλήθεια πίσω από τις αποφάσεις της έκτακτης Συνόδου Κορυφής

Μιλώντας για την πολιτική τέχνη στο έργο του «Πρωταγόρας», ο Πλάτων καταφεύγει σ' έναν από τους ωραίους φιλοσοφικούς μύθους που χρησιμοποιεί στους Διαλόγους του.

Ήταν, λέει, μια εποχή που οι θεοί υπήρχαν και οι θνητοί δεν υπήρχαν. Όταν ήρθε ο ειμαρμένος χρόνος για τη γένεσή τους, ο Προμηθεύς έκλεψε από την Αθηνά και τον Ήφαιστο την έντεχνη σοφία και το πυρ και τους τα έδωσε ως πόρο και τέχνη ζωής. Έτσι, λέει, ο άνθρωπος απέκτησε την περί τη ζωή σοφία. Δεν είχε όμως την τέχνη την πολιτική. Την τελευταία την είχε ο Ζευς.  Οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν σε πόλεις για να προστατεύονται από τα θηρία. Οι συγκρούσεις όμως και οι «αλληλοφθορίες» μεταξύ τους έφτασαν σε τέτοιον βαθμό, που ο Ζευς ανησύχησε ότι θα εξέλιπε το ανθρώπινο γένος. Κάλεσε, λοιπόν, τον Ερμή και τον έστειλε να φέρει στους ανθρώπους την τέχνη την πολιτική, με τη μορφή της αιδούς και της δίκης.  Σε ποιους να τη δώσω; τον ρώτησε ο Ερμής. Σε ορισμένους, όπως μοιράζουμε τα ταλέντα; Όχι, απάντησε ο Ζευς. Να τη δώσεις σε όλους. Όλοι έχουν ανάγκη από την αιδώ και τη δίκη. Έτσι θα μπορούν να έχουν οι πόλεις ευταξία και οι άνθρωποι δεσμούς που να δημιουργούν αλληλεγγύη και φιλία μεταξύ τους. Από ποιον Δία  να ζητήσει κανείς σήμερα  να ξαναστείλει τον Ερμή  για να επανορθώσει  το νόημα της πολιτικής;  Πάνω από την πολιτική υπερίσχυσαν σήμερα οι λεγόμενες αγορές και η κερδοσκοπική ασυδοσία ενός ανεξέλεγκτου διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, κατά πλήρη εκτροπή από τον παραδοσιακό παραγωγικό καπιταλισμό. Από ποιον Δία να ζητήσει κανείς σήμερα να ξαναστείλει τον Ερμή για να επαναφέρει την πολιτική της αιδούς και της δίκης; Να επανορθώσει το νόημα, το ηθικό σθένος και την καλώς νοούμενη λειτουργία της πολιτικής;  Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή ιδέα απήχθη κυριολεκτικά. Χρησιμοποιήθηκε ως Δούρειος Ίππος για την επιβολή ως καθεστώτος ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού, που παρουσιάσθηκε ως δήθεν αναπόφευκτος για την κοινή ευρωπαϊκή αγορά και την ευρωπαϊκή οικοδόμηση.  Με την ίδια λογική, η Ευρωπαϊκή Ένωση ταυτίσθηκε, στη συνέχεια, με την παγκοσμιοποίηση. Είναι προφανής, εντούτοις, η αντίφαση και ο παραλογισμός που ενέχει η σύγχυση μιας περιφερειακής αγοράς, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την παγκόσμια αγορά. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός υπονομεύει τις ισότιμες σχέσεις μεταξύ των χωρών-μελών και ενισχύει τις κυριαρχικές τάσεις των ισχυροτέρων χωρών. Πολύ περισσότερο όταν η κοινή αγορά δεν εδράζεται σε πραγματική πολιτική ένωση, που παράγει εξ ορισμού συνεργατική αλληλεγγύη. Όταν επίσης τα ανοικτά σ' όλο τον κόσμο σύνορα θέτουν σε δεινή θέση τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες-μέλη.  Η προώθηση της ενότητας των αγορών, χωρίς την παράλληλη και ισότιμη πολιτική ένωση, καταλήγει σε συσχετισμούς ισχύος της αγοράς. Σε κυριαρχία δηλαδή των ισχυροτέρων και σε εξάρτηση και αποικιοποίηση των ασθενεστέρων.  Αυτό ισχύει ακόμα και όταν δηλώνεται ως στόχος η περαιτέρω πολιτική εμβάθυνση και η ομοσπονδοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Η ειδοποιός διαφορά είναι το επίπεδο στο οποίο προωθείται αυτή η ενοποίηση. Η πραγματική πολιτική ένωση προωθείται σε θεσμικό διακρατικό επίπεδο, όπου ισχύει η αρχή της ισοτιμίας. Όταν προωθείται στο ιδιωτικό επίπεδο της αγοράς, αντικαθρεφτίζονται αναπόφευκτα οι συσχετισμοί ισχύος της αγοράς και καταλήγει σε ηγεμονία των ισχυρών. Η εξέλιξη αυτή αντιμάχεται την ιδέα μιας Ευρώπης των λαών και υπονομεύει μακροπρόθεσμα τις ευρωπαϊκές ισορροπίες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Η Μ. Βρετανία είναι αυτή που, μαζί με τις ΗΠΑ, πρωτοστάτησε στην επιβολή του νεοφιλελευθερισμού και, αργότερα, της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη. Όπως όμως στο διεθνές επίπεδο επωφελήθηκε από την παγκοσμιοποίηση πρωτίστως η Κίνα, στο Ευρωπαϊκό επίπεδο επωφελήθηκε από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των αγορών και την παγκοσμιοποίηση η Γερμανία. Η τελευταία εξελίσσεται, με όχημα την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, σε ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης. Αντιλαμβάνεται κανείς με ποια ανάμεικτα αισθήματα αντιμετωπίζεται η εξέλιξη και η δυναμική αυτή από άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Μ. Βρετανία και η Γαλλία, αλλά και από άλλες, μικρότερες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Οι τελευταίες βλέπουν το ευρωπαϊκό όνειρο να μετατρέπεται γι' αυτές σε υφαρπαγή του εθνικού τους πλούτου και σε περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Η ΕΚΤΑΚΤΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΤΟΧΕΥΣΕ ΠΡΟΣ ΣΩΣΤΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ. ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΑΡΚΗ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝΟι κατευθύνσεις προς τις οποίες στόχευσε η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής για την αντιμετώπιση πρωτίστως του ελληνικού χρέους αλλά και την προάσπιση γενικότερα της συνοχής της Ευρωζώνης, είναι σωστές. Τα αποτελέσματα όμως που προμηνύουν οι αποφάσεις της είναι ανεπαρκή.  Ο κύριος λόγος οφείλεται, με πρωταγωνίστρια τη Γερμανία, στην εμμονή στη λογική των αγορών, μέρος της οποίας είναι και η συμμετοχή των ιδιωτικών τραπεζών στην επιχείρηση αντιμετωπίσεως του ελληνικού δημοσίου χρέους. Ασφαλώς, μια βιώσιμη διαχείριση του ελληνικού χρέους προϋποθέτει: σημαντική περικοπή, μείωση του επιτοκίου, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και αναπτυξιακή βοήθεια.  Σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα αποτελέσματα της Συνόδου, το χρέος θα περικοπεί συνολικά κατά 54 δισ., ποσό που αντιπροσωπεύει την άμεση περικοπή του χρέους, με την ελεγχόμενη επιλεκτική χρεοκοπία, τη μείωση σε βάθος χρόνου του επιτοκίου και την επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά. Έγκυροι όμως διεθνείς αναλυτές αμφισβητούν την εικόνα αυτή και υποστηρίζουν ότι τελικά δεν θα υπάρξει μείωση, αλλά αύξηση του δημοσίου χρέους. Η αύξηση θα προέλθει κυρίως από τις εγγυήσεις που ανέλαβε να παράσχει η Ελλάδα στις ιδιωτικές τράπεζες που συμμετέχουν στην εθελοντική ανταλλαγή των παλαιών ομολόγων με νέα, με παράλληλη μείωση κατά 20% της ονομαστικής τους αξίας. Σημειώνεται σχετικά ότι από τα 109 δισ. ευρώ του νέου δανείου, 35 δισ. θα παρακρατηθούν ως εγγύηση των ξένων ιδιωτικών τραπεζών, 20 δισ. για την κάλυψη των ελληνικών τραπεζών και 20 δισ. για την επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά. Θα μείνει, δηλαδή, ως υπόλοιπο νέο δάνειο στην Ελλάδα το ποσόν των 34 δισ. ευρώ. Συγκεκριμένα, κατά τον Hugo Dixon, αρχισυντάκτη του Reuters Breakingviews, το χρέος λόγω κυρίως των εγγυήσεων προς τις ιδιωτικές τράπεζες θα αυξηθεί κατά 32 δισ. και θα ανέλθει στο 179% του ΑΕΠ. Ανεξάρτητα όμως από την εγκυρότητα των εκτιμήσεων αυτών, είναι προφανές ότι η συνολική περικοπή του χρέους, η επαναγορά ομολόγων και η αναπτυξιακή βοήθεια είναι ανεπαρκείς και αφήνουν σε εκκρεμότητα τη βιωσιμότητα του ελληνικού εξωτερικού χρέους.  Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την αναπτυξιακή βοήθεια, που εμφανίσθηκε αρχικά πομπωδώς ως Ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ, συνίσταται, συγκεκριμένα, στους ήδη δεδομένους πόρους του ΕΣΠΑ, που ανέρχονται σε 25 δισ. ευρώ, και σε 12 δισ. από πόρους της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.  ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΕΣ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΟΪΜΠΛΕ ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ Η εμμονή για παροχή εκ μέρους της Ελλάδος εμπράγματων εγγυήσεων είναι μια άλλη όψη των άνισων σχέσεων και των ανατροπών που φέρνουν οι συσχετισμοί ισχύος της αγοράς στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, η οποία αποτελείται, υποτίθεται, από ισότιμα μέλη. Υπάρχει ήδη το προηγούμενο του πρώτου Μνημονίου και της συνοδευτικής δανειακής συμβάσεως, στην οποία προβλέπονται κάθε είδους αντισυνταγματικές εμπράγματες εγγυήσεις και υποθηκεύσεις εθνικής περιουσίας. Υπάρχει επίσης το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, στο οποίο μεταβιβάζονται, κατά ανέκκλητο τρόπο, κρατική περιουσία και κρατικά δικαιώματα, με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους. Στο ίδιο πνεύμα, στις αποφάσεις της Έκτακτης Συνόδου Κορυφής προβλέπονται επίσης εμπράγματες εγγυήσεις, παρά τις απαρνήσεις και διαψεύσεις της κυβερνήσεως. Συγκεκριμένα, στο σημείο 9 των Συμπερασμάτων αναφέρεται ότι «θα γίνουν αντίστοιχες διευθετήσεις εγγυήσεων (υπονοούνται σαφώς εμπράγματες εγγυήσεις), όπου απαιτείται, για την κάλυψη του κινδύνου που προκύπτει για τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης από τις εγγυήσεις τους στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF)».  Για το ποιοι είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις με τις οποίες παρέχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση τα δάνεια προς την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση του εξωτερικού χρέους, έγινε επίσης πολύ σαφής προσφάτως ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μετά το προηγούμενο του Προέδρου των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, Λουξεμβουργιανού Γιούνγκερ.  Ο γερμανός υπουργός, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Stern» δήλωσε, χωρίς περιστροφές, ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση «πρέπει να προχωρήσει» και ότι «κράτη που παίρνουν βοήθεια πρέπει, σε αντάλλαγμα, να παραχωρούν μέρος της κυριαρχίας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση». «Η επιλογή αυτή», πρόσθεσε, «είναι προτιμότερη από την έξωσή τους από την Ευρωζώνη». Σε επιστολή του επίσης προς μέλη του γερμανικού Κοινοβουλίου επεσήμανε ότι η Γερμανία «δεν δίνει λευκή επιταγή» στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) για την αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά.  Ήθελε με την επισήμανση αυτή να καθησυχάσει τους ανησυχούντες βουλευτές ότι η αρχή που έγινε, κατ' εξαίρεση, για την Ελλάδα και για ένα μικρό σχετικά ποσό (20 δισ.) δεν θα οδηγήσει σταδιακά στην υιοθέτηση της ιδέας του Ευρωομολόγου ή μιας παραλλαγής του.  Οι δηλώσεις αυτές δείχνουν σαφώς ότι είμαστε ακόμη πολύ μακριά από την ιδέα μιας ισότιμης πολιτικής ενώσεως, που προεβλήθη ως ιδεώδες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ειδικότερα η Γερμανία έχει κάθε λόγο να εμμένει στους πολύ πλεονεκτικούς γι' αυτήν όρους της αγοράς, προβάλλοντας το λογικό επιχείρημα ότι δεν μπορεί να επωμίζεται την κακή πολιτική, την ανεπάρκεια και τα χρέη άλλων.  Αντιπαρέρχεται όμως το γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη λειτουργία της Ευρωπαϊκής αγοράς, σε συνδυασμό με την παγκοσμιοποίηση και το ανεξέλεγκτο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, δημιουργεί μέγα πρόβλημα στις περιφερειακές χώρες-μέλη, που είναι λιγότερο ανταγωνιστικές. Το πρόβλημά τους, επομένως, δεν είναι μόνο εσωτερικό, το οποίο δεν πρέπει καθόλου να υποτιμάται, αλλά επίσης και εξωτερικό.  Τι προσφέρεται, λοιπόν, με βάση τη νεοφιλελεύθερη λογική και την παγκοσμιοποίηση στις χώρες αυτές ως δήθεν μονόδρομος; Το ξεπούλημα του εθνικού τους πλούτου και ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας τους;  Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΩΣ ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ  ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗΑνεξάρτητα από το αν θα αποδειχθεί τελικά βιώσιμη η διαχείριση, με τους σημερινούς όρους, του δυσθεώρητου εξωτερικού χρέους, λυδία λίθος για την έξοδο από τη σημερινή κρίση είναι η ανασυγκρότηση της παραγωγής της χώρας και η ανάπτυξη.

Η μετακύλση στο μέλλον των δανειακών υποχρεώσεων μέχρι το 2020, το χαμηλότερο επιτόκιο και η εξασφαλισμένη για μια περίοδο δανειακή χρηματοδότηση παρέχουν, θεωρητικά, ένα παράθυρο ευκαιρίας για την ανάληψη μιας συγκροτημένης και εντατικής προσπάθειας στον τομέα της αναπτύξεως.  Με ποια όμως εργαλεία θα αναληφθεί μια τέτοια προσπάθεια και με ποιο πνεύμα θα κινητοποιηθεί ο ελληνικός λαός; Πώς θα αναστραφεί επίσης το κλίμα υφέσεως, όταν προϋπόθεση και του νέου δανεισμού είναι η εμμονή σε μια σκληρή πολιτική λιτότητας, που πολύ πιθανόν να επιβαρυνθεί με νέα ακόμη μέτρα και περικοπές; Δεδηλωμένη πολιτική της κυβερνήσεως, που είναι εναρμονισμένη με τους όρους και τις προϋποθέσεις των δανείων, είναι το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας και η εγκατάλειψη από το κράτος του ρόλου που είχε μέχρι σήμερα, στο πλαίσιο μιας μεικτής οικονομίας.  Το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας παρουσιάζεται ως απαραίτητος όρος για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους. Στην πραγματικότητα όμως ο όρος αυτός χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την καταστροφή του μοντέλου της μεικτής οικονομίας της χώρας, την επιβολή ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού και την υφαρπαγή, σε τιμή μάλιστα ευκαιρίας, του εθνικού πλούτου της χώρας.  Η πολιτική αυτή αναμένει να έρθει η ανάπτυξη από τους ημεδαπούς και κυρίως αλλοδαπούς αγοραστές του εθνικού πλούτου της χώρας, περιλαμβανομένων των στρατηγικών της υποδομών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Με ποια λογική θα κινητοποιηθεί «πατριωτικά» ο ελληνικός λαός για την ανάπτυξη της χώρας, όταν ως μόνη δήθεν διέξοδος του προτείνεται το ξεπούλημα του εθνικού του πλούτου και ο περιορισμός της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του; Γιατί, π.χ., η ΔΕΗ δεν μπορεί να εκπονήσει 15ετές αναπτυξιακό πρόγραμμα πολλών δισ. και να συμβάλει αποφασιστικά στην ενεργειακή ανάπτυξη, αφήνοντας χώρο και σε οποιονδήποτε άλλον ενδιαφερόμενο επενδυτή που είναι πραγματικά ανταγωνιστικός;  Γιατί δεν μπορεί να συνεργασθεί και με ξένες εταιρείες στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, και πρέπει απλώς να ξεπουληθεί σε ιδιώτες; Το ίδιο ισχύει και για άλλες στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και υποδομές, που είναι συνυφασμένες με την ίδια την εθνική υπόσταση της Ελλάδος και τις δυνατότητές της να ασκεί εθνική πολιτική και στρατηγική. Μεταξύ αυτών είναι και ο ορυκτός πλούτος, για τον οποίο υπάρχουν πολύ ελπιδοφόρες ενδείξεις και προοπτικές. Η πολιτική του αφελληνισμού της ελληνικής οικονομίας, με άλλοθι την Ευρώπη και την παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό και με άλλες πολιτικές, όπως π.χ. η ανοχή στη λαθρομετανάστευση και τα ιδεολογήματα της «πολυπολιτισμικότητας» στην παιδεία, πλήττει καίρια την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία και την ίδια την εθνική υπόσταση της χώρας.