«Γιατί η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου οδηγεί στην κατάλυση
του ελληνικού κράτους»
(Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011, Αίθουσα συνεδριάσεων της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20, 1ος ΟΡΟΦΟΣ, 12:00 π.μ.)
ΜΟΡΦΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ
Η Ελλάδα οφείλει και μπορεί να διεκδικήσει μια βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους της
«Η Ελλάδα οφείλει και μπορεί να διεκδικήσει μια βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους της για να μη βρεθεί αύριο στο τραγικό δίλημμα να έχει να επιλέξει μεταξύ μιας δύσκολης και πλήρους ρήξης με το διεθνές σύστημα ή μιας ταυτόχρονης υποδούλωσης και καταστροφής. Η Αθήνα δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ μέχρι τώρα…» Αυτό ήταν το ελπιδοφόρο μήνυμα που εξέφρασε οΔημήτρης Κωνσταντακόπουλος δημοσιογράφος-συγγραφέας στην εκδήλωση-συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι στην ΕΣΗΕΑ. Θέμα της εκδήλωσης ήταν «Γιατί η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου οδηγεί στην κατάλυση του ελληνικού κράτους».
Μίλησαν ο Γιώργος Κασιμάτης, συνταγματολόγος, και ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δημοσιογράφος- συγγραφέας και οι δύο μέλη της Συμβουλευτικης Επιτροπής του ΚΑΠ. Τους ομιλητές παρουσίασε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος αναφέρθηκε αναλυτικά στις συμφωνίες της 26.10 υπογραμμίζοντας ότι, στο σύνολό τους, συνιστούν μια μη αντιστρέψιμη δυσμενή μεταβολή των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας, που δεν θα της επιτρέψει να αποπληρώσει ποτέ το χρέος της και θα δώσει τη δυνατότητα στους πιστωτές να γίνουν ουσιαστικά ιδιοκτήτες της χώρας, καθιστώντας την οικονομικό προτεκτοράτο. Έκανε λόγο για μορφή «τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού», που δεν θίγει μεν άμεσα τον πυρήνα της κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, του αφαιρεί όμως τα μέσα άσκησης αυτής της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας. Αν η Ελλάδα συνεχίσει στην ίδια πορεία που τώρα βρίσκεται και προδιαγράφεται ασφυκτικά από τα Μνημόνια κλπ συμφωνίες, θα απειληθεί η δημοκρατία και η εθνική ασφάλεια της χώρας. Σήμερα, τόνισε, το χρέος είναι δίκοπο μαχαίρι, και για την Ελλάδα και για τους πιστωτές. Με την 26η Οκτωβρίου η Ελλάδα «αφοπλίζεται», γεγονός που καθιστά περισσότερο, όχι λιγότερο πιθανή την αποβολή της από την ευρωζώνη.
Ο Δημ. Κωνσταντακόπουλος τόνισε ότι ούτε οι υπογράψαντες την 26η Οκτωβρίου δεν πιστεύουν ότι θα πετύχει παραθέτοντας σειρά σχετικών δηλώσεων, αλλά και την ίδια την επίσημη πρόβλεψη ότι το ελληνικό χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ θα ανέλθει στο 120% το 2020. Η πρόβλεψη αυτή δεν έχει καμία πιθανότητα επιβεβαίωσης, όπως και όλες οι προηγούμενες, ακόμα κι έτσι όμως, τόνισε, το χρέος θα είναι πάλι στο επίπεδο που ήταν όταν η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο. Υποστήριξε ότι, όπως και το Μνημόνιο, η 26η Οκτωβρίου είναι φτιαγμένη για να καταρρεύσει, η πίεση όμως για να επικυρωθεί και να περάσει από τη Βουλή δεν αποσκοπεί σε κάποιου είδους σωτηρία της Ελλάδας ή της Ευρώπης, αλλά στο να «δέσει» την Ελλάδα προτού αποτύχει και αυτή η συμφωνία όπως όλες οι προηγούμενες.
Ο ομιλητής τόνισε ότι η Ελλάδα οφείλει και μπορεί να διεκδικήσει μια βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους της για να μη βρεθεί αύριο στο τραγικό δίλημμα να έχει να επιλέξει μεταξύ μιας δύσκολης και πλήρους ρήξης με το διεθνές σύστημα ή μιας ταυτόχρονης υποδούλωσης και καταστροφής. Η Αθήνα δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ μέχρι τώρα, αντίθετα προκάλεσε τις πιέσεις για να δικαιολογήσει την πολιτική της υποστήριξε. Για να διαπραγματευθεί πρέπει να καταρτίσει plan B, να φροντίσει την επισιτιστική, ενεργειακή και στρατιωτική ετοιμότητα της χώρας, να αναπτύξει πολύπλευρες σχέσεις εντός και εκτός ΕΕ, να εντάξει το δικό της πρόβλημα στο αίτημα ριζικής μεταρρύθμισης της Ενωσης.
Η ΠΛΗΡΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ Δ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ-ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
(πρόχειρη απομαγνητοφώνηση):
⃰
Αγαπητοί φίλοι, ευχαριστώ πολύ κατ’ αρχήν τον Μίκη Θεοδωράκη για την εκτίμηση που μου έχει και για την τιμή που μου έκανε. Η ιδέα αυτής της συνέντευξης αποφασίστηκε μόλις την Κυριακή το βράδυ και είναι χαρακτηριστικό της άμεσης ανταπόκρισης του στα ερεθίσματα. Η ιδέα αυτή γεννήθηκε λίγο νωρίτερα βέβαια, η ιστορία άρχισε όταν πριν από δέκα ημέρες περίπου διάβασα ένα άρθρο στην New York Times και διαπίστωσα ότι η New York Times τουλάχιστον παρουσιάζανε τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο Αγγλικό και στο Ελληνικό Δίκαιο για το ζήτημα της ρύθμισης τους χρέους, που είναι το μεγάλο εθνικό πρόβλημα εδώ και ενάμιση χρόνο, και ο κύριος μοχλός που χρησιμοποιείται για μια σειρά πολιτικών που εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Διάβασα λοιπόν αυτό το άρθρο και έβγαλα το συμπέρασμα, αυτό τουλάχιστον έλεγαν, ότι τόσο η συμφωνία της 21ης Ιουλίου που δεν εφαρμόστηκε όσο και η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου που σχηματίστηκε μια κυβέρνηση για να την εφαρμόσει και που προφανώς επειδή αυτοί οι άνθρωποι είναι εμφανές και στον τελευταίο τηλεθεατή ότι αλληλομισιούνται, άρα κάποια μεγάλη δύναμη τους έκανε να συμφωνήσουν στο σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης με κύριο αντικείμενο, υποθέτει κανείς, την εφαρμογή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου.
Είχε λοιπόν μια σημασία να δούμε τις λεπτομέρειες. Για να είμαι ειλικρινής για να κάνω τη δουλειά μου τηλεφώνησα σε διάφορους ειδικούς υποτίθεται για τα οικονομικά ζητήματα και των κομμάτων που υποστηρίζουν το Μνημόνιο και όσων δεν υποστηρίζουν το Μνημόνιο και των ενδιάμεσων που δεν ξέρω αν υποστηρίζουν ή δεν υποστηρίζουν το Μνημόνιο. Με τρόμο ανακάλυψα, γιατί εγώ δεν είμαι ειδικός στα ζητήματα τους χρέους, ότι ενάμιση χρόνο μετά την έκρηξη αυτής της μεγάλης κρίσης κανείς στα ελληνικά πολιτικά επιτελεία δεν φαίνεται να κατέχει επαρκώς τα ζητήματα του χρέους. Μπορεί να βρήκα πολλές μελέτες στο ίντερνετ, πολλές μελέτες ινστιτούτων και πανεπιστημίων ανά τον κόσμο, ελάχιστα όμως στοιχεία στα ελληνικά. Βρίσκεις σενάρια για το αν θα φύγει ή δεν θα φύγει, ποιές θα είναι οι συνέπειες της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν βρίσκεις εδώ στην ενδιαφερόμενη χώρα. Πραγματικά ήτανε τρομοκρατική η πληροφορία, αυτό βεβαίως συμβαίνει σε πολλά θέματα και είχα την ίδια εμπειρία στην περίπτωση του Σχεδίου Ανάν όταν διαπίστωσα μετά από ένα διάστημα ότι κανένας περίπου ή ελάχιστοι είχαν διαβάσει ή είχαν μελετήσει το ίδιο το κείμενο μιας διεθνούς συμφωνίας και ενός συντάγματος τα οποία θα καθόριζαν αποφασιστικά- θα επηρέαζαν και την ίδια της ύπαρξη του Κυπριακού κράτους.
Νομίζω ότι πραγματικά με την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου βρισκόμαστε σε μία ανάλογη κατάσταση. Μέχρι τώρα σε κάθε φάση της κρίσης ο ελληνικός λαός τίθεται, από την κυβέρνηση Παπανδρέου μέχρι πρότινος και Παπαδήμου ήδη, ενώπιων ενός τρομοκρατικού επιχειρήματος, ότι είτε πρέπει να κάνουμε αυτό που μας λένε οι ξένοι είτε θα οδηγηθούμε σε καταστροφή. Αρχικά επρόκειτο για τη χρεοκοπία, τώρα πρόκειται για τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Διερωτάται κανείς τι καινούργιο δίλημμα θα μας αναμένει εάν συνεχιστεί αυτή η πορεία.
Στην αρχή σας θυμίζω ότι ισχυρίζονταν, οχι πειστικά, ότι η υπακοή θα οδηγήσει στη σωτηρία, ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2011, τώρα ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να περιγράψουν πώς για παράδειγμα οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου θα οδηγήσουν στη σωτηρία. Πέρα από ένα βουνό αποτυχημένες προβλέψεις και εκτιμήσεις δεν έχουν μπει σε κανένα κόπο να μας εξηγήσουν που έπεσαν έξω και γιατί, και τί προβλέπουν ότι θα γίνει τώρα.
Σας θυμίζω ότι ο νέος πρωθυπουργός, ο κύριος Παπαδήμος, τρεις ημέρες πριν από την σύνοδο κορυφής , ταυτιζόμενος με τις απόψεις των διεθνών τραπεζών και της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών είπε ότι η επιλογή της αναδιάρθρωσης κατά 50%, του κουρέματος κατά 50%, είναι μια καταστροφική επιλογή. Τώρα ο ίδιος άνθρωπος έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας με κύριο πρόγραμμα την εφαρμογή της πρώην καταστροφικής επιλογής. Αυτό που μπορεί επίσης να προσέξει κανένας τα τελευταία δύο χρόνια είναι ότι προκειμένου να γίνει το δίλημμα πιστικό, ότι όντως αντιμετωπίζουμε μια καταστροφή και άρα πρέπει να κάνουμε αυτά τα οποία μας λένε να κάνουμε, προετοιμάζονται και καταστροφές. Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται συνειδητά και σχεδιασμένα ή προκύπτει, είναι γεγονός όμως ότι για παράδειγμα η ελληνική κυβέρνηση με τον τρόπο που χειρίστηκε επικοινωνιακά τα ζητήματα της ελληνικής οικονομίας τα τέλη του 2009 έδωσε η ίδια την ευκαιρία για μια άνευ προηγουμένου επικοινωνιακή επίθεση εναντίον της χώρας. Όπως επίσης γνωρίζετε ότι ανώτερα στελέχη της στατιστικής υπηρεσίας έχουν καταγγείλει ότι πήραν εντολή να αυξήσουν το έλλειμα, πράγμα το οποίο διευκόλυνε την κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της Ελλάδας.
Η Τράπεζα της Ελλάδας, σύμφωνα με την Βάσω Παπανδρέου και άλλους οκτώ βουλευτές, καθώς επίσης πιθανώς γνωρίζετε, επέτρεψε τις ακάλυπτες πωλήσεις με περιθώριο δέκα ημερών διευκολύνοντας επίσης την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας. Όταν ήρθε η κερδοσκοπική επίθεση, τότε μας είπαν- και αφού προηγουμένως ο κύριος Παπανδρέου δεν απευθύνθηκε ούτε στην Μέρκελ ούτε στον Πούτιν για βοήθεια, αρνήθηκε μάλιστα και από ότι φαίνεται και τη βοήθεια, όταν επιδιώχθηκε η κερδοσκοπική επίθεση- (μας είπαν) ότι μας τελείωσαν τα λεφτά και τώρα δεν έχουμε καμία άλλη λύση από το να προσφύγουμε στη βοήθεια του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου.
Σας θυμίζω ότι δύο μήνες προτού προσφύγουμε στη βοήθεια του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου υποτίθεται ότι η κυβέρνηση απειλούσε με αυτό το πιστόλι, απειλούσε δηλαδή ότι περίπου θα αυτοκτονούσε προκειμένου να μην μας σκοτώσουνε. Αργότερα όταν στη Γαλλία και στη Γερμανία αρχίζει και οριμάζει μια ιδέα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους είναι η ελληνική κυβέρνηση που δηλώνει σε όλους τους χώρους ότι δεν επιθυμεί αναδιάρθρωση και ιδιωτικώς και δημοσίως. Το θέμα της εξόδου από το ευρώ το οποίο είναι ο νέος πυρήνας του εκβιαστικού διλήματος στο δημόσιο πολιτικό διάλογο ο πρώτος που το έθεσε ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μπορεί να μην έχει αναφερθεί από ορισμένες εφημερίδες αλλά ήτανε ο κύριος Παπανδρέου ο οποίος απαντώντας στις διαδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου είπε ότι θα απευθυνθεί στους Έλληνες με το παραπλανητικό ερώτημα: ή συμφωνείτε με αυτή την πολιτική ή φεύγουμε από το ευρώ. Έβαλε δηλαδή μόνος του ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Στη συνέχεια το μπαλάκι πήραν μια σειρά ευρωπαίοι ηγέτες, το ζήτημα ενεγράφη στην πολιτική αντζέντα της Ευρώπης, κάτι που ήταν αδιανόητο πριν από ένα μήνα και δημιουργήθηκε μία πολιτική συνθήκη εάν ενδεχωμένως θέλουνε να προχωρήσουνε σε μια αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Με δύο λόγια, συνοψίζω, δημιουργούνται καταστροφές προκειμένου να γίνει πειστικό το δίλημμα, δημιουργούνται ζημιές προκειμένου η χώρα να μην έχει διαπραγματευτικά χαρτιά και να αναγκάζεται να οδηγείται στις κάθε φορά επιλογές. Ακόμη, δεν θέλω εγώ να κάνω δίκη προθέσεων, ούτε είναι δική μου δουλειά να κάνω ψυχανάλυση των πρωταγωνιστών, παρατηρώ όμως ότι είτε δια πράξεων είτε δια παραλείψεων αυτό ακριβώς γίνεται.
Από το Μνημόνιο ή Χρεοκοπία πήγαμε περίπου στο Μνημόνιο και Χρεοκοπία και πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε και τα αποτελέσματα που μας περιγράφουν ως απότοκα της άρνησης μας για την 26η Νοεμβρίου. Μπορεί να έχουμε και την 26η Οκτωβρίου και όλα τα υπόλοιπα δεινά. Επειδή επί δεκαπέντε μέρες ακούμε διάφορα πολλά και ποικίλα για τη συμφωνία αυτή, κυρίως όμως ακούμε πολλά και άλλα άσχετα όπως για ποιό λόγο το ΛΑΟΣ κάνει αυτό που κάνει ή δεν το κάνει και ο κύριος Σαμαράς άλλαξε, έφυγε ο κύριος Χατζής, τι γίνεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ακούμε περίπου τα πάντα, αλλά μετά την 26η Οκτωβρίου δεν έχει γίνει σχεδόν καμία συζήτηση στη χώρα για το τί περιέχουν αυτές οι συμφωνίες, γιατί είναι πολύ κρίσιμες- τόσο η συμφωνία για την αναδιάρθρωση όσο και η 2η δανειακή σύμβαση.
Θα προσπαθήσω να σας δείξω πως ο συνδυασμός των νομικών ρυθμίσεων που εισάγονται και της οικονομικής πολιτικής που επιβάλεται μπορεί να απειλήσει την ίδια την ύπαρξη και την κυριαρχία και ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους. Και ότι αυτές οι αποφάσεις εάν εφαρμοστούν θα στερήσουν την Ελλάδα από πολύ κρίσιμα διαπραγματευτικά χαρτιά που ακόμα διαθέτει, δηλαδή θα την αλυσοδέσουνε με τρόπο μη αντιστρέψιμο.
Η ψήφιση της 2ης Δανειακής Σύμβασης από την Βουλή και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία σε συνδυασμό με την συμφωνία αναδιάρθρωσης το πρώτο που θα κάνει είναι ότι θα οδηγήσει το σύνολο του ελληνικού χρέους στη ρύθμιση προς το πολύ δυσμενέστερο του ελληνικού, αγγλικό δίκαιο. Όλοι οι ξένοι και Έλληνες ειδικοί που έχουν αρθρογραφήσει σε αυτό το ζήτημα- έχει κάνει και μια μελέτη το Πανεπιστήμιο Ντιούκς στις Ηνωμένες Πολιτείες- πιστεύουν ότι η υπαγωγή του χρέους στο ελληνικό δίκαιο είναι ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί, ένα είδος ατομικού όπλου στους πολέμους του χρέους και στις διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση του. Και τέτοια αναδιάρθρωση είναι υποχρεωμένη να κάνει η Ελλάδα στο ύψος που βρίσκεται το χρέος. Επιτρέπει η υπαγωγή στο ελληνικό δίκαιο, στην ελληνική βουλή να καθορίσει εκείνη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων. Επιτρέπει επίσης αν η χώρα αποφασίσει ή αναγκαστεί να πάει σε εθνικό νόμισμα φεύγοντας από το ευρώ ή αν το ευρώ διαλυθεί- παύσει να υπάρχει- να καθορίσει εκείνη κυρίαρχα την ισοτιμία αποπληρωμής των ομολόγων που έχει εκδόσει και να πληθωρίσει το χρέος της μαζί με το νόμισμα της.
Η Ελλάδα πιθανώς δεν θέλει να φύγει από το ευρώ- άρα για να να εφαρμόσει μια τέτοια μέθοδο, μπορεί όμως να απειλήσει ότι θα το πράξει, ώστε να αποσπάσει την συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους που το έχει απελπιστικά ανάγκη.
Σήμερα και σε ότι αφορά το χρέος, η παραμονή ή η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι σε μεγάλο βαθμό ένα όπλο στα χέρια της Αθήνας. Αύριο, αν γίνουν αυτά που προβλέπονται από την 26η Οκτωβρίου, θα είναι ένα όπλο στα χέρια των τραπεζών και της Γερμανίας που θα αποφασίσουν εκείνες αν και υπό ποίους όρους θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα ή να αποβάλουν την Ελλάδα από την Ευρωζώνη.
Υπενθυμίζω άλλωστε ότι η Ευρωζώνη σε σχέση με το δίλημμα που θέτει ο κύριος Παπαδήμας και οι υπόλοιποι, κινδυνεύει και να μην υπάρχει σε έξι μήνες από σήμερα ή και να μετατραπεί σε ένα περιβάλλον πολύ ασφυκτικό από το οποίο ενδεχομένως να θέλουμε να φύγουμε. Συνιστά ρεαλιστική πιθανότητα σήμερα τόσο η αποβολή της Ελλάδας απ΄το ευρώ αλλά δεν βλέπουμε καμία πολιτική ή κυβερνητική πρωτοβουλία που να ετοιμάζουν την χώρα για τα ενδεχόμενα αυτά σενάρια , το αντίθετο. Αυτή τη στιγμή -τώρα- η Ελλάδα έχει ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα για μια καλή βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης. Αν όμως επικυρωθεί η 2η Δανειακή Σύμβαση δεν θα έχει κανένα τέτοιο όπλο.
Σας υπενθυμίζω ότι η 1η Δανειακή Σύμβαση αποτρέπει ουσιαστικά την Ελλάδα, της απαγορεύει πρακτικά να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση. Βεβαίως αποφασίσανε μια αναδιάρθρωση τον Ιούλιο και τον Οκτώβριο αλλά όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο κυρίαρχος ο οποίος αποφασίζει να μην τηρήσει την σύμβαση και όχι ο κυριαρχούμενος. Η πρώτη όμως δανειακή σύμβαση είχε ένα ελλάτωμα, δεν έχει ψηφιστεί από την Βουλή και είναι, όπως συμφώνησαν συζητώντας το θέμα στη σύσκεψη που έκαναν επί μιας προσφυγής οι σύμβουλοι της επικρατείας, νομικά ανυπόστατη. Πρέπει αυτή η δανειακή σύμβαση να ακυρωθεί και να ενσωματωθούν οι ρυθμίσεις στη 2η Δανειακή Σύμβαση.
Αυτός είναι ο λόγος που έχουν λυσάξει οι Βρυξέλλες, το Παρίσι, το Βερολίνο, οι τράπεζες να σχηματιστεί μια κυβέρνηση να ψηφιστεί η συμφωνία της 28ης Ιουνίου και της 26ης Οκτωβρίου και να δούμε τι θα κάνουνε στη συνέχεια. Επίσης, εκτός από όλες αυτές τις ρυθμίσεις που ξέρετε, πρέπει να προσθέσουμε ότι η πρώτη δανειακή σύμβαση και προφανώς υποθέτουμε και η δεύτερη- ελπίζουμε να μην είναι έτσι, διότι δεν έχει ακόμα αποκρυσταλωθεί η μορφή της αλλά όλη η κατεύθυνση είναι προς τα εκεί- περιλαμβάνει επίσης την υπαγωγή οποιασδήποτε προσφυγής για την εγκυρότητα αυτής της σύμβασης στο δικαστήριο των ευρωπαϊκών κοινοτήτων και επίσης σε δικαστήρια όπου πλειοψηφούν οι δικαστές των χωρών που δανείζουν την Ελλάδα, δηλαδή φεύγουν από τα ελληνικά δικαστήρια αυτά τα θέματα. Πράγμα το οποίο έχει μια πάρα πολύ μεγάλη σημασία προφανώς. Αυτές είναι μερικές ρυθμίσεις οι οποίες σημαίνουν ότι η Ελλάδα, οι πάντες γνωρίζουν, δεν πρόκειται να αποπληρώσει το χρέος, είναι αδύνατο.
Οι περισσότεροι υπολογίζουν οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου πως θα καταρεύσουν όπως κατέρευσε η 21η Ιουλίου και όπως κατέρευσαν και όλα τα προηγούμενα σχέδια σωτηρίας. Κάποιος μπορεί να υποπτευθεί ακόμη και ότι έχουν φτιαχτεί για να καταρρεύσουν αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Εν πάσει περιπτώσει, ακόμα και το πραγματικό κούρεμα που προβλέπει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου υπολογίζεται περίπου στο 28% του συνολικού χρέους, γιατί εξαιρείται ένα μεγάλο μέρος του χρέους, μεταξύ των οποίων και αυτό προς την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, παρ’ όλο που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει αγοράσει τα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά που σημαίνει ότι με τη συμφωνία αυτή κερδοσκοπεί έναντι της Ελλάδος- μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Αυτή τη στιγμή η αξία των ελληνικών τίλτων υπολογίζεται σε 20 με 35 % της ονομαστικής τους αξίας. Και θα χρειαζότανε ένα αντίστοιχο κούρεμα, ένα κούρεμα δηλαδή της τάξης του 70 εώς 85 τις εκατό για να θεωρήσουμε ότι το ελληνικό χρέος μπορεί να γίνει πάλι βιώσιμο. Εμείς πέρνουμε 28%, ένα μέρος από το οποίο αφορά ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία.
Ο Τζώρτζ Σώρος για παράδειγμα έχει πει ότι η συμφωνία αυτή, το είπε αμέσως μετά τη σύναψη της, θα διαρκέσει από μία ημέρα έως τρεις μήνες. Δύο σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης ήδη έκαναν δηλώσεις λέγοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστεί αυτή η συμφωνία- είναι ανεπαρκής.
Η Ελλάδα ξέρετε ότι βρίσκεται σε μία πολύ μεγάλη ύφεση, πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά που την καθιστά όλο και πιο δύσκολο να πληρώσει το χρέος της. Οι ίδιοι οι δράστες της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου τί μας είπαν: ότι υπολογίζουν, εκτιμούν ότι το 2020 το ελληνικό χρέος θα είναι στο 120 τις εκατό του ΑΕΠ. Πρώτον πρόκειται για μία πρόβλεψη τελείως αυθαίρετη- δεν ξέρουμε αν σε έξι μήνες θα υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση και αν δεν θα έχει ξεσπάσει μια οικονομική κρίση χειρότερη από το 1929. Αυτοί μέχρι τώρα έχουνε πέσει έξω σε όλες τις προβλέψεις τους με τρόπο παταγώδη και κραυγαλέο, πως μπορούμε να τους εμπιστευθούμε; Αλλά ας πούμε ότι έχουνε δίκιο, ότι μετά από δέκα χρόνια το χρέος της Ελλάδας θα φτάνει το 120 %, και λοιπόν το χρέος της Ελλάδας 120% ήτανε ακριβώς αυτό που μας υποχρέωσε να μπούμε στο Μνημόνιο. Τι κάναμε δηλαδή επί μία δεκαετία, μια τρύπα στο νερό;
Επιπλέον καμία από τις συμφωνίες που συζητιώνται, εξ’ όσων ξέρουμε, δεν περιέχουν κάποια ρήτρα. Τι θα γίνει με την Ελλάδα σε περίπτωση που όπως συνέβη τότε με το Μνημόνιο επανειλημμένως οι εκτιμήσεις παίζουνε έξω?
Είχε λοιπόν μια σημασία να δούμε τις λεπτομέρειες. Για να είμαι ειλικρινής για να κάνω τη δουλειά μου τηλεφώνησα σε διάφορους ειδικούς υποτίθεται για τα οικονομικά ζητήματα και των κομμάτων που υποστηρίζουν το Μνημόνιο και όσων δεν υποστηρίζουν το Μνημόνιο και των ενδιάμεσων που δεν ξέρω αν υποστηρίζουν ή δεν υποστηρίζουν το Μνημόνιο. Με τρόμο ανακάλυψα, γιατί εγώ δεν είμαι ειδικός στα ζητήματα τους χρέους, ότι ενάμιση χρόνο μετά την έκρηξη αυτής της μεγάλης κρίσης κανείς στα ελληνικά πολιτικά επιτελεία δεν φαίνεται να κατέχει επαρκώς τα ζητήματα του χρέους. Μπορεί να βρήκα πολλές μελέτες στο ίντερνετ, πολλές μελέτες ινστιτούτων και πανεπιστημίων ανά τον κόσμο, ελάχιστα όμως στοιχεία στα ελληνικά. Βρίσκεις σενάρια για το αν θα φύγει ή δεν θα φύγει, ποιές θα είναι οι συνέπειες της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν βρίσκεις εδώ στην ενδιαφερόμενη χώρα. Πραγματικά ήτανε τρομοκρατική η πληροφορία, αυτό βεβαίως συμβαίνει σε πολλά θέματα και είχα την ίδια εμπειρία στην περίπτωση του Σχεδίου Ανάν όταν διαπίστωσα μετά από ένα διάστημα ότι κανένας περίπου ή ελάχιστοι είχαν διαβάσει ή είχαν μελετήσει το ίδιο το κείμενο μιας διεθνούς συμφωνίας και ενός συντάγματος τα οποία θα καθόριζαν αποφασιστικά- θα επηρέαζαν και την ίδια της ύπαρξη του Κυπριακού κράτους.
Στην αρχή σας θυμίζω ότι ισχυρίζονταν, οχι πειστικά, ότι η υπακοή θα οδηγήσει στη σωτηρία, ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2011, τώρα ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να περιγράψουν πώς για παράδειγμα οι αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου θα οδηγήσουν στη σωτηρία. Πέρα από ένα βουνό αποτυχημένες προβλέψεις και εκτιμήσεις δεν έχουν μπει σε κανένα κόπο να μας εξηγήσουν που έπεσαν έξω και γιατί, και τί προβλέπουν ότι θα γίνει τώρα.
Σας θυμίζω ότι ο νέος πρωθυπουργός, ο κύριος Παπαδήμος, τρεις ημέρες πριν από την σύνοδο κορυφής , ταυτιζόμενος με τις απόψεις των διεθνών τραπεζών και της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών είπε ότι η επιλογή της αναδιάρθρωσης κατά 50%, του κουρέματος κατά 50%, είναι μια καταστροφική επιλογή. Τώρα ο ίδιος άνθρωπος έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας με κύριο πρόγραμμα την εφαρμογή της πρώην καταστροφικής επιλογής. Αυτό που μπορεί επίσης να προσέξει κανένας τα τελευταία δύο χρόνια είναι ότι προκειμένου να γίνει το δίλημμα πιστικό, ότι όντως αντιμετωπίζουμε μια καταστροφή και άρα πρέπει να κάνουμε αυτά τα οποία μας λένε να κάνουμε, προετοιμάζονται και καταστροφές. Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται συνειδητά και σχεδιασμένα ή προκύπτει, είναι γεγονός όμως ότι για παράδειγμα η ελληνική κυβέρνηση με τον τρόπο που χειρίστηκε επικοινωνιακά τα ζητήματα της ελληνικής οικονομίας τα τέλη του 2009 έδωσε η ίδια την ευκαιρία για μια άνευ προηγουμένου επικοινωνιακή επίθεση εναντίον της χώρας. Όπως επίσης γνωρίζετε ότι ανώτερα στελέχη της στατιστικής υπηρεσίας έχουν καταγγείλει ότι πήραν εντολή να αυξήσουν το έλλειμα, πράγμα το οποίο διευκόλυνε την κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της Ελλάδας.
Η Τράπεζα της Ελλάδας, σύμφωνα με την Βάσω Παπανδρέου και άλλους οκτώ βουλευτές, καθώς επίσης πιθανώς γνωρίζετε, επέτρεψε τις ακάλυπτες πωλήσεις με περιθώριο δέκα ημερών διευκολύνοντας επίσης την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας. Όταν ήρθε η κερδοσκοπική επίθεση, τότε μας είπαν- και αφού προηγουμένως ο κύριος Παπανδρέου δεν απευθύνθηκε ούτε στην Μέρκελ ούτε στον Πούτιν για βοήθεια, αρνήθηκε μάλιστα και από ότι φαίνεται και τη βοήθεια, όταν επιδιώχθηκε η κερδοσκοπική επίθεση- (μας είπαν) ότι μας τελείωσαν τα λεφτά και τώρα δεν έχουμε καμία άλλη λύση από το να προσφύγουμε στη βοήθεια του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου.
Σας θυμίζω ότι δύο μήνες προτού προσφύγουμε στη βοήθεια του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου υποτίθεται ότι η κυβέρνηση απειλούσε με αυτό το πιστόλι, απειλούσε δηλαδή ότι περίπου θα αυτοκτονούσε προκειμένου να μην μας σκοτώσουνε. Αργότερα όταν στη Γαλλία και στη Γερμανία αρχίζει και οριμάζει μια ιδέα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους είναι η ελληνική κυβέρνηση που δηλώνει σε όλους τους χώρους ότι δεν επιθυμεί αναδιάρθρωση και ιδιωτικώς και δημοσίως. Το θέμα της εξόδου από το ευρώ το οποίο είναι ο νέος πυρήνας του εκβιαστικού διλήματος στο δημόσιο πολιτικό διάλογο ο πρώτος που το έθεσε ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Μπορεί να μην έχει αναφερθεί από ορισμένες εφημερίδες αλλά ήτανε ο κύριος Παπανδρέου ο οποίος απαντώντας στις διαδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου είπε ότι θα απευθυνθεί στους Έλληνες με το παραπλανητικό ερώτημα: ή συμφωνείτε με αυτή την πολιτική ή φεύγουμε από το ευρώ. Έβαλε δηλαδή μόνος του ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Στη συνέχεια το μπαλάκι πήραν μια σειρά ευρωπαίοι ηγέτες, το ζήτημα ενεγράφη στην πολιτική αντζέντα της Ευρώπης, κάτι που ήταν αδιανόητο πριν από ένα μήνα και δημιουργήθηκε μία πολιτική συνθήκη εάν ενδεχωμένως θέλουνε να προχωρήσουνε σε μια αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Με δύο λόγια, συνοψίζω, δημιουργούνται καταστροφές προκειμένου να γίνει πειστικό το δίλημμα, δημιουργούνται ζημιές προκειμένου η χώρα να μην έχει διαπραγματευτικά χαρτιά και να αναγκάζεται να οδηγείται στις κάθε φορά επιλογές. Ακόμη, δεν θέλω εγώ να κάνω δίκη προθέσεων, ούτε είναι δική μου δουλειά να κάνω ψυχανάλυση των πρωταγωνιστών, παρατηρώ όμως ότι είτε δια πράξεων είτε δια παραλείψεων αυτό ακριβώς γίνεται.
Από το Μνημόνιο ή Χρεοκοπία πήγαμε περίπου στο Μνημόνιο και Χρεοκοπία και πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε και τα αποτελέσματα που μας περιγράφουν ως απότοκα της άρνησης μας για την 26η Νοεμβρίου. Μπορεί να έχουμε και την 26η Οκτωβρίου και όλα τα υπόλοιπα δεινά. Επειδή επί δεκαπέντε μέρες ακούμε διάφορα πολλά και ποικίλα για τη συμφωνία αυτή, κυρίως όμως ακούμε πολλά και άλλα άσχετα όπως για ποιό λόγο το ΛΑΟΣ κάνει αυτό που κάνει ή δεν το κάνει και ο κύριος Σαμαράς άλλαξε, έφυγε ο κύριος Χατζής, τι γίνεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ακούμε περίπου τα πάντα, αλλά μετά την 26η Οκτωβρίου δεν έχει γίνει σχεδόν καμία συζήτηση στη χώρα για το τί περιέχουν αυτές οι συμφωνίες, γιατί είναι πολύ κρίσιμες- τόσο η συμφωνία για την αναδιάρθρωση όσο και η 2η δανειακή σύμβαση.
Θα προσπαθήσω να σας δείξω πως ο συνδυασμός των νομικών ρυθμίσεων που εισάγονται και της οικονομικής πολιτικής που επιβάλεται μπορεί να απειλήσει την ίδια την ύπαρξη και την κυριαρχία και ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους. Και ότι αυτές οι αποφάσεις εάν εφαρμοστούν θα στερήσουν την Ελλάδα από πολύ κρίσιμα διαπραγματευτικά χαρτιά που ακόμα διαθέτει, δηλαδή θα την αλυσοδέσουνε με τρόπο μη αντιστρέψιμο.
Η ψήφιση της 2ης Δανειακής Σύμβασης από την Βουλή και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία σε συνδυασμό με την συμφωνία αναδιάρθρωσης το πρώτο που θα κάνει είναι ότι θα οδηγήσει το σύνολο του ελληνικού χρέους στη ρύθμιση προς το πολύ δυσμενέστερο του ελληνικού, αγγλικό δίκαιο. Όλοι οι ξένοι και Έλληνες ειδικοί που έχουν αρθρογραφήσει σε αυτό το ζήτημα- έχει κάνει και μια μελέτη το Πανεπιστήμιο Ντιούκς στις Ηνωμένες Πολιτείες- πιστεύουν ότι η υπαγωγή του χρέους στο ελληνικό δίκαιο είναι ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί, ένα είδος ατομικού όπλου στους πολέμους του χρέους και στις διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση του. Και τέτοια αναδιάρθρωση είναι υποχρεωμένη να κάνει η Ελλάδα στο ύψος που βρίσκεται το χρέος. Επιτρέπει η υπαγωγή στο ελληνικό δίκαιο, στην ελληνική βουλή να καθορίσει εκείνη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων. Επιτρέπει επίσης αν η χώρα αποφασίσει ή αναγκαστεί να πάει σε εθνικό νόμισμα φεύγοντας από το ευρώ ή αν το ευρώ διαλυθεί- παύσει να υπάρχει- να καθορίσει εκείνη κυρίαρχα την ισοτιμία αποπληρωμής των ομολόγων που έχει εκδόσει και να πληθωρίσει το χρέος της μαζί με το νόμισμα της.
Η Ελλάδα πιθανώς δεν θέλει να φύγει από το ευρώ- άρα για να να εφαρμόσει μια τέτοια μέθοδο, μπορεί όμως να απειλήσει ότι θα το πράξει, ώστε να αποσπάσει την συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους που το έχει απελπιστικά ανάγκη.
Σήμερα και σε ότι αφορά το χρέος, η παραμονή ή η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι σε μεγάλο βαθμό ένα όπλο στα χέρια της Αθήνας. Αύριο, αν γίνουν αυτά που προβλέπονται από την 26η Οκτωβρίου, θα είναι ένα όπλο στα χέρια των τραπεζών και της Γερμανίας που θα αποφασίσουν εκείνες αν και υπό ποίους όρους θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα ή να αποβάλουν την Ελλάδα από την Ευρωζώνη.
Υπενθυμίζω άλλωστε ότι η Ευρωζώνη σε σχέση με το δίλημμα που θέτει ο κύριος Παπαδήμας και οι υπόλοιποι, κινδυνεύει και να μην υπάρχει σε έξι μήνες από σήμερα ή και να μετατραπεί σε ένα περιβάλλον πολύ ασφυκτικό από το οποίο ενδεχομένως να θέλουμε να φύγουμε. Συνιστά ρεαλιστική πιθανότητα σήμερα τόσο η αποβολή της Ελλάδας απ΄το ευρώ αλλά δεν βλέπουμε καμία πολιτική ή κυβερνητική πρωτοβουλία που να ετοιμάζουν την χώρα για τα ενδεχόμενα αυτά σενάρια , το αντίθετο. Αυτή τη στιγμή -τώρα- η Ελλάδα έχει ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα για μια καλή βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης. Αν όμως επικυρωθεί η 2η Δανειακή Σύμβαση δεν θα έχει κανένα τέτοιο όπλο.
Σας υπενθυμίζω ότι η 1η Δανειακή Σύμβαση αποτρέπει ουσιαστικά την Ελλάδα, της απαγορεύει πρακτικά να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση. Βεβαίως αποφασίσανε μια αναδιάρθρωση τον Ιούλιο και τον Οκτώβριο αλλά όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο κυρίαρχος ο οποίος αποφασίζει να μην τηρήσει την σύμβαση και όχι ο κυριαρχούμενος. Η πρώτη όμως δανειακή σύμβαση είχε ένα ελλάτωμα, δεν έχει ψηφιστεί από την Βουλή και είναι, όπως συμφώνησαν συζητώντας το θέμα στη σύσκεψη που έκαναν επί μιας προσφυγής οι σύμβουλοι της επικρατείας, νομικά ανυπόστατη. Πρέπει αυτή η δανειακή σύμβαση να ακυρωθεί και να ενσωματωθούν οι ρυθμίσεις στη 2η Δανειακή Σύμβαση.
Αυτός είναι ο λόγος που έχουν λυσάξει οι Βρυξέλλες, το Παρίσι, το Βερολίνο, οι τράπεζες να σχηματιστεί μια κυβέρνηση να ψηφιστεί η συμφωνία της 28ης Ιουνίου και της 26ης Οκτωβρίου και να δούμε τι θα κάνουνε στη συνέχεια. Επίσης, εκτός από όλες αυτές τις ρυθμίσεις που ξέρετε, πρέπει να προσθέσουμε ότι η πρώτη δανειακή σύμβαση και προφανώς υποθέτουμε και η δεύτερη- ελπίζουμε να μην είναι έτσι, διότι δεν έχει ακόμα αποκρυσταλωθεί η μορφή της αλλά όλη η κατεύθυνση είναι προς τα εκεί- περιλαμβάνει επίσης την υπαγωγή οποιασδήποτε προσφυγής για την εγκυρότητα αυτής της σύμβασης στο δικαστήριο των ευρωπαϊκών κοινοτήτων και επίσης σε δικαστήρια όπου πλειοψηφούν οι δικαστές των χωρών που δανείζουν την Ελλάδα, δηλαδή φεύγουν από τα ελληνικά δικαστήρια αυτά τα θέματα. Πράγμα το οποίο έχει μια πάρα πολύ μεγάλη σημασία προφανώς. Αυτές είναι μερικές ρυθμίσεις οι οποίες σημαίνουν ότι η Ελλάδα, οι πάντες γνωρίζουν, δεν πρόκειται να αποπληρώσει το χρέος, είναι αδύνατο.
Οι περισσότεροι υπολογίζουν οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου πως θα καταρεύσουν όπως κατέρευσε η 21η Ιουλίου και όπως κατέρευσαν και όλα τα προηγούμενα σχέδια σωτηρίας. Κάποιος μπορεί να υποπτευθεί ακόμη και ότι έχουν φτιαχτεί για να καταρρεύσουν αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Εν πάσει περιπτώσει, ακόμα και το πραγματικό κούρεμα που προβλέπει η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου υπολογίζεται περίπου στο 28% του συνολικού χρέους, γιατί εξαιρείται ένα μεγάλο μέρος του χρέους, μεταξύ των οποίων και αυτό προς την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, παρ’ όλο που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει αγοράσει τα ομόλογα στη δευτερογενή αγορά που σημαίνει ότι με τη συμφωνία αυτή κερδοσκοπεί έναντι της Ελλάδος- μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση. Αυτή τη στιγμή η αξία των ελληνικών τίλτων υπολογίζεται σε 20 με 35 % της ονομαστικής τους αξίας. Και θα χρειαζότανε ένα αντίστοιχο κούρεμα, ένα κούρεμα δηλαδή της τάξης του 70 εώς 85 τις εκατό για να θεωρήσουμε ότι το ελληνικό χρέος μπορεί να γίνει πάλι βιώσιμο. Εμείς πέρνουμε 28%, ένα μέρος από το οποίο αφορά ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία.
Ο Τζώρτζ Σώρος για παράδειγμα έχει πει ότι η συμφωνία αυτή, το είπε αμέσως μετά τη σύναψη της, θα διαρκέσει από μία ημέρα έως τρεις μήνες. Δύο σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης ήδη έκαναν δηλώσεις λέγοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστεί αυτή η συμφωνία- είναι ανεπαρκής.
Η Ελλάδα ξέρετε ότι βρίσκεται σε μία πολύ μεγάλη ύφεση, πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά που την καθιστά όλο και πιο δύσκολο να πληρώσει το χρέος της. Οι ίδιοι οι δράστες της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου τί μας είπαν: ότι υπολογίζουν, εκτιμούν ότι το 2020 το ελληνικό χρέος θα είναι στο 120 τις εκατό του ΑΕΠ. Πρώτον πρόκειται για μία πρόβλεψη τελείως αυθαίρετη- δεν ξέρουμε αν σε έξι μήνες θα υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση και αν δεν θα έχει ξεσπάσει μια οικονομική κρίση χειρότερη από το 1929. Αυτοί μέχρι τώρα έχουνε πέσει έξω σε όλες τις προβλέψεις τους με τρόπο παταγώδη και κραυγαλέο, πως μπορούμε να τους εμπιστευθούμε; Αλλά ας πούμε ότι έχουνε δίκιο, ότι μετά από δέκα χρόνια το χρέος της Ελλάδας θα φτάνει το 120 %, και λοιπόν το χρέος της Ελλάδας 120% ήτανε ακριβώς αυτό που μας υποχρέωσε να μπούμε στο Μνημόνιο. Τι κάναμε δηλαδή επί μία δεκαετία, μια τρύπα στο νερό;
Επιπλέον καμία από τις συμφωνίες που συζητιώνται, εξ’ όσων ξέρουμε, δεν περιέχουν κάποια ρήτρα. Τι θα γίνει με την Ελλάδα σε περίπτωση που όπως συνέβη τότε με το Μνημόνιο επανειλημμένως οι εκτιμήσεις παίζουνε έξω?
Σας θυμίζω ακόμα ότι η πρώτη δανειακή σύμβαση η οποία θα επικυρωθεί με την δεύτερη- οι όροι της θα περιληφθούν στην δεύτερη- απαγορεύει στην Ελλάδα ουσιαστικά να συνάψει δάνεια με τρίτους. Πώς το απαγορεύει; Υποθηκεύοντας όλη την τωρινή και μελλοντική περιουσία του ελληνικού κράτους.
Επομένως αυτό που θα επιτευχθεί εάν συναφθούν τέτοιες συμφωνίες, εάν δεν τροποποιηθούν ριζικά- μακάρι να το κάνουν- και περάσουν και από τη Βουλή, το αποτέλεσμα θα είναι ότι θα έχει αφαιρεθεί από την Ελλάδα το κύριο διαπραγματευτικό της χαρτί χωρίς (από την άλλη μεριά) να της έχει δοθεί ένα σχέδιο βιώσιμο, έστω και οδυνηρό που να μπορεί να επιτρέψει σε αυτό το κράτος να θρέφει τον πληθυσμό του, να προστατεύει τα σύνορα του, να εξυπηρετεί στοιχειώδης κοινωνικές ανάγκες.
Επομένως είναι λογικό να περιμένει κανείς, γιατί όπως και όλα, σας θυμίζω, τα προηγούμενα σχέδια σωτηρίας της Ελλάδας και αυτό οργανώνει μία αποτυχία. Αλλά δεν οργανώνει μια αποτυχία μόνο, οργανώνει και το ποιός θα ωφεληθεί από την αποτυχία αυτή. Αυτό το κάνει κατ’ αρχήν μέσω της πρώτης δανειακής σύμβασης, με την υποθήκευση δηλαδή της περιουσίας. Αυτό πρέπει να το συνδυάσουμε με την πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου που επιβάλει στην Ελλάδα να πουλάει με τις τρέχουσες τιμές.
Όπως ξέρετε οι σημερινές τιμές στο χρηματιστήριο των κρατικών επιχειρήσεων για παράδειγμα είναι οτιδήποτε εκτός από τιμές που να ανταποκρίνονται στην πραγματική αξία του ελληνικού δημόσιου πλούτου. Δημιουργείται μάλιστα και μία ανεξάρτητη αρχή η οποία θα αποτελέσει το όχημα (κάπως κομψά) της μεταβίβασης της δημόσιας ελληνικής περιουσίας σε ξένους ιδιοκτήτες. Επειδή οι τράπεζες πιθανώς δεν θα αντέξουν την αναδιάρθρωση του 28% που προβλέπεται- το κούρεμα που αποφασίστηκε στις 26 Οκτωβρίου- θα πρέπει να κρατικοποιηθούνε. Θα κρατικοποιηθούν όμως μόνο κατ’ όνομα, διότι η ιδιοκτησία τους θα μεταβιβαστεί και αυτή. Επίσης οι μελλοντικοί υδρογονάνθρακες, οι ορυκτοί πόροι που ενδεχομένως θα ανακαλυφθούν πέφτουν στην ίδια κατηγορία, πράγμα το οποίο σημαίνει και ίσως αυτός είναι και ένας λόγος που ορισμένοι ξένοι παράγοντες ενδιαφέρονται ξαφνικά πάρα πολύ για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας, διότι περιμένουν ότι θα εκμεταλλευτούν αυτοί και όχι η Ελλάδα τους πόρους που ενδεχομένως υφίστανται. Βέβαια η συζήτηση για την ανακήρυξη της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης ίσως δεν είναι πάρα πολύ επίκαιρη τώρα για εδω πέρα.
Επομένως αυτό που θα επιτευχθεί εάν συναφθούν τέτοιες συμφωνίες, εάν δεν τροποποιηθούν ριζικά- μακάρι να το κάνουν- και περάσουν και από τη Βουλή, το αποτέλεσμα θα είναι ότι θα έχει αφαιρεθεί από την Ελλάδα το κύριο διαπραγματευτικό της χαρτί χωρίς (από την άλλη μεριά) να της έχει δοθεί ένα σχέδιο βιώσιμο, έστω και οδυνηρό που να μπορεί να επιτρέψει σε αυτό το κράτος να θρέφει τον πληθυσμό του, να προστατεύει τα σύνορα του, να εξυπηρετεί στοιχειώδης κοινωνικές ανάγκες.
Ακόμη και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων θα απειληθεί, ήδη απειλείται άλλωστε, διότι τίθενται δημοσιονομικοί όροι. Σας υπενθυμίζω ότι εκτός από την δανειακή σύμβαση και εκτός από την συμφωνία αναδιάρθρωσης, αυτά πάνε πακέτο- παρ’ όλο που ο κύριος Σαμαράς μας λέει ότι με κάποιο τρόπο θα τα ξεχωρίσει- με την επιβολή μιας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα και την επιβολή ανέφικτων δημοσιονομικών στόχων έχοντας διαρκώς το ελληνικό κράτος πολύ περισσότερα να δώσει από όσα λογικά μπορεί να εισπράτει και έχοντας πέσει η οικονομία σε αυτή την ύφεση, που λογικά θα συνεχίσει να πέφτει, είναι πολύ φυσικό να αναζητηθούν έσοδα μέσω φορολογικών επιβαρύνσεων, όπως ήδη γίνεται της ακίνητης περιουσίας για παράδειγμα, να απομυζηθούν αυτοί οι πόροι και επομένως θα κινδυνεύσουν, θα κινδυνεύσουν άλλωστε και από την οικονομική κρίση οι πόροι, η ιδιωτική περιουσία του ελληνικού λαού.
Στο τέλος υποθέτω ότι ακόμα και οι διαπλεκόμενοι που έχουν στηρίξει ως τώρα αυτή την πολιτική θα αντικατασταθούν από ξένους όταν θα έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους. Πρέπει να πω ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο σε αυτό και τίποτα το μη αναμενόμενο. Πρώτον όλες τις συμβάσεις και τις αποφάσεις τις καταρτίζει το International Institute of Finance: είναι η οργάνωση του κυρίου Νταλάρα, είναι ένα παγκόσμιο λόμπυ των τραπεζών, είναι η διεθνής του χρήματος, που το πολύ – πολύ διαπραγματεύεται με την κυρία Μέρκελ. Δεν υπάρχει ελληνική παρέμβαση σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Μάλιστα αν πιστέψουμε το περιοδικό Επίκαιρα, το ίδιο δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο που συνέταξε το σχέδιο Ανάν, συνέταξε σε τελική μορφή και αυτή την απερίγρατπη δανειακή σύμβαση που μερικά σημεία έχει αναλύσει ο καθηγητής Κασιμάτης σε μεγάλο βαθμό και θα μας μιλήσει γι’ αυτό στη συνέχεια. Το γραφείο αυτό της έχει δώσει την τελική μορφή.
Στην ουσία πρόκειται για την εφαρμογή στις διακρατικές σχέσεις της πρακτικής των τοκογλύφων από καταβολής χρήματος. Ξέρουμε εκατομμύρια επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο που έχουν καταστραφεί με αυτό τον τρόπο δανειζόμενες σε μια στιγμή ανάγκης, ξέρουμε χαρτοπαίχτες σε λέσχες που στην αγωνία τους πήγανε και δανείστηκαν από τα κοράκια που τους περιμέναν, ξέρουμε ανθρώπους που έχασαν τα λεφτά τους στο χρηματιστήριο. Το μηχανισμό αυτό που εφαρμόζεται στις διακρατικές σχέσεις ουσιαστικά θα μπορούσε κάποιος να τον πει τοκογλυφικό ιμπεριαλισμό. Παίρνεις τα δικαιώματα ιδιοκτησίας σε μία χώρα, της παίρνεις την δυνατότητα να ασκεί οικονομική πολιτική και κοινωνική πολιτική, είναι απολύτως στο έλεος σου- όπως ήταν κάποτε οι φτωχοί αγρότες που γινόντουσαν δουλοπάρικοι μέσα από τέτοιου είδους σχέσεις δανεισμού με τους κοτσαμπάσηδες.
Αυτή η πορεία φυσικά όπως και κάθε πορεία που προδιαγράφεται από συμβάσεις και νομικά κείμενα μπορεί να ανατραπεί, είναι πολύ ευκολότερο όμως να ανατραπεί εάν δεν έχουν συναφθεί αυτά παρά αν έχουν συναφθεί.
Υπάρχουν στην ιστορία παραδείγματα χωρών που αθέτησαν πλήρως τις υποχρεώσεις τους: οι Αμερικανοί όταν ξεσηκώθηκαν εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, οι Μπολτσεβίκοι στην Οκτωβριανή Επανάσταση και ο Κάστρο, αλλά φαντάζεται κανείς ότι δεν θα ήθελε να φτάσει η χώρα στο σημείο μιας πλήρους ρήξης -και μάλιστα όπως είναι σήμερα παντελώς ανέτοιμη από τις ίδιες δυνάμεις που ευθύνονται για την σύνταξη αυτών των κειμένων- με το διεθνές σύστημα όταν μάλιστα μπορεί ενδεχομένως να το αποφύγει διαπραγματευόμενος μια καλύτερη συμφωνία, θέτοντας τα πολιτικά της ζητήματα στον διεθνή χώρο και στον ευρωπαϊκό χώρο, υπερασπιζόμενος τη χώρα (αντί να γίνεται ιμάντας μεταβίβασης τελεσιγράφου), προσπαθώντας να συγκροτήσει συμμαχίες εντός και εκτός ευρωπαϊκής ένωσης, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν κάνει, αλλά καταστρέφει η κυβέρνηση που μας κυβέρνησε δύο χρόνια, πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα καταστροφής των Ελληνο- Ρωσικών σχέσεων- καταρτίζοντας αν θέλετε και εκεί προγράμματα έκτακτης ανάγκης για να μπορέσει η χώρα να είναι σε θέση να ταΐσει τον πληθυσμό της, να έχει φάρμακα, να έχει πολεμική επάρκεια για παράδειγμα για μερικούς μήνες.
Από αυτή την άποψη είναι και πολύ περίεργο το γεγονός ότι ο πρώην υπουργός Άμυνας αποφάσισε ξαφνικά μια εξαιρετικά σημαντική αλλαγή σχεδόν όλης της διοίκησης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε αυτή τη στιγμή. Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, να δώσω το λόγο και στον κύριο Κασιμάτη, ούτε θα ήθελα να αρχίσω να σκέφτομαι τα πιθανά σενάρια, τις πιθανές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, διότι βεβαίως δεν πρόκειται να είναι ομαλές αυτές οι εξελίξεις.
Κάποια στιγμή όταν εξαντληθούν τα πολιτικά και νομικά μέσα, τα πολιτισμένα, θα περάσουμε σε άλλες καταστάσεις στην Ελλάδα ενδεχομένως πειραματόζωο και για άλλες λύσεις στην Ευρώπη. Αυτό που ήθελα να πώ είναι ότι αυτό που μπορεί να αποφευχθεί τώρα - πριν υϊοθετηθούν οι αποφάσεις τις 26ης Οκτωβρίου, ενδεχομένως και αν γίνουν εκλογές, δεν ξέρω αν είναι επαρκείς για να σταματήσουν αλλά εν πάση περιπτώσει είναι μία διέξοδος- πολύ δυσκολότερα και με πολύ μεγαλύτερο κόστος θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί στο μέλλον. Θα υπάρξει μεγάλος κίνδυνος να οδηγηθούμε σε μία πλήρη ρήξη και αυτή η ρήξη να γίνει με τους όρους των πιστωτών και των μεγάλων δυνάμεων και να μας βρει πολλαπλά απομονωμένους αν συνεχίσουμε να λέμε συνεχώς ΝΑΙ χωρίς να διαπραγματευόμαστε, χωρίς να κινητοποιούμε τη χώρα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει όλα τα ενδεχόμενα.
Αυτά είπα και στο Μίκη την Κυριακή και με το εφηβικό του πάθος μου είπε, μα πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον αυτήν εδώ την συνέντευξη αμέσως, να πούμε αυτά τα πράγματα και ας πάρουνε οι διαπραγματευτές και οι κυβερνήτες τις ευθύνες τους.
Στο τέλος υποθέτω ότι ακόμα και οι διαπλεκόμενοι που έχουν στηρίξει ως τώρα αυτή την πολιτική θα αντικατασταθούν από ξένους όταν θα έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους. Πρέπει να πω ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο σε αυτό και τίποτα το μη αναμενόμενο. Πρώτον όλες τις συμβάσεις και τις αποφάσεις τις καταρτίζει το International Institute of Finance: είναι η οργάνωση του κυρίου Νταλάρα, είναι ένα παγκόσμιο λόμπυ των τραπεζών, είναι η διεθνής του χρήματος, που το πολύ – πολύ διαπραγματεύεται με την κυρία Μέρκελ. Δεν υπάρχει ελληνική παρέμβαση σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Μάλιστα αν πιστέψουμε το περιοδικό Επίκαιρα, το ίδιο δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο που συνέταξε το σχέδιο Ανάν, συνέταξε σε τελική μορφή και αυτή την απερίγρατπη δανειακή σύμβαση που μερικά σημεία έχει αναλύσει ο καθηγητής Κασιμάτης σε μεγάλο βαθμό και θα μας μιλήσει γι’ αυτό στη συνέχεια. Το γραφείο αυτό της έχει δώσει την τελική μορφή.
Στην ουσία πρόκειται για την εφαρμογή στις διακρατικές σχέσεις της πρακτικής των τοκογλύφων από καταβολής χρήματος. Ξέρουμε εκατομμύρια επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο που έχουν καταστραφεί με αυτό τον τρόπο δανειζόμενες σε μια στιγμή ανάγκης, ξέρουμε χαρτοπαίχτες σε λέσχες που στην αγωνία τους πήγανε και δανείστηκαν από τα κοράκια που τους περιμέναν, ξέρουμε ανθρώπους που έχασαν τα λεφτά τους στο χρηματιστήριο. Το μηχανισμό αυτό που εφαρμόζεται στις διακρατικές σχέσεις ουσιαστικά θα μπορούσε κάποιος να τον πει τοκογλυφικό ιμπεριαλισμό. Παίρνεις τα δικαιώματα ιδιοκτησίας σε μία χώρα, της παίρνεις την δυνατότητα να ασκεί οικονομική πολιτική και κοινωνική πολιτική, είναι απολύτως στο έλεος σου- όπως ήταν κάποτε οι φτωχοί αγρότες που γινόντουσαν δουλοπάρικοι μέσα από τέτοιου είδους σχέσεις δανεισμού με τους κοτσαμπάσηδες.
Αυτή η πορεία φυσικά όπως και κάθε πορεία που προδιαγράφεται από συμβάσεις και νομικά κείμενα μπορεί να ανατραπεί, είναι πολύ ευκολότερο όμως να ανατραπεί εάν δεν έχουν συναφθεί αυτά παρά αν έχουν συναφθεί.
Υπάρχουν στην ιστορία παραδείγματα χωρών που αθέτησαν πλήρως τις υποχρεώσεις τους: οι Αμερικανοί όταν ξεσηκώθηκαν εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, οι Μπολτσεβίκοι στην Οκτωβριανή Επανάσταση και ο Κάστρο, αλλά φαντάζεται κανείς ότι δεν θα ήθελε να φτάσει η χώρα στο σημείο μιας πλήρους ρήξης -και μάλιστα όπως είναι σήμερα παντελώς ανέτοιμη από τις ίδιες δυνάμεις που ευθύνονται για την σύνταξη αυτών των κειμένων- με το διεθνές σύστημα όταν μάλιστα μπορεί ενδεχομένως να το αποφύγει διαπραγματευόμενος μια καλύτερη συμφωνία, θέτοντας τα πολιτικά της ζητήματα στον διεθνή χώρο και στον ευρωπαϊκό χώρο, υπερασπιζόμενος τη χώρα (αντί να γίνεται ιμάντας μεταβίβασης τελεσιγράφου), προσπαθώντας να συγκροτήσει συμμαχίες εντός και εκτός ευρωπαϊκής ένωσης, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν κάνει, αλλά καταστρέφει η κυβέρνηση που μας κυβέρνησε δύο χρόνια, πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόγραμμα καταστροφής των Ελληνο- Ρωσικών σχέσεων- καταρτίζοντας αν θέλετε και εκεί προγράμματα έκτακτης ανάγκης για να μπορέσει η χώρα να είναι σε θέση να ταΐσει τον πληθυσμό της, να έχει φάρμακα, να έχει πολεμική επάρκεια για παράδειγμα για μερικούς μήνες.
Από αυτή την άποψη είναι και πολύ περίεργο το γεγονός ότι ο πρώην υπουργός Άμυνας αποφάσισε ξαφνικά μια εξαιρετικά σημαντική αλλαγή σχεδόν όλης της διοίκησης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε αυτή τη στιγμή. Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, να δώσω το λόγο και στον κύριο Κασιμάτη, ούτε θα ήθελα να αρχίσω να σκέφτομαι τα πιθανά σενάρια, τις πιθανές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν, διότι βεβαίως δεν πρόκειται να είναι ομαλές αυτές οι εξελίξεις.
Κάποια στιγμή όταν εξαντληθούν τα πολιτικά και νομικά μέσα, τα πολιτισμένα, θα περάσουμε σε άλλες καταστάσεις στην Ελλάδα ενδεχομένως πειραματόζωο και για άλλες λύσεις στην Ευρώπη. Αυτό που ήθελα να πώ είναι ότι αυτό που μπορεί να αποφευχθεί τώρα - πριν υϊοθετηθούν οι αποφάσεις τις 26ης Οκτωβρίου, ενδεχομένως και αν γίνουν εκλογές, δεν ξέρω αν είναι επαρκείς για να σταματήσουν αλλά εν πάση περιπτώσει είναι μία διέξοδος- πολύ δυσκολότερα και με πολύ μεγαλύτερο κόστος θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί στο μέλλον. Θα υπάρξει μεγάλος κίνδυνος να οδηγηθούμε σε μία πλήρη ρήξη και αυτή η ρήξη να γίνει με τους όρους των πιστωτών και των μεγάλων δυνάμεων και να μας βρει πολλαπλά απομονωμένους αν συνεχίσουμε να λέμε συνεχώς ΝΑΙ χωρίς να διαπραγματευόμαστε, χωρίς να κινητοποιούμε τη χώρα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει όλα τα ενδεχόμενα.
Αυτά είπα και στο Μίκη την Κυριακή και με το εφηβικό του πάθος μου είπε, μα πρέπει να κάνουμε τουλάχιστον αυτήν εδώ την συνέντευξη αμέσως, να πούμε αυτά τα πράγματα και ας πάρουνε οι διαπραγματευτές και οι κυβερνήτες τις ευθύνες τους.
Ευχαριστώ Πολύ.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
⃰
Δεν θα πώ πολλά γιατί πράγματι με κάλυψε με αυτά τα οποία είπε ο κος Κωνσταντακόπουλος. Τα λέμε αυτά από τότε που διαβάσαμε, για πρώτη φορά μελετήσαμε τις συμβάσεις του Μαΐου του 2010 και κυρίως την πρώτη δανειακή σύμβαση που την ονομάζανε Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, η οποία έδεσε την Ελλάδα χειροπόδαρα, τα λέμε από τότε ακριβώς αυτά τα οποία είπε ο κος Κωνσταντακόπουλος. Αυτό που βοήθησε πάρα πολύ -και χαίρομαι που άκουσα αυτή την εισήγηση από τον κο Κωνσταντακόπουλο, από έναν οικονομολόγο- είναι το πως συνδέονται σήμερα (και αυτό δεν το έχουν δυστυχώς οι οικονομολόγοι οι περισσότεροι) τα προβλήματα τα οικονομικά της κρίσης με τις θεμελιώδης αρχές οι οποίες τέθηκαν από το τέλος του παγκοσμίου πολέμου, του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή από τον ΟΗΕ. Σήμερα ο σημαντικότερος εκπρόσωπος αυτού του συστήματος του θεσμικού και των αρχών είναι η Ρώμη με τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη Δικαιωμάτων του ανθρώπου. Εάν αυτά είναι μέχρι στιγμής αξεπέραστα, θα δούμε όμως που πάμε.
Επομένως και εμένα με είχε προβληματίσει όταν είδα το είδος των δανειακών συμβάσεων ότι αυτό κάτι μου θύμιζε. Μου θύμιζε πράγματι το Σχέδιο Ανάν- το Σχέδιο Ανάν το οποίο επίσης παραβίαζε με το ίδιο ύφος γραφής όλες τις αρχές αυτές της διεθνούς νομιμότητας και του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Και γι’ αυτό τότε οκτώ, εγώ με άλλους επτά συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, κάναμε εκείνη την Έκθεση Αρχών για το πως θα είναι νόμιμη η λύση του Κυπριακού βάση αυτών των αρχών. Το Αγγλικό Δίκαιο, το Αγγλικό Δίκαιο το επικαλούνται ακριβώς και το θέσανε στην Ευρώπη διότι αυτό αφήνει τεράστια, πράγματι, όπως είπε και ο κος Κωνσταντακόπουλος, παράθυρα για ανομίες. Είναι ένα Δίκαιο το οποίο διαμορφώθηκε από την εποχή της κοσμοκρατορίας της Αγγλίας, της αποικιοκρατικής κοσμοκρατίας που ρύθμιζε αυθαίρετα όλες τις σχέσεις πάντοτε υπέρ της αυτοκρατορίας. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει για το λόγο ότι η Αγγλία δεν έχει γραπτό δίκαιο- γραπτό σύνταγμα, με συγχωρείτε- αλλιώς τα αγγλικά δικαστήρια θα το ρίχνανε επί το πλείστον στις παρανομίες αυτές. Επειδή λοιπόν δεν έχει, εξακολουθεί να ισχύει. Βέβαια αυτό δεν ισχύει διεθνώς, αυτό θα πρέπει να το τονίσω γιατί έχει σημασία για τα επιχειρήματα και για τα όπλα τα οποία έχει η Ελλάδα.
Όλες αυτές οι παρανομίες τις οποίες μπορεί να επιτρέπει το Αγγλικό Δίκαιο, δεν τις επιτρέπει ούτε το Διεθνές, ούτε το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Επομένως το εθνικό αυτό δίκαιο, οι εθνικές αυτές διατάξεις, κανόνες (γιατί είναι άγραφοι κανόνες), είναι άκυρες και ανυπόστατες και για την Αγγλία. Γι’ αυτό και σήμερα η Αγγλία καταδικάζεται τις περισσότερες από οποιοδήποτε άλλο κράτος φορές στο Στρασβούργο, ακριβώς διότι δεν έχει την παράδοση και την συνείδηση των εγγυήσεων των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αυτό λοιπόν το βρίσκουνε σήμερα οι μεγάλοι επιχειρηματίες πολύ εύκολο για να παραπέμπουν οποιαδήποτε σχέση τους στο Αγγλικό Δίκαιο, το οποίο μπορούν να χρησιμοποιήσουν και να αξιοποιήσουν πολύ καλά βέβαια τα αγγλικά γραφεία. Και όπως αποδείχθηκε το ίδιο δικηγορικό γραφείο- όπως είπε και ο κύριος Κωνσταντακόπουλος- που έφτιαξε το Σχέδιο Ανάν το ίδιο έφτιαξε-συνέταξε αντί μεγάλης αμοιβής (η οποία επισήμως ξέρουμε ότι είναι γύρω στα εξήντα εκατομμύρια ευρώ αλλά άλλοι λένε ότι είναι πολύ περισσότερα), συνέταξε αυτό το έκτρωμα του δικαίου, το έκτρωμα της παγκόσμιας νομιμότητας.
Τώρα, η ισχύς επομένως, και αυτό πρέπει να μας μείνει, η ισχύς των δανειακών συμβάσεων δεν είναι μόνο ανυπόστατη λόγω του ότι δεν πέρασε από την Ελληνική Βουλή. Ασφαλώς δεν έχουμε συμβάσεις λόγω του ότι δεν πέρασαν από την Ελληνική Βουλή, διότι δεν ολοκληρώθηκε κατά το Διεθνές Δίκαιο, όχι μόνο κατά το Σύνταγμα μας, δεν ολοκληρώθηκε η σύναψη των συμβάσεων. Αν δεν υπάρχει κύρωση των διαδικασιών, που είναι διεθνής όρος, δεν υπάρχει σύμβαση διεθνής. Αυτό το ξέρουμε πολύ καλά. Αλλά δεν μπορούσαν να περάσουν λόγω των παρανομιών και γι’ αυτό ακριβώς οι συμβάσεις αυτές και αν ακόμη κυρωνόντουσαν, και αν ακόμη τις ψήφιζαν οι τριακόσιοι βουλευτές του κοινοβουλίου δεν μπορούσαν να νομιμοποιηθούν διότι έχουν όρους μέσα αντίθετους με το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και αντίθετους και με το Σύνταγμα. Επομένως και εξ’ αυτού του λόγου είναι ανυπόστατες οι συμβάσεις αυτές.
Αυτό το ξέρουνε οι Γερμανοί, αυτό το ξέρουνε οι δανειστές μας και γι’ αυτό βάλανε τον όρο μέσα στην δανειακή σύμβαση ότι μπορεί η Ελλάδα, αν η Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο κράτος από τους δανειστές μας ή από τρίτο κράτος που έχει ένομο συμφέρον θελήσει να αμφισβητήσει το κύρος αυτών των όρων πρέπει να πάει στο δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης γι’ αυτό το θέμα. Ξέρει βέβαια ότι η Ελλάδα δεν θα πάει ποτέ, διότι είναι ο υπηρέτης των δανειστών και έτσι αυτοί δεν θέτουν αυτό το ζήτημα, αυτοί τα θεωρούν, τα λένε ότι όλα είναι εντάξει.
Γιατί το έβαλε όμως, για να μας ανοίξουν τα μάτια οι δανειστές μας; Όχι. Γιατί ακριβώς ξέρανε ότι κάποιος θα ανοίξει τα μάτια του και κάποια κυβέρνηση μπορεί να πάει στο δικαστήριο. Για να διασφαλίσουν τους στόχους τους τους υψηλούς και τα ωφέλη τα οποία έχουν από τα δάνεια. Διότι εάν δεν έμπαινε αυτός ο όρος, δεν θα έμπαινε και ο αμέσως επόμενος που βάλανε, ότι σε περίπτωση που ακυρωθεί ένας όρος οι δανειστές μας έχουνε τη δυνατότητα να φύγουν από τη δέσμευση της σύμβασης και να αξιώσουν όχι μόνο τα λεφτά τους να πάρουν πίσω αλλά εντόκως και με όλες τις ζημιές οι οποίες υπέστησαν. Και αυτό είναι άκυρο διεθνώς διότι όταν μία σύμβαση ακυρωθεί διότι παραβιάζει το δίκαιο της Ευρώπης ή το Διεθνές Δίκαιο ο δανειστής έχει το δικαίωμα να πάρει μόνο τα λεφτά του πίσω στην ονομαστική αξία που τα έδωσε και όχι τίποτε άλλο. Αυτοί λοιπόν βάλανε μέσα [στις συμβάσεις) ότι σε περίπτωση που ακυρωθούν, γιατί το θεωρούν πολύ πιθανό, ή προβάλει κανείς την ακυρότητα να πάρουν και όλα τα άλλα τα οποία χάνουν, αυτός ήταν ο λόγος.
Τώρα, η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από το ευρώ: δεν μας λέει κανείς ότι δεν υπάρχει καμία διαδικασία και καμία δυνατότητα από πλευράς Διεθνών Συνθηκών να φύγουμε από το ευρώ ενώ δεν θέλουμε. Διότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε και εμείς, δηλαδή χρειάζεται ομοφωνία και αυτό δεν θα υπάρξει. Αυτό δεν το λένε, και αυτό είναι ένα ατού για εμάς.
Το ζήτημα είναι πως δεν λένε τι σημαίνει φεύγουμε από το ευρώ. Μπορεί να φύγεις από το ευρώ αλλά αν έχεις την εγγύηση των δανειστών σου ότι δεν θα μπω στην ισοτιμία ( τη διεθνή εγγύηση για να γλιτώσουν και αυτοί τα λεφτά τους), τότε δεν θα έχεις καμία ισοτιμία στην ουσία.
Το ζήτημα λοιπόν είναι με τι εγγυήσεις φεύγεις. Αυτά λοιπόν όλα δεν τα εξηγούν, ούτε εξηγούν αν θα χάσουν τα λεφτά τους οι δανειστές αν φύγουμε ή εάν υπάρξει οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε άλλη συνέπεια.
Όσον αφορά τη μεταβίβαση της περιουσίας, όπως είπε και ο κος Κωνσταντακόπουλος, ο νόμος της εφαρμογής, δηλαδή αυτό το Ταμείο που λέμε, αυτή η Εταιρεία που λέμε- η ανεξάρτητη αρχή, λέει ακριβώς τα εξής- και ψηφίστηκε από τη Βουλή αυτό το πράγμα. Κάθε περουσιακό στοιχείο το οποίο επιλέγουν οι δανειστές για αξιοποίηση μεταβιβάζεται στην Εταιρεία αυτή ανεπιστρεπτή, δεν έχει το δικαίωμα να πάει πίσω πλέον χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς το ελληνικό κράτος να έχει το δικαίωμα να βάλει φόρο μεταβίβασης για να το πάρουνε καθαρό. Και αυτή την αξία του περιουσιακού αντικειμένου που επιλέγουν την προσδιορίζει Συμβούλιο, όχι (σύμφωνα) με διεθνή σύμβαση ή με διεθνή μέσα, ένα συμβούλιο της εταιρείας (που αποφαίνεται)- τόσο κάνει. Και με αυτή την τιμή μεταβιβάζεται στην ξένη πολυεθνική εταιρεία που θα κάνει την αξιοποίηση, όπως τη λένε.
Από την αξιοποίηση αυτή επομένως χάνεται αυτό (το περιουσιακό αντικείμενο) για την Ελλάδα. Διότι στην ξένη εταιρεία αν δεν είναι πώληση θα είναι οποσδήποτε για εβδομήντα, ογδόντα, ενενήντα, εκατό χρόνια μεταβίβαση για να κάνει τις επενδύσεις της. Λοιπόν, επομένως και επιπλέον και η τελική ρύθμιση: ό,τι εισπράττει το Ταμείο- η Εταιρεία- από αυτή την αξιοποίηση, την εκμετάλλευση δηλαδή (της εθνικής περιουσίας) από ξένη εταιρεία δεν επιτρέπεται ούτε ένα ευρώ να περάσει σε ταμείο του κράτους. Πάνε όλα κατευθείαν στους Δανειστές μας. Και γι’ αυτό θέλουνε τον υπερδανεισμό μας. Και θα μας φορτώνουνε ακόμη δάνεια εάν δεν υπάρξει διακοπή, γιατί θέλουν ακριβώς να διαιωνίσουν το χρέος της Ελλάδας ούτως ώστε κατευθείαν ο πλούτος να πηγαίνει ακριβώς στο εξωτερικό. Αυτός είναι ο λόγος. Είναι απλή λογική και κανείς από την Βουλή των Ελλήνων δεν θέλησε να κάνει μια μελέτη τέτοια, κανείς από τη Βουλή των Ελλήνων δεν θέλησε να αναφέρει αυτούς τους όρους.
Λοιπόν, θα μου πείτε, μα τότε είμαστε πανίσχυροι με το Διεθνές Δίκαιο που μας προστατεύει, επομένως δεν θα έχουμε να φοβηθούμε τίποτα- κάποια στιγμή θα βρεθεί ένας να τα ακυρώσει όλα. Γιατί πράγματι με αυτές τις αρχές και αν έχουν μεταβιβαστεί ακόμα τα περιουσιακά στοιχεία ανατρέπονται όλα.
Το ζήτημα είναι ότι ακούμε κάθε μέρα και κανείς από τους Έλληνες πολιτικούς δεν μας το εξηγεί γιατί η κυρία Μέρκελ λέει συνεχώς- δεν θέλει και να το αποκρύψει- ότι πρέπει να τροποποιηθούν οι συμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι σημαίνει αυτό;
Θέλει να καταργήσει όλες τις συνθήκες που έχει ο χάρτης θεμελιωδών δικαιωμάτων, διότι σήμερα τα μέτρα που μας επιβάλονται είναι άκυρα και ανυπόστατα και κατά το Διεθνές Δίκαιο και για το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Οι περικοπές μισθών, συντάξεων, τα φορολογικά μέσα, τα χαράτσια που λέει ο κόσμος τον τελευταίο καιρό είναι όλα αντίθετα με τα δικαιώματα που διασφαλίζει ο χάρτης, η συνθήκη της Λισαβόνας, ο χάρτης των θεμελιωδών αρχών και το Στρασβούργο, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του ανθρώπου. Λοιπόν, αυτά θέλει να τροποποιήσει τώρα το σύστημα του υπερκαπιταλισμού- του χρηματιστηριακού και πιστωτικού συστήματος που μας επιβάλεται σήμερα και διοικεί τον κόσμο. Θέλουν να μεταβάλουν εντελώς τις αρχές νομιμότητας διεθνώς για να μπορεί να επεμβαίνει σε κάθε λαό όπως θέλει. Και αυτό το λέει ακριβώς η κυρία Μέρκελ κάθε μέρα, και εχτές το είπε και προχτές, ότι θέλει να τροποποιήσει τις συμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να μπορεί να επεμβαίνει σε οποιοδήποτε θέμα οικονομικό, δημοσιονομικό που σημαίνει οικονομικό δηλαδή υποδούλωσης των λαών, να επεμβαίνει χωρίς περιορισμούς, να έχει εξουσία.
Δηλαδή δεν φτάνει ότι μας έχουνε δεσμεύσει όλη την κυριαρχία μας, θέλουνε να καταλύσουνε και τις αρχές νομιμότητας για να μπορούν πλέον παράνομα και τα λοιπά να υπερβαίνουν. Και αυτό ακριβώς είναι ότι μας κάνει να θυμηθούμε την δεκαετία του ‘30. Και όταν σε ένα γερμανικό μου άρθρο το έγραψα αυτό, ότι υπάρχει ανησυχία μήπως επιστρέψουμε στη δεκαετία του ’30, από αριστερό περιοδικό το οποίο το δημοσίευσε το άρθρο αφαιρέθηκε το σημείο αυτό για να μην το δούνε οι Γερμανοί και πάθουνε τραύμα.
Λοιπόν, καταλαβαίνετε ποιά είναι τα προβλήματα τα οποία έχουμε να αντιμετωπίσουμε και γι’ αυτό πολύ σωστά καταλήγει και καταλήγω και εγώ με αυτό που είπε ο κύριος Κωνσταντακόπουλος: Μόνο αντίσταση να γεννήσει μία πολιτική δύναμη τέτοια η οποία θα πει το ΟΧΙ το μεγάλο σε αυτά που θα μας έχουν επιβάλει οι εταίροι μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επομένως και εμένα με είχε προβληματίσει όταν είδα το είδος των δανειακών συμβάσεων ότι αυτό κάτι μου θύμιζε. Μου θύμιζε πράγματι το Σχέδιο Ανάν- το Σχέδιο Ανάν το οποίο επίσης παραβίαζε με το ίδιο ύφος γραφής όλες τις αρχές αυτές της διεθνούς νομιμότητας και του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Και γι’ αυτό τότε οκτώ, εγώ με άλλους επτά συναδέλφους από την Ευρώπη και την Αμερική, κάναμε εκείνη την Έκθεση Αρχών για το πως θα είναι νόμιμη η λύση του Κυπριακού βάση αυτών των αρχών. Το Αγγλικό Δίκαιο, το Αγγλικό Δίκαιο το επικαλούνται ακριβώς και το θέσανε στην Ευρώπη διότι αυτό αφήνει τεράστια, πράγματι, όπως είπε και ο κος Κωνσταντακόπουλος, παράθυρα για ανομίες. Είναι ένα Δίκαιο το οποίο διαμορφώθηκε από την εποχή της κοσμοκρατορίας της Αγγλίας, της αποικιοκρατικής κοσμοκρατίας που ρύθμιζε αυθαίρετα όλες τις σχέσεις πάντοτε υπέρ της αυτοκρατορίας. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει για το λόγο ότι η Αγγλία δεν έχει γραπτό δίκαιο- γραπτό σύνταγμα, με συγχωρείτε- αλλιώς τα αγγλικά δικαστήρια θα το ρίχνανε επί το πλείστον στις παρανομίες αυτές. Επειδή λοιπόν δεν έχει, εξακολουθεί να ισχύει. Βέβαια αυτό δεν ισχύει διεθνώς, αυτό θα πρέπει να το τονίσω γιατί έχει σημασία για τα επιχειρήματα και για τα όπλα τα οποία έχει η Ελλάδα.
Όλες αυτές οι παρανομίες τις οποίες μπορεί να επιτρέπει το Αγγλικό Δίκαιο, δεν τις επιτρέπει ούτε το Διεθνές, ούτε το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Επομένως το εθνικό αυτό δίκαιο, οι εθνικές αυτές διατάξεις, κανόνες (γιατί είναι άγραφοι κανόνες), είναι άκυρες και ανυπόστατες και για την Αγγλία. Γι’ αυτό και σήμερα η Αγγλία καταδικάζεται τις περισσότερες από οποιοδήποτε άλλο κράτος φορές στο Στρασβούργο, ακριβώς διότι δεν έχει την παράδοση και την συνείδηση των εγγυήσεων των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αυτό λοιπόν το βρίσκουνε σήμερα οι μεγάλοι επιχειρηματίες πολύ εύκολο για να παραπέμπουν οποιαδήποτε σχέση τους στο Αγγλικό Δίκαιο, το οποίο μπορούν να χρησιμοποιήσουν και να αξιοποιήσουν πολύ καλά βέβαια τα αγγλικά γραφεία. Και όπως αποδείχθηκε το ίδιο δικηγορικό γραφείο- όπως είπε και ο κύριος Κωνσταντακόπουλος- που έφτιαξε το Σχέδιο Ανάν το ίδιο έφτιαξε-συνέταξε αντί μεγάλης αμοιβής (η οποία επισήμως ξέρουμε ότι είναι γύρω στα εξήντα εκατομμύρια ευρώ αλλά άλλοι λένε ότι είναι πολύ περισσότερα), συνέταξε αυτό το έκτρωμα του δικαίου, το έκτρωμα της παγκόσμιας νομιμότητας.
Τώρα, η ισχύς επομένως, και αυτό πρέπει να μας μείνει, η ισχύς των δανειακών συμβάσεων δεν είναι μόνο ανυπόστατη λόγω του ότι δεν πέρασε από την Ελληνική Βουλή. Ασφαλώς δεν έχουμε συμβάσεις λόγω του ότι δεν πέρασαν από την Ελληνική Βουλή, διότι δεν ολοκληρώθηκε κατά το Διεθνές Δίκαιο, όχι μόνο κατά το Σύνταγμα μας, δεν ολοκληρώθηκε η σύναψη των συμβάσεων. Αν δεν υπάρχει κύρωση των διαδικασιών, που είναι διεθνής όρος, δεν υπάρχει σύμβαση διεθνής. Αυτό το ξέρουμε πολύ καλά. Αλλά δεν μπορούσαν να περάσουν λόγω των παρανομιών και γι’ αυτό ακριβώς οι συμβάσεις αυτές και αν ακόμη κυρωνόντουσαν, και αν ακόμη τις ψήφιζαν οι τριακόσιοι βουλευτές του κοινοβουλίου δεν μπορούσαν να νομιμοποιηθούν διότι έχουν όρους μέσα αντίθετους με το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και αντίθετους και με το Σύνταγμα. Επομένως και εξ’ αυτού του λόγου είναι ανυπόστατες οι συμβάσεις αυτές.
Αυτό το ξέρουνε οι Γερμανοί, αυτό το ξέρουνε οι δανειστές μας και γι’ αυτό βάλανε τον όρο μέσα στην δανειακή σύμβαση ότι μπορεί η Ελλάδα, αν η Ελλάδα ή οποιοδήποτε άλλο κράτος από τους δανειστές μας ή από τρίτο κράτος που έχει ένομο συμφέρον θελήσει να αμφισβητήσει το κύρος αυτών των όρων πρέπει να πάει στο δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης γι’ αυτό το θέμα. Ξέρει βέβαια ότι η Ελλάδα δεν θα πάει ποτέ, διότι είναι ο υπηρέτης των δανειστών και έτσι αυτοί δεν θέτουν αυτό το ζήτημα, αυτοί τα θεωρούν, τα λένε ότι όλα είναι εντάξει.
Γιατί το έβαλε όμως, για να μας ανοίξουν τα μάτια οι δανειστές μας; Όχι. Γιατί ακριβώς ξέρανε ότι κάποιος θα ανοίξει τα μάτια του και κάποια κυβέρνηση μπορεί να πάει στο δικαστήριο. Για να διασφαλίσουν τους στόχους τους τους υψηλούς και τα ωφέλη τα οποία έχουν από τα δάνεια. Διότι εάν δεν έμπαινε αυτός ο όρος, δεν θα έμπαινε και ο αμέσως επόμενος που βάλανε, ότι σε περίπτωση που ακυρωθεί ένας όρος οι δανειστές μας έχουνε τη δυνατότητα να φύγουν από τη δέσμευση της σύμβασης και να αξιώσουν όχι μόνο τα λεφτά τους να πάρουν πίσω αλλά εντόκως και με όλες τις ζημιές οι οποίες υπέστησαν. Και αυτό είναι άκυρο διεθνώς διότι όταν μία σύμβαση ακυρωθεί διότι παραβιάζει το δίκαιο της Ευρώπης ή το Διεθνές Δίκαιο ο δανειστής έχει το δικαίωμα να πάρει μόνο τα λεφτά του πίσω στην ονομαστική αξία που τα έδωσε και όχι τίποτε άλλο. Αυτοί λοιπόν βάλανε μέσα [στις συμβάσεις) ότι σε περίπτωση που ακυρωθούν, γιατί το θεωρούν πολύ πιθανό, ή προβάλει κανείς την ακυρότητα να πάρουν και όλα τα άλλα τα οποία χάνουν, αυτός ήταν ο λόγος.
Τώρα, η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από το ευρώ: δεν μας λέει κανείς ότι δεν υπάρχει καμία διαδικασία και καμία δυνατότητα από πλευράς Διεθνών Συνθηκών να φύγουμε από το ευρώ ενώ δεν θέλουμε. Διότι θα πρέπει να συμφωνήσουμε και εμείς, δηλαδή χρειάζεται ομοφωνία και αυτό δεν θα υπάρξει. Αυτό δεν το λένε, και αυτό είναι ένα ατού για εμάς.
Το ζήτημα είναι πως δεν λένε τι σημαίνει φεύγουμε από το ευρώ. Μπορεί να φύγεις από το ευρώ αλλά αν έχεις την εγγύηση των δανειστών σου ότι δεν θα μπω στην ισοτιμία ( τη διεθνή εγγύηση για να γλιτώσουν και αυτοί τα λεφτά τους), τότε δεν θα έχεις καμία ισοτιμία στην ουσία.
Το ζήτημα λοιπόν είναι με τι εγγυήσεις φεύγεις. Αυτά λοιπόν όλα δεν τα εξηγούν, ούτε εξηγούν αν θα χάσουν τα λεφτά τους οι δανειστές αν φύγουμε ή εάν υπάρξει οτιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε άλλη συνέπεια.
Όσον αφορά τη μεταβίβαση της περιουσίας, όπως είπε και ο κος Κωνσταντακόπουλος, ο νόμος της εφαρμογής, δηλαδή αυτό το Ταμείο που λέμε, αυτή η Εταιρεία που λέμε- η ανεξάρτητη αρχή, λέει ακριβώς τα εξής- και ψηφίστηκε από τη Βουλή αυτό το πράγμα. Κάθε περουσιακό στοιχείο το οποίο επιλέγουν οι δανειστές για αξιοποίηση μεταβιβάζεται στην Εταιρεία αυτή ανεπιστρεπτή, δεν έχει το δικαίωμα να πάει πίσω πλέον χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς το ελληνικό κράτος να έχει το δικαίωμα να βάλει φόρο μεταβίβασης για να το πάρουνε καθαρό. Και αυτή την αξία του περιουσιακού αντικειμένου που επιλέγουν την προσδιορίζει Συμβούλιο, όχι (σύμφωνα) με διεθνή σύμβαση ή με διεθνή μέσα, ένα συμβούλιο της εταιρείας (που αποφαίνεται)- τόσο κάνει. Και με αυτή την τιμή μεταβιβάζεται στην ξένη πολυεθνική εταιρεία που θα κάνει την αξιοποίηση, όπως τη λένε.
Από την αξιοποίηση αυτή επομένως χάνεται αυτό (το περιουσιακό αντικείμενο) για την Ελλάδα. Διότι στην ξένη εταιρεία αν δεν είναι πώληση θα είναι οποσδήποτε για εβδομήντα, ογδόντα, ενενήντα, εκατό χρόνια μεταβίβαση για να κάνει τις επενδύσεις της. Λοιπόν, επομένως και επιπλέον και η τελική ρύθμιση: ό,τι εισπράττει το Ταμείο- η Εταιρεία- από αυτή την αξιοποίηση, την εκμετάλλευση δηλαδή (της εθνικής περιουσίας) από ξένη εταιρεία δεν επιτρέπεται ούτε ένα ευρώ να περάσει σε ταμείο του κράτους. Πάνε όλα κατευθείαν στους Δανειστές μας. Και γι’ αυτό θέλουνε τον υπερδανεισμό μας. Και θα μας φορτώνουνε ακόμη δάνεια εάν δεν υπάρξει διακοπή, γιατί θέλουν ακριβώς να διαιωνίσουν το χρέος της Ελλάδας ούτως ώστε κατευθείαν ο πλούτος να πηγαίνει ακριβώς στο εξωτερικό. Αυτός είναι ο λόγος. Είναι απλή λογική και κανείς από την Βουλή των Ελλήνων δεν θέλησε να κάνει μια μελέτη τέτοια, κανείς από τη Βουλή των Ελλήνων δεν θέλησε να αναφέρει αυτούς τους όρους.
Λοιπόν, θα μου πείτε, μα τότε είμαστε πανίσχυροι με το Διεθνές Δίκαιο που μας προστατεύει, επομένως δεν θα έχουμε να φοβηθούμε τίποτα- κάποια στιγμή θα βρεθεί ένας να τα ακυρώσει όλα. Γιατί πράγματι με αυτές τις αρχές και αν έχουν μεταβιβαστεί ακόμα τα περιουσιακά στοιχεία ανατρέπονται όλα.
Το ζήτημα είναι ότι ακούμε κάθε μέρα και κανείς από τους Έλληνες πολιτικούς δεν μας το εξηγεί γιατί η κυρία Μέρκελ λέει συνεχώς- δεν θέλει και να το αποκρύψει- ότι πρέπει να τροποποιηθούν οι συμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι σημαίνει αυτό;
Θέλει να καταργήσει όλες τις συνθήκες που έχει ο χάρτης θεμελιωδών δικαιωμάτων, διότι σήμερα τα μέτρα που μας επιβάλονται είναι άκυρα και ανυπόστατα και κατά το Διεθνές Δίκαιο και για το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Οι περικοπές μισθών, συντάξεων, τα φορολογικά μέσα, τα χαράτσια που λέει ο κόσμος τον τελευταίο καιρό είναι όλα αντίθετα με τα δικαιώματα που διασφαλίζει ο χάρτης, η συνθήκη της Λισαβόνας, ο χάρτης των θεμελιωδών αρχών και το Στρασβούργο, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του ανθρώπου. Λοιπόν, αυτά θέλει να τροποποιήσει τώρα το σύστημα του υπερκαπιταλισμού- του χρηματιστηριακού και πιστωτικού συστήματος που μας επιβάλεται σήμερα και διοικεί τον κόσμο. Θέλουν να μεταβάλουν εντελώς τις αρχές νομιμότητας διεθνώς για να μπορεί να επεμβαίνει σε κάθε λαό όπως θέλει. Και αυτό το λέει ακριβώς η κυρία Μέρκελ κάθε μέρα, και εχτές το είπε και προχτές, ότι θέλει να τροποποιήσει τις συμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να μπορεί να επεμβαίνει σε οποιοδήποτε θέμα οικονομικό, δημοσιονομικό που σημαίνει οικονομικό δηλαδή υποδούλωσης των λαών, να επεμβαίνει χωρίς περιορισμούς, να έχει εξουσία.
Δηλαδή δεν φτάνει ότι μας έχουνε δεσμεύσει όλη την κυριαρχία μας, θέλουνε να καταλύσουνε και τις αρχές νομιμότητας για να μπορούν πλέον παράνομα και τα λοιπά να υπερβαίνουν. Και αυτό ακριβώς είναι ότι μας κάνει να θυμηθούμε την δεκαετία του ‘30. Και όταν σε ένα γερμανικό μου άρθρο το έγραψα αυτό, ότι υπάρχει ανησυχία μήπως επιστρέψουμε στη δεκαετία του ’30, από αριστερό περιοδικό το οποίο το δημοσίευσε το άρθρο αφαιρέθηκε το σημείο αυτό για να μην το δούνε οι Γερμανοί και πάθουνε τραύμα.
Λοιπόν, καταλαβαίνετε ποιά είναι τα προβλήματα τα οποία έχουμε να αντιμετωπίσουμε και γι’ αυτό πολύ σωστά καταλήγει και καταλήγω και εγώ με αυτό που είπε ο κύριος Κωνσταντακόπουλος: Μόνο αντίσταση να γεννήσει μία πολιτική δύναμη τέτοια η οποία θα πει το ΟΧΙ το μεγάλο σε αυτά που θα μας έχουν επιβάλει οι εταίροι μας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ευχαριστώ πολύ.
Γιώργος Κασιμάτης
⃰
Απαντώντας στο ερώτημα του Μίκη να πούμε δυο κουβέντες. Η μία εκδοχή είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση αρχίζει να διαπραγματεύεται, πράγμα το οποίο δεν φαίνεται ούτε διανοητικά, ούτε ψυχολογικά προετοιμασμένη και δεν φαίνεται να έχει και τη διάθεση. Η διαπραγμάτευση αυτή μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και θα ήταν σκόπιμο να γίνει όχι από την πλευρά των στενά ελληνικών συμφερόντων αλλά επίσης και από την πλευρά των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρώπης. Διότι αυτή τη στιγμή οι συμφωνίες αυτές οδηγούν σε μία μεγάλη κρίση όχι μόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά ολόκληρη, αν θέλετε, την Ευρώπη και ότι δίκαια απειλούν όλες τις κατακτήσεις, τις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις που προέκυψαν από τη νίκη των ευρωπαϊκών λαών επί του Χίτλερ. Μας πηγαίνουν πιο πίσω δηλαδή από το ’45.
Υπ’ αυτή την έννοια υπάρχει μία τεράστια ανάγκη, νομίζω ότι θα έβρισκε και απήχηση στους λαούς αν κάποιος από τους ευρωπαίους ηγέτες έπαιζε αυτό το ρόλο. Δυστυχώς βεβαίως το υποκείμενο λείπει μέχρι στιγμής. Μία ελληνική κυβέρνηση δηλαδή η οποία να μιλάει στο όνομα του ελληνικού λαού και στο όνομα επίσης και των ευρωπαϊκών λαών. Και επίσης διατεθειμένη να κινητοποιήσει τα πολλά όπλα που έχει η χώρα σε κάθε επίπεδο. Ακόμη και στο επίπεδο της γεωπολιτικής αξίας του χώρου.
Η Ελλάδα σήμερα κατεστραμένη διατηρεί στρατεύματα στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, στέλνει καράβια στη Σομαλία, δίνει τον εναέριο χώρο για τον πόλεμο κατά της Λιβύης. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Για να την καταστρέφουν οικονομικά οι σύμμαχοι της; Θα πρέπει και αυτοί να πάρουν την ευθύνη τους- δεν νοείται σε μια συμμαχία για παράδειγμα να καταστρέφεται ένας σύμμαχος.
Για ποιό λόγο δεν αναπτύσσονται οι σχέσεις με την Ρωσία ενώ γίνεται συστηματική προσπάθεια καταστροφής τους.
Σας είπα προηγουμένως για το ζήτημα το στρατιωτικό, μια χώρα που είναι σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να είναι προφανώς έτοιμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος και εξ αντικειμένου. Για ποιό λόγο λοιπόν αποφασίζουν να διώξουνε τέσσερις τάξεις της Σχολής Ευελπίδων, ας πούμε, όλες μαζί. Πράγματα που δεν έχει γίνει ξανά στην ιστορία και στα δυο – τρία διεθνώς παραδείγματα που έχουνε γίνει, και έχουνε γίνει από ότι ξέρουμε ως αποτέλεσμα ξένων συνομωσιών και κατέληξαν σε στρατιωτικές καταστροφές.
Ο άλλος τρόπος για να σταματήσει αυτή η πορεία είναι βεβαίως μία λαϊκή εξέγερση, μία συνειδητοποίηση από τον ελληνικό λαό και η γρήγορη δημιουργία πολιτικών υποκειμένων, κοινωνικών υποκειμένων τα οποία να σταματήσουν αυτή την πορεία. Βεβαίως επειδή αυτή η διαδικασία πηγαίνει πολύ αργά στο σχηματισμό αυτών των υποκειμένων και επειδή και ο αντίπαλος ξέρει τι μπορεί να του συμβεί, υποθέτω ότι αρχίζει και το ίδιο το δημοκρατικό πλαίσιο μπορεί να απειληθεί στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται. Όπως μου έλεγε κάποιος μισο – αστεία, μισο – σοβαρά, όλοι συζητάνε αν θα γίνουνε εκλογές 19 Φεβρουαρίου, κανενός δεν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να μην ξαναγίνουν εκλογές.
Την προηγούμενη φορά που η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση ήταν στα 1965 με 1967 όταν δηλαδή υπήρχε τόσο μεγάλη απόσταση λαϊκής βούλησης και εφαρμοζόμενης πολιτικής. Είναι επίσης πιθανό, επειδή το σχέδιο τουλάχιστον των αγορών όπως το γράφει η Wall Street Journal από εδώ, από εκεί, είναι η μαζική κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, αυτό να απαιτήσει ενδεχομένως και την κατεδάφιση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας διότι ουσιαστικώς και από τη δημοκρατία έχουνε κόψει τη χρηματοδότηση.
Επομένως εάν η χώρα δεν μπορέσει να απαντήσει συγκροτημένα ως έθνος στις προκλήσεις που δέχεται υπάρχει κίνδυνος να ενεργοποιηθούν διαφόρων ειδών σενάρια σε αυτή την πορεία. Ακόμα και αν η πορεία είναι ομαλή και εξελιχθεί όπως προαλείφεται από αυτές τις πολιτικές και τις συνθήκες αυτό στο οποίο θα καταλήξει είναι να δημιουργήσει, πράγμα που εγώ θεωρώ το πιο απίθανο, θα καταλήξει να δημιουργήσει ένα Μπακλαντές μέσα στην Ευρώπη, να δώσει ένα ισχυρό κίνητρο στους Έλληνες να φύγουν από την Ελλάδα και σε κάθε κατατρεγμένο των φτωχώτερων και σε χειρότερη κατάσταση βρισκόμενων περιοχών του πλανήτη να έρθει εδώ.
Ουσιαστικά ο μηχανισμός της αρπαγής της περιουσίας είναι ένας μηχανισμός αρπαγής της κυριαρχίας με έμμεσο τρόπο. Στερεί από τον λαό την δυνατότητα να ασκήσει την κυριαρχία που του αναγνωρίζει το Σύνταγμα του και το Διεθνές Δίκαιο. Μένει ένα κουκούλι που θα λέγεται Ελλάδα, θα είναι αξιοθέατο, θα είναι συμβολικό ας πούμε και από την άλλη μεριά δεν θα υπάρχει τίποτα στο εσωτερικό αυτού του άδειου κελύφους.
Γι’ αυτό και βάλαμε τίτλο στη σημερινή εκδήλωση, στη συνέντευξη αυτή «το πως οι Συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου απειλούν με κατάλυση το Ελληνικό Κράτος». Είναι ένας σημαντικός σταθμός, δεν είναι απλώς η συνέχιση του Μνημονίου, είναι μια σημαντική νέα ποιότητα που εισάγεται εδώ στο μετασχηματισμό της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο.
Υπ’ αυτή την έννοια υπάρχει μία τεράστια ανάγκη, νομίζω ότι θα έβρισκε και απήχηση στους λαούς αν κάποιος από τους ευρωπαίους ηγέτες έπαιζε αυτό το ρόλο. Δυστυχώς βεβαίως το υποκείμενο λείπει μέχρι στιγμής. Μία ελληνική κυβέρνηση δηλαδή η οποία να μιλάει στο όνομα του ελληνικού λαού και στο όνομα επίσης και των ευρωπαϊκών λαών. Και επίσης διατεθειμένη να κινητοποιήσει τα πολλά όπλα που έχει η χώρα σε κάθε επίπεδο. Ακόμη και στο επίπεδο της γεωπολιτικής αξίας του χώρου.
Η Ελλάδα σήμερα κατεστραμένη διατηρεί στρατεύματα στο Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, στέλνει καράβια στη Σομαλία, δίνει τον εναέριο χώρο για τον πόλεμο κατά της Λιβύης. Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Για να την καταστρέφουν οικονομικά οι σύμμαχοι της; Θα πρέπει και αυτοί να πάρουν την ευθύνη τους- δεν νοείται σε μια συμμαχία για παράδειγμα να καταστρέφεται ένας σύμμαχος.
Για ποιό λόγο δεν αναπτύσσονται οι σχέσεις με την Ρωσία ενώ γίνεται συστηματική προσπάθεια καταστροφής τους.
Σας είπα προηγουμένως για το ζήτημα το στρατιωτικό, μια χώρα που είναι σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να είναι προφανώς έτοιμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος και εξ αντικειμένου. Για ποιό λόγο λοιπόν αποφασίζουν να διώξουνε τέσσερις τάξεις της Σχολής Ευελπίδων, ας πούμε, όλες μαζί. Πράγματα που δεν έχει γίνει ξανά στην ιστορία και στα δυο – τρία διεθνώς παραδείγματα που έχουνε γίνει, και έχουνε γίνει από ότι ξέρουμε ως αποτέλεσμα ξένων συνομωσιών και κατέληξαν σε στρατιωτικές καταστροφές.
Ο άλλος τρόπος για να σταματήσει αυτή η πορεία είναι βεβαίως μία λαϊκή εξέγερση, μία συνειδητοποίηση από τον ελληνικό λαό και η γρήγορη δημιουργία πολιτικών υποκειμένων, κοινωνικών υποκειμένων τα οποία να σταματήσουν αυτή την πορεία. Βεβαίως επειδή αυτή η διαδικασία πηγαίνει πολύ αργά στο σχηματισμό αυτών των υποκειμένων και επειδή και ο αντίπαλος ξέρει τι μπορεί να του συμβεί, υποθέτω ότι αρχίζει και το ίδιο το δημοκρατικό πλαίσιο μπορεί να απειληθεί στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται. Όπως μου έλεγε κάποιος μισο – αστεία, μισο – σοβαρά, όλοι συζητάνε αν θα γίνουνε εκλογές 19 Φεβρουαρίου, κανενός δεν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να μην ξαναγίνουν εκλογές.
Την προηγούμενη φορά που η Ελλάδα βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση ήταν στα 1965 με 1967 όταν δηλαδή υπήρχε τόσο μεγάλη απόσταση λαϊκής βούλησης και εφαρμοζόμενης πολιτικής. Είναι επίσης πιθανό, επειδή το σχέδιο τουλάχιστον των αγορών όπως το γράφει η Wall Street Journal από εδώ, από εκεί, είναι η μαζική κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, αυτό να απαιτήσει ενδεχομένως και την κατεδάφιση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας διότι ουσιαστικώς και από τη δημοκρατία έχουνε κόψει τη χρηματοδότηση.
Επομένως εάν η χώρα δεν μπορέσει να απαντήσει συγκροτημένα ως έθνος στις προκλήσεις που δέχεται υπάρχει κίνδυνος να ενεργοποιηθούν διαφόρων ειδών σενάρια σε αυτή την πορεία. Ακόμα και αν η πορεία είναι ομαλή και εξελιχθεί όπως προαλείφεται από αυτές τις πολιτικές και τις συνθήκες αυτό στο οποίο θα καταλήξει είναι να δημιουργήσει, πράγμα που εγώ θεωρώ το πιο απίθανο, θα καταλήξει να δημιουργήσει ένα Μπακλαντές μέσα στην Ευρώπη, να δώσει ένα ισχυρό κίνητρο στους Έλληνες να φύγουν από την Ελλάδα και σε κάθε κατατρεγμένο των φτωχώτερων και σε χειρότερη κατάσταση βρισκόμενων περιοχών του πλανήτη να έρθει εδώ.
Ουσιαστικά ο μηχανισμός της αρπαγής της περιουσίας είναι ένας μηχανισμός αρπαγής της κυριαρχίας με έμμεσο τρόπο. Στερεί από τον λαό την δυνατότητα να ασκήσει την κυριαρχία που του αναγνωρίζει το Σύνταγμα του και το Διεθνές Δίκαιο. Μένει ένα κουκούλι που θα λέγεται Ελλάδα, θα είναι αξιοθέατο, θα είναι συμβολικό ας πούμε και από την άλλη μεριά δεν θα υπάρχει τίποτα στο εσωτερικό αυτού του άδειου κελύφους.
Γι’ αυτό και βάλαμε τίτλο στη σημερινή εκδήλωση, στη συνέντευξη αυτή «το πως οι Συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου απειλούν με κατάλυση το Ελληνικό Κράτος». Είναι ένας σημαντικός σταθμός, δεν είναι απλώς η συνέχιση του Μνημονίου, είναι μια σημαντική νέα ποιότητα που εισάγεται εδώ στο μετασχηματισμό της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου