Η κλεπτοκρατία ως δρόμος καταστροφής: Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου. Σχόλιο Δαμιανού Βασιλειάδη

Η κλεπτοκρατία ως δρόμος καταστροφής

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ- ΓΝΩΜΗ / AKTUELLE NACHRICHTEN-STELLUNGNAHME, Elliniki Gnomi, 02 Dec 2013

Από τα βάθη των αιώνων, η Ιστορία μάς διδάσκει ότι η διαφθορά και η κλεπτοκρατία ποτέ δεν οδήγησαν στην πρόοδο και στην κοινωνικο-οικονομική ανάπτυξη.

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου.

Γεννημένος στην Τυφλίδα το 1932, ο κ. Αμπέλ Ανγκαμπενγκιάν υπήρξε ο κορυφαίος σύμβουλος του ηγέτη της Σοβιετικής Ενώσεως κ. Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και ήταν ο εμπνευστής της περεστρόϊκα, δηλαδή της φιλελευθεροποίησης της σοβιετικής οικονομικής πολιτικής –μία φιλελευθεροποίηση, βέβαια, που ήρθε πολύ καθυστερημένα και γι αυτό δεν μπόρεσε να πετύχει.

Με τον διάσημο επί εποχής Γκορμπατσώφ οικονομολόγο και ακαδημαϊκό συναντηθήκαμε δύο φορές. Την πρώτη στην Αθήνα, το 1990, με την ευκαιρία ενός διεθνούς οικονομολογικού συνεδρίου, και την δεύτερη στις Βρυξέλλες, το 2002, όπου είχε προσκληθεί από την Ένωση Γαλλόφωνων Βέλγων Οικονομολόγων. Στην πρώτη μας συνάντηση, ο καθηγητής Α. Ανγκαμπενγκιάν μάς εξήγησε επί μακρόν γιατί κατέρρεε η σοβιετική οικονομία. Στην δεύτερη συνομιλία μας, προφητικά ανέλυσε για ποιους λόγους χώρες όπως η Ελλάδα αποτελούσαν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος.

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτών των συζητήσεων, ο καθηγητής αναφέρθηκε στο κλεπτοκρατικό κράτος και στην δημοκρατική του νομιμοποίηση. Κατά τον ορισμό του, ένα κράτος είναι κλεπτοκρατικό όταν κάποιες πολιτικές και κομματικές συντεχνίες νέμονται τους πόρους του, χωρίς έλεγχο και υπό συνθήκες ουσιαστικής ανομίας. Έτσι, η κλεπτοκρατία είναι ένα κρατικό τέρας, χωρίς την ύπαρξη του οποίου η πολιτική εξουσία καλείται να καταρρεύσει. Πρόκειται για μία παράλληλη κοινωνία στην οποία βασιλεύει το βόλεμα, η αισχροκέρδεια, η εξαπάτηση και η αυθαίρετη καταπάτηση ανθρώπινων και ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων.

«Στην Σοβιετική Ένωση, η λεηλασία, η υπεξαίρεση εμπορευμάτων, το παράνομο εμπόριο, οι δωροδοκίες και η απροκάλυπτη κλοπή αποτελούσαν κορυφαία οικονομικά χαρακτηριστικά, τα οποία τελικά οδήγησαν και στην κατάρρευση ενός συστήματος που, από την φύση του, ήταν ανήθικο», μας έλεγε ο καθηγητής Α. Ανγκαμπενγκιάν.

Πολύ φοβούμεθα ότι οι ομοιότητες μεταξύ του πάλαι ποτέ σοβιετικού κλεπτοκρατικού κράτους και της ελληνικής εκδοχής του είναι πολλές και επικίνδυνες για την οικονομία μας. Από την άποψη αυτή, αποκαλυπτικά είναι τα διαθέσιμα στοιχεία, όπως αυτά έχουν αποτυπωθεί σε διάφορες εκθέσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου και όχι μόνον.

Οι διάφοροι «ανησυχούντες» για το «ξεπούλημα ελληνικής γης» θα πρέπει να πληροφορηθούν ότι, κατά τους πλέον μετριοπαθείς υπολογισμούς της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, απ την σύστασή της, σε σημερινές τιμές κτήσεως, στην Ελλάδα έχουν καταπατηθεί εκτάσεις αξίας 110 δισεκατ. ευρώ, ήτοι το 35% περίπου του συνολικού μας δημοσίου χρέους. Για ορισμένες από αυτές τις καταπατηθείσες εκτάσεις, τα ποσά που έχουν καταβληθεί ως αποζημίωση είναι ζήτημα αν σωρευτικά αντιπροσωπεύουν περί τα 2,5 δισεκατ. ευρώ, κατανεμημένα σε 30 χρόνια.

Αν αυτή η λεηλασία εθνικού πλούτου δεν αποτελεί κατάφωρη παραβίαση ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, τότε οι «ανησυχούντες» για το «ξεπούλημα δημοσίου πλούτου» ας μάς πουν τί είναι. Εκτός και αν θεωρούν την κλοπή ως «κοινωνική κατάκτηση», όπως αυτό συνέβαινε με τους ανθρώπους της νομενκλατούρας στην Σοβιετική Ένωση.

Κατά τα λοιπά, η λεηλασία εθνικού πλούτου από τους εγχώριους άρπαγες προσφέρει πραγματική πανδαισία αριθμών. Αναφέρουμε μερικούς από αυτούς, για να ξέρουμε για ποια πράγματα μιλάμε όταν αναφέρονται οι «ανησυχούντες» στο «ξεπούλημα». Την περίοδο 1981-1989, οι τότε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, για να «ικανοποιήσουν» τα «δίκαια αιτήματα» 26.000 εργαζομένων που «εργάζονταν» σε επιχειρήσεις οι οποίες είχαν υπαχθεί στον αλήστου μνήμης Οργανισμό Αποκαταστάσεως Επιχειρήσεων, τους επιδότησαν με 130.000 ευρώ τον καθέναν –ποσόν που υπερέβαινε τότε έξι φορές το εθνικό κατά κεφαλήν εισόδημα. Επίσης, κατά τις εκθέσεις ορκωτών λογιστών, στην διάρκεια της «αποκαταστάσεως» εξαφανίσθηκαν από τις επιχειρήσεις αυτές μηχανήματα, έπιπλα, οχήματα και αναλώσιμο υλικό της τάξεως των 29 εκατ. ευρώ σε σημερινή αξία.

Την τελευταία εικοσαετία, οι δηλωμένες απάτες στην Ελλάδα με γεωργικές κοινοτικές επιδοτήσεις φθάνουν αισίως τα 2,6 δισεκατ. ευρώ, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός των μη δηλωμένων απατών. Ανεπισήμως, πάντως, εκτιμώνται σε άλλα 3,4 δισεκατ. ευρώ. Άγνωστες παραμένουν επίσης σε μεγάλο βαθμό οι καταχρήσεις κοινοτικών πόρων από τους διάφορους Δήμους της χώρας, με τις οποίες το επίσημο κράτος ουδέποτε δέησε να ασχοληθεί, παρά τις εκθέσεις και τις αυστηρές επισημάνσεις του αείμνηστου Νίκου Θέμελη, προέδρου τότε του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Εξάλλου, στο θαυμάσιο βιβλίο του με τίτλο «Τον Βίο Τετέλευκα», ο Ν.Θέμελης περιγράφει με τα πιο ζοφερά χρώματα τις κατασπαταλήσεις δημοσίου πλούτου, τις αμέτρητες παρανομίες στην διαχείριση των πόρων των φορολογουμένων και τις διάφορες κραυγαλέες οικονομικές ατασθαλίες στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοικήσεως.

Ποσοτική καταγραφή αυτής της περιγραφής, συν των πορισμάτων του κ. Λέανδρου Ρακιντζή στις τελευταίες εκθέσεις του, οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η ελληνική κλεπτοκρατία αντιπροσωπεύει το 35% του συνολικού δημοσίου χρέους μας. Σωρευτικά, δηλαδή, αγγίζει τα 100 δισεκατ. ευρώ. Ως φαίνεται, όμως, αυτό το νούμερο ποσώς ενοχλεί κάποιους θλιβερούς «υπερπατριώτες» –και γιατί να ενοχλούνται, όταν και οι ίδιοι έχουν πάρει μέρος στην σχετική ληστεία…

Υπό αυτές τις συνθήκες αρπαγής, λεηλασίας, χλευασμού της στοιχειώδους νοημοσύνης μας, καιρός είναι οι βολεμένοι, οι άρπαγες και οι κάθε είδους συντεχνιακές συμμορίες να αρχίσουν να καταβάλλουν το τίμημα της κραιπάλης. Αν αυτό δεν συμβεί, το τέλος της ελληνικής κλεπτοκρατικής δημοκρατίας επίκειται. Και θα είναι άσχημο.

Μερικά σχόλια από τον Δαμιανό Βασιλειάδη, στο πολύ αποκαλυπτικό άρθρο του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου.

                                                                                   Αθήνα, 4.1`2.2013

Επειδή τα δεδομένα που καταθέτει τα έχω αναπτύξει και σε βιβλία μου και σε πάρα πολλά άρθρα, θεωρώ απαραίτητο να κάνω μερικά συμπληρωματικά σχόλια.

Έχω κατά καιρούς γράψει ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού, του οποίου «σοσιαλισμού» την τραγική, αλλά νομοτελειακή κατάρρευση, για τους λόγους που παραθέτει ο κ. Α. Ανγκαμπενγκιάν  και ο κ. Παπανδρόπουλος, ζήσαμε στην πρόσφατη ιστορία, αλλά δεν διδαχτήκαμε.

Συμπυκνώνω την όλη ανάλυση σ’ αυτά που περιεκτικά μας περιγράφει ο Ανώνυμος Έλλην στην Ελληνική Νομαρχία το 1806, τα οποία ισχύουν τόσο για την πρώην Σοβιετική Ένωση, όσο και για την Ελλάδα:

  «Το πρώτον θανατηφόρον σύμπτωμα, μιας ελευθέρας πολιτείας, όπου πλησιάζει εις το τέλος της, ήτοι εις την δουλείαν, από την οποίαν δυσκόλως ημπορεί να ξανάβγη, είναι η διαφθορά των ηθών, αφού ο καιρός και η πολυτέλεια αδυνατήσουν την ενέργειαν των νόμων, τότε αρχίζει το μέγα κτίριον να τρέμη και η πολιτεία βαδίζει προς θάνατον».

Δεν είναι η οικονομία που μας οδήγησε στην κρίση, αλλά η διαφθορά.

Πιο πολιτικό προσωπικό και ποιες πολιτικές δυνάμεις μας οδήγησαν να βαδίζουμε προς τον επιθανάτιον ρόγχον είναι γνωστό, αλλά δεν το ομολογούμε.

Ο λόγος είναι ότι τίποτε δεν άλλαξε στην  ν ο ο τ ρ ο π ί α  του πολιτικού προσωπικού, των ελληνικών κομμάτων και των Ελλήνων πολιτών, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν άλλαξε ουσιαστικά, που θα ανέτρεπε ριζικά το παρακμιακό παρελθόν, παρ’ όλη την κρίση, που μας φέρνει μπροστά στον γκρεμό.

Χωρίς αλλαγή νοοτροπίας δεν υπάρχει σωτηρία και αν τα κόμματα της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης δεν αλλάξουν αυτή την νοοτροπία, που είναι το πρώτιστό τους καθήκον πέραν οποιονδήποτε άλλων μέτρων, τότε δεν θέλω κι εγώ, όπως ο κ. Παπανδρόπουλος να είμαι μάντης κακών, αλλά θα παραδεχτώ ωστόσο ότι θα επέλθει το τέλος της «ελληνικής κλεπτοκρατικής δημοκρατίας». Τι θα προκύψει μετά είναι ένα ερώτημα προς έρευνα.

Θα υπάρξει κάποια άλλη αρχή, μετά το τέλος, είναι ένα δίλημμα, ένα στοίχημα και μια πρόκληση.

Τέλος παραθέτω κι αυτό που είπε ο Σάκης Καράγιωργας, ο άνθρωπος, ο αγωνιστής, ο δάσκαλος, με βάση την εμπειρία του ΠΑΣΟΚ, που εξαχρείωσε τα ήθη και την αξιοπρέπεια του Έλληνα. (Τις γνώμες τέτοιων προσωπικοτήτων με τέτοια χαρακτηριστικά πρέπει να τις λαμβάνει ο Έλληνας πολίτης σοβαρά υπόψη).

Είναι επίκαιρο και αφορά τόσο τα κόμματα της συμπολίτευσης, όσο και της αντιπολίτευσης, προβάλλοντας δυνατότητα διεξόδου από την κρίση:

«Το σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να αποτελέσει τον ισχυρότερο μηχανισμό πολιτικής διαπαιδαγώγησης των ανθρώπων στην ιδέα της κοινωνικής δημοκρατίας. Λόγω της σημασίας που έχει η εγχάραξη της ιδέας αυτής για τη λειτουργία της κοινωνικής δημοκρατίας, το σοσιαλιστικό κόμμα θα πρέπει να είναι περισσότερο όργανο ιδεολογικής και πολιτικής διαπαιδαγώγησης και λιγότερο όργανο πολιτικής εξουσίας».[1]

Πώς εννοούσε ο Σάκης Καράγιωργας τον ρόλο της διαπαιδαγώγησης από τα αυτοαποκαλούμενα προοδευτικά, ριζοσπαστικά ή σοσιαλιστικά κόμματα θα προσπαθήσω να αναλύσω σε επόμενο άρθρο μου, με την θέληση να συμβάλω κατά δύναμιν και ικανότητα (το δεύτερο δεν είναι δεδομένο) στην προσπάθεια αποφυγής των δεινών και δομικής ανασυγκρότησης των κομμάτων πρωταρχικά και της ελληνικής κοινωνίας γενικά. Και μάλιστα χωρίς υποκριτική ταπεινοφροσύνη!

Εν κατακλείδι, για όσους νομίζουν ότι τα ανωτέρω αναγραφόμενα δεν τους αφορούν, θα πω (και το λέω) ότι η «λερναία» διαφθορά στην μεταπολίτευση (ακριβολογώ, όταν λέω μεταπολίτευση) δεν έχει συγκεκριμένο πολιτικό χρώμα. Και ο νοών νοείτω! Θα υπάρξει Ηρακλής, ο οποίος ως γνωστό διάλεξε τον δρόμο της αρετής και όχι της κακίας (διαφθοράς). Ποιος θα καθραρίσει την κόπρο του Αυγεία; Ιδού το ερώτημα.

Ωστόσο φωτιά για να εξοντωθεί η Λερναία Ύδρα της διαφθοράς, θα χρειαστεί, αν χρειαστεί και το «τσεκούρι» του Κολοκοτρώνη, ειλικρινά δεν γνωρίζω.

ΥΓ Για του λόγου το αληθές πηγαίνετε να δείτε στο θέατρο Άλφα του Στέφανου Ληναίου, «Ο εχθρός του Λαού» του Ίψεν και θα καταλάβετε!

---

[1] Κείμενα Σάκη Καράγιωργα, 3^ος τόμος, σελ. 275. Βασικά ο Σάκης Καράγιωργας θέλησε να δείξει ποιος θα έπρεπε να είναι συγκεκριμένα ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ, που κάθε άλλο παρά ανταποκρίθηκε σ’ αυτά τα καθήκοντα, όπως τα περιγράφει ο ίδιος, τονίζοντας επιπλέον ότι «το σοσιαλιστικό κόμμα θα πρέπει να είναι δημοκρατικά οργανωμένο», τη στιγμή που εξελίχτηκε σε αρχηγικό.