Σάββατο 31 Μαρτίου 2012
Τρίτη 27 Μαρτίου 2012
Μίκης Θεοδωράκης
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ (δ) - του Μίκη Θεοδωράκη
Υπενθυμίζω ότι μια από τις βασικές μου θέσεις είναι ότι βρισκόμαστε 100% έξω και ενάντια στο Σύστημα Εξουσίας που εκφράζει και υπηρετεί την Εξάρτηση της χώρας από ξένες δυνάμεις. Ειδικά στα δύο τελευταία χρόνια με την παρουσία της Τρόικα η εξάρτηση έγινε φανερά Ξένη Κατοχή. Επομένως εκλογές κάτω από τη βαρειά σκιά των ξένων γκαουλάϊτερ είναι αδιανόητες για κάθε ελεύθερο πολίτη, δεδομένου ότι η όποια Βουλή μέσα στις παρούσες συνθήκες δεν θα είναι παρά ένα άλλοθι για να συνεχίζουν οι ξένοι να διαλύουν τη χώρα μας με δημοκρατικό μανδύα. Όπως εξ άλλου τονίστηκε στο Γιούρογκρουπ, η κυβέρνηση που θα προκύψει μέσα από ενδεχόμενες εκλογές θα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει κατά γράμμα όλες τις δεσμεύσεις των Μνημονίων ένα και δύο. Μέσα σ' αυτό το σκηνικό ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της Αντιπολίτευσης δηλαδή των κομμάτων της Αριστεράς;
Μερικοί ξεχνούν -αλλά ευτυχώς όχι όλοι- το ρόλο που έπαιξε η Σπίθα στην αποκάλυψη του Μνημονίου (δείχνοντας έτσι ότι είμαστε η μοναδική πραγματική Αριστερά), αποκάλυψη που οδήγησε το Λαό μας να βγει στους δρόμους και τις πλατείες με την πεποίθηση ότι μονάχα αυτός πονάει πραγματικά την πατρίδα μας, μιας και οι κατεστημένες Αριστερές έχουν συμβιβαστεί και απορροφηθεί από το Σύστημα.
Αυτή είναι η δική μας θέση. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει λύση μέσα από το Σύστημα. Και ότι μόνο ο ενημερωμένος, αγανακτισμένος αλλά και αποφασισμένος Λαός μπορεί να επιβάλει την μοναδική λύση. Τη ριζοσπαστική. Η εκλογική πρόταση θα μπορούσε να γίνει από το ΚΑΠ μόνο εφ' όσον κατάφερνε να συσπειρώσει τον ελληνικό λαό από την πατριωτική Αριστερά ως την πατριωτική Δεξιά. Όλα τα άλλα αποπροσανατολίζουν τον Λαό και γι' αυτό σήμερα υπάρχει και πάλι η γνωστή άπνοια, γιατί κάποιοι κοιμίζουν τον Λαό με φρούδες ελπίδες. Ότι δηλαδή τα κατεστημένα κόμματα της Αριστεράς, μαζί και η Σπίθα, μπορούμε να πάρουμε την πλειοψηφία και να τα αλλάξουμε όλα.
Όμως ακόμα και στην περίπτωση που το άθροισμα των αριστερών ψήφων -με τη συμμετοχή μας- μας δώσει ένα μεγάλο ποσοστό, το ερώτημα είναι αν συμφωνούν μεταξύ τους οι αριστεροί για να συγκυβερνήσουν.
Αγαπητοί συναγωνιστές,
όταν στο κάλεσμα της Ε.ΛΑ.Δ.Α. μαζεύτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα κι εμείς οι τρεις, ο Γλέζος, ο Κασιμάτης κι εγώ βρεθήκαμε όπως έπρεπε στον Άγνωστο Στρατιώτη, οι σύντροφοί μας του ΠΑΜΕ βρίσκονταν στην Ομόνοια και του ΣΥΡΙΖΑ στο άγαλμα του Βύρωνα... Τα ίδια και χειρότερα θα γίνουν μέσα στη Βουλή. Το σημερινό Σύστημα έχει μετατρέψει την Βουλή των Ελλήνων σε ένα συρμό που τρέχει επάνω σε ξένες ράγες που έχουν τοποθετήσει το ΔΝΤ και η Ευρώπη των Τραπεζών. Και τώρα με τις εκλογές ο καυγάς γίνεται για να μπει ο τάδε σε κάποιο βαγόνι ή ο δείνα από το τέταρτο να πάει στο τρίτο, από το τρίτο στο δεύτερο και ούτω καθ' εξής.
Και φαίνεται ότι δεν τους ενδιαφέρει προς τα πού θα πάει το τραίνο. Το οποίο βεβαίως πηγαίνει προς τα εκεί που το οδηγούν οι ξένες ράγες. Επομένως για μένα ο στόχος είναι ένας: να σπάσουμε τις ράγες και να φτιάξουμε καινούριες, δικές μας, που να οδηγούν εκεί που εμείς θέλουμε.
Αυτό θα πει «Εθνική Ανεξαρτησία-Παλλαϊκή Εξουσία και Πατριωτική Αναγέννηση».
Τελικά η Σπίθα θα αποφασίσει κυριαρχικά για το τι θα κάνει με τις Εκλογές.
Εγώ από τη μεριά μου παραμένω πιστός στις ιδέες μου και σας δηλώνω ρητά και κατηγορηματικά ότι θα μείνω έξω απ' αυτό το παιχνίδι και ουδείς δικαιούται να με εμπλέξει εμμέσως ή αμέσως, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι μ' αυτά και μ' αυτά αφήνουμε τον λαό μας και πάλι ορφανό χωρίς καμμιά ελπίδα για ένα καλλίτερο αύριο.
Μίκης Θεοδωράκης
Δ. Κωνσταντακόπουλος
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ (*) - του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Αγαπητοί φίλοι,
Η καταστροφή της Ελλάδας και πώς να την αποτρέψουμε. Αυτός είναι ο τίτλος της σημερινής εκδήλωσης. Δεν μπήκε ούτε τυχαία, ούτε καθ' υπερβολήν.
Η καταστροφή της χώρας μας είναι αναμφισβήτητο γεγονός και είναι μόνο στην αρχή του. Οι τηλεοράσεις μας επικεντρώνονται τώρα στις δηλώσεις των πολιτικών μας, προσπαθούν να στήσουν ακόμα μια φορά την πλαστή εικόνα ενός δήθεν πολιτικού ανταγωνισμού μεταξύ δύο κομμάτων που συγκυβερνούν και που, στην πραγματικότητα, δεν είναι παρά απλοί διαχειριστές των εντολών της τρόικας. Ακόμα και για να κάνουν εκλογές, χρειάζεται να πάρουν την έγκριση της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Και επειδή δεν είναι μόνο οι Γερμανοί, αλλά και οι παγκόσμιες τράπεζες και η Αμερική και πολύς κόσμος που κουμαντάρει τώρα την Ελλάδα, δεν μπορεί να είμαστε καν βέβαιοι ακόμα κι για το αν θα γίνουν εκλογές, όπως φαίνεται σήμερα πάντως το πιθανότερο.
Τη μια μέρα οι πολιτικοί μας λένε ότι ξεχάστηκαν και δεν διάβασαν το μνημόνιο, την άλλη έρχονται και ψηφίζουν ένα δεύτερο, ακόμα χειρότερο. Μερικοί βρίσκουν κακό το δεύτερο, αλλά καλό το πρώτο που ψήφισαν. Άλλοι ζητάνε συγγνώμη και συνεχίζουν ακάθεκτοι την ίδια πολιτική για την οποία ακριβώς ζητούν τη συγχώρεσή μας. Μας έλεγαν ότι η αναδιάρθρωση θα ήταν καταστροφή, τώρα την λένε θρίαμβο. Η χρεωκοπία και αυτογελοιοποίηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των ανθρώπων του δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά. Αν αφήσουμε αυτό το πολιτικό προσωπικό στη θέση του, ο αφανισμός του ελληνικού λαού και του κράτους του είναι θέμα χρόνου και μάλλον λίγου.
Περίπου πλήρης, η ηθική και διανοητική χρεωκοπία της ελληνικής ελίτ, του πολιτικού και μεγάλης μερίδας του κρατικού προσωπικού της χώρας ήταν ίσως ένας βασικός λόγος, μαζί με τη γεωπολιτική μας θέση, που η Ελλάδα επελέγη ως πρώτος στόχος της επίθεσης των αγορών κατά της Ευρώπης. Η Ιρλανδία είχε χειρότερα νούμερα το 2009. Αλλά εκεί, το πρόβλημα συνδεόταν άμεσα με τις τραπεζικές δραστηριότητες, δεν θα μπορούσε εύκολα να αποδοθεί, όπως έγινε στην Ελλάδα, στην κακή διοίκηση και τη διαφθορά. Από την άλλη, δεν υπήρχε εκεί μια απολύτως διεφθαρμένη, εκβιάσιμη και διαβρωμένη πολιτική τάξη όπως η ελληνική, όχι μόνο ανίκανη να προτάξει αντίσταση, αλλά και πρόθυμη, συνειδητά ή από βλακεία, να διευκολύνει τις αγορές. Οι τράπεζες ήξεραν με τι χώρα είχαν να κάνουν και είχαν πολύ καιρό πριν ετοιμάσει λεπτομερώς την επίθεσή τους και οικονομικά και πολιτικά και επικοινωνιακά.
Κάπου κάπου οι τηλεοράσεις μας διακόπτουν τη μετάδοση μιας αηδιαστικής πολιτικής ζωής, για να μας δείξουν κάποιες σκηνές από την πραγματικότητα της χώρας μας. Τους ηλικιωμένους που συνωστίζονται στα Κούλουμα για μια λαγάνα, τους θαλασσοδαρμένους συνταξιούχους που στέκονται με τις ώρες στον Οίκο του Ναύτου, τα κοράκια του Αγοράζουμε τον Χρυσό σας, τα κλειστά μαγαζιά, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν, τους 300.000 συμπολίτες μας που σιτίζονται από την Εκκλησία και φιλανθρωπικές οργανώσεις. Δεν το κάνουν για να θέσουν στη δημόσια ζωή του έθνους τα προβλήματα, να υποχρεώσουν το πολιτικό και κρατικό σύστημα να τοποθετηθεί. 'Όχι, αυτό που επιδιώκουν είναι να τρομάξουν και να εκπορνεύσουν τους 'Ελληνες, στα πλαίσια του πιο επεξεργασμένου ψυχολογικού-πληροφοριακού πολέμου στην ιστορία, που στηρίζεται στην προεξόφληση του θανάτου μας, ως κράτους και ως έθνους. Θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει σωτηρία, ότι το μόνο που μας έμεινε είναι να καθόμαστε ήσυχοι και να κάνουμε το σταυρό μας, ελπίζοντας σε ένα θαύμα για να μας γλυτώσει. Αλλά μόνο εμείς θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε ένα τέτοιο θαύμα.
Αν στην αρχή μας είπαν ότι τα μέτρα είναι απαραίτητα, θα μας σώσουν από τη χρεωκοπία και θα ξαναβγάλουν τη χώρα στις αγορές από το 2011 κιόλας, τώρα ούτε αυτό καλά-καλά δεν ισχυρίζονται. Απλώς επαναλαμβάνουν ότι δεν έχουμε άλλο δρόμο από τη συλλογική αυτοκτονία και ότι πρέπει να τον ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος μοιρολατρικά. Μας καλούν να το δεχτούμε και να γίνουμε συνάμα τόσο αναξιοπρεπείς όσο και οι ίδιοι οι καταστροφείς μας, που ετοιμάζονται να παρουσιαστούν ως σωτήρες στις επικείμενες εκλογές, να μην τους ακούμε απλώς αδιαμαρτύρητα, αλλά να επαναλαμβάνουμε κιόλας μαζί τους ότι ο γάιδαρος πετάει.
Για δύο χρόνια μας έλεγαν ότι τα κάνουν όσα κάνουν για να αποφύγουν τη χρεωκοπία. Στην πραγματικότητα, καθυστέρησαν τεχνητά μια χρεωκοπία που είχε ήδη επισυμβεί τον Μάιο του 2010, για να την οργανώσουν προς ώφελος και με τους όρους των πιστωτών. Πολλαπλασίασαν το χρέος και το πέρασαν όλο στο αγγλικό δίκαιο που τους εξασφαλίζει. Το μετέτρεψαν από χρέος προς ιδιώτες σε χρέος προς κράτη, που είναι πολύ πιο δύσκολο να αμφισβητηθεί. Το παγίωσαν σε ευρώ, ώστε να μην έχουμε από τη μια κανένα πλεονέκτημα φεύγοντας από την ευρωζώνη, αλλά να είναι πιο εύκολο να μας πετάξουν έξω, αφού μια τέτοια αποβολή δεν θα επηρέαζε τις απαιτήσεις τους.
Με το δεύτερο μνημόνιο και την επικύρωση της δανειακής με την τυπική πλειοψηφία που χρειάζονται οι διεθνείς συμβάσεις, κατασκευάζουν το πρώτο ίσως «προτεκτοράτο των τοκογλύφων» στην παγκόσμια ιστορία, ιδιοκτησία των πιστωτών του, ένα υποτιθέμενο κράτος η θεμελιώδης συντακτική αρχή του οποίου είναι η εξυπηρέτηση των τραπεζών και μαζί έναν αυτόμαχο μηχανισμό μεταφοράς της ελληνικής περιουσίας στους ξένους. Ότι μείνει από την εξυπηρέτηση του χρέους, και το πρόγραμμα είναι έτσι φτιαγμένο για να μένει όλο και λιγότερο, θα πηγαίνει σε ένα διαρκώς συρρικνούμενο κράτος, μια διαλυόμενη κοινωνία.
Το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού και τα δύο τρίτα των νέων είναι κιόλας έξω από την εργασία. Οι καλύτερα εκπαιδευμένοι και χρησιμότεροι 'Ελληνες φεύγουν στο εξωτερικό, λύση που προέκρινε και ο Ντομινίκ Στρως Καν πέρυσι, απαντώντας σε ερωτήσεις Ελλήνων βουλευτών. Από την «Ελλάδα στους 'Ελληνες» μας πάνε στην «Ελλάδα χωρίς 'Ελληνες».
Ομολογούν ότι θέλουν να μας πάνε στα επίπεδα αμοιβών και δικαιωμάτων της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, αν και μάλλον για ευρωπαϊκό Μπαγκλαντές θα πρόκειται, χωρίς μάλιστα το βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του «κανονικού» Μπαγκλαντές. Οι τιμές μας βέβαια παραμένουν σε επίπεδα Λουξεμβούργου. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές στην ευρωπαϊκή ιστορία και για ειρηνική περίοδο πείραμα ταχείας φτωχοποίησης μιας μοντέρνας κοινωνίας. Αλλά ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν θα πετύχει, αντίθετα από ότι μοιάζουν να πιστεύουν οι ανώτερες τάξεις της Γερμανίας και οι εγχώριοι υπάλληλοί τους, που διεκδικούν τώρα την ψήφο μας. Το πρόγραμμα συνεχιζόμενο θα προκαλέσει εμφύλια σύρραξη, αντιδημοκρατική εκτροπή, κοινωνική εξέγερση ή εξωτερικό πόλεμο.
Αυτό δεν είναι η σκοτεινή προφητεία κάποιου απαισιόδοξου. Είναι η πραγματικότητα που αναδεικνύεται με την ψυχρή γλώσσα των οικονομικών στατιστικών. Το οικονομικό κόστος της κρίσης και το ακόμα μεγαλύτερο, των προγραμμάτων σωτηρίας είναι ήδη εφάμιλλο ενός εμφυλίου πολέμου. Αλλά ακόμα χειρότερη είναι η δυναμική της ύφεσης που ξεπερνά πλέον σε διάρκεια όλα τα ιστορικά προηγούμενα, περιλαμβανομένου του κραχ του 1929 και της κρίσης της Βαϊμάρης. Η δυναμική δεν υποδεικνύει βαθιά οικονομική κρίση, υποδεικνύει απώλεια σημείου στήριξης, δηλαδή περιγράφει μια εθνική καταστροφή εντός του 2012.
Η παγκόσμια αριστοκρατία του χρήματος, ο νέος, κρυμμένος αυτοκράτορας του πλανήτη, δεν μας χρειάζεται ως προτεκτοράτο, όπως στο παρελθόν, χρειάζεται την καταστροφή μας. Είναι γι' αυτόν τον λόγο που οι συμβιβασμοί δεν έχουν πολύ νόημα και δεν μπορούν να μας γλυτώσουν. Πέραν του ότι η Αθήνα δεν κάνει συμβιβασμούς, αλλά συνθηκολογήσεις. Γυρνώντας μας πίσω από το 1974 και πίσω από το 1821, το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, οι μεγατράπεζες επιδιώκουν να μας χρησιμοποιήσουν για να γυρίσουν όλη την Ευρώπη πριν από το 1945 και πριν από το 1789. Πρέπει να ματαιώσουμε το σχέδιό τους στην Ελλάδα, πρέπει να το κάνουμε και στην Ευρώπη.
Δεν αντιμετωπίζουμε απλά μια βαθειά κοινωνική αντεπανάσταση, όπως ήταν π.χ. ο θατσερισμός στην Αγγλία. Αντιμετωπίζουμε μια απειλή για τους ίδιους τους όρους ύπαρξης του κράτους και του έθνους μας. Αν οι οικονομικές στατιστικές θυμίζουν τις Ηνωμένες Πολιτείες του 1929-1933 ή τη Γερμανία του 1930-33, η Ελλάδα δεν διαθέτει καν την ανεξαρτησία των ΗΠΑ ή τη σχετική αυτονομία της Γερμανίας του μεσοπολέμου ή της Ρωσίας του 1917.
Ελλάδα και ο πόλεμος στην Ανατολή
Είναι εδώ, στην περιοχή μας, που μπορεί να ενωθεί ο χρηματιστικός αναθεωρητισμός των αγορών με τον γεωπολιτικό αναθεωρητισμό της Μέσης Ανατολής. Πριν από μερικές μέρες, η στρατιωτική και διπλωματική παρεμβολή της Ρωσίας σταμάτησε μια επέμβαση τύπου Λιβύης στη Συρία. Και ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ, στην ίδια συνέντευξη στην οποία έκανε λόγο για στρατιωτική δικτατορία στον ορίζοντα της Ελλάδας, προειδοποίησε και για κίνδυνο πυρηνικού πολέμου με το Ιράν.
Απολύτως παραδομένες, και στον τομέα αυτό, Ελλάδα και Κύπρος εμπλέκονται όλο και περισσότερο τώρα σε αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια, έτοιμες να παραχωρήσουν στρατιωτικά αεροδρόμια στην αεροπορία του Ισραήλ και την ελληνική αεράμυνα, καρδιά όλης μας της άμυνας, στο αντιβαλλιστικό πρόγραμμα, την ίδια ώρα που η χώρα μας αποξενώνεται όλο και περισσότερο από τη Ρωσία και οδεύει προς ενεργειακό στραγγαλισμό.
'Εθνος και κοινωνία
Τα λέμε όλα αυτά γιατί είναι απαραίτητο να αναλύσουμε τη φύση και τον χαρακτήρα της απειλής, ώστε να μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε. Είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της απειλής αυτής που δεν επιτρέπει στους 'Ελληνες να υπερασπιστούν την κοινωνία, χωρίς να υπερασπιστούν το έθνος τους, να υπερασπιστούν το έθνος τους, χωρίς να υπερασπιστούν την κοινωνία τους. Είναι η μετατροπή του πολιτικού προσωπικού σε υπηρέτες της τρόικας και η φύση των μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, που ξανακάνει επίκαιρο το συμπέρασμα του Δημήτρη Γληνού στο πολιτικό πρόγραμμα του ΕΑΜ: «Μόνο ένας λαός που αγωνίζεται για να βγάλει από πάνω του τον ξένο καταχτητή μπορεί να καταχτήσει και την εσωτερική λευτεριά "Εθνος και λαός τείνει και πρέπει να συμπέσουν" Δεν μπορεί να είναι εθνικό, ότι δεν είναι παλλαϊκό».
Το ένστικτο του ελληνικού λαού τον έκανε να νοιώσει πιο γρήγορα και πιο καλά τη φύση της απειλής, αυτή που ακόμα πασχίζουν να αναλύσουν ηγέτες και διανοούμενοι ή προτιμάνε ενίοτε να μη βλέπουν τα κομματικά επιτελεία, απρόθυμα να ανταποκριθούν στις τόσο εξαιρετικές απαιτήσεις μιας τόσο δύσκολης κατάστασης. Το ένστικτο οδήγησε αυθόρμητα τον ελληνικό λαό στις 28 Οκτωβρίου του 2011 να πάρει πίσω τα σύμβολα του Όχι του από τους πρωταθλητές του Ναι. Αυτή ήταν και η πρώτη νίκη του κατά των Μνημονίων που έριξε τον Παπανδρέου. Τότε χρειάστηκε να ενεργοποιηθεί η δεύτερη γραμμή της προδοσίας, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που έσπευσε να συνδράμει την καταρρέουσα κυβέρνηση, οργανώνοντας με τις συμφωνίες PSI και τη δανειακή, τον νομικό αφοπλισμό της Ελλάδας στον πόλεμο χρέους.
Σήμερα, ετοιμάζονται να αφοπλίσουν και πολιτικά τον ελληνικό λαό, να εκμεταλλευθούν τα στενά χρονικά περιθώρια ανάμεσα στην κατάρρευση των δύο πρώην κομμάτων εξουσίας και την αργή, βασανιστική ανάδυση ενός αντίπαλου δέους στο Μνημόνιο. Ξέρουν ότι τα μέτρα τους μπορεί να οδηγήσουν σε ξεσηκωμό τον ελληνικό λαό. Προτιμούν αυτός ο ξεσηκωμός να γίνει εναντίον μιας προσφάτως εκλεγμένης κυβέρνησης. Η στρατηγική τους είναι, τηρουμένων των αναλογιών, η ίδια που ακολούθησε η Βρετανική Αυτοκρατορία εναντίον της ΕΑΜικής αντίστασης. Πρώτα την έβαλε να παραδώσει τα όπλα της στη Βάρκιζα, το αντίστοιχο των συμφωνιών Παπαδήμου για το χρέος και μετά την εξώθησε στην αποχή του 1946 και στον εμφύλιο.
Τι χρειάζεται ο ελληνικός λαός
Δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να το επαναλάβουν. Ο ελληνικός λαός δεν ενδιαφέρεται για το αν το α ή το β κόμμα κερδίσει δέκα ή είκοσι έδρες παραπάνω. Δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει καλά κόμματα στην αντιπολίτευση, ενδιαφέρεται να αποκτήσει πάλι τον έλεγχο του κράτους του, της χώρας του. Χρειάζεται ανθρώπους πατριώτες και τίμιους, ικανούς και αποφασισμένους να πάνε να ξαναδιαπραγματευθούν από μηδενική βάση τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας και τα προγράμματα που καρατομούν έθνος και κοινωνία. Χρειάζεται αξιόπιστη εναλλακτική, μια ηγεσία ικανή να τον οδηγήσει σε συνθήκες οικονομικού πολέμου, να τον εμψυχώσει και να τον προστατεύσει. Δεν καταλαβαίνει την απροθυμία των δυνάμεων που λένε ότι είναι αντίθετες στο Μνημόνιο ακόμα και να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι. Δεν καταλαβαίνει τη συστηματική απόρριψη κάθε είδους συνεργασίας από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος, ούτε τους ηλικίας δεκαετιών λόγους που επικαλέστηκε μια μερίδα στελεχών του Συνασπισμού, για να διασπάσει το κόμμα της τη στιγμή ακριβώς που ο κόσμος της αριστεράς χρειαζόταν όσο ποτέ μάχιμη δύναμη.
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι όλα αυτά αποτελούν την τρίτη, μετά τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά, γραμμή προδοσίας της Ελλάδας, ότι δηλαδή με αυτούς τους τρόπους επιχειρεί να στηριχθεί, δια της απουσίας ικανοποιητικής και αποτελεσματικής αντιπολίτευσης, ένα καθεστώς που έχει ήδη καταρρεύσει. Ο ελληνικός λαός διερωτάται προς τι η ύπαρξη περισσότερων αντιμνημονιακών κινήσεων κι από γλυκά στο ζαχαροπλαστείο, όπως είπε μια μέρα ένας δημοφιλής ραδιοσχολιαστής.
Αριστερά και Δεξιά
Προγραμματίζοντας αυτή την εκδήλωση απευθυνθήκαμε και στην αριστερά και στην αντιμνημονιακή δεξιά. Καλέσαμε και τον Πάνο Καμμένο και τον Γιάννη Μανώλη να έρθουν. Και η αριστερά και η δεξιά δέχτηκαν, τελικά μόνο η αριστερά είπε το ναι, σε μια εκδήλωση που επεχείρησε, με την υπέρβαση, να δείξει τον ευρύτατο, πανεθνικό χαρακτήρα της απειλής κατά του λαού και του κράτους. Δυστυχώς ούτε ο κ. Καμμένος, ούτε ο κ. Μανώλης μπόρεσαν να είναι σήμερα μαζί μας. Αρχικά είχαν συμφωνήσει, τελικά ασχολίες σχετικές με τη δημιουργία του νέου κόμματός τους δεν τους επέτρεψαν να έρθουν. Ελπίζουμε ότι θα είναι μαζί μας μια επόμενη φορά και τους περιμένουμε. Παίρνουμε, θέλουμε να παίρνουμε και ελπίζουμε να μην είμαστε μόνο εμείς που παίρνουμε, τις διακηρύξεις όλων μετρητοίς και αναμένουμε τις πράξεις να τις επιβεβαιώσουν. 'Ενας βασικός λόγος άλλωστε που αυτή η κοινωνία δυσκολεύεται τόσο να προτάξει τώρα αντίσταση στο πρόγραμμα της καταστροφής της, ήταν ότι μάθαμε πολύ καιρό να λειτουργούμε σε ένα σύστημα άλλα να λέμε, άλλα να σκεφτόμαστε και άλλα να κάνουμε. Μια ηθική και διανοητική επανάσταση είναι η απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για την σωτηρία μας.
Αρκετοί ξαφνιάστηκαν με το εύρος της πρόσκλησης που απευθύναμε. Δεν είναι ότι αγνοούμε τις διαφορές ή δεν έχουμε κι εμείς τις προτιμήσεις μας. Η επιλογή μας να απευθυνόμαστε σε όλες τις δυνάμεις που διακηρύσσουν ότι αντιστρατεύονται το Μνημόνιο δεν προκύπτει από επί μέρους, τακτικές, ή πολιτικές, ή ιδεολογικές προτιμήσεις και υπολογισμούς. Προκύπτει από τη διαπίστωση ότι εδώ δεν πρόκειται μόνο για ένα πρόγραμμα καταστροφής των φτωχότερων και πιο αδύναμων Ελλήνων, αλλά για ένα πρόγραμμα πολύ ευρύτερης καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας. Προκύπτει επίσης από την πεποίθησή μας ότι είναι οι ίδιες οι προϋποθέσεις επιβίωσης του ελληνικού λαού, κράτους και έθνους που απειλούνται. Δεν μας ενδιαφέρει από πού έρχονται όσοι αγωνίζονται να σταματήσουν την καταστροφή, μας ενδιαφέρει που πάνε. Και ο μόνος σίγουρος τρόπος για να το διαπιστώσουμε είναι το κριτήριο της πράξης. Μπουχτήσαμε από λόγια σε αυτή τη χώρα.
Δεν αρκεί φυσικά η πολιτική ενότητα των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Χρειάζεται και η κοινωνική δυναμική που θα την στηρίξει. Οι νέες κοινωνικές συλλογικότητες που ξεφυτρώνουν τώρα σε όλη την Ελλάδα θα εξελιχθούν, ελπίζει κανείς, σταδιακά στο έμβρυο νέων κοινωνικών και κρατικών θεσμών στην υπηρεσία του λαού μας.
Ενόψει των εκλογών
Ξαναγυρνώντας στο θέμα των εκλογών, απευθύνουμε και πάλι έκκληση σε όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, ιδίως αυτές που εκπροσωπούνται στο ΕΛΑΔΑ, να παραμερίσουν τις διαφορές τους, να σταματήσουν τις κωλυσιεργίες και να συμπήξουν άμεσα ένα νικηφόρο μέτωπο που να διεκδικήσει την εξουσία στη χώρα. Σε μια στιγμή όχι λιγότερο δραματική απ΄τη σημερινή, μέσα στο σκοτάδι της τριπλής γερμανικής, βουλγαρικής και ιταλικής κατοχής, ο Δημήτρης Γληνός έγραφε στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», στο πολιτικό πρόγραμμα δηλαδή του πιο σημαντικού και του πιο μαζικού κινήματος αντίστασης κατά του Χίτλερ, που εμφανίστηκε σε όλη την Ευρώπη:
«Όταν αφήνεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει»
(*) Ομιλία του γραμματέα του Κ.Α.Π. , Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στο Πολεμικό Μουσείο, που οργάνωσε το Κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών «Σπίθα», στις 23 Μαρτίου, με τη συμμετοχή του Γραμματέα του Συνασπισμού Δημήτρη Βίτσα και του γιατρού Γιώργου Βήχα, από το Μητροπολιτικό-Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού
Κ. Αγγελόπουλος: "Σήκωσαν λευκή σημαία και παρέδωσαν τη χώρα.."
Ο διδακτικός λόγος των αναίσχυντων22/03/2012 - 12:08 Ένας νέος αρχηγός, που υπήρξε και εξακολουθεί να είναι βασικός παράγων μιας πελώριας αποτυχίας και της καταστροφής του 2009-2012, θέλει τώρα να ηγηθεί μιας ιστορικής... «ανασυγκρότησης»! | ||
Διέλυσαν τα πάντα στην Ελλάδα, δημόσια οικονομικά, διοίκηση, εκπαίδευση, ελληνική γλώσσα, δίδαξαν τρόπους παράκαμψης και περιφρόνησης των νόμων, αποθάρρυναν τους καλύτερους, βράβευσαν τους χειρότερους, παραπλάνησαν πλήθη λαού με ψευδολογίες και απόκρυψη στοιχείων, υποδούλωσαν και διέφθειραν με τα «πελατειακά» τους κομματικά κυκλώματα κρατικές υπηρεσίες και σημαντικά τμήματα της κοινωνίας, έπλεξαν δίκτυα άθλιων πολιτικο-επιχειρηματικών διαπλεκόμενων συμφερόντων και τώρα, εν έτει 2012, είναι όλοι τους... εδώ! Ξεπερνούν με άνεση το εθνικό έγκλημα που διέ πραξαν κατά την περίοδο 2009-2010, υποχρεώνοντας τη χώρα να ξεκινήσει πορεία πιασμένη «αγκαζέ» με το ΔΝΤ. Κορδωμένοι και αλαζόνες, εύποροι όλοι τους, αναίσθητοι μπροστά στις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσαν με τις επιλογές και την ανικανότητά τους, θρασείς και κυνικοί, ασκούν «δημοσιονομική» πολιτική απειλώντας και εκβιάζοντας την κοινωνία. Και με τη φτώχεια να χτυπά ολοένα και περισσότερα ελληνικά σπίτια, αυτοί συνεχίζουν να αποσπούν σαν κοινοί πορτοφολάδες χρήματα από τις τσέπες εργαζομένων και συνταξιούχων για να... «σώσουν» την πατρίδα! Χειρότεροι κι από φορο-εισπράκτορες βασιλιάδων του Μεσαίωνα, βάζουν χέρι απευθείας σε μισθούς και καταθέσεις ισχνών «οικονομιών» που διατηρούν πολίτες κατώτερων εισοδηματικών τάξεων. Απευθύνονται σήμερα αυτοί οι απίθανοι τύποι στους Έλληνες πολίτες με γελοίες ρητορείες, που μόνο ηλίθιοι θα ήταν ποτέ δυνατόν να πάρουν στα σοβαρά, επιτίθενται άτσαλα κατά της Αριστεράς και λανσάρουν, οι δυστυχείς, το νέο μοτίβο τους – την ταύτιση της αντίθεσης στα Μνημόνια με... έλλειψη πατριωτισμού! Επιπλέον, οι εν λόγω πολιτικοί «αστέρες» της μεγάλης συμφοράς προτίθενται να ζητήσουν πάλι την ψήφο των πολιτών, έτοιμοι για νέα συμμετοχή τους σε διακυβέρνηση της χώρας! Οι θλιβερές συμπεριφορές τους συμπληρώνονται με παιδαριώδεις «πολιτικούς» προβληματισμούς και ίντριγκες που έχουν να κάνουν με την ικανοποίηση ανόητων ηγετικών φιλοδοξιών τους στο συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ, που τους παραδίδει σε αξιολύπητη κατάσταση μια αχνή καρικατούρα αρχηγού, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου. Στόχος τους, μια στάλα εξουσίας, έστω και χάρτινης, έστω και σ’ ένα... ζελέ ΠΑΣΟΚ! Φιλοδοξίες για μέτριους και για αποτυχημένους... Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο το ότι, μιλώντας στα μαραμένα στελέχη του «Κινήματος», ως υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Βαγγέλης Βενιζέλος δεν ήταν σε θέση παρά να γενικολογεί και να αερολογεί, να μην έχει τίποτε απολύτως το πολιτικό να διατυπώσει. Υπόδειγμα πολιτικής αφασίας. Λέξεις, πολλές λέξεις στη σειρά, και τόνος ομιλίας που φανέρωνε ότι ούτε κι ο ίδιος ο ρήτορας πιστεύει σε αυτά που λέει, έχοντας στο νου του μόνο τη μεγαλειώδη εικόνα του ως αρχηγού. Ένας νέος αρχηγός, που υπήρξε και εξακολουθεί να είναι βασικός παράγων μιας πελώριας αποτυχίας και της καταστροφής του 2009-2012, θέλει τώρα να ηγηθεί μιας ιστορικής... «ανασυγκρότησης»! Με εγγύηση τα αποδεδειγμένα μοναδικά «ταλέντα» του! Και με τη βοήθεια όλου του «καλού κόσμου» των ΜΜΕ και κάποιων ψωραλέων αθηναϊκών «ελίτ»... Μελαγχολία, λοιπόν, στα ακροατήρια του ΠΑΣΟΚ και δικαίως, καθώς και οι πιο «πιστοί» έχουν αντιληφθεί ότι το κόμμα τους έχει ξοφλήσει, είτε ως «σοσιαλιστικό» είτε ως γενικώς «κεντροαριστερό» είτε έστω ως ριζοσπαστικό αστικό κεντρώο κόμμα. Ουδείς πλέον αγνοεί ότι και ο νέος αρχηγός της πομπώδους αερολογίας και τα «προβεβλημένα» στελέχη του κόμματος αποτελούν ασήμαντες έως και ανύπαρκτες πολιτικές οντότητες, πρόσωπα μεγάλης ασχήμιας, συμβολικά μιας τεράστιας εθνικής αποτυχίας, που αποτυπώνεται στο μείζον ιστορικό γεγονός της παράδοσης της Ελλάδας σε ένα σύστημα διακυβέρνησης από ξένους δανειστές της. Σήκωσαν λευκή σημαία και παρέδωσαν τη χώρα γυμνή στα «προγράμματα» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου όλοι αυτοί οι δειλοί και ανίκανοι, που τώρα με απίστευτο θράσος κουνούν το δάχτυλο στους πολίτες και τους καθιστούν... υπεύθυνους για τη συνέχεια! Να είστε υπομονετικοί, τους λένε αυτοί οι αναίσχυντοι, να σέβεστε τον κόπο της «μνημονιακής» πολιτικής μας και τους τραπεζίτες, να μην θυμώνετε όταν τσακίζονται τα εισοδήματά σας, να είστε ευπρεπείς, να καταδικάζετε τη βία και να μας ψηφίσετε προσεχώς, ώστε μαζί με άλλες πατριωτικές δυνάμεις να ικανοποιήσουμε τους δανειστές μας, για να τιμήσουμε τις υπογραφές μας... | ||
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=40466&category_id=100
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=40085&category_id=100
Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος: Αυτά τα κουρέλια δεν τραγουδούν πια...15/03/2012 - 11:37 Με δεδομένη την ποιότητα του πολιτικού δυναμικού που βρίσκεται στην εξουσία, στην Ελλάδα «κουμάντο» κάνουν και θα κάνουν οι εκπρόσωποι των ξένων δανειστών της... | ||
Τα πράγματα εξελίσσονται κατά τρόπο εξαιρετικά εντυπωσιακό στην υπόθεση της Ελλάδας: Όσο οργανώνεται με αποφάσεις κορυφής στην Ευρωπαϊκή Ένωση η επιχείρηση «διάσωσης» της χώρας από τη χρεοκοπία τόσο περισσότερο και συχνότερα Ευρωπαίοι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές καθώς και Έλληνες οικονομολόγοι μιλούν για το ενδεχόμενο ελληνικής... χρεοκοπίας σ’ ένα ορατό μέλλον! Στην πληροφόρηση των Ελλήνων πολιτών σχετικώς με την οικονομική κρίση κυριαρχεί η ανάπτυξη επιχειρημάτων πολλών ειδικών περί εξόδου από την Ευρωζώνη... προσεχώς. Την ώρα, δηλαδή, που η εξουθενωμένη κοινωνία των εργαζομένων και των συνταξιούχων καλείται από μια ανίκανη πολιτική ηγεσία να σηκώσει και πάλι το μέγα βάρος των «θυσιών» για τη «σωτηρία» της χώρας, προκειμένου να συμβάλει στην «ανόρθωση» των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας, την ώρα που υποτίθεται ότι ανοίγει ο δρόμος της ελπίδας για «ανάταξη» των οικονομικών πραγμάτων και «ανάπτυξη», την ώρα που υποτίθεται ότι η χώρα περιμένει πλέον την εμφάνιση επενδυτών, μετά τις φοροεπιδρομές και τις «μεταρρυθμίσεις» στα μικρά και μεσαία εισοδήματα και στα δικαιώματα των εργαζομένων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πληροφορεί τους εξαντλημένους Έλληνες ότι θα ακολουθήσουν σ’ ένα ορατό μέλλον κι άλλα «μέτρα» – εις βάρος τους, εννοείται. Πυκνώνουν εντός και εκτός Ελλάδας οι συζητήσεις για το αν και πότε θα χρεοκοπήσει για τα καλά η χώρα, μα, αφού στην πράξη δεν προβλέπεται, λένε ότι θα συμβεί «ανάπτυξη», δεδομένης της καταστροφής που έχει υποστεί η εθνική οικονομία και του όγκου των ελληνικών υποχρεώσεων προς τα «Μνημόνια». Λοιπόν, «μαύρες», απαισιόδοξες προβλέψεις, αβεβαιότητα, ανασφάλεια, κλειστοί ορίζοντες για τους νέους και μια κυβερνώσα πολιτική τάξη σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Αυτό είναι το κλίμα στο οποίο ζει η ελληνική κοινωνία το 2012, αυτή η βαθιά απογοητευμένη κοινωνία την οποία καλούν τώρα διάφοροι... αγουροξυπνημένοι «διανοούμενοι» –της γνωστής κατηγορίας των «χρήσιμων»– να αναπτύξει τις δημιουργικές δυνάμεις της, να αποκτήσει νέες δεξιότητες, να επιδείξει υπομονή και ρεαλισμό και να αναδείξει συλλογικό πνεύμα «προσαρμογής» στα νέα δεδομένα. Η κατάσταση αυτή έρχεται να υπογραμμίσει μια ακόμη βροντώδη αποτυχία της κυβερνώσας πολιτικής τάξης: Όχι μόνο συνεχίζει να μην είναι σε θέση να παρουσιάσει σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης με συγκεκριμένες δράσεις, αλλά δεν είναι καν σε θέση να προσφέρει στους πολίτες, μετά την καταιγίδα του 2011, έστω κλίμα στοιχειώδους ασφάλειας στην προοπτική της χρονιάς. Δεν είναι σε θέση η πολιτική ηγεσία να κάνει ή να πει έστω κάτι, ώστε να μπορέσουν οι πολίτες από κάπου να πιαστούν, να πάρουν λίγο κουράγιο, για ν’ αντέξουν τις νέες, πολύ δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν, να πάρουν δυνάμεις προκειμένου να κινηθούν δημιουργικά σε περιβάλλον «μεταρρυθμίσεων» – όπως τους προτρέπουν διάφοροι κύκλοι μιας πνευματικά παρακμασμένης αθηναϊκής «αριστοκρατίας», πιστής φίλης της εκάστοτε εξουσίας... Πλαδαροί πολιτικοί που στερούνται σθένους και αίσθησης αποστολής έναντι της χώρας και της κοινωνίας της, περιφέρονται, λοιπόν, σήμερα αξιολύπητοι, με ασυνάρτητο λόγο και με φανερή τη μεγάλη αγωνία τους για «αρχηγιλίκια» και προσωπική επιβίωση στους πληττόμενους και απαξιωμένους κομματικούς χώρους τους. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι αυτή η έντρομη δικομματική πολιτική τάξη σκοπεύει να συγκεντρώσει δυνάμεις για τη διατήρηση αξιωμάτων και προνομίων, ώστε, ήσυχη και καλά βολεμένη, να αφήσει στη συνέχεια να κυλήσουν τα οικονομικά και διοικητικά πράγματα με τον «αυτόματο» των «Μνημονίων», τα οποία ομάδες ξένων τεχνοκρατών θα διαχειρίζονται προσκεκλημένοι της Αθήνας. Με δεδομένη την ποιότητα του πολιτικού δυναμικού που βρίσκεται στην εξουσία και με ορατό το βαθμό ηθικής, πνευματικής και ψυχολογικής κατάπτωσής του, ήρθε ως μοιραίο και αναπόφευκτο το γεγονός το ότι στην Ελλάδα «κουμάντο» κάνουν και θα κάνουν οι εκπρόσωποι των ξένων δανειστών της. Είναι, συνεπώς, απολύτως εξηγήσιμο το ότι ελάχιστοι πολίτες πιστεύουν σήμερα πως τα δύο μεγάλα –αμφότερα «μνημονιακά» πλέον– κόμματα, συνεργαζόμενα μετεκλογικώς, θα κατάφερναν κάτι καλό για την Ελλάδα. Πόσοι, πράγματι, να πιστέψουν στα σοβαρά σε σχήματα διακυβέρνησης, αποτελούμενα από πρώην υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, όπως και κάποιους φίλους τους «τεχνοκράτες»; | ||
Έχουν δημοσιευτεί (1) σχόλια:
| ||
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012
Χρήστος Γιανναράς -
 |
Posted: 25 Mar 2012 11:39 PM PDT Γιατί συνεχίζουν οι κυβερνήσεις του Eλλαδιστάν να εορτάζουν «εθνικές επετείους»; Γιατί οι παρελάσεις, οι δοξολογίες, τα κενορρήμονα διαγγέλματα; Tα δύο κόμματα, που κυβερνούν από το ’74 ώς σήμερα τη χώρα, έχουν περίτρανα αποδείξει την περιφρόνηση και τη χλεύη τους για όλα, μα όλα όσα συμβολίζουν ή θυμίζουν η 25η Mαρτίου και η 28η Oκτωβρίου. Ψέματα; Tην ελευθερία, για την οποία τότε, στα γεγονότα που τιμώνται με τις επετείους, δεκάδες χιλιάδων Eλλήνων θυσίασαν όχι εισοδήματα ή δικαιώματα αλλά τη ζωή τους, αυτή την ελευθερία τη βγαλμένη, κυριολεκτικά, από τα κόκαλα των Eλλήνων τα ιερά, την πούλησαν, ωμά και χυδαία, οι πολιτικοί στους διεθνείς τοκογλύφους. Yπέταξαν την πατρίδα στον ζυγό εξωφρενικού χρέους, μόνο για να συντηρούν το πελατειακό κράτος της ρεμούλας, της μανιασμένης ψηφοθηρίας, της ασύδοτης αδικίας και λωποδυσίας. Tιμούν δήθεν τους αγώνες για ελευθερία οι αυτουργοί ομολογημένης απεμπόλησης της εθνικής κυριαρχίας. Aυτοί που αλυσόδεσαν χεροπόδαρα παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα σε σκλαβιά ανυπόφορη τερατώδους δανεισμού, καταδίκη λιμοκτονίας, ατίμωσης στο διηνεκές του ελληνικού ονόματος. Ποια διάσωση της ελληνικότητας να γιορτάσουν σε εθνικές επετείους τα κόμματα που μεθοδικά και προμελετημένα αφελλήνισαν τον λαό επί τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια; Bίαια και αυθαίρετα, ερήμην του λαού, έσπασαν τη συνέχεια δύο χιλιάδων χρόνων ελληνικής γραφής επιβάλλοντας το μονοτονικό σύστημα, κατάργησαν ή αχρήστευσαν ετσιθελικά τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα σχολειά. Kαι μόνο με τα δύο αυτά εν ψυχρώ εγκλήματα απέκοψαν τον Eλληνα από την ενιαία γλωσσική του παράδοση, κάτι που δεν είχαν κατορθώσει ούτε τα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς στους Tούρκους ούτε το ξερίζωμα από πανάρχαιες κοιτίδες του Mικρασιατικού, Ποντιακού και της Aνατολικής Pωμυλίας Eλληνισμού. Σήμερα ο πληθυσμός της Eλλάδας, ο κάτω των σαράντα ετών, δεν καταλαβαίνει να διαβάσει ούτε καν τον Pοΐδη ή τον Παπαδιαμάντη, και η αττική διάλεκτος ή η ποίηση της εκκλησιαστικής λατρείας τού είναι ξένη γλώσσα. Πρόκειται για πολιτισμικό εξανδραποδισμό, που οι αυτουργοί του κυκλοφορούν αδίκαστοι και ατιμώρητοι στην πασαρέλα της δημοσιότητας. Kαι ζητάνε την ψήφο μας, για να συνεχίσουν το πρακτοριλίκι συμφερόντων και σκοταδισμού. Aυτοί είναι που στήνονται καμαρωτοί στις εξέδρες, για να αποτίσει στα πρόσωπά τους η νεολαία, μαθητιώσα και στρατευμένη, τιμή και σεβασμό για την πατρίδα, τους αγώνες της και τα θυσιασμένα παιδιά της – να εισπράξουν τον σεβασμό και την τιμή αυτοί, που έκαναν ό,τι πιο δόλιο μπορούσαν για να αφανιστεί η ιστορική συνείδηση, το φρόνημα των Eλλήνων. Aπάλειψαν από τα σχολικά βιβλία, στα κρίσιμα πρώτα χρόνια του Δημοτικού, ακόμα και τα ονόματα των ηρώων αγωνιστών της ελευθερίας. Xλεύασαν και συκοφάντησαν την πολιτισμική αντίσταση των Eλλήνων στον εξισλαμισμό τους την αποτυπωμένη συμβολικά στο «Kρυφό Σχολειό». Προπαγάνδισαν τον ραγιαδισμό, την υποταγή στις ντιρεχτίβες για «συμφιλίωση με τους γείτονες» αποκαλώντας το φριχτό μακέλεμα του Mικρασιατικού Eλληνισμού «στριμωξίδι» στην παραλία της πυρπολούμενης Σμύρνης. Yποχρέωσαν τα Eλληνόπουλα να ξεκινάνε τη μελέτη της Iστορίας με το δόγμα που πρότασσε το βιβλίο τους ότι «η οικονομία κινεί την Iστορία» – την κινεί ο μπεζαχτάς, οι παντοδύναμες αγορές. Ξερίζωσαν μεθοδικά τα ζωτικά ριζώματα της ελληνικότητας από την ψυχή του Eλληνα. Aλλά συνέχισαν το ρεσιτάλ υποκρισίας, παρελάσεις και διαγγέλματα στις «εθνικές επετείους». Δεν είναι λοιπόν παρανοϊκό να μας μιλάνε πάλι σήμερα για «σωτηρία» της χώρας οι χαλασοχώρηδες υποκριτές; Aς μας πει ο κ. Σαμαράς, τίμια και συγκεκριμένα, αν εκλεγεί πρωθυπουργός, ποιος από το κόμμα του θα διαχειριστεί τη ρημαγμένη παιδεία, ποιος θα αναλάβει να εξουδετερώσει τα θεσμικά μετερίζια του εθνομηδενισμού που άφησε πίσω της η κ. Γιαννάκου και ο ανεκδιήγητος Σπηλιωτόπουλος; Πώς θα συνυπάρξουν στο ίδιο κόμμα, από την αρχηγία του, και οι «τρώσαντες» και οι «ιατήρες»; Ποια στελέχη του θα διαχειριστούν την οικονομία συμπλέοντας στο κόμμα με τον ολετήρα Aλογοσκούφη, ή θα δρομολογήσουν την ανάπτυξη, με παραστάτη κομματικό τον μαγίστορα της μικροπολιτικής ιδιοτέλειας Σιούφα; O κ. Σαμαράς έχει αφομοιώσει λίγο λιγότερο από τον κ. Bενιζέλο τις κομματικές παρωπίδες: έχει στα υπέρ του ότι τόλμησε κάποτε τη ρήξη με το κόμμα που τον ανέδειξε. Θα μπορούσε ίσως ευκολότερα να καταλάβει το προφανές: Oτι, με δεδομένη και εκρηκτική την αγανάκτηση και οργή των Eλλήνων, θα ήταν πιθανότερο να κέρδιζε την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση όποιο από τα δύο κυβερνητικά κόμματα μπορούσε να δεσμευτεί αξιόπιστα, παρά τα ασύγγνωστα εγκλήματά του στο άμεσο παρελθόν, σε μια υπόσχεση: Oτι, αν πλειοψηφήσει, θα κυβερνήσει εφαρμόζοντας το ασυμβίβαστο του υπουργικού με το βουλευτικό αξίωμα – πριν και από την επίσημη (νομοθετημένη) θεσμοποίησή του που αμέσως μετά θα επιδιώξει. Mοιάζει κοινή πια συνείδηση ότι η συγκεκριμένη αυτή πρωτοβουλία μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για τη ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και κλίματος. Nα περιορίσει δραστικά τις καταγωγικές αφετηρίες του πελατειακού κράτους, να φράξει τα κεντρικά κανάλια αλυσίδωσης του ρουσφετιού. Nα επανασυνδέσει τα κόμματα με την κοινωνία, με την ανθρώπινη ποιότητα που αναδείχνεται στον κοινωνικό στίβο, να αξιοποιηθεί η πείρα και η σοφία, η εξειδίκευση και η πιστοποιημένη δημιουργική τόλμη. Tο ασυμβίβαστο υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος, σε άμεση εφαρμογή στα σημερινά δεδομένα, θα αποκαταστήσει τον βουλευτή στο λειτούργημα του κοινοβουλευτικού ελέγχου και της νομοθετικής ευθύνης, στις υποχρεώσεις αντιπροσώπευσης του λαού, θα τον ελευθερώσει από τον ευτελισμό να είναι πιόνι του φεουδάρχη αρχηγού που ορίζει αυτός ποιες, σπάνιες φορές, θα ψηφίζει κατά συνείδηση ο βουλευτής και όχι σαν ανδρείκελο. Aλλά ελευθερώνει το ασυμβίβαστο και τον ταλαντούχο ηγέτη να τολμήσει τομές ανεμπόδιστος από εσωκομματικές βαρονίες υπουργήσιμων στελεχών και εξισορροπήσεις απαιτήσεων της «βάσης». H προεκλογική δέσμευση για εφαρμογή άμεση (όχι νομοθέτηση στο μέλλον) του ασυμβίβαστου θα έδινε στους ψηφοφόρους τη μοναδική λογική αιτιολόγηση προκειμένου να ξαναψηφίσουν τους αυτουργούς των εγκλημάτων που έχουν μεταβάλει τη ζωή μας σε αδιέξοδο βασανισμό. H μόνη δυνατότητα για μια έμπρακτη αίτηση της συγνώμης του λαού από τους αυτουργούς ή συνεργούς ανήκεστης καταστροφής του Eλληνισμού. |
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012
Ηλίας Σταμπολιάδης
Γιατί ψηφίζουμε άραγε ;
Τρέχουν να μας προκαταβάλουν ότι ψηφίζουμε για τη δραχμή ή το ευρώ, για την αποδοχή ή όχι της «Σωτηρίας» μας. Αυτό δεν είναι παρά ένα ψευτοδίλλημα που είτε δείχνει ιστορική άγνοια, οικονομική ανευθυνότητα και έλλειψη εθνικής συνείδησης είτε αποτελεί προσπάθεια παραπλάνησης του λαού για την υποταγή του σε ξένα συμφέροντα υπό το πρόσχημα ενός ψευδούς Ευρωπαϊκού οράματος.
Τα κυβερνητικά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ από τη μία, υπεραμύνονται του ευρώ και κατά συνέπεια αποδέχονται το μνημόνιο και τις ακολουθούσες συμβάσεις που οδηγούν στην εξαθλίωση και την υποταγή ,ενώ από την άλλη οι ακολουθούντες δορυφόροι του συστήματος , ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ κλπ. όντας σε πλήρη εννοιολογική σύγχυση αποδέχονται μεν το ευρώ αλλά όχι το μνημόνιο και τις συμβάσεις, ως οι μάγκες που θα επιβάλουν τους δικούς τους όρους στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παραμένοντας όμως σε εξάρτηση από αυτό.
Από τη μεριά της, η ορθόδοξη Αριστερά, ΚΚΕ, καταγγέλλει το μνημόνιο και τις εξ αυτού προκύπτουσες συμβάσεις και φυσικά υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ. Δυστυχώς η Αριστερά δεν μπορεί να αναλάβει το ρόλο του εθνικού ηγέτη για να οδηγήσει τη χώρα στην εθνική ανεξαρτησία και την οικονομική ανάκαμψη. Όσον αφορά την εθνική ανεξαρτησία είναι ανίκανη να το πράξει λόγω της ιδεολογικής της θέσης περί διεθνοποίησης του προλεταριάτου, πράγμα που τη φέρει σε πλήρη συμφωνία με την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, που υποτίθεται ότι καταπολεμά. Για την οικονομική ανάκαμψη δεν γίνεται καν λόγος διότι παραμένει στο μοντέλο που εφαρμόστηκε στα καταρρεύσαντα σοσιαλιστικά κράτη και που εν μέρει εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από το ψευδώνυμο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που οδήγησε τη χώρα στην αποβιομηχανοποίηση και την οικονομική εξαθλίωση. Η αποτυχία του εγχειρήματος οφείλεται στο ότι θεωρεί πως όλοι οι πολίτες είναι εργάτες και μόνο το κόμμα επιχειρεί, ενώ αποδείχθηκε ιστορικά ότι δεν υπάρχει χειρότερος επιχειρηματίας από το κράτος
Όπως αναφέραμε στην αρχή όλοι αυτοί μας θέτουν το ψευτοδίλλημα, της δραχμής ή του ευρώ, το ψευτοδίλλημα του ευρωπαϊσμού ή αντιευρωπαϊσμού που ψευδώς το ταυτίζουν με το δίλλημα της οικονομικής προόδου έναντι τάχα της μιζέριας.
Καταρχήν η υπάρχουσα μορφή της Ευρώπης δεν συνιστά το Όραμα της ομοσπονδίας ισότιμων λαών με κοινούς νόμους, κοινό προϋπολογισμό και δημοσιονομική πολιτική. Αντιθέτως συνιστά μία αρένα οικονομικού ανταγωνισμού, με σκληρό νόμισμα αμετάκλητης ισοτιμίας, που μετέφερε τα ελλείμματα των εμπορικά αρνητικών χωρών ως πλεονάσματα στις εμπορικά θετικές χώρες. Υπάρχει επομένως τεράστια διαφορά μεταξύ της πολιτικά Ενωμένης Ευρώπης και του οικονομικού ανταγωνισμού της ευρωζώνης. Ας το δουν αυτό οι ευρωλάγνοι συμπατριώτες μας.
Το κύριο όμως θέμα που τίθεται σε αυτές τις εκλογές, και που θα έπρεπε να είναι το πρώτο στην επικαιρότητα και τις συζητήσεις των πολιτών, είναι το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας και συνέχειας του Ελληνικού έθνους-κράτους που σήμερα τίθεται σε τεράστιο κίνδυνο. Δυστυχώς σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει δημοκρατία δεν υπάρχει η δυνατότητα διακίνησης όλων των ιδεών ούτε η πολιτική παιδεία του λαού στο να συνοψίζει τις απόψεις σε πολιτικές θέσεις. Αφενός υπάρχει η παραπληροφόρηση των ΜΜΕ και η προπαγάνδα των κυβερνητικών κομμάτων και αφετέρου η αδυναμία συνεννόησης όλων των πατριωτικών δυνάμεων που είναι θύματα του ατομοκεντρισμού των μελών τους και της έλλειψης παιδείας συλλογικής έκφρασης και αυτοσυνειδησίας. Το σύστημα, από μικρά παιδιά στο σχολείο αλλά και μέσα από τα ΜΜΕ, διδάσκει τους πολίτες να είναι τάχα ανεξάρτητοι με αυτοπεποίθηση και δική τους άποψη αδιαφορώντας όμως για την άποψη του συνόλου και τους κανόνες της κοινωνικής ζωής που διέπονται από την πολιτιστική παράδοση. Τελικά καταλήγουν σε έρημους και αδύναμους πολίτες ανίκανους να αντισταθούν στις προκλήσεις των καιρών και τελικά υπομένουν τις συνέπειες αμέτοχοι και καταθλιπτικοί.
Αυτό πληρώνουμε σήμερα και είναι το μόνο θέμα για το οποίο δεν συνειδητοποιούμε ότι καλούμεθα να πάρουμε θέση. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως εκφραστής και υπερασπιστής της πολιτικής δομής του κράτους και η Εκκλησία ως καθοδηγητής και εκφραστής της εθνικής μας κοσμοαντίληψης και παράδοσης οφείλουν να μιλήσουν και να καθοδηγήσουν τον κόσμο που μένει στο σκοτάδι αγανακτισμένος και απογοητευμένος για την απόκρυψη της εθνικής πρότασης που θα μπορούσε να τον ενεργοποιήσει και να τον βγάλει από την εμφανή πλέον συλλογική κατάθλιψη.
Καλούμε όλους τους Έλληνες που αγωνίζονται για την ανάκαμψη της πατρίδας μας να συνεργασθούν είτε σε μία αναλογική εκλογική συνεργασία, είτε συμμετέχοντες ως υποψήφιοι στους τοπικούς συνδυασμούς της είτε υπερψηφίζοντας τους σε όλη τη χώρα.
Ας αγωνισθούμε όλοι για την Ελλάδα που θέλουμε σε μία πραγματική Ευρώπη των λαών και όχι των χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Ελληνίδες και Έλληνες δεν υπάρχει ατομική ευημερία με κοινωνική αναγνώριση μέσα σε έναν υπόδουλο λαό που υποφέρει. Το μέλλον μας είναι κοινό, ας αγωνισθούμε όλοι μαζί με βάση τους κοινωνικούς κανόνες που επιβάλλει ο πολιτισμός μας και όχι το δήθεν ατομικό συμφέρον που στηρίζεται στην μεροληψία έναντι του διπλανού που τις περισσότερες φορές δεν τον γνωρίζουμε αλλά υπάρχει και θέλει και αυτός να ζήσει.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
21/3/2012
Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 20-3-2012
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΟΜΙΛΙΑ.
Η χώρα μας βιώνει μια πρωτοφανή κρίση. Παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις που ακούμε συχνά από τον πρωθυπουργό αλλά και από όλα τα κυβερνητικά στελέχη, θεωρώ ότι όλοι τους ξέρουν καλά ότι δεν λένε όλη την αλήθεια στον λαό. Αυτό ισχύει και για τις πρόσφατες ανακοινώσεις σχετικά με τις υποτιθέμενες θετικές συνέπειες της εφαρμογής του PSI, το οποίο οι αγορές, αν μη τι άλλο, δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν με την αισιοδοξία που εκφράζει ο Έλληνας πρωθυπουργός (βλ. The Times, 20 Μαρτίου 2012, σ. 50)...
Η Ελλάδα λοιπόν βρίσκεται σε κρισιμότατη κατάσταση, η οποία, σύμφωνα με πολλούς ξένους παρατηρητές και αξιωματούχους, είναι πολύ πιθανό να επιδεινωθεί. Η ύφεση, που άγγιζε το 7,5% το τελευταίο τρίμηνο του 2011 και, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα παραμείνει στο 4-5% (αν όχι και περισσότερο) στη χρονιά που διανύουμε. Η ανεργία αναμφισβήτητα θα αυξηθεί. Το κόστος ζωής, ομοίως, θα ανέβει. Τα εισοδήματα των πολιτών, από την άλλη πλευρά, θα μειωθούν δραστικά. Οι συντάξεις έχουν σχεδόν μηδενισθεί και ως μοντέλο βιωτικού επιπέδου οι Ευρωπαίοι φίλοι μας μας επιβάλλουν αυτό της Βουλγαρίας ή και της Ρουμανίας, λύση που χαροποιεί μερικούς επιχειρηματίες μας! Η αγορά θα στεγνώσει από ρευστό. Μόνον οι τράπεζες θα καταφέρουν να ανακεφαλαιοποιηθούν έχοντας παντού στον κόσμο μεταβληθεί στο ασθενέστατο σημείο το σύγχρονου καπιταλισμού. Έτσι, τα όποια κονδύλια βρεθούν για δημόσια έργα θα κάνουν – κυρίως - ακόμη πλουσιότερους ορισμένους πλούσιους επιχειρηματίες, οι οποίοι, απλώς, θα εκμεταλλευθούν την εργασία ενός απίστευτα κακοπληρωμένου εργατικού δυναμικού.
Επιπλέον, όμως, όπως και οι περισσότεροι ξένοι σχολιαστές, προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι η κυβέρνηση θα μπορέσει να εκπληρώσει τους όρους που της επέβαλαν. Η σχεδιαζόμενη αλλά αμφιλεγόμενη «άσκηση σωτηρίας» μπορεί να μην τελεσφορήσει. Πολλοί ξένοι ειδικοί πιστεύουν ότι η χρεοκοπία δεν θα αποφευχθεί. Η έξοδος από το ευρώ, επίσης, δεν μπορεί να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο, απλώς έχει αναβληθεί. Και η έξοδος αυτή - δεν πρέπει να το ξεχνάμε - δεν αποτελεί ζήτημα επιλογής για τους Έλληνες, αλλά μια εξέλιξη την οποία τεχνηέντως θα επιβάλουν οι ξένοι όταν θα έχουν πια απηυδήσει πλήρως με τη χώρα μας! Ακόμη πιο ανησυχητικό όμως είναι το τι θα γίνει όταν ξεσπάσει η (σχεδόν αναπόφευκτη) κοινωνική αναταραχή στους δρόμους και πώς (ή μάλλον αν) θα σταθεί δυνατόν να αποτραπεί. Γιατί προσοχή: με το να λέμε ότι αυτή πηγάζει από μερικούς αριστερούς ή κουκουλοφόρους δεν είμεθα μόνο υπεύθηνοι αυταπάτης αλλά και απάτης!
---------------------------
Τα άτομα που «ενορχήστρωσαν» αυτή την πορεία, τις συνέπειες της οποίας σύντομα θα βιώσουμε ακόμη πιο έντονα, είναι οι ορισμένοι αποτυχημένοι πολιτικοί των ελληνικών κυβερνήσεων από το 2000 και μετά.
Αυτή η ολέθρια πορεία, όμως, δεν θα ήταν δυνατόν να έχει καθοριστεί μόνον από τους ίδιους. Έτσι, οι πολιτικοί μας έλαβαν πολύτιμη βοήθεια από ευάριθμους (άπληστους λένε πολλοί) τραπεζίτες και επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν αρκούνται να βγάζουν χρήματα αλλά θέλουν επίσης να «κυβερνούν την Ελλάδα», καθώς και από μερικούς μεγιστάνες των ΜΜΕ, οι οποίοι έχουν μεταμορφώσει τις εφημερίδες και τα τηλεοπτικά κανάλια σε μηχανές προπαγάνδας και παραπληροφόρησης.
Η δυσπιστία των αναγνωστών και των τηλεθεατών απέναντι στα ΜΜΕ, την οποία περίτρανα αποδεικνύουν τα χαμηλά ποσοστά αναγνωσιμότητας και τηλεθέασης, δεν αποτελεί εντούτοις επαρκή τιμωρία για μια τέτοια συμπεριφορά! Έτσι, πολλές ελληνικές εφημερίδες είναι σήμερα οικονομικά υπερχρεωμένες, ενώ αρκετές άλλες μετά βίας καταφέρνουν να επιβιώσουν μοιράζοντας… δωρεάν DVD! Εκεί λοιπόν καταντήσαμε; Έμποροι παλαίων DVD να μας επιβάλλουν μαθήματα ηθικής και πολιτικής δεοντολογίας;
Και σαν να με έφταναν όλα αυτά στα πρόσωπα μερικών από αυτούς τους μηχανορράφους των ΜΜΕ βρίσκουν ιδανικούς «συνεταίρους» ορισμένοι ξένοι παράγοντες οι οποίοι εποφθαλμιούν τους πόρους μας σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο και ορυκτό πλούτο.
Πρός τι μία τέτοια συντονισμένη μεγαλό-συνωμοσία; Και πως αποφεύγεται; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέλω να εξετάσω σ΄αυτό το δοκίμιο και, στο τελευταίο μέρος, να αναπτύξω μερικές ιδέες μου για περαιτέρω συζήτηση. ------------------------
Καταρχάς, σκοπός των προαναφερθέντων κατεστημένων – και η χώρα μας δεν κυβερνάται από κατεστημένο αλλά από συντονισμένα κατεστημένα - είναι να χρησιμοποιήσουν τις επερχόμενες εκλογές για να διαιωνίσουν το status quo. Είναι άλλωστε διάχυτος ο φόβος ότι μερικά από αυτά μπορεί και να καταφύγουν σε εκβιασμούς, δωροδοκίες, παραπληροφόρηση και προπαγάνδα για να επιτύχουν τον στόχο τους. Το κεντρικό επιχείρημά τους θα φέρει τους ψηφοφόρους αντιμέτωπους με το δίλημμα: «θέλετε ή δεν θέλετε να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;» Εξαιρουμένου του ΚΚΕ, δεν γνωρίζω άλλο κόμμα το οποίο να δηλώνει αντίθετο με την παραμονή μας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό που λένε σήμερα ακόμη και τα κόμματα της Αριστεράς είναι ό,τι ακριβώς ισχυρίζεται (ορθώς) η Δεξιά τα τελευταία δύο χρόνια: «Θέλουμε να βρούμε έναν τρόπο επαναδιαπραγμάτευσης». Εκτός τούτου, σας επαναλαμβάνω: στο τέλος η απόφαση αν μείνομε δεν θα είναι δικιά μας αλλά δικιά τους! Ό,τι έγινε το τελευταίο χρόνο δείχνει ότι οι ενέργειες των Ευρωπαίων αποσκοπούσαν να προστατεύσουν τα δικά των συμφέροντα και μόνο παρεμπιπτόντως τα δικά μας!
Θα εξετάσουμε άραγε σοβαρά αυτό το επιχείρημα τους επόμενους δύο μήνες; Ή μήπως θα το απλουστεύσουμε λέγοντας: «Ή είστε μαζί μας ή σας θεωρούμε ότι είστε εναντίον μας»;
Οι Έλληνες έχουν περάσει τους τελευταίους δεκαοκτώ τουλάχιστον μήνες με τέτοια ψευδοδιλήμματα που τους έθετε συστηματικά ο τύπος. Τρομοκρατημένοι από τα ΜΜΕ, υποχώρησαν κάθε φορά σ’αυτές τις πιέσεις. Θα υποχωρήσουν όμως και τώρα; Δεν θα μπορέσουν άραγε να καταλάβουν ότι αυτό το επιχείρημα αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής με σκοπό την αποδυνάμωση - μια και είναι αδύνατη η εξουδετέρωση - των κομμάτων της Αριστεράς; Εάν όμως υποχωρήσουν, αυτοί και μόνο θα φταίνε για τα δέκα (ή και περισσότερα) χρόνια δυστυχίας που τους περιμένουν, όπως και για την απώλεια των εθνικών πόρων τους, που επίσης τους περιμένει στο άμεσο μέλλον.
Σε πολλούς ευσταθεί η άποψη ότι στη χώρα μας η δημοκρατία υπάρχει σήμερα μόνον εν μέρει. Παραδείγματος χάριν, το δικαίωμα της δημόσιων διαδηλώσεων αποτελεί αντικείμενο καθημερινής κατάχρησης χωρίς να αποφέρει κανένα αποτέλεσμα. Εντούτοις, το δικαίωμα καταστολής της δημόσιας διαμαρτυρίας αποτελεί αντικείμενο ακόμη μεγαλύτερης κατάχρησης, η οποία μάλιστα μερικές φορές συνοδεύεται και από πρωτοφανή άσκηση βίας ή ακόμη - όπως φημολογείται - και συγκαλυμμένη κρατική προβοκάτσια. Οι πολιτικοί μας παρεκτρέπονται, σε οικονομικό ή άλλο επίπεδο, αλλά τα ελληνικά ΜΜΕ σπανίως ερευνούν στον δέοντα βαθμό τις ενδείξεις αυτών των παρεκτροπών, ενώ οι ίδιοι οι πολιτικοί στο τέλος καταφέρνουν να απαλλαχθούν από κάθε ευθύνη χρησιμοποιώντας παρωχημένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Και σήμερα, μέσα από την τεχνητή επίταση της αντιαριστερής προπαγάνδας, βλέπουμε ένα τμήμα του πολιτικού κόσμου να προσπαθεί να κερδίσει μερικές ποσοστιαίες μονάδες στις δημοσκοπήσεις με κίνδυνο να αναζωπυρωθούν υπό δριμύτατη μορφή οι διχασμοί του Εμφυλίου Πολέμου. Κατά τα φαινόμενα, οι υστερόβουλοι αυτοί υπολογισμοί παραβλέπουν το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι, για πρώτη φορά, θα έχουν να επιλέξουν μέσα από μια σειρά μικρότερα κόμματα που θα διεκδικούν την ψήφο τους. Κατά κύριο λόγο, όμως, παραβλέπουν τη βαθιά δυσαρέσκεια του λαού για τα δύο μεγάλα κόμματα που έχουν (κακο)κυβερνήσει τη χώρα εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια. Αυτή η δυσαρέσκεια αποφεύγεται με κομματικά τεχνάσματα;
Τα αστικά κόμματα, καθώς και οι εφημερίδες που εξασφαλίζουν τη στήριξή τους, φέρουν κοινό μερίδιο ευθύνης για την επιδιωκόμενη αυτή πόλωση. Διότι, μπορεί, μετά τις εκλογές, τα κόμματα αυτά να αποδειχθούν ανίκανα να κυβερνήσουν (είτε μόνα τους είτε – πιθανότατα - υπό κάποια μορφή συνεργασίας) εάν έχουν ακυρώσει πλήρως την διάθεση συνεργασίας η ανοχής - τουλάχιστο σ’ ένα βαθμό - των αριστερών κομμάτων με το να τους κολλήσουν την ετικέτα των «επικίνδυνων εξτρεμιστών». Αντίθέτως, όλοι μας πρέπει να είμεθα έτοιμοι να συμπράξομε – έστω και χαλαρά - μαζί τους μέσα στο ευρύτερο δημοκρατικό πλαίσιο και για να εδραιώσομε ακόμη καλύτερα το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Εκτός τούτου, αυτή η ετικέτα των «επικίνδυνων εξτρεμιστών» θα είναι και άδική μια και πολλοί που θα ψηφίσουν αριστερίζοντα ή φιλελεύθερα κόμματα δεν θα είναι ούτε αριστεροί ούτε εξτρεμισταί αλλά άνεργοι, πεινασμένοι ή αδικημένοι μικρό-αστοί, συνταξιούχοι, νέοι άνεργοι, ακόμη και ... απογοητευμένοι νεοδημοκράται!
Αυτή είναι η μια μεριά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι σοβαρό μερίδιο της ευθύνης για μια βαθύτερη εθνική διχόνοια ανήκει την ίδια την Αριστερά, εφόσον, αντί να επιζητεί και αυτή τη συμφιλίωση ή τον εκσυγχρονισμό των ιδεών της, ενθαρρύνει την πολιτική σύγκρουση παρουσιάζοντας προγράμματα που, τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τη διατύπωσή τους, παραμένουν προσκολλημένα σε μια εντελώς παρωχημένη αριστερή ρητορική. Ακόμη και η Εκκλησία, πραγματικός στυλοβάτης της κοινωνίας μας, απειλείται καθημερινά από μέλη του αριστερού κόσμου (άλλα όχι μόνο), αντί να αντιμετωπίζεται, από κοινού με την ιστορία και τον πολιτισμό μας, ως σημείο αναφοράς για το τι ήμασταν, τι είμαστε, και τι θα μπορούσαμε κάποτε να γίνουμε.
Το ίδιο ισχύει για τον εθνικά αποκοδομητικό ρόλο που έπαιξαν αριστεροί συγγραφείς στην παραγωγή των νέων σχολικών εγχειριδίων του Δημοτικού σχολείου που εγράφησαν στη συνέχεια της απαράδεκτης συμφωνιάς Παπανδρεόυ-Τζέμ που κατέληξε - συχνά με Ελληνο-Κυπριακά χρήματα – στην εμφάνιση συγγραμμάτων που παρεποιήσαν τα δεινά του λαού και της Εκκλησίας μας κατά την διάρκεια της βάρβαρης τουρκοκράτιας και, αντιστρόφως, να ωραιοποιήσουν τους Ασιάτες κατακτητάς. Η προσπάθεια αυτή έτυχε ευρύτατης αποδοκιμασίας από διάφορα τμήματα της κοινωνίας μας και σήμερα πλέον φυτοζωεί παρά την υποστήρηξη οργανώσεων που πασχίζουν να κρατήσουν ζωντανό το θνήσκοντα Ευρωπαϊκό «Ατλαντισμό». Αναμφισβήτητα όμως συνέβαλλε και αυτή στην εθνική αποσύνθεση, η αποφορά της οποίας έχει ήδη αρχίσει να γίνεται δυσβάσταχτη!
Η συμφιλίωση λοιπόν είναι υποχρέωση όλων, δεξιών και αριστερών, για να υπάρξει η αναγκαία υποδομή για να ανακάμψει εθνικά και οικονομικά η βαρύτατα πάσχουσα πατρίδα μας. Καταδικάζομε λοιπόν όσους και όλους που δυσκολεύουν αυτή την πορεία, παρατείνοντας έτσι την κακουχία που πηγάζει από εθνικούς διχασμούς και κομματικούς φατριασμούς. ------------------------
Επί πέντε χρόνια, και μέσα από έξι βιβλία και περισσότερα από εκατό άρθρα, προσπάθησα να διαμορφώσω ένα νέο πρόγραμμα. Τα όσα έγραψα και είπα σκοπό είχαν, ασφαλώς, να λειτουργήσουν ως αφετηρία και μόνο για έναν νέο επικοδομητικό διάλογο· για έναν τρόπο επίτευξης του στόχου που είχε θέσει και ο κ. Καραμανλής το 2004, ήτοι της δημιουργίας ενός «νέου κράτους». Η προσπάθεια όμως αυτή απέτυχε. Για διαφορετικούς λόγους δεν θεωρώ ότι εγώ στάθηκα περισσότερο επιτυχημένος. Εντούτοις, η δική μου προγραμματική στοχοθεσία, αντίθετα με τη δική του, έχει δύο αιχμές, ενώ ο ίδιος μόνο μία προσπάθησε να επιδιώξει (και αυτήν όχι μέχρι τέλους).
Σε κοινωνικό επίπεδο, προέβαλα τον στόχο της «κοινωνικής συμφιλίωσης». Η επιδίωξη αυτού του στόχου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Τον διατύπωσα όμως με εντελώς νέο τρόπο, μια και μέχρι τώρα η συμφιλίωση και η συνεργασία νοούνταν μόνο στο πλαίσιο της «κομματικής συνεργασίας» - υποτίθεται, για το καλό της χώρας, αλλά στην πραγματικότητα μόνο για να παραμείνουν στην εξουσία τα δύο μεγάλα κόμματα.
Κατά την άποψή μου, απαιτείται άμεση και πλήρης αλλαγή της υφισταμένης νοοτροπίας, καθότι χρειαζόμαστε επειγόντως κοινωνική ειρήνη και συμφιλίωση, και όχι μια «ευκαιριακή κομματική» ανακωχή μέχρις ότου ο χρόνος επιτρέψει σε ένα από τα δύο κόμματα να πάρει και πάλι το πάνω χέρι!
Η συνετή προσπάθεια που κάνω, όχι μόνο δεν έχει ακόμη δοκιμαστεί στην πράξη, αλλά δεν έχει καν εξεταστεί ως πρόταση, εφόσον και η Δεξιά και η Αριστερά πάντα τρέφονται από τις πολιτικές συγκρούσεις, ενώ τα ΜΜΕ εξακολουθούν να προτιμούν ως τακτική τις γενικές ταμπέλες και τις ολοκληρωτικές - αν όχι και συκοφαντικές - απορρίψεις οποιασδήποτε ιδέας και οποιουδήποτε ανθρώπου θεωρούν ότι δεν στηρίζει τα συμφέροντά τους. Με σκοπό να μειώσω τις εντάσεις που επικρατούν σε αυτό το επίπεδο, έγραψα πρόσφατα στο Αντίβαρο τις ακόλουθες παρατηρήσεις, τις οποίες θεωρώ ότι αξίζει να επαναλάβω κατά λέξη:
Η θεραπεία που προτείνω ... στηρίζεται στην ιδέα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, το οποίο όλοι οι πολίτες –δεν αναφέρομαι καν στους εξ ορισμού εγωκεντρικούς πολιτικούς- πρέπει να δεχθούν, έστω και αν δεν τους ικανοποιεί όλους εκατό τοις εκατό.
Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να γίνει εφόσον όλοι πάρουμε κάτι και δώσουμε κάτι: βασιλείς και στρατιώτες, πλούσιοι ή πένητες, εργοδότες ή εργαζόμενοι, συνδικαλιστές ή απλά μέλη συνδικάτων, αστυνόμοι και διαδηλωτές - όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν συμφέρον να επιτύχει αυτή η προσπάθεια. Σε αυτή την υπαρξιακή μάχη, πρέπει να ερωτηθούν οι πάντες, ακόμη και οι νομοταγείς αναρχικοί, και, ει δυνατόν, να συμφωνήσουν!
Έτσι, η άμεση λήψη των μέτρων που ανέφερα ενδεικτικά πρέπει να συνδυαστεί με:
(α) τη συνειδητή απόφαση όλων των Ελλήνων πολιτών να μην προβαίνουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες επί ένα ορισμένο διάστημα, ώστε να μπορέσουν τα νέα μέτρα να τελεσφορήσουν·
(β) την προθυμία των πιο ευκατάστατων πολιτών να προστατεύσουν από τον οικονομικό πόνο τούς λιγότερο τυχερούς·
(γ) την απόφαση των εργαζομένων και των συνδικάτων τους -που οφείλουν να απελευθερωθούν από τις κομματικές κηδεμονίες- να επιτρέψουν την αναδόμηση του κράτους, να δουλέψουν συνειδητά για τη συλλογή των φόρων, να συμπράξουν με κάθε τρόπο στη μείωση της γραφειοκρατίας προκειμένου η χώρα να προσελκύσει νέες επενδύσεις.
Όλα αυτά πρέπει να γίνουν με απώτερο σκοπό να επανέλθουμε σε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και, επιπλέον, να πείσουμε τους ξένους ότι έχει γίνει μια πραγματικά νέα αρχή, η οποία, αργά, κοπιαστικά αλλά με βεβαιότητα, θα επαναφέρει τη χώρα μας σε θέση οικονομικής ανταγωνιστικότητας.
Αυτή η αναδόμηση πιθανότατα θα απαιτήσει τη συνέχιση της εξυγίανσης και της σμίκρυνσης του δημόσιου τομέα, αλλά και την απόλυση όσων δεν εργάζονται επειδή οφείλουν τις θέσεις τους αποκλειστικά και μόνο σε κομματικούς διορισμούς και εξυπηρετήσεις.
Επειδή αυτά τα μέτρα δεν θα είναι εύκολα, θα πρέπει να ληφθούν κατά «έξυπνο» τρόπο, που σκοπό θα έχει να μετριάσει των πόνο των πολιτών που θα τα υποστούν. Να αποφευχθούν, όμως, ΔΕΝ είναι δυνατόν. Πιστεύω, ωστόσο, ότι θα γίνουν αποδεκτές οι σχετικές αποφάσεις από τους περισσότερους από εμάς, ιδίως εάν εφαρμοστούν αφού πρώτα αποκατασταθούν διάφορες κατάφωρες αδικίες - π.χ. αφού οι διαπιστωμένοι μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου υποχρεωθούν να πληρώσουν τους τεράστιους φόρους που οφείλουν.
Θα μου πείτε: «Κλείνει έτσι η μαύρη τρύπα των εσόδων;» Η απάντηση είναι: «Όχι, βεβαίως». Εντούτοις, μια τέτοια κίνηση θα καθιστούσε πιο εύκολη την εφαρμογή της λιτότητας, γιατί θα έπειθε τους θιγόμενους πολίτες ότι δεν θα μπαίνουν πάντα οι ίδιοι στο στόχαστρο για να προφυλάξουν τους πολυπροστατευμένους τραπεζίτες, ξένους και δικούς μας, οι οποίοι τον τελευταίο καρό έχουν γίνει τα «αγαπημένα παιδιά» του κράτους!
Επανέρχομαι λοιπόν στην απόλυτη ανάγκη για μια ευρεία συναίνεση -και όχι για έξωθεν επιβεβλημένες υποχρεώσεις-, μια συναίνεση βασισμένη στην ισοκατανομή των βαρών, προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι θα αποφευχθούν οι εσωτερικές κοινωνικές αναταραχές και θα μειωθούν, όσο το δυνατόν περισσότερο, οι σοβαροί κίνδυνοι του πληθωρισμού που συνοδεύουν κάθε υποτίμηση του εγχώριου νομίσματος και πηγάζουν από την πίεση να αναπληρωθούν αμέσως οι απώλειες από την υποτίμηση.
Εν ολίγοις, έμφαση πρέπει να δοθεί όχι μόνο στην αποκατάσταση αδικιών αλλά και στη συγκράτηση των τιμών και στη δημιουργία όλων εκείνων των θεμελίων που θα πείσουν τους απλήρωτους πιστωτές μας -διότι θα έχουμε πολλούς ξένους που θα υπάγονται σε αυτή την κατηγορία, μια και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς να αποτινάξουμε το χρέος μας- ότι μια μέρα θα είμαστε και πάλι αρκετά ελκυστικοί ώστε να σκεφτούν την πιθανότητα νέων επενδύσεων στη χώρα μας. --------------------------------
Η δεύτερη αιχμή του πολιτικού προγράμματος που πρότεινα ήταν η ανανέωση των στόχων της εξωτερικής πολιτικής μας. Όπως προείπα, ο κ. Καραμανλής κινήθηκε εν μέρει προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά, δεχόμενος ίσως απειλές, εγκατάλειψε την αξιέπαινη αυτή προσπάθεια.
Προσωπικά ουδέποτε ήμουν κατά της Αμερικής, και επ’ ουδενί κατά της Ευρώπης, μια και ειδικά η δεύτερη αυτή ήπειρος και η κουλτούρα της αποτελούσαν ανέκαθεν τα κεντρικά θέματα που προώθησα καθ’ όλη τη διάρκεια του επαγγελματικού βίου μου. Το τονίζω αυτό, όχι, προφανώς, επειδή θέλω να περιαυτολογήσω, αλλά επειδή θέλω να δείξω πόσο ανενημέρωτοι και προκατειλημμένοι είναι αρκετοί από τους επικριτές μου, οι οποίοι, αγνοώντας το έργο της ζωής μου και τον σχεδόν Ευρωπαϊκό έπαινο που έχει τύχει, έχουν το θράσος να με κατηγορούν ως… αντιευρωπαίο! --------------------------------
Παρ’ όλα αυτά, οι εμπειρίες μου στην Αμερική και την Ευρώπη ποτέ δεν με εμπόδισαν να ασκήσω εποικοδομητική κριτική και στους δύο αυτούς κόσμους (πρακτική, άλλωστε, την οποία ασκούν και οι ίδιοι οι πολίτες τους) για διάφορα ελαττώματα, για εσφαλμένες πολιτικές, καθώς και για περιπτώσεις απληστίας και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η βαθιά μου αγάπη και αφοσίωση σε ορισμένες χώρες ποτέ δεν με εμπόδισε να επισημάνω τα λάθη τους και να τους ασκήσω κριτική, κάθε φορά που θεωρούσα ότι όφειλαν να προβούν σε διορθωτικές κινήσεις.
Έτσι, έχοντας την πεποίθηση ότι καθετί ευρωπαϊκό ή αμερικανικό δεν είναι αυτομάτως και τέλειο, και λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη ότι ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε οι Αμερικανοί έχουν στηρίξει με συνέπεια τα ελληνικά συμφέροντα, έχω ταχθεί εδώ και καιρό υπέρ της άσκησης μιας πολυγαμικής εξωτερικής πολιτικής. Η πεποίθηση αυτή, που παραμένει ακλόνητη μέσα μου, στηρίζεται στην επίγνωση του γεγονότος ότι μπορούμε να βρούμε και άλλες χώρες - τη Ρωσία και την Κίνα, για παράδειγμα - οι οποίες μπορούν να πειστούν να μας βοηθήσουν ταυτόχρονα με τους παραδοσιακούς συμμάχους μας.
Αποτελεί απλώς ένδειξη στενότητας πνεύματος και προκατάληψης να αποκλείει κανείς εκ των προτέρων αυτό το ενδεχόμενο και να το θεωρεί ανέφικτο, χωρίς τουλάχιστον να έχει κάνει μια ουσιαστική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Το πώς μπορεί να γίνει αυτό έχει αναπτυχθεί πολλές φορές τόσο από εμένα όσο και από διάφορους άλλους συγγραφείς. Θα πρόσθετα όμως ότι όσοι επιθυμούν να εξετάσουν σε βάθος τις συγκεκριμένες ιδέες καλά θα έκαναν να διαβάσουν με περισσότερη προσοχή τα λεπτομερώς τεκμηριωμένα κείμενά μου.
Οφείλουν επίσης να αναλογιστούν προσεκτικά τις αρχικές προσπάθειες που κατέβαλε ο κ. Καραμανλής και να διερωτηθούν γιατί έκανε πίσω τόσο ξαφνικά. Αν αυτή η αποτυχία οφειλόταν σε πιέσεις από «ξένους φίλους» μας, τότε θα πρέπει και αυτό το γεγονός να αναλυθεί δεόντως και να συναχθούν τα αναγκαία συμπεράσματα.
Η τάση όμως των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών να μη διανοούνται καν την πιθανότητα επίσκεψης στη Μόσχα αν πρώτα δεν το συζητήσουν με την Αμερικανική Πρεσβεία αποτελεί εκδήλωση μιας μορφής αποικιοκρατίας 19ου (ούτε καν 20ού!) αιώνα.
Μπορούν οι Έλληνες να ανεχθούν τέτοια υποτακτικότητα; Προσωπικά, ούτε μπορώ και ούτε πρόκειται να την ανεχθώ ποτέ! Η λήψη και η υλοποίηση νέων πρωτοβουλιών θα μπορούσαν να αποβούν ιδιαίτερα χρήσιμες ως προς δύο βασικά σημεία των εξωτερικών και διεθνών οικονομικών σχέσεών μας. Το πρώτο καθίσταται σαφές άπαξ και αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τις περιοριστικές συνέπειες του Μνημονίου 2, τους όρους του οποίου θέλουν να επαναδιαπραγματευθούν όλα σχεδόν τα κόμματα.
Προφανώς, θα είναι δύσκολο κάτι τέτοιο. Εντούτοις, η απόκτηση νέων δεσμών με μεγάλες δυνάμεις, πέραν του παραδοσιακού κύκλου σχέσεών μας, δεν θα είναι απλώς επωφελής αυτή καθ’ εαυτήν· θα μας προσφέρει παράλληλα τη δυνατότητα επιρροής στο πλαίσιο της επαναδιαπραγμάτευσης των επαχθέστατων υποχρεώσεων στις οποίες μας έχει οδηγήσει το Μνημόνιο 2.
Και τούτο, διότι συχνά οι «εταίροι» ανταποκρίνονται πιο πρόθυμα σε νέα δεδομένα που διευρύνουν τις επιλογές του συνεταίρου τους, και όχι επειδή αίφνης αισθάνονται συμπάθεια για αυτόν.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η προστασία των εδαφικών και οικονομικών συμφερόντων μας στη Μακεδονία και στη Θράκη, καθώς και τα δικαιώματά μας στους υποθαλάσσιους πόρους μας. Ορισμένοι συγγραφείς, όπως ο Καθηγητής Θεόδωρος Καρυώτης – οικονομολόγος κατ’ επαγγέλμα – επιχειρηματολογούν (ορθώς) με ανεξάντλητη υπομονή υπέρ της άσκησης αυτών των δικαιωμάτων εδώ και δεκαετίες!
Σ΄αυτόν το αγώνα προσωπικά, μαζί με άλλους σχολιαστές, συνέβαλα δια της τηλεοράσεως στην επικέντρωση της προσοχής του κοινού στο συγκεκριμένο θέμα πριν από τρία περίπου χρόνια, μόνο και μόνο για να δω τα επιχειρήματά μου να παραμερίζονται με το αιτιολογικό ότι οι εν λόγω διεκδικήσεις ήταν ανούσιοι ισχυρισμοί μια και η χώρα… δεν διέθετε σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου – αμφιβολία που ακόμη και τον Οκτώβριο του 2011 διετύπωνε το ΕΛΙΑΜΕΠ.
Σήμερα, που όλοι ξέρουν ότι η χώρα μας διαθέτει πράγματι τέτοια κοιτάσματα, το όλο ζήτημα πρόκειται να πάρει – πρέπει να πάρει - νέα μορφή. Και πάλι, όμως, κανείς δεν δείχνει να κατανοεί τη νέα έμφαση που πρέπει να δώσουμε στο όλο ζήτημα εάν θέλουμε να έχουμε αποτελέσματα αντί να επαναλμβάνομε γενικές ιδέες που είναι ήδη γνωστές.
Πράγματι, στο εξής, οι συζητήσεις πρέπει να γίνουν πολιτικές: να προσανατολιστούν στην επιδίωξη ενός πολιτικού συμβιβασμού μέσα στο πλαίσιο που μας παρέχει το διεθνές δίκαιο αλλά και τα ενδεχόμενα δίκαια δικαιώματα της Τουρκίας.
Αυτή η αλλαγή θα στεφθεί με επιτυχία μόνον: (α) εφόσον η έμφασή μας μετατοπιστεί από τις γενικόλογες (και επαναλαμβανόμενες) θέσεις και συζητήσεις για το κείμενο της Σύμβασης περί Δικαίου της Θαλάσσης προς τον τρόπο κατά τον οποίο το έχουν εφαρμόσει στην πράξη οι σχετικές νομικές αποφάσεις· και (β) εφόσον αυτή η αξιολογική εξέταση του νομικού υλικού συνδυαστεί με τεχνικές αναλύσεις (σαν και αυτές που κάνει ο κ. Νικος Λυγερός) σχετικά με το πώς μπορούν να περιγραφούν γεωγραφικά οι περιοχές όπου υπάρχουν τα αντίστοιχα δικαιώματά μας.
Τότε, και μόνον τότε, μια ανανεωμένη διπλωματία μας θα περάσει σε πλήρη δράση και, με τη βοήθεια νέων συμμάχων, θα αναδείξει έναν συναινετικό και όχι έξωθεν επιβεβλημένο πολιτικό συμβιβασμό. Εν ολίγοις, απαιτείται και ως προς αυτό το σημείο μια σημαντική αλλαγή έμφασης - από τη γενική και γνώριμη, ως ετόνισα, πλέον εικόνα προς μια περισσότερο νομική αλλά και επίμονη τάση προς έναν βιώσιμο πολιτικό συμβιβασμό. --------------------------------
Κατά τη γνώμη μου, όλες οι ανωτέρω προτάσεις θα ευοδωθούν όταν προβούμε στις προαναφερθείσες αλλαγές ως προς τον τρόπο σκέψης μας. Και μόνη η λέξη «όταν», όμως, δείχνει ότι δεν έχει ακόμη έλθει η κατάλληλη η στιγμή για να επιδιωχθούν στην πράξη οι προγραμματικοί στόχοι μου, έστω και αν πολλοί από τους ‘παθιασμένους’ επικριτές μου δείχνουν πλέον να κινούνται αργά προς τις κατευθύνσεις που προβάλλω εδώ και αρκετό καιρό.
Οφείλουμε ωστόσο να καλύψουμε περισσότερο έδαφος.
Διότι τα κατεστημένα συμφέροντα – κομματικά, δημοσιογραφικά, τραπεζητικά - που προανέφερα παραμένουν ακόμη στα οχυρά τους. Και δεδομένου ότι διαισθάνονται πως το τέλος τους πλησιάζει, προβλέπω ότι, για αυτόν τον λόγο και εξαιτίας αυτής της νοοτροπίας (και της παράλογης προσκόλλησης σε μια τελείως παρωχημένη εξωτερική πολιτική), οι επικείμενες εκλογές πρόκειται να αποτελέσουν ένα από τα πιο βρόμικα, ανειλικρινή, βάναυσα και άτιμα παραδείγματα εκλογών που έχει δει ο πολιτικός κόσμος στη σύγχρονη εποχή.
Επανέρχομαι, έτσι, στο θέμα της de facto περιορισμένης δημοκρατίας. Θα ασκήσει άραγε ο λαός μας το ένα και μόνο ουσιαστικό πολιτικό του δικαίωμα που έχει και αυτό ΜΟΝΟ κάθε δύο ή τρία χρόνια, δηλαδή να αποδοκιμάσει (ή τιμήσει) τους εκπροσώπους του;
Ή μήπως, για άλλη μία φορά, θα υποκύψει στις δωροδοκίες, τους πειρασμούς, τις υπεραπλουστεύσεις της σύγχρονης δημοσιογραφίας, τις προσωπικές υποσχέσεις που θα του γίνουν αλλά ακόμη και την απάθεια που φέρνει η απογοήτευση και, ως συνήθως, ‘επιτρέψει’ στους υπαιτίους – δεν καταδικάζομε όλους - των δεινών του να παραμείνουν στην εξουσία;
Ασφαλώς, είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να επιλέγει πάντα την οδό της μικρότερης αντίστασης και, ως εκ τούτου, μπορεί να μη δοθεί καμία προσοχή στην έκκλησή μου για οργανωμένη και αποφασισμένη αρνητική ψήφο των υπεύθυνων αστών.
Ωστόσο, οι Έλληνες ενίοτε ξυπνούν και στέκονται σε εκπληκτικά ύψη γενναιότητας, αυτοθυσίας, ευφυίας, και τότε κάνουν το καθήκον τους προς την πατρίδα.
Κατά την προσωπική μου άποψη λοιπόν ο ελληνικός λαός οφείλει να «μαυρίσει» όλους τους υπουργούς των τελευταίων δέκα χρόνων που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καταστροφή μας στον οικονομικό και εξωτερικό χώρο.
Έτσι, δεδομένου ότι πολλά από τα φημολογούμενα αδικήματα των τελευταίων χρόνων έχουν παραμείνει ατιμώρητα, μεγάλο μέρος του πόνου στον οποίο έχει υποβληθεί ο λαός μας μπορεί εν μέρει να ανακουφιστεί μόνον εάν στην επόμενη Βουλή καταψηφιστούν και απομακρυνθούν ένα σημαντικό ποσοστό από τους σημερινούς βουλευτές, και ειδικά όσοι κατείχαν ανώτερα αξιώματα συνδεόμενα με την διαχείρηση των οικονομικών και εξωτερικών υποθέσεων της χώρας μας. Δεδομένου ότι τα ΜΜΕ θα αποσιωπήσουν αυτή την έκκληση, δεν μπορώ παρά να στηριχθώ στα blogs και σε άλλες σύγχρονες μορφές επικοινωνίας και ειδησεογραφίας, για να στείλω αυτό το μήνυμα με τον πιο σαφή και ηχηρό τρόπο. Θα μεταβληθεί κυριολεκτικά και πρός το καλύτερο το πολιτκό μας τοπίο αν αυτή η έκκληση εισακουσθεί!
Αυτός είναι ο τρόπος που προσωπικά αντιλαμβάνομαι τη σημερινή κρίση, και αυτό είναι το μοναδικό φάρμακο άμεσης δράσης που διαθέτουν οι συμπατριώτες μου. --------------------------------
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, τώρα να στραφώ σε μερικές ευρύτερες ιδέες, τις οποίες προσωπικά θα είχα δοκιμάσει να προωθήσω σε μια εποχή που θα επέτρεπε τον ειλικρινή και ανοικτό διάλογο – πράγμα που αίναι αδύνατο στη σημερινή εποχή επιστημονικής παραπληροφόρησης.
Ιδού λοιπόν μερικές προτάσεις, επιλεγμένες ενδεικτικά, οι οποίες αναπτύσσουν τον διάλογο ακόμη περισσότερο από τα βιβλία μου και το πρόσφατο δοκίμιό μου στο Αντίβαρο, προορισμένες καθώς είναι για μια μελλοντική εποχή, όπου – ελπίζω - θα υπάρξει ξανά η δυνατότητα σοβαρού πολιτικού αναστοχασμού μια και τα κυρίαρχα κατεστημένα θα έχουν πλέον τότε ανατραπεί!
Πρώτη στον κατάλογο των επιτακτικών αναγκαιοτήτων για τη χώρα μας είναι η προσπάθεια να επιτύχουμε την κοινωνική συμφιλίωση με τον τρόπο που περιέγραψα αδρομερώς προηγουμένως.
Δεύτερη είναι η ανάγκη να εγκύψουμε αποφασιστικά στο ζήτημα της αμετάβλητης εξωτερικής πολιτικής μας και να τη σχεδιάσουμε κατά τρόπο που όχι μόνο θα προσφέρει καλύτερη φυσική προστασία σε μια χώρα που πλήττεται τραγικά από την οικονομική κρίση, αλλά θα μας δώσει και κάποια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα αν θέλουμε να ξανασυζητήσουμε με τους φαινομενικά ακλόνητους και ανυποχώρητους Ευρωπαίους και Αμερικανούς, με σκοπό να επιτύχουμε νέους συμβιβασμούς. Έχω ήδη εξετάσει κάποιες νέες πτυχές αυτής της προσπάθειας, οπότε δεν θα αφιερώσω εδώ περισσότερο χώρο.
Τρίτον: πολλοί πανεπιστημιακοί μας συνωστίζονται σήμερα στις παρυφές της ελληνικής πολιτικής σκηνής, κάνουν τηλεοπτικές εμφανίσεις, εκφωνούν ομιλίες, οργανώνουν δημόσιες συζητήσεις, απειλούν να δημιουργήσουν νέα πολιτικά κόμματα. Πρόκειται αναμφίβολα για έξυπνους ανθρώπους. Οι περισσότεροι όμως στερούνται πολιτικού ενστίκτου και πείρας. Όντως, πόσοι από αυτούς γνωρίζουν πώς να εξασφαλίζουν χρηματοδοτήσεις; Πόσοι έχουν οργανώσει εκλογές; Πόσοι έχουν βιώσει τον εφιάλτη της κατάρτισης εκλογικών καταλόγων και της συμφιλίωσης των εσωκομματικών αντιπάλων; Πόσοι μπορούν έστω και να διανοηθούν πόσο δύσκολο είναι να ορίζει κανείς εκλογικούς αντιπροσώπους, να στελεχώνει γραφεία σε πανελλαδικό επίπεδο, να τυπώνει εκατομμύρια ψηφοδέλτια, και συγχρόνως να φροντίζει ώστε πάντα να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή;
Οι πρώτες εκλογές που μπορώ να θυμηθώ λεπτομερώς ήταν το 1951· έκτοτε, έχω ζήσει τουλάχιστον άλλες δώδεκα, συνειδητοποιώντας όλο και πιο έντονα το μέγεθος αυτών των πρακτικών προβλημάτων. Άραγε όμως είναι καθόλου καλύτεροι αυτοί οι πανεπιστημιακοί – αλλά και τα κόμματα - όταν διοργανώνουν και συμμετέχουν σε ομάδες ατέρμονων συζητήσεων;
Αρκεί να σκεφτούμε τον τεράστιο κατάλογο με τις συνταγματικές τροπολογίες που θέλουν να περάσουν στην επόμενη, ιδεατή, Βουλή τους για να καταλείξομε στο συμπέρασμα πως «όχι»!.
Νομίζουν, στ’ αλήθεια, ότι μπορεί/θα έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο σε μια στιγμή που μαίνονται τόσο πολλές και τόσο σοβαρές κρίσεις οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής; Κατά τη γνώμη μου, οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε, σε πρώτη φάση, να περιοριστούν σε ευάριθμα επείγοντα προβλήματα, στα οποία περιλαμβάνεται η δυνατότητα να δίνουμε το πράσινο φως σε ξένες επενδύσεις χωρίς το Συμβούλιο της Επικρατείας να μπορεί να μπλοκάρει αυτά τα σχέδια με την παραμικρή αφορμή και επί μακρό διάστημα.
Έτσι, τα περιβαλλοντικά ζητήματα, που μνημονεύονται συχνότερα ως αφορμές, μπορούν εύκολα να προκαλέσουν νομικές δυσκολίες, καθότι πολλά από αυτά δικαίως θεωρούνται άκρως σημαντικά για το μέλλον μας.
Επί του παρόντος, όμως, είναι αδήριτη ανάγκη να επιταχύνουμε και να απλοποιήσουμε τη διαδικασία της προσέλκυσης ξένων επενδυτικών κεφαλαίων προκειμένου να ξεκινήσουν έργα μεγάλης κλίμακας. Έτσι, με τη προκαταρτική συμβουλή των ανώτατων δικαστών που εκδίδουν τις αποφάσεις για αυτές τις υποθέσεις, πρέπει να πρέπει να προσπαθησομε να διαμορφώσομε ένα ρεαλιστικό modus vivendi σ’ αυτό το φλέγον θέμα.
Η επόμενη επιτακτική ανάγκη, πάντα στο συνταγματικό πλαίσιο, είναι η διαμόρφωση ενός νέου καθεστώτος ως προς τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων - ο καθορισμός μιας νέας σειράς κανόνων που θα εξασφαλίζουν μεν θεμιτή προστασία από τις πολιτικές παρεμβάσεις, αλλά όχι και απεριόριστη εργασιακή ασφάλεια για όλους όσοι δεν δουλεύουν ή δουλεύουν ανεπαρκώς. Είναι δύσκολη η εξεύρεση της σωστής ισορροπίας και στις δύο αυτές περιπτώσεις. Πρόκειται όμως για επείγοντα ζητήματα, σχετικά με τα οποία πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά και να διαμορφώσουμε ένα αποτελεσματικό χρονοδιάγραμμα για την ταχύτερη δυνατή διευθέτησή τους. Υπάρχουν πράγματι πάρα πολλά θέματα στη συνταγματική ατζέντα μας, αλλά, αν θέλουμε να επιτύχουμε κάτι, θα πρέπει απλώς να θέσουμε όλα αυτά τα θέματα σε σειρά προτεραιότητας.
Τέταρτον: οι (ελάχιστοι) πολιτικοί που σκέφτονται μακροπρόθεσμα θα πρέπει να αρχίσουν να εξετάζουν πώς θα δομήσουν τη σημερινή ασχεδίαστη εγκατάλειψη των μεγαλύτερων πόλεων, όπως είναι η Αθήνα, εγκαινιάζοντας ίσως ένα πρόγραμμα κυβερνητικής αποκέντρωσης, το οποίο μπορεί να δώσει νέα ζωή στην επαρχία, και ειδικά στις πιο ευαίσθητες πολιτικά περιοχές. Έτσι, η μεταφορά π.χ. του Υπουργείου Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη θα έστελνε ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα τοποθετώντας την καρδιά των πολιτιστικών δραστηριοτήτων μας σε μια περιοχή της Ελλάδας η οποία αξίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής και πολιτιστικής μας ζωής όσο και η Αθήνα. Θα μπορούσε επίσης να δημιουργηθεί ένα Υπουργείο Θρακικών Υποθέσεων, με έδρα την Ξάνθη ή την Κομοτηνή, το οποίο θα ήταν επιφορτισμένο με το είδος των λεπτομερών προγραμμάτων ανανέωσης που περιέγραψα σε σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου μου "Η Ελλάδα των Κρίσεων" και το οποίο θα είχε στόχο να δώσει ίσα και ουσιαστικά προνόμια σε όλους τους Έλληνες, ασχέτως αν αυτοί είναι χριστιανοί, Πομάκοι, τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι ή Ρομά.
Πέμπτον: θα πρέπει να επικεντρωθούμε στη δημιουργία μιας πλήρως εκσυγχρονισμένης παιδείας, με στόχο την ανάπτυξη μιας βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας, και να σταματήσουμε να δαπανούμε τους πόρους μας στον αέναο πολλαπλασιασμό σχολών Νομικής, Θεολογίας, Οικονομικών και Αρχαιολογίας. Δεν υποστηρίζω ότι οι σχολές αυτές πρέπει να καταργηθούν. Τάσσομαι απλώς κατά του άσκοπου πολλαπλασιασμού σχολών και αποφοίτων οι οποίοι απλώς αδυνατούν στη συνέχεια να βρουν δουλειά.
Τάσσομαι επίσης υπέρ της μεταφοράς πόρων σε έναν τομέα τον οποίο ένας πολύ γνωστός Καθηγητής του Χάρβαρντ, ο Ricardo Hausmann - στο βιβλίο του The Atlas of Economic Complexity - έχει ονομάσει «παραγωγική γνώση». Το βιβλίο και η θεωρία του Καθηγητή Hausmann αξίζουν ιδιαίτερη προσοχή. Από όσο μάλιστα είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν έχουν μέχρι τώρα προσελκύσει το αναγνωστικό ενδιαφέρον των Ελλήνων (εκτός από το φίλο μου Νίκο Ξυδάκη).
Η κεντρική θέση της θεωρίας του δεν είναι διόλου περίπλοκη, και το στοιχείο αυτό την καθιστά ακόμη πιο ελκυστική. Η μάχη για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας δεν θα έπρεπε να εστιαστεί αποκλειστικά και μόνο στα αντίστοιχα πλεονεκτήματα των δημοσιονομικών ή κεϋνσιανικών μέτρων - λ.χ. της αύξησης των φόρων, της μεγαλύτερης περικοπής των δαπανών, του περιορισμού των χρεών σε αντιδιαστολή με την ανάπτυξη και τις μειώσεις των φόρων, - αλλά στην ανάπτυξη της «παραγωγικής γνώσης». Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Καθηγητή Hausmann, «μια χώρα με υψηλό επίπεδο «παραγωγικής γνώσης» είναι μια χώρα που εξάγει πολλά και διαφορετικά προϊόντα και όπου η παραγωγή αυτών των προϊόντων αποτελεί σύνθετη διαδικασία. Η «παραγωγική γνώση» προδιαγράφει πόσο πλούσια θα είναι μια χώρα και άρα πόσο γρήγορα θα αναπτυχθεί». Οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, το Ισραήλ ή, στην ευρωπαϊκή σκηνή, η Ιρλανδία είναι χώρες που έχουν κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Η Ιρλανδία, μάλιστα, έχει επίσης να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο οικονομικό φορτίο, αλλά έχει κινηθεί ταχύτερα προς ένα πλεόνασμα ισοζυγίου πληρωμών «χάρις στη γνωσιακή βάση του ανταγωνιστικού εξαγωγικού τομέα της». Με άλλα λόγια, η Ιρλανδία έχει ό,τι χρειάζεται για να γίνει τόσο πλούσια όσο είναι τώρα - παρά τις σημερινές δυσκολίες της - ενώ η Ελλάδα βρίσκεται σχεδόν στο τέλος του καταλόγου των 128 χωρών που εξετάζει στο βιβλίο του ο Ricardo Hausmann.
Ας σκεφτούμε λίγο καλύτερα αυτές τις ιδέες, αν μη τι άλλο επειδή είναι νέες, πρωτότυπες, και μας δείχνουν έναν εναλλακτικό δρόμο μακριά από το αδιέξοδο των καθημερινών λογομαχιών μας. Ας πάρουμε, φέρ’ ειπείν, τη μισή έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και ας τη μετατρέψουμε σε ένα είδος Silicon Valley. Ας ψηφίσουμε φορολογικούς νόμους ευνοϊκούς για τους επενδυτές. Ας προσελκύσουμε στη χώρα μας παιδιά-θαύματα από το εξωτερικό, μετριάζοντας ίσως τους νόμους περί μετανάστευσης, υπό τον όρο βεβαίως ότι δεν θα πρόκειται απλώς για μετανάστες αλλά για πραγματικές μεγαλοφυίες.
Ας διαμορφώσουμε μια γεωγραφική γειτνίαση που να επιτρέπει τη τακτική και γόνιμη διασταύρωση των ιδεών, και ας μεταρρυθμίσουμε τους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων και συναφών θεμάτων, προκειμένου να επισπεύσουμε τον μετασχηματισμό των νέων ιδεών σε επιτυχημένες ευρεσιτεχνίες. Αυτός είναι ο τρόπος για να ενισχύσουμε τις εξαγωγές. Αυτός είναι ο τρόπος για να διαμορφώσουμε σταδιακά μια ελληνική οικονομία η οποία θα κατασκευάζει μηχανές, ηλεκτρονικές συσκευές, χημικά προϊόντα, και δεν θα στηρίζεται στην εξαγωγή… αγροτικών προϊόντων. Και, για να προλάβω τους κακεντρεχείς επικριτές, επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι εναντίον αυτού του είδους εξαγωγών, κυρίως δε εάν η μεταφορά τους στο εξωτερικό γίνει πιο ανταγωνιστική από ό,τι είναι σήμερα. Ισχυρίζομαι απλώς ότι αυτό το είδος τοπικής παραγωγής δεν πρόκειται να κάνει ποτέ ισχυρή την εξαγωγική βιομηχανία μας!
--------------------------------
Στο κείμενο αυτό παρουσιάσα μερικές ιδέες μου ενδεικτικά, θεωρώντας ότι αναφέρονται στο είδος των θεμάτων που αξίζει να εξεταστούν διεξοδικότερα όταν η οικονομική ένταση θα έχει, κάπως, καταλαγιάσει, και θα έχει διαμορφωθεί ένα πιο εποικοδομητικό πολιτικό κλίμα αντί του σύγχρονου κομματικού φανατισμού. Και με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός, θα επαναλάβω ακόμη μια φορά την προσωπική μου άποψη - ότι το πολιτικό κλίμα δεν πρόκειται να εξυγιανθεί όσο οι άνθρωποι που μας εξώθησαν στο χείλος της αβύσσου εξακολουθούν να ασκούν εξουσία μέσα από τα τηλεοπτικά τους κανάλια, τα πορτοφόλια τους και τα πολιτικά τους δίκτυα. Μπορώ, λοιπόν, τώρα, να παρουσιάσω τα γενικά μου συμπεράσματα κατά τον απλούστερο και σαφέστερο τρόπο.
Πρώτον: το αν θα πέσουμε τελικά στον γκρεμό θα καθοριστεί, σε πρώτη φάση, από τις ερχόμενες εκλογές αν δεν οδηγήσουν στην ήττα του παλαιού κόσμου των παρωχημένων κατεστημένων, έναν κόσμο που πρέπει να εξαφανιστεί τάχιστα!
Δεύτερον: η σωτηρία θα εμφανιστεί στην επόμενη εκλογική φάση, η οποία μπορεί να έλθει πολύ πιο γρήγορα από όσο πιστεύουμε.
Μέχρι τότε, όμως, οφείλουμε να δώσουμε τη δέουσα σημασία όχι απλώς στην απαισιόδοξη αποτίμηση των στοιχείων του χαρακτήρα μας, αλλά και στην τεράστια αισιοδοξία που απορρέει από κάθε μας προσπάθεια να σκεφτόμαστε διαφορετικά, να είμαστε ευφάνταστοι, να είμαστε πρωτότυποι και να μην αναλίσκουμε τα ταλέντα και τις δυνάμεις μας στην καταστροφολογία και τις συκοφαντίες!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)