Ελληνικό Έθνος ή Πολυπολιτισμός;
![]()
08 / 04 / 2011
Γιατί να ακολουθήσουμε τους Γάλλους που προβαίνουν σε απελάσεις λαθρομεταναστών; Εμείς οι Έλληνες είμαστε ανθρωπιστές. Όχι βέβαια για τις άνεργες Ελληνίδες, αλλά για τις δεσποινίδες χωρίς χαρτιά από τη Sierra Leone.
Κωνσταντίνος Ρωμανός
(Ομιλία στην Ημερίδα «Ιων Δραγούμης και Ελληνισμός», Παλαιά Βουλή, 24-9-08)
Κυρίες και Κύριοι,
Σήμερα βιώνουμε στην Ελλάδα μια μοναδική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του έθνους, τόσο σε θεωρητικό όσο σε πολιτικό επίπεδο.
Από τους κουκουλοφόρους και λοιπούς οπαδούς της τηλεκατευθυνόμενης αναρχίας (συμπεριλαμβανομένων μεγάλου αριθμού δήθεν οικολογικών ομάδων από τις οποίες δεν θα περίμενε κανείς να έχουν άποψη επί του θέματος) έως το κόμμα του Συνασπισμού, τον αρχηγό και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, του κυβερνώντος κόμματος ,αλλά και από μεγάλο αριθμό μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας ακούμε τα τελευταία χρόνια όσα επιχειρήματα της σύγχρονης αγγλοσαξονικής βιβλιογραφίας μεταπρατικά εισήλθαν στον ελληνικό χώρο, (αλλά και της παλαιότερης διεθνιστικής φιλολογίας του αριστερού χώρου κατά τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα) για να πλήξουν την ιδέα του έθνους. Σημειωτέον ότι η εκστρατεία αυτή απεχθάνεται τον επιστημονικό διάλογο και έχει καθαρά δημαγωγικό –συνθηματολογικό χαρακτήρα σταυροφορίας από θέσεως ισχύος. Αυτή η στάση είναι γνωστή από την πολιτική – στη χειρότερή της εκδοχή – αλλά ανάξια του επιστημονικού προσωπικού της χώρας.
Εν τούτοις με την απόλυτη συνεργία των κεντρικών ΜΜΕ, την δράση μη κυβερνητικών οργανώσεων και άφθονες επιδοτήσεις, την πλύση εγκεφάλου, επί μια δεκαετία, των νέων δασκάλων στα παιδαγωγικά τμήματα των πανεπιστημίων, η προπαγάνδα κατά του έθνους έχει ήδη επιδράσει βαθειά σε μεγάλα τμήματα της νεολαίας. Με την αρωγή δε του Υπουργείου Παιδείας και των νέων σχολικών βιβλίων που εισήχθησαν στα σχολεία το 2006, όπου πλέον είχε δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα διδασκόντων ανεθνικών «πολυπολιτισμικών» πεποιθήσεων εναρμονισμένων με αυτές των νέων βιβλίων, η αποδόμηση της εθνικής αρχής γίνεται πλέον στην Ελλάδα με ορίζοντα μέλλοντος κεντρικό στοιχείο της πολιτικής μας παιδείας.
Έτσι π.χ. τα έθνη έξαφνα αποκαλούνται, από τους ίδιους οικολόγους που τραγουδούν το αθώο τραγουδάκι «είμαστε όλοι παιδιά της Γής», «κηλίδες αίματος στο πρόσωπο της γης (!)» θέση η οποία θεραπεύεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο από καθηγητές όπως π.χ. η κκ. Ρεπούση, Φραγκουδάκη, Θ. Δραγώνα , Α. Λιάκος, κλπ. Εδώ αφ`ενός προβάλεται η Γη ως φυσικό μέγα οικοσύστημα που εμπεριέχει όλα τα επιμέρους αλληλεξαρτώμενα οικοσυστήματα με τον άνθρωπο μέσα σ` αυτά, αφ` ετέρου διαπλέκεται αριστοτεχνικά με την πολιτική έννοια της «κοσμόπολης» ως κοινής δήθεν πατρίδας όλων των ανεθνικών κοσμοπολιτών του ελλαδικού χώρου. Η έννοια «Γη» εισάγεται επομένως ως υποκατάστατο της ελληνικής πατρίδας, η οποία ως «κηλίδα αίματος»,δηλαδή έθνος, είναι δηθεν ηθικά απαράδεκτη.
Ακούγεται ότι 1200 οργανώσεις με αυτά τα πιστεύω δρούν ήδη στην Ελλάδα, από την Κρήτη ως την Κομοτηνή. Η ύπαρξη τους αποτελεί μνημείο των μεθόδων αποσάθρωσης της εθνικής αρχής, όπως αυτές που υπο τον όρο «soft power» των ΗΠΑ περιγράφονται διεξοδικα από τον καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστο. Γεννάται εδώ το ερώτημα : τι έχουν πράξει καθ` όλο το χρονικό αυτό διάστημα κατίσχυσης του αντεθνισμού εκεινοι οι Έλληνες επιστήμονες που δεν έχουν αμέσως ή εμμέσως εξαγορασθεί, προκειμένου να εκφέρουν τον από τον ελληνικό λαό δικαίως αναμενόμενο αντίλογο σ` αυτό το εισαγομενο συνοθύλευμα εντέχνως δομημένων ασυναρτησιών; Γιατί δεν υπέδειξε η σοβαρή ελληνική επιστήμη ότι ο όρος «κοσμοπολιτισμός» και «κοσμόπολις» είναι όροι στωϊκοί της ελληνικής φιλοσοφίας, δηλαδή από την πολιτισμένη ανθρωπότητα γενικώς αναγνωρισμένη κατάκτηση του ελληνικού πνεύματος του Ανθρωπισμού (το ίδιο ακριβως ισχυει για τον όρο «οικουμένη» (κατοικημένη γη), οικουμενικός και οικουμενικότητα που έχουν υιοθετήσει οι χριστιανικές εκκλησίες). Κατά ποιαν λογική ταυτίζεται από τους ανελλήνιστους μεταπράτες ο ελληνισμός με την έννοια του στενού τοπικισμού και βρίσκεται δήθεν σε αντίθεση με το ιδανικό της οικουμενικότητας?
Γιατί , περαιτέρω, δεν κατεδείχθη, όπως π.χ. στον συλλογικό τόμο της Martha Nussbaum «Πατριωτισμός ή κοσμοπολιτισμός;» αποσαφήνισαν σοβαροί δυτικοί στοχαστές, (όπως άλλωστε πολύ πριν από αυτούς ο στωικός φιλόσοφος Ιεροκλής) ότι η αγάπη του τόπου όπου γεννιέται και ανδρώνεται ο άνθρωπος (κατά προέκταση της οικείωσης προς εαυτόν) είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να φθάσει κανείς στην αγάπη της ανθρωπότητας; Γιατί επιτρέψαμε η αγάπη του οικείου και των δικών μας ανθρώπων να δυσφημισθεί, όπως το θέλει η προπαγάνδα, ως συνώνυμο του εγωισμού, σε αντιθετική δήθεν σχέση με την αγάπη του Άλλου, τον αλτρουισμό; Γιατί δεν φροντίσαμε να καταδείξουμε στους μεταπράτες κακοχωνεμένων φιλοσοφημάτων ότι η αγάπη που συνέχει την κοινότητα των ομοίων, των ανθρώπων με κοινή καταγωγή,(« το ομογενές προς το ομογενές» των στωικών) όχι μόνον δεν αποτελεί «ρατσισμό» και «ξενοφοβία» αλλά είναι, αντιθέτως, ως αφετηρία της φυσικής κίνησης της ολοένα επεκτεινόμενης από το κέντρο προς την περιφέρεια .Συμπάθειας (μιας έννοιας που ανέπτυξε συστηματικά ο στωικός φιλόσοφος Ποσειδώνιος) αναγκαία προϋπόθεση για την αγάπη της ανθρωπότητας ολάκαιρης, προϋπόθεση του Ανθρωπισμού; Γιατί επιτρέψαμε στην προπαγάνδα να μεταλλάξει την ελληνική φιλοξενία σε ξενοφιλία, την οικείωση σε αλλοτρίωση; Γιατί επιτρέψαμε να δυσφημιστεί αναίσχυντα ο ελληνικός οικουμενισμός ως δήθεν «στείρος ελληνοκεντρισμός»; Γιατί δεν διακρίναμε εγκαίρως ότι στόχος της αλλοκεντρικής, «πολυπολιτισμικής» προπαγάνδας είναι στην πραγματικότητα η απόρριψη των δικών μας ανθρώπων, η οικειοφοβία; Προς αυτήν την κατεύθυνση παραπέμπει και το σύνθημα « είμαστε όλοι μετανάστες!»
Ακόμα και ανώτατοι πολιτικοί αξιωματούχοι εκόντες-άκοντες έχουν περιπέσει στην ως άνω σύγχυση. Έτσι π.χ. η νυν υπουργός εξωτερικών της Ελλάδος σε παρουσίαση βιβλίου που έγινε πριν λίγους μήνες στην Στοά του Βιβλίου είπε σε ομιλία της με θέμα τις «μακεδονικές ταυτότητες» ότι για να αγαπήσεις το δικό σου έθνος πρέπει να μισήσεις τα άλλα έθνη! (Κατήγγειλε την φιλοπατρία, δηλαδή ως ακραίο εθνικισμό). Δεν στάθηκε η κα. υπουργός να σκεφθεί αν αυτό δεν σημαίνει επίσης ότι και η φυσική αγάπη προς τον πατέρα της έχει κατά προέκταση ως προϋπόθεση το μίσος προς όλους τους άλλους πατέρες αυτής της Γής, πράγμα προφανές αστείο.
Χρεώνει η προπαγάνδα στα έθνη- κράτη όλους τους πολέμους και την επιθετικότητα αυτού του πλανήτη, ξεχνώντας ότι και πριν από τα έθνη-κράτη οι αυτοκρατορίες έκαναν πολέμους, αλλά και στα πλαίσια του ιδίου έθνους πχ των Ιταλών της Αναγέννησης ή. των Αρχαίων Ελλήνων πολέμους έκαναν και οι πόλεις –κράτη και πριν από αυτές οι πρωτόγονες φυλές επίσης με τον ίδιο ζήλο πολεμούσαν μεταξύ τους. Ο πόλεμος δεν εφευρέθηκε τα τελευταία διακόσια χρόνια, όταν δηλαδή στην Ευρώπη τα προϋπάρχοντα έθνη, έχοντας καταλύσει την δυναστική φεουδαρχική αρχή, θωράκισαν την αυτοδιάθεση τους δια της δημιουργίας ιδίας κρατικής εξουσίας. Ο πόλεμος είναι προαιώνιο κακό της ανθρωπότητας και οι μεγαλύτεροι σοφοί-ανθρωπιστές που ασχολήθηκαν με το τεράστιο αυτό πρόβλημα δεν στάθηκαν ικανοί να μεταβάλλουν αυτήν την κατάσταση.
Βέβαια βολεύει σήμερα η ψευτοεπιστημονική ταύτιση του φαινομένου του πολέμου με την αρχή του έθνους, γιατί; Διότι επιτρέπει να προβληθεί ο «πολυπολιτισμός», δηλαδή ο πολυεθνοτισμός ως φάρμακο και θεραπεία. Προβάλλεται ως αντίδοτο η ιδέα μιας κρατικής εξουσίας η οποία απορρέει δήθεν «δημοκρατικά» από πολλές συνιστώσες εθνότητες. Και αυτό στήνεται με σπουδή, μονομερώς και αποκλειστικά, στον δικό μας, μικρό ελληνικό χώρο , δηλαδή τον χώρο που χρειάζεται για την αναπαραγωγή του το ελληνικό γένος! Όμως η αρχή του ενός κράτους με πολλές συνιστώσες εθνότητες δεν είναι άλλο από την παλιά, γνωστή μας αρχή της αυτοκρατορίας, την αυτοκρατορική αρχή. Αν πιστέψουμε τον Νέγρι και την συζήτηση στα αμερικανικά πανεπιστήμια, η αυτοκρατορία ξανάρχεται, η αυτοκρατορία ξαναχτυπάει. Ποιόν; μα τα έθνη-κράτη, που θέλουν την κρατική εξουσία φύλακα του έθνους, της ιδιοσυστασίας του πολιτισμού του και εγγυητή της μελλοντικής αναπαραγωγής του. Την αυτοκρατορική αρχή αποδόμησης του ελληνικού έθνους υπηρετούν λοιπόν οι ντόπιοι γενίτσαροι. Προς χάριν μιας ουτοπικής παγκόσμιας κυβέρνησης διαλύουν το υπαρκτό ελληνικό έθνος και τους φυσικούς δεσμούς της κοινωνίας των ανθρώπων πανάρχαιας κοινής καταγωγής που αποτελούν: το ένδοξο γένος των Ελλήνων, το δικό μας γένος!
Αν η Ελλάδα είναι να αποτελέσει σε μικρή κλίμακα προμαχώνα μιας προβαλλόμενης παγκόσμιας αυτοκρατορίας που θα διοικείται από κάποια – προς το παρόν ανεξιχνίαστη – υπερκυβέρνηση, αν η Ελλάδα προορίζεται μόνη αυτή από όλα τα έθνη της Ευρώπης να θυσιαστεί στον βωμό της αυτοκρατορικής αρχής και το ελληνικό γένος «διεθνοποιούμενο» να αυτοκτονήσει – ή να το «αυτοκτονήσουν» – θα αποτελέσει η θυσία αυτή άραγε μια συμβολή στην παγκόσμια ειρήνη στα πλαίσια μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας;
Όχι βέβαια, εφόσον όπως οξυδερκώς σημείωσε ο Παναγιώτης Κονδύλης και μέσα στα πλαίσια ενός παγκοσμίου κράτους δεν θα εξέλειπαν οι εμφύλιοι πόλεμοι! Δεν γνωρίζουμε τάχα από την ιστορία εμφυλίους πολέμους μέσα στα όρια των κρατών? Τι θα μπορούσε ν` αλλάξει σ` αυτό η τυχόν παγκοσμιοποίηση της αυτοκρατορικής αρχής; Μήπως η εφαρμογή της δικτατορίας στο υπερκράτος; (ο λόγος που ο διαφωτιστής φιλόσοφος Καντ απέρριψε στο σύγγραμμα «Αιώνια Ειρήνη» ένα παγκόσμιο υπερκράτος ως ευκταία προοπτική). Μήπως μια υπερσύχρονη δικτατορία γενετικών μεταλλάξεων και ελέγχου του νου του Ανθρώπου; Και είναι άραγε έτοιμοι οι ντόπιοι μεταπράτες της νεοταξίτικης κριτικής κατά του έθνους να διασφαλίσουν την παγκόσμια ειρήνη με τίμημα την ανθρώπινη ακεραιότητα και αξιοπρέπεια;
Αν κρίνουμε από τον συνωμοτικό, αυταρχικό τρόπο με τον οποίο επιβάλουν πραξικοπηματικά την μετάλλαξη του Έλληνα εις άλλον είδος, (μια μετάλλαξη όχι απλώς ιδεολογική – αντεθνική άπατρις ιδεολογία και παιδεία – αλλά και βιολογική δια της επιγαμίας με εκατομμύρια αλλοφύλων εποίκων-λαθρομεταναστών), αν κρίνουμε από τον οπορτουνισμό τους απέναντι στα καλέσματα της Υπερδύναμης, αν κρίνουμε από την δυσοσμία της «προδοσίας και της ασκήμιας» (Μίκης Θεοδωράκης) που συνοδεύει κάθε τους έκφραση, δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι η αλλοτρίωση που δόλια επιβάλλουν στο γένος των Ελλήνων είναι και δεν μπορεί παρά να είναι προάγγελος της αλλοτρίωσης του ανθρώπινου γένους στο σύνολό του.
Αν πέσει η Ελλάδα, αν εξαφανισθεί ο υπαρκτός Ελληνισμός, αν υπερισχύσουν εδώ οι δυνάμεις του χάους, θα έχει ανοίξει ο δρόμος για την πτώση της Ανθρωπότητας, τουλάχιστον της πολιτισμένης ανθρωπότητας όπως την συνέλαβε και εξέφρασε το Ελληνικό Πνεύμα στην νομοτέλειά της.
Μεγάλε Έλληνα, μεγάλε Ίωνα Δραγούμη!
Που είσαι σήμερα, την ώρα των νάνων του πνεύματος, των γενίτσαρων που επιφέρουν το λυκόφως της Ελλάδος; Που είσαι να κηρύξεις πάλι αυτό που έχομε απόλυτη ανάγκη, την «ομορφιά των εθνών», που είναι η ιδιοσυστασία του πολιτισμού τους; Να μας εξηγήσεις, όπως τόσο πειστικά το έκαμες στο έργο σου «Ελληνικός Πολιτισμός», ότι σκοπός του έθνους είναι ο πολιτισμός, ότι η πολυμορφία των τοπικών πολιτισμών είναι ο πλούτος της ανθρωπότητας, τα χίλια άνθη που ανθίζουν στο περιβόλι του Ανθρώπου;
Να μας εξηγήσεις ότι το κράτος ένα χρέος έχει, το να εξασφαλίζει όσο καλύτερα μπορεί το «άνθισμα του έθνους» (Ελλην. Πολιτισμός σελ. 69), να μας το εξηγήσεις σήμερα που το κράτος μας παραπαίει, που σκοπό έχει βάλει όχι πλέον τη σωτηρία του έθνους αλλά όλο πιο απροκάλυπτα την καταστροφή του έθνους του ίδιου του έθνους που εντέλλεται να διαφυλάξει! Σήμερα, που υπουργοί αυτού του έθνους, όπως ο Δικαιοσύνης Χατζηγάκης, ισχυρίζονται μέσα στην ίδια την Βουλή των Ελλήνων ότι το έθνος είναι από τη φύση του «επιθετικό» και «δεν εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα»(!) που μπορεί να υπάρχουν μόνο στον πολυπολιτισμό! Σήμερα, που ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου θα πει στο Γαλλικό Ινστιτούτο κατά την παρουσίαση βιβλίου του Λιονέλ Ζοσπέν (Μάιος 2006) «ότι εάν βασίσουμε την ταυτότητα μας αποκλειστικά στη θρησκεία, την εθνική ή φυλετική καταγωγή, τότε επιλέγουμε κοινωνίες είτε θεοκρατικές, είτε βαθιά αυταρχικές, ρατσιστικές ή ακραία εθνικιστικές». (Εννοώντας ότι δήθεν μόνο στον πολυπολιτισμό μπορούμε να στηριχθούμε !)
Και ποιός έδωσε σ` όλους αυτούς τους καταστροφείς της εθνικής αρχής αξιώματα, ελευθερίες, βήμα για να εκφράζουν τις υποβολιμαίες διδαχές τους αν όχι το έθνος που υποσκάπτουν; Ποιος θεσμοθέτησε συντάγματα δημοκρατικά, νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία, ελευθερία λόγου, θρησκευτικών πεποιθήσεων, ελευθερία συναθροίσεων, ισότητα μπροστά στο νόμο, αν όχι το καταφρονημένο από τους άφρονες αυτούς έθνος;
Που είσαι, μεγάλε Έλληνα Ίωνα Δραγούμη να μας διδάξεις σήμερα πώς η παράδοση και η ιστορία κάνουν τα μέλη μιας φυλής έθνος (Ελλην. Πολιτισμός σελ. 89) και ότι το έθνος δημιούργησε το κράτος για να προστατεύεται μέσω αυτού, κι ότι το έθνος είναι μια οικογένεια από κοινότητες; («Οι Τρεις Προκηρύξεις» σελ. 151)
Η σεχταριστική μεταπρατική επιστήμη των Α. Λιάκου και ΣΙΑ επιδιώκει σήμερα να μας πείσει ότι το νέο κράτος του 1830 δημιούργησε εκ του μηδενός το ελληνικό έθνος. Αντιθέτως , ο ειδικός σε θέματα εθνογένεσης καθηγητής της Τυβίγγης Langewiesche και πολλοί άλλοι συνοψίζοντας τα αποτελέσματα της εγκυρότερης σύγχρονης έρευνας εξήγησαν πως το γερμανικό έθνος ως κοινότητα ανθρώπων κοινής καταγωγής προηγήθηκε βεβαίως κατά πολύ του κράτους που δημιουργήθηκε το 1870. Κατά πολλούς Γερμανούς ιστορικούς ένα έθνος είναι μια «κοινότητα πεπρωμένου» – Schicksalsgemeinschaft. (Αυτά σε σειρά δημοσιευμάτων του περιοδικού Spiegel αρχές του 2007.) «Είτε το θέλουμε είτε όχι», είπε ο καθηγητής Langewiesche, «καμία έξω από το έθνος αρχή δεν συγκίνησε τόσο τους ανθρώπους τα τελευταία 200 χρόνια ώστε να δίνουν και τη ζωή τους γι` αυτήν».
Αλλά τι πειράζει τον καθηγητή Α. Λιάκο αν σφάλλει ισχυριζόμενος ότι το κράτος δημιούργησε το 1830 το δήθεν ανύπαρκτο προηγουμένως ελληνικό έθνος; Ο Α. Λιάκος γνωρίζει ορθά κάτι γι` αυτόν πολύ σημαντικότερο, ότι το κράτος αν δεν εδημιούργησε, όμως είναι εις θέσην να καταστρέψει το έθνος. Αλλο η δημιουργία άλλο η καταστροφή. Σήμερα κι όλας. Δια της αφελληνισμένης παιδείας. Και δια του «πολυπολιτισμού» που στηρίζεται στη λαθρομετανάστευση.
Ο Ίωνας Δραγούμης είπε πως η ελληνική γη χρειάζεται χέρια να την δουλέψουμε, γιατί τα παιδιά της την αφήνουν και φεύγουν. Αν εξακολουθήσει αυτό, είπε το 1913 ο Ίων, θ` άρθουνε σίγουρα, σήμερα –αύριο, ξένοι να εκμεταλλευτούν τον τόπο μας («Τρεις Προκηρύξεις» σελ. 135).
Η προφητεία επαληθεύτηκε. Πιστή στα κελεύσματα της αυτοκρατορίας, η ελληνική ελίτ επέτρεψε και επιτρέπει την μαζική είσοδο ξένων στην ελληνική γη που ερημώθηκε μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο 1946-9. Την ελληνική δε υπογεννητικότητα του 0,9% (μεγαλύτερη της Ευρώπης και από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως) θα υπεραναπληρώσουν, ευτυχώς, οι ελληνοποιημένοι ξένοι(!), όπως μας βεβαιώνουν οι μισέλληνες της διοίκησης, το «Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής» παρά τω υπουργείω Εσωτερικών, η «Κοινωνία Πολιτών» κλπ. Καμία βεβαίως ενίσχυση της ελληνίδας μητέρας και της ελληνικής οικογένειας δεν προβλέπεται από την εποχή Σημίτη και εντεύθεν. Προς τι άλλωστε να ενισχυθεί το επάρατο ελληνικό έθνος; Γι αυτό θέλουμε «πολυπολιτισμό», γι αυτό προωθούμε εποικισμό και συγκυβέρνηση της Ελλάδος με ξένους των Βαλκανίων της Ασίας και της Αφρικής γι αυτό προωθούμε την δημιουργία ενός υβριδικού πολιτισμού που δεν θα φέρει αντίσταση στην συρρίκνωση της ελληνικής επικρατείας, προς όφελος της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην περιοχή και του Κεφαλαίου που δεν γνωρίζει πατρίδες; (οι Προλετάριοι έχουν πατρίδα, είπε ο σοφός Μάρξ, το Κεφάλαιο είναι που δεν έχει).
Τι πειράζει επομένως που ξένα δημογραφικά ινστιτούτα προβλέπουν συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού στα 2.5 εκατομμύρια για το 2050; Τι πειράζει που η εμπειρία ολόκληρης της Ευρώπης καταδεικνύει την συγκρουσιακότητα του πολυπολιτισμού, ή η εμπειρία και αυτών των ΗΠΑ επισημαίνει την καταστροφή του κοινωνικού κεφαλαίου; ( η πολύχρονη έρευνα του αριστερού καθηγητή του Χάρβαρντ Robert Putnam έδειξε καθίζηση της εμπιστοσύνης και κοινωνικότητας στα πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα). Τι πειράζει τελικά όταν διαφαίνεται η αδυναμία λειτουργίας της ίδιας της δημοκρατίας όταν άνθρωποι χωρίς κοινή ιστορική διαδρομή και στόχους για το μέλλον συμβιώνουν τεχνητά στο πάλαι ποτέ εθνικό έδαφος; (Ηabermas 2001). Το πραγματικό πρόβλημα είναι οι Έλληνες, οι ιδιοκτήτες του εθνικού χώρου που δεν μπορούν να απαλλαγούν από την «έμμονη ιδέα» μιας δήθεν προνομιακής τους σχέσης με τον εθνικό χώρο που θεωρούν πατρίδα… Γι` αυτούς θα υπάρξει καταστολή και αλλοδαποί πραιτοριανοί στην αστυνομία και τον στρατό.
Γιατί να ακολουθήσουμε τους Γάλλους που προβαίνουν σε απελάσεις λαθρομεταναστών; Εμείς οι Έλληνες είμαστε ανθρωπιστές. Όχι βέβαια για τις άνεργες Ελληνίδες, αλλά για τις δεσποινίδες χωρίς χαρτιά από τη Sierra Leone.
Όχι για τους άνεργους έλληνες συνταξιούχους που φυτοζωούν με συντάξεις πείνας, αλλά για τους πεινασμένους που οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και οι δουλέμποροι φέρνουν από την Ασία. Όχι για τον έλληνα αγρότη που τα παιδιά του, όπως είδε ο Δραγούμης εγκαταλείπουν την ύπαιθρο για να γίνουν χαραμοφάηδες δήθεν ακαδημαϊκοί, αλλά για τους Αλβανούς εποίκους που θα κληρονομήσουν το ελληνικό χώμα. Η άφρων, δημαγωγική-ψηφοθηρική παροχή ανωτάτης παιδείας σε όλους αποστέρησε την ύπαιθρο από κατοίκους και την χώρα από παραγωγικές δυνάμεις γενικότερα, παρέχοντας έτσι έδαφος στα σχέδια της ελίτ για μετάλλαξη του έθνους σε πολυεθνοτικό προτεκτοράτο δια του λαθρομεταναστευτικού εποικισμού. Οι λαθρομετανάστες παρουσιάζονται έτσι ως αναγκαίο συμπλήρωμα της παραγωγικής τάξης της Ελλάδος που συρρικνώθηκε από την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση και τις «ανώτερες σπουδές».
Πολύ ορθά παρατήρησε ο Ίων Δραγούμης ότι «οι αρχηγοί του έθνους είναι τις περισσότερες φορές οι μεγαλύτεροι μισέλληνες και εχθροί του»!! («Όσοι Ζωντανοί» σελ. 100). Πολύ ορθά είπε ακόμα πως το «Ρωμαίικο κυλά σ` ένα κατήφορο κατά τον εκμηδενισμό του» («Όσοι Ζωντανοί» σελ. 102)
«Ένα έθνος για να ζήσει», είπε ο Δραγούμης, «πρέπει να έχει ένα σκοπό και ένα πρόγραμμα, ειδεμή άλλο έθνος με πρόγραμμα θα βρεθεί να μας σαρώσει όλους».
(«Όσοι ζωντανοί»σελ.69)
Το τελευταίο αυτό ισχύει ακόμα, ενώ ταυτόχρονα γίνεται ορατός ο κίνδυνος το έθνος μας να πληγεί και εκ των ένδον: Από την πέμπτη φάλαγγα των γενιτσάρων και το αμέτρητο πλήθος των νεοεισαχθέντων αλλοδαπών εποίκων. Οι τελευταίοι έχουν γεννητικότητα πολλαπλάσια των Ελλήνων και δικαίωμα συνένωσης οικογενειών. Σε ελάχιστα χρόνια οι έλληνες θα γίνουν μειονότητα στην πάλαι ποτέ ελληνική επικράτεια. Οι φιλάνθρωποι και αισιόδοξοι συμπολίτες μας που ευελπιστούν ότι τα εκατομμύρια των ξένων θα «εξελληνιστούν» πέπρωται να απογοητευθούν, για τρεις λογούς : πρώτον διότι το ποσοστό των ξένων είναι απαγορευτικά υψηλό (πολύ μεγαλύτερο από τον μέσο όρο στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες). Δεύτερον διότι δεν υπάρχει πλέον, μετά την Γιαννάκου, Ρεπούση, Λιάκο, κτλ. Ελληνική παιδεία στα σχολεία. Υπάρχει αντ`αυτής «πολυπολιτισμική», συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα μισελληνική παιδεία. Τρίτον, διότι ο ίδιος «ελληνικός » μεταναστευτικός νόμος του Σημίτη του 2003 αποκρούει την αφομοίωση των μεταναστών ως συντηρητική ιδεολογία της Ευρώπης και αντ`αυτής θέτει ως στόχο της μεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδος την ανοχή και τον σεβασμό της «διαφορετικότητας» των μεταναστών με όλες τις εθνικές, θρησκευτικές και γλωσσικές τους παραδόσεις – όλα τα στοιχειά αυτά προφανώς υπηρετούν όχι μια λογική αφομοίωσης, αλλά μια λογική εγκαθίδρυσης πολυπολιτισμού στην Ελλάδα. Με αλλά λόγια, την μετάλλαξη του εθνικού κράτους σε ουδετεροεθνές κρατικό μόρφωμα στην νοτιοανατολική Ευρώπη.
Ποια άμυνα είναι υπό αυτούς τους όρους δυνατή κατά του ολοένα ενισχυόμενου εθνικισμού και ανθελληνισμού των από βορρά και ανατολών γειτόνων της Ελλάδος;
Για να εξηγούμεθα, μια τελευταία παρατήρηση: Κατά κανέναν τρόπο ας μην θεωρηθεί από οποιονδήποτε πως είμαστε εναντίον του μετανάστη γενικώς και αορίστως. Ποιος Έλληνας είναι άλλωστε;
Αυτό που ζητούμε, είναι μια εθνική μεταναστευτική πολιτική όπως αυτήν κάθε πολιτισμένου έθνους. Μια πολιτική που καθορίζει την μεταναστευτική ροή με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και που εγγυάται επίσης την ύπαρξη προϋποθέσεων και δομών για την ανθρώπινη, δημοκρατική και ισότιμη μεταχείριση του Ξένου.
Μια τέτοια ακριβώς υπεύθυνη εθνική μεταναστευτική πολιτική αρνούνται στην Ελλάδα οι ιθύνοντες. Και γνωρίζουμε γιατί: διότι γι` αυτούς δεν αποτελεί γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Κων/νος Π. Ρωμανός (2008)
