Ό Όρκος του Στρατιώτη
Μας έδειξαν στην τηλεόραση έναν καλοστεκούμενο, συνοφρυωμένο, ασπρομάλλη κύριο, που είπαν ότι είχε το θεσμικό ρόλο. Εμείς δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε για να δούμε διότι η αστυνομία άφηνε μόνο τους επωνύμους, ενώ εμείς δεν ήμαστε. Ο ρόλος του ήταν να φυλάει το Σύνταγμα, όχι βέβαια την πλατεία διότι αυτή τη φύλαγε η αστυνομία, αλλά τις αρχές πολιτικής διακυβέρνησης της χώρας, όσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο σε μία χώρα κομματικής δικτατορίας που οι κομματάρχες της θεωρούν σαν μονόδρομο να υπακούουν στους ξένους δανειστές, στους οποίους έχουν παραδώσει τη διαχείριση της χώρας.
Τον ασπρομάλλη κύριο περιστοίχιζαν τρεις ένστολοι κύριοι, φορτωμένοι με μετάλλια ανδρείας που η ηλικία τους μαρτυρούσε ότι δεν τα είχαν κερδίσει στον τελευταίο παγκόσμιο ή εμφύλιο πόλεμο και μάλλον ήταν άκαπνοι. Ο πρώτος με στολή χρώματος χακί θύμιζε τα βουνά και τις πεδιάδες της πατρίδας μας, ο δεύτερος με μπλε σκούρο ίδιος η θάλασσα του Αιγαίου και του Ιονίου και ο τρίτος γρι γαλάζιο σαν τον ουρανό.
Μπροστά τους πέρασαν τα στρατευμένα παιδιά και τα αδέλφια μας που δεν μπορούσαμε να τα δούμε και να τα χειροκροτήσουμε και στο τέλος ο ασπρομάλλης κύριος κάτι ψέλλισε στα μικρόφωνα των δημοσιογράφων, αυτοί μπόρεσαν να πλησιάσουν γιατί είναι έμπιστοι. Ο λόγος του ασπρομάλλη έμοιαζε με αναφορά στους αγώνες των ηρών του 1821 και παρότρυνε τους Έλληνες να τους μιμηθούν, ενώ ο τόνος της φωνής του έδειχνε ότι φοβόταν μη τυχόν συμβεί κάτι τέτοιο, αν και η αστυνομία είχε πάρει τα μέτρα της με ελεύθερους σκοπευτές αμολημένους στις ταράτσες των γύρω κτιρίων.
Το κάθε έθνος έχει το στρατό του που το προστατεύσει από τους εχθρούς του και απορεί κανείς τι σχέση έχουν αυτοί που παρίσταναν τις κεφαλές των ενόπλων μας δυνάμεων με το ρόλο που προστάτη όταν οι εχθροί είναι ήδη εντός των πυλών και αυτοί ομιλούν για αγώνες. Οι σημερινοί εχθροί είναι φαινομενικά άοπλοι και είτε είναι ξυπόλητοι, είτε είναι πάμπλουτοι με αόρατα και αντιφατικά όπλα. Αφενός μεν χρησιμοποιούν σαν όπλο τα μονομερή δικαιώματα του ανθρώπου, που τα στερούν από τους γηγενείς και αφετέρου το αποικιοκρατικό δίκαιο και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Εμείς εξ αιτίας της χούντας πήγαμε στο άλλο άκρο και διαστρέψαμε την έννοια του στρατιώτη σαν προστάτη του έθνους από τους εισβολείς, ένοπλους ή ξυπόλυτους, και τον αντικαταστήσαμε με τη σκούπα της αστυνομίας. Εν ονόματι της υλικής ευδαιμονίας και της ατομικής τάχα ελευθερίας μας προτρέπουν να χάσουμε τη συλλογική εθνική μας συνείδηση και τελικά ο καθένας χωριστά να γίνει θύμα του ατομικισμού του και να αφεθεί μόνος και απροστάτευτος στα προβλήματα της ζωής. Μαθαίνουν τους πολίτες ότι δικαιούνται τα πάντα στη ζωή χωρίς να τους μάθουν να τα κερδίζουν με την παραγωγική τους εργασία αλλά με την ανοχή και την υποτέλεια τους στις δυνάμεις της εξουσίας. Αυτή μας η κατάντια είναι η αιτία που δεν ξεσηκωθήκαμε επί τόπου και ανεχθήκαμε να εξελιχθεί αυτή η φαρσοκωμωδία πατριωτισμού μπροστά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη.
Όπως έγραψα και στο βιβλίο μου, η Ελλάδα προδίδεται και πρέπει να αντισταθούμε. Δυστυχώς ο εχθρός έχει αλλάξει τακτική και όπλα. Δεν έχει τανκς αλλά το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την προπαγάνδα της παγκοσμιοποίησης. Χρησιμοποιεί τους πεινασμένους του πλανήτη και με το πρόσχημα της ανθρωπιάς μας επιβάλουν ένα παράγοντα εργατικού ανταγωνισμού, αλλά κυρίως ένα παράγοντα αλλοίωσης της εθνικής, πολιτισμικής και θρησκευτικής μας συνείδησης. Είμαστε μπροστά σε μία ανίερη συμμαχία της αριστεράς με το κεφάλαιο στο θέμα του εθνομηδενισμού.
Δυστυχώς δεν φάνηκε ακόμη ο αρχηγός που θα οδηγήσει αυτό το έθνος στην ολοκλήρωση της επανάστασης του 1821. Δεν πιστέψαμε ότι αυτός που περιμένουμε είναι ανάμεσα μας και όχι από πάνω μας και δεν του δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι οι θεσμοί, που όμως δεν λειτουργούν, ενώ κάποιοι έχουν ορκιστεί να τους τηρούν και δεν το κάνουν. Το σίγουρο είναι ότι με τη στάση τους αυτή εξωθούν το λαό να αναζητήσει λύση εκτός του θεσμικού συστήματος διότι αυτό δεν έχει τη δυνατότητα εξέλιξης και ανανέωσης του.
Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
1/4/2012
