Ηλίας Σταμπολιάδης

Η φάρσα της  28^ης Οκτωβρίου, 2013

Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα παρά μόνο σε θεσμούς και υποχρεώσεις  που απορρέουν από αυτούς. Αν και δεν είμαι ειδικός για το πρωτόκολλο των παρελάσεων, εντούτοις έγινε τόση άσκοπη συζήτηση στα ΜΜΕ και ειπώθηκαν τόσες λεπτομέρειες που ο κάθε ακροατής των ειδήσεων έγινε ειδικός στο πρωτόκολλο και φορτίστηκε με τόση άχρηστη πληροφόρηση που στο τέλος παρέμεινε μπερδεμένος για την ουσία της υπόθεσης.

Με συντονισμένη μεροληψία τα ΜΜΕ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ο Περιφερειάρχης Μακεδονίας  έκανε γκάφα που κάλεσε Βουλευτές της Χρυσής Αυγής να παρευρεθούν στην εξέδρα των επισήμων για την στρατιωτική παρέλαση της 28^ης  Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Εξ αιτίας  αυτού όλα τα κόμματα της “Αριστεράς και της Προόδου” ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ακόμη και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, εμπνεόμενοι όλοι από “Δημοκρατικά ιδεώδη” απείχαν από την παρέλαση  για να  μη μολυνθούν και να διατηρήσουν το δημοκρατικό τους προσωπείο μέχρι τις επόμενες εκλογές, όποτε ήθελε συμβούν. Ανάγκασαν μάλιστα τον Περιφερειάρχη να ανακαλέσει, ο οποίος  στη δευτερολογία του, ευρισκόμενος υπό πίεση, έκανε καθώς μας είπαν και δεύτερη γκάφα αναφέροντας κάτι που έθιξε  το ΠΑΣΟΚ.  Μάλιστα, δύο παχύσαρκα στελέχη του κόμματος εζήτησαν την κεφαλή του επί πίνακι, απαιτούντες  την άμεση παραίτηση του.

Όπως  αναφέρθηκε, σύμφωνα με το πρωτόκολλο της παρέλασης ο οργανωτής πρέπει, μεταξύ άλλων, να καλέσει και τους τοπικούς Βουλευτές όλων των κομμάτων της Βουλής, πράγμα το οποίο και έκανε. Τον κατηγόρησαν όμως ότι αφού η Χρυσή Αυγή θεωρείται εγκληματική οργάνωση δεν θα έπρεπε να καλέσει τους Βουλευτές της που θα μολύνουν τους αξιοπρεπείς δημοκράτες Βουλευτές των άλλων κομμάτων.  Εδώ ακριβώς έγκειται η υποκρισία των αξιοπρεπών δημοκρατών που κατά τα άλλα σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στελέχη της  Χρυσής Αυγής διέρχονται παράνομα και μάλιστα εγκληματικά μέσα στην άσκηση της πολιτικής τους πρακτικής και ήδη η δικαιοσύνη έχει επιληφθεί του θέματος, όπως έχει επέμβει άλλωστε και σε θέματα κατάχρησης εξουσίας εκ μέρους στελεχών του ΠΑΣΟΚ χωρίς όμως τα ΜΜΕ να τολμήσουν να αποδώσουν  την κατηγορία στο κόμμα αυτό, με αφοσίωση στους συνδαιτυμόνες τους στο τραπέζι της διαπλοκής.  Το θέμα όμως δεν είναι το εάν καλώς ή κακώς η Χρυσή Αυγή έχει χαρακτηριστεί από τα ΜΜΕ ως εγκληματική οργάνωση αλλά το ποίος κατά το Σύνταγμα έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για αυτό.

Εδώ συμβαίνει το εξής υποκριτικό. Αύριο οι ίδιοι Βουλευτές, που δεν ανέχονται να συνυπάρχουν στην ίδια εξέδρα με αυτούς της Χρυσής Αυγής προκειμένου να τιμήσουν τους πεσόντες υπέρ της πατρίδος,  θα συνυπάρξουν στο Κοινοβούλιο προκειμένου να ψηφίσουν αντιλαϊκούς,  κατά τεκμήριο, νόμους, εφόσον τους  το επιτρέπει η επίπλαστη πλειοψηφία που τους έδωσε  ο αντισυνταγματικός  καλπονοθευτικός νόμος των κομμάτων εξουσίας. Το ερώτημα είναι, αφού η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση,  γιατί τα “δημοκρατικά κόμματα” δεν αποφασίζουν, μέσω της Βουλής, που είναι το αρμόδιο νομοθετικό σώμα, να τη θέσουν εκτός νόμου και να την αποκλείσουν όχι μόνο από την εξέδρα των επισήμων αλλά κα από την πολιτική ζωή της χώρας; Γιατί πετάνε την καυτή πατάτα στον Περιφερειάρχη και απαιτούν από αυτόν να κάνει αυτό που δεν εμπίπτει στη δική του αρμοδιότητα η οποία δεν είναι νομοθετική αλλά απλά διοικητική και διέπεται από τους υπάρχοντας νόμους που υποχρεούται να σεβαστεί;

Επιτέλους ποιός είναι νόμιμος σε αυτή τη χώρα ; Που είναι ο θεματοφύλακας των θεσμών, που ο καθένας  τους  καπηλεύεται προς ιδίαν χρήση; Πότε επιτέλους θα καταργηθεί η κομματική αντιπαράθεση και θα  ακουστεί μεστός πολιτικός λόγος; Εάν δεν ακουστεί τότε  τα επόμενα θύματα  θα είναι όσα από τα κόμματα της “αριστεράς και της προόδου”  δεν θα συμμορφωθούν με το σύστημα. Εάν ο λαός  δεν αντιδράσει  θα υποστεί μία νέα ναζιστική κατοχή που οι στρατιώτες της δεν έχουν μπότες αλλά είναι ξυπόλητοι, που δεν έχει μαχαίρια αλλά την αγχόνη του Αγγλικού δικαίου, δεν βιαιοπραγεί αλλά σου παίρνει την περιουσία μέσω του τραπεζικού συστήματος όταν δεν έχεις να πληρώσεις τους φόρους που προορίζονται για τους δανειστές, δεν σου εξασφαλίζει εργασία διότι αποβιομηχανοποιεί  και συγχρόνως αφοπλίζει τη χώρα και εμείς θα τους κοιτάμε αμήχανοι ή θα αυτοκτονούμε. Φτάνει πια, ήλθε η ώρα του νέου ΟΧΙ.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης

29/10/2013

Χρήστος Γιανναράς-Γιατί ασυλία και γιατί μονοπώλιο

Γιατί ασυλία και γιατί μονοπώλιο

Posted: 27 Oct 2013 10:05 AM PDT

Όποιος χάνει την επαφή με την πραγματικότητα (βαρύ ψυχικό νόσημα) βολεύεται με ετικέτες. Oι ετικέτες υποκαθιστούν το πραγματικό με το επιθυμητό χτίζοντας παντοδύναμη την ψευδαίσθηση.

Στο μεταπρατικό ελλαδικό μας κράτος, από την ίδρυσή του, όλα ήταν εισαγόμενα – θεσμοί, με τις ονομασίες τους άψογα ελληνοποιημένες. Kαι ήταν εισαγόμενα όλα, όχι για να εξυπηρετηθούν καλύτερα οι ανάγκες μας, αλλά για να τραφεί με ψευδαισθήσεις η ξιπασιά μας, να βαυκαλιζόμαστε ότι γινόμαστε, με τα εισαγόμενα δάνεια, «ευρωπαίγοι».

Συνέβη λοιπόν αυτό και με τις ονομασίες των θεσμών: Eισαγόμενα τα σημαίνοντα, αλλά τα εν Eλλάδι σημαινόμενα καμία σχέση με τα ευρωπαϊκά. Aρνηθήκαμε ως πυρήνα πολιτικού βίου την αυτοδιαχειριζόμενη «κοινότητα» (συνέχεια της «εκκλησίας του δήμου», του κοινού αθλήματος για την πραγμάτωση «πόλεως») και βαλθήκαμε να πιθηκίζουμε το «αντιπροσωπευτικό» σύστημα, να φτιάξουμε «κόμματα». Oμως η λέξη «κόμμα» σήμαινε για μας κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που εννοούσαν στην Eσπερία ως partie, party, Partei. Για μας σήμαινε (το προσδιόρισε ο Pοΐδης, το 1875) «ομάδα ανθρώπων μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν, διά παντός μέσου, εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».

Aποκτήσαμε λοιπόν και εμείς «κόμματα», επομένως έπρεπε να διαθέτουμε και τις ανάλογες με την Eυρώπη ιδεολογικές διαφοροποιήσεις – να έχουμε κι εμείς «Δεξιά», «Aριστερά» και «Kέντρο». Oμως στην Eλλάδα δεν υπήρχε ούτε ίχνος δυνατότητας για «συσσώρευση κεφαλαίου», μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, απρόσωπη εργασία τυποποιημένης επανάληψης, άρα προλεταριάτο, «πάλη των τάξεων», αχαλίνωτη Δεξιά, θυματοποιημένη Aριστερά, εξισορροπητικό Kέντρο. Mέχρι που εμφανίστηκε το φαινόμενο της «διαπλοκής» των κομματανθρώπων με τους οικονομικά ισχυρούς, οι πετυχημένοι επιχειρηματίες στην Eλλάδα ήταν κατά κανόνα αυτοδημιούργητοι και η επιτυχία είχε διάρκεια μιας ή δύο γενεών, δυστυχώς. Oι ελάχιστες μεγαλοαστικές οικογένειες με διάρκεια είχαν αναδειχθεί εκτός ελλαδικού χώρου – γι’ αυτό και συντηρούσαν τη συνείδηση ότι ο πλούτος είναι ταυτόσημος με την κοινωνική υποχρέωση.

Στην πολύ πρώτη φάση του κρατικού μας βίου, τα κόμματα δεν φιλοδόξησαν να υποκαταστήσουν, με ψευδαισθητικές ετικέτες, την απουσία κοινωνικού αντικρίσματος της Δεξιάς, της Aριστεράς, του Kέντρου. Eίχαν την ειλικρίνεια να δηλώνουν με το όνομά τους ποιο «πεφωτισμένο της Eσπερίας έθνος» προτιμούσαν για αφεντικό, ποιο εμπιστεύονταν ότι θα βοηθήσει την Eλλάδα – ονομάστηκαν λοιπόν: το «Aγγλικόν», το «Γαλλικόν», το «Pωσικόν» κόμμα. Aλλά πολύ σύντομα το κυρίαρχο κλίμα μιμητισμού και μεταπρατισμού απαίτησε την πρόσληψη και των επωνυμιών που κυκλοφορούσαν στη Δύση.

Tο γεγονός ότι οι ονομασίες των κομμάτων ήταν nomina nuda (δεν διαφοροποιούσαν κοινωνικές στοχεύσεις και επιτελικούς πολιτικούς σχεδιασμούς) πρέπει να συνετέλεσε στον προσωποπαγή χαρακτήρα που είχαν και έχουν τα κόμματα στην Eλλάδα. Mόνο στην περίπτωση του λεγόμενου «εθνικού διχασμού», της φανατισμένης αντιμαχίας «Λαϊκού Kόμματος» και «Kόμματος των Φιλελευθέρων», θα μπορούσε κανείς, ίσως, να διαγνώσει σύγκρουση των «ελληνοκεντρικών» (των απαξιωτικά λεγόμενων «συντηρητικών») και των «φιλοδυτικών» Eλλήνων – τη μοναδική σύγκρουση σε επίπεδο λαϊκού φρονήματος και όχι κομματικής συνθηματολογίας (μοναδική, μετά τις θρυλικές, στην κυριολεξία, δεκατρείς λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στον βίαιο εκδυτικισμό, στα είκοσι χρόνια της Bαυαροκρατίας).

Eδώ και αρκετά χρόνια (κυρίως μετά την απροκάλυπτη εμπορευματοποίηση της πολιτικής, την υποταγή της στους νόμους της αγοράς, στη λογική της διαφήμισης) οι ονομασίες των κομμάτων είναι απολύτως και μόνο διακοσμητικές, διαφημιστικές: «Πολιτική Aνοιξη», «Aνεξάρτητοι Eλληνες», «Nέα Δημοκρατία», «Συνασπισμός της Aριστεράς και της Προόδου» κ.λπ. Aναπόφευκτα ενισχύθηκε (σχεδόν απολυτοποιήθηκε) ο προσωποπαγής χαρακτήρας των κομμάτων – τα περισσότερα αποδείχτηκαν κόμματα «μιας χρήσεως»: όταν εξέλιπε ο ιδρυτής τους εμφάνισαν και τα δημιουργήματά του όλα τα συμπτώματα ιστορικού τέλους. Δεν είχαν ποτέ ούτε κοινωνικές στοχεύσεις ούτε πολιτικό πρόγραμμα επιτελικά σχεδιασμένο – ήταν επικαιρικά μορφώματα φτιαγμένα αποκλειστικά και μόνο για να παίξει το ατομικό του παιχνίδι εξουσίας ο ταλαντούχος παίκτης – ιδρυτής τους, όχι για να «αντιπροσωπεύσουν» κοινωνικές τάξεις ή ανάγκες. Oύτε καν ιδεολογίες. Oλα τα κόμματα σήμερα έχουν αυτόν τον χαρακτήρα: υπάρχουν, ως μέσο-εργαλείο, για να παίξει το δικό του παιχνίδι εξουσίας όποιος καταφέρει να γίνει αρχηγός. Eξαίρεση μοναδική είναι το KKE. Eκεί δεν υπάρχει ούτε αρχηγός ούτε πρόεδρος. Oρίζεται επικεφαλής ένας «γραμματέας», γραφειοκράτης διεκπεραιωτής ή των εντολών της Σοβιετίας άλλοτε ή του «ιερατείου» που περιφρουρεί τη σταλινική ορθοδοξία σήμερα. Mπορεί να είναι και εντελώς ατάλαντος. Πρόκειται για υποδειγματική περίπτωση όπου οι ετικέτες υποκαθιστούν το πραγματικό με το φαντασιώδες χτίζοντας παντοδύναμη την ψευδαίσθηση.

Σε κάθε κοινωνία δικαιολογείται στατιστικά ένα κάποιο ποσοστό πολιτών προσκολλημένων σε οράματα, που έστω κι αν κατέρρευσαν παταγωδώς μέσα στην παγκόσμια κατακραυγή για τους φρικώδεις ολοκληρωτισμούς απανθρωπίας και ολοκαυτωμάτων που γέννησαν, εξακολουθούν κάποιους να τους εμπνέουν. Kαι η δημοκρατία, ακόμα και το ερζάτς της «αντιπροσωπευτικής», τους το επιτρέπει. Eξασφαλίζει στον κάθε πολίτη η δημοκρατία το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει, να κηρύττει αυτό που πιστεύει, να οργανώνονται οι ομόπιστοι σε σωματεία και συλλόγους. Aλλά δεν επιτρέπει τη δημιουργία κόμματος, τη διεκδίκηση της εξουσίας από πολίτες που πίστη τους και όραμά τους είναι η κατάλυση της δημοκρατίας, η δικτατορία του προλεταριάτου.

Tο επέτρεψε στην Eλλάδα ο καιροσκοπικός λαϊκισμός του Kωνσταντίνου Kαραμανλή. Kαι το πληρώσαμε με τριάντα εννέα χρόνια μεταπολίτευσης, όπου κυβερνούσαν μεν οι ετικέτες της «Δεξιάς» ή του «Σοσιαλισμού», αλλά κυρίαρχη, εξουσιαστική ιδεολογία, από άκρη σε άκρη της χώρας, ήταν ο παλαιοημερολογίτικος σταλινισμός σε συσκευασία μονοπώλιου «της Aριστεράς και της Προόδου».

Διέλυσαν τα σχολειά και τα πανεπιστήμια, κατάστρεψαν μεθοδικά τη γλώσσα, κατασυκοφάντησαν την ελληνική ιστορία, ταύτισαν την Tέχνη με την προπαγάνδα. Eίχαν αυτονόητη ασυλία για κάθε είδους εκβιαστική κακοπραγία.

Kαι, φυσικά πρόσφεραν άλλοθι στην ψυχανωμαλία των τραμπούκων «εθνικιστών» να εμφανιστούν σαν υπερασπιστές της ελληνικότητας. Πώς να απαγορεύσεις την είσοδο των Nεοναζιστών στο κοινοβούλιο, όταν την έχεις επιτρέψει πανηγυρικά στους Σταλινικούς; Eπειδή αυτοί καταλύουν τη δημοκρατία αλλά δεν μαχαιρώνουν;

H τετράγωνη αυτή λογική εξοντώνεται πάραυτα με την ετικέτα «θεωρία των δύο άκρων». Για να συνεχίζεται ανενόχλητο το μασκάρεμα του ολοκληρωτισμού με κοινοβουλευτικά μπιχλιμπίδια.

ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ: Διακήρυξη της 28η Οκτώβριου 2013

ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ: Διακήρυξη της 28^η Οκτώβριου 2013

Η 28^η Οκτωβρίου του 1940 αποτελεί μια κομβική και σημαδιακή ημερομηνία. Τότε, όπως και το 1821, ξεσηκώθηκε σύσσωμος και ομόθυμος ο ελληνικός λαός. Τότε, όπως και το 1821, άλλοι μεν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και άλλοι στα μετόπισθεν, αλλά όλοι φλογίζονταν εξ ίσου από το πάθος της αντίστασης και της ελευθερίας.

Σήμερα, βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε συνθήκες που απαιτούν τη συστράτευση ολόκληρου του λαού. Γι’ αυτό και επιμένουμε στον προφανή συμβολισμό της 28^ης Οκτωβρίου γι’ αυτή την πρώτη πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κινήματός μας:

 Γιατί απευθυνόμαστε σε όλους τους Έλληνες, άσχετα και πέρα από ιδεολογική και κομματική προέλευση.

Γιατί οι παλιές ιδεολογικές μορφές και διαχωρισμοί, όπως έχουν εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, όχι μόνο έχουν αποδειχτεί ξεπερασμένοι και αναντίστοιχοι προς τις σημερινές ανάγκες του λαού μας αλλά και γιατί σήμερα δεν περισσεύει κυριολεκτικά κανείς. Όλοι μας κρινόμαστε, πλέον, όχι από γενικόλογες διακηρύξεις αλλά από τις πράξεις μας.

Πιστεύουμε πως είναι ανάγκη για έναν νέο, τρίτο κύκλο αγώνων του νεώτερου ελληνισμού. Ο οποίος θα ολοκληρώσει ό,τι άφησαν  λειψό οι δύο προηγούμενοι, και θα απαντήσει καταφατικά στην πρόκληση της εποχής – πρόκληση επιβίωσης για τον ελληνικό λαό.

*****

Ο πρώτος κύκλος αγώνων σφραγίζεται από την επανάσταση του 1821 και ολοκληρώνεται το 1922. Οι εκατόχρονοι αγώνες για την ανεξαρτησία του ελληνισμού θα μείνουν ημιτελείς, διότι δεν θα κατορθώσουν να απελευθερώσουν το σύνολο των ιστορικών ελληνικών εδαφών και  θα τσακιστούν πάνω στα βράχια των εμφυλίων πολέμων και της Εξάρτησης.

Ο δεύτερος κύκλος σφραγίζεται από την Εθνική Αντίσταση του 1940-1944, τον Αντιαποικιακό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ του 1955-1959 και τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες της περιόδου 1960-1974 για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία. Κι αυτοί οι αγώνες, παρότι θα οδηγήσουν στην αποτίναξη του ζυγού του παλατιού και την κατάκτηση σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, θα δοκιμαστούν από τους εμφυλίους και την Ξενοκρατία, ενώ δεν θα αποφύγουμε μια νέα εθνική συρρίκνωση στην Κύπρο.

Οι Έλληνες θα πληγούν παράλληλα από τις νέες, ύπουλες «σφαίρες από ζάχαρη» μιας ψευδεπίγραφης «Αλλαγής», η οποία θα εκφυλίσει τις ευγενικές αξίες και αρχές της Ελευθερίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαοκρατίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, επιδιώκοντας να μεταλλάξει και τον ίδιο τον ελληνικό λαό σε μια μάζα μοναχικού πλήθους δίχως μνήμη και ταυτότητα.          

Αποτέλεσμα όλων αυτών το γεγονός ότι η πατρίδα μας απειλείται από ένα νέο, αμείλικτο φάσμα ολοκληρωτικής υποτέλειας. Που κομίζει, ταυτόχρονα, την εθνική υποδούλωση στη γερμανική Ευρώπη και την ισχυροποιούμενη νεο-οθωμανική Τουρκία, αλλά και την κοινωνική εξαθλίωση, καθώς θεριεύει η ασυδοσία των Δυνατών και η εκμετάλλευση των Αδυνάτων, η λεηλασία του εθνικού μας πλούτου, κοινωνικού και εθνικού, και ο βιασμός του φυσικού μας περιβάλλοντος.  

Έτσι, ο νέος κύκλος των αγώνων κουβαλάει μέσα του τους άλλους δύο ως ανεκπλήρωτη παρακαταθήκη, την ίδια στιγμή όμως τους ξεπερνάει καθώς πρέπει να απαντήσει στις σύγχρονες προκλήσεις:

Από τη μία, στο θεμελιώδες ζήτημα του παγκόσμιου χάους και της διεθνούς ανασφάλειας που προκαλούν οι δομικές ανισορροπίες ενός άδικου παγκόσμιου συστήματος, θεμελιωμένου επάνω στην αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση έθνους από έθνος. Αφ’ ετέρου, στο αμείλικτο πολλαπλό αδιέξοδο, κοινωνικό, ανθρωπολογικό και οικολογικό, της ασύδοτης κεφαλαιοκρατίας – που απειλεί να ρίξει τις ανθρώπινες κοινωνίες στην άβυσσο ενός  «πολέμου όλων εναντίον όλων».

Σε αυτό το ασφυκτικό  διεθνές πλαίσιο, ο νεώτερος ελληνισμός αντιμετωπίζει μια κυριολεκτικά υπαρξιακή κρίση: απειλείται με εδαφική και δημογραφική συρρίκνωση, οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Απειλείται  με μια καθολική και τελεσίδικη παρακμή, έχοντας απολέσει κάθε ταυτότητα και υπόσταση,  μεταβαλλόμενος  σε «συνοριακό χώρο» και απλό «πέρασμα» λαών. Στον 21^ο αιώνα, ή θα ζήσουμε, πληρώνοντας όλα τα ληξιπρόθεσμα γραμμάτια της ιστορίας των τελευταίων αιώνων, είτε θα οδηγηθούμε στο ιστορικό μας τέλος ως αυτόνομο συλλογικό υποκείμενο – έθνος. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

*****

Ο ελληνικός λαός καλείται σήμερα και ταυτοχρόνως: να αποκαταστήσει όλους τους δεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, καθώς η Πρόνοια καταρρέει, η ανεργία θεριεύει και το Κράτος της Αποικίας Χρέους στέκεται απέναντι, έτοιμο να κατασπαράξει ακόμα και το λιγοστό βιός που έχει απομείνει στη λαϊκή πλειοψηφία. Την ίδια στιγμή, πρέπει, και πάλι μόνος, να προχωρήσει στη διαμόρφωση ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό του 21^ου αιώνα, όρος για μια νέα πολιτεία, δημοκρατική, δίκαιη και εξισωτική – την ίδια στιγμή που θα αγωνίζεται για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την πνευματική αναγέννηση:

Σε αυτόν τον τόπο, που έχει μεταβληθεί σε «οικόπεδο και αποικία», τίποτα δεν χαρίζεται και, ακόμα και οι νέοι που επιθυμούν να μείνουν και να δώσουν τον αγώνα, θα πρέπει οι ίδιοι να επινοήσουν τα μέσα του βιοπορισμού τους. Γιατί η παρασιτική οικονομία και κοινωνία έχει καταρρεύσει εντελώς, ενώ τα ερείπιά της είναι τοξικά και δεν έχουν τίποτα να «δώσουν» ώστε να αναδειχθούν οι νέες δυνατότητες που μας προσφέρουν η ιστορία και οι προοπτικές μας.

Παράλληλα, καλούμαστε να επεξεργαστούμε μια νέα εθνική στρατηγική, που θα αποτρέψει την ολοκληρωτική υπαγωγή μας σε ξένες σφαίρες επιρροής. Μια στρατηγική, για τα εθνικά θέματα και τις περιφερειακές συνεργασίες στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, που θα ενώσει τη δύναμη όλων των μικρών, απειλούμενων λαών και θα ορθώσει αποφασιστικό εμπόδιο στα σχέδια των περιφερειακών και παγκόσμιων υπερδυνάμεων για την καθυπόταξή μας.

Τέλος, και ίσως το σημαντικότερο, καλούμαστε να ανατρέψουμε δεκαετίες πολιτισμικής αποσύνθεσης και ηγεμονίας των αξιών της παγκοσμιοποίησης, της ισοπέδωσης, του αχαλίνωτου κέρδους, του εθνομηδενισμού, της διάλυσης των προτύπων, ακόμα και της ίδιας της ιστορικής μας συνέχειας, που είχαν σαν άμεση και έμμεση συνέπεια την ηθική εξαχρείωση που κυριαρχεί. Μια εξαχρείωση η οποία εκπορεύεται  από τα «πάνω», από τις κλεπτοκρατικές και διεφθαρμένες ελίτ, και διακλαδίζεται σε όλο το κοινωνικό σώμα, προσπαθώντας να κατασκευάσει μια κοινωνία συνενοχής.

*****

Όπως κατέδειξε η τελευταία απόπειρα του λαϊκού ξεσηκωμού στις πλατείες της χώρας, την περίοδο 2010-2011, η αγανάκτηση δεν αρκεί. Γι’ αυτό, αποφασιστικό ρόλο δεν θα παίξει μόνο η καταπολέμηση της περιρρέουσας κατάθλιψης και η αναβίωση της αντιστασιακής διάθεσης αλλά και η επεξεργασία ενός νέου αντιστασιακού σχεδίου.

Απαιτείται μια καθολική ρήξη με τον παλαιό πολιτικό κόσμο, τα χαρακτηριστικά και τις συνήθειές του, που εν πολλοίς έχουν μολύνει και το ίδιο το λαϊκό σώμα, και,  ταυτόχρονα, η διαμόρφωση, βήμα το βήμα, ενός ρηξικέλευθου και καινοτόμου πολιτικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που απευθύνεται κατ’ εξοχήν στη μεγάλη μάζα των «αόρατων» ή «ανώνυμων» – δηλαδή, όσων αισθάνονται σήμερα αποξενωμένοι από το φθαρμένο και διεφθαρμένο  σύστημα. Απευθύνεται σε αυτόν τον κόσμο που κινήθηκε σε «υπόγειες διαδρομές», κατά την ύστερη μεταπολίτευση, αισθανόμενος αηδία και αποτροπιασμό για την πορεία παρακμής που έχει ακολουθήσει ο τόπος. Απευθύνεται προπαντός στους νέους που απειλούνται με νέο ξεριζωμό και «παιδομάζωμα».

Έχοντας συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της ιστορικής περιόδου και πιστεύοντας ότι κομίζουμε κάτι ριζικά καινούργιο, για την αναγκαία νέα πολιτική και ιδεολογική σύνθεση που αυτή απαιτεί, συγκεντρωθήκαμε στην Αθήνα, την 28^η Οκτωβρίου 2013, απ’ όλες τις γωνιές του ελλαδικού χώρου, της Κύπρου και της διασποράς, για να πραγματοποιήσουμε ένα βήμα προς τη μεγάλη πορεία της συγκρότησης ενός νέου αντιστασιακού πόλου, που θα παλέψει για μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη, μέσα σε έναν δημοκρατικό, πολυπολικό κόσμο. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε ένα νέο πολιτικό σχήμα, το Κίνημα Άρδην, οι βασικές αρχές του οποίου περιγράφονται από το πεντάπτυχο: Πατριωτισμός, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία, πνευματική αναγέννηση.  

Δεχόμαστε και επιζητούμε τη δημιουργική αφομοίωση όλων των παραδόσεων και διδαγμάτων  της ιστορίας του πλανήτη μας, όλες τις κατακτήσεις των άλλων λαών. Τις εντάσσουμε όμως στη δική μας παράδοση (στο ορθόδοξο ήθος, την αρχαιοελληνική αμεσοδημοκρατική μεσότητα, την κοινοτική παράδοσή), στην οποία θέλουμε να εντάξουμε οργανικά ξένες παραδόσεις και κατακτήσεις. Καλούμαστε, επί τέλους, επί ποινή ιστορικής εξαφανίσεως, να πάψουμε να μαϊμουδίζουμε ή απλώς να κοιτάμε προς τα πίσω. Αρνούμαστε το δίπολο, εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παρελθοντολογική παράδοση, και επιθυμούμε μια σύγχρονη σύνθεση που συνοπτικά αποκαλούμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσής μας».

*****

Το Κίνημα μας επιθυμεί να παρεμβαίνει ενεργά στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ως πρώτο γενικότερο πολιτικό στόχο θέτουμε την  επιδίωξη της καθόδου μας στις Ευρωεκλογές του 2014, καθώς και στις δημοτικές εκλογές, όπου αυτό είναι εφικτό.   

Παράλληλα, προγραμματίζουμε πέντε μεγάλες ιδεολογικοπολιτικές εκστρατείες, που θα διασαφηνίσουν στην πράξη τις επιδιώξεις και τον χαρακτήρα μας. 

Πρώτον, μια πλατειά εκστρατεία ενάντια στη νέα γερμανική Κατοχή  με:

Α) Το μποϋκοτάζ των γερμανικών προϊόντων και της γερμανικής πολιτιστικής διείσδυσης. Β) Την καταγγελία των νέων γκαουλάιτερ (Ράιχενμπαχ-Φούχτελ) και των μεθοδεύσεών τους για το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου. Γ) Την αποκάλυψη των ντόπιων συμφερόντων που ταυτίζονται με τις δυνάμεις Κατοχής. Δ) Την πρακτική και ομόθυμη αντιμετώπιση της παρουσίας της τρόικας στην Ελλάδα.

Δεύτερον, μια καμπάνια ενάντια στη φυγή των νέων, εν πολλοίς πτυχιούχων, από τη χώρα. Διότι πρόκειται για τη χειρότερη λεηλασία που υφίσταται η χώρα μας σήμερα.

Τρίτον, μια ευρύτατη πρωτοβουλία για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης.

Τέταρτον, τη διαμόρφωση μιας νέας, ανεξάρτητης εθνικής στρατηγικής υπέρ της ειρήνης, της αυτοδιάθεσης των λαών, και ενός δημοκρατικού πολυπολικού κόσμου.

Πέμπτον, μια συστηματική παρέμβαση ενάντια στη διαφθορά και την κλεπτοκρατία, καθώς και για την αναθεώρηση του Συντάγματος προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας.

****

Παράλληλα, χρειαζόμαστε νέες μορφές οργάνωσης. Το ζητάει ο τόπος και η εποχή: Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε το δημοκρατικό ιδεώδες από τις λάσπες της φαυλοκρατίας, της διαπλοκής και της παντοδυναμίας του χρήματος, και να του δώσουμε νέο περιεχόμενο.

Κι αυτό θα ξεκινήσει από τους ίδιους τους εαυτούς μας. Οργανωνόμαστε με βάση τις αρχές μας. Θέτουμε στο επίκεντρο ένα προγραμματικό κείμενο συμφωνίας και επιδιώκουμε την ενότητα στη βάση της ιδεολογικής συμφωνίας. Συγκροτούμε οργανώσεις και το δίκτυο της οργάνωσης. Οι πρώτες διαθέτουν την αυτοδυναμία τους, ενώ, την ίδια στιγμή, εντάσσονται οργανικά στο δίκτυο, διαμορφώνοντας δευτεροβάθμια όργανα, τα οποία λειτουργούν με τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας: προβλέπεται ανακλητότητα και έλεγχος από τη βάση, ενώ παλεύουμε για τον συστηματικό περιορισμό των διαφορών μεταξύ αυτών που αποφασίζουν και εκείνων που απλά εκτελούν. Όλα αυτά, τέλος, θα είναι κενό γράμμα, αν αφήσουμε την πολιτική δομή να ισοπεδώσει το άτομο και να εξαφανίσει τις ποιοτικές ιδιαιτερότητες και διαφορές. Στοχεύουμε ιδιαίτερα στη συμμετοχή των νέων ανθρώπων και των γυναικών ώστε να ξεπεραστούν, χωρίς καμία λογική ισοπέδωσης, οι ανισότητες πόλης-χωριού, νέων-ηλικιωμένων, ανδρών-γυναικών. Τέλος, αλλά εξ ίσου σημαντικό, επειδή αντιστρατευόμαστε έμπρακτα τον αθηνοκεντρισμό και την κυριολεκτική απομύζηση του ελληνισμού από την πρωτεύουσας του, δίνουμε προτεραιότητα στη συμμετοχή της περιφέρειας στις αποφάσεις χρησιμοποιώντας και τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία  – τηλεδιασκέψεις, διαδικτυακή ισότιμη ενημέρωση, διαδικτυακά δημοψηφίσματα.

Το ευρύτερο μέτωπο ανατροπής που πρέπει να συγκροτηθεί στην πατρίδα μας θα πρέπει να στηρίζεται σε κοινές βασικές αρχές και κοινή δράση. Το εγχείρημά μας δεν σκοπεύει να θυσιάσει σε τίποτα τη φρεσκάδα του και τον ριζικά διαφορετικό πολιτικό του λόγο στον βωμό ευκαιριακών συμμαχιών και συγκολλήσεων.

Τέλος, για να υπερκεράσουμε την υπονόμευση και τον αποκλεισμό που ασκεί η «τηλε-ολιγαρχία», απέναντι σε κάθε αυθεντική φωνή, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε  αποφασιστικά τα νέα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παράλληλα με τις πολιτικές καμπάνιες και παρεμβάσεις, τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία μας.

*****

Έχοντας ως απαρέγκλιτες αρχές τον διαρκή αγώνα για πραγματική δημοκρατία, τη συνέπεια και την ειλικρίνεια, καλούμε φίλους και φίλες σε έναν παρατεταμένο και δύσκολο αγώνα. Συγκροτούμαστε στη βάση των αρχών μας, αντιπαλεύουμε αποφασιστικά  την καθολική παρακμή και διεκδικούμε μια άλλη ποιότητα για την πολιτική μας έκφραση: Το πέρασμα από «το εγώ στο εμείς» του Μακρυγιάννη και, βέβαια, το «να κάνουμε τη ζωή μας ένα έργο τέχνης», όπως οραματίστηκαν τα τελευταία μεγάλα κινήματα χειραφέτησης. Ερχόμαστε από μακριά και σκοπεύουμε να πάμε ακόμα μακρύτερα, ακόμα ψηλότερα.

 Ούτε Ραγιάδες – Ούτε Δραπέτες, Ελεύθεροι

28 Οκτωβρίου 2013

ΑΡΔΗΝ

Κίνημα για Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική Χειραφέτηση, Οικολογική ισορροπία, Άμεση Δημοκρατία και Πνευματική Αναγέννηση 

ardin-rixi.gr 

Δήλωση του ΚΑΝΑΔΟΥ Βουλευτή Δημήτρη Καρύγιαννη για την ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΟΧΙ

 (English Follows the Greek)

Oxi Day Statement by the Honourable Jim Karygiannis,
Member of Parliament for Scarborough-Agincourt

I would like to take this opportunity to extend my best wishes to members of the Canadian Greek community on the occasion of Oxi Day.

On October 28, 1940, at dawn, the Italian ambassador in Greece, Emanuele Grazzi, presented Prime Minister Ioannis Metaxas an ultimatum.  Benito Mussolini had demanded that the Axis Forces be allowed to enter Greece and occupy certain unspecified strategic locations otherwise, he would declare war.  The Prime Minister answered with a single phrase, ‘Οχι or No'.

The courageous and valiant efforts of the out-numbered Greek army that fought and defeated the Italian forces in Albania has been honored by Sir Winston Churchill's remarks ‘Today we say that Greeks fight like heroes, from now on we will say that heroes fight like Greeks'.

This was the beginning of Greece's involvement in World War II, which ended with the victory of the Allied Forces on May 8, 1945.

In Greece, Oxi Day is marked by military parades and student parades where people pay tribute to those who fought in World War II for freedom and democracy.

As an immigrant, I am proud to be a Canadian and celebrate my Greek heritage.  Like other immigrants, my family and I have worked hard to establish ourselves in this country and, in the process, we have been given the opportunity to participate in Canadian society and to help build Canada.  Each year, I, together with members of the Canadian Greek community, observe Oxi Day with parades and, in so doing, share our heritage with our fellow Canadians as a way to promote greater understanding between communities.

Hon. Jim Karygiannis P.C., M.P.
3850 Finch Ave E #206
Toronto Ontario M1T 3T6
Canada

ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ. Το χρέος είναι ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ (και «άρα» διαγραμμένο»)!

'Ολοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της», έλεγε την περασμένη βδομάδα σε συνέντευξή του στο «Spiegel», ο Τζορτζ Σόρος. «Όχι», απαντά η κυβέρνηση, το χρέος είναι «βιώσιμο» και θα το πληρώσουμε. Μόνο να: Δώστε μας μια επιμήκυνση μέχρι το… 2064!

Αφού λοιπόν ήδη μας το ξεφούρνισαν πόσο μακριά πάει αυτό το παραμύθι, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση: Υποτίθεται πως όσα φρικτά βιώνει ο ελληνικός λαός τα βιώνει για να μειωθεί το χρέος. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το εξής:

Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ. Αλλά το 2014 (σύμφωνα με το προσχέδιο του προϋπολογισμού) μετά...

από τέσσερα χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από δύο μνημόνια, μετά από διαρκείς εφαρμοστικούς, από μεσοπρόθεσμα και από μακροπρόθεσμα μέτρα λεηλασίας, μετά από χαράτσια, φοροληστείες και «κουρέματα», το χρέος αναμένεται να έχει εκτιναχτεί στο 177,5% του ΑΕΠ! 

Δηλαδή θα είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

Μετά από 4 χρόνια μνημονίων το χρέος το 2014 θα βρίσκεται στο 177,5% του ΑΕΠ (προσχέδιο προϋπολογισμού για το 2014)

Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν τα μνημόνια. Τα μνημόνια και οι τρόικες δεν μειώνουν το χρέος. Ποτέ δεν είχαν τέτοιο στόχο. Τα μνημόνια και οι τρόικες «ταΐζουν» το χρέος.

Οι κυβερνώντες λένε ότι παίρνουν δάνεια (και συνάπτουν μνημόνια) γιατί η χώρα έχει χρέη. Ψέμα! Ισχύει το αντίστροφο: Οι χώρες (όχι μόνο η Ελλάδα) δεν παίρνουν δάνεια επειδή έχουν χρέη, έχουν χρέη επειδή παίρνουν δάνεια! Και τα μεν δάνεια τα ξεκοκκαλίζουν οι πλουτοκράτες. Τα δε - όλο και αυξανόμενα - χρέη των δανείων τα φορτώνονται οι λαοί.  

Αυτή δεν είναι μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων! 

Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του '80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

Κάπως έτσι, σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών, επέρχεται - όπως περιέγραφε ο Λένιν - ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

Όπως προκύπτει από την προχτεσινή έκθεση της Eurostat, η πολιτική της «μείωσης των χρέους» έχει οδηγήσει σε αύξηση του χρέους σε όλα (ανεξαιρέτως!) τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης

Η πολιτική της λιτότητας, με μνημόνια και τρόικες ή χωρίς, αξιοποιεί το χρέος ως πρόσχημα για νέες μειώσεις μισθών, για νέες μειώσεις συντάξεων, για νέες αυξήσεις φόρων, για γενικό ξεπούλημα, για κατάργηση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων. Συνεχίζοντας (με ή χωρίς μνημόνια) την ίδια πολιτική, την πολιτική του μνημονίου, δεν μειώνουν το χρέος. Το διογκώνουν! Το πολλαπλασιάζουν!

Τα παραπάνω δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου «λάθους». Και σίγουρα στην περίπτωση της Ελλάδας δεν έχει γίνει κανένα «λάθος»…

Τα χρέη και τα ελλείμματα (ή τα πλεονάσματα) είναι μέρος του δημόσιου πλούτου που παράγεται από τον ιδρώτα των πολλών. Είναι κι αυτά, δηλαδή, κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων, όπως με θρασύτητα ισχυρίζονται οι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία. Πάνε για το μεγάλοφαγοπότι που άλλοτε λέγεται Ολυμπιάδα, άλλοτε λέγεται υποβρύχια που γέρνουν και  μονίμως λέγεται ΝΑΤΟικοί εξοπλισμοί.

Εν ολίγοις: Ο δανεισμός και η υπερχρέωση αποτελεί τη (συνήθη στον καπιταλισμό) τακτική της ολιγαρχίας, μέσω της οποίας το κεφάλαιο αφενός εξασφαλίζει πηγές για τη δική του ρευστότητα, αφετέρου συνεχίζει να χρεώνει τα βάρη του δικού του δανεισμού στα λαϊκά στρώματα.

Εκεί πηγαίνουν τα δάνεια. Από εκεί προέρχονται τα χρέη. Αυτά πληρώνει ο ελληνικός λαός. Και τα πληρώνει αέναα.

Απόδειξη:

1)    Από το Μάαστριχτ και μετά, δηλαδή την τελευταία 20ετία, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους το αστρονομικό ποσό των 772,9 δισ. ευρώ!

2)    Μόνο από το 2000 και μετά, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για τόκους και χρεολύσια μακροπρόθεσμων δανείων το ποσό των 400,5 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, για εξοφλήσεις εντόκων και βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει πληρώσει πάνω από 240 δισ. ευρώ. Άθροισμα: 640,5 δισ. ευρώ!

Τα παραπάνω στοιχεία και οι σχετικοί πίνακες, που περιλαμβάνουν τις δαπάνες για την καταβολή τόκων, χρεολυσίων και τις εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων και εντόκων γραμματίων, ομολογούνται στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013 (σελίδα 133)

Από τη μια μεριά, λοιπόν, το κράτος και οι κυβερνήσεις δανείζονται αστρονομικά ποσά με τα οποία χρηματοδοτείται η δράση των κεφαλαιοκρατών. Από την άλλη μεριά ο λαός πληρώνει τα χρέη των κεφαλαιοκρατών και του κράτους και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Με τόκο!

Είναι προφανές, λοιπόν, τι συμβαίνει:

Ο ελληνικός λαός που για να καταστήσει «βιώσιμο το χρέος» - ένα χρέος που άλλοι το δημιούργησαν, άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το «έφαγαν» -πλήρωσε μόνο την τελευταία 20ετία σε τόκους κοντά στο ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, τώρα, πάλι στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους», θα «πρέπει» να ζήσει χωρίς μισθούς, χωρίς συντάξεις, χωρίς δουλειά, χωρίς δικαιώματα, ώστε μέχρι το 2020 να τους έχει πληρώσει άλλα τόσα. Και αφού τους τα πληρώσει κι αυτά, τότε - το 2020 - θα τους «χρωστάει» κι άλλα τόσα, τα οποία (αν το σενάριο του κ.Στουρνάρα για 50ετές ομόλογο «ευωδοθεί») θα τα πληρώνει μέχρι το 2064. Που τότε θα του πουν ότι χρωστάει κι άλλα τόσα κοκ!

Επομένως, από τα προηγούμενα, αν απορρέει κάτι ως χρέος του λαού, είναι τούτο:

Το ευγενέστερο των «χρεών» του λαού, συνώνυμο της ίδιας του της ύπαρξης, είναι να οργανωθεί, να αντισταθεί και να διαγράψει το χρέος που όχι μόνο το έχει πληρώσει διπλό και τρίδιπλο, αλλά του λένε ότι θα το πληρώνουν και τα παιδιά του και τα εγγόνια του, κι αυτό, το πληρωμένο χρέος, ποτέ δεν θα τελειώνει!

Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «επιμήκυνση» του χρέους, ούτε με τα «κουρέματα», ούτε με λογιστικούς προσδιορισμούς για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ. Από ένα λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε!

Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.  

Υστερόγραφο:

Αν η δική μας προσέγγιση είναι «δογματική», τότε παραπέμπουμε σε ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα από άρθρο της (καθόλου δογματικής) «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής: 

«Δύο διάσημοι οικονομολόγοι που ασχολούνται ειδικά με την κρίση της Ευρωζώνης, ο Βέλγος καθηγητής στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου (LSE), κ. Paul De Grauwe, και η Κινέζα καθηγήτρια στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, κ. Yuemei Ji, σε κοινή εργασία τους, μελετούν τα δεδομένα και καταλήγουν στην εξής απάντηση: Κληρονομιά της λιτότητας θα είναι τα μη βιώσιμα χρέη (…). Μεταξύ των περιπτώσεων που επικαλούνται για να στηρίξουν το συμπέρασμά τους είναι η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και βεβαίως (όπως θα έχετε καταλάβει...) η χώρα μας. Αν υποθέσουμε -γράφουν- ότι η Ελλάδα θα πληρώνει επιτόκια όχι μεγαλύτερα από τον ρυθμό της ετήσιας οικονομικής μεγέθυνσής της, για να μειωθεί το χρέος της στο 90% του ΑΕΠ θα απαιτηθούν 22 έως 50 χρόνια, ανάλογα με το ύψος των ετήσιων πρωτογενών πλεονασμάτων. Θα απαιτηθούν 50 χρόνια αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 χρόνια αν είναι 3% και 22 χρόνια αν είναι 4%. Όπερ σημαίνει, επιβολή πολύ βαριάς λιτότητας επί 22 χρόνια ή βαριάς επί 30 χρόνια ή λιγότερο βαριάς (αλλά, πάντως, λιτότητας…) επί μισό αιώνα, για 50 χρόνια (…)».

Αναστάσιου Καζαντζίδη -Holodomor

Holodomor, το μεγάλο έγκλημα του Στάλιν

του Αναστάσιου Καζαντζίδη, εκπαιδευτικού
Ως γνωστό στους μη έχοντες Σοβιετικές παρωπίδες, ο Στάλιν ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μαζικούς δολοφόνους που πέρασαν από την παγκόσμια ιστορία.

Σύγκριση μαζί του μπορεί να γίνει μόνο με άλλους σκοτεινούς ηγέτες σαν τον Χίτλερ και τον Κεμάλ.

GOLODOMOR
Ανέβηκε από deepgreenn

Δεκάδες εθνότητες στην πρώην ΕΣΣΔ γνώρισαν το λεπίδι, την πείνα και τις εξορίες κατά τη διάρκεια της τυραννίας του.

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, το οποίο αποκαλύφτηκε σε όλη του την τραγική μεγαλοπρέπεια μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, ήταν η γενοκτονία του λαού της Ουκρανίας.

Στις αρχές της δεκαετίας του '30, κατά τη διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος του Στάλιν, οι αγρότες της Ουκρανίας, που εκείνο το διάστημα ευδοκιμούσαν, καταφέρνοντας να δυναμώσουν αισθητά την αγροτική οικονομία, ξεκίνησαν να δέχονταν κτυπήματα από τη σταλινική ηγεσία.

Ο φόβος -η αγροτική τάξη να επαναστατήσει ενάντια στο καθεστώς, μιας και ήταν η μόνη που μπορούσε να το κάνει- οδήγησε τον Στάλιν στη δημιουργία της "τεχνητής πείνας". Ενώ το 1932 υπήρχε ικανοποιητική σοδειά σιταριού (σύμφωνα με έρευνες που πραγματοποιήθηκαν μετά την πτώση του κομμουνισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) για να θρέψει τον ουκρανικό λαό, το κράτος όχι μόνο φύλαγε τη σοδειά αυτή σε προστατευμένες αποθήκες, αλλά επιπλέον έβαλε ποσοστό φόρου 44% στο σιτάρι!!!

Η τραγωδία αυτή ονομάστηκε από τους Ουκρανούς «Holodomor» (Γολοντομόρ από το «holod»= πείνα και το ρήμα «moryty»= σκοτώνω). Η πείνα, που δημιουργήθηκε από τα χέρια ανθρώπων, πήρε το όνομα του διεθνούς όρου της γενοκτονίας, γιατί έχει όλα τα χαρακτηριστικά που προϋποθέτει ο όρος αυτός.

Η επίσημη ουκρανική πλευρά μιλάει για επτά με δέκα εκατομμύρια νεκρούς, που σημαίνει 17 θάνατοι το λεπτό, 1.000 την ώρα και 25.000 την ημέρα.

Ύστερα από πολύμηνες προσπάθειες, ο Ουκρανός πρόεδρος Βίκτορ Γιούσενκο κατάφερε να πείσει το κοινοβούλιο της χώρας του να αναγνωρίσει το λιμό του 1932 - 33 ως γενοκτονία. Η «Βερχόβνα Ράντα», με πλειοψηφία επτά βουλευτών, επικύρωσε, στις 28 Νοεμβρίου του 2006, νόμο με τον οποίο η λιμοκτονία των Ουκρανών αναγνωρίζεται ως γενοκτονία της ΕΣΣΔ κατά του ουκρανικού λαού ενώ απαγορεύεται η δημόσια άρνησή της.

(Μια απαγόρευση που ΔΕΝ ισχύει στην Ελλάδα για τη γενοκτονία των Ποντίων, Θρακιωτών και Μικρασιατών, ενώ ισχύει στη ΓΑΛΛΙΑ και την ΕΛΒΕΤΙΑ για τη γενοκτονία των Αρμενίων!!!)

Μέχρι το 2007 οι κυβερνήσεις της Ιταλίας, Πολωνίας, Γεωργίας, Ουγγαρίας, Λιθουανίας, Εσθονίας, Καναδά, Αυστραλίας, Αργεντινής, Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, Εκουαδόρ, Περού και άλλων κρατών –σύνολο 17- αναφέρονται στην περίοδο 1932-1933 του Homodomor, σαν γενοκτονία των Ουκρανών. Στις 30 Νοεμβρίου 2007 στη Μαδρίτη, από τον ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη) -με την 75η επέτειο της γενοκτονίας, στις 25 Νοεμβρίου- αποδόθηκε φόρος τιμής στα θύματα της τραγωδίας. Επίσης, το Νοεμβριο 2007 η ΟΥΝΕΣΚΟ, που απαρτίζεται από 193 χώρες, κατέκρινε την πείνα στην Ουκρανία.

Το 2008 αρκετές ακόμη χώρες αναγνώρισαν την γενοκτονία των Ουκρανών από το Σταλινικό καθεστώς, με κορυφαία την απόφαση για ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου στις 23-10-2008 :

http://www.europarl.europa.eu/news/expert/infopress_page/030-40409-294-10-43-903-20081022IPR40408-20-10-2008-2008-false/default_el.htm

«Ο ένας νεκρός είναι τραγωδία, τα εκατομμύρια στατιστική» . Η φράση αποδίδεται στον Στάλιν και αντικατοπτρίζει πλήρως την άγνοια της κοινής γνώμης για ιστορικά γεγονότα που παραμένουν για χρόνια στο σκοτάδι.

Το Γολοντομόρ, είναι μια ακόμη απόδειξη της κτηνωδίας που ανέδυε το Σταλινικό καθεστώς και το ελληνικό κράτος, αν θέλει να είναι πιστό στις δημοκρατικές αρχές του, πρέπει να αναγνωρίσει αυτή την γενοκτονία.

Ιδιαίτερα δε, οι Ποντιακές οργανώσεις ανά την Ελλάδα και γενικότερα οι Προσφυγικές, θα πρέπει να συμπαρασταθούν στον Ουκρανικό λαό και να στηρίξουν τον αγώνα του για αναγνώριση του ΓΟΛΟΝΤΟΜΟΡ από την ελληνική βουλή.

Αναστάσιος Καζαντζίδης

Εκπαιδευτικός-Αρθρογράφος

Δημήτρη Μάρδα

ΑΠΘ: Μια πρώτη (έστω μικρή) επιτυχία κατά της αυθαιρεσίας!

Του Δημήτρη Μάρδα

Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ

Το Σάββατο που πέρασε μια ομάδα αναρχοαυτόνομων ή δήθεν αναρχοαυτόνομων, αποφάσισε να οργανώσει πάρτυ στο γνωστό φουαγιέ (χώρος περίκλειστος από τζάμια) του κτηρίου της Νομικής Σχολής και της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ .

Καθώς ήρθε ο Χειμώνας όλοι αυτοί οι «ριζοσπάστες αριστεροί» εγκατέλειψαν τους υπαίθριους χώρους του πανεπιστημίου, που τους μετέτρεπαν σε απέραντα ηχορρυπαντικά ουρητήρια (Βλ. http://taxalia.blogspot.com/2013/06/blog-post_8428.html ) και επέστρεψαν στους κλειστούς, που τους θεωρούν οικόπεδό τους!.

Οι νέες Κοσμητορικές αρχές και διδάσκοντες πανεπιστημιακοί των δυο ανωτέρω Σχολών αποφάσισαν να θέσουν τέλος στη συνήθεια αυτή, που εκτός των άλλων αφήνει πολλά χρήματα, αφορολόγητα, σε άγνωστους επιχειρηματίες, που πωλούν χωρίς παραστατικά κάθε μορφής αλκοολούχο ποτό.

Δυο είναι οι τρόποι κάθε αντιπαράθεσης: Η ανοιχτή σύγκρουση ή το πλευροκόπημα του «εχθρού». Ακολουθήθηκε η δεύτερη καθώς η πρώτη (ως έσχατη) μπορούσε να προκαλέσει και πολλές υλικές ζημιές.

Έτσι, εφαρμόστηκε μια συνταγή όμοια εκείνης που οδήγησε τον… Αλ Καπόνε στη φυλακή: Ενεργοποιήθηκαν οι φοροδιωκτικοί μηχανισμοί της χώρας. Κλήθηκε λοιπόν το ΣΔΟΕ, για να ελέγξει όλα τα οχήματα που θα εισέρχονταν στο ΑΠΘ, μεταφέροντας χωρίς παραστατικά, ποτά και τον απαραίτητο εξοπλισμό του ήχου. Τα δεύτερα πέρασαν πολύ νωρίς μαζί με τα αναψυκτικά.

Τα υπόλοιπα όμως οινοπνευματώδη ποτά έφθασαν αργότερα. Έτσι συνελήφθηκε ημιφορτηγό γεμάτο μπύρες κ.ά, χωρίς τα προβλεπόμενα έγγραφα. Από την άλλη διακόπηκε η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στον εν λόγω χώρο. Οπότε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και ποτά το πάρτυ ήταν μάλλον δύσκολο να αρχίσει. Έτσι οι οργανωτές τα μάζεψαν και έφυγαν.

H προμηθεύτρια εταιρία των οινοπνευματωδών ποτών είναι γνωστός «θαμώνας» του ΑΠΘ. Άλλοτε χωρίς και άλλοτε με παραστατικά (εικονικά ή πραγματικά, οι ελεγκτικές αρχές θα διαπιστώσουν) πωλεί μέσα στο παν/μιο τα προϊόντα της. Αποδέκτες των παραστατικών είναι είτε κυλικεία του ΑΠΘ είτε οργανωτές τέτοιων ιδιωτικών εκδηλώσεων σε δημόσιο χώρο. Αν συμβαίνει το δεύτερο τότε αυτοί, πώς διαθέτουν τα εν λόγω ποτά σε δημόσιο χώρο που, εκ του αποτελέσματος, τον θεωρούν τσιφλίκι τους; Εδώ, έχουμε και μια δεύτερη παράβαση φορολογικού περιεχομένου.

Δυο απλές κινήσεις λοιπόν έδωσαν λύση σε όσα προγραμμάτιζαν οι γνωστοί επιβήτορες της νύχτας με κάποιες ομάδας νεαρών υπεραριστερών όπως με υπερηφάνεια αυτοαποκαλούνται, που θα μετέτρεπαν με τη λήξη των πάρτυ τους, για ακόμη μια φορά, σε σκουπιδότοπο το φουαγιέ του συγκεκριμένου κτηρίου γεμίζοντας από την άλλη τους τοίχους με... επαναστατικά συνθήματα!.

Κατ’ επανάληψη χώροι των Παν/μίων χρησιμοποιούνται για εκδηλώσεις που δεν έχουν σχέση με το έργο των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Διάφορες εξωπανεπιστημιακές ομάδες κυρίως, μικροέμποροι ναρκωτικών, άνθρωποι της νύχτας και γενικά ότι περιθωριακό στοιχείο υπάρχει, τους χρησιμοποιεί με το έτσι θέλω, θησαυρίζοντας από τη μια και προκαλώντας φθορές και ζημιές στις εγκαταστάσεων από την άλλη.

Η ανοχή, η αδιαφορία και ενίοτε η δειλία των Πρυτανικών αρχών των πανεπιστημίων της χώρας –εκεί όπου όλα τα ανωτέρω κυριαρχούν– αποτελούν την αέναη τροφή όλων όσων θεωρούν την αυθαιρεσία κεκτημένο δικαίωμα.

Το πανεπιστήμιο είναι ένας καθρέπτης του ξεχαρβαλώματος της κοινωνίας μας. Την ευθύνη γι’ αυτό φέρουν κυβερνήσεις, κόμματα και φοβισμένες ή υποκριτικές πανεπιστημιακές ηγεσίες όπως και εμείς οι πανεπιστημιακοί.

Ο τίτλος της πνευματικής ελίτ που φέρουν τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας δε συνάδει με την αδιαφορία και την αδράνεια, στοιχεία που οδηγούν στην άνθιση της αυθαιρεσίας και τον πλουτισμό διαφόρων «νονών» και όχι μόνο!. Κάποτε λοιπόν πρέπει να γίνει μια αρχή και μέσα από συγκρούσεις κάθε μορφής, να ξαναβρεί το πανεπιστήμιο και οι διδάσκοντες σε αυτό, τη χαμένη τους υπόληψή.

Στις δυο προαναφερθείσες Σχολές του ΑΠΘ έγινε μια καλή αρχή! Τώρα έρχεται η σειρά της Πρυτανείας, η οποία ας γίνει πια, στο συγκεκριμένο θέμα, περισσότερο αποτελεσματική.

Δαμιανού Βασιλειάδη,

Το εξαρτημένο δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα και η διέξοδος

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

                                                                                                         Αθήνα, 10.10.2013

«Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο», αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 29.9.1973 σ’ ένα σεμινάριο του ΠΑΚ, «πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί ΄δημιουργική’ κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».[1]

Τι έχει αλλάξει από τότε, που ο Ανδρέας Παπανδρέου διατύπωνε αυτές τις σκέψεις και τι παραμένει, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές σήμερα, επίκαιρο από την αλήθεια αυτή, εκφρασμένη με τόσο σκληρό κυνισμό για την εποχή εκείνη;

Βρισκόμαστε και σήμερα σε μια αντίστοιχη κατάσταση ή υπάρχει διαφοροποίηση;

Έχει τεράστια σημασία η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, γιατί μπορούν να ερμηνεύσουν τόσο στην κατανόηση της πραγματικής πολιτικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, όσο και στην πολιτική εξέλιξη, η οποία μας περιμένει στο μέλλον.

Ότι τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, δεν πρέπει να υπάρχει κανένας πολίτης, τουλάχιστον με ανεξάρτητη κριτική σκέψη, να το αμφιβάλει. Θα ήταν βλάκας με περικεφαλαία, όποιος θα διατύπωνε αντίθετη άποψη, κι ας προβάλλει αλαζονική αυτή η άποψη. Εκτός βέβαια, αν την σκέψη του είναι εξαρτημένη από ιδεοληψίες και ψευδαισθήσεις και στερεότυπα. Και ο νους χρειάζεται απελευθερωτικά κίνητρα, για να επικρατήσει η ανεξάρτητη κριτική σκέψη.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου μίλησε τότε για «συνταγή της Ουάσιγκτον». Μήπως τώρα ισχύει η συνταγή της Γερμανίας; Στο ερώτημα αυτό μπορούν να υπάρχουν αντιτιθέμενες απόψεις. Η δική μου άποψη, σύμφωνα με τη δική μου θεωρητική και πρακτική εμπειρία, είναι ότι η «συνταγή της Ουάσιγκτον» ισχύει ακόμη κι ας απατούν ίσως τα φαινόμενα.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, που διαδέχτηκαν την Μεγάλη Βρετανία και μάλιστα ως ζωτικός χώρος της Δύσης  και κυρίως φυσικά των ΗΠΑ στον χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Μια πραγματικότητα που δεν ήθελε να αποδεχτεί το ΚΚΕ και οδηγηθήκαμε στον καταστροφικό εμφύλιο, του οποίου τις συνέπειες βιώνουμε και σήμερα ακόμη.

Πιστεύω ότι σταδιακά, όπως έγινε και με την πρώην Γιουγκοσλαβία, οι ΗΠΑ θα παραμερίσουν την Γερμανία ή θα της αφήσουν εν μέρει ένα τομέα δράσης, τον οικονομικό π.χ. και δεν γνωρίζουμε για πόσο χρονικό διάστημα, αλλά τα θέματα που άπτονται της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής σημασίας θα τα ελέγχει απόλυτα η Αμερική και δεν θα τα αφήσει για χειρισμό στην διακριτική ευχέρεια της Γερμανίας.

Στο δεύτερο και καίριο ζήτημα του δικομματισμού δεν υπάρχει, κατά την άποψή μου, «απολύτως» καμία αμφιβολία. Το δικομματικό σύστημα θα είναι ο κυρίαρχος στην πολιτική αρένα. Θα συνεχιστεί και στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει παντού στη Δύση και σε όλον τον αστικό κόσμο, όπου λειτουργεί, με τον τρόπο που λειτουργεί, η κοινοβουλευτική δημοκρατία: Ένα κόμμα δεξιό και ένα κόμμα προοδευτικό,  λίγο ως πολύ, όπως το περιγράφει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ριζοσπαστικό ή μη, αλλά πάντοτε στα πλαίσια του αστικού συστήματος. Κλασικό αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αποτελεί το ρεπουμπλικανικό και δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ.

Λαϊκό Κίνημα, τουλάχιστον στη φάση αυτή που περνάει ο τόπος, δεν υπάρχει για να αμφισβητήσει, πόσο μάλλον για να ανατρέψει ή να έχει προοπτική να ανατρέψει αυτό το σύστημα. Όσοι το επιχείρησαν ή το επιχειρούν μένουν στο περιθώριο ή οδηγούνται με νόμιμα η με παράνομα ή ημιπαράνομα μέσα στο περιθώριο και ίσως στην αφάνεια.

Η εναλλαγή λοιπόν μέσα στα αστικά πλαίσια είναι δεδομένη. Εξαρτάται όμως πάντοτε από τα εξωθεσμικά κέντρα, πότε θα το αποφασίσουν, ώστε η συσσωρευμένη δυσαρέσκεια και αγανάκτηση από το ένα κόμμα, να απορροφηθεί κάποια στιγμή από το άλλο. Λες και ισχύει αστική νομοτέλεια!

Με αυτή την έννοια και με τα σημερινά αρνητικά πολιτικά δεδομένα, θωρώ και θεωρώ ότι η αλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας θα συντελεστεί από τα εξωθεσμικά κέντρα, όταν εφαρμοστούν όλα τα μέτρα του μνημονίου, έτσι όπως συμφέρει σ’ αυτά τα κέντρα, οπότε δεν θα έχει νόημα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο. Τότε και εφόσον διογκωθεί αυτή η δυσαρέσκεια, θα αναλάβει στα πλαίσια του δικομματισμού το άλλο κόμμα, για να ζει και βασιλεύει για άλλη μια φορά ο δικομματισμός με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Η καταναλωτική νοοτροπία ακόμη καλά κρατεί. «Λεφτά υπάρχουν»!

Αυτό το άλλο κόμμα δεν είναι βέβαια κανένα άλλο από τον ΣΥΡΙΖΑ -ΕΚΜ.
Κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη με το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Πρώτα ενθουσιασμός και μετά απογοήτευση!

Αυτή θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων και αυτή είναι η πάσα αλήθεια!

Πολλοί βέβαια, είμαι βέβαιος, θα πουν ότι όλα αυτά τα επιγραμματικά, είναι ανοησίες ή αποκυήματα νοσηρής φαντασίας η κάποιου τρελού που στο παραλήρημά του δεν ξέρει τι λέει. Αυτοί θα ξυπνήσουν κάποια μέρα σε πλήρη απογοήτευση, γιατί τα όνειρα τους τα πλάνα, θα αποδειχτούν έωλα, σε βάρος όμως όπως πάντα του λαού, όπως πάντα (των φτωχών και καταφρονεμένων λαϊκών στρωμάτων), ο οποίος πάντοτε πληρώνει τα σπασμένα! Έως σήμερα και στο απώτερο μέλλον!

Όποιος θέλει να λέει την αλήθεια στο λαό είναι υποχρεωμένος να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Το πρόβλημα είναι η υποτέλεια της Ελλάδας, που είναι έρμαιο της θέλησης των εξωθεσμικών κέντρων. Το πρόβλημα λοιπόν είναι πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας και όχι πρωταρχικά «ταξικής πάλης» (Η εξάρτηση καθορίζει τους κοινωνικούς αγώνες και την έκβασή τους)  και η πηγή του εντοπίζεται στην Αθήνα και στο πολιτικό σύστημα γενικά που παραμένει παρά τα αντιθέτως λεγόμενα σ’ αυτά τα πλαίσια εξάρτησης.

Απαραίτητη προϋπόθεση για ανατροπή είναι η δημιουργία από τα κάτω ενός Πανεθνικού - Παλλαϊκού Κινήματος, ενός εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, που δεν υπάρχει ακόμη και που θα έχει τη δύναμη της ανατροπής, αλλά και της δημιουργίας.

---

[1] Α. Γ. Παπανδρέου, Η σημασία της Νοεμβριανής λαϊκής εξέγερσης, εφημ. «Αγώνας», 29.9.1973. Ο

Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να εφάρμοσε το γνωστό «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις», όμως είχε πει πολλές αλήθειες που ισχύουν και σήμερα. 

Ελένη Σαββάκη, Καθηγήτρια Ιατρικής: ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Helen E. Savaki

Professor of Physiology

Dept of Basic Sciences

Faculty of Medicine

University of Crete

P.O. Box 2208

71003 Iraklion, Crete, GREECE

tel: +302810394513

fax: +302810394511

e-mail: savaki@med.uoc.gr

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ 
ΚΑΙ ΤΗ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Μια ψυχρή ματιά στα γεγονότα αποκαλύπτει ότι το Ακαθάριστο Εθνικό

Προϊόν (ΑΕΠ) της Ελλάδας καταποντίστηκε από τα 231 δις το 2009 στα 184

δις το 2013 (με την πρωτοφανή, για καιρό ειρήνης, μείωση κατά 21%),

ενώ το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αναρριχήθηκε από 120% του ΑΕΠ το 2009

σε 176% το 2013 παρόλα τα δύο κουρέματα του δημοσίου χρέους που

συνέβαλαν κατά 144 δις ευρώ στην μείωσή του. Είναι αναμφίβολο ότι οι

συνέπειες της λιτότητας, δηλαδή η δραματική αύξηση ανεργίας, ο

δραστικός περιορισμός της μέσης αμοιβής εργασίας, η δυσβάστακτη

φορολογική επιβάρυνση και η αύξηση του αριθμού των επιχειρήσεων που

κλείνουν, δημιουργούν συνθήκες συνεχούς ανόδου του χρέους με συνεχώς

μειούμενο ΑΕΠ. Όσο για το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών, η ανεργία το

2013 ανέρχεται στο 27,5% (1.370.000 άτομα) ή στο 32% αν λάβουμε υπόψη

και την εκροή Ελλήνων μεταναστών σε άλλες χώρες (330.000 άτομα), ενώ

3.4 εκατομμύρια άτομα επιβιώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας (με

λιγότερα από 490 ευρώ το μήνα) και 8 στους 10 πολίτες αδυνατούν να

αντιμετωπίσουν το κόστος θέρμανσης. Και τίθεται το ερώτημα: τι

εξυπηρετεί η δημοσιονομική πολιτική που εστιάζει στα ελλείμματα και

όχι στις θέσεις εργασίας; Πέραν του ότι είναι αδιέξοδη διότι αυξάνει

το χρέος μας, η εν λόγω η πολιτική εξυπηρετεί τα συμφέροντα των

πιστωτών και όχι αυτών που εργάζονται για να επιβιώσουν. Κύριοι

βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου θα πρέπει να εξηγήσετε στον

Ελληνικό λαό γιατί αποτελεί προτεραιότητά σας η εξυπηρέτηση του χρέους

των πιστωτών και όχι η εξασφάλιση των προς-το-ζειν αναγκαίων των

Ελλήνων πολιτών. Αυτό απαιτεί το Ελληνικό Σύνταγμα που υπηρετείτε;

Γενικότερα τίθεται το ερώτημα: τι εξυπηρετεί η δημοσιονομική λιτότητα;

Η εθνική μας οικονομία διανύει ήδη τον έβδομο χρόνο ύφεσης. Δεν

αντιλαμβάνεσθε ότι πρόκειται για μια αδιέξοδη πολιτική; Δεν γνωρίζετε

ότι ερευνητές του ΔΝΤ, αναλύοντας 173 περιπτώσεις δημοσιονομικής

λιτότητας μεταξύ 1978 και 2009, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο

περιορισμός των κρατικών δαπανών δεν επεκτείνει την οικονομία αλλά τη

βυθίζει σε ύφεση; Δεν γνωρίζετε ότι με λιγότερες κρατικές δαπάνες το

ΑΕΠ και η απασχόληση μειώνονται, ενώ με περισσότερες κρατικές δαπάνες

το ΑΕΠ και η απασχόληση αυξάνονται, η καταναλωτική και επιχειρηματική

εμπιστοσύνη βελτιώνονται και η οικονομία ενισχύεται; Δεδομένου ότι η

παραγωγή αυξάνει κατά ενάμιση δολάριο για κάθε ένα δολάριο που

δαπανάται από το κράτος, με ποιό σκεπτικό μειώνετε τα έξοδα του

κράτους, και μάλιστα, αποδεχόμενοι την απάνθρωπη απαίτηση της τρόικα

να απολυθούν 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι στο πλαίσιο μιας δήθεν χρηστής

διαρθρωτικής μεταρρύθμισης, μιας δημοσιονομικής εξυγίανσης; Δεν

αισθάνεστε συνυπεύθυνοι για το σημερινό κοινωνικό πογκρόμ; Απολύονται

χιλιάδες εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, εργαζόμενοι στην

τοπική αυτοδιοίκηση, δημοτικοί αστυνομικοί, ενώ διαλύεται η υγεία, η

παιδεία και το κοινωνικό κράτος.

Γιατί χρησιμοποιείτε την ηθικοπλαστική αλληγορία για περιγραφή της

οικονομικής κρίσης; Γιατί η ύφεση εμφανίζεται ως συνέπεια αμαρτιών μας

για τις οποίες πρέπει να πληρώσουμε με ανεργία, μείωση

μισθών/συντάξεων και υπέρογκη φορολογία; Προφανώς επιχειρείτε

συναισθηματική εμπλοκή των πολιτών για να μην διαμαρτυρόμαστε στα

δεινά της σύγχρονης ταλαιπωρίας μας και της υποβάθμισης του μέλλοντος

των παιδιών μας. Θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι όσο περισσότερο πληρώνουν

οι οφειλέτες τόσο περισσότερο χρωστάνε γιατί τα εισοδήματα και η αξία

περιουσιακών στοιχείων τους μειώνονται και το χρέος επιδεινώνεται. Η

κεϋνσιανή πρόταση λέει ότι εποχές που πολλοί οφειλέτες κάνουν

οικονομία για να μειώσουν τα χρέη τους, το Κράτος πρέπει να κάνει το

αντίθετο δηλαδή να ξοδεύει περισσότερο και να αυξάνει τις θέσεις

εργασίας και τα εισοδήματα. Θα πρέπει να εξηγήσετε στον ελληνικό λαό

γιατί επιχειρείτε το ακριβώς αντίθετο σε ένα σπιράλ λιτότητας/ύφεσης.

Επίσης διερωτάται κανείς: πώς είναι δυνατόν, η κυβέρνηση να

ισχυρίζεται ότι ο κρατικός προϋπολογισμός την περίοδο

Ιανουαρίου-Ιουλίου 2013 εμφάνισε πρωτογενές πλεόνασμα όταν το δημόσιο

χρέος την ίδια χρονική περίοδο σημείωσε πρόσθετη άνοδο 20 δις ευρώ; Σε

κάθε περίπτωση, προς τι η ικανοποίηση από μια πιθανή επίτευξη

πρωτογενούς πλεονάσματος, όταν αυτό προέρχεται από τη μεθοδευμένη

ανεργία και πτώχευση των ελλήνων, και όταν συνοδεύεται από κλείσιμο

χιλιάδων επιχειρήσεων, πρωτοφανή ανισότητα στην κατανομή πλούτου και

καταστροφή της παραγωγικής βάσης της οικονομίας;

Ο νομπελίστας οικονομίας Paul Krugman αποκαλεί Μεγάλη Αυταπάτη της

Ευρώπης την πεποίθηση ότι η ευρωπαϊκή κρίση προκλήθηκε κυρίως από

δημοσιονομική ανευθυνότητα, μια αυταπάτη στην οποία βασίζει η Γερμανία

την ανορθολογική αντιμετώπιση της κρίσης με όρους ηθικής, του τύπου:

τα κράτη αμαρτήσανε και πρέπει να υποφέρουν για να εξιλεωθούν.

Παρουσιάζει στοιχεία που δείχνουν ότι η Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία,

Ισπανία και Ιταλία βελτίωναν διαρκώς τη θέση τους αναφορικά με το

χρέος τους, ως σύνολο, μέχρι το 2007 που ξέσπασε η χρηματοπιστωτική

κρίση. Επίσης, υπενθυμίζω ότι το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν

πιο θετικό στην Ολλανδία απ’ ότι στη Γερμανία σχεδόν σε όλα τα χρόνια

του ευρώ, και ότι το ολλανδικό δημόσιο έλλειμμα ήταν σταθερά μικρότερο

από εκείνο της Γερμανίας πριν την κρίση. Διαψεύδοντας όσους

διακηρύττουν τη δημοσιονομική πειθαρχία υπεράνω όλων, η σημερινή

ολλανδική ύφεση δείχνει ότι η ύφεση στην οικονομία είναι αναπόφευκτο

επακόλουθο μετά από περικοπές στα δημόσια ελλείμματα, όπως αυτές που

επέβαλλαν στους εαυτούς τους οι ίδιοι οι Ολλανδοί.

Μήπως εθελοτυφλείτε στα βασικά προβλήματα για να μην θίξετε τους

έχοντες και κατέχοντες που σας στηρίζουν; Βασικό διεθνές πρόβλημα

αποτελεί η απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα, με την κατάργηση

του κανονισμού που διαχωρίζει τις εμπορικές από τις επιχειρηματικές

τραπεζικές δραστηριότητες. Ο κοινός νούς λέει ότι είναι απαραίτητος ο

διαχωρισμός καταθετικού και επενδυτικού τομέα ώστε να μην πληρώνουν οι

μικροκαταθέτες τα επενδυτικά ρίσκα και τις αποτυχίες των τραπεζών και

μεγαλομετόχων. Χωρίς να υποτιμώ το ρόλο της πολιτικής διαφθοράς, οι

απελευθερωμένες αγορές και η ανεξέλεγκτη διεκδίκηση κέρδους με την

παράλληλη κατάργηση των προστατευτικών ρυθμίσεων είναι βασικό διεθνές

πρόβλημα. Ο Krugman αναφέρει χαρακτηριστικά ότι 25 διαχειριστές

αντισταθμιστικών κεφαλαίων υψηλού κινδύνου (hedge fund) έβγαλαν σε ένα

χρόνο τριπλάσια χρήματα από τους 80.000 δασκάλους της Νέας Υόρκης.

Είναι ευρέως γνωστό ότι οι τραπεζίτες συσσωρεύουν πλούτη με τη

χορήγηση επισφαλών δανείων, και ότι σε εποχή κρίσης εντάσσονται σε

κρατικά προγράμματα διάσωσης. Τα κέρδη είναι δικά τους ενώ τα χρέη τα

φορτώνονται οι πολίτες. Θα εξασφαλίζατε πολύ μεγαλύτερο έσοδο αν

καταπολεμούσατε τη φοροδιαφυγή πλουσίων αντί να απολύετε χαμηλόμισθους

δημόσιους υπάλληλους που αδυνατούν να θρέψουν τα παιδιά τους.

Ο ίδιος νομπελίστας οικονομολόγος λέει ότι «...διαθέτουμε και τις

γνώσεις και τα εργαλεία για να δώσουμε ένα τέλος στο βάσανο της

Ύφεσης...Κι όμως δεν το κάνουμε...» (End This Depression Now, Melrose

Road Partners, 2012). Εξηγεί ότι η πρώτη γραμμή άμυνας σε κάθε ύφεση

είναι τα δημοσιονομικά κίνητρα, δηλαδή η αύξηση των κρατικών δαπανών

με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας, και η μείωση της φορολογίας με

στόχο την ενίσχυση των συνολικών δαπανών. Γιατί εφαρμόζετε το

αντίθετο; Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την εμμονή σας

στη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από την απασχόληση στα ελλείμματα. Η

ζημιά από την έλλειψη θέσεων εργασίας είναι τεράστια ενώ η ζημιά που

κάνουν τα ελλείματα είναι η αμφισβήτηση φερεγγυότητας και η απροθυμία

επενδύσεων, που θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να αποφευχθούν σε μια

πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη. Το κόστος κρατικού δανεισμού σε χώρες σε

ύφεση θα έπρεπε να μειώνεται και όχι να αυξάνεται στο πλαίσιο μιας

Ενωμένης Ευρώπης. Οι χώρες της Ευρωζώνης σε κρίση δεν θάπρεπε να

δανείζονται με υψηλότερα επιτόκια εκείνων της δανειοδότησης της

Γερμανίας. Τι απαίτησαν σχετικά οι έλληνες ευρωβουλευτές στο

ευρωκοινοβούλιο; Γιατί δεν ανασκευάζετε το μύθο πως οι φορολογούμενοι

του Βορρά επωμίζονται τα χρέη του προβληματικού νότου; Γιατί δεν

αποκαλύπτετε ότι στα χρόνια της κρίσης οι κυβερνήσεις της Γερμανίας,

Φινλανδίας, Αυστρίας, Ολλανδίας και Γαλλίας έχουν εξοικονομήσει

δισεκατομμύρια ευρώ χάρη στην πτώση των επιτοκίων δανεισμού τους;

Οικονομολόγοι εξηγούν ότι ποτέ καμία χώρα δεν θα χρειαστεί να

αποπληρώσει το χρέος της, αυτό που απαιτείται είναι να πληρώνεται

μέρος των τόκων του χρέους, έτσι ώστε το χρέος να μεγαλώνει πιο αργά

από την οικονομία. Γιατί άραγε οι Ευρωπαίοι εταίροι απαιτούν συνεχή

περικοπή δαπανών όταν είναι γνωστό ότι η εν λόγω περικοπή θα οδηγήσει

σε πτώση του ΑΕΠ, όχι μόνον άμεσα αλλά και έμμεσα λόγω περικοπών στον

ιδιωτικό τομέα; Γιατί αποδέχεστε τις δημοσιονομικές περικοπές που

προτείνει η τρόϊκα όταν είναι γνωστόν ότι το όφελος είναι μικρό έως

ανύπαρκτο και το κόστος τεράστιο, επειδή σε μια υφεσιακή οικονομία τα

έσοδα είναι λιγότερα από τις δαπάνες; Γιατί οι εταίροι μας έκαναν τα

στραβά μάτια στον υπερδανεισμό των Ελληνικών Κυβερνήσεων; Μήπως επειδή

οι υποχρεώσεις μας είναι απαιτήσεις τους και τελικά οι οφειλέτες

ανταμείβονται για τις υπερβολές; Γιατί οι κυβερνώντες Ελλάδα και

Ευρώπη δεν παίρνουν μαθήματα από την ιστορία; Πώς βγήκε η Αμερική από

τη Μεγάλη Ύφεση με το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Με τις στρατιωτικές

δαπάνες. Δηλαδή, μετά από μια μεγάλη αύξηση των Ομοσπονδιακών δαπανών.

Η συσσώρευση χρέους από το κράτος για στρατιωτικές δαπάνες ήταν η λύση

του προβλήματος χρέους στις ΗΠΑ. Άρα το χρέος μπορεί να επιλύσει το

πρόβλημα χρέους. Προφανώς, είναι λάθος η πολιτική που ακολουθείτε, της

μετατόπισης ενδιαφέροντος από την απασχόληση στα ελλείμματα, βάζοντας

σε εφεδρεία και διαθεσιμότητα δημόσιους υπαλλήλους, όταν είναι γνωστό

ότι σε περίοδο ύφεσης οι θέσεις απασχόλησης πρέπει να αυξάνονται. Η

κεϋνσιανή συμβουλή είναι, ακόμα και όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένη

εργασία που απαιτείται να γίνει, το κράτος πρέπει να βάζει υπαλλήλους

να σκάβουν τρύπες στο δρόμο και ακόλουθα άλλους υπαλλήλους να τις

γεμίζουν προκειμένου να εξασφαλισθούν θέσεις απασχόλησης σε περίοδο

ύφεσης. Αντί αυτού, εσείς απαιτείτε σήμερα τη διαθεσιμότητα χιλιάδων

δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την ομαλή

λειτουργία των υπηρεσιών παιδείας, υγείας, τοπικής αυτοδιοίκησης. Με

ποιό σκεπτικό και με ποιό στόχο μειώνετε τις θέσεις εργασίας αντί να

τις αυξάνετε;

Το συνολικό ιδιωτικό και δημόσιο χρέος των χωρών της Ευρωζώνης είναι

ελαφρώς χαμηλότερο από εκείνο των ΗΠΑ, και τα ποσοστά πληθωρισμού τους

μοιάζουν. Που βασίζεται η ανεξέλεγκτη δημοσιονομική κρίση μας; Η

ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι η Ευρώπη έχει περιορισμένη

δημοσιονομική ολοκλήρωση (οι χώρες έχουν δικούς τους προϋπολογισμούς)

και χαμηλή κινητικότητα εργαζομένων (οι χώρες έχουν δικές τους αγορές

εργασίας) και παράλληλα οι Γερμανοί που ουσιαστικά ρυθμίζουν το κοινό

νόμισμα θεωρούν τον πληθωρισμό μέγα κακό, διαφωνώντας στην εκτύπωση

χρήματος, ενώ υιοθετούν τη λάθος πολιτική της λιτότητας σε εποχή

ύφεσης. Τί διεκδικήσατε σχετικά με τη δημοσιονομική ευρωπαϊκή

ολοκλήρωση; Οι ΗΠΑ έλυσαν κατ’ επανάληψη το πρόβλημα ύφεσης τυπώνοντας

χρήμα. Η Ιαπωνία μετά το 2000 είχε πολύ μεγάλα ελλείμματα και τύπωσε

χρήμα εν μέσω υφεσιακής οικονομίας χωρίς να αποκτήσει πληθωρισμό. Όπως

η FED έχει το δικαίωμα να δημιουργεί χρήμα από το πουθενά, έτσι και η

ΕΚΤ μπορεί να τυπώνει χρήμα κατά το δοκούν. Μοιάζει να μην ανησυχούν

οι ΗΠΑ, Αγγλία και Ιαπωνία για τον πληθωρισμό που μπορεί να προκαλέσει

η εκτύπωση χρήματος, επειδή παράλληλα προκαλείται αναθέρμανση της

υποτονικής οικονομίας. Ο αποπληθωρισμός αυξάνει την πραγματική αξία

του χρέους και μπορεί να οδηγήσει την οικονομία σε ύφεση. Αντίθετα, ο

πληθωρισμός μπορεί να συμβάλλει θετικά μειώνοντας την πραγματική αξία

του χρέους. Γιατί δεν απαιτήσατε το τύπωμα ευρώ, σε συντονισμό με τα

υπόλοιπα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας που υφίστανται παρόμοια με

τη δική μας κρίση;

Το ευρώ ως κοινό νόμισμα μείωσε τα επιχειρηματικά κόστη της Γερμανίας

αλλά και την νομισματική ευελιξία μας, με αποτέλεσμα ασύμμετρα σοκ

στις οικονομίες Γερμανίας και ευρωπαϊκής περιφέρειας. Γιατί η Ιταλία,

Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα και Κύπρος είναι σε βαθειά ύφεση και όχι η

Αμερική, Αγγλία και Ιαπωνία που έχουν μεγαλύτερο χρέος; Η βασική

διαφορά είναι ότι οι τελευταίες δανείζονται στο δικό τους νόμισμα.

(λίρα, δολάριο, γεν) ενώ οι χώρες της Ευρωζώνης δανείζονται σε ευρώ

του οποίου την έκδοση δεν ελέγχουν, και κατά συνέπεια είναι ευάλωτες

σε κρίση φερεγγυότητας και επενδύσεων. Αν η Ελλάδα είχε το δικό της

νόμισμα και έκανε υποτίμηση, δεν θα υπήρχε απώλεια θέσεων εργασίας,

μείωση μισθών και συντάξεων, εκποίηση δημόσιας περιουσίας. Εκ του

αποτελέσματος κρίνεται ότι η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη για κοινό νόμισμα,

λόγω έλλειψης κινητικότητας εργασίας και δημοσιονομικής ολοκλήρωσης,

και εξ αιτίας της ανορθολογικής ηγεμονικής πολιτικής της Γερμανίας. Η

ανισορροπία στο ευρωπαϊκό εμπορικό ισοζύγιο ξεκίνησε το 2001 (όταν

κυκλοφόρησε το ευρώ) και έκτοτε οι οικονομίες Ελλάδας, Ιρλανδίας,

Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιταλίας εμφάνισαν ελλείμματα τα οποία

διαρκώς διογκώνονται, ενώ η Γερμανία άρχισε να εμφανίζει αντίστοιχο

πλεόνασμα το οποίο αυξάνει παράλληλα με το έλλειμμα της ευρωπαϊκής

περιφέρειας. Πώς αντιμετωπίζετε το εν λόγω πρόβλημα ευρωπαϊκού

κέντρου/περιφέρειας; Απολύοντας έλληνες εργαζόμενους, μειώνοντας

μισθούς και συντάξεις; Αυξάνοντας τους φόρους στα νοικοκυριά και

ξεπουλώντας την ελληνική περιουσία;

Κάθε σύγχρονο κράτος συσσωρεύει σημαντικό χρέος, του οποίου το

μεγαλύτερο τμήμα αναχρηματοδοτεί πουλώντας νέα ομόλογα για να

πληρώσουν τα παλαιότερα. Τι συμβαίνει όταν οι επενδυτές δεν αγοράζουν

τα νέα ομόλογα; Στις ΗΠΑ, Βρετανία, Ιαπωνία και άλλες χώρες που

δανείζονται στο δικό τους νόμισμα και διαθέτουν τη δική τους Κεντρική

Τράπεζα τυπώνεται χρήμα για να πληρωθούν οι λογαριασμοί της

κυβέρνησης. Όμως οι χώρες της Ευρωζώνης, που εξαρτώνται από την

Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν μπορούν να παράσχουν μετρητά σε

παρόμοια έκτακτη περίσταση και αναγκάζονται σε αθέτηση πληρωμών. Ο

φόβος των επενδυτών για αθέτηση πληρωμών δημιουργεί μια

αυτοεκπληρούμενη κρίση. Αυτή την κρίση ζούμε σήμερα. Γι’ αυτό οι χώρες

του ευρώ με δημοσιονομικά προβλήματα έχουν υψηλότερο κόστος δανεισμού

από εκείνες που έχουν παρόμοια προβλήματα αλλά διατηρούν το δικό τους

νόμισμα. Παράδειγμα αποτελεί η Φινλανδία (εντός της Ευρωζώνης) της

οποίας το κόστος δανεισμού είναι υψηλότερο από εκείνο της Σουηδίας

(που διατηρεί το δικό της νόμισμα). Πως αντιμετώπισε το

ευρωκοινοβούλιο το εν λόγω πρόβλημα και τι σχετικό απαίτησε η ελληνική

κυβέρνηση προκαταβολικά ή έστω εκ των υστέρων;

Συγκρίνοντας την οικονομική κρίση της Ινδονησίας το 1997 με την

αντίστοιχη στην Ελλάδα του 2007, διαπιστώνει κανείς ότι αν και η

οικονομική κατάσταση στην Ινδονησία ήταν πολύ χειρότερη από την

αντίστοιχη στην Ελλάδα σε επίπεδα ΑΕΠ στην αρχή της κρίσης, το

ελληνικό χρέος εκτοξεύθηκε μετά την επέμβαση της τρόικα στην Ελλάδα.

Όλοι οι λόγοι για τους οποίους μας λένε/λέτε ότι δεν μπορεί να

επανακάμψει η Ελλάδα (διαρθρωτικά προβλήματα, διαφθορά, αδύναμη

ηγεσία…) τα έλεγαν και για την Ινδονησία. Γιατί όμως η Ινδονησία

επανέκαμψε σε αντίθεση με την Ελλάδα; Πρώτον, γιατί η Ινδονησία

μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της, δημιουργώντας αρχικά μεν

βραχυπρόθεσμη οικονομική πίεση αλλά εν τέλει ανάπτυξη κυρίως μέσω

εξαγωγών. Και δεύτερον, γιατί το ΔΝΤ που αρχικά επέβαλε πολιτικές

λιτότητας στην Ασία, αργότερα αναθεώρησε. Στην Ελλάδα όμως η τρόικα

και οι κυβερνώντες δεν μάθανε τίποτα από προηγούμενες εμπειρίες. Πώς

νομίζετε ότι θα αντιπαρέλθουμε την κρίση; Με τις απολύσεις και τη

φορολόγηση των μισθωτών του Δημοσίου; Με τη συρρίκνωση της λαϊκής

κυριαρχίας, την ιδιωτική πενία, την κοινωνική υποβάθμιση και την

πολιτική αστάθεια που προκαλεί η πολιτική της λιτότητας;

Τα έκτακτα δανειακά προγράμματα της τρόικα παρέχουν μικρά χρηματικά

ποσά ως έκτακτο δανεισμό και με καθυστέρηση. Γιατί δεν απαιτήσατε

εγκαίρως να χρηματοδοτούνται με τα δανεικά μας παραγωγικές επενδύσεις

αντί για τα χρέη μας; Επίσης τα δανειακά προγράμματα της τρόικα ζητούν

ανταλλάγματα που μας σπρώχνουν βαθύτερα στην ύφεση. Ακόμα κι αν δεν το

είχαν προβλέψει οι ισχυροί της Ευρώπης, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, μπορείτε

πλέον να πεισθείτε εκ του αποτελέσματος ότι η οικονομική στρατηγική

της λιτότητας εν μέσω ύφεσης αποτελεί θανατική ποινή για τους Έλληνες.

Γιατί αποδέχεστε την γενοκτονία των Ελλήνων; Γιατί συμμετέχετε στην

επερχόμενη εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσία της Ελλάδας,

η οποία όλως τυχαίως έχει και πλούσιο ανεκμετάλευτο υπέδαφος; Όλοι

γνωρίζουμε ότι ακόμα και αν ξεπουληθεί όλη η Ελλάδα το χρέος θα

εξακολουθεί να είναι τεράστιο. Αυτή είναι η Ενωμένη Ευρώπη που

ονειρευόσαστε; Να περιμένει το κέντρο να βρεθεί μέλος κράτος της

περιφέρειας αδύναμο για να φτωχοποιήσει το λαό του και να αγοράσει τη

δημόσια περιουσία, το πετρέλαιο και το χρυσό αντί πινακίου φακής; Να

γίνει με οικονομικά τερτίπια ό, τι δεν έγινε με τα τανκς; Να γίνει η

Ελλάδα γερμανική αποικία σε έναν ακήρυκτο πόλεμο; Πώς ανεχτήκατε να

δεσμεύονται όλα τα έσοδα σε ένα "Ταμείο Αξιοποίησης(!) Δημόσιας

Περιουσίας" με στόχο την αποπληρωμή του μεθοδευμένα υπέρογκου χρέους;

Δεν είναι σαφές πλέον γιατί οι εταίροι μας "σώζουν" μέσω Μνημονίων;

Για να καταφέρουν την εξαγορά της γης μας αφού προηγουμένως

εξασθενήσουν τους Έλληνες ώστε να μην μπορούν να αντιδράσουν. Γιατί

δεν αντιστέκεστε στην απαιτούμενη από την τρόικα εκποίηση του εθνικού

μας πλούτου, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ, μαρίνων, λιμανιών, αεροδρομίων,

κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, και στην απαιτούμενη

εκποίηση του ιδιωτικού πλούτου δια των πλειστηριασμών; Γιατί δεν

αντιστέκεστε σε αυτή την εσχάτη προδοσία της χώρας μας;

Όσο για τα ηθικοπλαστικά μαθήματα που μας κάνουν οι Γερμανοί ηγέτες,

θα έπρεπε να τους τα ανταποδώσετε εξ αρχής. Γιατί δεν τους

υπενθυμίζετε τα παροιμιώδη Γερμανικά σκάνδαλα δωροδοκίας στην Ελλάδα,

όπως (α) της Siemens που διέβρωσε υγεία, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές

και άμυνα, με ζημιά που ξεπερνά τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με το

πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής (β) της ΜΑΝ με μίζες για

την προμήθεια τρόλεϊ, (γ) των Mercedes και ΜΑΝ για τις αστικές

συγκοινωνίες, απορριμματοφόρα, πυροσβεστικά οχήματα, ντιζελομηχανές

κ.α., (δ) τις αμαρτωλές γερμανικές συμβάσεις πολλών δισεκατομμυρίων

ευρώ που πλήρωσε και πληρώνει η Ελλάδα για τα προβληματικά άρματα

μάχης Leopard, για την αναβάθμιση αεροσκαφών F4 Phantom που τελικά

αποσύρθηκαν και για υποβρύχια που γέρνουν ή δεν παραλήφθηκαν, όπως και

(ε) τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, στα οποία επί γερμανικής διοίκησης βρήκε

το ΣΔΟΕ πλήθος παρανομιών (πλαστά και εικονικά τιμολόγια) και

επιβλήθηκαν πρόστιμα ύψους 10 εκατομμυρίων ευρώ; Γιατί δεν τους

υπενθυμίζετε ότι η Γερμανία, που χρεοκόπησε τον τελευταίο αιώνα

τουλάχιστον 3 φορές, είναι «ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και

πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας» όπως γλαφυρά δήλωσε ο

Γερμανός καθηγητής Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritsch στο Spiegel;

Όταν οι Merkel και Schröder δηλώνουν ότι η Ελλάδα για να μπει στην ΟΝΕ

έκανε χρήση των ελαστικών κριτηρίων του Maastricht, γιατί δεν τους

υπενθυμίζετε ότι τα κριτήρια δεν έγιναν ελαστικά για να βοηθήσουν την

Ελλάδα, αλλά για να βοηθήσουν τη Γαλλία, την Ιταλία, το Βέλγιο, και

κυρίως τη Γερμανία, που τότε είχαν είτε μεγάλα ελλείμματα είτε μεγάλα

χρέη; Αν δεν άλλαζαν τα κριτήρια, θα έμπαιναν στην ΟΝΕ από τον αρχικό

πυρήνα της ΕΕ μόνο η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Όταν δηλώνουν ότι ή

Νότια Ευρώπη αποτελεί απειλή για τους Γερμανούς φορολογούμενους, γιατί

δεν τους υπενθυμίζετε ότι το 2008 (όταν οι Landesbanken βρέθηκαν

γεμάτες με αμερικανικές υποθήκες subprime) η γερμανική κυβέρνηση

εφήρμοσε πακέτο διάσωσης 500 δις σε βάρος των φορολογουμένων της, και

ότι το 2010 όταν οι γερμανικές τράπεζες ήταν υπερβολικά εκτεθειμένες

(704 δις) οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι και η ΕΚΤ τους βοήθησαν να

επιστρέψουν το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων πίσω στη χώρα.

Γιατί δεν τους εξηγείτε ότι η μεγαλύτερη απειλή για τους Γερμανούς

φορολογούμενους είναι οι τράπεζές τους και όχι η «ασωτία» της Νότιας

Ευρώπης;

Κατά κύριο όμως λόγο, όταν οι Merkel και Schröder μας δίνουν μαθήματα

ηθικής, γιατί δεν υπενθυμίζετε τόσο σε αυτούς όσο και στους λοιπούς

ευρωπαίους ηγέτες ποιός αιματοκύλισε τον κόσμο στον Α και Β παγκόσμιο

πόλεμο; Γιατί δεν τους υπενθυμίζετε την γενοκτονία των Εβραίων και τα

σατανικά πειράματα των Ναζί που υποστήριζε το Τρίτο Ράιχ; Γιατί δεν

υπενθυμίζετε, σε κάθε συνάντηση με Γερμανό ηγέτη, τις οφειλές της

Γερμανίας από το θάνατο εκατομμυρίων Ευρωπαίων, το υποχρεωτικό

πολεμικό δάνειο και τις υλικές καταστροφές και λεηλασίες του

προκάλεσαν; Γιατί δεν υπενθυμίζετε στους Ευρωπαίους εταίρους ότι η

Γερμανία πλούτισε με την ανοχή των νικητών της στην Ευρώπη και Αμερική

μετά τον πόλεμο, προστατευμένη από το σχέδιο Marshall για την ανάκαμψή

της; Γιατί δεν διακηρύττετε ότι στο πλαίσιο της ΕΕ θα περίμενε κανείς

από τη Γερμανία να ανταποδώσει με παρόμοια πολιτική; Αντ’ αυτού, η

Γερμανία αρνείται να πληρώσει ακόμα και το χρέος που οφείλει στην

Ελλάδα μετά την ένωση των Γερμανιών, όπως επέβαλε η Συμφωνία των

Παρισίων. Ενδεικτικά, οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα ανέρχονται

σήμερα στα 575 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τον Γάλλο οικονομολόγο και

σύμβουλο της γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla. Άρα το χρέος της

Γερμανίας στην Ελλάδα είναι μεγαλύτερο του συνολικού μας χρέους. Δεν

αντιλαμβάνεστε κύριοι βουλευτές, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να

ορθοποδήσει οικονομικά αν αποδέχεται τα χρέη της σε άλλους ενώ δεν

διεκδικεί τα χρέη των άλλων σε αυτήν; Γιατί δεν καταγγέλλετε τη

γερμανική κυβέρνηση στον εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου

τόσο για την καθυστέρηση αποπληρωμής του γερμανικού χρέους στην Ελλάδα

όσο και για τα εγκλήματα που τελούνται κατά του ελληνικού λαού, ώστε

να οδηγηθούν σε δίκη όσοι ευθύνονται, αντί να παραπέμπετε στις

καλένδες το «απόρρητο» πόρισμα στο οποίο κατέληξε αρμόδια επιτροπή του

υπουργείου Οικονομικών;

Με μειωμένες προσδοκίες,

Ελένη Σαββάκη,

Καθηγήτρια Ιατρικής,

Πανεπιστημίου Κρήτης.