«Αγανακτισμένοι», ναι, αλλά γιατί;
Το πιο ελπιδοφόρο σημάδι των ημερών μας είναι αναμφίβολα η κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας με την καθημερινή της παρουσία στις πλατείες των μεγαλουπόλεων. Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» - έστω και αργά, έστω και εξ Ισπανίας εμπνεόμενο - δείχνει ικανό να φέρει ουσιαστικές αλλαγές στην πολιτική ζωή της χώρας, έξω από τους νάρθηκες του κατεστημένου συστήματος. Όμως για ποιο κυρίως πράγμα είμαστε αγανακτισμένοι όσοι φωνάζουμε στο Σύνταγμα και στον Λευκό Πύργο; Ποιες αλλαγές θα μας ικανοποιούσαν σε βαθμό που να γυρίζαμε στους γνώριμους καναπέδες μας; Και τι είδους «λύση» προσδοκούμε, πέρα από την ατομική επιβίωση ή εκτόνωση;
Υπάρχουν «αγανακτισμένοι» που βρήκαν επιτέλους ακροατήριο για τις χρόνιες ιδεοληψίες τους; Προφανώς. Υπάρχουν «αγανακτισμένοι» που απειλείται η δοτή, ελέω κόμματος, ευζωΐα τους; Βεβαίως. Υπάρχουν «αγανακτισμένοι» που απλώς ελπίζουν στην ανατροπή της παρούσας Κυβέρνησης και στον ερχομό της διαδόχου της; Σαφώς και υπάρχουν. Και όλοι αυτοί, μαζί με όσους πράγματι αντιλαμβάνονται την οριακότητα της κατάστασης για το σύνολο της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, συναπαρτίζουν το πλήθος που γεμίζει τις πλατείες αλλά παραμένει (λογικά, βάσει των ανωτέρω) χωρίς βασικό στόχο. Κι αυτός ο τελευταίος δεν μπορεί να είναι άλλος από την πορεία του τόπου μας, τόσο πριν όσο και μετά την εκθρόνιση του ΓΑΠ.
Για όποιον διατηρεί ένα αίσθημα ευθύνης έναντι της πατρίδας μας, το τελευταίο που χρειαζόμαστε αυτήν τη στιγμή είναι ένας λαϊκισμός του τύπου «έξω όλοι, έξω από όλα». Οι μαξιμαλιστικές, επίσης, στοχεύσεις για ...ανατροπή του καπιταλισμού στη ρημαγμένη Ελλάδα αφενός περιθωριοποιούν τον λόγο μας κι αφετέρου καταστρέφουν κάθε προοπτική βελτίωσης των υπαρχουσών συνθηκών. Είναι δυνατόν να λέμε σήμερα στα σοβαρά ότι «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε»; Αν αυτό είναι η προσωπική απάντηση ενός συνταξιούχου του ΙΚΑ είναι βεβαίως αποδεκτή. Αλλά ως χώρα πού θα βασίσουμε μια τέτοια στάση; Όλος αυτός ο πλούτος που συνέρρευσε στην παρασιτική Ελλάδα, πού βρέθηκε; Κάθε χρόνο κρυφοκαμαρώναμε για τα ρεκόρ πωλήσεων αυτοκινήτων πολυτελείας της χώρας μας. Στό Λονδίνο οι πωλήσεις ακινήτων σήμερα βασίζονται σε Έλληνες. Τα δισεκατομμύρια σε ελβετικές τράπεζες και φορολογικούς παραδείσους δεν μετριούνται. Αθωώνουμε λοιπόν τα λαμόγια που όλοι γνωρίζουμε; Είναι ψέμμα ότι με δανεικά στηρίξαμε την υπερκατανάλωση για 15 χρόνια; Κι αν υπήρξαν ληστρικά επιτόκια ή επαχθείς όροι δσνεισμού, ας γίνει ο Λογιστικός Έλεγχος του δημοσίου Χρέους μας και μετά να συζητήσουμε σε μια κοινώς αποδεκτή βάση, χωρίς ανευθυνότητες και ουτοπίες.
Πάντως το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν λέει ότι «είμαστε όλοι αθώοι». Ακόμα και το πασοκικό «είμαστε όλοι ένοχοι» είναι κοντύτερα στην αλήθεια - παρότι είναι άλλο να σκοτώνεις κι άλλο να μη μιλάς για το φονικό. Πολλοί υπήρξαν με το αζημίωτο υπέρμαχοι και κολαούζοι του συστήματος επί μακρόν, και καμμιά εθνική ενότητα δεν μπορεί να το παραβλέψει αυτό. Χωρίς μια συγγνώμη, χωρίς έμπρακτη μεταμέλεια, χωρίς μιαν αποκήρυξη του καθεστωτικού παρελθόντος δεν πρέπει να δεχόμαστε κανέναν τους στον αγώνα για τη συλλογική σωτηρία μας. Χρειαζόμαστε πρώτα απ' όλα δικαιοσύνη, διάλυση της κομματοκρατίας και επαναθεμελίωση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία διαλύεται από τον εθνομηδενισμό, την λαθρομετανάστευση και τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν μπορούμε να μπούμε σε μια δημαγωγική λογική πλειοδοσίας, όπως ορισμένοι κάνουν για να κερδίσουν την εύνοια των πλατειών, δεν χρειαζόμαστε επικοινωνιακά συνθήματα. Θέλουμε ένα σχέδιο δράσης με συγκεκριμένα βήματα, που θα μας απαλλάξουν από τους ολετήρες της Κυβέρνησης και της Τρόικας και που θα δώσουν στον τόπο μας μια προοπτική αναγέννησης.
Καραΐσκος Κώστας, Κομοτηνή
διευθυντής του «Αντιφωνητή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου