Χρήστος Γιανναράς-Γιατί ανέφικτη μια «Δανία του Νότου»

Γιατί ανέφικτη μια «Δανία του Νότου»

Posted: 27 Jan 2014 12:53 AM PST

Μοιάζει μάλλον κοινή η παραδοχή ότι, στο πλαίσιο του «παραδείγματος» (πολιτισμού) της Nεωτερικότητας και ειδικά στο πεδίο της πολιτικής, οι σκανδιναβικές κοινωνίες έχουν κατορθώσει ζηλευτά επιτεύγματα: Eφτιαξαν το μάλλον πληρέστερο και πιο προηγμένο, σταθερό και μακρόβιο «κοινωνικό κράτος», που σημαίνει: πέτυχαν σθεναρή και αποτελεσματική αντίσταση στην απανθρωπία του αχαλίνωτου καπιταλισμού, στον πρωτογονισμό της ασυδοσίας των «αγορών». Xωρίς να διολισθήσουν στον ολοκληρωτισμό.

O διοικητικός μηχανισμός του κράτους εμφανίζει στις σκανδιναβικές κοινωνίες το μικρότερο μάλλον (ή μηδενικό) ποσοστό αυτονόμησης από την κοινωνία και τις ανάγκες της –το κράτος λειτουργεί για να υπηρετεί τους πολίτες, όχι τη δημοσιοϋπαλληλία και τα κόμματα– η έννοια του «πελατειακού κράτους» είναι αδιανόητη.

Aπό τους κυβερνώντες (τους διαχειριστές της εξουσίας) απουσιάζει, εντυπωσιακά, κάθε ίχνος ηγεμονικής συμπεριφοράς, αγερωχίας, έπαρσης, οιηματικής αλαζονείας στο ύφος, στις χειρονομίες, στην εκφραστική τους. Mοιάζει αυτονόητο να ταυτίζεται το δημόσιο αξίωμα με τη γοητευτική απλότητα, την αξιοπρέπεια, την παραίτηση από τη φτήνεια της παντοδαπής ιδιοτέλειας.

Δίνουν την εντύπωση οι σκανδιναβικές κοινωνίες ότι ανέχονται μεν τη χρήση των μεθόδων του μάρκετινγκ στην πολιτική, αλλά σαφέστατα οριοθετημένη, απολύτως σεβαστές τις «κόκκινες γραμμές». H διαφημιστική ευφυΐα εντυπωσιασμού είναι αδιανόητο να παραπλανά τον πολίτη, αδιανόητο με σκόπιμα ψεύδη να ψηφοθηρούν τα κόμματα.

Σε σύγκριση με τις σκανδιναβικές κοινωνίες, η ελλαδική μοιάζει η χειρότερη, η πιο αποτυχημένη ίσως περίπτωση πραγμάτωσης του νεωτερικού «παραδείγματος». Aξίζει να προβληματιστούμε με το ερώτημα: Ποιοι παράγοντες συνέβαλαν αποφασιστικά στη σκανδιναβική επιτυχία και ποιοι στην ελλαδική αποτυχία; Aς σημειωθεί ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε πρόσληψη, όχι δημιουργία – γένεση του «παραδείγματος» – το νεωτερικό «παράδειγμα» είναι γέννημα των λαών της (μεταρωμαϊκής) κεντρικής και δυτικής Eυρώπης.

Tο ερώτημα που θέσαμε απαιτεί μεθοδική μελέτη, μια επιφυλλίδα μόνο να το διατυπώσει μπορεί, να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με νύξεις απλώς και ενδείξεις. Bασικό στοιχείο του νεωτερικού δυτικού «παραδείγματος» είναι ο μαχητικά «φυσιοκρατικός» χαρακτήρας του: το γέννησε η ανάγκη να απαλλαγούν οι άνθρωποι από την αναγκαστή προτεραιότητα της μεταφυσικής στη ζωή τους. «Nεωτερικότητα» ή «Nέοι Xρόνοι» είναι η περίοδος της ευρωπαϊκής ιστορίας που διαδέχθηκε το απεχθές παλαιό: τον «σκοτεινό», βασανιστικό για τη μεταρωμαϊκή Eυρώπη μεσαίωνα. Δηλαδή, αιώνες υποταγής στη θεσμοποιημένη αυθεντία της μεταφυσικής, στις κανονιστικές αρχές, εξαναγκαστές κατά πάντων, που επέβαλε ολοκληρωτικά αυτή η τυραννική αυθεντία.

Tο νεωτερικό «παράδειγμα» είναι καταγωγικά φυσιοκρατικό – είναι η έμπρακτη άρνηση των δυτικών κοινωνιών να καθορίζει η μεταφυσική τη ζωή τους. Eνηλικιώθηκε ο άνθρωπος της Δύσης, του αρκεί η φυσική, δεν του χρειάζεται η μεταφυσική. H λογική της φύσης και οι δυνάμεις της φύσης (με πρώτη την ανθρώπινη νόηση) φτάνουν για να οργανώσουμε την ικανοποίηση των αναγκών και επιθυμιών μας ελεύθεροι από a priori «αλήθειες» και προκαταλήψεις. Eτσι, οι πρακτικές του βίου που γεννώνται από τη φυσιοκρατία είναι πρώτιστα υλιστικές: προτεραιότητα έχουν οι ενστικτώδεις ανάγκες, προέχει η ικανοποίηση των ενορμήσεων αυτοσυντήρησης, επιβολής-κυριαρχίας, ηδονής. Tο γίγνεσθαι του ανθρώπινου βίου, την Iστορία, την καθορίζουν οι υλικές ανάγκες που διακανονίζονται ορθολογικά με τη «σύμβαση» και «νοηματοδοτούνται» με την ιδεολογία.

H μεσαιωνική μεταφυσική στη Δύση ήταν θρησκευτική, γι’ αυτό και ατομοκεντρική, υπηρετούσε την ενστικτώδη εγωτική ανάγκη «ατομικής σωτηρίας». H Nεωτερικότητα έδωσε το δικό της, ιστορικο-υλιστικό «νόημα» στη σωτηρία, αλλά συνέχισε να την εκδέχεται αυτονόητα ατομική. Oι δύο ιστορικο-υλιστικές πρακτικές «σωτηρίας» που διαμόρφωσε η Nεωτερικότητα ήταν η απεριόριστη επιχειρηματική ελευθερία του ατόμου ή η εξασφάλιση του ατόμου μέσω της κεντρικής διαχείρισης της οικονομίας – Kαπιταλισμός και Σοσιαλισμός.

Oι Σκανδιναβοί μοιάζει να προσχώρησαν με συνειδητή επιλογή στο νεωτερικό «παράδειγμα» – ο συνειδητός χαρακτήρας της προσχώρησης τεκμαίρεται από τον συνεπέστατο συσχετισμό της επιλογής τους με τις ανάγκες τους. Eπέλεξαν την ιστορικο-υλιστική πρακτική του σοσιαλισμού, όχι επιδή γοητεύτηκαν ιδεολογικά ούτε επειδή ξιπάστηκαν «εκσυγχρονιστικά», αλλά επειδή εξυπηρετούσε συνεπέστερα τις ανάγκες τους. Δεν υποτάχθηκαν στο ιδεολόγημα, το υπέταξαν στη δική τους ιδιαιτερότητα. Γι’ αυτό μιλάμε σήμερα για «σκανδιναβικό μοντέλο του σοσιαλισμού».

Iστορικο-υλιστικό το πρόσλημμα, αλλά χαλιναγωγημένο από την ιδιαιτερότητα των σκανδιναβικών αναγκών και εθισμών. H ίδια επιλογή σε άλλες χώρες παρήγαγε απανθρωπία και φρίκη – Γκουλάγκ και Kολιμά, εκατομμύρια εκτελέσεις αντιφρονούντων, βασανισμούς ασύγκριτους σε τερατωδία με αυτούς του μεσαίωνα. Oμως οι Σκανδιναβοί έλεγξαν το ιστορικο-υλιστικό παράγωγο με ιστορικούς εθισμούς αιώνων χαλιναγώγησης της φυσικής στον άνθρωπο κτηνωδίας: Aδιάφορο αν ήταν πια «πιστοί» ή «άπιστοι», έσωζαν τα αυτονόητα της προτεσταντικής Hθικής, το σέβας του «ιερού», την αίσθηση του χρέους.

Στην Eλλάδα το νεωτερικό «παράδειγμα» απέτυχε παταγωδώς, γιατί δεν το επιλέξαμε με σκοπό να εξυπηρετηθούν οι πραγματικές μας ανάγκες, αλλά μόνο από ξιπασιά, μόνο επειδή μάς γυάλισε το «να γίνουμε κι εμείς Eυρωπαίοι». Aυτή η επιλογή ήταν το μοιραίο γεγονός για τον Nέο Eλληνισμό, που η ιστορική του ανάλυση αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για να μετάσχουμε και πάλι οι Eλληνες στη δυναμική της Iστορίας.

Oι ανάγκες μας ήταν διαφορετικές, οι μακραίωνες εθισμοί μας επίσης. Δεν γνωρίσαμε μεσαίωνα – όταν τα βαρβαρικά φύλα κατέλυαν τη ρωμαϊκή κυριαρχία και βύθιζαν τη Δύση στον πρωτογονισμό, η ελληνορωμαϊκή «οικουμένη» βρισκόταν στο απόγειο θαυμαστών επιτευγμάτων πολιτισμού. H μεταφυσική αναζήτηση είχε γεννήσει στην ελληνική παράδοση μόνο συναρπαστικές κατακτήσεις πολιτικών θεσμών, Tέχνης και φιλοσοφίας, η «εκκλησία του δήμου» ή η «εκκλησία των πιστών» δεν αλλοτριώθηκε από τον Eλληνισμό σε ατομοκεντρική θρησκεία – γι’ αυτό και το «Σχίσμα» διέστελλε καισαρικά τον ελληνικό κόσμο από τη βαρβαρική Δύση.

Ξεχασμένα πια όλα αυτά. Aπολακτίσαμε ξιπασμένοι οι απλώς πια Eλληνώνυμοι τον ελληνικό «τρόπο», για να πιθηκίσουμε έναν «πολιτισμό» άσχετον με τις δικές μας ανάγκες. Δεν διαθέτουμε ούτε καν λίγη προτεσταντική Hθική για να τιθασεύσουμε τον πρωτογονισμό μας τύπου Tσοχατζόπουλου, Λαυρεντιάδη, Λιάπη.

Eίμαστε χωρίς παρελθόν. Oπως οι τριτοκοσμικές κοινωνίες.

Νίκος Καραβαζάκης- Ευρωεκλογές 2014:

Ευρωεκλογές 2014: ευκαιρία για τους Έλληνες!

20/01/2014Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments

Για τις επικείμενες ευρωεκλογές, στη μεν Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται ανάδειξη δυνάμεων καταδίκης των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ε.Κ.Τ., στην δε Ελλάδα και η συντριβή των συνθετικών της μνημονιακής συγκυβέρνησης.

Το κύριο μέτωπο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτό που κυριάρχησε από τις προηγούμενες ευρωεκλογές μέχρι και σήμερα είναι, η επιλογή και εφαρμογή των εξοντωτικών μνημονιακών πολιτικών και της χρηματοπιστωτικής κατοχικής Τρόικας.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο όπου η κοινωνική καταστροφή έχει χαρακτήρα γενοκτονίας (αυτοκτονίες, μετανάστευση, άστεγοι, πτωχεύσεις), το ζητούμενο της εναλλακτικής διεξόδου και προοπτικής είναι, κυριολεκτικά, ζωτικής σημασίας. Οι δε τρέχουσες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στην ανατολική Μεσόγειο, με επίκεντρο τα ενεργειακά αποθέματα στις Α.Ο.Ζ. τους, δημιουργούν συνθήκες αναβάθμισης των δύο ελληνικών κρατών.

[ Ήδη δε, στις προεδρικές εκλογές της Κύπρου τον Φεβρουάριο του 2013, αναδείχθηκε νέος πολιτικός φορέας ("Συμμαχία Πολιτών") εκτός του κομματικού κατεστημένου και χωρίς διχαστικές προκαταλήψεις, με 27%. ]

Εύλογα εξ αυτών των δεδομένων, τίθενται ζητήματα και πολιτικοί στόχοι για τις επικείμενες ευρωεκλογές, όπως:

• ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, αναθεώρηση των μνημονίων, αναδιαπραγμάτευση του δημοσιονομικού χρέους
• απόρριψη της μεταναστευτικής πολιτικής
• ανακήρυξη της ελληνικής Α.Ο.Ζ.
• επικύρωση όλων των δομικών ευρωπαϊκών συνθηκών με δημοψηφίσματα
• ελληνοκυπριακή κοινή ενεργειακή και αμυντική στρατηγική.

Μάλιστα, το αποκλειστικά ελληνικό χαρακτηριστικό, της διασποράς μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων σε χώρες της Ε.Ε. και της Ε.Ζ. προσφέρει πλεονέκτημα διεκδίκησης αυτών των πολιτικών επιδιώξεων. Πέραν από την Ελλάδα και την Κύπρο, στη Γερμανία ( ! ), στη Γαλλία, στην Αγγλία, στο Βέλγιο και στη Σουηδία, μπορεί να σχηματισθούν ευρωεκλογικά ψηφοδέλτια, με κοινό τίτλο, κοινά βασικά προγραμματικά σημεία ( όπως τα προαναφερθέντα ή άλλα, περισσότερα ή λιγότερα), αποσκοπώντας στην συσπείρωση του ελληνικού στοιχείου, σε πατριωτική-δημοκρατική βάση, χωρίς αποκλεισμούς και ιδεοληψίες, με αντιμνημονιακό προσανατολισμό.

Μπορεί έτσι να σχηματισθεί ένα ισχυρό κίνημα κοινωνικής βάσης, έντονης και διακριτής πολιτικής πίεσης. Μπορεί να αναζωογονηθεί ελπιδοφόρα η ελληνικότητα και να λειτουργήσει παραδειγματικά σε άλλους χειμαζόμενους ευρωπαϊκούς λαούς, να χρησιμεύσει για τον σχηματισμό μετώπου των χωρών του Νότου ή και άλλων, έναντι της γερμανικής αλαζονικής απληστίας και της τραπεζοκρατίας.

Υπάρχουν, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, προσωπικότητες, ικανές και άξιες να ηγηθούν τέτοιας πρωτοβουλίας. Να τους στηρίξουμε ομόθυμα και ολόψυχα. 

Νίκος Καραβαζάκης.

Δαμιανού Βασιλειάδη

Αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης και τις δυνατότητες διεξόδου

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, δημοδιδασκάλου

                                                                                                     Αθήνα, 22.1.2014

Όταν οι άνθρωποι επιθυμούν κάτι, συνηθίζουν να στηρίζονται στην άλογη ελπίδα, ενώ εκείνο που είναι αντίθετο προς την επιθυμία τους, το αποδιώχνουν από τη σκέψη τους με αυθαίρετους συλλογισμούς

                                                                                 Θουκυδίδης, (Ιστορία, Δ΄, 108)

Οι Έλληνες ζουν με ψευδαισθήσεις, τις οποίες δεν θέλουν να αποβάλουν, θεωρώντας λανθασμένα ότι έτσι γλυτώσουν από το πρόβλημα που τους βασανίζει. Δεν θέλουν να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα. Προτιμούν ως παρηγοριά το απατηλό ψεύδος. Αναζητούν τις αιτίες εκεί που δεν υπάρχουν, γιατί έτσι τους βολεύει.

Το ζήτημα της Ελλάδας, πρέπει να το καταλάβουμε καλά, δεν είναι πρωταρχικά οικονομικό ή καθαρά οικονομικό, ώστε να μας το λύσουν οικονομολόγοι ή κάποιοι θαυματοποιοί. Με αυτή την έννοια δεν είναι θέμα ευρώ ή δραχμής, ωσάν να είναι πανάκεια. Είναι απλό. Και στην δραχμή να ήμασταν και να μην υπήρχε η ευρωζώνη και να μην υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καταλήγαμε εδώ που καταλήξαμε, με την πολιτική που ασκήθηκε στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά. Η αιτία είναι το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε το πολιτικό σύστημα μετά την μεταπολίτευση. Δηλαδή τα δάνεια που πήραν οι μεταχουντικές κυβερνήσεις και τα σκόρπισαν, υπερχρεώνοντας την χώρα. Χωρίς την υπερχρέωση δεν θα υπήρχε η κρίση.

Αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι πρωταρχικά πολιτικό. Η πολιτική εξουσία είναι η πηγή και η αιτία της κρίσης, γιατί αυτή είναι, που καθορίζει τα πάντα σ’ ένα κράτος.

Στη συνέχεια είναι πολιτιστικό, δηλαδή πρόβλημα διαπλοκής και διαφθοράς της ελληνικής κοινωνίας από τα κόμματα που άσκησαν πολιτική εξουσία και από την κατά καιρούς αντιπολίτευση που εντάχθηκε συνειδητά σ’ αυτό το μοντέλο. Η πολιτική, μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς, κατάφερε να οδηγήσει την χώρα στο χείλος του γκρεμού, γιατί μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς κατάφερε να χειραγωγήσει την ελληνική κοινωνία. Σε τρίτη θέση έρχεται η οικονομία, ώστε το πρόβλημα από πρόβλημα πολιτικής και πολιτικών να γίνει οικονομικό με μέσο το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, δηλαδή το οικονομικό μοντέλο που βασίστηκε στα δανεικά. Το παρασιτικό όμως αυτό μοντέλο, που οδήγησε στην καταστροφή, επαναλαμβάνουμε, δεν το υλοποίησε η οικονομία η ίδια, ωσάν να ήταν κάποια πολιτική εξουσία, αλλά η πολιτική και οι πολιτικοί. Με την έννοια αυτή το πρόβλημα δεν θα μας το λύσουν οι οικονομολόγοι, γιατί δεν είναι θέμα τεχνοκρατικό, όπου έχουν λόγο οι οικονομολόγοι. Η πολιτική εξουσία δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές στους οικονομολόγους, να αναπτύξουν το άλφα ή βήτα οικονομικό μέτρο, με βάση τις πολιτικές αποφάσεις.

Το είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, που παρεμπιπτόντως είναι ο βασικός ολετήρας της Ελλάδας, ο οποίος ως πολιτικός και όχι ως οικονομολόγος «στραγγάλισε» κυριολεκτικά και την οικονομία. Όταν φτάσαμε στο απροχώρητο, εξαιτίας του βασικά, είχε πει το περίφημο: «Η θα πρέπει να μειώσουμε  δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα» (βλ. εφημ. «Ελευθεροτυπία, 23.6.2006). Εφάρμοσε όμως κάτι άλλο, που οδήγησε στην χρεοκοπία. Σε μια ερώτηση του καθηγητή Τζέιμς Πέτρας, ενός συνετού σοσιαλιστή, όταν τον ρώτησε ότι εκλέχτηκε για να αλλάξει το σύστημα ο Ανδρέας Παπανδρέου απάντησε με τα εξής λόγια: «Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας». (Βλ. Τζέιμς Πέτρας, Συνέντευξη στην εφημ «Αντιφωνητής», 5 Απριλίου 2010). Οπότε εφάρμοσε το καταστροφικό καταναλωτικό μοντέλο με δανεικά. Δεν ήταν η οικονομία που αποφάσισε γι’ αυτό, αλλά αυτός που είχε την πολιτική εξουσία, δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ας το «χωνέψουμε» κάποια στιγμή, για να ξέρουμε που πατάμε.

Έτσι σκόρπισε των πακτωλό των χρημάτων από τα ευρωπαϊκά ταμεία για την εξαγορά ψήφων, καταστρέφοντας παράλληλα την εγχώρια παραγωγή. Τον ενδιέφερε η εξουσία και τίποτε πέραν τούτου, όπως και τους επιγόνους φυσικά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα τόσο τραγικά. Ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας χρειαζόταν κόπο, μόχθο, θυσίες, ήθος και ανιδιοτέλεια, που θα είχαν ενδεχομένως κάποιο κόστος, το οποίο όμως δεν ήταν πρόθυμος να αναλάβει ο ίδιος και οι επίγονοί του, για να βάλουν υγιείς βάσεις τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικονομία.

Θα άλλαζε τίποτε στην καταστροφική πορεία, αν είχαμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες, δραχμή, αντί για ευρώ; Όχι φυσικά, είναι η απάντηση. Μήπως η δραχμή μας έκανε στο παρελθόν ή θα μας κάνει στο μέλλον πιο ηθικούς; Πιστεύει κανείς σε μια τέτοια βλακεία;

Οι οικονομολόγοι δεν είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν πώς θα βγούμε από τα αδιέξοδα. Τι να σου κάνουν οι οικονομολόγοι, αν η πολιτική εξουσία έχει αποφασίσει την υπερχρέωση της χώρας, όπως το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου; Ακόμη και ο Αριστοτέλης τονίζει:  « ... η ζωή είναι ενέργεια, όχι υλική δημιουργία. Άρα σκοπός της ζωής δεν είναι η κατασκευή, η παραγωγή αγαθών, αλλά η επιδίωξη της ηθικής, μέσω των υλικών αγαθών …». Συνεπώς δεν έχουν πρώτο λόγο για την προκοπή μιας κοινωνίας οι οικονομολόγοι, αλλά η ηθική των πολιτικών. 

Ακόμη πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι  για το δημόσιο χρέος, που θα αφανίσει την Ελλάδα, δεν φταίει πρωταρχικά τουλάχιστον, για να μην πω αποκλειστικά, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε η Ευρωζώνη, ούτε το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ούτε το ευρώ ούτε η δραχμή, ούτε κανένας άλλος, αλλά πρωταρχικά η ελληνική πολιτική και πολιτικοί και η ελληνική κοινωνία, με ιεράρχηση φυσικά των ευθυνών σε κάθε περίπτωση. Όλοι αυτοί, που προανέφερα, εκμεταλλεύτηκαν μια κατάσταση που δημιουργήσαμε εμείς. Αλλιώς δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε, όσο κι αν προσπαθούσαν. Θα είχαμε τις γνωστές επιπτώσεις που έχουν και άλλα κράτη ίσως, αλλά δεν θα ήμασταν ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Μην αναζητούμε άλλοθι λοιπόν άλλοθι στους ξένους, ως φύλλο συκής, για να καλύψουμε τη γύμνια μας.

Αν κάνουμε υπόθεση εργασίας ότι δεν υπάρχουν τα μνημόνια και δεν υπάρχει το χρέος και από πάνω μας δάνειζαν κάποιοι, έχουμε την εντύπωση ότι θα είχε λυθεί το πρόβλημα της Ελλάδας; Απαντώ ευθέως και μετά παρρησίας: Όχι. Θα συνεχίζαμε τα ίδια και χειρότερα, γιατί δεν θα είχαμε αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην ρίζα του, δηλαδή στις πραγματικές του αιτίες, επειδή θα συνεχίζαμε με την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά, τρέχοντας πίσω από εκείνον που θα πει «λεφτά υπάρχουν».

Θ το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά: Η διαφθορά των πολιτικών διέφθειρε την ελληνική κοινωνία και την οδήγησε εκεί που βρισκόμαστε τώρα, γιατί το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, δηλαδή πρωταρχικά από την πολιτική ηγεσία.

Θα παραθέσουμε απλώς δύο επιχειρήματα, που αποδεικνύουν το λόγου το αληθές. Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που τόνισε σχετικά η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ για τα διεφθαρμένα αστικά καθεστώτα. Λέει συγκεκριμένα: «Όταν πέσουν τα φράγματα και τα κατά συνθήκην στηρίγματα τη ηθικής και του δικαίου, η αστική κοινωνία, της οποίας ο εσωτερικός νόμος είναι η πιο βαθιά ανηθικότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βυθίζεται αμέσως και χωρίς σταματημό στη διαφθορά και στην αλητεία» (Βλ. Ρόζα Λούξεμπουργκ, Η ρωσική επανάσταση, εκδ. «Κοροντζή», Αθήνα 1978, σ. 83).

Αυτό βασικά που βιώνουμε στην Ελλάδα σήμερα. Αλλά ας προσθέσουμε και το σχετικό απόφθεγμα του Ανωνύμου Έλληνος της "Ελληνικής Νομαρχίας", ο οποίος επισημαίνοντας τα ολέθρια αποτελέσματα της διαφθοράς για το μέλλον της Πολιτείας, έγραφε και τα εξής: "Το πρώτον θανατηφόρον σύμπτωμα, μιας ελευθέρας πολιτείας, όπου πλησιάζει εις το τέλος της, ήτοι εις την δουλείαν, από την οποίαν δυσκόλως ημπορεί να ξανάβγη, είναι η διαφθορά των ηθών, αφού ο καιρός και η πολυτέλεια αδυνατίσουν την ενέργειαν των νόμων, τότε αρχίζει το μέγα κτίριον να τρέμη και η Πολιτεία βαδίζει προς θάνατον" (βλ. την έκδοση της "Νομαρχίας" από τους "Αφούς Τολίδη", Αθήνα, 1982, σελ. 89).

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ένα άλλο πολύ σημαντικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι το κόμμα που επαγγέλλεται τις ριζοσπαστικές αλλαγές, πρέπει να είναι δεμένο οργανικά με αυτό που λέγεται Μαζικό Λαϊκό Κίνημα, που δεν υπάρχει σήμερα. Αλλιώς θα είναι μετέωρα και με την πρώτη σοβαρή κρίση ή αντίσταση, θα καταρρεύσουν ως χάρτινος πύργος.

Από κει και πέρα είναι οι συμμαχίες. Αν είσαι μόνος και μετέωρος σε ένα τόσο εχθρικό και επικίνδυνο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον, στο οποίο βρισκόμαστε εμείς, είμαστε «χαμένοι από χέρι», με το πρώτο φύσημα του αέρα. Η επιστροφή στην δραχμή ενέχει και έναν τέτοιο κίνδυνο, που πολλοί τον αγνοούν ή δεν τον υπολογίζουν, ωσάν εμείς να είμαστε Λουξεμβούργο, χωρίς εθνικά προβλήματα. Προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία.

Αυτόν τον παράγοντα φυσικά δεν τον συζητούν εθνομηδενιστικοί κύκλοι, που δεν τους ενδιαφέρει αν κατακερματιστεί ή διαλυθεί η Ελλάδα. Ούτε φυσικά και οι περισσότεροι Έλληνες και ξένοι οικονομολόγοι, που προπαγανδίζουν την έξοδο τη Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην δραχμή θα πρέπει να συμπήξουμε συμμαχίες με άλλα κράτη του Νότου ή και με πολλά άλλα και όχι μόνοι μας. Κάποιος Γάλλος έχει μιλήσει για μια τέτοια συμμαχία, που θα μπορούσε να έχει προοπτική επιτυχίας και όχι καταστροφή της Ελλάδας, λόγω απομόνωσης.

Πρέπει να αποφασίσει ο Ελληνικός Λαός ότι θα τρώει πέτρες και χόρτα για να κάνει τις αλλαγές και για το σχέδιο Α και για το σχέδιο Β και για οποιοδήποτε άλλο σχέδιο. Ποιος τον έχει προετοιμάζει για  τέτοιες θυσίες. Η απάντηση η δική μου κανένας απολύτως.

Ένα τελικό συμπέρασμα. Δεν υπάρχει πολιτικός φορέας στην Ελλάδα από τα παρόντα που θα μπορεί να μας βγάλει από την κρίση.

Χρειαζόμαστε ένα νέο Πατριωτικό Κίνημα, που θα ετοιμάσει τον Λαό και με τον Λαό για οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση, είτε είναι η δραχμή είτε το ευρώ είτε ο,τιδήποτε άλλο.

Ποιο από τα κόμματα είναι πρόθυμο και ικανό να υπερασπιστεί την Ελλάδα και τους Έλληνες, όταν έρθουν  τα πιο δύσκολα απ’ αυτά που μας έχουν προκύψει λόγω κρίσης; Δεύτερον. Ποιο κόμμα θα εμπνεύσει και θα πείσει το ίδιο και τα μέλη του, καθώς και τους λοιπούς Έλληνες πολίτες, να υποστούν θυσίες, δηλαδή να φάνε πέτρες και χόρτα, (τρόπος του λέγειν), έως ότου βγούμε από την κρίση με τη δραχμή, αν υποτεθεί ότι γυρίζουμε στη δραχμή; Τρίτον. Ποιος θα μας γλυτώσει, στην πλήρη απομόνωσή μας, από όλους εκείνους που μας επιβουλεύονται εθνικά, γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά;

Αν δεν αλλάξουν αυτά που καταμαρτυρεί ο εθνικός μας ποιητής δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση, όσο είναι «πόρνη η Ρωμιοσύνη!»

ΓΥΡΙΖΕ  (Κωστή Παλαμά)

Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής τής χώρας τα μουράγια.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, ΄Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η ΄Οσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
κα Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Και όπως είπε και ο σοφός πολιτικός Γιάννης Πασαλίδης κάποτε: «Και η αλήθεια είναι ότι δούλοι δεν μπορούν ούτε να υπερασπιστούν, ούτε και να ελευθερώσουν τους σκλάβους» (Βουλή των Ελλήνων, λόγος στη συνεδρίαση ΣΤ΄, 9 Απριλίου 1956)

Ανδρέας Γιαννουλόπουλος

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ – ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ Π.Ι.Σ.

κ. ΜΙΧΑΛΗ ΒΛΑΣΤΑΡΑΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ Π.Ι.Σ.

Οι οικονομικές πολιτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων της τελευταίας τριετίας οδήγησαν μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού σε κατάσταση μη επαρκών πόρων διαβίωσης. Οι οικονομικές αυτές επιλογές ήταν και είναι συνειδητές από τους κυβερνώντες εξυπηρετώντας αποκλειστικά τα συμφέροντα της τρόικας και των τραπεζών. Έτσι εξαθλίωσαν όλες τις δημόσιες υπηρεσίες αλλά κυρίως εξαθλίωσαν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια περίθαλψη των πολιτών. Πρέπει να επισημάνουμε και να υπογραμμίσουμε ότι οι οικονομικές αυτές πολιτικές και επιλογές δεν ήταν μονόδρομος ούτε αναπόφευκτες. Ήταν ένα προγραμματισμένο σχέδιο των κυβερνώντων που ξεκίνησε ο ΓΑΠ και ολοκληρώνουν οι διάδοχοί του, προκειμένου να μπούμε στην προκρούστεια κλίνη του ΔΝΤ και συγκεκριμένα σε γερμανικό έλεγχο και εποπτεία. Και όλα αυτά να γίνονται την ίδια στιγμή που με κραυγή αγωνίας ο επιστημονικός χώρος της χώρας και του απόδημου ελληνισμού έχει δημοσιοποιήσει και γνωστοποιήσει ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις άρτιες και βιώσιμες για την έξοδο από την πρωτοφανή και πολύπλευρη κρίση που δημιούργησαν οι κυβερνώντες. Λύσεις για αυτοδύναμη ανάπτυξη με νομιμότητα που οδηγούν το λαό στην ευημερία και την πρόοδο με αξιοπρέπεια, με ειρήνη και κοινωνική συνοχή.

Όμως οι υπαίτιοι αυτής της καταστροφής προτίμησαν να λάβουν μέτρα που οδήγησαν στη στέρηση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και άλλων απαραίτητων αγαθών επιβίωσης και στη συστηματική πρόκληση μιας πληθυσμιακής οντότητας χωρίς επαρκείς πόρους διαβίωσης προκειμένου να νέμονται την εξουσία και να ικανοποιούν την απληστία των τοκογλύφων και των τραπεζιτών.

Με αυτούς τους τρόπους οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν παραβιάσει κατάφωρα και τις τρεις παρακάτω θεμελιώδεις Διεθνείς Συμβάσεις:

Α) Τον Ευρωπαϊκό Κώδικα Κοινωνικής Ασφάλειας, που κυρώθηκε με το Νόμο 1136/1981 (ΦΕΚ Α 61), βάσει του άρθρου 28, παράγραφος 1 του Ελληνικού Συντάγματος.

Β) Τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, που κυρώθηκε με το Νόμο 1426/1984 (ΦΕΚ Α 32), βάσει του άρθρου 28, παράγραφος 1 του Ελληνικού Συντάγματος.

Γ) Τον Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε., που τον προβλέπει το άρθρο 6, παράγραφος 1 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως διαμορφώθηκε στις 12/12/2007 στο Στρασβούργο.

Οι Διεθνείς αυτές Συμβάσεις έχουν κυρωθεί με το άρθρο 28 παράγραφος 1 του Ελληνικού Συντάγματος και έχουν ισχύ υπερνομοθετικού νόμου. Δηλαδή είναι ισχυρότεροι παντός μνημονιακού νόμου, εφαρμοστικού νόμου ή και άλλου νομοθετικού κατασκευάσματος ή Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Οι Διεθνείς αυτές Συμβάσεις διαμορφώνουν το πλαίσιο των κρατικών υποχρεώσεων βάσει του οποίου πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές και ανώτεροι υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης των υγειονομικών υπηρεσιών οφείλουν να τηρούν τις υπερνομοθετικής ισχύος υποχρεώσεις τους ως κρατικά όργανα. Κύρια δε υποχρέωση αυτών μεταξύ των άλλων υποχρεώσεων τους είναι η πλήρης και ολοκληρωμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των πολιτών που δεν διαθέτουν επαρκείς πόρους διαβίωσης.

Επειδή λοιπόν παραβίασαν και παραβιάζουν τις ανωτέρω Διεθνείς Συμβάσεις και έχουν δημιουργήσει πολλά θύματα λόγω εκτεταμένης νοσηρότητας και θνητότητας, και επειδή τα θύματα αυτά βάσει του Καταστατικού Χάρτη του Διεθνούς Δικαίου της Χάγης αλλά και βάσει του άρθρου 3003/2002 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας που έχει επικυρωθεί με το άρθρο 28 του Ελληνικού Συντάγματος, θεωρούνται και τιμωρούνται ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Οι γιατροί όλης της χώρας ως δημόσιοι λειτουργοί και ως ιδιώτες λειτουργοί με το θεσμοθετημένο όργανό τους που είναι ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος εκτιμούν ότι έχουν συντελεστεί αξιόποινες πράξεις και τις καταγγέλλουν στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές όπως άλλωστε είναι υποχρεωμένοι βάσει του άρθρου 37 παράγραφος 2 και του άρθρου 40 παράγραφος 1 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.

Πάραυτα δε θα συγκεντρωθούν όλα τα στοιχεία των πολιτών που είναι θύματα των μνημονιακών κυβερνήσεων λόγω έλλειψης κρατικών ιατροφαρμακευτικών φροντίδων

από :

1) τις ιατροδικαστικές υπηρεσίες

2) τα δημοτολόγια των Δήμων

3) τα Αστυνομικά Τμήματα

4) τα αρχεία νοσοκομείων και κλινικών

5) τα αρχεία των ιδιωτών ιατρών και

6) τις οικογένειες των θυμάτων οι οποίες θα υπογράψουν υπεύθυνες δηλώσεις ενώπιον των θεραπόντων ιατρών τους όπου θα περιγράφουν και θα αποδεικνύουν ότι έχουν περιέλθει σε κατάσταση μη επαρκών πόρων διαβίωσης.

Με εκτίμηση

Ανδρέας Γιαννουλόπουλος

Καρδιολόγος – Πνευμονολόγος

Επικεφαλής του Πανεπιστημονικού Μετώπου της Χώρας και του Απόδημου Ελληνισμού

Καταστροφή της Γκιώνας

” Οι Σκουριές έρχονται και στη Φωκίδα. “

21/01/2014Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments

by soshalkidiki

Οι Σκουριές έρχονται και στη Φωκίδα. Πάνω από 60.000 στρέμματα της Γκιώνας στο έλεος των εξορύξεων

Την Δευτέρα 9-12-2013 στο Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Δελφών, κατατέθηκε η παραπάνω επιστολή, υπογραμμένη από την Δημοτική παράταξη ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, τονΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟ ΑΜΦΙΣΣΑΣ, καθώς και πολίτες του δήμου Δελφών. Το θέμα που αναφέρεται στην επιστολή θα συζητηθεί στο επόμενο Δημ Συμβούλιο.

>Η επιστολή θα κατατεθεί επίσης στο Δήμο Δωρίδας με υπογραφές πολιτών της περιοχής καθώς και στην περιφέρεια.

——————————————————–

ΠΡΟΣ   ΤΟ  ΔΗΜΟΤΙΚΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ  ΔΗΜΟΥ ΔΕΛΦΩΝ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: 1) στο Δημοτικό Συμβούλιο  Δήμου Δωρίδας (Λιδορίκι) 2) στο Περιφερειακό Συμβούλιο της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας (Λαμία) 3) στο Τμήμα Περιβάλλοντος  της Περιφερειακής Ενότητας Φωκίδας (Άμφισσα)

4) στην Δ/νση Δασών Φωκίδας (Άμφισσα)          ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ – ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ   - ΑΙΤΗΜΑ>ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ   ΚΑΙ  ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ  ΓΙΑ ΤΑ ΑΚΟΛΟΥΘΑ: -1^ΟΝ- Από  τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους  2013 μέχρι σήμερα έχουν παραχωρηθεί  ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΑΣΙΚΕΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΣ  προς την «S&B BIOMHXANIKA ΟΡΥΚΤΑ Α.Ε» συνολικά  47.692 στρέμματα για την έρευνα κοιτασμάτων βωξίτη και 3.268 στρέμματα για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων βωξίτη,  με αποφάσεις του Υπουργού ή του Αναπληρωτή Υπουργού ΠΕΚΑ, με τις οποίες αποφάσεις εγκρίνονται οι περιβαλλοντικοί όροι  για  την  εκμετάλλευση κοιτασμάτων βωξίτη.

Οι περιοχές που παραχωρήθηκαν για έρευνα και εκμετάλλευση,  ανήκουν στα διοικητικά όρια Άμφισσας, Προσηλίου, Αγίας Ευθυμίας,  Καρουτών, Γραβιάς, Καλοσκοπής, Καστελλιων, Βάργιανης, Αποστολιάς, Οινοχωρίου και πρόκειται για τις ειδικότερες θέσεις  της  Γκιώνας με τις ονομασίες «Λιανοκλάδια» «Μτσέτσι», «Κρανιές»,  «Κορακοφωλιά», «Ασφακόλακα» (Στριφάρι, «Σιδερίτης», «Μανδρί Τακνή», «Κλεισούρα», «Αγ. Βασίλης», «Τρίσιλι», «Ταράτσα – Αμάρυνθος»,  «Γαβράς-Παστόρεμα» και  από τα Παλιάμπελα της Βάργιανης έως το Παλιοκάστελλι και τον Άγιο Βασίλη,  κ. ά.  Από τις προαναφερόμενες θέσεις, ο θέσεις   «Λιανοκλάδια»,«Τρίσιλι», «Ταράτσα – Αμάρυνθος», και  «Γαβράς-Παστόρεμα»       εμπίπτουν σε περιοχή του οικολογικού δικτύου  NATURA 2000.

Οι γεωτρήσεις για την έρευνα κοιτασμάτων βωξίτη θα γίνουν σε κάναβο 200χ200 μέτρα ή 1000χ100 μέτρα και θα φθάσουν έως 30χ30 μ. σε απροσδιόριστο βάθος, βατό χαρακτηρίζεται στην μελέτη, δηλαδή όσο μπορούν, δηλαδή και σε 100-300 μέτρα βάθος.

Όλα τούτα σημαίνουν:

*  εξαφάνιση του νερού, γιατί τα πετρώματα των άνω περιοχών είναι καρστικά  και θα κατακρημνίζονται και θα χάνονται με τις γεωτρήσεις.

*  ότι κάθε άλλη αναπτυξιακή παραγωγική δραστηριότητα  μπαίνει στο στόχαστρο, την αβεβαιότητα, το μαρασμό και την εξαφάνιση.

*  ότι θα διανοιχθούν πλήθος δρόμων με συνέπεια την καταστροφή του δάσους και την έλλειψη διαδρομής για την πανίδα της περιοχής, με αποτέλεσμα την εξαφάνισή της.

* ότι επέρχεται μελλοντική εκμετάλλευση και καταστροφή του περιβάλλοντος, που μάλιστα μεγάλα τμήματά του βρίσκονται εντός της προστατευμένης ζώνης        ΝΑΤURA 2000 .

*  ότι ο χώρος  γίνεται απαγορευτικός για κάθε είδους εκδηλώσεις κοινωνικές, ψυχαγωγικές, πολιτιστικές, περιπάτου, αναψυχής κ.λ.π.

* ότι καταστρέφεται η βοσκοικανότητας της περιοχής, εξαφανίζεται η  κτηνοτροφία και η μελισσοκομία κλπ.

* ότι καθίσταται  μη αναστρέψιμη η καταστροφή του ενεργού περιβάλλοντος.

*  Σημαίνει τέλος όλη η προπεριγραφόμενη καταστροφή, τεράστια κέρδη για την οικογένεια Κυριακόπουλου, τα οποία θα φορολογηθούν στο Λουξεμβούργο.

Καθίσταται προφανές από τα παραπάνω ότι όλη η Γκιώνα δεσμεύεται σαν μεταλλευτική  περιοχή και ο τόπος μας καταστρέφεται. Μπαίνει στο στόχαστρο όλη η περιοχή της Γκιώνας. Από τη  Μπαρούκα, την Αλεφάντω, το Στριφάρι, το Παλιόχλωμο, τα Πηγάδια, τις Διπλόπιτες, το Χάνι Ζαγγανά, τον ΑΪ Γιάννη, το Κανανίτικο γεφύρι, τον Κάλο, τις Κρανιές και την Καρακοφυλιά, το Μτσεσι και τη Λυρίτσα, την Καλοσκοπή. Εως το Βλαχοθανάση και το Κόκκινο χούμα στο Λυδωρίκι, το Κοκκινάρι της Αμφισσας, τη Σεγδίτσα. Ακόμη και το Λιμάνι της Ιτέας προσαρμόζεται στην εξυπηρέτηση των μεταλλείων και όχι στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής.  Με λίγα λογια η εκμετάλλευση βωξίτη επεκτείνεται εντός περιοχών του δικτύου NATURA 2000 αλλά και μέσα σε στη ζώνη προστασίας του αρχαιολογικού χώρου των Δελφών.

Το οικολογικό και όχι μόνο  έγκλημα επεκτείνεται ραγδαία, δεδομένης και της μη αποκατάστασης των ζημιών εκεί όπου έχουν γίνει εξορύξεις, επειδή αυτές κοστίζουν.

-2^ΟΝ – Ποια ήταν η στάση των τοπικών αρχών στην παραπάνω καταστροφή της Γκιώνας?

Σε άλλες από τις παραπάνω αναφερόμενες περιπτώσεις,  το τέως Νομαρχιακό Συμβούλιο Φωκίδας δεν εξέφρασε  καθόλου την άποψή του εντός των νομίμως προθεσμιών, οπότε η απόφαση του Υπουργού προωθήθηκε  και εκδόθηκε  χωρίς τη γνωμοδότησή του Νομαρχιακού Συμβουλίου και σε άλλες των περιπτώσεων το Νομαρχιακό Συμβούλιο γνωμοδότησε θετικά και διαβίβασε την  σύμφωνη γνώμη του στον αρμόδιο Υπουργό και συγκεκριμένα η θετική απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου είναι η με αριθμό 252, εκδοθείσα στις 31-12-2010, δηλαδή εκδόθηκε η απόφαση αυτή κατά την  τελευταία ημέρα της θητείας του τότε Νομάρχη Φωκίδας και νυν Δημάρχου του Δήμου Δελφών,  Νικολάου Φουσέκη.

-3^ΟΝ – Ποια είναι η στάση των τοπικών αρχών  σήμερα στην παραπάνω καταστροφή της Γκιώνας? η  σιγή ιχθύος. Για το συμφέρον ποιού άραγε? σίγουρα όχι για το συμφέρον των πολιτών και του περιβάλλοντος.

-4^ΟΝ -  Ποια είναι τα αντισταθμιστικά οφέλη για την Φωκίδα και  πολύ μάλλον  για τις πληγείσες περιοχές? ΚΑΝΕΝΑ απολύτως

Ποια τα αντισταθμιστικά οφέλη για το Δημόσιο ? ΚΑΝΕΝΑ απολύτως.  Εξάλλου είναι γνωστό ότι, η «βαθιά οικονομική διάσταση» των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων έχει ως αποκλειστικό γνώμονα και κριτήριο το κέρδος του «επενδυτή».

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ   από το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Δελφών να αποδείξει ότι εκφράζει το συμφέρον των πολιτών και της Φωκίδας, που δεν είναι άλλο από την ανάπτυξή της  και όχι τα συμφέροντα της επενδύτριας  εκμεταλλευτικής εταιρείας  «S &B BIOMHXANIKA ΟΡΥΚΤΑ Α.Ε,  που είναι η καταστροφή και η υπανάπτυξη.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ από τον ΔΗΜΟ να εγγυηθεί, ότι δεν θα ακολουθήσει η Φωκίδα την θαυμαστή πορεία υπανάπτυξης, που απολαμβάνει η Β. Χαλκιδική.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ  εν τέλει ο  Δήμος Δελφών ΑΜΕΣΑ να ανακόψει το οικολογικό  και όχι μόνο έγκλημα  που επιχειρείται στην περιοχή μας, ασκώντας τις αναγκαίες δικαστικές ενέργειες και προσφυγές κατά των αποφάσεων του Υπουργού ΠΕΚΑ, που εγκρίνουν τους περιβαλλοντικούς όρους α)για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων βωξίτη και β)για την έρευνα κοιτασμάτων βωξίτη στις παραπάνω αναφερόμενες εκτάσεις. 

Σας υποβάλλουμε συνημμένα δύο (2) χάρτες τις Γκιώνας, επί των οποίων είναι σημειωμένες  τόσο οι εκτάσεις  που προσφέρονται προς  εκμετάλλευση όσο και οι εκτάσεις   που προσφέρονται προς έρευνα.

ΟΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΝΤΕΣ  – ΑΙΤΟΥΝΤΕΣ

Πηγή: Καρτερία

Δαμιανού Βασιλειάδη

Ένα κοσμοθεωρητικό πρόβλημα με πολιτικές απολήξεις!

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, Δημοδιδασκάλου

                                                                                                       Αθήνα, 20.1.2014

Εισαγωγικό σημείωμα

Μια αλληλογραφία που είχα με έναν φίλο μου έδωσε την αφορμή να την δημοσιοποιήσω, γιατί έκρινα ότι έχει γενικότερο ενδιαφέρον για προβληματισμό. Παραθέτω την αλληλογραφία για έναν ανοιχτό διάλογο και αντίλογο φυσικά, παραλείποντας τον παραλήπτη. Επρόκειτο για αλληλογραφία με αφορμή τα 95 χρόνια από τον τραγικό της θάνατο.

1. Η αλληλογραφία

Αγαπητέ ....,
η τοποθέτηση είναι πάρα πολύ πετυχημένη. Επειδή εκτιμώ την Ρόζα Λούξεμπουργκ, ως την καλύτερη και πιο αξιόλογη μαθήτρια του Κ. Μαρξ, θεωρώ ότι η κριτική της στον Λένιν που είναι γνωστή μπορεί να αποδοθεί με τη φράση που αναφέρεις κι εσύ:

«Ελευθερία χωρίς ισότητα είναι εκμετάλλευση. Ισότητα χωρίς ελευθερία είναι καταπίεση. Η αλληλεγγύη είναι η κοινή ρίζα της ελευθερίας και της ισότητας».

Στα γραπτά μου και στα βιβλία μου την παραθέτω, όταν αντιπαρατίθεμαι στην μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Ζητώ και ανατρέχω πάντοτε στην δική της επιχειρηματολογία. Θα μπορούσα να παραθέσω πολλές απόψεις της που είναι διάσπαρτες στα βιβλία μου και σε άρθρα μου. Ήταν το καλύτερο μυαλό μετά τον Μαρξ σχετικά με την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Διαφωνώ ωστόσο με την «κοινή ρίζα». Η κοινή ρίζα της ελευθερίας και της ισότητας είναι η δικαιοσύνη και όχι η αλληλεγγύη, που μπορεί να είναι ή να μην είναι παράγωγο της δικαιοσύνης. Χωρίς δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει αλληλεγγύη. Νομίζω ότι είναι αυτονόητο!

Δες σχετικά πως αναλύω το θέμα της ελευθερίας και της ισότητας σε σχέση μ’ αυτό που πολύ σωστά διατυπώνει η Ρόζα Λούξεμπουργκ αποφθεγματικά, αλλά αποτυγχάνει στο συμπέρασμα. (Θα έλεγα ότι η συγκεκριμένη αναγκαιότητα της υπαγόρευσε αυτό το συμπέρασμα, που ήθελε να τονίσει).
«Για μένα λοιπόν και την κοσμοθεωρία που έχω διαμορφώσει στη ζωή και τη δράση μου και την διατυπώνω σε ορισμένα κείμενά μου, που αν μου επιτρέψει ο χρόνος, θα σου στείλω μερικά, η βασική αντίθεση στην ανθρώπινη κοινωνία, γιατί η ανθρώπινη κοινωνία συντίθεται από αντιθέσεις και συνθέσεις, είναι η αντίθεση ανάμεσα στις έννοιες ελευθερία και ισότητα. Εδώ λοιπόν  εντοπίζεται το βασικό πρόβλημα και η πρόκληση για τους φιλοσόφους, κοινωνιολόγους πολιτικούς. Πώς δηλαδή θα ερμηνεύσουν και συμβιβάσουν αυτές τις έννοιες, που είναι θεμελιωμένες και αποτελούν θεμελιακά και υπαρξιακά στοιχεία του ανθρώπου και της κοινωνίας, που έχουν ωστόσο άμεσες συνέπειες και ενίοτε τραγικές για τις κοινωνίες, όπου δοκιμάστηκαν. Είναι σαν το πρόβλημα της προσπάθειας του τετραγωνισμού του κύκλου.

Επειδή έως σήμερα δεν υπήρξε επιστήμονας να λύση αυτό το πρόβλημα, η πρόκληση αυτή, για να το εκφράσω έτσι, θα μας απασχολεί, όσο υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, χωρίς να δίδεται μια ικανοποιητική λύση, αλλά να γίνεται απλώς μια προσέγγιση.

Για μένα η προσέγγιση προς λύση του προβλήματος της ελευθερίας και της ισότητας, σύμφωνα με τη δική μου θεωρητική συγκρότηση και κοσμοθεωρία, που κατευθύνει και τις πράξεις μου (δεν δρω τυχαία), γίνεται μέσω της δικαιοσύνης, ως δημιούργημα του ανθρώπινου πολιτισμού. Όσο πιο ανώτερος είναι ο πολιτισμός τόσο μεγαλύτερη προσέγγιση γίνεται ανάμεσα στην ελευθερία και την ισότητα. (Γι’ αυτό και θεωρώ ότι η σημερινή κρίση είναι πρωταρχικά κρίση πολιτισμού, δηλαδή της καταρράκωσης έως εξαφανισμού του αξιακού συστήματος που διατηρεί την ύπαρξη και συνοχή μιας κοινωνίας, με βάση τη δικαιοσύνη. Βασικά εκλείπει από την ελληνική κοινωνία η δικαιοσύνη). Και αυτή η προσέγγιση πραγματώνεται μόνο μέσω της δικαιοσύνης που είναι διπλής φύσης: Υπερβατική και ανθρώπινη. Για μεν την υπερβατική, όσον αφορά τον χριστιανισμό παράδειγμα ήταν ο Χριστός που σταυρώθηκε για την ιδέα αυτή και ο Σωκράτης, που ήπιε το κώνειο, απλώς για να μην παραβεί τα προστάγματα της δικαιοσύνης. Αυτό ήταν το ουσιαστικό νόημα της πράξης και των δύο. Η μία θεϊκή και η άλλη ανθρώπινη. Ο Χριστός πάτησε τον θάνατο, δηλαδή την απόλυτη φυσική, νομοτελειακή αναγκαιότητα που είναι ο θάνατος, μέσω της ελεύθερης υποταγής στη θεϊκή δικαιοσύνη, ενώ ο Σωκράτης νίκησε το θάνατο, μέσω της ανθρώπινης δικαιοσύνης και ελεύθερης επιλογής του να αψηφήσει ακόμη και αυτήν αναγκαιότητα του θανάτου και να αποκτήσει την απόλυτη ελευθερία, επιλέγοντας τη δικαιοσύνη και νικώντας τον θάνατο.

Θα το κάνω κατανοητό, αν πάρω ως βάση τα δύο συστήματα που αντιπαλεύουν στην μοντέρνα κοινωνία: Ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός. Στον καπιταλισμό κλίνει η ελευθερία στην απόλυτή της μορφή να εξαφανίζει την ισότητα, ενώ στον σοσιαλισμό, (αυτόν της θεωρίας και της πρακτικής της εφαρμογής) τείνει η ισότητα να εξαφανίζει την ελευθερία.

Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση έγινε κατορθωτή στην αθηναϊκή δημοκρατία, όπου επεκράτησε αυτό που είπε ο Αριστοτέλης: «Πολίτης δ’ απλώς ουδενί των άλλων ορίζεται μάλλον ή τω μετέχειν κρίσεως και αρχής». Ο ίδιος φυσικά είχε πει ότι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων».

Για την περίπτωση του πολίτη έχεις αναφερθεί σε ένα σημείο.

Τώρα μερικές παρατηρήσεις πάλι γενικές, βγαλμένες από τη δική μου φιλοσοφία, που όμως την έχω αναλύσει στα βιβλία μου, τόσο στο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, όσο και στο Ο Μαρξ, ο Λένιν .... και στο πρώτο κεφάλαιο του έργου μου Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός και σε αρκετά άρθρα μου.

Πάντοτε ξεκινάω από την φιλοσοφία και κυρίως την πολιτική φιλοσοφία και μετά κοινωνιολογία, αλλά προπάντων από την ψυχολογία της ανθρώπινης φύσης, την οποία αγνοούσε εγκληματικά η αριστερά.

Ο άνθρωπος ρέπει, όπως αναφέρει και ο διαχρονικός δάσκαλος Θουκυδίδης, προς το κακό. Αυτό το φαινόμενο όμως αφορά τις κοινωνίες εκείνες, όπου εφαρμόζεται η ηθική, δηλαδή στις προχωρημένες κοινωνίες και όχι τις πρωτόγονες, στις κοινωνίες, όπως αναφέρεις κι εσύ στις κοινωνίες του προ -κοινωνικού ανθρώπου, όπου επικρατεί η φύση βασικά. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την κατάσταση του ανθρώπου ως ζώου, που διακατέχεται από ένστικτα επιβίωσης και επικράτησης για επιβίωση όπως το ζώο, που κατασπαράσσει άλλα ζώα για να επιζήσει και ζει τον νόμο της φύσης. Ο κανιβαλισμός ανταποκρίνεται σ’ αυτό το στάδιο, αλλά και άλλες μορφές.

Αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος ξεπερνά, όταν ξεπερνά το επίπεδο της αγέλης, όπου επικρατούν ακόμη οι φυσικοί νόμοι. Στις κοινωνίες ωστόσο, όπου επικρατεί η πολιτική, καθορίζονται κανόνες συμβίωσης, όπως είναι τα συντάγματα,  ως γενικός νόμος και οι επί μέρους νόμου, που απορρέουν απ’ αυτόν. Το κοινωνικό συμβόλαιο είναι ένα είδος συντάγματος ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, σ’ ένα προχωρημένο επίπεδο εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας.

Εκεί αναφύεται και το θέμα της ηθικής, όχι με την τρέχουσα σημασία του όρου, αλλά με την έννοια της ελευθερίας. Σκέψου τον Ηρακλή, όταν είναι να αποφασίσει τον δρόμο της αρετής ή της κακίας. Δηλαδή η δυνατότητα της επιλογής. Αυτό σημαίνει ηθική κατά βάση. Να έχεις τη δυνατότητα να διαλέξεις ανάμεσα στο καλό και το κακό, με βάση την ελευθερία επιλογής. Το καλό για τον άνθρωπο είναι φυσικά ο δίκαιος νόμος, που προσπαθεί να συνδυάσει την ελευθερία με την ισότητα. Όσο δηλαδή ο νόμος φέρνει πιο κοντά την ελευθερία και την ισότητα, τόσο πιο ευδαίμων είναι μια κοινωνία. Εκείνοι που κατάφεραν μάλιστα να επιλέξουν ελεύθερα τον θάνατο, όπως ο Χριστός και ο Σωκράτης, έχουν καταφέρει να απελευθερωθούν και από την αναγκαιότητα του θανάτου. Γι’ αυτό τους θαυμάζουμε και τους θεωρούμε πρότυπα. Θα λέγαμε ότι νίκησαν τον θάνατο, που είναι η απόλυτη αναγκαιότητα. Δηλαδή η ελευθερία τους μέσω της ελεύθερης επιλογής του θανάτου, θανάτωσε και αυτήν την αναγκαιότητα των φυσικών νόμων.

Τι θέλω να πω. Γνωρίζεις αυτό που είχε πει ο Θουκυδίδης: «Ο ισχυρός επιβάλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλει η αδυναμία του» και προσθέτει μάλιστα και κάτι άλλο: «Απ’ ό,τι μπορεί κανείς να εικάσει για τους θεούς και απ’ ότι είναι βέβαιο για τους ανθρώπους, πιστεύουμε ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι, ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλουν πάντα την εξουσία τους, αν έχουν τη δύναμη να το επιτύχουν». (Θουκυδίδου, Ιστορία Ε΄ (103-105). Τα παραθέτω στη σ. 16 του έργου μου Παγκοσμιοποίηση.....Καλό είναι ευκαιριακά να του ρίξεις αυτού τουλάχιστον κεφαλαίου, καθώς και το φιλοσοφικό μέρος του έργου μου ο Μαρξ, ο Λένιν ...., μια ματιά, αν έχει φυσικά ένα γενικότερο ενδιαφέρον πάνω σ’ αυτά τα φιλοσοφικά θέματα, που έχουν όμως μια απόλυτη σχέση με την τρέχουσα πολιτική.

Θα κάνω εδώ και ένα σχόλιο για τον Μαρξ. Ο Μαρξ με την πάλη των τάξεων δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να επιβεβαιώνει τον Θουκυδίδη. Η πάλη των τάξεων δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δια της βίας επιβολή του ισχυρού επί του αδυνάτου. Δηλαδή το προλεταριάτο ή η εργατική τάξη να επιβάλει τη θέλησή του πάνω στην καπιταλιστική τάξη.

Κατά την άποψή μου ο Μαρξ έκανε ένα πολύ σοβαρό λάθος με την εφαρμογή των φυσικών νόμων πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες. Δεν είναι μόνο ο νεοφιλελευθερισμός που εφαρμόζει τον οικονομισμό, ως φυσικό νόμο, αλλά και ο μαρξισμός.

Στην ουσία ο εξελικτικός θετικισμός του Μαρξ, δηλαδή ότι και οι ανθρώπινες κοινωνίες διέπονται από τους φυσικούς νόμους, όπου δεν υφίσταται ελευθερία, άρα δεν υφίσταται και ηθική ήταν η βασική αιτία της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και όπως τόνισα προηγουμένως ηθική δεν μπορεί να υπάρχει, χωρίς ελευθερία.

Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Αυτά τα θέματα τα αναλύω σε ένα καινούργιο μου βιβλίο, που είναι ήδη έτοιμο από καιρό, αλλά λόγω χρημάτων δεν μπορώ να το εκδώσω.

Ίσως μερικά κεφάλαια, μιας και βλέπω ότι ασχολείσαι με φιλοσοφικά θέματα θα σου στείλω.

Προς το παρόν σου στέλνω τι είπε ο Δαρείος σχετικά με την δημοκρατία της Αθήνας.

Αυτά τα ολίγα από μένα».

Δαμιανός

2. Απόσπασμα από το Δημοκρατικός Σοσιαλισμός ή το όραμα του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η εφαρμογή του στην πράξη.

«Σωσίες ή σωτήρες, ως απρόσκλητοι μεσολαβητές που με θεληματικό ή αθέλητο τρόπο θα αναλάβουν εργολαβικά τη σωτηρία της ανθρωπότητας, απορρίπτονται, και μάλιστα όταν υπόσχονται «δια της βίας» μια μελλοντική κοινωνία «αγγέλων».

Τις αρνητικές αυτές εξελίξεις καυτηριάζει με έντονο και αποκαλυπτικό τρόπο μια μεγάλη επαναστάτρια εκείνης της εποχής, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, για την οποία ο βιογράφος του Μαρξ Φραντζ Μέρινγκ λέει, χωρίς υπερβολή, ότι ήταν το καλύτερο μυαλό μετά τον Μαρξ. Θα επιστρατεύσουμε κι εμείς αυτό το μυαλό για τη δική μας επιχειρηματολογία.

Παρ’ όλο που συμφωνούσε με τον Λένιν στην κατάληψη της εξουσίας από το προλεταριάτο, διαφωνούσε στον περιορισμό της δράσης του και τους τρόπους και τις διαδικασίες απελευθέρωσής του. Τη βασική της διαφωνία διατυπώνει ακριβώς σ’ αυτό το σημείο με τα εξής λόγια: «Αλλά αυτή η δικτατορία πρέπει να είναι το έργο της εργατικής τάξης και όχι μιας μικρής μειοψηφίας, που διευθύνει στο όνομα της τάξης. Με άλλα λόγια πρέπει να προχωρεί ανάλογα με την ενεργό συμμετοχή των μαζών, να παραμένει κάτω από την άμεση επίδρασή τους, να υποτάσσεται στον έλεγχο ολόκληρου του λαού και να είναι προϊόν της αυξανόμενης πολιτικής διαπαιδαγώγησης των λαϊκών μαζών».[1] Αυτή ήταν η ειδοποιός διαφορά της Ρόζας Λούξεμπουργκ από τον Λένιν. Και την αναλύει πιο διεξοδικά με αφορμή την κατάργηση της Συντακτικής Συνέλευσης, την οποία κριτικάρει αυστηρά. Η κατάργηση της Συντακτικής Συνέλευσης μετά την Οκτωβριανή εξέγερση δικαιολογήθηκε από τον Λένιν και τον Τρότσκι με το επιχείρημα ότι η σύνθεσή της ήταν συντηρητική, γιατί αντανακλούσε τη χτεσινή Ρωσία του Κερένσκι. Αντί όμως να προκηρύξουν γενικές εκλογές, όπως διακήρυττε η Ρόζα Λούξεμπουργκ για μια καινούργια Συντακτική Συνέλευση, θεώρησαν πως ήταν περιττή κάθε Συντακτική Συνέλευση. Αυτό σήμαινε απαξία κάθε εθνικής αντιπροσωπείας που προέρχεται από γενικές εκλογές κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ διατύπωσε την πλήρη της αντίθεση στην προσπάθεια χειραγώγησης των μαζών από την ηγεσία των μπολσεβίκων, πιθανόν έχοντας κατά νου τη φράση του Μαρξ για την «χειραφέτηση της εργατικής τάξης». Ενδεικτική είναι η στάση των μπολσεβίκων πριν καταλάβουν την εξουσία. Γράφει χαρακτηριστικά ο Τρότσκι: «Έπρεπε ν’ αρπάξουμε την εξουσία και όχι να καταπιαστούμε με το συνέδριο των Σοβιέτ…Το κόμμα έπρεπε να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα κι’ έπειτα θα βλέπαμε τι θα κάναμε με το δεύτερο συνέδριο των Σοβιέτ».[2]

Παραθέτουμε το περίφημο απόσπασμα, της Ρόζας Λούξεμπουργκ, ύμνο για την ελευθερία, έτσι όπως την κατανοούσε η ίδια: «Τα γιγάντια προβλήματα, ακριβώς, που αντιμετώπισαν οι Μπολσεβίκοι με θάρρος και αποφασιστικότητα, απαιτούσαν την, όσο μπορούσε να γίνει, πιο εντατική πολιτική εκπαίδευση των μαζών και τη συσσώρευση πείρας, που δεν είναι ποτέ δυνατή χωρίς πολιτική ελευθερία. Η ελευθερία μόνο για τους οπαδούς της κυβέρνησης και για μόνο τα μέλη ενός κόμματος –όσο πολυάριθμα κι αν είναι αυτά– δεν είναι ελευθερία… Η ελευθερία νοείται πάντα ελευθερία για κείνον που σκέφτεται διαφορετικά: όχι από φανατισμό για τη “δικαιοσύνη”, αλλά γιατί απ’ αυτό εξαρτάται κάθε τι που διδάσκει, εξυγιαίνει, ξεκαθαρίζει μέσα στην πολιτική ελευθερία, και γιατί η “ελευθερία” χάνει την αποτελεσματικότητά της, όταν καταντάει προνόμιο».[3] Και προσθέτει επιπλέον για να ενισχύσει την ακαταμάχητη επιχειρηματολογία της: «ο σοσιαλισμός από τη φύση του την ίδια δεν μπορεί να παραχωρηθεί, δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί με ουκάζια», εννοώντας σαφέστατα, ότι διατάγματα, δηλαδή διοικητικά μέτρα, δεν αποτελούν δομικά στοιχεία του σοσιαλισμού[4]… Παραθέτουμε και μερικά ακόμη σημαντικά αποσπάσματα στο ίδιο θέμα, για να δούμε, τι μεγάλη σημασία είχε για την εξέλιξη του σοβιετικού πειράματος και τα αίτια της αυτοκαταστροφής του «…με τον αποκλεισμό της δημοκρατίας καταστρέφονται οι ζωντανές πηγές κάθε πνευματικού πλούτου και προόδου». Και προσθέτει: «Ο Λένιν και ο Τρότσκι έβαλαν στη θέση των αντιπροσωπευτικών σωμάτων, που βγαίνουν από γενικές εκλογές, τα Σοβιέτ σαν μοναδική πραγματική αντιπροσώπευση των εργαζομένων μαζών. Αλλά πνίγοντας την πολιτική ζωή σ’ όλη τη χώρα, είναι μοιραίο να παραλύει ολοένα και περισσότερο η ζωή μέσα σ’ αυτά τα ίδια τα Σοβιέτ. Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, η ζωή ξεψυχάει μέσα σ’ όλους τους δημόσιους θεσμούς, γίνεται μια ζωή επιφανειακή, όπου η γραφειοκρατία μένει το μόνο ενεργό στοιχείο. Από το νόμο αυτό κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει».[5] Γνωρίζουμε όλοι ότι δεν υπάρχει προοδευτική γραφειοκρατία. Η γραφειοκρατία από τη φύση της είναι ή γίνεται συντηρητική έως αντιδραστική σε οποιαδήποτε κοινωνία και οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Η γραφειοκρατία απλώς προσαρμόζεται και τίποτε άλλο. Υπάρχουν κι άλλες τοποθετήσεις πάνω σ’ αυτό το πνεύμα. Κι αυτές οι λίγες παραθέσεις των απόψεων της μεγάλης επαναστάτριας Ρόζας Λούξεμπουργκ αρκούν για να αναδείξουν το πρόβλημα της συγκρότησης της προλεταριακής δικτατορίας ως συστήματος δικτατορικής εξουσίας από μέρους του κόμματος των Μπολσεβίκων επί του ίδιου του προλεταριάτου. Αυτή η εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη με τον τρόπο που οργάνωσε ο Λένιν το αυστηρά συγκεντρωτικό και ιεραρχικά δομημένο κόμμα των επαγγελματιών επαναστατών. Παρ’ όλα αυτά θα παραθέσουμε ακόμη δύο αποσπάσματα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, για να γίνει το πρόβλημα απόλυτα κατανοητό: «Η ιστορική αποστολή του προλεταριάτου είναι, όταν φτάσει στην εξουσία, να δημιουργήσει, στη θέση της αστικής δημοκρατίας τη σοσιαλιστική δημοκρατία και όχι να καταστρέψει κάθε δημοκρατία». Και τέλος προσθέτει: «Ακόμα αυτή η δικτατορία πρέπει να είναι το έργο της τάξης και όχι μιας μικρής μειοψηφίας που διευθύνει στο όνομα της τάξης. Με άλλα λόγια πρέπει να προχωρεί ανάλογα με την ενεργό συμμετοχή των μαζών, να παραμένει κάτω από την άμεση επίδρασή τους, να υποτάσσεται στον έλεγχο ολόκληρου του λαού και να είναι προϊόν της αυξανόμενης διαπαιδαγώγησης των λαϊκών μαζών».[6] Πραγματικά τα επιχειρήματα της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι συντριπτικά και αφοπλιστικά για τις μεθόδους που ακολούθησε ο Λένιν για την εγκαθίδρυση και εδραίωση της μπολσεβίκικης εξουσίας. Οι απόψεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ ήταν πολύ προχωρημένες –και μπορούμε να ισχυριστούμε– και «προφητικές» για την εποχή τους. Πάντως συμβαδίζουν εν πολλοίς με το πνεύμα που εξέφραζαν και οι ιδέες του Μαρξ.

Στο σημείο αυτό αξίζει να προσθέσουμε και τη μαρτυρία της κριτικής άποψης ενός μοντέρνου στοχαστή, του Κορνήλιου Καστοριάδη, που επιβεβαιώνει με υπερβολή τις απόψεις της Ρ. Λούξεμπουργκ. Σημειώνει τα εξής: «Τους στόχους της προλεταριακής επανάστασης μόνο το ίδιο το προλεταριάτο στο σύνολό του θα μπορέσει να τους πετύχει και κανείς άλλος στη θέση του. Για την πραγματοποίησή τους δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, ούτε καν –και προπαντός– στα ίδια του τα “στελέχη”. Αν το ίδιο το προλεταριάτο, στο σύνολό του, δεν έχει κάθε στιγμή την πρωτοβουλία και τη διεύθυνση των κοινωνικών δραστηριοτήτων, τόσο κατά τη διάρκεια της επανάστασης, αλλά κυρίως μετά απ’ αυτήν, τότε το μόνο που θα πετύχει θα είναι να αλλάξουν οι αφέντες, και το εκμεταλλευτικό καθεστώς θα ξαναεμφανισθεί, ίσως κάτω από άλλες μορφές, αλλά στο βάθος ίδιο».[7] Οι απόψεις αυτές του Καστοριάδη σαφώς και στρέφονται ενάντια στις επαναστατικές πρακτικές του Λένιν, των μπολσεβίκων γενικότερα, αλλά και όλων των επιγόνων, που θέλουν να αντιγράψουν στο μέλλον τέτοιες πρακτικές.

Σημείωση: Η πρώτη παράθεση έγινε με αφορμή τα κριτικά μου σχόλια σ’ έναν φίλο που έκανε διπλωματική εργασία και αφορά βασικά το κοσμοθεωρητικό θέμα της ελευθερίας και ισότητας.

Η δεύτερη παράθεση προέρχεται από το βιβλίο μου: Δημοκρατικός Σοσιαλισμός ή το όραμα του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η εφαρμογή του στην πράξη, Αθήνα 2006, Εκδ. «Εναλλακτικές Εκδόσεις», σ. 72 75. Φυσικά παραθέτω και σε άλλα γραπτά μου τις θέσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Αυτό είναι μόνο ένα μικρό απόσπασμα από τις απόψεις της.

Αν υπάρχει ενδιαφέρον μπορώ να στείλω τα δύο κεφάλαια της ανέκδοτης εργασίας μου που έστειλα στον φίλο που προαναφέρω.

Θα μου πείτε βέβαια τι σχέση έχουν όλα τα ανωτέρω με τις διεκδικήσεις μας απέναντι στην Γερμανία. Έχουν και παραέχουν θα ισχυριστώ εγώ, γιατί η βάση των διεκδικήσεών μας δεν είναι η εκδίκηση, για κάνω ένα σχήμα λόγου, αλλά η δικαιοσύνη. Μιλάμε για δικαίωση και αυτό προβάλουμε πάντοτε, ως βάση όλης της επιχειρηματολογίας μας».

3. Παράθεση χαρακτηριστικών παραδειγμάτων

Για να γίνουν «απόλυτα» κατανοητά όλα αυτά που προανάφερα θα παραθέσω ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα

α) Η γερμανική Αριστερά (Die Linke) επιβεβαίωσε την αλληλεγγύη της στο Εθνικό Συμβούλιο διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και έδειξε έμπρακτα την αλληλεγγύη της στα δίκαιο των διεκδικήσεών μας απέναντι στην Γερμανία. Έδειξε την αλληλεγγύη της, γιατί βασίστηκε στο δίκαιο που έχουμε απέναντι στην Γερμανία. Αυτό έχει σημασία.

β) Θεωρώ προσωπικά ότι είμαι ένας Έλληνας πατριώτης, που σέβεται τον πατριωτισμό και των άλλων λαών και εθνών. Με αυτή την έννοια είμαι πρόθυμος να δείξω την διεθνιστική μου αλληλεγγύη, για την οποία τόσο δραματικά μίλησε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, με μία όμως προϋπόθεση, που δεν είναι άλλη από τη δικαιοσύνη, δηλαδή το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς κανόνες. Αν λοιπόν, παίρνοντας παράδειγμα τους γείτονές μας, Τούρκους, Σκοπιανούς, Αλβανούς θέλω να δείξω την διεθνιστική μου αλληλεγγύη, πρέπει να την βασίσω στην δικαιοσύνη, γιατί χωρίς δικαιοσύνη δεν ισχύει η αλληλεγγύη.  Όταν όμως αυτοί διεκδικούν ένα δωμάτιο ή μερικά δωμάτια από το σπίτι μου, που το έχτισα εδώ και κάποιες χιλιετίες με άπειρες αγώνες και θυσίες, ως Έλληνας, δηλαδή διεκδικούν οι Τούρκοι την Κύπρο, το Μισό Αιγαίο, την Θράκη, αλλά και την Μακεδονία έως την Θεσσαλονίκη, αν οι Σκοπιανοί διεκδικούν την ελληνική Μακεδονία, αν οι Αλβανοί διεκδικούν την Ήπειρο (Τσαμουριά, όπως λένε), δεν υπάρχει δικαιοσύνη, άρα δεν μπορεί να υπάρξει και διεθνιστική αλληλεγγύη. Γιατί στην περίπτωση αυτή ενισχύω τον εθνικισμό και όχι τον πατριωτισμό τους και με τον τρόπο αυτό δεν είμαι διεθνιστής, αλλά ο ίδιος εθνικιστής, στηρίζοντας τον εθνικισμό τους. Αυτό είναι ένα το κρατούμενο.

 Θεωρώ ότι έναν αριστερό δεν πρέπει να τον διακρίνει αλαζονεία, υποκρισία και ιδιοτέλεια. (παράδειγμα χαρακτηριστικό οι Πάγγαλοι). Γιατί το λέω αυτό.

Πολλοί που παριστάνουν τον αριστερό και φέρουν στο μέτωπό τους την ταμπέλα αριστερός λένε με απλά λόγια τα εξής: Ο ΖΥΡΙΖΑ είναι αριστερό κόμμα.

Εγώ είμαι στον ΣΥΡΙΖΑ, άρα είμαι αριστερός. Μια τέτοια βέβαια εξίσωση δεν ευσταθεί και θα προσπαθήσω να το αποδείξω με το κατωτέρω παράδειγμα.

γ)Διαβάζω το πόθεν έσχες των βουλευτών και στέκομαι στο πόθεν έσχες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάζω στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», Xρήστος Μπόκας, 16/12/2013, ανάμεσα στα άλλα και την ακόλουθη παράθεση για τον Σούπερ - Αριστερό καθηγητή κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο:

«1. Αμιγούς επιθετικής καπιταλιστικής στόχευσης είναι το επενδυτικό χαρτοφυλάκιο του βουλευτή Β' Αθήνας, κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου, με συνολική αξία κτήσης 457.700 ευρώ και 107.000 αγγλικών λιρών (127.273 ευρώ). Στην κορυφή των προτιμήσεων του υπεύθυνου Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται η Black Rock, η μεγαλύτερη επενδυτική εταιρεία του κόσμου. Στον οικονομικό κολοσσό, που πραγματοποίησε εν μέσω κρίσης την αξιολόγηση των ελληνικών τραπεζών, ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών τοποθέτησε το ποσό των 130.000 ευρώ αγοράζοντας 11.000 μερίδια αμοιβαίων κεφαλαίων.
Στη δήλωση «πόθεν έσχες» του δε, φιγουράρει και το όνομα της JP Morgan με εγγραφή 1.764 μεριδίων αμοιβαίων κεφαλαίων της εταιρείας στην οποία έχουν επιβληθεί από τις αμερικανικές αρχές δυσθεώρητα πρόστιμα, ύψους 13 δισ. δολαρίων, για σκανδαλώδεις αγοροπωλησίες παραγώγων.
Διαθέτει επίσης ομόλογα αξίας 100.000 λιρών Αγγλίας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, ενώ όσον αφορά στα επίπεδα ρευστότητας του κ. Τσακαλώτου, σε 17 τραπεζικούς λογαριασμούς υπάρχουν συνολικές καταθέσεις 291.000 ευρώ. Η περιουσιακή του κατάσταση συμπληρώνεται από δύο κατοικίες στην Κηφισιά, ένα γραφείο και μία ακόμη οικία στην Πρέβεζα».

Και ερωτώ: Είναι ο ανωτέρω κύριος αριστερός, σύμφωνα με τα κριτήρια που προανάφερα. Αν ναι, τότε πραγματικά η διαστροφή των εννοιών έχει φτάσει σε ανείπωτα στάδια και η ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα. Η απάντηση η δική μου είναι ξεκάθαρα. Ο ανωτέρω κύριος Τσακαλώτος και όλοι οι όμοιοι ή παρόμοιοι Τσακαλώτοι, δεν είναι αριστεροί. Μπορεί να είναι ο,τιδήποτε άλλο, αλλά αριστεροί δεν είναι. Γιατί αλλιώς θα τρελαθούμε, αν δεν έχουμε ήδη τρελαθεί, που είναι το πιθανότερο!

Δεν είναι ανεπίτρεπτο να Τσαλακώνουν κάποιοι την νοημοσύνη και προπάντων της αξιοπρέπειά μας!!!

Αιδώς Αργείοι!

Και ένα τελευταίο: Δεν απορώ καθόλου, αλλ’ όμως εξίσταμαι!

Και μιας και μιλάμε και αναλύουμε το νόημα της αλληλεγγύης, τονίζω, για όποιον το καταλαβαίνει, ότι τα γράφω από αλληλεγγύη προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια ποτέ δεν έβλαψε, εκτός από εκείνους που πρέπει να βλάψει επιτέλους!

ΥΓ  Αν μου πείτε ότι δεν σας αφορά αυτή η αλληλογραφία, την αποσύρω!

---

[1] Ρ. Λούξεμπουργκ, Δημοκρατία και Ελευθερία, στο Ρόζα Λούξεμπουργκ, Όλα τα Έργα, τόμ. Ι, εκδόσεις «Υδροχόος», Αθήνα 1972, σ. 104

[2] Λέο Τρότσκι, Ο Λένιν, εκδόσεις «Νέοι Στόχοι», Αθήνα, σ. 84

[3] Ρ. Λούξεμπουργκ, Δημοκρατία και Ελευθερία, στο Ρόζα Λούξεμπουργκ, Όλα τα Έργα, τόμ. 1, εκδόσεις «Υδροχόος», Αθήνα, 1972, σ. 104

[4] Ρ. Λούξεμπουργκ, ό.π., σ. 105

[5] Ρ. Λούξεμπουργκ, ό.π., σ. 105

[6] Ρ. Λούξεμπουργκ, ό.π., σ. 110-111

[7] Κ. Καστοριάδης, Η Γραφειοκρατική Κοινωνία, εκδόσεις “Ύψιλον”, Αθήνα 1985, σ. 184