Δαμιανού Βασιλειάδη

Αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης και τις δυνατότητες διεξόδου

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, δημοδιδασκάλου

                                                                                                     Αθήνα, 22.1.2014

Όταν οι άνθρωποι επιθυμούν κάτι, συνηθίζουν να στηρίζονται στην άλογη ελπίδα, ενώ εκείνο που είναι αντίθετο προς την επιθυμία τους, το αποδιώχνουν από τη σκέψη τους με αυθαίρετους συλλογισμούς

                                                                                 Θουκυδίδης, (Ιστορία, Δ΄, 108)

Οι Έλληνες ζουν με ψευδαισθήσεις, τις οποίες δεν θέλουν να αποβάλουν, θεωρώντας λανθασμένα ότι έτσι γλυτώσουν από το πρόβλημα που τους βασανίζει. Δεν θέλουν να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα. Προτιμούν ως παρηγοριά το απατηλό ψεύδος. Αναζητούν τις αιτίες εκεί που δεν υπάρχουν, γιατί έτσι τους βολεύει.

Το ζήτημα της Ελλάδας, πρέπει να το καταλάβουμε καλά, δεν είναι πρωταρχικά οικονομικό ή καθαρά οικονομικό, ώστε να μας το λύσουν οικονομολόγοι ή κάποιοι θαυματοποιοί. Με αυτή την έννοια δεν είναι θέμα ευρώ ή δραχμής, ωσάν να είναι πανάκεια. Είναι απλό. Και στην δραχμή να ήμασταν και να μην υπήρχε η ευρωζώνη και να μην υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καταλήγαμε εδώ που καταλήξαμε, με την πολιτική που ασκήθηκε στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά. Η αιτία είναι το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που εφάρμοσε το πολιτικό σύστημα μετά την μεταπολίτευση. Δηλαδή τα δάνεια που πήραν οι μεταχουντικές κυβερνήσεις και τα σκόρπισαν, υπερχρεώνοντας την χώρα. Χωρίς την υπερχρέωση δεν θα υπήρχε η κρίση.

Αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι πρωταρχικά πολιτικό. Η πολιτική εξουσία είναι η πηγή και η αιτία της κρίσης, γιατί αυτή είναι, που καθορίζει τα πάντα σ’ ένα κράτος.

Στη συνέχεια είναι πολιτιστικό, δηλαδή πρόβλημα διαπλοκής και διαφθοράς της ελληνικής κοινωνίας από τα κόμματα που άσκησαν πολιτική εξουσία και από την κατά καιρούς αντιπολίτευση που εντάχθηκε συνειδητά σ’ αυτό το μοντέλο. Η πολιτική, μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς, κατάφερε να οδηγήσει την χώρα στο χείλος του γκρεμού, γιατί μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς κατάφερε να χειραγωγήσει την ελληνική κοινωνία. Σε τρίτη θέση έρχεται η οικονομία, ώστε το πρόβλημα από πρόβλημα πολιτικής και πολιτικών να γίνει οικονομικό με μέσο το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, δηλαδή το οικονομικό μοντέλο που βασίστηκε στα δανεικά. Το παρασιτικό όμως αυτό μοντέλο, που οδήγησε στην καταστροφή, επαναλαμβάνουμε, δεν το υλοποίησε η οικονομία η ίδια, ωσάν να ήταν κάποια πολιτική εξουσία, αλλά η πολιτική και οι πολιτικοί. Με την έννοια αυτή το πρόβλημα δεν θα μας το λύσουν οι οικονομολόγοι, γιατί δεν είναι θέμα τεχνοκρατικό, όπου έχουν λόγο οι οικονομολόγοι. Η πολιτική εξουσία δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές στους οικονομολόγους, να αναπτύξουν το άλφα ή βήτα οικονομικό μέτρο, με βάση τις πολιτικές αποφάσεις.

Το είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, που παρεμπιπτόντως είναι ο βασικός ολετήρας της Ελλάδας, ο οποίος ως πολιτικός και όχι ως οικονομολόγος «στραγγάλισε» κυριολεκτικά και την οικονομία. Όταν φτάσαμε στο απροχώρητο, εξαιτίας του βασικά, είχε πει το περίφημο: «Η θα πρέπει να μειώσουμε  δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα» (βλ. εφημ. «Ελευθεροτυπία, 23.6.2006). Εφάρμοσε όμως κάτι άλλο, που οδήγησε στην χρεοκοπία. Σε μια ερώτηση του καθηγητή Τζέιμς Πέτρας, ενός συνετού σοσιαλιστή, όταν τον ρώτησε ότι εκλέχτηκε για να αλλάξει το σύστημα ο Ανδρέας Παπανδρέου απάντησε με τα εξής λόγια: «Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας». (Βλ. Τζέιμς Πέτρας, Συνέντευξη στην εφημ «Αντιφωνητής», 5 Απριλίου 2010). Οπότε εφάρμοσε το καταστροφικό καταναλωτικό μοντέλο με δανεικά. Δεν ήταν η οικονομία που αποφάσισε γι’ αυτό, αλλά αυτός που είχε την πολιτική εξουσία, δηλαδή ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ας το «χωνέψουμε» κάποια στιγμή, για να ξέρουμε που πατάμε.

Έτσι σκόρπισε των πακτωλό των χρημάτων από τα ευρωπαϊκά ταμεία για την εξαγορά ψήφων, καταστρέφοντας παράλληλα την εγχώρια παραγωγή. Τον ενδιέφερε η εξουσία και τίποτε πέραν τούτου, όπως και τους επιγόνους φυσικά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνουμε σήμερα τόσο τραγικά. Ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας χρειαζόταν κόπο, μόχθο, θυσίες, ήθος και ανιδιοτέλεια, που θα είχαν ενδεχομένως κάποιο κόστος, το οποίο όμως δεν ήταν πρόθυμος να αναλάβει ο ίδιος και οι επίγονοί του, για να βάλουν υγιείς βάσεις τόσο στην κοινωνία, όσο και στην οικονομία.

Θα άλλαζε τίποτε στην καταστροφική πορεία, αν είχαμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες, δραχμή, αντί για ευρώ; Όχι φυσικά, είναι η απάντηση. Μήπως η δραχμή μας έκανε στο παρελθόν ή θα μας κάνει στο μέλλον πιο ηθικούς; Πιστεύει κανείς σε μια τέτοια βλακεία;

Οι οικονομολόγοι δεν είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν πώς θα βγούμε από τα αδιέξοδα. Τι να σου κάνουν οι οικονομολόγοι, αν η πολιτική εξουσία έχει αποφασίσει την υπερχρέωση της χώρας, όπως το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου; Ακόμη και ο Αριστοτέλης τονίζει:  « ... η ζωή είναι ενέργεια, όχι υλική δημιουργία. Άρα σκοπός της ζωής δεν είναι η κατασκευή, η παραγωγή αγαθών, αλλά η επιδίωξη της ηθικής, μέσω των υλικών αγαθών …». Συνεπώς δεν έχουν πρώτο λόγο για την προκοπή μιας κοινωνίας οι οικονομολόγοι, αλλά η ηθική των πολιτικών. 

Ακόμη πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι  για το δημόσιο χρέος, που θα αφανίσει την Ελλάδα, δεν φταίει πρωταρχικά τουλάχιστον, για να μην πω αποκλειστικά, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε η Ευρωζώνη, ούτε το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ούτε το ευρώ ούτε η δραχμή, ούτε κανένας άλλος, αλλά πρωταρχικά η ελληνική πολιτική και πολιτικοί και η ελληνική κοινωνία, με ιεράρχηση φυσικά των ευθυνών σε κάθε περίπτωση. Όλοι αυτοί, που προανέφερα, εκμεταλλεύτηκαν μια κατάσταση που δημιουργήσαμε εμείς. Αλλιώς δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε, όσο κι αν προσπαθούσαν. Θα είχαμε τις γνωστές επιπτώσεις που έχουν και άλλα κράτη ίσως, αλλά δεν θα ήμασταν ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Μην αναζητούμε άλλοθι λοιπόν άλλοθι στους ξένους, ως φύλλο συκής, για να καλύψουμε τη γύμνια μας.

Αν κάνουμε υπόθεση εργασίας ότι δεν υπάρχουν τα μνημόνια και δεν υπάρχει το χρέος και από πάνω μας δάνειζαν κάποιοι, έχουμε την εντύπωση ότι θα είχε λυθεί το πρόβλημα της Ελλάδας; Απαντώ ευθέως και μετά παρρησίας: Όχι. Θα συνεχίζαμε τα ίδια και χειρότερα, γιατί δεν θα είχαμε αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην ρίζα του, δηλαδή στις πραγματικές του αιτίες, επειδή θα συνεχίζαμε με την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά, τρέχοντας πίσω από εκείνον που θα πει «λεφτά υπάρχουν».

Θ το επαναλάβουμε για πολλοστή φορά: Η διαφθορά των πολιτικών διέφθειρε την ελληνική κοινωνία και την οδήγησε εκεί που βρισκόμαστε τώρα, γιατί το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, δηλαδή πρωταρχικά από την πολιτική ηγεσία.

Θα παραθέσουμε απλώς δύο επιχειρήματα, που αποδεικνύουν το λόγου το αληθές. Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που τόνισε σχετικά η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ για τα διεφθαρμένα αστικά καθεστώτα. Λέει συγκεκριμένα: «Όταν πέσουν τα φράγματα και τα κατά συνθήκην στηρίγματα τη ηθικής και του δικαίου, η αστική κοινωνία, της οποίας ο εσωτερικός νόμος είναι η πιο βαθιά ανηθικότητα, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βυθίζεται αμέσως και χωρίς σταματημό στη διαφθορά και στην αλητεία» (Βλ. Ρόζα Λούξεμπουργκ, Η ρωσική επανάσταση, εκδ. «Κοροντζή», Αθήνα 1978, σ. 83).

Αυτό βασικά που βιώνουμε στην Ελλάδα σήμερα. Αλλά ας προσθέσουμε και το σχετικό απόφθεγμα του Ανωνύμου Έλληνος της "Ελληνικής Νομαρχίας", ο οποίος επισημαίνοντας τα ολέθρια αποτελέσματα της διαφθοράς για το μέλλον της Πολιτείας, έγραφε και τα εξής: "Το πρώτον θανατηφόρον σύμπτωμα, μιας ελευθέρας πολιτείας, όπου πλησιάζει εις το τέλος της, ήτοι εις την δουλείαν, από την οποίαν δυσκόλως ημπορεί να ξανάβγη, είναι η διαφθορά των ηθών, αφού ο καιρός και η πολυτέλεια αδυνατίσουν την ενέργειαν των νόμων, τότε αρχίζει το μέγα κτίριον να τρέμη και η Πολιτεία βαδίζει προς θάνατον" (βλ. την έκδοση της "Νομαρχίας" από τους "Αφούς Τολίδη", Αθήνα, 1982, σελ. 89).

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ένα άλλο πολύ σημαντικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι το κόμμα που επαγγέλλεται τις ριζοσπαστικές αλλαγές, πρέπει να είναι δεμένο οργανικά με αυτό που λέγεται Μαζικό Λαϊκό Κίνημα, που δεν υπάρχει σήμερα. Αλλιώς θα είναι μετέωρα και με την πρώτη σοβαρή κρίση ή αντίσταση, θα καταρρεύσουν ως χάρτινος πύργος.

Από κει και πέρα είναι οι συμμαχίες. Αν είσαι μόνος και μετέωρος σε ένα τόσο εχθρικό και επικίνδυνο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον, στο οποίο βρισκόμαστε εμείς, είμαστε «χαμένοι από χέρι», με το πρώτο φύσημα του αέρα. Η επιστροφή στην δραχμή ενέχει και έναν τέτοιο κίνδυνο, που πολλοί τον αγνοούν ή δεν τον υπολογίζουν, ωσάν εμείς να είμαστε Λουξεμβούργο, χωρίς εθνικά προβλήματα. Προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία.

Αυτόν τον παράγοντα φυσικά δεν τον συζητούν εθνομηδενιστικοί κύκλοι, που δεν τους ενδιαφέρει αν κατακερματιστεί ή διαλυθεί η Ελλάδα. Ούτε φυσικά και οι περισσότεροι Έλληνες και ξένοι οικονομολόγοι, που προπαγανδίζουν την έξοδο τη Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην δραχμή θα πρέπει να συμπήξουμε συμμαχίες με άλλα κράτη του Νότου ή και με πολλά άλλα και όχι μόνοι μας. Κάποιος Γάλλος έχει μιλήσει για μια τέτοια συμμαχία, που θα μπορούσε να έχει προοπτική επιτυχίας και όχι καταστροφή της Ελλάδας, λόγω απομόνωσης.

Πρέπει να αποφασίσει ο Ελληνικός Λαός ότι θα τρώει πέτρες και χόρτα για να κάνει τις αλλαγές και για το σχέδιο Α και για το σχέδιο Β και για οποιοδήποτε άλλο σχέδιο. Ποιος τον έχει προετοιμάζει για  τέτοιες θυσίες. Η απάντηση η δική μου κανένας απολύτως.

Ένα τελικό συμπέρασμα. Δεν υπάρχει πολιτικός φορέας στην Ελλάδα από τα παρόντα που θα μπορεί να μας βγάλει από την κρίση.

Χρειαζόμαστε ένα νέο Πατριωτικό Κίνημα, που θα ετοιμάσει τον Λαό και με τον Λαό για οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση, είτε είναι η δραχμή είτε το ευρώ είτε ο,τιδήποτε άλλο.

Ποιο από τα κόμματα είναι πρόθυμο και ικανό να υπερασπιστεί την Ελλάδα και τους Έλληνες, όταν έρθουν  τα πιο δύσκολα απ’ αυτά που μας έχουν προκύψει λόγω κρίσης; Δεύτερον. Ποιο κόμμα θα εμπνεύσει και θα πείσει το ίδιο και τα μέλη του, καθώς και τους λοιπούς Έλληνες πολίτες, να υποστούν θυσίες, δηλαδή να φάνε πέτρες και χόρτα, (τρόπος του λέγειν), έως ότου βγούμε από την κρίση με τη δραχμή, αν υποτεθεί ότι γυρίζουμε στη δραχμή; Τρίτον. Ποιος θα μας γλυτώσει, στην πλήρη απομόνωσή μας, από όλους εκείνους που μας επιβουλεύονται εθνικά, γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά;

Αν δεν αλλάξουν αυτά που καταμαρτυρεί ο εθνικός μας ποιητής δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση, όσο είναι «πόρνη η Ρωμιοσύνη!»

ΓΥΡΙΖΕ  (Κωστή Παλαμά)

Γύριζε, μη σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Μόρα της ψυχής τής χώρας τα μουράγια.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, ΄Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η ΄Οσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
κα Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Και όπως είπε και ο σοφός πολιτικός Γιάννης Πασαλίδης κάποτε: «Και η αλήθεια είναι ότι δούλοι δεν μπορούν ούτε να υπερασπιστούν, ούτε και να ελευθερώσουν τους σκλάβους» (Βουλή των Ελλήνων, λόγος στη συνεδρίαση ΣΤ΄, 9 Απριλίου 1956)